Voorstellen tot werkelijkheid - Sjoerd van Tuinen

Tina Rahimy
Expressie
38 – 39
zijn ethiek is niet het verbinden omwille van een gewenste organisatie
maar het organiseren van steeds nieuwe verbanden. Oosterling spreekt
vaak over zijn ik, maar paradoxaal genoeg is zijn expressie de nataliteit van
ongewone netwerken. Het Gesamtkunstwerk van zijn ik is letterlijk het samenbrengen,
de act van verzamelen (sammeln) als een kunstwerk. Oosterling
is een verzamelaar van gemeenschappen.
deze gemeenschappelijkheid is niet in strijd met zijn filosofische geaardheid,
want wie filosofie bedrijft moet niet louter tuimelen in het abstracte.
Wijsheid is ontastbaar noch ontoegankelijk. de grot is allang verlaten voor
een wandeling door het dagelijkse. Verantwoorden, besluiten, bewonderen,
samenwerken, uitsluiten, insluiten, kind-zijn en volwassenheid behoren
eveneens tot het wijsgerige. de Oosterlingiaanse praktijk reduceert het
filosofische denken niet tot argumentatie omwille van louter verzet, noch
dient dit denken als een bouwsteen voor het invoeren van een beleid dat
steeds in herhaling valt. Het virtuele, de immense realiteit van al het mogelijke
en gelijktijdig de onmogelijkheid deze in een particulier moment te
actualiseren, is niettemin betrokken in het waarmaken van het denken. Het
denken in zijn structuur en vorm snakt ernaar om onderbroken te worden
door al het mogelijke, het manifesteert zich zonder het virtuele uit het oog
te verliezen. niet kopiëren maar verbinden, schetsen. Verzet is in Oosterlings
denken niet oppositioneel maar mogelijkheidscheppend. Hij is een
cartograaf die steeds wil blijven tekenen. Het is de economie van het blijven
doordenken van het gebeuren in de wereld in plaats van het bedenken van
eeuwig geldende antwoorden. Filosofie in praktijk onderbreekt voortdurend
de illusie dat alleen beleidmakers het dagelijkse kunnen vormgeven. Het
filosofische uiten, denken, schrijven en handelen eist door het lichaam van
deze kendomeester kreunend en kalmerend zijn plaats op. Het is tijd dat de
begeerte tot het denken zich laat gelden in het begeren van vakmanschap.
Oosterling dwingt het concept om zich open te breken in het wereldlijke.
Toon jezelf, toon je talent, schreeuw wat je te melden hebt, aarzel niet,
deins niet terug, huil niet, schaam je niet, ontwortel, ontkoppel en verbind
het ondenkbare … agencement agencement agencement…. Het woord verlangt
naar zijn mogelijke (be)werking. Het concept is niet van de hemel, het
behoort tot de aarde: ‘Het is uit de klei getrokken’, meent Oosterling. Hij
beklaagt de hebberige filosofen voor het zich toe-eigenen van het concept.
Het is de lucht ingegooid, zodat anderen noch zijzelf er nog bij kunnen komen.
Als je niet alleen van mij bent, dan wil ik dat je tot niemand behoort,
hoor je de wijsgeren fluisteren. Het concept is een maagdelijkheid opge-