De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.
Een ongeloofelijke redifsbreuk aan hef duifsdie volk.
Telkens als vooruitziende mannen het verdrag van Versailles als
de hoofdoorzaak van de grootste ellende der wereld beteekenen
en zijn wijziging verlangen, antwoorden staatsmannen en couranten
van zekere landen met het slagwoord van de „heiligheid
der verdragen". Vandaar dat het noodig is, de volken der wereld
aan het feit te herinneren, da het verdrag van Versailles op een
ongeloofelijken rechtsbreuk is opgebouwd geworden en dat alle
pogingen om dit verdrag tot heilig te verklaren, alleen den eigen
breuk des voorvredesverdrags en de herhaalde latere verdragsbreuken
moeten verbergen. Met het oog op dit feit verklaarde
de vroegere rijksbankpresident Dr. Schacht in een rede die
hij in juli 1936 ter gelegenheid van het stapel laten der „Pretoria"
in Mamburg hield:
,,Z a k e 1 ij k e verliezen kunnen door nieuwen arbeid geschikt
worden. Het moralische onrecht echter, dat in de vredesverdragen
aan de overwonnene volken is toegebracht, teert brandend
aan het geweten der volken."
De volgende historische feiten mogen betuigen, hoe het met
de verbroken voorvredesverdragen gesteld was.
In zijn rede voor het Senaat op 22 januari 1917 had Wilson doen
uitkomen, dat hij als verantwoordelijk hoofd van de regeering
sprak en dat het de plicht der Vereenigde Staten was, den
komenden vrede tusschen de volken der wereld op een nieuwen
grondslag te plaatsen. De senatoren zouden zich ook niet aan
deze verplichting met eer kunnen onttrekken. Er zou een vrede
tusschen gelijkgestelden geschapen worden, die naar zijn geheel
wezen op het gemeenzaam genot van een allen gemeenschappelijk
te goed komende weldaad zou berusten.
/ Er volgden dan nog meer reden van Wilson, in die hij aan zijn
vredesgedachten nog meer uitdrukking gaf, en wel:
Op2aprill917 in de vereenige vergadering der twee
Kamers van het Congres:
„Wij hebben geen strijd met het duitsche volk. Wij koesteren
voor hem geen ander gevoel dan hetgeen der genegenheid en der
vriendschap."
Op 14 juni 1917 ter gelegenheid van een openlijke rede op
den vlagdag:
„Het duitsche volk heeft den oorlog noch aangesticht noch
gewild."
Op 4 december 1917 in de boodschap aan het Congres:
„De oorlog mag niet in akten van wraak van een of ander aard
eindigen. Geen volk mag gestraft noch beroofd worden. Wij zullen
vrij zijn, den vrede op groothartigheid en gerechtigheid te vestigen.
Er mogen geen inl ij vingen, geen schattingen,
geen strafvergoedingen zijn."
Op 8 januari 1918 volgde de rede aan het Congres, die
door de latere ontwikkeling der dingen van bijzonder beteekenis
is geworden. Wilson verklaarde:
„De dag der verovering en vergrootering is voorbij. Er moet in
ieder geval een onpartijdige consideratie van alle koloniale wenschen
volgen. Het duitsche volk moet zijn plaats der gelijkgerechtiging
onder de volken innemen."
Na deze verklaring las president Wilson de volgende veertien
punten als den grondslag van den komenden vrede voor:
1 Alle vredensverdragen zouden openlijk zijn en openlijk tot
stand komen.
2 Volkomen vrijheid der scheepvaart in de meren buiten de
territoriale wateren zoowel in den vrede als ook in geval
van oorlog.
3 Uit den weg ruimen, zoo ver mogelijk, van alle economische
grenzen.
4 (Jarantiën daarvoor, dat de bewapeningen der volken op het
laagste, met de binnenste zekerheid te vereenbarend maat
zouden verminderd worden.
5 Er zou een vrije* groothartige en in ieder geval onpartijdige
beslechting van alle koloniale wenschen tot stand komen.
6 Ontruimen van het geheele russische gebied.
7 België moet ontruimd en weer opgericht worden.
8 Met fransche gebied moet bevrijd en de bezette deelen
moeten hersteld worden.
9 Herstelling der italiaansche grenzen met het oog op het klaar
te herkennende nationaal bezitland.
10 Onafhankelijke ontwikkeling voor de volken van Oostenrijk-
Hongarije.
11 Ontruimen van Rumenië, Servië en Montenegro.
12 Zelfstandigheid voor de nationaliteiten van het osmanische
keizerrijk.
13 Stichting van een onafhankelijken poolschen staat, die alle
landen bevat, waarin een ongetwijfelde poolsche bevolking
woont.
14 Algemeene vereeniging der naties met wederzijdsche waarborgen
voor de politieke onafhankelijkheid en onschendbaarheid
van de groote als ook van de kleine naties.
Op 11 februari 1918 gaf president-Wilson in het Congres nog
eens een vredesverklaring af, die uitdrukkelijk als antwoord
aan den duitschen rijkskanselier gold. Hierin herhaalde Wilson
zijne verklaring van 4 december 1917 in den volgenden vorm:
Er zullen geen veroveringen, geen oorlogsschattingen, geen
straffen zijn.
Na de herhaaldelijke vredesverzekeringen van het hoofd der
Vereenigde Staten, geloofde de duitsche regeering veronderstellen
te kunnen, dat ook op de andere zijde de ernstige wil
tot vrede aanwezig was. Gedurende den nacht van 3 op
4 oktober 1918 zond de duitsche rijkskanselier aan president
Wilson een wapenstilstand aanbod als volgt:
„De duitsche regeering verzoekt den president der Vereenigde
Staten, de herstelling van den vrede in de hand te willen nemen,
alle oorlogvoerende staten van dit verzoek te willen informeeren
en ze tot ontzending van gemachtigden voor de opname van verhandelingen
uit te noodigen. Zij neemt het door den president
der Vereenigde Staten in de congresboodschap van 8 januari 1918
en in zijn verdere medcdeelingen opgesteld program als grondslag
voor de vredesverhandelingen aan. Om een verder bloedvergieten
te voorkomen, verzoekt de duitsche regeering om aanstonds een
wapenstilstand tot stand te brengen."
Nadat er enkele noten tusschen den amerikaanschen staatssekretaris
L a n s i n g en de duitsche regeering waren gewisseld,
deelde Lansing in zijn note van 5 november 1918 aan
de duitsche regeering mede, dat de Qealliëerden het duitsche
aanbod onder beperking van twee punten aannemen. De hoofdzakelijke
zin der door de Qealliëerden aan den president Wilson
gestuurde verklaring luidde:
„Met de volgende beperkingen verklaren de Geallieerden mede, dat
zij bereid zijn tot het sluiten van den vrede met de duitsch
regeering op basis der vredesvoorwaarden die in de rede van de
president aan het Congres van 8 januari 1918 als ook der prineipen
van zijne latere reden neergelegd zijn."
De beperkingen betrokken de vrijheid der meren en het
vraagstuk der verplichting van Duitschland ter herstelling der
bezette gebieden, verplichting die nauwkeurig omgrensd en
ondubbelzinnig beschreven werd.
Met de note van den amerikaanschen staatssekretaris Lansing
van 5 november 1918 was tusschen Duitschland en zijn tegenstanders
een verdrag gesloten geworden, die een overeenkomst
voor beide deelen verbindend was, en die de veertien punten
van Wilson tot den onveranderlijken grondslag des alleen nog
in de details af te sluitende vredesverdrag maakte.
Op 25 januari werden commissies voor de besprekingen van
de herstelling der bezette gebieden ingezet. Uit de geheimakten
der rapporten over deze vergaderingen van de commissies,
werden in september 1924 deelen gepubliceerd, waaruit blijkt,
dat Amerika zich bemoeid heeft, de Qealliëerden bij hun gegeven
woord vast te houden. In de vergadering van 13 februari 1919
beriep er zich de amerikaansche vertegenwoordiger D u 11 e s
op, dat er een overeenkomst betreffende de vredesgrondslagen
met Duitschland afgesloten was. Daaraan zou men niet kunnen
voorbij gaan. Ongetwijfeld zou het zeker het doel van Duitschland
geweest zijn, het hoogste maat van vorderingen kennen te
leeren, die men eraan voor den vrede zou stellen. Daar men
toenmaals alleen de voorwaarden gesteld had, dat Duitschland
vergoedingen voor de bezette gebieden te betalen had, zoo
No. 314. Holland.

zou men er nu niet kunnen te boven gaan. Toen had het den
Qealliëerden vrijgestaan, ook meer te verlangen, als zij zulks
gewenscht hadden. Zij hadden het niet gedaan en waren dus
nu gebonden.
De vertegenwoordiger van Groot Brittanië, Lord Sumn
e r, verklaarde, dat toenmaals geen werkelijk verdrag met
Duitschland tot stand gekomen was. Tegen deze bewering
trad D u 11 e s aanstonds scherp op. De fransche minister voor
financiën K1 o t z zei, dat de kwestie niet die was, dat Duitschland
in november 1918 alleen daarom op het ophouden van den
strijd was ingegaan, omdat de 14 punten van Wilson als
aanneembare vredesgrondslagen bleken. Duitschland was
integendeel militair heelemaal niet meer in staat, den oorlog
voort te voeren, en alleen om deze reden had het zich overgeven.
Er zou ook maar een enkel document bestaan, dat
vredesvoorwaarden tusschen Duitschland en de gealliërde
machten bevatte en dat was het verdrag van den wapenstilstand
van 11 november 1918. Hierop verklaarde de amerikaansche
vertegenwoordiger D u 11 e s :
Het verdrag van wapenstilstand is maar alleen een militair
document; het bevat heelemaal niets van politieke grondslagen
voor den vrede. Ik sta hier heden eerlijk overtuigd, dat wij door
een verdrag gebonden zijn en dat wij op eerlijke wijze geen anderen
weg kunnen volgen, dan dat wij ons aan dit verdrag houden.
De geheele kwestie werd eindelijk door de commissie aan
den bovensten raad toegevoerd; deze verschoof echter de beslissing
tot aan de terugkomst van Wilson en van Lloyd Qeorge,
die beide niet aanwezig waren. Op welke wijze dan de Amerikanen
gedurende de ziekte van Wilson tot het toegeven zijn
gebracht geworden, is niet bekend. In ieder geval is de breuk
van het vredesverdrag zeker de grondoorzaak ervan geweest,
dat de Vereenigde Staten het in weerwil van
Wilsons onderteekening tweemaal, en zoo doende uiteindelijk
het verdrag van Versailles wijgerden
aan te nemen.
De politieke loopbaan van den bovengenoemden franschen
minister van financiën K1 o t z, vond, terloops opgemerkt,
eenige jaren later, nadat de oorlog geëindigd was, een roemloos
einde. De door Klotz voorgebrachte bewering vond de beste
weerlegging door een man die er mee bij geweest was, door
Lloyd Qeorge, den engelschen ministerpresident gedurende
den oorlog. Deze gaf in juli 1936 herinneringen in den
„Daily Telegraaf" uit. Wat den laatsten tijd van den oorlog
aanging, zei Lloyd Qeorge, dat:
„De gerechtigheid gebiedt te herkennen, dat de Duitschers eiken
kilometer hebben verdedigd. In oktober, den laatsten volledigen
oorlogsmaand, heeft het getal van 120 000 verliezen, die alleen de
engelsche strijdkracht gehad heeft, het beste bewijs voor den hardnekkigen
duitschen weerstand gegeven. Van af 1 juli 1918 tot den
dag der instelling der vijandelijkheden, hebben de engelsche verliezen
aan de westfront niet minder dan. 430 000 man bedragen.
In ongeveer den zelfden tijd verloren de Franschen 530 000 en de
Amerikanen 200 000 man. Laat ons eer bewijzen aan een
zoo dapper volk, waarmee wij alleen een enkelen
strijd op leven en dood gevoerd hebben."
% Latere geslachten zullen met bewondering uit Wilsons zesde,
vende, achtste en elfde vredesvoorwaarden ontnemen, waar
de duitsche legers na een 4V2-jarigen strijd tegen een veelvuldige
overmacht onoverwonnen gestaan hebben. Deze geslachten
zullen begrip hebben voor den heldhaftigen strijd van
een land, waartegen 30 volken in den oorlog zijn gehitst geworden,
een volk dat niet door openlijken strijd maar alleen
door list en woordbreuk kon overwonnen worden.
De waarheid zegeviert!
Op 8 april 1930 hield de voorzitter van de Bank- en
Muntstandaard-Commissie van het Representantenhuis der Vereenigde
Staten, Mac Fadden, vor leden van den regeeringsclub
een rede waarin hij, naar hetgeen wat de „United Press"
vermeldt, het volgende verklaarde:
„Het verdrag van Versailles is onwettig en voor Duitschland niet
bindend. Ten gevolge van het bestaande volkenrecht, is 1
een uiteindelijk
vredesverdrag alleen dan wettelijk, als het zich in het
raam van het voorvredesverdrag houdt. Het voorvredesverdrag
echter, dat in november 1918 tot den wapenstilstand leidde, is
door de Geallieerden verbroken geworden.
Door uitvluchten der grootbankiers is men er in geslaagd, de
Vereenigde Staten in de Europeesche politiek te verwikkelen. Deze
financiëmannen zijn dezelfde, die de internationale bank te Basel
hebben opgericht. De pers staat zoo in den ban van deze kringen,
dat zij over den waren toestand zwijgt."
De genaamde bank werd in het raam van het Young-plan in
1929 gesticht, om de omwisseling der duitsche schattingsbetalingen
in vreemde waarde mogelijk te maken, ze diende
dus tot het uitplunderen van het duitsche volk, waarvan
schattingen tot de ongehoorde hoogte van 71 000 millioen goudmark
afgeperst werden. Bovendien werd het alle zijn
koloniën ontroofd, zonder dat het daarvoor een vergoeding
gekregen had.
Mac Fadden is een staathuishoudkundige. Zijn aanduiding,
wie de vruchtgebruikers van de schattingen geweest
zijn, die men van het duitsche volk heeft afgeperst, is dus zeer
ernstig op te vatten. Nog is de ellende van den wereldoorlog
niet overwonnen, en weer zijn het dezelfde kringen die de
volken tot nieuwe oorlogen ophitsen. Deze kringen hebben het
dan ook verstaan, om te verhinderen dat het 25-jarige vredesaanbod
van Adolf Hitier van 7 maart 1936 bij het fransche volk
bekend werd. Dr. Schacht, die ook een staathuishoudkundige
is, en van wien wij reeds ingangs gesproken hebben, zei in de
daar betrokken rede:
„De geest van Versailles heeft de vijandschap van den oorlog
vereeuwigd, en bevoor de wereld van dezen geest niet aflaat,
zal er geen echte vrede, geen vooruitgang en geen weeropbouw
zijn. Het duitsche volk zal niet moede worden, deze herinnering
te uiten. Uit het gevoel onrecht gedaan te hebben, komt
politieke angst en ijverzucht voort. Nu is er echter onrecht
gedaan geworden, niet alleen op politiek, maar ook op economisch
gebied, en economisch onrecht moet ook weer goed
gemaakt worden.
Als wij niettegenstaande den blik vol hoop in de toekomst
werpen, dan geschiedt dit uit het trotsch gevoel dat het duitsche
volk onder zijnen Führer Adolf Hitier de kracht heeft gevonden,
in weerwil van allen tegenstand tegen de verwezenlijking van
zijn verlangen naar deelneming aan de wereldeconomie mede
te werken. Zoo als wij ook den vooruitgang voor
ons zelf wenschen, zoo gunnen wij hem ook
zonder afgunst aan andere volken, omdat wij
weten, dat de eigene vooruitgang slechts
samen met den vooruitgang van onze huurlieden
bloeiden kan."
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door te
geven. - Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Uitgever: Falken-Verlag, Hamburg
Drukker: Vereinigte Druckereien, HamburgBlankenese

Wilson, de man met de veertien punten.
De onthullingen van de amerikaansche commissie voor krijgsbehoeften
hebben de herinnering aan de dappere mannen weer
wakker geroepen, die zich aanstonds na de beëindiging van
den wereldoorlog aan het werk gemaakt hebben, om het donker
te verhelderen waarmee evenwel de amerikaansche oorlogsverklaring
aan Duitschland als ook de beruchte boodschap van
de veertien punten omgeven was. Een van deze mannen, de
amerikaansche politicus Louis R o w 1 e y , publiceerde in Januari
1924 een schrift, onder den titel „War Criminals" (Oorlogsmisdadigers)
waarin hij o. a. het
volgende zegt:
„Wat ons Amerikanen betreft,
dat is de geweldige verantwoordelijkheid
die onze regeering op zich
heeft geladen, als zij door haar intrekken
in den oorlog tot de verlenging
van het duivelsch Europeesch
volkenmoorden heeft bijgedragen.
Het is zeker, dat het grootste
deel van het amerikaansche volk
nooit gewenscht heeft, zijn zonen
op de Europeesche slachtbank te
zien. Tot den beginne van den winter
1916/17 is er geen dozijn leidende
couranten geweest, die iets
anders geschreven hebben dan,
dat het de bovenste plicht van
Amerika was, een strikte neutraliteit
te bewaren.
Toen Woodrow Wilson in 1916
ten tweeden male de presidentschap
solliciteerde, verklaarde hij
te Milwaukee:
„Geen stem is ooit hoorbarer en
onverkenbarer tot een openlijk
man gekomen, als de stem van
dit groote volk tot mij, met de
uitdrukkelijke boodschap: „Wij
bouwen vast op U, ontrukt den
oorlog aan dit land"
Op basis van deze bekentenis
werd Wilson op 8 november 1916
weer tot president der U. S. A. gekozen.
De propaganda voor de kiezing
vond plaats onder het motto:
„Dankt üod voor Wilson,
hij ontrukt ons aan den
o o r 1 o g".
Dankwamdegrooteverr
a s s i n g. Drie maand na zijn kie­
zing vroeg Wilson het Congres
Woodrow Wilson
hem te veroorloven, amerikaansche
schepen te bewapenen en aan de Geallieerden hulp te brengen.
39 dagen later, op 6 april 1917 gaf Wilson de oorlogsverklaring
aan Duitschland aan het Congres. Zelfs een vriend der Entente,
de senator Watson uit Indiana, haastte zich, openlijk te verklaren:
„De wijze van handelen van den president is het verbazendste
verraadstuk dat de amerikaansche natie ooit heeft beleefd."
Een voorwendsel voor de oorlogsverklaring was spoedig gevonden
en werd aanstonds met uitstekende geschiktheid en met
bewogen woorden aan het amerikaansche volk tot verstaan
gebracht.
Kort na het uitbreken van den wereldoorlog had de regeering
van U. S. A. het voorstel van Morgan, een engelsche leening van
500 millioen pond sterling uit te geven, als niet neutraal wezende
terug gewezen. Doch had er de regeering in 1915 niets meer
op tegen. De amerikaansche bankiers haalden diep adem:
nu rustten de reusachtige leeningen die Engeland reeds van
hun gekregen had, niet meer op hun eigen schouders, maar wel
op die van het amerikaansche volk.
Een jaar later waren de leeningen der Entente in Amerika zoo
opgelopen, dat een militaire ondergang, den financiëelen ondergang
der amerikaansche hoogfinanciën zou beteekend hebben.
Te dien tijd kwam een brief van den amerikaanschen ambassadeur
Page in Londen binnen, waarin stond: „De geheele
geallieerde verbindingen van dezen kant des oceaans zijn veel
nader bij de volledige uitputting van hunne financiëele bronnen
dan men denkt of zich verbeeldt. Wij alleen kunnen hun helpen."
Toen de Vereenigde Staten in den oorlog trokken, had üroot
Brittanië zijn crediet bij de amerikaansche bankiers in een omvang
van 400 millioen pond sterling overtrokken en wist niet
waarmee het betalen zou. Dat Groot Brittanië van den ondergang
gered werd, is alleen aan het feit te danken, dat de amerikaansche
regeering de verlangde som bij Morgan deponeerde.
In geen ander land is ooit zulk een orgie van bankprofijten
gevierd geworden, als in de „neutrale"
Vereenigde Staten in den tijd
van 1914 tot 1917. Nieuwe millionairen
groeiden zoo te zeggen over
nacht uit den grond. Al deze menschen
zagen met ontzetting de
„vredesintrigen" der Hunnen. Toen
in december 1916 Duitschlands vredesaanbod
bekend werd, brak er
op de New Yorksche aktiënmarkt
in een woord een paniek uit. Op
dien dag echter, toen Amerika in
den oorlog trok, snelden de koersen
aan de beurs aanstonds precies
als een voorpijl omkoog.
Verklaren deze ongehoorde feiten
niet duidelijk genoeg, waarom
de Vereenigde Staten van Noord
Amerika in den oorlog zijn getrokken?
De U. S. A. trokken in den oorlog
om de zaken wil. Om dollars
te redden, offerde Wilson onheuglijk
tienduizenden zonen
van zijn eigen land.
Rowleys onthullingen zijn door
de ingangs betrokken commissie
voor krijgsbehoeften, die op 8 juni
1936 het uiteindelijke bericht over
zijn tweejarige onderzoekingen den
Senaat heeft voorgelegd, niet
alleen bevestigd maar wel nog
overtroffen geworden. Bijzonders
wordt in dit bericht noch vastgesteld,
dat het inzetten van de duitsche
onderzeeërs het intrekken van
Amerika in den wereldoorlog niet
heeft getroffen,
In zijn senaatsreden verklaarde
Wilson, dat het duitsche volk den
oorlog niet aangesticht had, dat er
geen landinlijvingen, geen oorlogschattingen zouden mogen zijn
en dat in ieder geval een openhartige consideratie van alle
koloniale wenschen moest plaats grijpen.
Om den zelfden tijd had de amerikaansche regeering in het
samenbrekende Rusland een propagandadienst opgericht onder
de firma „Committee on Public Information", wier regie in de
handen van een journalist, Edgar Sisson lag. Deze kabelde op
3 januari 1918 naar Washington o. a.:
„Kan vanuit Rusland Duitschland tot val brengen, indien president
krachtvolle rede houdt, die op groote volksmassas een
overtuigende werking hebben moet."
Reeds 24 uur later, na het binnenkomen van dit telegram had
Wilson de gewenschte rede uitgewerkt. Bevoor hij ze hield,
werd ze aan het hoofdpropaganda bureau overlegd, dat verklaarde
dat de rede aantrekkings-krachtig was. Toen verraste
Wilson vanuit Baltimore de wereld met zijn 14 punten.
Op 5 november 1918 kreeg de duitsche regeering het antwoord
op het aan den president Wilson gerichtte verzoek om wapenstilstand,
„dat de tegenstanders bereid zijn. op basis der in de Oongresboodschap
van den president van 18 januari 1918 opgestelde vredesvoorwaarden
en de in zijn verdere bekendgemaakte principen,
den vrede te sluiten."
Op basis van deze in rechtsgeldigen vorm geslotene overeenkomst
kwam het tot den wapen^tillstand, waarop dan de ge-
No. 474. Holland.

