De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Aan den smallen weg, die naar den pas over het gebergte voerde, lag een
eenzaam gebouw. Het behoorde tot het eertijds welvarende dorp, welks
huizen op de hellingen en tusschen de alpenweiden aan den noordkant van
den weg yer uit elkaar opdoemden. Waar de spits toeloopende weidestrook
tusschen de klippen en kloven
zich voortzette tot aan
den weg, was het hecht gebouwde
huis lang geleden
verrezen. Aan den overkant
zag men niets dan steile rotswanden,
aan wier voet de
schuimende beek zich een'
weg gebaand had tusschen
haar loodrecht oprijzende
oevers.
Toen het vroeger zoo
bloeiende dorp in verval geraakte,
was iemand van uitheemschen
landaard in het
bezit weten te komen van
het gebouw. Weldra gingen
de dorpsbewoners er aan
twijfelen, of zulks wel op
rechtmatige wijze geschied
kon zijn. Immers de oude
man, aan wien het huis het
laatst behoord had, was op-
.ens spoorloos verdwenen.
.. iemand van uitheemschen landaard had in het bezit °P welken eigendom stitel
van het gebouw weten te komen ... de nieuwe bezitter zich kon
beroepen, wist niemand te
zeggen. Niet lang daarna was er brand uitgebroken in het gemeentehuis, zoodat
het geheele archief verloren gegaan was. Toen men er toe overging,
nieuwe registers aan te leggen, moest het gemeentebestuur afgaan op de
onder eede afgegeven getuigenissen van de werkelijke of vermeende eigenaren.
En de vreemdeling in het dal deindse er heelemaal niet voor terug om den
vereischten eed af te leggen. Van toen af zagen de rechtgeaarde dorpelingen
geen kans meer, den vreemdeling kwijt te raken, wiens hoovaardig gedrag
en ongebreideld winstbejag den roep van het dorp geen goed deden. De
ordentelijke boeren vermeden met hem in aanraking te komen. Zij noemden
hem nooit bij zijn eigenlijken naam, doch zij hadden het steeds over den
indringer.
Niettemin ging deze allerminst gebukt onder de eenzaamheid, want het
drukke verkeer op den weg ging immers vlak langs zijn huis. Verder had de
vreemdeling blijkbaar in het geheel geen lust om het terrein achter zijn huis
te bewerken. De weiden zagen er verwaarloosd uit, want hij hield zich evenmin
op met veeteelt. Hij bepaalde zich er toe, een bord boven zijn deur aan
te brengen, waarop met vette letters te lezen stond „Kom binnen". Zulks kon
door de voorbijtrekkende kooplieden en toeristen uitgelegd worden als eene
vriendelijk bedoelde uitnoodiging, dan wel als een bruusk bevel. De ligging
van het gebouw maakte, dat men het tot pleisterplaats moest kiezen. De
waard was een robuste kerel met een geweldigen buik en hoeveel moeite het
hem ook kostte om een innemenden plooi op zijn grof gelaat te tooveren,
zijne zaakjes verstond hij opperbest. De wanden van zijn gelagkamer prijkten
met tal van vrome spreuken en de waard zelf liet geen gelegenheid voorbijgaan
om zijn kwezelachtige gemoed te luchten. Aangezien aan gene zijde
van den pas telkens oorlog heerschte en onlusten uitbraken, was hij evenmin
•
karig met zijne zalvende ontboezemingen aangaande de slechtheid dezer
wereld. Voortdurend zinspeelde hij op de gevaren, die men te duchten had.
Zoodoende kwam het, dat menig reiziger een dag of wat langer bij den
vromen waard vertoefde, dan hij aanvankelijk van plan was. Het kwam
eveneens voor, dat zij hun reis in het geheel niet voortzetten. Hun geld verhuisde
dan naar den zak van den waard en hun overige hebben en houden
naar zijn kelder. Hun lijken evenwel kwamen in een duistere nacht terecht
in het woelige water van het bergstroompje, om door de kolkende golven
medegesleurd te worden tot ver in het dal. Het kwam zelden voor, dat één
van die lichamen gevonden werd. Aahvankelijk viel de verdenking dan ook
. . . hun lijken werden door de kolkende golven medegesleurd tot ver in het dal.
nooit op den waard, want in verband met diens vrome manier van praten en
doen hield niemand hem tot dergelijke euveldaden in staat. Bovendien was
hij ook leep genoeg, om zijn geniepigen moordlust slechts bot te vieren,
wanneer er krijgsbedrijven of woelingen in de buurt van den bergpas aan
den gang waren, zoodat de verdenking allicht op anderen moest vallen.
Toen zich hier en daar gaandeweg toch argwaan tegen hem begon voor te
doen, was hij door zijn geroof reeds zoo rijk geworden, dat niemand er
openlijk voor uit durfde komen, waartoe hij den waard met zijn vrome
praatjes in staat achtte. Toch kreeg hij steeds vaker te hooren, dat hij feitelijk
een vreemde eend in de bijt was. Doch daarom bekreunde hij zich al
bitter weinig, want hij was buitengewoon dikhuidig. Het deerde hem echter
meer, dat ook de doortrekkende lieden zijn logement begonnen te mijden,
en dat de verlokkelijke uitnoodiging om binnen te komen steeds minder uitwerking
had.
Opeens liet de waard uit zijn geboorteland een koppel vinnige buldoggen
komen. Aan die beesten gaf hij de zonderlingste benamingen, zooals „Hood",
„Nelson" en „Rodney". Altoos lagen er een stuk of wat op den smallen weg
en zoodra er een reiziger kwam opdagen, loerden zij naar hem met hun met
bloed beloopen druipoogen. Brommend lieten zij hun tanden zien, zoodat
den toeristen vrijwel niets anders overbleef, dan zoo spoedig mogelijk een
goed heenkomen te zoeken achter de beschermende deur, waarboven de
gelastende woorden „Kom binnen" prijkten.