Voorstellen tot werkelijkheid - Sjoerd van Tuinen

Siebe Thissen
Woordblazen
174 – 175
voor vakmanschap blijkt niets minder dan een solidariteitsverklaring met
hen die dagelijks ‘vuil, zwaar en slecht betaald werk’ verrichten in onze
‘digitale, weerstandsloze en speculatieve wereld’. Hier weerklinkt een echo
van Peter Sloterdijk. In Het Kristalpaleis (2007) roept ook hij de metafoor
van het glas aan. zijn boek schetst een cynisch beeld van de alleenheerschappij
van neoliberale krachten. In het glazen paleis van de globalisering
heerst een economische Apartheid die de rijken zorgvuldig afschermt van
de armen. de wanden van het paleis worden gevormd door onzichtbare
geldstromen en creditcards dienen als toegangskaarten. Het inruilen van
de universiteit voor de naakte realiteit van Rotterdam zuid, een daad waarmee
Oosterling zijn boek motiveert, moet dan ook worden opgevat als een
poging het kristalpaleis te verlaten.
Plotseling begrijpen we ook waarom het beeld van de glasblazer zo’n diepe
indruk maakte op Oosterling. In de glasblazer worden vakmanschap, reflectie
en politieke verandering samengebald. Het zijn precies deze elementen
die Woorden als daden tot een eigenzinnige autobiografie maken. Toen The
Cry Of Jazz werd uitgebracht, reageerden jazzliefhebbers verbolgen omdat
het een ‘provocerende en antiblanke film’ zou zijn. ‘dat klopt’, schreef de
recensent van de Village Voice, ‘maar het is de hoogste tijd dat iemand zo’n
film maakte’. Voor Woorden als daden geldt eenzelfde rechtvaardiging.