meenste woordbreuk van alle tijden volgde. De rechtsgeldig
getroffen afspraken en de verzekeringen van het hoofd der
Vereenigde Staten werden ontkend. Duitschland, dat heldhaftig
en onoverwonnen 4% jaren lang tegen een overmacht had gestreden,
werd bedrogen, uitgeplunderd en verband.
Wilson beloofde: openlijke vredesverhandelingen en
verdragen zonder een of ander daden van wraak;
door woordbreuk opgedwongen: onvoorwaardelijk
aannemen des eenzijdig, achter gesloten deuren
en bovendien nog op de leugen van de duitsche
alleenschuld aan den wereldoorlog opgebouwde diktaat
van Versailles.
Wilson beloofde: Zoo ver mogelijk afschaffing van alle
economische grenzen;
doorwoordbreukopgedwongen: de kneveling
van den duitschen handel en de aflevering van het
grootste deel der duitsche handelsvloot.
Wilsonbeloofde: algemeene ontwapening;
door woordbreuk opgedwongen: eenzijdige
ontwapening van het duitsche volk, waarbij de tegenstanders
hunne wapeningen tot in het mateloze stijgerden,
Frankrijk gebruikte er zelfs een groot deel van de
duitsche schattingen voor.
Wilsonbeloofde: Vrij zelfsbeschikkingsrecht der volken;
door wordbreuk opgedwongen: afstand van
bijna het zevenste deel van het geheele rijksgebied, gezamelijk
70.600 vierkantekilometer met rond 10 millioen
oorspronkelijk duitsche inwoners.
Wilson beloofde: geen natie, geen volk zou beroofd of
gestraft worden;
door woordbreuk opgedwongen: reusachtige
geld- en zakenleveringen, reusachtige bezettingskosten,
reparaties en schatting, waarvan de hoogte tot einde
1930 tot op 71.000 millioen goudmark was opgelopen,
waarbij de waarde der koloniën niet was ingerekend.
Bij het graf van Washington, van den man van wien men
beweert dat hij reeds als jongen nooit loog, vraagde men een
Amerikaan of hij zich aan den veertien-punt-vrede van Wilson
herinnerde. Hij antwoordde: „O ja! dat was de kunst om
de Duitschers te overwinne n".
1925 geeselde de amerikaansche courant „Daily News" het'
verraad aan het duitsche volk indien ze schreef:
„De bewering van de duitsche schuld aan den wereldoorlog is
een leugen. Met hulp van de huichelachtige veertien punten van
Wilson heeft men er de Duitschers toe gelokt, hunne wapens
neer te leggen. Dat was een bedrog waarover zich ieder Amerikaan,
die een weinig tactgevoel heeft, moet schamen."
Ondanks alle bemoeingen van Wilson den Senaat tot onderteekening
te bewegen, verwierp deze het diktaat van Versailles
voor de tweede maal op 19 maart 1920 uiteindelijk. Tevoren had
De waarheid zegeviert!
Wilson reeds een aanval van beroerte gehad, die hem de linkerzijde
verlamde. Op 3 februari kreeg hij een tweeden aanval die
aan het leven van een man een einde maakte, die in zijn senaatsreden
van de duitsche onschuld aan den wereldoorlog had gesproken,
in Versailles echter de grootste leugen van de wereldgeschiedenis
onderteekende, dat Duitschland alleen de schuld
aan den oorlog had. Hij deed het, ofschoon hij weten moest, dat
reeds in den tijd van 23 tot 28 september 1912 in Balmoral
(Schotland) een bespreking van 5 dagen tusschen den russischen
minister voor buitenlandsche zaken en den engelschen premier
minister Qrey en Bonar Law had plaats gevonden, waarin overeen
was gekomen, dat men Duitschland als aanvaller zou beteekenen.
Wilson beteekende Duitschland als de schuldige, ofschoon zijn
intiemste geheime raadgever, Colonel House, nadat deze Londen,
Parijs en Berlijn bezocht had, reeds op 19 maart 1914, dus
2y 2 maanden voor het uitbreken van den oorlog, het volgende
schreef: „Zoodra Engeland zijn toestemming geeft, zullen Frankrijk
en Rusland Duitschland overvallen.
Duitschlands hoofdzakelijkste vijanden hadden rond 30 volken
ertoe opgehitst, het duitsche volk den oorlog te verklaren. Niettegenstaande
kon de vereenigde overmacht zelfs in een strijd
van 3 jaren Duitschland niet neerdwingen. Daar kwamen nu op
Wilsons voorstel de Vereenigde Staten als nieuwe tegenstanders
aan de overmacht tot hulp, en als het toen ook nog niet
mogelijk was, den duitschen muur van staal te breken, daar
lokte Wilson Duitschland met zijn 14 punten in de val.
Naar zijn woorden wou Wilson de wereld den vrede brengen.
Door zijn daden en zijn verzuimen echter maakte hij den onheilvrede
van Versailles mogelijk. Door dezen vrede werden de
twee belangrijkste zuilen der wereld-economie, vertrouwen
en koopkracht in zulke mate vernield, dat in alle kultuurstaten,
handel en nijverheid stopten, dat 25 millioen menschen
hun werkplaats verloren en geheele kringen der bevolking om
hun eigendom kwamen. Deze vreeselijke gevolgen waren het
Godsoordeel over het vloekwaardige werk van Versailles.
Bij alle volken groeit nu een nieuw geslacht, dat den Versailler
onheilvrede terugwijst, een geslacht dat in stand is, op prijs te
stellen, wat het beteekent: dertigtegeneenlEn niettegenstaande
zelfs na 4V 2 jaar niet door openlijken, eerlijken strijd
overwonnen te zijn, maar wel door list en verraad.
Dit nieuwe geslacht bewondert Duitschlands Führer Adolf
Hitier, die zijn land uit nood en ellende weer tot eendracht en
macht leidde, en die niettegenstaande alles wat aan Duitschland
is gedaan geworden, op 7 maart 1936 aan Frankrijk een vrede
van 25 jaren aanbood. In volle overeenstemming met Adolf Hitier
verklaarde zijn medewerker Dr. Frick :
„In het bewustzijn van zijn kracht, en in het vertrouwen op
zijn levensrecht, zal het duitsche volk zijn vreedzaam opbouwwerk
nagaan, het zal niemand bedreigen maar zal ook van niemand
onrecht dulden."
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door te
geven. — Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Uitgever: Falken-Verlag, Hamburg " Drukker: Vereinigte Druckerelen, Hamburg-Blankenese

De vervaardigers der leugens öv*
Duitsche gruwelen ontmaskerd
xHet Britsche en Amerikaansche publiek
weet slechts zelden, hoe schandelijk het belogen
en bedrogen wordt». Aldus schreef de vroegere
Britsche diplomaat Graham Scott in The Middlesex
County Times. Deze woorden hebben betrekking op de monsterachtige
leugens over gruwelen, die over Duitschland uitgestrooid
zijn en nog steeds uitgestrooid worden. Een andere
Engelschman, de vroegere onderstaatssecretaris
aan het Ministerie
van Buitenlandsche Zaken, A r -
thur Ponsonby, heeft feiten
openbaar gemaakt, die op merkwaardige
wijze toonen, hoe leugens
over gruwelen in elkaar gezet
worden.
Als men den stroom van venijn
beteugelen wil, dan dient men het
volgende te overwegen:
Ten eerste. Na het uitbarsten
van de revolutie in November
1918 slaagde de jood K u r.t
E i s n e r er in in Beieren de
macht in handen te krijgen. Op
den 30sten April 1919 zijn toen in
München tien gijzelaars
doodgeschoten. Zes dezer
ongelukkigen, waaronder Gravin
Hella von Westarp, behoorden tot
het Münchener Thulegenootschap,
dat zich toelegde op de studie van
het Germaansche ras. Deze genadeloos
vermoorde gijzelaars waren
allen Christenen. Verantwoordelijk
voor hun gevangenneming waren
de leiders van den opstand te
München: Levin, Leviné, Sontheimer,
Toller, Landauer, Mühsam,
allen, zonder uitzondering, joden.
In de nieuwsbladen der wereld is
over deze barbaarsche vermoording
van menschen, die niet het
geringste misdrijf begaan hadden,
geen geluid vernomen geworden.
In Rusland zijn onder de heerschappij
der Bolsjewisten tallooze
bisschoppen en priesters, zoowel
als millioenen Christenen ter dood
gebracht door de moordenaars en brandstichters der Tscheka,
die door joden aangevoerd werden. Daartegen verhief zich
toen geen joodsche storm van verontwaardiging.
Toen echter Hongarije zich trachtte te verweren tegen
den joodschen moordenaar en Drandstichter Bela Ruhn en zijn
medeplichtigen, toen weerklonk tegen Hongarije in de geheele
wereldpers, als op een gegeven teeken, de eenparige kreet:
Weg met het wit-Hongaarsche schrikbewind!
Toen later de Duitsche Nationaal-Socialistische Arbeiders-
Partij sterk werd en haar leider Adolf Hitier aan de regeering
kwam, toen barstte de wereldpers als op een gegeven teeken
weer los: Hitier richt de beschaving te gronde!
Hitier is een gevaar voor de geheele wereld!
Wat bewijst dit stilzwijgen der wereldpers over de misdaden
door joden begaan? Wat bewijst dat verontwaardigd geschreeuw
van dezelfde pers, als ergens ter wereld een jood
ter verantwoording geroepen wordt?
Ten tweede. In den herfst van het jaar 1932 bracht
de Fransche ministerpresident Herriot een officieel bezoek
aan Madrid. Het doel van dat bezoek was Spanje bij de Fransche
oorlogsplannen tegen Duitschland in te deelen. In het
bizonder wilde Herriot op Spaanschen bodem wegen tot
stand brengen voor het aanrukken der Fransche koloniale
Hoe leugens over
gruwelen in de wereld komen.
Een leerzaam voorbeeld.Feiten genoemd door ArthurPonsonby,
vroegere onderstaatssecretaris van het Britsche Ministerie van
Buitenlandsche Zaken.
CBizonderkeden kan men vinden in de vlugschriften No. 181 en
202 van den Haniburgschen Mchte-Bund; gratis verkrijgbaar.)
Gedurende den oorlog werden na den val van Antwerpen in
Duitschland de klokken geluid om de overwinning te vieren. De
« Komische Zeitung » vermeldde dit als volgt:
«Toen de val van Antwerpen bekend werd, werden de kerkklokken
geluid. • Dit volmaakt onschuldige bericht werd door den «Matin»
in den volgenden vorm overgenomen:
u
Volgens de «Kölnische Zeitung » werden de geestelijken te Ant«
werpen, na den val van deze vesting, gedwongen de klokken te
luiden»
«The Times» maakte daar weer het volgende van:
«De Belgische geestelijken, die toestemming weigerden tot het
luiden der klokken na den val van Antwerpen, zijn uit hun
ambt ontslagen.*
Daarop berichtte de «Corriere della Sera» te Milaan:
«Volgens een betrouwbare mededeeling in The Times werden de
ongelukkige geestelijken, die na den val van Antwerpen verboden
hadden de klokken te luiden, tot dwangarbeid veroordeeld.»
Toen nam de «Matin» zijn eigen leugenachtige bericht weer op
en gaf den lezers de volgende lezing:
«Naar de «Corriere della Sera» via Londen uit Keulen verneemt
wordt het bericht nu bevestigd, dat de barbaarsche veroveraars
van Antwerpen de geestelijken, die heldhaftig geweigerd hadden
de klokken van hun kerken te laten luiden, gestraft hebben door
ze in hun klokken op te hangen met het hoofd naar beneden
om ze aldus tot menschelijke klepels te maken.»
troepen. Het Spaansche volk bereidde Herriot geen fraaie
ontvangst. Spaansche verslaggevers waagden het zelfs Herriot
pijnlijke vragen voor te leggen over de verwoestende gevolgen
van het aan Duitschland gedicteerde «Verdrag» van Versailles
en over den leugen met betrekking tot Duitschlands schuld
aan den oorlog. Herriot voelde zich beleedigd. Dadelijk na zijn
terugkeer te Parijs bepaalde hij, dat belangrijke sommen verstrekt
moesten worden voor de
Fransche propaganda in het buitenland.
Verder beval hij de op­
richting van een regeeringsbureau
voor den afweer van den Duitschen
aanval op het «Verdrag»
van Versailles. Paul-Boncour, de
opvolger van Herriot, riep voor
hetzelfde doel een geheel nieuwe
propaganda-organisatie in het leven
en vertrouwde de leiding daarvan
toe aan den onderstaatssecretaris
van het Ministerie van Buitenlandsche
Zaken, Pierre Got.
Deze verklaarde aan een vertegenwoordiger
van het Petit Journal,
dat het zijn taak was aan de
wereld te toonen, wat Fransche
propaganda vermocht. De Fransche
wapenfabriek, Schneider-Creusot,
stelde terstond 75 millioen franc
ter beschikking van deze nieuwe
propaganda. De Fransche rechtsche
partijen begonnen met koortsachtigen
spoed gelden te verzamelen
voor hetzelfde doel. Hoe
deze propaganda haar machtsgebied
tracht te vergrooten verraadt
het volgende bericht uit New
"ïork:
«In Amerikaansche kringen heerscht
groote bezorgdheid over de plannen
van het halfambtelijk Havas Agentschap
om, met hulp van de Fransche regeering,
het Fransche net voor berichten
over de geheele Vereenigde Staten, Kanada
en Zuid-Amerika uit te breiden.»
(Opmerkelijk is het, dat de meeste berichten
in Amerikaansche bladen over
gruwelen in Duitschland door Fransche
pers-agentschappen verspreid worden.)
In de hoofdstraten en op de voornaamste pleinen van Parijs
werden groote biljetten aangeplakt met opschriften zooais:
Hitier richt den vrede te gronde.
Ten derde. Sedert Hitier aan de regeering kwam zijn
talrijke sociaal-democraten uit Duitschland gevlucht. Na de
revolutie van 1918 hadden de sociaal-democraten zich in de
belangrijkste ambten van het Duitsche Rijk, van de afzonderlijke
landen, de steden en de gemeenten gedrongen en zich
in de scholen, schouwburgen, kuituurgenootschappen, de
journalistiek en de literatuur vastgezet. Door deze menschen
werd een geest van verdorvenheid en ontaarding aangekweekt;
door hun arbeid nam de vergiftiging van het Duitsche leven
ongehoorde afmetingen aan. Doelbewust handelden zij allen
in overeenstemming met het beginsel, dat de vroegere leider
der socialisten, B e b e 1, eens in den Duitschen Rijksdag verkondigd
had:
De wonden aan het Duitsche volkslichaam moeten
niet gesloten maar opengehouden worden!
Bizonder vijandig tegenover het Duitsche volk stond de
Duitsche sociaal-democraat K a u t s k y. Deze verschafte zich
in 1919 toegang tot het archief van het Ministerie van Buitenlandsche
Zaken. Hij maakte daar uittreksels uit de verschillende
documenten en vervalschte en verdraaide ze. Deza
Fichtebondblaadjes. H.No.534. (Nederland.)

vervalschingen publiceerde Kautsky vervolgens in alle dagbladen
der wereld; ze werden tegen Duitschland gebruikt als
bewijs voor den leugen van het «Verdrag» van .Versailles,
dat Duitschland schuld aan den oorlog draagt (Par. 231).
Van het buitenland uit bespuwen lieden van dit slag nu
Adolf Hitier, omdat ze vreezen, 'dat hij vast besloten is, ze
voor hun misdaden ter verantwoording te roepen. Deze uitgewekenen
behooren tot die menschen, waarvan een Franschman
eens zei: Ik heb de Duitsche sociaal-democraten
lief, omdat ik Duitschland de pest
w e n s c h !
Herhaaldelijk heeft de «Völkischer Beobachter» toegelicht
met welke hondsche brutaliteit de vergiftiging van het Duitsche
volk door joden uitgeoefend is; bijvoorbeeld: in zijn
tooneelspel «De Zoon» noemt de jood Hasenclever het huisgezin
een «middeleeuwsche bloedzweer», die vernietigd
moet worden. De jood Ehrenstein duidde verpleegsters
aan als «Gods zwijnen»!
Volgens een bericht uit New York heeft het gemeentebestuur
van deze stad met eenparige stemmen besloten de regeering
der Vereenigde Staten te verzoeken stappen te doen
bij de Duitsche regeering naar aanleiding van de beweerde
vervolging der joden. De onbeschoftheid, die tot uiting komt
in deze poging om zich te mengen in Duitsche binnenlandsche
aangelegenheden, wordt verduidelijkt door het feit, waarop
een Amerikaansche afgevaardigde naar het Congress te
Washington de aandacht vestigde:
In de hoofdstad der Vereenigde Staten zijn er
groote wijken, waar het aan joden niet toegestaan
wordt huizen te koopen of woningen
te huren.
We kunnen Hamburg als voorbeeld nemen om aan te toonen,
hoe groot de invloed der joden in Duitschland ^vas.
Er hadden daar geen veranderingen plaats gehad niettegenstaande
de gruwelverhalen al weken lang verspreid werden.
De gouwleider der Hitlerpartij te Hamburg, de Heer Kaufmann,
deed toen de volgende msdedeelingen in het «Hamburger
Tageblatt»:
De vrijheid om handel te drijven wordt in de groote warenhuizen
zóó misbruikt, dat, uit een oogpunt van rechtvaardigheid
en ter beveiliging van de welvaarf van ons volk, maatregelen genomen
moeten worden. Slechts 1,7 °/o van de bevolking van Hamburg
zijn joden; evenwel zi^'n 30,9 °/o der artsen en 43 % der advokaten
joden. Van de kantonrechters zijn 10 °/o joden,- aan de
arrondissementsrechtbanken zijn 20 °/o der rechters joden en aan
de hoogste provinciale rechtbank 30 o/o. Van de presidenten der
«Senaats»rechtbanken zijn zelfs 50 "/o joden. En dat in een tijd,
waarin de Duitsche, academisch gevormde jongelui, die niet van
joodschen huize zijn, tot proletariërs afzakken, terwijl ze tevergeefs
op een aanstelling wachten.
Sedert Adolf Hitier het ontzetlende gevaar van het bolsjewisme
op Duitschen grond bezworen heeft, zijn ook vele
van dc communistische ophitsers, die grootendeels joden zijn,
uit Duitschland gevlucht. Toen de communist Torgier na zijn
arrestatie door een donkere gang geleid werd, wierp hij zich
onder ontstellend angstgeschreeuw op den grond en smeekte
om behoud van zijn leven. Deze communist heeft door zijn
angst verraden, hoe hij en zijn medeplichtigen zouden ge­
Weg met Versailles!
i'alken-Verlag, Hamburg
De Waarheid triumfeert!
handeld hebben, als ze aan de macht gekomen waren. In den
Harz, in Andreasberg en in Claustal zijn doodenlijsten gevonden,
die door de communisten opgesteld waren, waarvan de
een 70 en een andere 120 namen bevatte van inwoners, die
daar in aanzien zijn. Op deze doodenlijsten stond het bevel:
Dadelijk te arresteeren en op-het marktplein
neer te schieten. De burgerij moet daarbij getuige
zijn. Indien die niet verschijnt, dan
moet ze met geweld er bij gesleept worden.
Deze doodenlijsten geven duidelijk aan, dat in Duitschland
een bloedbad zou aangericht zijn overeenkomende met dat
in Rusland, indien Adolf Hitier deze communistische moordenaars
en brandstichters niet beteugeld had.
We hebben in dit korte vlugschrift niet voldoende ruimte
om de talrijke leugens aan de kaak te stellen. Slechts een
paar (opmerkingen kunnen we maken:
In geheel Duitschland is gedurende de nationale
omwenteling geen enkel mensch ter dood gebracht. Toch
werd de leugen verspreid, dat in Hamburg 1400
menschen ter dood gebracht zijn.
In geheel Duitschland heeft gedurende de dagen
van den nationalen opstand geen enkel geval van onteering
van vrouwen of meisjes plaats gevonden. Toch
werd de leugen verspreid, dat talrijke joodsche
meisjes onteerd zijn.
In geheel Duitschland is gedurende den nationalen
opstand geen enkele jood vermoord. Toch wordt
de leugen verspreid, dat bij den ingang van het
joodsche kerkhof te Berlijn-Weiszensee Lederen morgen
verminkte lijken van joden gevonden werden.
In geheel Duitschland heeft men na de nationale
omwenteling God gedankt, dat hij Adolf Hitier gebruikt
heeft om het Duitsche volk te bevrijden van den afschuwelijken
druk der laatste veertien jaren. Toch werd de
leugen verspreid (in een vlugschrift, dat van Praag
uit door landverraders verspreid wordt), dat in de straten
der Duitsche steden het bloed der arbeiders in stroomen
vloeit.
Maar de waarheid zal zegevieren; zelfs een Fransch blad,
Le Petit Journal, moest erkennen, dat de verhalen over gruwelen
gelogen zijn. In een artikel over den politieken toestand
in Duitschland schreef het:
Misschien is het leven te Berlijn en daarbuiten
nog nooit zoo vreedzaam en normaal geweest,
als juist in de dagen van den nationalen ppstand.
Dc leugenstroom over gruwelen in Duitschland is tot een
geweldigen vloed van venijn aangezwollen met het doel het
gezonde verstand der volken te verblinden en het Duitsche
volk zedelijk te verlagen. Niettegenstaande dit alles
zal de waarheid zegevierend voorwaarts schrijden en daarmede
ook de overwinning van het recht over het duizendvoudige
onrecht, dat Duitschland' sedert het einde van den
oorlog aangedaan is. Niettegenstaande allen leugen en laster
hebben toch rechtschapen menschen in de geheele wereld
begrepen, hoe brutaal de volkeren belogen en bedrogen worden.
Meerdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij den
Secretaris van den FicMe*Bund, Jungfernsiieg 30, Hamburg 36.
Met beleefd verzoek ze onder Uw kennissen te verspreiden.
Hermann's Erben, Hamburg

De Waarheid over de Joden in Duitschland.
Tengevolge van zijn aardrijkskundige ligging vormde Duitschland,
meer dan eenig ander land op de aarde, van oudsher het
doel van den joodschen menschenstroom, die uit het Oosten
kwam opzetten. Tot aan het begin van de achttiende eeuw
verhinderden wettelijke maatregelen de joodsche landverhuizers
om in Duitschland invloed te krijgen. Toen echter
deze voorzorgsmaatregelen ingetrokken werden, begonnen de
joden, langzaam maar zeker, zich in te dringen in de geheele
leiding van het economische, politieke en geestelijke leven van
het Duitsche volk.
Zoo was de toestand in Duitschland tot aan het einde van
den wereldoorlog. In dien tijd leefden in Duitschland ongeveer
600 000 joden. Aan de overzijde der grenzen echter leefden
alléén in Polen reeds over drie millioen joden. Ze vormden
daar tien percent van de bevolking.
Ten deele door den nood, die in Oost-Europa heerschte, gedreven,
drong na het einde van den wereldoorlog een stroom
van joodsche zwervelingen over de oostelijke grenzen van
Duitschland Pruisen binnen. Hier was de jood Badt er in
geslaagd tot directeur benoemd te worden van het Regeeringsbureau,
belast met het toezicht op binnenkomende landverhuizers
en op naturalisatie. Deze man zorgde er voor, dat
zijn joodschen rasgenooten het overschrijden der Duitsche
grenzen gemakkelijk gemaakt werd. Te zelfder tijd begonnen
zoowel de westelijke als de overzeesche landen het getal der
landverhuizers, dat ze toelieten, te beperken. Daardoor werd
het gebruikelijke verder trekken voor de joden, die uit het
Oosten gekomen waren, verzwaard. Intusschen toonden die geen
grooten lust om Duitschland te verlaten, waar het hun gemakkelijk
gemaakt werd. Ze vestigden zich in de groote steden
en begonnen van hier uit stelselmatig onder het Duitsche volk
verwarring te stichten.
In welke mate zich deze volksvreemde elementen in den loop
der jaren steeds meer in de beroepen en ambten van volksleiders
wisten in te dringen, wordt door de volgende overzichten
duidelijk gemaakt. Bij het vergelijken van de getallen
moet men vooral bedenken, dat de joden in Duitschland één
percent van de bevolking vormen.
Joden als professoren aan universiteiten.
Aan de universiteit te Berlijn, 1'932:
Medische faculteit 45% joden
Aan de universiteit te Bresilau, 1931:
Philosophische faculteit 25% joden
Medische faculteit 45%
Juridische faculteit 48%
Aan de universiteit te Göttimgen, 1928:
Mathem.-natuurw. faculteit 23% joden
Medische faculteit 34% „
Philosophische faculteit 40%
Juridische faculteit 47% „
Aan de universiteit te Koningsbergen:
Philosophische faculteit 7% joden
Juridische faculteit 14% ,,
Medische faculteit 25%
Joden in het beroep van advocaat.
Volgens een onderzoek, dat de Vereeniging van Academischgevormde
Duitschers in het jaar 1928 instelde, was het percentage
joden onder de advocaten in de volgende steden:
Dortmund . . . . 29% joden Stettin 36% joden
Hamburg 25% „ Karlsruhe . . . . 40% „
Stuttgart 26% „ Beuthen 60%
Düsseldorf . . . . 33% „ Frankfort a. d. M. . 64% „
Volgens een ander onderzoek waren kort voor 1933 van de
advocaten in
Berlijn 55% joden
Berlijnsche advocatenkanwr . . . . 66% „
Breslau 67% „
Joden in het beroep van arts.
Van de practiseerende artsen waren in 1928 in
Wiesbader. . . . . 20% joden Worms 30% Men
Karlsruhe . . . . 26% „ Gotha 31% „
Keulen 27% ,, Beuthen 36%
Mainz 30% „ Berlijn . . . • . \ 52% „
In de Berlijnsche ziekenhuizen was het percentage joden
onder de eerste geneesheeren, assistenten en hulpartsen:
Ziekenhuis Moabit 56% joden
„ Friedrichshain 63% „
Neukölln 67% „
Joden in het schouwburg- en filmbedrijf.
In het jaar 1931 werden de uitkomsten van een enquête in
het schouwburgbedrijf gepubliceerd. 234 Directeuren van
schouwburgen werden aan een onderzoek onderworpen. Hiervan
waren 50,4% joden. Van de Berlijnsche schouwburgdirecteuren
waren 80% joden. 75% van alle tooneelstukken,
die opgevoerd werden in de laatste jaren voor Hitier aan de
Regeering kwam, waren door joodsche schrijvers vervaardigd.
Ook in de filmindustrie was de joodsche invloed van beslissende
beteekenis geworden. Op 3 Febr. 1929 schreef het
tijdschrift „Schooner Toekomst":
„Het jodendom neemt aan bet hedendaagsche filmbedrijf in
zóó groote mate deel, dat voor christelijke ondernemingen
slechts een z^er gering percentage overblijft."
Joden op de beurs.
In de besturen en commissies der beurs te Berlijn waren de
joden als volgt vertegenwoordigd:
Effecten 69% joden Metaalbeurs . . . 83% joden
Goederenhandel . . 75% ., Termijnhandel . . . 83%
Onroerende goederen 80% „ Officieel koersbl. . . 87%. .,
In 1928 werd een overzicht gepubliceerd van de joden, die
in meer dan 30 Raden van Commissarissen zaten. Het bleek,
dat 15 joden tezamen 718 van die posten „veroverd" hadden.
Joden in handel en verkeer.
Uit een onderzoek, dat op den 16den Mei 1925 plaats vond,
bleek, in hoe opvallend hooge mate de joden onafhankelijke
posities as leiders verworven hadden en hoe gering hun aantal
was in nederiger beroepen, in het bijzonder daar, waar harde
arbeid vereischt is. Op elk duizendtal menschen, dat in de
Pruisische industrie werkzaam was, vond men 10 joden tegenover
5 niet-joden as leiders en in onafhankelijke posities.
Bij de groep arbeiders en lagere beambten echter, kwamen
op 1000 werkers slechts 5 joden tegen 30 niet-joden in
. zulke posities voor. In den handel en bij het verkeer
daarentegen, stonden tegenover 31 joden, die met de
leiding belast waren, slechts 3 niet-joden in dezelfde
positie.
Deze ongelijke verhouding werd nog in het bijzonder bevestigd
door onderzoekingen, die in de steden Berlijn, Frankfort
a. d. M., Keulen en Breslau te gelijker tijd plaats vonden.
De bedoeling was om vast te stellen, in welke verhouding
joden werkzaam waren in de industrie, in den handel, bij takken
van bestuur en bij den geneeskundigen dienst. Alle groepen
toonden dezelfde wanverhouding, zooals blijkt uit het volgende
overzicht. Van elke honderd joden, die werk verrichtten, waren
in den handel werkzaam:
Als leiders en in Als arbeiders of
onafhankelijke posities: lager personeel:
ln Berlijn 49,4% joden 2,4% joden
„ Frankfort a. d. M. . 48,9% „ 1,9% „
„ Keulen 49,6% „ 2,9% „
„ Breslau 57,1% • „ 1,8% „
Fichtebondblaadjea H. No. 644 (Nederland)

