De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

er in de aanklacht niets van een kalf gezegd wordt, wordt
die dief vrijgesproken.
Deze voorbedde mogen aantoonen dat de ,„cant" in
het Britsche leven tot een haast vanzelfsprekend begrip
geworden is. Men moet weten dat naar buiten, d.w. z. in
de politiek, de Britsche eigenaardigheid niet daar ligt
waar velen ze zoeken, in bijzondere ruwheid, bijzondere
leugenachtigheid, bijzonder verwerpelijke diplomatieke
methodes, maar in de verbinding van deze karaktertrekken
met de „cant".
Er bestaan drie hoofdregels waarin deze „cant" zich
openbaart. Deze zijn:
1. Wanneer Engeland koloniale volken of met Engeland gealliëerde
volken onderdrukt, dan beweert de „cant" dat dit
niet geschiedt in het belang van Engeland maar in het belang
van deze volken zelf.
2. Engeland en alleen Engeland is gerechtigd om in naam der
humaniteit de ruwste onderdrukkingsmethodes toe te passen.
Wanneer andere volken dezelfde methodes toepassen,
dan zijn het barbaren die verdienen verdelgd te worden.
3. De Engelschen zijn het uitverkoren volk Gods. Daarom
beweerde de „Times" (1. 10. 1937) in vollen ernst dat de
Engelschen afstammen van de tien verloren stammen van
Israël, die zich na een zwerftocht over het vasteland op de
Britsche eilanden gevestigd hadden. Daarom heeft Engeland
buiten alle goddelijke taken voor zijn politiek een goddelijke
theologische taak. Engeland dwarsboomen heet dus
gelijktijdig het goddelijk gezag dwarsboomen.
De bekende Engelsche staatsman Pitt heeft eens tot
den Spaanschen gezant gezegd:
„Het verschil tusschen vrienden en neutralen is zeer groot,
dat tusschen neutralen en vijanden daarentegen zeer klein;
het kleinste toeval, een onbelangrijke aanleiding, een licht
wantrouwen, zelfs een vergissing kunnen voldoende zijn
om dit verschil te doen vergeten."
De geschiedenis bewijst dat de Britsche „cant" het
op meesterlijke wijze klaargespeeld heeft om de gemeenste
neutraliteitsschendingen te doen vergeten. In
het jaar 1807 had Engeland in den diepsten vrede vier
dagenlang zonder eenige oorlogsverklaring Kopenhagen
beschoten, honderden huizen vernield en de Deensche
vloot — 18 linieschepen, 15 fregatten en kleinere vaartuigen
— weggesleept. Roovers bestaan er ook elders,
maar ze trachten niet hun daden met den mantel der weldaad
goed te praten. Engeland handelde ook hier weer
volgens den geest van de „cant". Het trachtte immers
dezen overval midden in den vrede te verontschuldigen
door te zeggen dat de vloot anders in de handen van
Napoleon gevallen zou zijn.
In het jaar 1857 stond de wereld onder den indruk van
de vreeselijke Britsche gruwelen in den Indischen opstand.
Het was natuurlijk geen militaire opstand zooals
men in Engeland beweerde, maar het verweer van een
tot het bloed gepijnigd volk. De Ostindische Compagnie,
die in aansluiting daaraan door den staat genaast werd,
werd door den kanselier van de schatkist met de volgende
„cant" tot de orde geroepen:
„Indië is door de Compagnie, in strijd met de haar gegeven
bevoegdheden, alleen door haar muitende ambtenaren veroverd
geworden."
Dat was natuurlijk alles geschied onder de oogen van
de Engelsche regeering, die ten allen tijde de macht had
om in te grijpen. Maar de „cant" wilde zich van de rijkdommen
van Indië meester maken zonder de verant­
Falken-Press, Hamburg
woording voor de vreeselijke slachtingen op zich te nemen.
De „cant" schiep aldus de basis voor het verwerven
van de rijkdommen van Indië op de goedkoopst
mogelijke manier en zonder verantwoording naar buiten.
In het gepijnigde land bleef natuurlijk alles bij het oude.
In de zitting van het Lagerhuis van 14 Maart 1859
vierde de „cant" ware triomfen. Een zekere Mr. Gilpin
wees op de massakreering van het 26ste inboorlingenregiment,
die op 1 Augustus in Oejoeala plaatsgevonden
had. Het regiment had de wapens neergelegd na de belofte
van een behoorlijk onderzoek. 230 man werden er
neergeschoten, 45 gewurgd en 41 voor de kanonnen gebonden
en in de lucht geschoten. Daarop verhief zich in
de zitting de eerwaarde Lord Stanley en zeide:
„Het bericht van Mr. Cooper is in zoo lichtvaardige en onbehoorlijke
termen opgesteld dat men tevergeefs naar elk
gevoel van fatsoen zoekt. Ik betreur het gebeurde en hoop
dat de kamer er met stilzwijgen overheen zal stappen."
Natuurlijk stapte men er met stilzwijgen overheen en
de Britsche „cant" had weer eens voor de camoufleering
van de bijna waterzuchtige gier der Britten naar macht
en gelding op zich genomen.
Thans is de ontmaskering van de „cant" een van de
gewichtigsfe taken van den tegenwoordigentijd. Moesten
niet eindelijk alle volken begrijpen wat „cant" beduidt?
Zouden de plechtige beloften van bijstand aan Polen,
Noorwegen, Nederland en België en ook aan Frankrijk
weer worden vergeten? Hoopte niet het Britsche Imperialisme
met zijn „cant" de volken ook thans weer naar
de slachtbank te sturen door hun voor te spiegelen dat
de heiligste goederen der menschheit, de civilisatie, de
kuituur, enz. in gevaar verkeeren? De „cant" noemt zelfs
de Turken bondgenoten in den strijd voor het Christen ­
dom, ofschoon de geheele wereld weet dat de Turken
Mohamedanen zijn.
Met de oorlogsverklaring aan Duitschland beweerde
Engeland schijnheilig dat het de wereld de gruwelen van
den oorlog wilde besparen. Wie had er den vrede aangeboden
en nog wel in October 1939? De Duitsche rijkskanselier
Adolf Hitler! Plechtig waren de grenzen van
Frankrijk in het vertrouwen op tegenzijdigheid door
Duitschland erkend geworden, maar gedreven door de
Engelsche „cant" verklaarde dit Frankrijk aan Duitschland
den oorlog. In het uur waarin de Duitsche troepen
de havens van het kanaal bereikten en de Engelsche
volksmisleiders bang werden voor de gevolgen van hun
oorlog, verkondigden zij in de hoop dat de wereld de
oorlogsverklaring van Engeland aan Duitschland zou
hebben vergeten, dat Duitschland hun den vrede genomen
had. De „cant" was het die de ongelooflijke bewering
door den Engelschen omroep verspreidde dat
tegenover de Britsche eer eerloosheid, tegenover de
Britsche trouw verraad, tegenover de Britsche rechtvaardigheid
brutaal geweld stond.
Dat was de kwitantie voor die Polen, Noren, Nederlanders,
Belgen en Franschen die zich voor de Britsche
belangen tot den oorlog lieten drijven. Zij zijn thans van
hun stuk gebracht door de eerloosheid, de ontrouw en
het verraad van hun Britsche bondgenoten.
De wereldgeschiedenis is het wereldgericht. Met Engeland
zal ook over de Britsche „cant" het oordeel geveld
worden.