De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

.Schiet, Engelsche bastaard!' Ik ging dicht bij hem staan
en toen gaf ik het hem." —
Een luid geschreeuw en een schot onderbraken hem.
OR de „Nicosian" een wild doorelkaar. Uit zijn schuilplaats
onder de brug kwam de kapitein van den Duitschen
onderzeeër te voorschijn springen. De laatste van
de ten doode gedoemden sprong over boord en zwom
om den boeg van de „Nicosian" op ons toe. Het schip
droeg immers de Amerikaansche vlag.
Maar men vuurde dadelijk op hem. Kapitein Manning
stond naast mij op het voorschip. De Duitsche kapitein
van den onderzeeër keek naar boven. Waarschijnlijk dat
de uniform van kapitein Manning hem hoop gaf. De
Duitscher hief de hand op len teeken van overgave, dan
drong een kogel in zijn mond. Hef was vreeselijk. Het
volgende salvo doorboorde hem.
Er werd een hand op mijn schouder gelegd. Toen ik
mij omdraaide zag ik den eersten machinist van de
„Nicosian". „Ik kreeg er ook een te pakken", zei hi) „Ik
was direct achter den timmerman. Twee Duitschers sprongen
in den tunnel. Ik snelde hen achterna. Ze klommen in
een bunker, ik sloeg de deur dicht. Dan riep ik: ,Hier
langs, jongens! Ik heb er twee'. Ik doodde een der Duitschers
en de matrozen den anderen."
Mijn ziel kwam in opstand tegen wat ik moesf aanschouwen.
Daar de „Nicosian" bleef drijven kwam men
overeen ze te bergen.
Maar het stuitendste zou nog komen. Tegen zes uur
's avonds gaf kapitein Manning het bevel de doode
Duitschers naar boven te brengen. Eerst brachten ze
dien uit de machinekamer. Een jonge man was het, nauwelijks
meer dan een knaap. Een gat bevond zich midden
in hed voorhoofd. De manschappen brachten de machine
voor het ophijschen van de asch in werking. Een ketting
werd neergelaten, het gerammel van de ketting, dan het
ratelen van de machine: het eene lijk na het andere werd
aan dek gehaald. De ketting was om den hals gebonden
en men sleepte de lijken naar de bakboordverschansing.
leder had een gaf in het voorhoofd, op dezelfde
plaats. Het maakte den indruk alsof er iemand hef laatst
nog eens op geschoten had.
De doode Duitschers werden gehoond. En daarin
waren de officieren en de manschappen gelijk. Een hunner
sfiet met zijn voet in het gelaat van een der dooden.
Anderen volgden zijn voorbeeld.
Toen de zon onderging wierp men de lijken over
boord. Hun requiëm was het afschuwelijke vloeken der
Engelsche bemanning. Van boord van de „Baralong"
weerklonk dronken geschreeuw. De Amerikaansche vlag
was nog altijd op de zijde van het schip zichtbaar.
De „Nicosian" werd door de „Baralong" gesleept. Er
waren 27 Amerikanen op dit schip. Toen de lijken van
Falken-Press, Hamburg
de Duitschers wegzonken werd er een groote punchbowl
aan dek gebracht. Matrozen en officieren schepten er
met hun kopjes uit. De bowl werd telkens bijgevuld. —
In den nacht liet McBride ons Amerikanen bijeen
komen en hij waarschuwde ons, ooit tegen iemand een
woord te zeggen van hetgeen wij gezien hadden."
Zoover dit aangrijpende bericht. - Toen Duitschland
Engeland met de bezetting van Noorwegen voorgekomen
was, kwam het voor Narvik tot hevige gevechten tusschen
de Duitsche torpedojagersvloot en Engelsche oorlogsschepen.
Een deelnemer aan den strijd schreef ons:
„Vreeselijk is dc misdaad der Britten. Menschen die met
schoten door dc long hulpeloos met de golven streden werden
hun slachtoffer. Op een vlot mei vveerlooze schipbreukelingen
richtten zij hun snelvuur. Ze schoten neer wat
hun voor den loop kwam. Met een ruwheid gingen de Britten
te werk die waarlijk heestachtig was."
Hoe handelden de Duitschers daarentegen?
De Amerikaansche kapitein Steltman van het stoomschip
„Washington" gaf in New York een bericht over de
veiklaringen van de door hem opgenomen manschappen
van het in den grond geboorde Engelsche vrachtschip
„Oliver Grove": De Engelschen hadden hem het volgende
verklaard:
„De Duitsche onderzeeër had aangeboden de reddingbooten
van de „Oliver Grove" op sleeptouw te nemen en gelijktijdig
sos-roepen uitgezonden, zoodat de „Washington" er
in slaagde de reddingbooten op te nemen. De kommandant
van den Duitschen onderzeeër had alles gedaan om voor dc
veiligheid van de voltallig geredde 'bemanning van het
stoomschip zorg te dragen. Ersl toen dit gebeurd was had
hij zijn reis voortgezet."
Voorts mag gewag gemakt worden van hef bericht
van de bemanning van den Britschen trawler„Cresswell"
van Fleefwood. De onderzeeër nam de bemanning aan
boord en voer zeven uren lang ioldat de stoomboot
„Phvlisia" in het gezicht kwam. Aan dit schip werd de
bemanning van de „Cresswell" overgegeven. De kapitein
van den trawler berichtte dat de kommandant van
den onderzeeër hem bij het afscheid gezegd had: „Vertel
aan mijnheer Churchill dat de bemanningen der
Duitsche onderzeeërs geen ongevoelige moordenaars
zijn".
. Met beirekking tot de nieuwe moorddaden van de
Engelschen hield een deelnemer aan den wereldoorlog
een rede voor de microfoon over de beschieting in het
jaar 1915 van den kruiser „Dresden", die zich in een chileensche.dus
neutrale haven bevond. De spreker besloot
zijn rede met de woorden:
„Ais de Engelsche machthebbers — het zijn thans dezelfde
als voor twintig jaren — nog eens moeten boeten voor alles
wat zij aan laagheid en gemeenheid hebben misdreven, dan
zullen ze nog eens een heel leelijke pijp moeten rooken."