Joden in de politiek.
Met bijzonderen ijver legden de joden zich toe op het veroveren
van de groote massa arbeiders. Dit gelukte hun door
de Marxistische leer, ontworpen door den jood Karl Marx;
oorspronkelijk heette hij Mardochai. De stichter der sociaaldemocratische
partij was de jood Lassalle. Grondleggers der
onafhankelijke soc. partij waren wederom joden. Evenzoo de
leiders der, communistische partij. Joden zaten in de persbureau's,
in de redactie van politieke partijbladen, en vooral
ook in de verschillende fracties van de volksvertegenwoordiging.
39 Vertegenwoordigers zond de sociaal-democratische
partij in 1928 naar de Rijksdagcommissies; 38 hiervan
waren joden. Van de leerkrachten verbonden aan cursussen
voor de ontwikkeling van arbeiders waren 81% joden.
Joden in hooge staatsambten.
Na de ineenstorting van het Duitsche Rijk in 1918 gelukte het
den joden ook de hoogste posities in den Staat in te nemen.
Op de Rijksconferentie, op 25 Nov. 1918, traden de volgende
joden op als vertegenwoordigers der landen: Hirs'ch,
Haase, Herzfeld voor Pruisen, E i s n e r vor Beieren,
Lipinsky en Gradnauer voor Saksen, tieymann voor
Wurtemberg, Haas voor Baden.
In de Revolutieregeering (1919) zaten de joden Haase,
Cohn, Herzfeld, Schilfer, Bernstein, Preusz,
C a h e n en anderen. Aan den jood Preusz werd opgedragen
de Duitsche grondwet samen te stellen. In de regeeringen van
alle landen, zoowel als in het bestuur der steden, wisten de
joden tezelfder tijd toonaangevenden invloed te verkrijgen en
van hieruit drongen ze zich verder in het geheele bestuur van
het Rijk, der landen en gemeenten in. Het Engelsche blad „The
Daily Mail" schreef 10 Juli 1933:
„Het Duitsche volk was steeds meer onder de heerschappij
van volksvreemde, zritah omhoogdrhigende elementen geraakt.
Ten slotte wanen er in Duitschland twintig maal meer joodsche
regeeringsambtenaren .dan voor den oorlog. In alle sleutelposities
van hiet Duitsche bestuur waren ongemerkt vertegenwoordigers
van het jodendom binnengedrongen," •
De kwaal en het geneesmiddel.
Nauw gepaard met deze sluiksche verovering ging het verkankeren
van het Duitsche volk door middel van het communistische
vergift, welks voornaamste verspreiders de joodsche
landverhuizers waren. Te gelijker tijd werd ook de' maatschappij
zedelijk bedorven. De begrippen van eerlijkheid in
handel en wandel werden tot een aanfluiting gemaakt door
joodsche zwendelaars- en bedriegers-in-het-groot, die millioenen
opstreken. We kunnen er mee volstaan aan Iwan Kutisker,
de driö gebroeders Barmat en de Sklareks te herinneren.
Omkooperij, verdorvenheid en zedeloosheid werden steeds
driester de kenmerken van het openbare leven. Zoo was het
gelukt den geest van de Duitsche volksmassa's volkomen te
verbijsteren. De oplaaiende vlammen van het Rijksdaggebouw,
in Febr. 1933, moesten het vurige teeken zijn voor de jarenlang
voorbereide joodsch-bolsjewistische omwenteling.
In dat tijdperk kon ieder oogenblik de noodlottige bezegeling
van den ondergang van het Duitsche volk brengen.
Dat Duitschland een zee van bloed en ellende bespaard As
gebleven, dankt het zijn bevrijder, Adolf Hitier. De tierende
internationale ophitsers stelden hem als een. onmensen voor.
Hoe weinig streng hij daarentegen optrad, wordt bewezen door
de Wet op de Ambtenaren, afgekondigd op 7 April 1933. De
twee voornaamste bepalingen van deze wet (par. 3) luiden:
„Amibtenaren van niet-Arische afkomst, moeten gepensionneerd
worden; wanneer zij eereambten bekleeden, moeten zij uit den
dienst verwijderd worden. Deze bepaling geldt niet voor
ambtenaren, die reeds sedert 1 Amg. 1914 in Dienst zijn, oi die
in den wereldoorlog aan het front voor het Duitsche Rijk of
zijn bondgenooten gestreden hebben, of wier vaders of zonen
in den wereldoorlog gesneuveld zijn."
De joodsche ambtenaren werden dus niet op straat gezet,
maar gepensionneerd, d. w. z. zij ontvangen hetzelfde wettelijk
voorgeschreven pensioen als andere gepensionneerde Duitsche
ambtenaren.
Joodsche bekwaamheid om zich op den
voorgrond te dringen.
. Gezworen vijanden van de Duitschers hebben tegen de
bovenstaande getallen aangevoerd, dat de joden bijgevolg de
Duitschers in bekwaamheid overtreffen. In bekwaamheid om
zich op den voorgrond te dringen, stellig! De joden hebben
een geprononceerd ras-egoïsme. Als de Duitschers even
hecht aanééngesloten waren gebleven, als dat steeds bij de
joden het geval is, dan zou het b. v. niet mogelijk geworden
zijn, dat te Berlijn van de 263 vastaangestelde artsen bij den
geneeskundigen dienst er 183, derhalve ongeveer 70%, joden
waren.
Een bekentenis van een leider der joden.
De békende leider der joden in de Boekowina, Dr. Manfred
Reifer, heeft in de joodsche „Czcrnowitzer Allgemeine Zeitung",
in Sept. 1933, een artikel over het lot der joden in
Duitschland gepubliceerd. Hij erkent het volgende:
„Toen groote gedeelten van het Duitsche volk streden voor de
instandhouding hunner soort, vervulden wij, loden, de straten
van Germanië met ons geschreeuw. Wij schreven in hun pers
Ke-.sto'psitellen en Paaschartikels en zetten het Duitsche volk
zijn geloof in onze vaten voor. Wifj speelden met de hoogste
goederen van het Duitsche volk en dreven ook nog den spot met
dat, wat de natie heilig is."
De waarheid overwint!
Op den 29sten Mei 1934 keerde zich het Parijsche blad „Ami
du Peuple" tegen het gekuip der joden, die uit Duitschland
gevlucht waren. Deze krant schreef:
„Deze menschen zijn uit Diuitschland gevlucht, daar ze getracht
hebben het land te vuur en te zwaard te doen verwoesten,
doordat ze het maar de revolutie en den burgeroorlog wilden
leiden."
De President der Amerikaansche Kamer van Koophandel, de
heer E B. Peirce, verklaarde tijdens een bijeenkomst, die in
de laatste dagen van Mei 1934 plaats vond, dat men heden
niet langer in Europa van een ordelijke maatschappij
zou kunnen spreken, als Duitschland
Europa niet gered had van het bolsjewistische
gevaar.
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door
te geven. - Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij
Deutseher Fiehte-Bund e. V.
Dnle voor waarheid in de wereld).
Hamburg 36 Jungfernstieg 30 Hamburger Hot
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 15, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg
i
Drukke»; Hermann's Erben, Hamburg

Aan de Frontstrijders
van den Wereldoorlog.
Het belangrijkste gedeelte van de redevoering (gehouden te Koningsbergen) door den vroegeren
frontstrijder Rudolf Hess, plaatsvervanger van Adolf Hitier.
Ons Duitsche volk heeft het
geluk thans voornamelijk door
frontstrijders bestuurd te worden;
door mannen, die de
deugden van het front op de
ieiding van den Staat overdragen;
door strijders, die aan
den nieuwen ophouw van het
Rijk arbeiden in den geest,
die aan het front heerschtc.
Het was de geest van kameraadschap,
die het Nationaal-
Socialisme schiep. Aan het
front, in het aangezicht van
den dood, die allen bedreigde,
bezweken laatdunkend standbegrip
en klassebewustzijn. Bij
gemeenschappelijke vreugde
en gemeenschappelijk leed
groeide aan het front een kameraadschap
op, die vroeger
Rudolf Hess
geheel onbekend was. Reuzengroot
vormde zich voor dc oogen van ieder aan het front
het beeld van de gemeenschappelijke lotsbestemming endrong
het lot, dat ieder afzonderlijk dreigde, op den achtergrond.
Maar niettegenstaande alle verbittering en alle onverbiddelijke
noodzaak van den oorlog, ontstond er bij den frontstrijder
nog iets anders: het gevoel van een zekere innerlijke
verbondenheid met den frontstrijder ginds, aan den anderen
kant van Niemandsland, die hetzelfde leed ondervond, in
dezelfde modder stond, door denzelfden dood bedreigd werd.
En dit gevoel van verbondenheid is tot heden levendig gebleven.
Als frontstrijders — voormalige tegenstanders —
elkander ontmoeten, dan vindt er bij gelijke herinneringen,
ook een uitwisseling van gelijke meeningen plaats. De inhoud
van hun gesprekken is de wereldoorlog, de achtergrond van
hun gesprekken is de hoop op vrede. En daarom zijn de
frontstrijders geroepen tusschen de volkeren
de brug tot onderling begrijpen en tot
overeenstemming te slaan, wanneer de politici
den weg niet vinden.
Wij frontstrijders willen niet, dat een onbekwame diplomatie
ons opnieuw over den rand van een afgrond der
vernietiging strompelen laat, waarvan de frontsoldaten
wederom al het leed moeten ondervinden.
Wij soldaten aan beide kanten van Niemandsland voelen
ons vrij van verantwoording voor den laatsten oorlog. T e -
zanten willen wc strijden om een nieuwen oorlog
te verhinderen. Wij, die tezamen in den oorlog
verwoestten, wij willen tezamen aan den vrede arbeiden. Het
is hoog tijd, dat eindelijk werkelijke overeenstemming tusschen
de volkeren bereikt wordt. Slechts overeenstemming, die op
wederzijdsche achting berust, kan van blijvenden aard zijn:
op die achting, die dc onderlinge verhouding der vroegere
frontsoldaten kenmerkte.
De meeste groote Staten hebben meer oorlogsmateriaal opgestapeld
dan ooit.
Oorlogsmaterialen echter, die door het gevaar van te verouderen
bedreigd worden, en volkeren, die sedert den oorlog
niet tot rust gekomen zijn en wantrouwend tegenover elkander
staan, zijn ontzettend ontvlambaar. Een onbeduidende aanleiding,
zooals eenmaai in 1914 het ongelukkige schot in
Serajewo — misschien uit het pistool van een dwaas — kan
volstaan om, tegen den wil der beteuterde volken, millioenenlegers
op elkander te doen botsen, om geheele landstreken
door duizenden projectielen van veelsoortige ontploffingskracht
en draagwijdte te laten omploegen, steden en dorpen van
uit de lucht in een zee van vlammen te herscheppen, alle
leven in gaswolken te verstikken.
Hij, die aan den wereldoorlog deelgenomen heelt, heeft
een voorstelling van wat een moderne oorlog thans, met zijn
vervolmaakte wapens, beteekenen zou. D a a r o m richt i k
mij tot de kameraden der fronten van den
wereldoorlog aan beide zijden van N i e -
m a n d s 1 a n d.
Inderdaad, we stonden eens daar buiten met het trotschc
gevoel van waarachtige mannen te zijn — soldaten, strijders
— bevrijd van de banaliteiten van het vroegere leven. We
voelden ons verheven boven hen, die, ver van de fronten,
niets uit te staan hadden met hel noodlot der fronten. Wij
voelden ons de verdedigers van het leven onzer volkeren, de
dragers van hun toekomst.
Maar we hebben ondervonden, wat het is te huiveren voor
den dood. We hebben den dood in schrikaanjagender en
talloozer vormen gezien, dan wel ooit menschen voor ons.
We hebben in schuilplaatsen gehurkt en zijn inééngekrompen
bij de verwachting van den treffer, die ons vermorzelen zou.
Vol ontzetting hebben we den adem ingehouden, als ons
geschoold oor de granaten in onze richting hoorde sissen,
als de mijnen ons tegemoetvlogen. Ons hart heeft geklopt
of het barsten moest, als we tevergeefs naar dekking zochten
tegen de kogelbundels, waarmee de machinegeweren ons
geeselden. We hebben gemeend in onze maskers te moeten
stikken, als de gaswolken ons omhulden. Wankelend hebben
we onzen weg gezocht door de met water gevulde loopgraven.
Rillend van koude hebben we de nachten door .vaakt in de
modder der granaattrechters. Dagen- en wekenlang hebben
we alle afgrijselijkheden van den Titanenstrijd geduldig verdragen.
Koud en hongerig zijn we vaak de vertwijfeling nabij
geweest. De kreten der zwaargewonden hebben ons in de
ooren geklonken. We hebben gezien, hoe zij, die in het gas
stikten, zich in bochten wrongen. We hebben de blinden
ontmoet, die op het slagveld rondstrompelden. We hebben het
doodsgerochel der stervenden gehoord. Omringd door de
grafheuvels onzer kameraden verdween bij ons de laatste hoop
op leven. We zagen de ellende der vluchtelingen achter ons.
We zagen de weduwen en weezen, de verminkten en lijdenden,
de ziekelijke kinderen en de vrouwen die thuis honger
leden.
Frontstrijders, weest eerlijk! Heeft niet zoo nu en dan ieder
van ons zich afgevraagd:
Waartoe dient dit alles? Kan het niet anders? Kan dit deu
volkeren in de toekomst niet bespaard worden?
Maar we hielden vol — aan beide kanten van Niemandsland!
We hielden vol als mannen, die plicht, tucht en trouw
beoefenen, als mannen, die lafheid verafschuwen. Doch thans
neem ik die vraag van toen op, en beschuldigend laat ik
die in de wereld rondklinken — als frontstrijder tot frontstrijders
— als leider van een volk tot de leiders der andere
volkeren:
Kan het niet anders? Kunnen we gezamenlijk met goeden
wil dit den volkeren niet besparen?
Fichtebondblaadjes. H No. 664. (Nederland.)

Misschien vraagt men mij: Waarom verheft gij uw stem
eerst heden? Ik antwoord: Omdat mijn stem in Duitschland
verward zou zijn met de stemmen der verraders van het
eigen volk, met de stemmen van hen, die de frontsoldaten,
besmeurden en de deserteurs prezen, met de stemmen van
hen, die van Duitsche zijde het verdrag van Versailles op
hun geweten hebben. In hun gezelschap wilde ik niet verkeeren.
Thans mag ik spreken, omdat de Leider van mijn volk zelf
de wereld de hand tot vrede, reikt.
Heden verhef ik mijn stem, omdat ik tezelfder tijd de
wereld waarschuwen wil het Duitschland van heden, het
Duitschland van den vrede, niet te verwarren met het Duitschland
van vroeger, het Duitschland van het pacifisme! Want
dit moet men weten: Wanneer ons frontstrijders, ook de
verschrikkingen van den oorlog nog duizendmaal voor oogen
slaan, wanneer ook het jonge geslacht van na den oorlog,
den oorlog zoo weinig wil als wij ouden:
Tot een «wandeling» over onze grenzen staat de weg niet
open!
De Fransche frontsoldaat zal ons in het bizonder begrijpen,
als we dengenen, die nog steeds met de gedachte aan een
oorlog spelen — die natuurlijk anderen aan het front zouden
moeien voeren — toeroepen:
Laat men het eens wagen ons aan te vallen! Laat men het
eens wagen het nienwe Duitschland binnen te maroheeren!
Dan zal de wereld den geest van het nieuwe Duitschland
leeren kennen! Het zou strijden, zooals wel nooit een volk
voor zijn vrijheid gestreden heeft!
Het Fransche volk weet, hoe men den eigen grond verdedigt!
leder stuk bosch iedere heuvel, iedere boerenhoeve zou
door bloed veroverd moeten worden. Ouden en jongen zouden
zich met hun nagels in den Duitschen bodem ingraven. Allen
zouden zich met een onvergelijkelijke woede in den strijd
teweerstellen!
En indien al het overwicht der nieuwere bewapening zegevierde,
dan toch zou de weg door het Duitsche Rijk, ook voor
den indringer, een weg vol afgrijselijke offers worden; want
nog nooit was een volk zóó doordrongen van het gevoel
van eigen recht, en daarmede van de plicht zich tegen overvallen
tot den laatsten man te verweren, als thans ons
Duitsche volk. De soldaten van Frankrijk weten, hoe dapper,
gedurende vier eri een half jaar, de Duitschers tegen de
geweldige overmacht streden.
Falken-Verlag, Hamburg
De frontstrijders willen den vrede!
De volkeren willen den vrede!
De Regeering van Duitschland wil den vrede!
De geschiedenis zal die mannen, die, in zulke moeilijke
tijden voor de volkeren, overeenstemming tot stand brachten,
en daarmee de beschaving rédden, stellig meer prijzen, dan
die mannen, die gelooven, dat ze door agressieve politieke
en militaire actie overwinningen behalen moeten.
Het is buiten twijfel, dat uit de overeenstemming tusschen
Duitschland en Frankrijk niet slechts deze Staten in hun
geheel, maar ieder lid van die beide volksgemeenschappen,
nut zou trekken. Waarachtige vrede en werkelijk vertrouwen
tusschen de volkeren stellen hen in staat hun bewapening
te verminderen, die thans beslag legt op een groot gedeelte
van hun inkomsten en daarmee op de inkomsten van eiken
volksgenoot afzonderlijk.
Steeds weer heeft Adolf Hitier er den nadruk op gelegd,
dat Duitschland slechts rechtsgelijkheid wenscht op alle gebied,
met inbegrip van dat der bewapening. Na het bereiken
van een zoodanige overeenstemming tusschen Duitschland en
zijn buren, kan Duitschland des te gemakkelijker genoegen
nemen met het minimum aan bewapening, dat noodig :is
om zijn veiligheid en daarmee den vréde te waarborgen.
De frontstrijders in de Begeering van Duitschland willen
eerlijk vrede en overeenstemming. Ik roep de frontstrijders
op, zoowel als alle goedwilligen in de Begeeringen
van andere Staten, om mét ons dit doel na te streven.
Van den heiligen Oostpruisisehen grond richt ik dezen oproep
tot de frontsoldaten der wereld. Hier op den grond van
dit Duitsche grensgebied begon in 1914 de groote wereldworsteling
met haar ontzettende offers, waarvan de volkeren
zich zelfs nu nog niet hersteld hebben.
Moge het historische Oostpruisische gebied van den strijd,
vanwaaruit ik hier het woord voer, de uitwerking van mijn
ernstigen oproep tot handhaving van den vrede, verhoogen.
Door de herinnering aan zijn dooden zal de wil tot den
vrede in Duitschland steeds sterk en machtig blijven!
Mogen ook de Begeeringen der andere volkeren in vredelievende
verdragen grootere veiligheid voor hun volksgenooten
zien, dan in bergen van oorlogsmateriaal —
dat is onze hoop.
Meerdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij den
Secretaris van den Fichte * Bund, Jungfernstieg 30, Hamburg 36
Met beleefd verzoek ze onder Uw kennissen te verspreiden.
Hermann's Erben, Hamburï

Wie heeft de Ontwapeningsbelofte van Versailles gebroken?
Bekendmaking van de Regeering van het Duitsche Rijk.
Toen in November 1918 het Duitsche volk — vertrouwende
op de, met de 14 punten van Wilson, gedane toezegging —
na een roemrijken weerstand van 41/2 jaren in een oorlog,
dien het nooit gewild heeft, de wapens neerlegde, geloofde
het, niet alleen aan het gepijnigde menschdom, maar ook aan
een grootsch idee een dienst bewezen te hebben. De zelf het
zwaarst onder de gevolgen van dezen waanzinnigen strijd
lijdende millioenen van het Duitsche volk grepen geloovig
naar de gedachte van den nieuwen opbouw van de betrekkingen
tusschen den volkeren, die door de afschaffing van de
geheime diplomatie en van de vreeselijke strijdmiddelen van
den oorlog veredeld zouden worden.
Het idee van den Volkerenbond heeft wellicht bij
geen natie inniger toestemming verwekt, dan bij de van alle
aardsche zegeningen verstoken zijnde Duitsche. Alleen daardoor
was het te verklaren, dat de in vele opzichten onzinnige
voorwaarden van de vernietiging van elke verdedigingsmogelijkheid
door het Duitsche volk niet alleen aangenomen, maar
ook vervuld werden. Het Duitsche volk en in het bijzonder
ook de toenmalige regeering waren ervan overtuigd, dat de
vervulling van de in het Verdrag van Versailles voorgeschreven
ontwapeningsbepalingen, het begin zou beteekenen,
van de in dit verdrag beloofde algemeene
internationale ontwapening. Want alleen
door de tweezijdige vervulling van dit deel van het verdrag
zou een verlangen gerechtvaardigd kunnen worden, dat, indien
eenzijdig opgelegd en doorgevoerd, tot een eeuwige verachtelijkmaking
en minderwaardigheidsverklaring van een groote
natie moest leiden. Daardoor kon een dergelijk vredesverdrag
nooit de basis worden voor een werkelijke innerlijke verzoening
van de volkeren en bijgevolg voor een herstel van
den vrede in de wereld, maar alleen voor een eeuwig verder
vretenden haat.
Zooals door de C o n t r o 1 e - C o m m i s s i e der
Geallieerden geconstateerd is, heeft
Duitschland de opgelegde ontwapeningsverplichtingen
vervuld.
De volgende lijst geeft een overzicht van het door genoemde
Commissie gecontroleerde vernietigingswerk:
A. Aan wapens van het leger werden vernietigd:
59 897 stukken geschut en loopen,
130 558 machinegeweren,
31 470 mijnwerpers en loopen,
6 007 000 geweren en karabijnen,
243 937 machinegeweer-loopen,
28 001 affuiten,
4 390 mijnwerper-affuiten,
38 750 000 projectielen,
16 550 000 hand- en geweergranaten,
60 400 000 scherpe ontstekers,
491 000 000 stuks munitie voor handvuurwapens,
335 000 ton projectielkokers,
23 515 ton kardoeskokers,
37 600 ton buskruit,
79 500 munitiebussen,
212 000 telefonen,
1 072 vlamwerpers,
31 pansertreinen,
59 tanks,
1 762 observeerwagens,
8 982 draadlooze stations,
1 240 veldbakkerijen,
2 199 pontons,
981,7 ton uitrustingsstukken voor soldaten,
8 230 350 'zakken uitrustingsstukken voor soldaten,
7 300 pistolen en revolvers,
180 machinegeweersleden,
21 rijbare werkplaatsen,
12 stukken luchtafweergeschut,
11 voorwagens,
64 000 stalen helmen,
174 000 gasmaskers,
2 500 machines voor de voormalige oorlogsindustrie,
8 000 geweerloopen.
B. Aan lnchtwapens werden vernietigd:
15 714 jagd- en bombardementsvliegmachines,
^ 27 757 motors voor vliegmachines.
C. Aan marine-wapens werden vernietigd:
26 groote oorlogsbodems,
4 kustpanserschepen,
4 panserkruisers,
19 kleine kruisers,
21 opleidings- en andere schepen,
83 topedobooten,
315 onderzeeërs.
Verder moesten vernietigd worden:
voertuigen van verschillenden aard, gasstrijd- en gedeeltelijk ook gasafweermiddelen,
springstoffen, schijnwerpers, vizeerinrichtingen, afstanden
gedruischmeters, optische gereedschappen, paardetuig, smalspoormaterieel,
velddrukkerijen, veldkeukens, werkplaatsen, slag- en stootwapens,
stalen helmen, munitietransportmaterieel, gewone en speciale
machines voor de oorlogsindustrie, klemwerktuigen, teekeningen daarvan,
vliegmachine- en luchtschiploodsen, enz.
Na deze, historisch weergalooze vervulling van een ver­
drag, kan het Duitsche volk met recht ook van de tegenpartij
het nakomen harer verplichtingen verwachten, want:
1. De ontwapening van Duitschland was
voltooid;
2. In het verdrag werd uitdrukkelijk bepaald, dat Duitschland
ontwapend moest worden, om de grondslag voor een
algemeene ontwapening te scheppen, d. w. z. er werd daarmede
beweerd, dat alleen de bewapening van Duitschland de
oorzaak van de bewapening van de andere landen was;
3. De regeering en de partijen van het Duitsche volk verkeerden
toen in een stemming, die volkomen overeenkwam
met de pacifistisch-demokratische idealen van den Volkerenbond
en zijn stichters.
Terwijl Duitschland zijn verplichtingen vervuld had, hleef
* de vervulling van de verplichtingen door de tegenpartij
achterwege.
D. w. z., de voormalige overwinnaars en hooge medeonderteekenaars
van het verdrag hebben zich eenzijdig van de verplichtingen
van het verdrag vrijgemaakt.
Niet alleen bleef elke, ook maar eenigszins met de vernietiging
van wapens in Duitschland vergelijkbare ontwapening
achterwege,
er trad niet eens een stilstand in de bewapeningen in,
er bleek zelfs een duidelijke vermeerdering van de bewapening
in een rij van landen.
Wat in den oorlog aan vernietigingsmachines uitgevonden
werd, werd nu in vredestijd door systematisch-wetenschappelijken
arbeid volmaakt. Op het' gebied van landpanser- en
nieuwe strijd- en bombardementsmachines werden onophoudelijk
verbeteringen aangebracht. Nieuwe reusachtige kanonnen
werden gemaakt, nieuwe brand- en gasbommen werden
vervaardigd.
En door de wereld weerkaatste het oorlogsgeschreeuw, alsof
er nooit een wereldoorlog geweest was en nooit een Verdrag
van Versailles gesloten werd.
Midden tusschen deze hooggewapende en zich meer en meer
van de nieuwste gemotoriseerde krachten bedienende oorlogsstaten
was Duitschland een groote ledige ruimte, die aan
elke dreiging en bedreiging weerloos uitgeleverd was. Het
Duitsche volk herinnert zich het lijden van 15 jaren oeconomische
en politieke vernedering.
Het was daarom verklaarbaar, dat Duitschland begon aan
te dringen op de vervulling van de verplichting tot ontwapening
der andere staten. Want dit is duidelijk:
Een honderdjarige vrede zou voor de wereld een onschatbare
zegen zijn; een honderdjarige scheiding in overwinnaars
en overwonnenen zon do wereld niet verdragen.
Tengevolge van de door de volkeren uitgeoefende pressie werd
getracht door middel van konferenties een algemeene vermindering
van de bewapeningen te verkrijgen.
No. 744 Hotl.

Zoo ontstonden de eerste voorstellen voor internationale
bewapeningsverdragen, waarvan wij als het meest belangrijke
het plan van Macdonald in de herinnering hebben.
Duitschland was bereid, dit plan aan te nemen en tot basis
voor overeenkomsten te maken.
Het plan van Macdonald leed echter schipbreuk
tengevolge van de verwerping door andere
landen. Daar onder deze omstandigheden de aan
het Duitsche volk met de verklaring van December 1932
plechtig beloofde gelijke gerechtigdheit niet verwezenlijkt werd,
achtte de regeering van het Duitsche Rijk het met hare plichten
tot bescherming van de Duitsche eer en de levensrechten
van het Duitsche volk niet langer vereenigbaar, nog verder
aan dergelijke konferenties deel te nemen of nog langer den
Volkerenbond toe te behooren.
Na het verlaten van Genève was de Duitsche regeering
desondanks niet alleen bereid de voorstellen van andere staten
le onderzoeken, maar ook eigen voorstellen te maken. Zij
aanvaardde de door de andere staten zelf verkondigde opvatting,
dat legers met korten diensttijd niet geschikt
waren voor een aanval en daarom aan te bevelen waren voor
een vredelievende verdediging.
De regeering van het Duitsche Rijk was daarom bereid,
de Rijksweer met langen diensttijd te veranderen in een leger
met korten diensttijd. Hare voorstellen gedurende
den winter 1933/34 waren onuitvoerbaar. Uit de verwerping
daarvan en van soortgelijke Italiaansche en Engelsche voorstellen
was op te maken,
dat de andere partners van het verdrag niet meer tot een
ontwapening overeenkomstig het Verdrag van Versailles
bereid waren.
Onder deze omstandigheden zag zich de Duitsche regeering
genoodzaakt, zelf de noodige maatregelen te treffen, om een
einde te maken aan den onwaardigen en gevaarlijken toestand
van onmachtige weerloosheid van een groot volk.
Zij ging daarbij uit van dezelfde overwegingen, die Minister
Baldwin aanleiding gaven tot de volgende uiting:
„Een land, dat niet gewild is, de noodige voorzorgsmaatregel
len voor zijn eigen verdeediging te treffen, zal nooit eenige
macht in deze wereld hebben, noch moreele, noch materieele."
De regeering van het Duitsche Rijk wenscht echter maar
ééne moreele en materieele macht, en wel. de macht, o m
voor het Rijk en daarmede voor geheel Europa
den vrede te kunnen handhaven.
De Duitsche regeering heeft daarom ook verder gedaan, wat
in hare macht was, om den vrede te bevorderen.
1. De Duitsche regeering heeft aan de buurstaten reeds lang
geleden het afsluiten van non-aggressie-pakten
voorgesteld.
2. De Duitsche regeering heeft naar een regeling met haar
oostelijken buur, Polen, gestreefd en een regeling gevonden,
die, dank zij het wederkeerig tegemoetkomen en begrijpen,
naar zij hoopt, voor altijd de dreigende spanningen, die zij
bij het aan het bewindkomen aantrof, zal hebben ontgiftigd
• en tot een duurzame goede verstandhouding en vriendschap
tusschen de beide volkeren zal leiden.
3. De Duitsche regeering heeft ten slotte Frankrijk de
plechtige verzekering"gegeven, dat na de regeling van de Saar-
Falken-Verlag, Hamburg
kwestie, Duitschland geen territoriale vorderingen meer aan
Frankrijk stellen zal. Zij gelooft, daarmede op een wijze die
in de geschiedenis zelden voorgekomen is, door een politiek
en zakelijk offer den grondslag voor de bijlegging van
een eeuwen ouden strijd tusschen twee groote naties gelegd
te hebben.
De Duitsche regeering moet echter tot haar leedwezen zien,
dat er in de overige wereld een gedurige versterking
der bewapeningen plaats vindt. Zij ziet
in de schepping van een sowjet-russisch leger van 101 devisies,
d. w. z. van een erkende vredessterkte van 960.000
man, een gevaar, dat bij het afsluiten van het Verdrag van
Versailles niet kon worden voorzien.
De Duitsche regeering ziet in de vermeerdering van soortgelijke
maatregelen bij andere staten een verder bewijs voor
de verwerping der destijds plechtig verkondigde ontwapeningsbelofte.
De Duitsche regeering wil geen enkelen staat een
verwijt maken. Zij komt nu echter tot de conclusie,
dat door de nu besloten invoering van den tweejarigen
dienstplicht in Frankrijk, het principe van het scheppen
van legers met korten dienstplicht terwille van een lang
dienend leger opgeofferd is.
Deze principes waren echter de grondslag voor de van
Duitschland gevorderde opoffering van de Rijksweer.
De Duitsche regeering houdt het onder deze omstandigheden
voor onmogelijk, de voor de zekerheid van het Rijk noodige
maatregelen nog langer op te schorten of voor de overige
wereld te verbergen.
Indien zij daarom tegemoet komt aan den in de rede van
den Engelschen Minister Baldwin uitgesproken wensch, om
opheldering over de Duitsche bedoelingen, dan geschied dit
1. om het Duitsche volk ervan te overtuigen en de andere
staten er mede in kennis te stellen, dat de handhaving van
de eer en de vijligheid van het Duitsche Rijk voortaan aan
de eigen kracht van de Duitsche natie toevertrouwd
wordt;
2. om door het bekendmaken van den omvang der Duitsche
maatregelen de onrechtmatige bewering tagen te gaan, volgens
welke het Duitsche volk naar een militaire hegemonie in
Europa streeft.
Wat de Duitsche regeering wenscht, om de eer en de belangen
van de Duitsche natie te kunnen handhaven, is het
bepalen van den omvang van de machtmiddelen, die noodig
zijn, voor het handhaven van de onaantastbaarheid van het
Duitsche Rijk, maar ook voor de internationale achting en
appretiatie van Duitschland als medegarant van den algemeenen
vrede.
Op dit uur hernieuwt de Duitsche regeering voor het Duitsche
volk en voor de wereld de verzekering, dat zij vastbesloten
is, met de Duitsche bewapening geen middel tot een
oorlog, maar veel meer uitsluitend een waarborg voor het
behoud en de verdediging van den vrede te willen scheppen.
De Duitsche regeering heeft het vertrouwen, dat het aan
het Duitsche volk, dat zijn eer téruggevonden heeft, in onafhankelijke
gelijkgerechtigdheid gegund moge worden, bij te
dragen tot het behoud van den vrede in de wereld in vrije
en openhartige samenwerking met de andere naties en hare
regeeringen.
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door te geven.
Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij
Deiltscher Fichfe*Butld e.V.(Unie voor waarheid in de wereld),
Hamburg 36, Jungfernstieg 30 (Hamburger Hof).
Hermann's Erben. Hamburg

Karl Smakman
MdinZ, Quintinsstr. 8
De Oorlogs- en Wereldopruiing van het Bolsjewisme.
Toen na de ontzettende jaren van lijden de volken aan het
einde van de wereldoorlog, afgemat van de geweldige opoffering,
voor een duurzame vrede riepen, heersehte in Rusland
een burgeroorlog, waarvan de echte afmetingen eerst na meer
dan tien jaar bekend zijn geworden.
Nadat in het begin van de bolsjewistische revolutie een soort
„Volksfrontregeering" onder Kerenski de macht uit de handen
van het ineengezakte tsarenrijk overgenomen had, zweepten
Lenin en Trotzki het volk in een .
nieuw delerium van moordlust,
zoo dat Rusland van de kust van
de Noordelijke Ijszee over de
toendra's van Siberië tot het
verre Oosten een slachthuis van
menschen werd, wat zijn evenbeeld
nog niet gevonden heeft.
Deze burgeroorlog kostte Rusland
rond 3.000.000 menschen,
dus. veel meer dan het op de
slagvelden van de oorlog opgeofferd
had. Met de door den
jood Marx uitgedachte leerstelling,
het marxistische bolsjewisme,
ontstond een wijze van
denken, die niets van eer en vrijheid,
van plichten en idealen
wist. Door de stichting van dc
communistische internationale
werden in alle landen uitgangen
van het bolsjewistische opruiingsgift
geschapen, zoodat de
van Moskou uitgaande wereldrevolutie
overal wortel schoot,
om daar een zelfde zee van bloed
en tranen te veroorzaken. Volgende
uitlatingen bewijzen deze
bedoeling:
„Ons oponthoud in Moskou is
s'echts van voorbijgaande aard.
wij hopen echter, .dat het zoo kort
als mogelijk zal zijn, en dat wij de
generale staf van het proletariaat,
het internationale executivc commité
naar één van die landen verplaatsen
kunnen, waar nu nog andere
vlaggen waaien." Lenin.
„Onder het vaandel van Lenin zal onze proletarische beweging de
heele wereld overwinnen. Het roode leger is het leger var. de
wereldrevolutie." Stalin 1935/36.
Met vertrouwen op de door Wilson afgekondigde 14 punten
legde het Duitsche volk de wapenen neer, het zag zich echter
door het vreeselijke verdrag van Versaille bedrogen en in een
geweldige ellende gestort. Zoo groot was de nood dat in 1932
meer dan een legerkorps Duitsche menschen zich uit zorgen
en ellende het leven namen. In deze tijd woelde en hitste het
bolsjewisme in Duitschland op na de aanwijzing van Lenin, die
met inachtname van de politieke toestand van Duitschland in
het hart van Europa gezegd had:
„Een zegevierende proletarische revolutie i n Duitschland zou de
wereldhandel gemakkelijk met een enkele s'ag vernietigen en de
zegenrijke verwerkeling van het wereldsocialisme verzekeren."
Bewust van het drijgende gevaar streed sedert 1919 de voormalige
frontsoldaat Adolf Hitier, om Duitschland voor dezelfde
ontzettende ellende, zooals dit Rusland ten deel gevallen was,
te behoeden. Door zijn overwinnig kreeg de Duitsche mensen
op nationale Bodem
sociale rechtvaardigheid.
Deze economische nood werd verbannen en Duitschland aan
het bolsjewisme onttrokken. Bovendien werd Duitschland
nog een sterk bolwerk tegenover de
joodsche wereldrevolutie. Terwijl het een principe
Ik breng jullie de zegeningen van de communistische wereldrevolutie!
van het nationalisme is, zich niet in de belangen van andere
volken lemengen, probeeren de tertegenwoordigers van Moskou
door diplomatische omsingeling Duitschland tc vernielen en
bovendien in alle deelen van de wereld de door hun gewenschte
wereldrevolutie door oproer, staking en het stichten
van onroer op te hitsen. De Sovjetjoden weten wel, dat zij
de wereldrevolutie noodig hebben, om tenslotte hun eigen
macht te redden.
Om de uitbarsting van vertwijfeling
van dc hongerige en
gepijnigde Russische menschen
te onderdrukken, hadden de
Sovjets van het begin aan hun
krachten op de uitbreiding van
het roode leger gevestigd. Nadat
men in de burgeroorlog stelselmatig
de intellectueele uitgeroeid
had, zocht en vond men buitenlandsche
ingenieurs, technici, die
hooge loonen en extra verpleging
kregen, om de technische wapens
van het bolsjewisme te helpen
smeden.
Op deze manier werd in het
roode leger een werktuig geschapen,
dat niet alleen elke uitbarsting
van wanhoop van het
Russische volk met machinegeweersalvo's,
neerwerpen van
bommen en giftgassen onderdrukte,
maar nu ook reeds een
vreeselijke bedreiging van de geheele
gecultiveerde wereld geworden
is.
In vroegere jaren werd
de vredessterkte van het Sovjetleger
met 562.000 man aangegeven.
Begin 1935 maakte de plaatsvervangende
oorlogscommissaris
bekend, dat het roode leger reeds
een werkelijke sterkte van
940.000 man bereikt had.
Begin 1936 bedroeg volgens
Tuchatschewski de vredessterkte
van het actieve leger 1.3 millioen man zonder reserve.
Op besluit van de raad van volkscommissarissen werd de
leeftijd van recruten in 1936 van 21 op 19 jaar gezet, en
daarmee het staande leger met 2 millioen man, d. w. z. met
50% verhoogd.
De opgeleide reserves hebben het geweldige getal van
11 tot 12 millioen man bereikt.
Niet alleen het aantal (en dit bijzonder aan de Westgrens)
wordt verhoogd. Bovendien wordt naast het aanleggen van vile
nieuwe vlieghavens ook de geheele bewapening geweldig
versterkt.
Als voorbeeld wordt aangevoerd, dat het tweede plan van
5 jaren ter vermeerdering van de reeds voorhanden geweldige
rustingen alleen de bouw van 8000 oorlogsvliegtuigen en 20.000
motoren als doel opgesteld heeft.
Op 31 Januari 1935 verklaarde Tuchatschewski op het 7de
congres in verband op een naast het roode leger bestaande
extra formatie:
„Mier (in de Ossoaviachim) bereidt men millioenen van arbeiders
en 'boeren voor, in de gelederen van het roode leger dienst te
nemen. Ze zijn zoodanig voorbereid dat zij in 'het geval van oorlog
deelnemen kunnen met volledige militaire kennis. Deze voorbereiding
is een opgave van geweldige beteekenis. De Ossoaviachim
en 'het roode leger werken hand in hand in de questie wat de
oorlogs voorbereidingen betreft.''
En deze geweldige oorlogsvoorbereidingen zullen, zooals de
Sovjets schijnheilig door hun „diplomaten" in de heele wereld
No. 894. Holland.

en in het bijzonder vurig door den jood Litwinow (wiens
werkelijke naam Wallach is) in de Volkenbond verklaren
laten, alleen daarom dienen, hun landgrenzen te zekeren? —
Overal ontvlamden in de laatste jaren van Moskou uit aangelegde
branden in de geheele wereld, om de zekerste bescherming
van de volken, hun innere aaneengeslotcnheid te
storen. (Zie Fichiebund — blad No. 794, „Wereldbolsjcwisme
zonder masker.") Als voorbeeld zette onder andere de regeering
van Brazilië in 1936 vastbesloten door, om het onder
leiding van buitenlandsche joden groot aangelegde oproer, dat
reeds tot muiterij bij verschillende troependeelen geleid had,
te onderdrukken.
In Spanje gelukte het de bolsjewistische opruiers na het beproefde
voorbeeld, verkapt onder de naam „Volksfront" eerst
een deel van de macht aan zich te trekken, en dan begon op
dezelfde dag het moorden dat de bolsjewistische gruwelen van
de Russische burgeroorlog te overtreffen zocht. Reeds in de
eerste week van de burgeroorlog werden tienduizende vredelievende
menschen beestachtig vermoord. Daaronder geestelijke,
geleerde, kunstenaars en sportslui van internationale
faam. Als voorbeeld worden eenige genoemd: De nobclprijswinnaar
voor letterkunde, Benavente, de bekende journalist
en president van het verband van de Madridsche pers,
Alfonso Santa Maria, en vele andere. Met afschuw vernamen
wij, hoe de weerlooze offers van het bolsjewistische beest met
honderden verdronken werden, met benzine overgoten en als
levende fakkels verbrandden, zelfs kruisigingen en andere
beestelijke martelingen werden toegepast. Gelijktijdig kon
men echter door de radio de gegeven orders van de te
Moskou gevestigde centrale van bewindvoerders hooren.
Ofschoon de in de heele wereld oplaaiende branden en
moorden van onschuldige menschen een zeer duidelijke taal
voor ons spreken, staat de gecultiveerde wereld, de meestal
onder uitbuiting van de parlementaire vrijheid opkomende
woelingen, besluiteloos tegenover de Sovjetagenten. Wie
echter werkelijk de echte bedoelingen van de Sovjetregeering
nog niet herkend heeft, moet door de openhartige onthullingen
van den hoogen Sovjet-functionaris Qusjew over het een en
ander ingelicht worden. Deze heeft in een reeks van militairistische
geschriften duidelijk gemaakt, op welke basis de
Scvjetmachthebbers hun voorbereidingen doen, en hoe de
wereldrevolutie op de beste manier te bespoedigen is:
„Deze bespoediging kan zich ten eerste daarin uitdrukken, dat
we de in één van de westelijke landen beginnende revolutie met
onze gewapende macht ondersteunen zul en, ten tweede dat ergens
een nieuwe socialistische republiek in het Westen gedwongen zal
worden, een oorlog tegen de dragers van de wereldhandel te beginnen,
en dat wij in deze oorlog mede gesleurd worden. Tenslotte
kan zich dat daarin uitdrukken, en dit geval is zeer waarschijnlijk,
dat wij door versnelling van de revolutie in het
Westen gedwongen zijn een offensief te beginnen."
Als men de uitvoeringen met de offensieve aanvallen van
de Sovjets in de Spaansche burgeroorlog vergelijkt, en de geweldige
rustingen van het roode leger nagaat, dan staan de
laatste bedoelingen van Moskou ons duidelijk voor oogen. Ook
wordt het gevaar van de Europeesche pacten en overeenkomsten
van Sovjet-Rusland met Frankrijk, Tsjecho Slowakije
en Roemenië duidelijk. Een de overhand nemen van
de communistische elementen in deze landen zou het begin van
een Europeesche oorlog en daarmede het begin van de
wereldrevolutie tenslotte tot gevolg hebben. Het roode leger
bestaat voor het grootste gedeelte uit niet communistische
boeren en schijnt voor een langere oorlogsvoering met een
modern regulair leger niet betrouwbaar genoeg te zijn. De
bolsjewisten hopen, door een plotseling inzetten van hun geweldige
oorlogsmachine te land, te water en in de lucht, een
snel en beslissend resultaat te bereiken en vereenigd met de
van hun voorbereide vernieling van de andere landen, in korte
tijd de wereldrevolutie en daarmee de joodsche werelddictatuur
te kunnen oprichten.
Hierin ligt het dreigende gevaar voor de volken van de
wereld gemotiveerd. Alleen het samen werken van alle gecultiveerde
volken tot een eenig werkelijk anti-communistisch
front kan dit gevaar verbannen. Zoolang de bolsjewistischejo'odsche
wereldvijanden niet het gevoel hebben, dat de gemeenschap
van de aaneengesloten gecultiveerde volken voor
hun wijkt, zullen zij hun vernielingsplannen niet opgeven. Ze
zullen overal waar het niet door de waakzaamheid van de
regeeringen verhinderd wordt,
door voortgezette woelingen de menschen tegen elkaar
ophitsen, stakingen en bloedige burgeroorlogen provoceeren,
„Volksfront-regeeringen" vormen en — op een
goede dag losbarsten, om het werk van de vernieling te
voleindigen.
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door te geven.
Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij
Deuischer Fichie*Bund e. V. (Unie voor waarheid in de wereld),
Hamburg 36, Jungfernstieg 30 (Hamburger Hof).
Falken-Verlag, Hamburg Hermann'. Erben, Hamburg

Adolf Hitiers waarschuwing voor net Bolsjewistische bevaar
Kernstuk van Adolf Hitiers slotrede op den Partijdag der Eer te Neurenberg.
De nationaal-socialistische leer ziet het doel van den staat
in het behoud van het volkskarakter. Zij gelooft, daarmede
nog het eerst een weg gewezen te hebben om die vraagstukken
op te lossen, die uit de ongelukkige grenslijnen der Europeesche
staten gerezen zijn. Een leer, die de kunstmatige of gewelddadige
onderdrukking van een volk als iets onnatuurlijks
afkeurt, geeft den Europeeschen staten wellicht de eenige
mogelijkheid om het eens te worden over deze vraagstukken,
zonder dat door nieuwe oorlogen telkens weer nieuw leed en
nieuw onrecht behoeft te ontstaan.
Wij kennen elk volk uitdrukkelijk het recht toe, volgens zijn
eigen opvattingen, behoeften en wereldbeschouwing politiek en
maatschappelijk zalig te worden, mits het tegenover ons dit
zelfde standpunt inneemt
Wij ontkennen niet de zware beklemming, die ons alleen
reeds omvat bij de gedachte, dat andere landen een slachtoffer
zouden kunnen worden van het bolsjewisme, dat wij als onzen
doodsvijand beschouwen.
Deze doodelijke vijandschap berust niet op een koppige
afkeuring van een idee, dat met onze opvatting in strijd is,
maar op de natuurlijke tegenweer tegen een even waanzinnige
als duivelsche leer, die niet alleen de geheele wereld, maar ook
ons bedreigt.
De eerste strijd van het nationaal-socialisme tegen het kommunisme
vond niet in Rusland plaats. Het sowjet-kommunisme
had reeds in 1918—1920 getracht Duitschland te vergiftigen.
Eens trachtte het met zijn wereldbeschouwing ons land te
doordringen, zooals het thans tracht langs militairen weg zijn
bolsjewistisch-militaire krachten geleidelijk dichter aan onze
grenzen te brengen.
Dit bolsjewisme, dat toen de Moskovische joodsche sowjetbloedhonden
Lewin, Axelrothl, Neumann- Bela-
K u h n e. a. naar Duitschland trachtten te brengen, hebben wij
uitgeroeid. En alleen omdat wij dagelijks zien dat er geen
eind komt aan de bemoeiingen van de joodsche sowjetmachthebbers,
zich in onze binnenlandsche Duitsche aangelegenheden
te mengen, zijn wij gedwongen het bolsjewisme ook buiten
onze grenzen als onzen doodsvijand te beschouwen.
Wij hebben het bolsjewisme in Duitschland moeten bestrijden
als een wereldbeschouwing, die tracht ook ons volk te vergiftigen
en te vernielen. En wij zullen het, wanneer het mocht
probeeren het Spaansche ongeluk over Duitschland te brengen,
verder bestrijden. Wij zullen ons niet laten bedotten door het
gezwam dier zwakkelingen, die 'eerst aan het gevaar gelooven,
wanneer zij er door verslonden worden.
Het is niet het doel van het bolsjewisme de volkeren van
ziekten te bevrijden, maar integendeel het gezonde, ja het
gezondste uit te roeien en het laagste daarvoor in de plaats
te brengen.
Ik kan mij niet verzoenen met een wereldbeschouwing, die
overal als eerste daad bij het aan de macht komen
niet de bevrijding van het arbeidende volk, maar de bevrijding
van het in de tuchthuizen ondergebrachte schuim
van de menschheid doorvoert,
om dan deze dieren los te laten op de radelooze menschheid.
Wij hebben ons geweerd tegen het indringen van deze wereldbeschouwing,
niet, omdat wij niet willen dat den Duitschen
arbeider de weg naar boven niet opengesteld wordt, maar
omdat wij niet willen,
dat, zooals in Rusland, in het Duitsche volk 98% van alle
leidende posten door volksvreemde joden worden bezet,
daar wij onder geen beding willen, dat voor dit doel ook
nog onze eigen nationale intelligentie zal worden afgeslacht.
Het nationaal-socialisme heeft voor ontelbare Duitsche kameraden
uit de onderste plaatsen den ,weg naar boven opengesteld,
echter onder ééne voorwaarde, nl. het zichtbare blijk
van bekwaamheid. De Duitsche arbeider zal niet over het
hoofd zien, dat aan het hoofd van het Rijk thans een man
staat, die nauwelijks 25 jaren geleden zelf arbeider was; hij
zal niet over het hoofd zien, dat vroegere land- en industriearbeiders
thans op talrijke leidende posten werkzaam zijn,
zelfs als Rijksstadhouders. Het kommunisme kan niet ontkennen,
dat heden in Rusland 98 % van alle ambtenaarsplaatsen, alle
leiden posities slechts door joodsche elementen ingenomen
zijn, die niet alleen nooit tot het proletariaat konden
gerekend worden, maar die zelfs nooit op een eerlijke
wijze hun brood verdienden.
Dat het in Duitschland niet anders gekomen zou zijn, wordt
bewezen door de Raden-republiek van München.
Nauwelijks een maand heeft zij bestaan, maar toch stonden
alleen joodsch-bolsjewistische leiders aan het hoofd. Den
Duitschen arbeider viel slechts de eer toe, de voltrekkingsploegen
te vormen en dan voor de te rechtertijd uitgeweken
hebreeuwsche kommunistenleiders voor de Duitsche rechtbanken
de verantwoording te dragen.
Verder keuren wij deze leer af als gevolg van onze philantropische
opvatting, die wij jegens onze medemenschen hebben.
De gebeurtenissen in Spanje hebben de wereld weer eens de
wreede bolsjewistische wijzen van strijden getoond. Het
Duitsche volk is daarvoor te goed en te fatsoenlijk.
Wij Nationaal-Socialisten hebben ook een revolutie achter
ons. Deze werd door arbeiders, boeren en soldaten gemaakt
en heeft ook een tegenstander overwonnen. Maar wij zijn
trotsch op het bewustzijn, dat er in het jaar 1933, toen de
storm der nationaal-socialistische revolutie over Duitschland
loeide, nog niet eens een vensterruit gebroken werd. Wij zijn
trotsch op het bewustzijn, dat wij zelfs pogingen tot sluipmoord
en talrijke laffe sluipmoorden, die het kommunisme op onze
aanhangers beging, met een minimum aan afweermiddelen
konden overwinnen; niet echter, omdat wij te zwak waren
om bloed te kunnen zien. Wij hebben als soldaten in den
zwaarsten oorlog aller tijden het vreeselijkste leed der menschheid
meegemaakt,
terwijl de bolsjewistische leiders als laffe vluchtelingen in
Zwitserland rondzwalkten of in Duitschland en Rusland
achter het front als onontbeerlijke zaakjesmenschen hunne
winsten opstreken.
Wij hebben onze revolutie zoo en niet anders gevoerd, omdat
het weerzinwekkend voor ons is om menschen, alleen omdat
zij onze politieke tegenstanders zijn, meer leed toe te voegen,
dan voor het behoud van onze orde onvermijdelijk is.
Elke burgeroorlog brengt leed; het meeste leed echter die
burgeroorlog, waarin opgezweepte arbeiders tegen machinegeweren
moeten stormloopen, terwijl hun joodsche leiders het
verstaan, op het beslissende oogenblik naar hun wijselijk in
het buitenland opgepotte vermogens de wijk te nemen.
Wij hebben het bolsjewisme betreden, omdat de leiders een
slachting zooals in Rusland en Spanje in het schild voerden.
Want dit is het verschil tusschen de bolsjewistische en onze
revolutie:
De eene verandert bloeiende landen in gruwelijke ruïnes,
de andere daarentegen een verwoest en verarmd rijk weer
in een gezonden staat en een bloeiende maatschappij.
Wij gelooven, dat het een grootere daad is aan 5 millioen,
den ondergang gedoemde werkeloozen weer arbeid te geven,
dan huizen en kerken in brand te steken en honderdduizenden
arbeiders, burgers en boeren elkaar te laten verscheuren en
ombrengen.
Wij hebben het bolsjewisme bestreden om algemeene maatschappelijke
redenen. Van tijd tot tijd gaat over de wereld
het schrikwekkende bericht van een hongersnood in Rusland.
Sedert 1917, d. w. z. sedert de zege van het bolsjewisme
komt er aan die ellende geen eind.
Dit zelfde Rusland, dat nu bijna twintig jaar hongert, was
vroeger eens een van de rijkste graanschuren van de
wereld.
No. 904. Holland.

Per hoofd van de bevolking is er in Rusland achttien keer
veel grond als in Duitschland. Wat een jammerlijke maatippij,
die het onder die omstandigheden niet klaar speelt,
volk fatsoenlijk te laten leven! En wanneer het bolsjewisme
„ niet slaagt in Rusland door negen boeren één niet-boer te
onderhouden, wat zou den eerst in Duitschland gebeuren, waar
2V2 boer 7V2 niet-boeren met levensmiddelen moet verzorgen!
Wat zou er met Duitschland en zijn maatschappelijk leven
gebeurd zijn, indien het joodsch-bolsjewistische wanbeheer ook
bij ons de overhand verkregen had?
Wij hebben het bolsjewisme bestreden, omdat zijn over=
winning in Duitschland wellicht 50 % van de bevolking aan
een zekeren hongerdood overgeleverd zou hebben. Wanneer
men in Rusland niet eens in staat is acht menschen op een
vierkante kilometer te voeden, dan zouden in Duitschland
onder een bolsjewistisch beher nauwelijks tien millioen
menschen het noodige voor het leven vinden, want onze
68 millioen leven op een oppervlakte, die in Rusland nog niet
eens 5 millioen menschen behoeft te onderhouden.
Wij keuren het bolsjewisme af, omdat wij onder socialisme
niet de heerschappij van een kleine groep eri de dwangarbeid
en de hongersnood van millioenen anderen verstaan. Overigens
is het Duitsche volk zoo beschaafd, dat de veronderstelling,
dat het zijn leiding uit Rusland moet laten komen, een beleediging
is. Moskou is Moskou en Duitschland is
Duitschland!
Het bolsjewisme predikt de wereldrevolutie. Het zou het
Duitsche volk en den Duitschen arbeider slechts als kanonvleesch
willen gebruiken om de heerschappij over de wereld
te veroveren. Wij nationaal-socialisten willen daarenetegen
niet, dat onze militaire middelen gebruikt worden om aan
andere volkeren iets op te dringen, wat deze zelf niet willen.
Ons leger zweert niet den eed, met zijn bloed de nationaalsocialistische
gedachte over andere volkeren te verspreiden,
maar met zijn bloed de nationaal-socialistische gedachte en
daarmee de zekerheid en de vrijheid van het Duitsche Rijk
tegen den aanval van andere volkeren te beschermen.
Zou echter ooit door een dergelijke poging het Rijk bedreigd
worden dan zal de Natie zich met één slag aan de nationale
leus herinneren en als een bruisende storm diegenen wegvegen,
die mochten gelooven met ons militair een gemakkelijker spel
te hebben, dan gedurende de laatste jaren op het gebied van
wereldbeschouwing.
Want men gelieve ervan kennis te nemen: In Duitschland
zal het Duitsche volk heer in zijn eigen huis blijven, en
geen joodsch-bolsjewistisch sowjetisme!
Indien in een Engelsche krant een volksvertegenwoordiger
er over klaagt, dat wij Europa in twee deelen willen splitsen,
dan moeten wij dezen op zijn gelukkig brittannisch eiland
levenden Robinson Crusoë tot onzen spijt de onaangename
mededeeling doen, dat deze splitsing reeds voltrokken is; zij
verscheurt reeds al die staten, die innerlijk niet een duidelijke
scheiding in de eene of de andere richting gezocht en gevonden
hebben.
Niet Europe is door ons in twee deelen-gescheurd, maar het
bolsjewisme heeft de beginselen van ons geheele staatsgezag
en onze maatschappelijke orde, van onze kuituuropvatting, van
ons geloof en van ons fatsoen aangevallen en in twijfel getrokken.
Wanneer het bolsjewisme zijn leer in één enkel land zou
toepassen, dan zou dit andere volkeren onverschilling laten.
De eerste stelregel van het bolsjewisme is echter de bekentenis,
dat het in de geheele wereld doorgezet moet worden,
d. w. z. de tegenwoordige wereld uit zijn verband te rukken.
Het betaamt ons niet, andere volkeren te willen terechtwijzen,
maar wel, de opgedane leeringen voor Duitschland ter
harte te nemen. De staatslieden in England hebben tot nu .toe
het bolsjewisme in hun eigen land niet leeren kennen, wij
echter wel. Omdat ik nu deze joodsch-sowjetistische gedachten
in Duitschland bestreden en uitgeroeid heb, verbeeld
ik mij de natuur van het bolsjewisme beter te begrijpen, dan
menschen, die in het gunstigste geval er zich door lezen mee
konden bezig houden. Ik vervolg den weg van de bolsjewistische
vergiftiging van de wereld thans precies zoo als ik
jaren geleden de vergiftiging van ons eigen volk heb herkend
en ervoor gewaarschuwd heb.
Ik zie den gang van de bolsjewistische verbrokkeling der
volkeren en de rijpmaking voor de omwenteling. Ik ben overtuigd,
dat elke gelukte bolsjewistische opstand dadelijk verder
werkt, door de bolsjewistisch opgezweepte massa's van de
andere landen nieuwe krachten te geven en den tegenstand te
verzwakken.
De wreede afslachting van massa's nationalistische strijders,
het aansteken van met benzine overgoten vrouwen van
nationalistische officieren, het afslachten van kinderen van
nationalistische ouders, b. v. in Spanje,
moet als waarschuwend voorbeeld den tegenstand in andere
landen afschrikken. Mocht deze manier van strijden echter
het doel bereiken, en de moderne Girondijnen weer door
Jacobijnen, de volksfront-kerenski's door bolsjewisten afgelost
worden, dan zal Europa in een zee van droefenis,
wegzinken. Deze gevaren zie ik, en ik behoor niet tot
diegenen, die nu daarvoor machteloos wordend, de oogen
sluiten.
Ik kan ten aanzien van deze de menschelijke kuituur en
beschaving bedreigende ontwikkeling ook niet verhelen, hoe
diep de innerlijke deelneming is, die mij met diegenen verbindt,
die in hun landen dit gevaar uit den weg ruimen of ten minste
bezweren.
Ik wil echter ook ten aanzien van dit gevaar aan het
Duitsche volk de ernstige oproeping richten, nu weer die strijdstellingen
te betrekken, die wij als nationaal-socialisten voor
het overnemen van de macht veertien jaren lang betrokken
hebben. Dan zal Duitschland, het nationaal-socialistische
Derde Rijk, door dezen tijd van nood, van verdriet en van
zorgen voortschrijden, gewapend met dat metaal, dat alleen
den Ridder zonder vrees noch blaam tegen dood en duivel
doet zegevieren: het erts van het ijzeren hart.
Het bolsjewisme echter, waarvan wij ervaren hebben, dat het
zijn leger bewapent met het doel een revolutie, zoo noodig
met geweld, den weg naar andere volkeren te banen, dit
bolsjewisme moet weten, dat voor de Duitsche poort het
nieuwe Duitsche leger staat!
ü wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door
te geven. — Verdere vlugschriften zijn gratis verkrilgbaar bij
Deutscher Fichte«Bund e. V.
(Unie voor waarheid in de wereld)
Hamburg 36 Jungfernstieg 30 Hamburger Hot
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Veilag, Hamburg
Drukker: Hermann's Erben, Hamburg

Hel Bolsjewisme in Theorie en Praktijk.
Kernstuk van de rede van Rijksminister Dr. Goebbels op den Partijdag der Eer te Neurenberg.
De voorstelling die menschen en volkeren van het bolsjewisme
hebben is meestal het gevolg van de bolsjewistische
propaganda. Deze is groot in de kunst van voorspiegelen.
De wereld gelooft, dat de regeering te Moskou met de Kom=
intern (de kommunistische internationale) niets uit te staan
heeft. Tusschen de sowjet-regeering en de Komintern worden
echter de taken op geschikte wijze verdeeld. De bolsjewistische
propaganda werkt volgens een grootschi plan. Het
doel is de vernieling van de wereld. Ze is het grootsche plan
van het jodendom, de macht over alle volkeren tot zich te
trekken. Niet één arbeider, maar bijna uitsluitend joden zaten
en zitten tegenwoordig nog in de sowjet-regeering. Niet de
diktatuur van her proletariaat bestaat tegenwoordig in de
Sowjet-Unie, maar de diktatuur van het jodendom over de
gezameHjke overige bevolking.
Om zich in westelijke landen een onschuldig uiterlijk te
geven hebben de bolsjewistische „diplomaten", zoo zwaar het
hun ook viel, de omgangsvormen van fatsoenlijke menschen
aangenomen. Op den kenner van de bolsjewistische taktick
maakt het echter een' bespotfelijken indruk, dat zoo menig
knap lijkend staatsman in Westeuropa gelooft, dat het bolsjewisme
de wereldrevolutie opgegeven heeft, omdat zijn diplamtleke
vertegenwoordigers in rok en met een schoonen boord
rondloopen.
Deze komedie scheen echter den joodschen machthebbers
der Sowjet-Unie onvoldoende te zijn. Om definitief een bewijs
van onschuld te brengen, heeft zich daarom het bolsjewisme
een „grondwet" gegeven. Daarin wordt het recht op beschaving,
de vrijheid van het woord en de pers, de onaantastbaarheid
van de persoon, van de woning en van het briefgeheim
verkondt. En dat, ofschoon elke afwijking van de
meening der diktatoren met den dood gestraft wordt en
ofschoon dug aan dag door. de QPU. (voorheen de Tsjeka)
duizenden vertwijfelde menschen, in kudden bijeen gedreven,
verband of doodgeschoten worden.
De Westeuropeesche arbeider ziet in de Sowjet-Unie een
staat van proletariërs, dus een staat. Hij gelooft, dat het in
Rusland den arbeidenden stand gelukt is de kapitalistische
uitbuiters van de bann te schuiven en de diktatur van het
proletariaat op te richten; daar heeft de arbeider zijn staat,
het „vaderland van den werkman" gesmeed.
Hoe staat het nu met de werkelijkheid? In de
kommunistische „Leningradskaja Prawda" schrijft een werkster:
„Met mijn lKjarigen zoon, mijn broer en mijn tuberkuleuze
zuster wonen wij in een donker kamertje. Onze klachten
bij het kommunistisch stadskomité hebben niet gebaat,"
De prijs van het brood steg van 1928 tot 1935 van 9 tot
75 Kopeken per kilo. De maandloon van een sowjetarbeider
viel, gemeten aan den broodprijs, 78%. Wil de Russische
arbeider leven, dan moet hij werken volgens het Stachanoff-systeem.
Daardoor is de arbeidsnorm zoo ver
opgeschroefd, dat de massa der arbeiders deze nooit kan bereiken.
De gevolgen zijn loonkortingen. Voor voeding moet
de Russische arbeider, ofschoon die alleen uit brood, koolsoep
en gort bestaat, alleen 75 % van zijn inkomen uitgeven. Indien
hij zich zou willen voeden als een Duitsche arbeider, dan zou
hij daarvoor .gemiddeld het dubbele van zijn loon moeten
uitgeven.
Aan de Sowjet-Unie bleef het voorbehouden, de slavernij
weer in te voeren. Alleen reeds de arbeidsmethode van den
sowjetarbeider volgens het beruchte Stacbanoff-aandrijfsysteem
verdient den naam van slavenarbeid. Ongeveer
&ls millioen menschen beleven in de dwangarbeidskampen van
de Sowjet=Unie de hel op aarde. In 300 reusachtige dwangarbeidskampen
perst het bolsjewisme het laatste uit de arbeiders.
Aan het Stalin-Witte-Zee-Kanaal, dat door dwangarbeiders
gebouwd werd, zijn honderdduizenden lijken begraven.
De volgende joodsche leiders dwongen tot den bouw
in moorddadige haast: Herschel, Jagoda, Davidsohn, Kwas-
nitzki, Isaaksohn, Rottenberg, Oinsburg, Brosdki, Berensohn,
Dorfmann, Kagner, Angert e. a. Juda zwaait de bolsjewistische
zweep over het „vaderland van het proletariaat".
De graanschuren van Sowjet-Rusland, die vroeger geheel
Westeuropa mede gevoed hebben, zijn niet in staat, de eigen
bevolking ook maar karig te voeden. Millioenen menschen
verhongeren. Tusschen de QPU en de boeren tiert een verwoede
strijd. De joden Kaganowitsch, Jagoda en Baumann
hebben de gedwongen kollektiveering doorgevoerd, waarbij
meer dan 15 millioen boeren ten onder gingen met hun
families, of zooals de bolsjewistische zegswijze luidt: „geliquideerd"
werden.
De phrase van vrijheid en menschenrecht is een van de bij
voorkeur gebruikte in de bolsjewistische propaganda. Op
16 November 1917 beloofde Lenin in de „verklaring over de
rechten der nationaliteiten" de vrijheid aan de volkeren van
het voormalige tsaristische rijk. Reeds op 27 April 1920 overrende
het roode leger Aserbeidsjan; November van
hetzelfde jaar O e k r a i n e , op 3 December Armenië en
op 25 Februari 1921 de jonge ' republiek Q e o r g i ë , .nadat
Moskou in het voorafgaande jaar de onaantastbaarheid uitdrukkelijk
erkend had.
In Ingermanland werd de Finsche bevolking systematisch
uitgeroeid. Van 1929 tot 1931 werden 18.000, in het
voorjaar van het jaar 1935 9.000 Finnen naar Siberië .verband.
En Juli 1936 besloot de sowjetregeering verdere 28.000 uit
hun geboorteland te verdrijven. Uit K a r e 1 i ë moesten in het
jaar 1935 4.000 naar Centraal-Azië en 3.000 naar den Oeral in
de verbanning, waar meer dan 50% tengevolge van de
onmenschelijke levens- en arbeidsvoorwaarden te gronde
gegaan zijn. Uit het Poolsch-Sowjetrussisch grensgebied
werden in het voorjaar 1936 meer dan 18.000 boeren van
Duitschen stam naar Siberië verband. Deze ongelukkige
menschen werden bij tachtigen en negentigen tegelijk in een
veewagen gestopt. Bij een dergelijke gelegenheid zei een
kommunistische leider: „Krepeer en zul je! We
kunnen jullie niet allemaal doodslaan, maar,
krepeeren zul je toch!"
In millioenen vlugschriften en dagbladen eischt het kommunisme
in de kapitalistische landen de afschaffing van de doodsstraf.
En in de Sowjet=Unie? Alleen in § 58 van het wetboek
van strafrecht zijn 14 verschillende feiten opgenoemd, waarop
de doodssiraf staat. De „clou" van de bolsjewistische boeren- '
politiek is de wet van 7 Augustus 1932, die voor elke „schuld"
van den boer slechts den dood, tien jaar tuchthuis of dwangarbeid
kent. Voor de uitvoering van deze wet misbruikt het
bolsjewisme zelfs kinderen tegenover hun eigen ouders.
De Sowjetkrant „Iswestija" van 28 Mei 1934 meldt, dat een
meisje haar vader, die kollektief graan voor zich gebruikt
heeft, aangeeft. De vader moet de door bovengenoemde
wet bepaalde doodsstraf ondergaan. Het kind wordt openlijk
gepiezen.
Met de wet van 7 April 1935 is de doodsstraf zelfs voor
kinderen ingevoerd. Hongerende kinderen in een opvoedingsgesticht
vertelden meer den eens hoe good zij het vroeger
gehad hadden. Dat was voldoende om een feit volgens § 58
te constateeren. Tien kinderen werden in tegenwoordigheid
van hum makkers door de QPU doodgeschoten.
Toen ik verleden jaar de vermoedelijk te voorziene uitwerkingen
van het 7de Komintern-kongres (25 Juli tot
21 Augustus 1935) uitlegde, zweeg de Wereld slechts en toonde
daarvoor geen begrip te hebben. D i m i t r o f f, de lasthebber
van de .sowjet-diktatuur voor de revolutioneering van de
wereld verklaarde op dit kongres:
„Met Stalin aan het hoofd kan en moet ons politiek miilioenenleger
alle moeilijkheden "overwinnen, stoutmoedig over
alle hindernissen heenstappen, de vesting van liet kapitalisme
vernielen en de zege van het socialisme in de
geheele wereld behalen." L . .
Nu. UU. llullünd.

Sedert dit kongres hadden meer dan 100 kommunistische
opstanden in verschillende landen van de wereld plaats, o. a.
de opstanden te Brest en Toulon met een groot aantal
dooden Augustus 1935. Op 18 April 1936 te Lemberg met
tien dooden, op 10 Mei 1936 te S a 1 o n i k i met meer dan
honderd dooden. Drie bewapende opstanden schokten weken
achtereen geheele landen: November 1935 in P e r n a m b u k o.
Januari 1936 in Buenos Aires, Maar-t 1936 in Spanje.
Zes voorgenomen opstanden konden verijdeld worden, o. a.
die van December 1935 in Uruguay, van Februari 1936 in
Paraguay en dezelfde maand in C h i 1 i. 62 groote brandstichtingen
werden uitgevoerd, o. a. die te L i angst
j o e e in China, die 1000 dooden eischte; 54 bewapende
overvallen werden uitgevoerd; 78 springstofopslagplaatsen
ontdekt. In het geheel werden 3000
menschen slachtoffers van deze bolsjewistische misdadigers.
Op meergenoemd kommunistisch wereldkongres trad op
30 Juli 1935 als vertegenwoordiger van Griekenland
„Genosse" Dsordsos op, die het slagplan voor de verdere toekomst
ontwikkelde. Een jaar na zijn optreden in Moskou
werd Griekenland opgeschud door een algemeene
staking, die zich tot een gewapenden opstand ontwikkelde.
Slechts door het krachtvolle optreden van generaal Metaxas
werd Griekenland voor een omwenteling bewaard en zoo kon
het plan van de „Genossen" Dimitroff en Dsordsos verijdeld
worden.
Over de revolutioneering van de kolonies zegt Dimitroff
het volgende:
„Tegenwoordig beschouwen de volkeren van de koloniale
en halfkoloniale landen de zaak hunner bevrijding niet als
hopeloos. Zij gaan integendeel meer en meer over tot een
strijd tegen hun onderdrukkers."
Nauwelijks een half jaar later brak in Syrië een gevaarlijke
opstand uit, die zware bloedige offers eischte (de opnieuw
opgewekte vriendschap met Frankrijk hinderde Moskou niet
zijn voorgenomen plan in dit mandaatsgebied van zijn bondgenoot
door te voeren). Dan braken de onlusten in Palestina
uit, waarbij de Engelsche politie hoopen kommunistische
vlugschriften verbeurd verklaarde en een geheime vergadering
van kommunistiscne leiders oplichtte.
De braziliaansche vertegenwoordiger Marqués verklaarde in
Juli 1935 op het 7de wereldkongres:
„Het land gaat in den stormpas den beslissenden strijd om
den val van de regeering en de instelling van een revolutionaire
regeering tegemoet."
Drie maanden later brak in N a t a I en R e c i f e een kommu=
nistische opstand uit, die 150 dooden en 400-gewonden eischte.
• Als leiders van dezen opstand werden o. a. de jood E w a r d
en de sowjetrussische gezant te Montevideo, de, joodsche
koopman in huiden, Ninkin, ontmaskerd.
Over Frankrijk zegt Dimitroff op het 7de wereldkongres:
„De Fransche kommunistische partij geeft alle secties van
de kommunistische internationale het voorbeeld, hoe men
de eenheidsfronttaktiek moet doorvoeren,"
Aan deze woorden veegde de. leider van de kommunistische
partij van Frankrijk, Thorez, toe:
„De revoluties komen niet van zelf. Men moet ze voorwaazts
stuwen. Wij zijn vastberaden, den weg van de Russische
bolsjewisten te gaan."
Den weg naar het Spaansche volksfront is men ook in
Frankrijk opgegaan. Dimitroffs „paard van Troje" staat binnen
de muren van Parijs.
Toen ik een jaar geleden juiste opgaven verstrekte over het
aantal geestelijken, die in Rusland gedood werden, en op het
gevaar wees, dat zich iets dergelijks in andere landen zou
kunnen herhalen, hebben zelfs geestelijke kringen deze waarschuwing
in den wind geslagen. Maar al te spoedig hebben
mij de gebeurtenissen in Spanje gelijk gegeven. De bijzonderheden,
die ons over der vermoording van geestelijken en de
verkrachting van nonnen bereikten, zijn onvoorstelbaar. Het
tooneel van de uit de kisten gehaalde lijken van nonnen is een
bewijs van de schending van al wat heilig is door het
bolsjewisme. Een van de hoofdzakelijke raddraaiers in Spanje,
Andres Nin, voormalige secrataris van den bolsjewist
Tomski, verklaarde:
„Wij hebben de kerkkwestie opgelost, omdat wij geen
enkelen tempel hebben laten staan."
Al die wreede gebeurtenissen vertegenwoordigen niets
anders dan de uitvoering van de te Moskou genomen besluiten.
Ook in Spanje zijn het, evenals in Rusland en in andere landen,
joodsche raddraaiers, die de bolsjewistische opstanden veroorzaakten
en leidden. Om de revolutie uit de voeren werden
de volgende bolsjewistische joden naar Spanje gezonden:
Bela-Kuhn (de Hongaarsche moordenaar), Neumann,
die zich in Spanje Enrique Fischer-Ncumarin noemt, K o 1 z o w
Glinzburg onder het masker van korrespondent van de
moskovische „Prawda", en ten slotte de roode volkenbondsdiplomaat,
de jood Rosenberg. Deze mannen zijn met
valsche passen, die merkwaardiger wijs meestal van Franschen
oorsprong waren, naar Spanje gekomen en voeren daar hun
bloedig handwerk uit.
Het onverminderde en zelfs verhoogde streven van Moskou
naar de wereldrevolutie wordt door het Spaansche voorbeeld
bewezen. Niets toont duidelijker de onverantwoordelijkheid
van Moskou, als het grootsche Plan, de door het bolsjewisme
ontketende Spaanschen burgeroorlog tot en wereldoorlog te
doen oplaaien.
Het is bewezen, dat de ongehoorde wreedheden in
Spanje door agenten van de Komintern teweeg gebracht en
zelf mee uitgevoerd werden.
Het is bewezen, dat Sowjet-Rusland aan de Spaansche
bolsjewisten geldelijke, politieke en andere hulp deed toekomen.
Het is bewezen, dat op het laatste Komintern-kongreB
in Moskou besloten werd het bolsjewisme in Spanje in te
voeren en dat Moskou getracht heeft dit plan uit te voeren.
Dat is het bolsjewisme in theorie en praktijk, een infernale
wereldpest, die uitgeroeid moet worden en aan de uitroeiing
waarvan ieder mensch, die zich van zijn verantwoording bewust
is, moet medewerken. Het is geen phrase, wanneer wij
Duitschers de volkeren der aarde oproepen, om zich tegen
dit gevaar aaneen te sluiten, indien zij niet in den maalstroom
van dit vreeselijk en onafzienbaar noodlot medegcsleurd
willen worden.
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door
te geven. - Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij
Deutscher Fichte-Bund e. V.
(Unie voor waarheid in de wereld).
Hamburg 36 Jungfernstieg 30 Hamburger Hof
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg
Drukker: Hermann's Erben, Hamburg

Het Russische volk onder sovjet-joodsche knoet
Kernstuk van de rede van Rijksleider Alfred Rosenberg op den Partijdag der Eer te Neurenberg.
Het Kongres van den Rijkspartiidag werd geopend door Rüksleider Alfred Rosenberg met een grondslaggevende rede,
waaruit het onderstaande ontnomen is; daarin wordt bewezen, dat Sowietheerschappii synoniem is met Jodenheerschappii.
Uit de talrijke Mémoires van onzen tijd is het slechts één
keer bekend geworden, dat een diplomaat den moed had de
dingen openlijk bij den juisten naam te noemen. Het was
Lord d'Abernon. In zijn Mémoires heeft deze diplomaat
er herhaaldelijk op gewezen, dat in Sowjetrusland de joden
zich meester gemaakt hebben van de heerschappij en die
hoe langer hoe meer versterken.
Stalin, het hoofd van de Derde Internationale, is geen
jood, ook geen Rus, maar een Kaukasiër. Maar zi|n plaatsvervanger
is zijn schoonvader, de jood Lazarus Mozes -
zoon Kaganowitsj. Volgens voorschrift van de Sowjetregeering
moet hem, bij afwezigheid van den Kaukasischen
diktator, dezelfde eer bewezen worden als dezen. Kaganowitsj
heerscht haast onbeperkt, want op alle belangrijke posten bij
de politie, de binnenlandsche politiek, het roode leger, den
buitenlandschen handel en de diplomatie heeft hij zijn joodsche
helpers onder dak gebracht.
De instelling, die van de joodsche regeering de opdracht
had, alle nationale Russen uit te roeien, was de Tsjeka, d.w.z.
de buitengewone commissie voor de bestrijding van de tegenrevolutie.
Toen haar van bloed druipende naam zelfs in
Rusland niet meer bruikbaar was, werd zij omgedoopt in
Volkscommissariaat voor Binnenlandsche Aangelegenheden,
de zoogenaamde GPU. Leider van dit vreeselijk instrument
was de jood Jagoda, zijn plaatsvervanger Jakob Saulszoon
Agranow.
(Aanteekening van den uitgèver: D» jood Jagoda, wiens eigenlijke oerjoodsche
naam Jehoeda is, werd ei.iue Cept«mber met zijn plaatsvervanger naar een
andere post afgeschoven. Opvc'ser

Roechimowitsj, M. L., plaatsvervangend Volkscommis-
- saris van de zware Industrie en plaatsvervangend Voorzitter
van de Commissie •— Jood.
Goerewitsj, A. D., Leider van de Hoofdadministratie der
Ertsindustrie — Jood.
Kagan, J. B., Leider van de Hoofdadministratie van de
Kolenindustrie — Jood.
Israïlowitsj, A. ]., Leider van de Hoofdadministratie van
de Gasindustrie •— Jood.
Ginsburg, S. S., Leider van de Hoofdadministratie van de
Bouwindustrie — Jood.
Galperin, E. ]., Leider van de Stikstofindustrie — Jood.
Bitker, G. S., Leider van de Hoofdadministratie van de
Gummi-Industrie — Jood.
Buskin, D.A., Directeur van de Traktorenfabriek van
Tsjeljabinsk — Jood.
Fuschmann, A. M., Leider van de Hoofdadministratie van
de Waggon-Industrie — Jood.
Alperowitsj, E. M., Leider van den Arbeidssector bij het
Volkscommissariaat der zware Industrie — Jood.
Fainberg, W. G., Leider van de Hoofdadministratie van
de Machinebouwindustrie voor de mijnen — Jood.
Kagan, B. D., Leider van de trust „Prodmachina" — Jood.
Frumkin, M. L., Leider van de chemische trust „Sojoesjimplastmass"
— Jood.
Bierenzweig, M. B., Leider van den Buitenlandschen
Sector van het Volkscommissariaat voor de zware Industrie
— Jood.
Israïlowitsj, E. ]., Leider van de Hoofdadministratie van
den landbouwkundigen Machinebouw — Jood.
Sluzkij, S. B., Leider van de Aardolie-Combinatie van
Aserbeidsjan — Jood.
Rosenojer, S. L., Leider van de Aardolietrust en de Gasindustrie
in Grosnyj — Jood.
Falkowitsj, S. ]., Leider van de Maschinefabriek „Ordshonikidse"
— Jood.
Sjejman, J.B., Directeur van de Locomotievenfabriek te
Worosjüowgrad •— Jood.
Izchaken, Jozef Izaakszoon, Directeur van de Turbogeneratorenfabriek
te Charkow — Jood.
Frankel, A. M., Technische Directeur van de Aluminiumcombinatie
van Dnjepropetrowsk — Jood.
Slotsjewskij, Ilja Jesaiaszoon, Bedrijfsdirecteur van de
Metallurgische Fabriek te Makeewsk — Jood.
Granberg, Lpihim Izaakszoon, Bedrijfsdirecteur van de
Metallurgische Fabriek „Dsershinskij" — Jood.
Rawikowitsj, Efim Mozeszoon, Leider van de Machinefabriek
van de Toela-Wapenfabriek — Jood.
Ook de leiding van de Bewapeningsindustrie is voor
95 tot 98 % in handen van joden. Eveneens het Volkscommissariaat
voor de Voeding:
Belenkij, Markus Natanszoon, Plaatsvervangend Volkscommissaris
voor de Voeding — Jood.
Du kor, Hirsch Jozef szoon, Leider van de Financieele Afdeeling
— Jood.
Sjatshan, Abrahamszoon, Leider van de Afdeeling Staatsoeconomie
— Jood.
Strikowskij, Leo Saulszoon, Leider van de Hoofdadministratie
van de Vleeschindustrie — Jood.
Gieber, B. W., Leider van de Hoofdadministratie van de
Boterindustrie — Jood.
Bronstein, G. A., Leider van de Hoofdadministratie van
de Melkindustrie — Jood.
Margolin, G. S., Leider van de Hoofdadministratie van de
Margarineindustrie — Jood.
Glinskij, Abraham Lazaruszoon, Spiritus- en Brandewijnindustrie
— Jood.
Sawodnik, J. S., Leider van de Hoofdadministratie van de
Maccaroniïndustrie — Jood.
Kissin, Abraham Ananjaszoon, Leider van de Hoofdadministratie
van de Biergistindustrie — Jood.
Si min, Miron Izaakszoon, Gevolmachtigde van het Commissariaat
voor de Voeding voor het Gewest Leningrad
— Jood.
Nikolajewskij, Leo Salomonszoon, Gevolmachtigde van
het Commissariaat voor de Voeding voor de Oekraine
— Jood.
Breitmann, Alexander Salamonszoon, Leider van Oekrainsche
Trust voor geconserveerde Levensmiddelen — Jood.
Volgens het officieele blad „Iswestija" von 8 Mei 1936
werd bij het Volkscommissariaat voor den Buitenlandschen
Handel een Raadgevende Commissie gevormd. Daarin hebben
34 joden zitting.
Daar de jood ten gevolge van de eigenaardigheden van
zijn ras niet gaarne soldaat wordt, vindt men onder den officiers-
en soldatenstand in het Roode Leger niet veel joden.
De Sowjetregeering heeft er echter voor gezorgd, dat Nationaal-Russische
elementen in het Roode Leger door joodsche
verklikkers scherp bewaakt worden. Hiervoor is de zoogenaamde
Politieke Administratie van het Roode Arbeiders- en
Boerenleger in het leven geroepen, die een zuiver joodsch
werktuig is. Aan ieder bevelhebber is een joodsche spion toegevoegd,
die ten allen tijde bereid is een officier aan de joodsche
Moord-GPU. over te leveren. Aan het hoofd van deze
politieke controle van het Roode Leger staat de jood Jankei
Gamarnik uit Kijew. Op 7 Februari 1936 werd tot Advocaat-Generaal
van de Sowjet-Unie en gelijktijdig tot Advocaat-Fiscaal
van het Roode Leger benoemd de jood Rosonowski.
Dat de bolsjewistische gezanten eveneens voor een groot
gedeelte joden zijn, spreekt vanzelf. Toch moest men hier en
daar rekening houden met de gevoelens van andere volkeren.
Zonder namen te noemen kunnen wij zeggen, dat de hoofdzakelijke
vertegenwoordigers van Sowjetrusland bestaan uit
7 Russen, 3 Armeniërs en 16 (zestien) joden.
*
Zulk een omvang had volgens de mededeelingen van den
Rijksleider Rosenberg de verjoding van de bolsjewistische
machthebbers in Rusland tot het jaar 1936 bereikt. Om de
verjoding te verdoezelen werden dan marionetten op de
leidende plaatsen gezet, terwijl in werkelijkheid de joden
niet alleen aan het roer bleven, maar zich nog in stijgende
mate overal nestelden. Zoo trad in het jaar 1939 Molotow op
de plaats van Litwinow — oorspronkelijk geheeten Wallach-
Finkelstein — als Commissaris voor Buitenlandsche Zaken.
Door deze verdoezeling hoopten de bolsjewistische machthebbers
het nog tijdig door Adolf Hitier ontmaskerde verraad
beter te kunnen doorvoeren.
*
Rond 11.600.000 menschen zijn sedert het begin van de
joodsch-bolsjewistische heerschappij in Rusland tot 1937
door de GPOe vermoord geworden, waaronder de Tsarenfamilie,
50 bisschoppen, 4.860 priesters, 7.824 leeraren en
professoren, 8.920 artsen, 65.000 politie-ambtenaren,
75.490 officieren, 120.600 ambtenaren, 360.000 soldaten,
420.000 intellectueelen, 48.000 veldwachters, 892.000 arbeiders
en 9.600.000 boeren.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg
Br. & Co.

De Ondermijning van het Familieleven door het Bolsjewisme.
Kernstuk van de rede van Hoofdambtsleider Hilgenfeldt op den Partijdag der Eer te Neurenberg.
Het bolsjewisme ontkent alle blijvende en vruchtdragende
gemeenschap. Het heeft daarom ook door zijn wetgeving het
gezin als grondslag der gemeenschap vernietigd. Dit heeft
daarheen geleid, dat gedurende een bepaald tijdperk op 100
gesloten huwlijken er 37 ontbonden werden, dat de helft van
alle huwlijken niet langer dan een jaar duurden. De Russische
wet op de opvoeding van de jeugd beantwoordt de vraag,
of bet kind vader en moeder moet eeren, met „Neen".
Volgens deze wet wordt de eerbied voor de ouders niet als
algemeen grondbeginsel beschouwd. Teekened hiervoor is
het, dat in de „Prawda" van 20 Mei 1934 een jonge kommunist
gevierd werd, die zijn eigen moeder aangegeven had
wegens diefstal van graan, waarop doodsstraf of dwangarbeid
staat. Deze zoon werd bijzonder onderscheiden, omdat hij
in den strijd om het Sowjet-graan zelfs niet voor de eigen
familie halt gemaakt had.
De grondslagen van het familieleven worden vernietigd
door de gemeenschappelijke eetlokalen en de groote gemeenschappelijke
woonkazernes. Hoe mogen de toestanden er in
werkelijk zijn, indien in de „Sowjetskaja Sibirs" van 12 Juni
1936 een electricien schrijven kan:
„Sedert drie jaar woon ik met mijn gezin in een beschimmelde
kelderkamer. Op mijn bedrijiskantoor wordt
deze toestand als een gewoon verschijnsel beschouwd."
Ontbreekt het hier dus aan elke zorg voor de toekomst van
het Russische gezin, de zwangere vrouw wordt nagenoeg
uit de gemeenschap uitgesloten. Volgens berichten van de
dagbladen „Iswestija", „Molot" van 14 September 1935 en
de Moscovische „Prawda" van 26 September van hetzelfde
jaar trachten vele vrouwen haar zwangerschap te verbergen
uit angst dat ze ontslagen zullen worden; zij werken dus tot
aan de bevalling.
Ofschoon het gebrek aan woningen een verlossing in huis
meestal onmogelijk maakt, is er in geen enkele wijze gezorgd
voor tehuizen voor kraamvrouwen. In een officieele statistiek
wordt als een bijzondere prestatie genoemd, dat het in de
twee jaren van 1932 tot 1934 gelukt is, in geheel Rusland, een
land van 160 millioen inwoners, het aantal bedden in de
tehuizen voor kraamvrouwen van 29.576 tot het „verbazingwekkende"
aantal van 32.796 bedden op te voeren — een
toename dus van 3.220 bedden.
Volgens een bericht van de „Komsomolskaja Prawda" van
21 Juli 1936 heerscht er in het grootste Moscovische tehuis
voor kraamvrouwen groot gebrek aan linnengoed voor de
kraamvrouwen en de zuigelingen. De behandeling van de
kraamvrouwen en de zuigelingen is meedoogenloos. In een
andere ingezonden mededeeling van de „Prawda" over de
ontoereikende verzorging van kraamvrouwen wordt gezegd:
„Alles wat wij moeders op het lichaam dragen is vervuild;
de onderlakens worden reeds na den derden dag niet
meer verschoond. Er is een zeer slechte lucht in de
zalen; wij zijn allen in een staat van opwinding, maar
kunnen er niets tegen doen."
Maar niet genoeg, dat de vrouw weerloos is, systematisch
worden alle moederlijke gevoelens vertrapt. Zooals uit het
boek „De bescherming van de moeder en den zuigeling in de
Sowjet-Unie" blijkt, worden elk jaar angeveer drie millioen
kinderen van de moeders weggenomen en in zoogenaamde
„kribben" tot „bruikbare massa-menschen" opgevoed. In het
jaar 1934 werden aldus 3.065.000 kinderen in kribben op het
land en 210.000 kinderen in stedelijke kribben opgenomen.
Opvoeding in het gezin wordt niet gewenscht. Alleen de
massa-opvoeding van de kinderen in „kribben" waarborgt
volgens de woorden van het boek het fokken van den
collectieven mensch, d. w. z. den kuddemensch.
De gevolgen van deze opvoeding in massa's is echter
kenmerkend. Reeds een jaar geleden kon ik vermelden, dat
in Rusland tegen het overhand nemen van misdadigers onder
de kinderen bij een wet zelfs de doodsstraf voor kinderen
ingevoerd werd. In dit jaar heeft de Officier van Justitie
van de Sowjet-Unie Wisjinsky in de „Wesroshdenije" van
14 April 1936 over toet succes van deze wet geschreven. In
55 tot 70 % van de gevallen is onttrekking van de vrijheid
in aanwending gebracht. Het is kenmerkend, dat over de
overige gevallen niets gezegd wordt.
Maar het zich strafbaar maken van kinderen en jongeren is
geen wonder, omdat alle opvoeding en zorg ontbreken. De
vroegere volkscommissaris voor de volksopvoeding Lunartscharsky
heeft zich over deze kwestie als volgt uitgelaten:
„Een ding zal man ons nooit vergeven, namelijk de verwildering
waaraan de ziel van onze jeugd overgeleverd
is, dezelfde jeugd, die ons moet aflossen en die onze
toekomst is."
Ook de omgeving, waarin de kinderen opgroeien, draagt
tot die verwaarloozing bij. De „Leningradskaja Prawda"
von 21 November 1934 schrijft hierover, dat het gebouw van
een tehuis voor kinderen in de buurt van de stad sedert
langen tijd niet meer onderhouden werd en dat het van een
haast onoverkombaar moeras omgeven was. De geheele
inrichting bestond uit stoelen, tafels en naakte wanden. Daar
de kachels niet in orde waren, was het er ijskoud. De wind
floot door de gebroken en niet weer gerepareerde ruiten. Hier
moesten zich 300 kinderen dag aan dag ophouden. In alle
scholen werd geklaagd over het gebrek aan brandstoffen. Het
blad „Bakinskij Rabotshij" schrijft in zijn no. 91 van het
jaar 1936:
„Het tehuis voor kinderen te Kasach bevindt zich in een
verwaarloosden toestand. De bedden in de gemeenschapszalen
zijn totaal vervuild. De kweekelingen in het
tehuis ontvangen in het geheel geen schoolonderwijs.
Ofschoon er niet genoeg ruimte is, werden aan het tehuis
onlangs nog kamers onttrokken. In drie van deze kamers
heeft zich een medewerker van de gewestelijke afdeeling
van onderwijs ingekwartierd." ^
Gevallen, dat kinderen, die in een tehuis of in kribben
ondergebracht zijn eenvoudig verloren gaan, wordt in alle
Russische bladen vermeld. Veelvuldig komt het voor, dat
kinderen in landelijke tehuizen voor werkzaamheden gebruikt
worden, die hun krachten verre te boven gaan. Zij worden
gebruikt voor zes- tot achturig werk op het veld en voor
nachtwaken op het veld gedurende den overigen tijd. Volgens
een staatsbesluit moeten alle kinderen boven de veertien jaar,
die zich nog in een staatsinstelling bevinden, naar de fabrieken
of scholen van de socialistische landgoederen overgeplaatst
worden.
Naast deze ellende in de kinderkribben maakt zich in de
opvoeding van de kinderen het ontbreken van het gezin niet
alleen door de vreeselijke toename van de misdadigheid onder
de kinderen, maar ook het steeds grooter wordende aantal
vagabondeerende kinderen bemerkbaar. Deze cijfers groeien
steeds aan, omdat de ouders hun kinderen eenvoudig voor de
deur zetten. In Moscou en Leningrad hebben in het jaar 1935
binnen twee maanden 7.500 ouders hun kinderen verstooten.
Deze kinderen beteekenen een vreeselijk gevaar voor de
goede zeden en de gezondheid. Volgens het bericht van de
„Wosroshdenij" van 4 April 1936 zijn 75% van deze kinderen
tuberculeus, 40% geslachtsziek. Hoe schokkend is het getuigenis
van Mevrouw Krupskaja, de weduwe van Lenin:
„Het meerendeel van de makkers, ook in de partij, meent,
dat verwaarloosde kinderen een erfenis uit den wereldoorlog
en den oeconomischen chaos zijn. In werkelijkheid
zijn deze kinderen, waarvan het tegenwoordig in de
straten van Moscou wemelt, voor K niet het gevolg van
ongelukken en nalatigheid van vroegeren tijd, maar van
de levensvoorwaarden van den tegenwoordigen tijd, de
werkeloosheid en in het bijzonder van de ellende onder
de boeren."
Meer dan 460.000 moeders en kinderen hebben volgens een
officieele opgave van 1935 hun vaders voor het gerecht
No. 884. Holland.

gedaagd. 6'A Milüonen kinderen dienden klachten in om
levensonderhoud. Dit is een kleine illustratie van de bolsjewistische
liefdadigkeid van een bolsjewistische heerschappij
van nu bijna twintig jaar. De vermelde cijfers en berichten
zijn ontnomen uit de officieele statistiek en uit dagbladberichten
van de jaren 1934 tot 1936, dus van den laatsten
tijd. Daar de Russische pers om begrijpelijke redenen geen
melding maakt van den werkelijken omvang van den nood,
kan men uit de gegeven voorbeelden gevolgtrekkingen maken
omtrent de gruwelijke ellende waarin het Russische volk
verkeert.
Dat zijn de gevolgen van het bolsjewisme, dat overal —
zij het in Rusland of in Spanje — verwoestende en het leven
vernielende uitwerkingen hebben moet, omdat het het goede
ontkent.
Het bolsjewisme, dat het paradijs op aarde brengen wilde,
heeft blijkbaar de bedoeling, de menschen eerst door de hel
te laten gaan, om hun dan zijn drogbeeld zorveel helderder
en stralender te kunnen toonen. Het schijnt echter, dat di
weg nog altijd naar de hel leidt.
Het nationaal-socialistische Duitschland is onder Adolf
Hitier een anderen weg gegaan. Zijn daad was niet vernieling,
maar arbeid en opbouw. Hij heeft het liefdadigheidswerk
„Moeder en Kind" tot het middelpunt van allen
arbeid voor de Duitsche moeder gemaakt. Dit liefdadigheidswerk
moet helpen overal daar, waar het er op aankomt, de
Duitsche moeder in haren lichamelijken en zielsnood bij te
stann, het Duitsche erfgezonde kind aan een gezonde ontwikkeling
te helpen. Het is daarom hoofdzakelijk een liefdadigheidswerk
voor de ondersteuning van het gezin. De
ontspanning van de moeder en het eveneens kosten-
Falken-Verlag, Hamburg
iooze vacantieverblijf voor kinderen zijn de
hoekstijlen. Bevrijd van de dagelijksche ongerieflijkheden en
van de fatniliezorgen zal de behoefte aan ontspanning hebbende
moeder nieuwe krachten putten uit de gemeenschap, waarin
zij den vacantietijd doorbrengt. Het doel is de lichamelijke
en moreele sterking, het in zich opnemen van de schoonheden
der natuur, der blijmoedigheid van het landelijk leven, de
opwekking van den gemeenschapszin.
In aanvulling van hat liefdadigheidswerk „Moeder en Kind'
werden 2.836 bewaarscholen opgericht, waar 1.100.00 kinderen
verzorgd werden.
In opbouwenden arbeid heeft alleen de nationaal-socialistische
volksliefdadigheid binnen het bestek van de winterhulp
„Moeder en Kind" als haar aandeel tot nu toe 164.743.010
Reichsmark aan de Duitsche moeders en kinderen doen toekomen.
Het Duitsche gezin ondervond krachtdadige hulp
door het aanschaffen van bedden. Hier steeg het aantal van
de door de N. S.-volksliefdadigheid verstrekte bedden tot
675.369 stuks. In het geheel bedroegen de prestaties van dc
N. S.-volksliefdadigheid in geld en natura in het afeeloopen
jaar 255.854.242 Reichsmark. Den dank Liervoor vindt men
in de blijdschap en de gezondheid van meer dan twee
millioen Duitsche moeders en kinderen.
Ieder Duitscher weet, da hij niet meer van de gemeenschap
kan verlangen, dan hij zelf bereid is te geven. Hij heeft ingezien,
dat hij, wat het lot van zijn volk betreft, onscheidbaar met
een verantwoording verbonden is, die hij niet afwerpen kan.
De gemeenschap is voor ons de bron, waaruit wij de kracht
van ons volksbestaan putten. Oercel van de gemeenschap
is voor ons het gezin, en dus de sterking daarvan voor ons
de hoogste taak.
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door te geven.
Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij
Deufschet Fichfe^Bund e.V. (Unie voor waarheid in de wereld),
Hamburg 36, Jungfernstieg 30 (Hamburger Hof).
Hermann'a Erben, Hamburg

Hef Bolsjewisme Wereldvijand No. I
Een beknopt feitenbericht uit de nuchtere werkelijkheid van het Bolsjewisme.
Elke staat verplicht zijn soldaten tot de verdediging der
eigen natie. De eed, die iedere sowjet-soldaat moet zweren,
luidt:
„Ten overstaan van de werkende klasse der Unie der
Socialistische Sowjet-Republieken en der geheele wereld
zweer ik, dat ik voor de zaak van het Socialisme en de
verbroedering van alle volkeren noch mijn krachten noch
mijn leven zal sparen."
Uit deze woorden blijkt duidelijk, dat het Sowjet-Russische
leger niet zooals de andere volkeren een nationale, maar
een wereldtaak heeft: het moet den politieken geest van de
sowjetmachthebbers, die de revolutioneering -van de geheele
wereld beoogt, aan andere volkeren opdringen.
Biet dubbele spel van het Bolsjewisme wordt
ontmaskerd.
De Engelsche „Times" schreef 10 Januari 1936: „De
bewering van de radenregeering, dat ze met de kommunistische
Internationale niets uit te staan heeft, is een meesterstuk
van voorspiegelingskunst."
X>e bolsjewistische vergiftiging van de jeugd.
September 1936 berichtte de „La-Plata-Zeitung": „Toen de
politie in de door den jood Izaük S c h 1 o s geleide school
kwam, trof ze 35 kinderen aan die door een Argentijnsche
in de jiddische taal onderwezen werden, ofschoon zij slechts
een diploma als Argentijsche onderwijzeres bezat. De plakaten
aan de wanden hadden betrekking op de beteekenis en
de macht van de Sowjetrepublieken op de meest verschillendste
gebieden. De boeken leveren het bewijs, dat den kinderen
geleerd werd buskruit en andere springstoffen te vervaardigen.
Men vondt zelfs vlugschriften, waarin het gebruik
van vuurwapens verklaard werd. De joodsche directeur was
bijtijds gevlucht.
„Studentenkursussen voor Indiërs in Moscou."
April 1937 verklaarde de Engelsche onderstaatssecretaris
B u 111 e r in het Lagerhuis, dat aan de Moscousche Hoogescholen
vrije plaatsen voor Indische studenten beschikbaar
gesteld werden onder voorwaarde, dat zy als bolsjewistische
propagandisten naar Indië terug keeren en tegen Brittannië
hitsen.
Moscou's ondermijningswerk doorzien.
September 1936 is het het Belgische dagblad „Nation
Beige" gelukt, in het bezit van richtlijnen te geraken, die aan
de Belgische kommunistische partij door Moscou voor de
doorvoering van den strijd werden verstrekt. De Belgische
kommunistische partij heeft volkomen begrepen, aldus verklaarde
Moscou, dat het niet om een zuiver economischen
strijd ging,
maar dat het hoofddoel het scheppen van een „konfuse en
troebeler situatie" was, om in België het volksfrontsysteem
in te voeren.
In een opstel „Leugenachtige rechtvaardigheid" (in „Uj
Magyarsag" Maart 1937) wendde zich de Hongaarsche rijksdagafgevaardigde
dr. Franz R a j n i G scherp tegen Sowjetrusland
en het jodendom. Beide trachtten een uiteindelijke
vriendschappelijke regeling tusschen de groote staten van
Europa met alle middelen te verhinderen.
Drie maanden na het uitbreken van den Spaanschen
burgeroorlog verklaarde het grootste Spaansche blad „ABC":
Waren de westersche staten niet blind, dan zouden ze zonder
dralen het door Duitschland voorgestelde non-agressie-pakt
ondertcekenen, waardoor voor 25 jaren de vrede in Europa
verzekerd zou zijn. Maar blijkbaar geven de Qeneefsche
„Pacifisten" er de voorkeur aan, zich in Stalins armen te
werpen en lievar de geheele wereld in brand te steken, dan
hun haat tegen ÈLitler en de fascisten te onderdrukken.
Moscou's aanwijzingen aan de Weensche
kommunisten.
September 1936 berichtte het Weensche blad „Der Heimatschiitzer":
Van Moscou ontvingen de agenten in Oostenrijk
geheime aanwijzingen. Daarmee werd hun opgedragen onvervulbare
eischen op economisch gebied, in het bijzonder voor
den kleinen middelstand en de kleine boeren en handelaars
te stellen, om zoodoende ontevredenheid te verwekken.
Oktober 1936 werden te Weenen elf sowjetagenten,
waaronder een vrouw, in hechtenis genomen. De gearresteerden
gaven bij de politie onomwonden toe, dat ze in dienst
stonden van de Sowjet-Unie. Alle personen waren in het
bezit van valschc passen van verschillende staten, die alle
in één Centrale voor valsche paspoorten waren vervaardigd.
lioode sabota ge-handeling en in de Engelsche
vloot.
Januari 1937 somde de Engelsche Minister van Marine o. a.
dc volgende sabotage-handelingen op:
De machines van een oorlogschip, dat in het droogdok lag,
werden op kwaadwillige wijze beschadigd.
Dc vcntilatiemachine van den vloottender „Oleander" te
Dovonport werd onbruikbaar gemaakt. Eveneens werd
het want van den tender kwaadwillig beschadigd.
De motor van den onderzeeër „Oberon" werd door opzettelijke
beschadiging onbruikbaar gemaakt. — In een kabel
op het slagschip „Royal Oak" werden opzettelijke beschadigingen
geconstateerd, die slechts moeilijk te ontdekken
waren.
Op den kruiser „Cumberland" ontstond' kortsluiting; als
oorzaak werd eveneens kwaadwillige beschadiging vastgesteld.
Met wapengeweld bedreigd.
Op een groote kommunistische betooging te Praag verkondde
de afgevaardigde S v e r m a , dat het de taak en het doel
van de kommunistische politiek was, het Fascisme in Duitschland
te bestrijden, wat op twee manieren moest geschieden.
De eene was de illegale voorbereiding van den klassenstrijd
in Duitschland. De andere betrof de voorbereidingen voor de
bestrijding van het Duitsche Fascisme met wapengeweld in
geval van oorlog.
Soujet-Rusland verstrekt gelden voor Fransche
kom mimisten.
De voorzitter van de Fransche volkspartij, afgevaardigde
D o r i o t, verklaarde op 22 Maart 1937 aan persvertegenwoordigers
dat hij aan de hand van 150 getuigen zou bewijzen,
dat de kommunistische partij in Frankrijk sedert 1920
ongeveer 250 millioen Francs uit Moscou had ontvangen.
Frankrijk als soldaat van 3Ioscou.
De Fransche schrijver Jacques Bardoux gaf in April 1937
in een brochure de volgende woorden van den Commissaris
van Buitenlandsche Zaken Litwinow weer, die deze tot een
radicaal-socialistischcn senator gericht had:
„Wanneer een kabinet de regeering zou overnemen met de
bedoeling niet Duitschland tot een goede verstandhouding
te komen, dan zouden wij onmiddeiijk da radicale staking
en de revolutie laten uitbreken."
Bolsjewistische agitatie in USA.
Bij het April 1937 in Mexico City geïnsceneerde showproces
deed Trotzki dc verklaring, dat de gezamenlijke bolsjewistische
propaganda van dc kommunistische partij der Vereenigde
Staten onder de leiding van dc QPOe. stond. Elke
agend ontvang op regelmatige tijdtsippen de bevelen van de
Moscousche GPüe.-centrale.
ITo.fTl, (Ncd.)

Bolsjewistische onruststokers in Polen.
Zooals op 24 April 1937 uit Warschau werd gemeld,
arresteerde de politie een jodin, die als koerier dienst deed
tusschen Moscou en de kommunistische verbindingsposten te
-Vf arschau. Met lukte de leiders voor het kommunistische
Mei-feest in hechtenis te nemen. Deze waren door Moscou
van bijzondere volmachten voorzien.
Bolsjewistische samenzwering in Argentinië.
De Artentijnsche politie is April 1936 op het spoor gekomen
van een grootsch aangelegde bolsjewistische samenzwering
tegen den staat. In de woningen van twintig gearresteerde
kommunistische leiders vond men talrijke bommen, granaten,
revolvers en munitie.
Toen in de woning van den jood dr. Bunge in Buenos
Aires een feest ten bate van de roode hulp gehouden werd,
vond een huiszoeking plaats, waarbij men ook een lijst van
personen vond, die bij het uitbreken van de revolutie onmiddelijk
als gijzelaars in hechtenis genomen zouden worden.
80% van de gearresteerden waren joden.
Moscou''s hand in Spanje.
De Parijsche „Matin" bracht 23 Maart 1936 de volgende
onthullingen: In een 27 Februari 1936 gehouden buitengewone
zitting heeft de Komintern besloten, twee afgevaardigden,
waaronder de vroegere president van de Hongaarsche Republiek,
Bela Khun, naar Spanje te zenden. Als bijdrage voor
de eerste onkosten en voor het opstoken van de revolutionaire
onlusten is hem een millioen pesetas ter beschikking
gesteld. Aan de Spaansche kommunisten werden o. a. de
volgende aanwijzingen gegeven:
Onmiddelijke onteigening van het grootgrondbezit; naasting
van de banken, de mijnen, de fabrieken en de spoorwegen.
Vorming van een revolutionaire inboorlingenregeering in
Marokko met de opdracht een dergelijke beweging in de
Fransche Noord-Afrikaansche bezittingen te dragen.
Organiseering van den terror en schepping van een Roode
Garde. —. Volkomen vernietiging en verassching van alle
kerken tri kloosters in Spanje.
Gevangenneming van- alle burgerlijke journalisten; vorming
van een Rood Leger en het ondernemen van een veldtocht
tegen het fascistische Portugal.
Het systeem der gijzelaarslijsten.
Korten tijd na de machtsovername door Adolf Hitier werden
in Duitschland op verschillende plaatsen — o. a. in den Harts
te Andreasberg en Clausthal — gijzelaarslijsten gevonden. De
eene lijst bevatte 70, de andere 120 namen. Op deze lijsten
stond het volgende bevel:
„Onmiddelijk in hechtenis te nemen en op de markt te
fusilleeren. De burgers moeten toekijken. Indien ze niet
komen, moeten ze er met geweld bij gehaald worden."
Begin 1937 publiceerde het blad van den Franschen generalen
staf, het „Echo de Paris", onthullingen er over, hoe de
Fransche kommunistische partij sedert de maand April 1936
de revolutioneering van Spanje voorbereid had. Uit de
30 aanwijzingen, die ze aan de roode Spaansche milities gaf,
slechts de volgende:
Allen, van den soldaat tot den hoogsten officier, moeten in
een van de volgende rubrieken met hun naam ingeschreven
worden: a) vijanden, b) neutralen, c) met vriendschappelijke
gezindheid, d) aanhangers. In geval van een opstand moeten
de vijanden onmiddelijk gefusilleerd, de politieke tegenstanders
en kapitalisten in preventive hechtenis genomen worden. Van
de kapitalisten moeten uittreksels van hun rekeningen geeischet
worden. Het gebruik maken van opruimbrigades moet
zoo geschieden, dat elke groep buiten haar gewone omgeving
werkt, om het opkomen van gewetensbezwaren te belemmeren."
De Tsjeka-bureaux, waarvan er acht in Madrid bestaan,
hebben het recht, fusilleeringen zonder onderzoek te doen geschieden.
Als bijzitters fungeeren in deze bureaux uit Duitschland
gevluchte joden. Het aantal der te Madrid van af
18 Juli 1936 tot Oktober van het zelfde jaar vermoorden
wordt op meer dan 50.000 geschat.
11 Bisschoppen en 16 750 priesters vermoord.
Februari 1937 bracht de „Osservatore Romano" de volgende
mededeeling: De bij den Paus ingekomen bewijsstukken
toonen aan, dat in Spanje in het geheel elf bisschoppen en
16.750 priesters_ door de bolsjewiken vermoord werden.
De bolsjewisten rooven de Spaansche goud- en
kunstschatten.
Op 18 December 1936 werd gemeld: De safes van de Nationale
Bank werden door de Bolsjewisten met snijbranders
geopend. Acht groepen waren 14 dagen lang met de plundering
bezig gehouden. Goud en zilver werd in alle huishoudingen
gestolen. Er werd zooveel buit gemaakt, dat de
goud- en zilverschatten in elkaar gestampt moesten worden,
om bij het transport 'ruimte te winnen.
Het Hollandsche blad „Nationale Dagblad" berichtte 17 November
1936: Groote partijen der door de Spaansche bolsjewistische
regeering naar het buitenland, hoofdzakelijk Rusland
gebrachte juwcelen, die uit Spaansche kloosters, musea en
partikulier bezit geroofd werden, zijn in Antwerpen, Parijs
en Londen ten verkoop aangeboden.
Bolsjewistische kinderroof in Spanje.
Volgend een bericht van de „Arriba Espana" zouden begin
1937 weer 4000 kinderen naar Sowjet-Rusland overgebracht
worden. De bolsjewistische generaal Miajar verklaarde openlijk:
„Ik zal strenge maatregelen nemen tegen die ouders, die
willen verhinderen, dat men hun kinderen in .veiligheid'
brengt. De kinderen behooren den staat, wiens wettelijke
vertegenwoordiger de regeeringscommissie is, die daarom
volgens eigen goeddunken met hun kan handelen."
Oktober 1936 verklaarde de Centrale Raad van het sowjetrussische
goddeloozenvcrbond: „Uit drieduizend Spaansche
kinderen moeten in daarvoor passende internaten baanbrekers
en propagandisten van de goddeloosheid gemaakt worden.
Largo Caballero wordt tot eeregoddelooze benoemd."
Verscherping van de goddeloozen-propaganda»
In een verder appèl van genoemd goddeloozenvcrbond
wordt gezegd: „Wij willen alle kerken van de geheele aarde
in een reusachtige vlammenzee te gronde laten gaan."
Het komende bloedbad in Frankrijk.
Het te Warschau verschijnende joodsche blad „Hajnt"
schreef in haar uitgave van 23 Juli 1936: De Spaansche
kommunisten hebben den vijand gepermitteerd een tegenrevolutie
op touw te zetten, terwijl in Sowjet-Rusland de
vijanden meedoogenloos geëxecuteerd worden, zich dus niet
meer kunnen verzetten. Dc Fransche jood zal aan
de Sowjet-Republiek een voorbeeld nemen.
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan L'w kennissen door
te geven. — Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij
Deutscher Fichte

Hoe Arbeidersdelegaties door Souiletrusland geleid uierden,
Onthullingen van een tolk.
In Sofia, de hoofdstad van
Bulgarije leefden de schrijver
Iwan Solonewitsj en zijn vrouw
Tamara. Op 3 Februari 193S
werd in hun woning een pakket
afgegeven. Toen het geopend
werd ontplofteeenhelschwerktuig.
De geheele woning werd
vernield. Mijnheer Solonewitsj
bleef ongedeerd. Mevrouw Solonewitsj
en de secretaris
werden gedood. Reeds gedurende
hun laatste oponthoud
te Parijs werd het echtpaar
Tamara Solonewitsj.
Solonewitsj met den dood gedreigd
indien het zou voortgaan
met tegen de Sowjets te
schrijven.
. In het jaar 1926 kreeg Mevrouw
Solonewitsj in Moskou
een betrekking als tolk. Wat zij daar beleefde heeft zij in
een boek „Achter de coulissen van de sowjetpropaganda"
(Essener Verlagsanstalt) beschreven. Daar door de daad van
de handlangers van Moskou de mond van Mevrouw Tamara
voor altijd gesloten is, zal door dit blaadje een kort uittreksel
uit het boek aan de wereld bekend gemaakt worden.
Onverbiddelijk streng, aldus schrijft Mevrouw Tamara,
sloot de Sowjetregeering de grenzen af. Er waren echter
buitenlanders die naar de Sowjetrepubliek zelfs uitgenoodigd
werden. Dat waren professoren, politici en bekende journalisten,
arbeidersdelegaties en kommunisten von alle landen. Voor
de Mei- en Octoberfeesten werden in Engelsche, Fransche en
andere fabrieken vergaderingen gehouden, waar een redenaar
van het „Gezelschap voor vreugde in de Sowjetrepubliek"
(wat de arbeiders natuurlijk niet weten) uitnoodigte tot het
kiezen van gedelegeerden. Vanaf het oogenblik van het overschrijden
van de grens waren zij gasten van de Sowjet-Unie.
Na hun terugkeer in kun land moesten zij in arbeidersvergaderingen
lofreden houden.
Een Engelsche bergarbeiders-delegatie is aangekomen; ik
word er als tolk aan toegevoegd. Op het perron verschijnen
mijn Engelschen, voorts de vrouwelijke tolk Sofia Petrowna
en andere lieden. Twee wagens vallen op: een internationale
en een blauwe. „Moskou—Charkow—Sewastopol"
staat op den wagen. Ik stap in den internationalen wagen,
in den blauwen stappen Sofia Petrowna, de leider der delegatie
Mr. Latham en de secretaris Smith. Zooals later bleek
was de blauwe wagen de vroegere salonwagen van de czarinmoeder
Maria Feodorowna. In dezen wagen stapten ook nog
een groote iets gebochelde man met een langen neus, die
Sluskij heette en de leider van ons geheele reisgezelschap,
Gorbatsjow. Als secretaris van het centrale comité van zijn
vakvereeniging was hij een gewichtig heerschap. Sluskij
was, zooals ik later vernam, agent van de Komintern.
In den internationalen wagen werden de overige 18 mannelijke
en vrouwelijke leden van de delegatie ondergebracht,
buitendien de administrateur Bojarskij.De geleidemanschappen
waren gewapend.
Enkele deelnemers, b. v. Mr. Paul, Williams en Lloyd Davis
waren in werkelijkheid geen gedelegeerden. Paul was Engelsch
kommunist en redacteur van het kommunistische blad „Sunday
Worker". Zijn bezigheid bestond daarin, dat hij zijn
Russische kameraden hielp om zijn eigen landslui dom te
maken.
Ik was met Mrs. Cook, Mrs. Chester en nog een Engelsche
vrouw in een compartiment ondergebracht. Onze reis duurde
veertig dagen. Gedurende dezen geheelen tijd was ons compartiment
niet alleen ons slaapvertrek maar ook onze woning.
Toen onze reis wat lang begon te duren wond zich de
Engelsche federatie in Londen op en bombardeerde Latham
en Smith met telegrammen. Ik zag hoe deze in de zakken van
Dorbatsjow verdwenen. De Engelschen vernamen er niets van.
Overal waren als voorspiegeling van een grooten welstand
weelderige ontbijt-, middag- en avondtafels opgebouwd; er
waren feestmalen, waar cognac en champagne overvloedig
stroomde. Toch hebben deze eenvoudige Engelschen van het
geheele bedrog veel meer gemerkt dan Bernard Shaw, Laval
of zelfs Herriot.
In het Don-gebied. Overal steppe, onzindelijkheid,
troostelooze, woestenij. Zelfs de reien nieuwe mijnwerkerswoningen
konden den indruk van armoede niet wegwisschen.
Wij treden een dergelijk huisje binnen. In elk van de drie
kamers huist een arbeidersfamilie. Ze slapen blijkbaar op den
vloer, daar ik niets kan ontdekken wat op een bed lijkt.
I n d e m ij n. Van links komt plotseling een vrouw met een
paard. Onze Engelschen rekken de halzen: „Oh, comrade
Tamara! Is er dan vrouwenarbeid geoorloofd in de Sowjetmijnen?"
Ik vertaal deze vraag voor den directeur van de
mijn. Met tegenwoordigheid van geest antwoordt deze vlug.
„Neen, bij ons worden geen vrouwen aan het werk gezet."
,,0h well, maar zoo juist is er toch een vrouw met een paard
voorbij gegaan!" „Dat was alleen maar toevallig. Ze heeft
haar man het ontbijt in de mijn gebracht en hij heeft haar
gevraagd om het paard naar de drenkplaats te leiden." —
„Merkwaardig, hoogst merkwaardig!"
Toen wij weer omhoog stegen keken ons mijnwerkers met
vodden om het lichaam somber aan, Mr. Jones lachte hen aan
en liet daarbij zijn gouden tanden zien. Een hunner riep:
„Kijk dien kapitalist, hij heeft zijn muil vol goud en wij verrekken
van den honger!"
Voor het middageten wilden mijn Engelsche dames zich nog
even „verwijderen". Wij gingen den tuin in. Mrs. Cook betrad
als eerste het bewuste huisje. Een schreeuw van ontzetting;
als een pijl kwam ze weer naar buiten geschoten en begon te
braken. De andere Engelsche dames kwamen naderbij. Een
stortvloed van verontwaardigde uitroepen verklaarde mij de
reden van hun ontzetting. Zooals zoo vaak moesten wij met
de „vrije natuur" vorlief nemen,
's Morgens gingen de Engelschen, wanneer de trein stilstond
gewoonlijk naar het balkon om hun schoenen te poetsen. Mij
was opgevallen, dat ze dan telkens in papier gewikkelde
pakjes met etensrestjes meenamen en daarbij heel geheimzinnig
deden. Ik volgde daarom op zekeren dag Mrs. Grey
en zag dat zij zulk een pakje onder den wagen schoof terwijl
er sich een vuile kinderhand uitstrekte. Oho! Besprisorniki!
Deze verwaarloosde kinderen verstoppen zich gedurende het
oponthoud onder de buffers of boven de assen en bedelen om
brood.
Op een goeden morgen komt Mrs. Grey opgewonden en
bleek het compartiment binnenvliegen, valt in een hoek neer
en begint te snikken. „Wat scheelt U?' Ik vernam dat de
reisbegleider Sergej een van de arme jongetjes doodgeschoten
had.
Op een ander station zouden de Engelschen van uit het
raam van hun waggon een toespraak houden. Plotseling vloog
een ineengefrommeld stukje papier door het venster naar
binnen. Er op stond:
No. 1034 — Nederl.

„Engelsche kameraden! Jullie worden van voren en van
achteren bedrogen. De Sowjets hebben ons hier een
koord om den hals gelegd. Helpt ons, broeders, en vertelt
bij jullie in Engeland hoe wij hier allen van ellende
verrekken."
„Nu, waarom vertaalt U niet?" Sluskij nam mij het briefje
uit de hand en las aan de Engelschen voor: „Hier staat, dat
onze mijnwerkers jullie welkom heeten, kameraden, en het
spijt hun, dat jullie hier niet willen blijven."
Eens toen de delegatie weer naar den trein ging werd een
van de gedelegeerden een briefje toegestoken. Laat in den
nacht toonde Sofia het mij.
„Dierbare broeders! Ze bedriegen jullie. Ze scheuren ons
het brood tusschen de tanden weg. Gelooft hen niet,
kameraden! De Sowjet-regeering grijpt ons bij de keel
en maakt jullie wijs dat bij ons vrijheid heerscht."
In T i f 1 i s tegenover het restaurant waar wij ontbeten
was een sigarenwinkel. Een Engelschmann stak de straat over
om sigaren te koopen. Toen hij terugkwam begonnen ze
heimelijk te fluisteren. Dadelijk gingen ook anderen naar
den winkel. Sluskij sloot sich nu bij hen aan. Plotseling kwam
hij zoo rood als een kreeft den winkel uit. Het bleek dat de
eerste Engelschman bij het koopen van sigaren een bankbiljet
van een pond ingewisseld had. Tot nu toe hadden de
Engelschen hun bankbiljetten bij Bojarskij ingewisseld, die
hun 20 roebel voor het pond had gegeven. In den sigarenwinkel
kregen zij echter 100 roebel voor een pond.
Ons werd opgedragen om aan de Engelschen duidelijk te
maken, dat de sigarenverkooper een kwaadwillige speculant
was. In het vervolg moesten zij hun ponden alleen bij
Bojarskij inwisselen. Sluskij hield hun zelfs een kleine strafpredikatie.
De Engelschen schenen wel iets beteuterd, maar
's avonds hoorde ik hoe Mr, Jones tegen zijn buurman aan
tafel zei: „I suppose we are damnably fooled here." (Het
lijkt mij dat men ons hier verduiveld voor de gek houdt.)
De „bewerking". Het werk van Sofia Petrowna was
voor de bolsjewisten onbetaalbaar, want met haar innemend
wezen kon zij met het ernstigste gezicht een onzin tappen,
dien de Engelschen van geen ander geloofd zouden hebben.
Gorbatsjow en Sluskij hadden Sofia in den keizerlijken salonwagen
ondergebracht, omdat zij hun daar bijzonder van dienst
kon zijn. Gedurende de geheele reis bewerkte ze namelijk
den delegatieleider Latham en den secretaris Smith, Deze
moesten nu zoo beinvloedt worden dat ze door hun slotdeclaratie
en kranteninterviews in tegenstelling met hun sociaaldemocratische
leiders zouden geraken en het succes van de
Sowjets tot in de wolken zouden verheffen. De zittingen van
deze „cel" vonden bijna dagelijks plaats en duurden vaak tot
laat in den nacht. Bij de besprekingen waren ook die Engelschen
tegenwoordig die kommunisten waren. Deze onderwierpen
zich daarbij volkomen aan de voorschriften van hun
Russische kameraden.
Eerst later werd het mij duidelijk waarom de bolsjewisten
zoo veel waarde hechtten aan het onderteekenen van de slot-
declaratie. Ze gingen er van uit dat, als een gedelegeerde een
keer zijn naam onder de resolutie gezet had, hij later thuis
zelden den moed zou vinden om iets anders te bekennen.
Ten slotte, na het bezoek aan een school in het naphtagebied,
waar de Engelschen door de armoedigheid van de
klassen onaaangenaam getroffen werden, besteeg de delegatie
den trein die ze in drie dagen en vier nachten naar Moskou
moest brengen, Sluskij verklaarde ons heimelijk: „Nu, kameraden
tolken, nu aan het werk. Ik waarschuw U. wanneer de
delegatie de resolutie niet onderteekent zult U er voor verantwoordelijk
gemaakt worden!"
De eerste dag van de terugreis was achter den rug toen ik
plotseling geroepen werd om dienst te doen, Gorbatsjow:
,,Zeg hun dus, dat hun leiders, die sociaalverraders, die Macdonalds,
Hendersons, verraders van de arbeidersklasse zijn en
dat men ze zoo spoedig mogelijk moet ophangen. Zeg dat
tegen die hondsvotten,"
De Engelschen luisterden ingespannen en stelden vragen.
Daarom werd hun altijd meer cognac ingeschonken. Sluskij
meldde zich: „Wanneer eerst in Engeland de Sowjets regeeren
is de wereldrevolutie verzekerd."
Het lukte den bolsjewisten echter niet de punten over het
verraad van de leiders der vakvereenigingen en de herschepping
van Engeland in een Sowjet-staat in de declaratie te
doen opnemen. In tegendeel. Niettegenstaande het heftig verweer
van Gorbatsjow en Sluskij zetten de Engelschen door
dat de volgende verklaring in de declaratie opgenomen werd:
„Het moet onvoorwaardelijk worden geconstateerd dat de
sanitaire toestanden in alle arbeidersdistricten die wij
bezocht hebben uiterst onhygiënisch zijn en onmiddelijke
verbetering noodzakelijk is. Ook is onmiddelijke vermeerdering
van de zorgen voor de zwervende kinderen
wenschelijk."
In Moskou wendden zich de beide Engelsche kommunisten
Williams en Lloyd Davis tot mij met het verzoek om te bestellen
dat ze geen penny meer op zak hadden en dat van
een hunner de broek en van den anderen de laarzen gescheurd
waren. Ik bracht dit verzoek over en hoorde bij het
naar buiten gaan dat er gezegd werd: „Sofia, vertel hun dat
ik geen ponden gekregen heb en dat ze daarom met dollars
voorlief moeten nemen,"
In het jaar 1932 lukte het mij na lange bemoeiingen om
mijn pas te krijgen om Rusland te kunnen verlaten. In mijn
compartiment zat een jonge Duitscher. We kwamen aan het
Duitsche grensstation. De jonge Duitscher werd gearresteerd.
Hij had geen bagage. Later las ik dat aan de grens de kommunist
X, gearresteerd was, die twee jaar geleden aan een
gewapenden overval op een nationaal-socialistisch partijlokaal
had deelgenomen waarbij twee nationaalsocialisten
gedood werden. Hij had een zware straf te verwachten. Nu
verklaarde hij voor de rechtbank:
„Ik ben naar Duitschland teruggekeerd omdat ik liever
mijn straf in een Duitsche gevangenis wil ondergaan dan
nog langer de ellende in de Sowjet-Unie verdragen."
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hambu rg 13, Hochallee 127.
Falken-Verlag, Hamburg
Wih.

Wat voerden de joodsche Sowjet-machthebbers in het schild?
Door generaal E. v. Miller (-f-), Parijs.
Einde September van het'
jaar 1937 werd te Parijs de
leider van de Russische
frontstrijders-organisatie, generaal
E. v, Miller, op klaarlichten
dag overweldigd, in
een auto geworpen en ontvoerd.
Dit was voor het
blad „L'Epoque" aanleiding
om den Franschen Minister
van Buitenlandsche Zaken de
vraag te stellen, of ter zake
van deze ontvoering diplomatieke
stappen gedaan waren.
Al zou men ook, zoo schrijft
hat blad, nooit meer iets
naders over het lot van generaal
v. Miller te weten
komen, dan weet men toch
Generaal E. v. Miller genoeg om met zekerheid
de Sowjetrussische autoriteiten
te Parijs te kunnen aanklagen. De aanwezigheid van
den Sowjetrussischen generaal Skoblin tijdens de -ontvoering
van v. Miller voor een der tot het Sowjetrussische gezantschap
behoorende gebouwen, de reis van de grijze auto van het
Sowjetrussische gezantschap naar Le Havre, en het transport
van de zware kist aan bord van de Sowjetrussische stoomboot
„Maria Uljanowa", die onmiddelijk darna naar Leningrad
vertrok, dat alles zijn omstandigheden, waaruit duidelijk de
schuld van de Sowjetrussische geheime organisatie aan deze
euveldaad blijkt.
In het navolgende door hem zelf geschreven opstel onthult
generaal v. Miller het gevaar dat de G.P.Oe. ook voor de
democratisch geregeerde westersche staten beteekent. Het
is ontzettend dat de leider van de Russische frontstrijdersorganisatie
zich niet aan dit gevaar kon onttrekken, ofschoon
hij er volkomen van op de hoogte was. Generaal v. Miller
schreef:
Ten gevolge van een zekere gemakzucht is men in het
algemeen geneigd om de onderaardsche plannen en samenzweringen
van de Sowjet-Organisaties in de geheele wereld
eenvoudig voor leugens en hersenschimmen van emigranten
en contra-revolutionairen te houden. Maar alleen reeds de
gewelddadige ontvoering van generaal Koetjepof en de ternauwernood
gelukte ontvluchting van Bessedowsky, de voormalige
zaakgelastigde aan het Sowjetrussische gezantschap
te Parijs, hadden genoeg te denken moeten geven.
De geheimzinnige macht van de G.P.Oe, is niet verzonnen,
ze is een feit. De G.P.Oe. matigt zich in Rusland en in andere
landen de macht over leven en dood aan. Ook in Frankrijk is
niemand voor haar veilig. Het hoofdkwartier van de bloeddorstige
organisatie der G.P.Oe. bevindt zich in het groote
huizenblok van een voormalige school in de Lubjanskaja, een
van de hoofdstraten van Moskou. In de kelders werden cellen
ingericht, waarin duizenden, die er zonder proces of vonnis
opgesloten werden, alle kwellingen van een langzamen dood
moesten doorstaan. Waarom een verhoor, waarom een
proces? G.P.Oe. heeft zich om dergelijke formaliteiten niet
te bekommeren, ze moet slechts de bevelen van Stalin uitvoeren
en verder niets. In de hoogere verdiepingen van dit
gebouv broeden de stille verklikkers en ergste despoten hun
plannen uit. Hier loopen de draden uit alle deelen van Rusland
bijeen. Hier worden de bevelen tot aanhouding uitgevaardigd,
de terroristen voor hun expedities uitgerust en van
hier ontvangen de Russische geheime agenten in het buitenland
hun instructies.
De G.P.Oe. is uniek. Geen enkele staat beschikt over een
politieministerie met een dergelijke onafhankelijkheid. De
G.P.Oe. staat onmiddelijk onder Stalin-, Wie zich tegen de
politieke werkwijze van Stalin verzet wordt uit den weg geruimd,
onverschillig of hij boer.of arbeider, partijkommunist
of erkend leider is. Tegen de beslissingen en handelingen
van de G.P.Oe, is geen verweer mogelijk. Wordt een verdachte
door de rechtbank vrijgesproken, dan houdt de G.P.Oe.
hem eenvoudig in de gevangenis vast naar goeddunken en
niemand bekommert zich verder om zijn lot. Zelfs de volkscommissarissen
zijn er machteloos tegen.
Gedurende langen tijd bevond zich de „wreedste man van
de kommunistische partij", Dsarsjinski, aan het hoofd
van de G.P.Oe,, die toen nog „Tsjeka" (speciale commissie)
heette. Het zinnelooze razen en moorden van dezen man verwekte
de verontwaardiging von de geheele wereld, zoodat de
partijleiders de Tsjeka moesten omvormen. Ze kreeg een
nieuw vernis en werd G.P.Oe. genoemd. De Tsjeka, zoo
heette het, Was afgeschaft. Dsersjinski stierf spoedig daarna;
zijn opvolgers waren nauwelijks minder wreed, maar ze hadden
minder macht.
In de kleinste dorpen van Rusland evenals in de groote
steden van West-Europa werken G.P.Oe.-agenten, D o u i 1 e t ,
een lid van de Nansen-commissie van den volkenbond, had
de gelegenheid in kamer 186 van het huis van de Tsjeka-
G.P.Oe. een met veel vlaggetjes bespelde kaart van Europa te
zien. Ieder vlaggetje beteekend een G.P.Oe.-bureau. In zijn
boek „Moscou sans voiles" (Moskou zonder sluier) schrijft
Douilet:
„Ik heb de kaart met mijn eigen oogen gezien. Er bestaat geen stad
en geen land waar de toekomstige Tsjeka niet reeds gevestigd is. In al
deze gebieden wordt een omvangrijke spionnage gedreven. Zwarte lijsten
worden gevoerd over diegenen, die dadelijk na de zege van bet kommunisme
vermoord moeten worden."
Het aantal Sowjetrussische spionnen —• Russische
„seksots" — gaat waarschijnlijk in de honderdduizenden. De
G.P.Oe, zelf schat dat elke dertiende ingezetene van Rusland
een „seksot" is. Velen beschouwen het om zoo te zeggen als
een eerebaantje; ten deele vreezen ze zelf een vervolging
door de G.P.Oe. Daarnaast beschikt de G.P.Oe. natuurlijk
over een heir van betaalde, zelfs zeer goed betaalde agenten
en over een irnichtingen-afdeeling (Infang), die aan de agenten
van tijd tot tijd instructies doet toekomen. Belangrijke opdrachten
hebben de beide buitenlandsche afdeelingen, de
C.R.O. (tegenspionnage) en de I.N.O, uit te voeren. Naar alle
werelddeelen vliegen hun bevelen en berichten en hun plannen
voor het uitlokken van een Putsch,
De wederopname van de diplomatieke betrekkingen met
andere landen heeft het werk van de G.P.Oe. in het buitenland
aanmerkelijk vergemakkelijkt. Men leeft als attaché en
geniet op die wijze de bescherming van de diplomatieke onaantastbaarheid.
Ieder agent die bij een Russische' gezantschap
ingedeeld is stelt zijn berichten op in een voor de
G.P.Oe. gereserveerde ruimte waar zelfs de gezant geen toegang
heeft. Het schrijven wordt door den agent gesloten en
door den gezant in tegenwoordigheid van den agent verzegeld.
De enveloppe gaat dan met de bagage van den diplomatieken
koerier over de grens.
Tegen de macht van de G.P.Oe, zijn ook de Russische
diplomaten machteloos. Ook Bessedowski zou reddeloos aan
haar overgeleverd geweest zijn, indien hij niet juist op tijd
na de aankomst van den Russischen commissaris gevlucht was.
Nooit zal men achter de geheimen van de misdaden en de
plannen van de G.P.Oe. komen, ook dan niet wanneer op
zekeren dag aan de geheele Sowjetheerschappij een plotseling
einde mocht komen.
Er bestaat voor ons slechts dat ééne: Onverzoenlijkheid
tegenover het bolsjewisme. Dat is ons geloof. Maar een geloof
zonder daden is een doode letter. De onverzoenlijkheid eischt
daden, strijd tot de volledige vernietiging van den vijand.
En daar er geen vrede met dezen vijand kan en mag bestaan:
strijd tot dat de volledige overwinning behaald is!

Engeland en de Sowjets
Reeds voor het uitbreken van den oorlog had Engeland
maandelang door het uitzenden van diplomaten en militaire
missies naar Moskou getracht, dej Sowjets over te halen,
reeds op den dag van de Engelsche oorlogsverklaring naar
de wapens te grijpen. Deze meenden echter wijzer te doen
met eerst de westersche plutocratie tegen den gehaten Duitschen
staat van leer te laten trekken. Beide moesten zich als
het kon in jarenlangen strijd uitputten. Voor dit uur bereidden
zich de Sowjets voor om dan, hand in hand met de in alle
werelddeelen werkende G.P.Oe. de vernietiging van de kuituur
en de civilisatie, m. a. w. de wereldrevolutie te bereiken.
Duitschland heeft den eenigen weg beschreden die mogelijk
was, om den strijd op leven en dood, die gelijktijdig tegen
de Sowjets en de westersche plutocratie had gevoerd moeten
worden, te vermijden. Het zou op zelfmoord gelijkende
waanzin geweest zijn, ter wille van. verkeerd begrepen principes
stilzwijgend toe te laten dat de Sowjets den kring der
aanvallers tegen Duitschland zouden sluiten. Daarom was het
pakt, dat Duitschland met Rusland sloot een niet-aanvalspakt,
dus een pakt voor het behoud van den vrede. In tegenstelling
daarmede was het Engelsen-Russische pakt een
oorlogsverbond, waardoor Europa aan het bolsjewisme moest
worden uitgeleverd.
Toen in Engeland geestdriftig de inmenging van Rusland
in den oorlog gevierd werd en men zelfs de schaamteloosheid
zoo ver dreef, dat men in Engelsche kerken voor de overwinning
van de Sowjetwapens liet bidden, trachtten de Brittische
raddraaiers voor de openbare meening alles te verdoezelen
wat vroeger tegen Sowjet-Rusland d^zegd of geschreven
was.
Wat zich in de eerste dagen van den oorlog tegen de
Sowjet-Unie in Engeland afspeelde zou in Duitschland onmogelijk
geweest zijn. De Engelsche omroepstations speelden
de Internationale en vierden, evenals Britsche diplomaten,
de wapenbroederschap met de Sowjets door deze als medewerkers
voor de ware idealen van het menschdom voor te
stellen.
Niettegenstaande de scherpste bewaking en afsluiting
hebben de joodsch-bolsjewistische machthebbers niet kunnen
verhinderen dat o. a. het volgende bekend werd:
1. Bijna alle hoogste machtposities waren door joden bezet,
(Een lijst met de namen van deze joden bevat het
vlugschrift nr. 924.)
2. De geheele Russische intelligentie werd vermoord. In het
geheel zijn gedurende de joodsch-bolsjewistische heerschappij
in Rusland tot het jaar 1937 door de G.P.Oe.
rormoord, behalve de tsarenfamilie: 4.910 bisschoppen
en priesters, 7.824 onderwijzers en professoren, 8.920
artsen, 65,000 politieambtenaren, 75.490 officieren 120.600
beambten, 360.000 soldaten, 420.000 intellectueelen,
48.000 veldwachters, 892.000 arbeiders en 9,600.000 boeren.
Ook aan de Engelsche machthebbers zijn de afschuwelijke
misdaden der Sowjetrussische machthebbers in voldoende mate
bekend. Immers de heer Churchill zeide zelf op 20 Januari
1940 vor de radio:
,,De voor het menschdom volbrachte prestaties van Finland
zijn wonderbaar. Iedereen kan thans zien hoe het kommunisme
den innerlijken samenhang van een natie ondermijnt,
hoe het in tijden van vrede tot verworpenheid en honger, in
tijden van oorlog tot verachtelijkheid en gemeenheid leidt."
Het doel van het bolsjewisme was; de oprichting van een
joodsche heerschappij over de geheele wereld. In het jaar
1941 zou de revolutioneering van Europa met wapengeweld
voorwaarts gestuwd worden, Adolf Hitier zag vroegtijdig het
gevaar. Het Sowjet-Russische leger, dat voor den oorlog niet
alleen tegen Duitschland, maar tegen geheel Europa opgemarcheerd
was, wefd uiteengejaagd. Daardoor heeft Adolf
Hitier Europa voor de vreeselijkste ellende behoedt. Bijna
alle landen van Europa hebben vrijwillige legioenen als helpers
gestuurd.
Engeland daarentegen beloofde den Russen bijstand en hulp.
Daardoor werd verraden dat de joodsch-plutocratische laag
Engelands hetzelfde doel heeft als de sowjet-joodsche machthebbers
in Rusland, namelijk de vernietiging van
de Europeesche kuituur en de oprichting van
de jodenheerschappij over de Europeesche
volken.
Verantwoordelijke Uitgever: President H einrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127.
Falken-Verlag, Hamburg.
Wih.

Wie verdient aan den oorlog?
Te allen tijde zijn er gewetenloze menschen geweest, die in
hunne begeerigheid naar goud geheele volken in nood en ellende
gebracht hebben. Deze menschen zijn het dan ook, die de volken
altijd weer in nieuwe oorlogen ophitsen. Eene zeer belangrijke
bekentenis heeft de Londensche „Times" van 3 Maart 1917 gebracht.
Deze publicatie is ook nog van bijzonder belang, omdat
zij reeds voor de deelneming van de Vereenigde Staten aan
den wereldoorlog heeft plaats gevonden. Het was de amerikaansche
Jood Isaac Marcussohn, wiens volgende woorden
gedrukt werden: „De oorlog is een reusachtige zaak, waarbij
niet de heldenmoed der soldaten het schoonste is, maar wel
de organisatie der zaken. Amerika is trotsch om den gunstigen
staat waarin zich zijn zaken bevinden".
Van alle staten van Europa heeft Frankrijk de meeste oorlogen
gevoerd! Alleen de zestiende en de zeventiende eeuw hebben
voor Frankrijk 154 oorlogsjaren gebracht. Het is nu echter
karakteristiek, dat gedurende deze oorlogsjaren en bijzonders
ook gedurende de bloedige uiteenzettingen tusschen Frankrijk en
Engeland, die van 1688 tot 1815 duurden, de financiers, zooals
de leveranciers van oorlogs- en legervoorraden op beide zijden
Joden waren.
In Frankrijk heeft gedurende langen tijd de Jood Samuel
B e r n a r d („le juif Bernard") een rol gespeeld. In Engeland
was het o. a. de bankier van den engelschen veldheer Lord
Marlborough, de Jood Medina. Deze laatste heeft aan den
veldheer een jaarlijksch pensioen van 6000 pond sterling gegeven
en hij kreeg daarvoor als eerste de berichten van de veldtochten.
In de kroniek uit die dagen staat woordelijk: „De zegedagen
van het engelsche leger waren voor hem even winstbringend
als zij roemrijk waren voor de engelsche wapens. Alle kunstgrepen
van de hausse en van de baisse, de valsche berichten van
den oorlogsplaats, de vermeende aangekomen koeriers, het geheele
geheime raderwerk van den Mammon, was den eersten
joodschen vaderen van de Londensche Beurs bekend, en werd
door hen behoorlijk gebruikt."
Voor geen enkelen staat bestond toenmaals eene uitzondering.
De zaken der, wapen- en legerleveranciers bloeide evenwel
in de vredes- als in de oorlogstijden. Aanstonds na den dertigjarigen
oorlog brachten de Joden Qumperz en Elias al
het in Europa berijkbare krijgsmateriëel in hun bezit en stapelden
het in hunne filialen in Amsterdam, Lübeck en Hamburg op.
üeschutten, geweren, schietpoeder, monteeringen, alles bevond
zich in hunne handen en werd met reusachtigen winst verder
verkocht.
Zelfs Frederik de Groote, de koning van PreuBen, die bijzondere
scherpe wetten tegen de Joden uitgevaardigd had, moest
een deel van zijn legervoorraden bij Joden bestrijden. De historicus
Brabant beklaagt zich bitter: „Zestig leveranciers,
alles Joden, hadden de verpleging van het leger in hunne handen.
Voor hen gold alleen het voordeel dat zij voor hun zaken konden
behalen. Uit alle akten der kringen en der staven blijkt, dat het
schaamteloze voordeeldoen der leveranciers Zacharias en
Elias Uumperz, Abraham Mendel, Levi Seligm
a n n en aanhangers overal het zelfde was."
Ook gedurende den amerikaanschen burgeroorlog beklaagde
men zich overal over het veelvoudig, in een woord, hoogverraderlijke
drijven der Joden. Als echte hyenas van het slagveld
waren de Joden het leger steeds gevolgd. Dicht achter de
front bedreven zij eenen krachtvollen handel en overbrachten
bovendien aan hunne rassegenoten op den tegenover gestelden
kant belangrijke oorlogsberichten. De amerikaansche veldheer,
generaal Urant, zag zich op 17 december 1862 tot het volgend
bevel genoodzaakt: „Geen Jood mag zich binnen 60 mijlen
van de front ophouden."
Hoe groot toenmaals de macht van het jodendom in de Vereenigde
Staten van Amerika was, blijkt uit het feit dat generaal
Grant zijn bevel op drukking van het geheele jodenschap
moest terugtrekken. De nooit kapituleerende, dappere generaal
Grant, de held van vele veldslagen, moest voor joodsche
oorlogsleveranciers en zakenmakers terugwijken.
Het schaamteloze misbruikingssysteem der Joden heeft dikwijls
tot hevige afweerstrijden der uitgeplunderde volken gevoerd:
I n Engeland werden de Joden in 1291 tot het verblijf ontzegd,
toen over het geheele land verstrooide valschmunterijen ontdekt
we iden, die het engelsche volk tot den bedelstaf brachten.
I n F r a n k r ij k hadden de Joden het fransche volk door woeker-
zaken zoodanig uitgeplunderd, dat het in 1394 het volledige uit­
jagen van alle Joden herijkte. Er waren tot 80°/o Joden in het
land.
In Spanje ging de koningin Isabella in 1492 met strenge maat­
regelen tegen de Joden voor, als deze in den Granadschen oorlog
weer in het geheim de vijanden van Spanje steunden. Toén moe­
sten 300.000 Joden Spanje verlaten.
Evenwel verstonden het de Joden zeer geschikt, weer in het
land te komen en hunne oude zakenpraktijken op nieuw te
bedrijven. Van landbouw en van erlijk handwerk hielden zij
niet. In handel, geld en muntwezen daarentegen zochten zij
steeds den voorrang te herijken. Dikwijls waren de Joden de
enkelen die over beschikbare geldmiddelen beschikten. Met
deze drongen zij zich in de gunst der vorsten en der regeeringen,
betaalden de hofhouding en financeerden de oorlogen, om er dan
dubbel en drievoudig aan te verdienen.
In alle landen ging het streven der Joden ook daarheen, hun
namen af te leggen en zulke van eerbare burgers van hun
gastland aan te nemen. Door geld verwierven vele Joden adelsbrieven
en verkregen dan spoedig toegang in de hoogste kringen
der gezelschap. Nog in den beginne der twintigste eeuw hebben
alleen in Oostenrijk 274 Joden het verstaan, den erfelijken
adeldom door het huis Habsburg te verkrijgen. In Engeland
werden de Joden tot L o r d s , in Frankrijk tot barons.
In de negentiende eeuw herijkten de Joden hunne volle gelijkstelling
met de burgers van hun gastlanden. De afzonderlijke
wetten voor Joden werden afgeschaft. Van kleine, vuile geldwisselaars
werden binnen weinige jaren groote bankiers. Het
mocht hier herinnerd worden aan de Rothschilds. De
eerste, Anselm Rothschild (1743—1812), stichtte te Fra-nfurt/
Main eene bankzaak. De zaak te Frankfurt werd door
zijn oudsten zoon aanvaard, de vier andere zonen stichtten
zelfstandige banken te Londen, Parijs, Weenen en Napels,
hielden echter nauwe voeling met elkander. Sedert den Weenschen
Congres (1815) heerschten de Rothschilds reeds over de
geheele leeningszaken der met schulden belastte staten.
De oude Rothschild had aan zijn zonen den raad gegeven:
Als je in den oorlog trekt, dan blijf van achteren, dan kun je
als eerste weer thuis zijn. Dezen vaderlijken raad had bijzonders
de Londensche Rothschild bevolgd, die zich een naam door
der zoo genoemden „Coup v a n W a t e r 1 o o" heeft gemaakt.
In vlugge vaart was hij over het kanaal in Londen aangekomen
No. 1204. Holliind. i

en hij was de enkele die den werkelijken uitgang van de beslissende
veldslag van Waterloo kende. Toen aan de beurs
een algemeene onzekerheid heerschte, verbreidde hij de
leugen, dat Napoleon Engeland en Preussen te Waterloo had
geslagen. De koersen daalden in den afgrond. Rothschild liet nu
door zijn bemiddelaars zoo veel aktien opkopen als mogelijk.
Als dan het bericht van den werkelijken staat der zaken binnenkwam
en het Londensche volk vernam dat niet Napoleon maar
wel de geallieerde Preussen en Engelschlieden de overwinnaars
waren, snelden de koersen aan de beurs weer omhoog.
In een paar dagen had deze Rothschild door zijn leugen van
de overwinning van Napoleon zeven millioenen pond sterling
„verdiend". —
Over dezen joodschen parvenu schreef voor niet al te langen
tijd de „Chicago Evening American": „De Rothschilds kunnen
oorlogen veroorzaken of beletten."
Gedurende den wereldoorlog heeft zich Engeland de steun
van het geheele wereld-jodendom gezekerd daardoor dat het
hen een eigen nationaal tehuis voor de Joden in Palestina beloofde,
ofschoon dit land heelemaal niet aan Engeland behoorde.
De in den vorm van een officieel engelsche Regeeringsverklaring
gekleedde belofte, de zoo genoemde Balfour-Declaration,
werd aan het joodsche huis Rothschild afgegeven.
Gedurende den wereldoorlog werkten de groote joodsche
bankiers te New York, Londen, Parijs enz. nauw tezamen. De
vredelievende burgers van U. S. A., die niets van oorlog wilden
weten, hadden onder de parole: „Hij houdt ons den oorlog van
het lijf" Wilson als zoo genoemden „Vredespresident" op nieuw
gekozen. Maar reeds voor de kiezingen had de Jood Bernhard
M. B a r u c h het geheele economische plan der U. S. A. klaargemaakt.
Zijne medewerkers heetten: Meyer, Rosenwald,
Eisenman n, Guggenheim, Rosenstamm, Vogelstein,
Loeb, Lewisohn enz. enz. allen waren Joden.
De waarheid zegeviert!
Aanstonds bij het ingaan in den oorlog, herijkte Baruch een
echte dictatuur in U. S. A. Meer dan 400 takken der industrie
stonden onder hem. Hij beschikte over alle goederen en over
al het materiëel. Hij schreef niet alleen de prijzen voor, maar
ook den arbeidsloon. Geen bouwmeester kon een huis bouwen,
geen werkman een stuk metaal kopen zonder in het bezit te
zijn van een goedkeuring van Baruch. Baruch zelfs, die vandaag
tot de rijkste Joden der wereld telt, had in de eerste plaats
zijn rassegenoten aan de oorlogszaak laten deelnemen. De statistiek
bewijst, dat er van alle nieuwe oorlogsmillionairen alleen
70°/o in de stad New York waren en dat deze Joden waren.
Op e e n niet joodsche oorlogsmillionair kwamen er 46 joodsche.
Later werd Baruch de intiemste raadgever van den President
Roosevelt.
In haar Nr. 3 van Januari 1928 bracht de amerikaansche
tijdschrift „The Century Magazine" een langer artikel van den
Jood Marcus Eli Ravage. In dit artikel had de joodsche
schrijver zaken verraden, die den Joden zoo gevaarlijk bleken,
dat zij aanstonds de heele uitgaaf opkochten en een nieuwdruk
beletten. In een passage van dit artikel bekent Ravage het volgende:
Wij zijn indringers! Wij zijn vernielers. Wij zijn revolutionairs!
Wij waren de diepste oorzaak niet alleen van den
laatsten oorlog, maar wel van bijna alle oorlogen. „Wij zijn
degenen aan wie hoofdzakelijk deze oorlogen ten goede komen."
Wie verdient aan den oorlog? Gedurende den
wereldoorlog moesten meer dan 10 millioenen menschen hun
leven laten. De volken werden arm. Rijk werden echter de
joodsche uitbuiters. Komt dat uit of komt dat niet uit?
En heden? Weer zouden de volken bloeden. Duivelsche
krachten zijn aan het werk. Juda wil weer eens een groote
oorlogszaak maken. Dat is de diepste zin van de oorlogs­
ophitsing in de heele wereld.
U wordt beleefd verzocht, deze blaadjes aan Uw kennissen door te
geven. - Verdere vlugschriften zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Uitgever: Falken-Verlag, Hamburg Drukker: Vereinigte Druekereien, Hambuig-Iilankcnpse

LONDON, THURSDAY, AUGUST 31. 1939
NEW BEITÏSH NOTE
DELIVERED
SENT BY AIR BY A SPECIAL
COURIER
HITLER FORMS DEFENCE
COUNCIL
POLISH GOVERNMENT CALLS UP
MEN UNDER 40
! Sir Nevile Henderson. the British Ambassador. was -
; reeeived by Herr von Ribbentrop, the Foreign Minister,"
; shortly hefni-p 1?-30 this morning and handed to him the
K latest British reply to Herr Hitier.
This was the_second reply made since the
' FuehrèrVmëéÏÏng with Sir Nevile last lrjrid»y and
fTwas sent in answer to the Note receiyed in bondon ~
! late on Tuesdav night. It was taken to Berjrajg_alr
| f by special courier.
_At the Cabinet meeting yesterday, at which~~the_
terjj^OTüTBritish Note were approved, it was decided
to send améssageto Warsaw indiêating the extent_ot_tne~
bTtèst demands from Berlin tor tnê~aTiïïéxajJön__of
"Territojy.
i of 40.
Fnllnwing receint of th^message the Polish
Government announced Textraordinary defenee
measures, including the calling up of men to the age
Announcements were made in Berlin shortly after.
11 o'clock last night of the setting up of a German Def ence
! Council and of the conferment of plenary powérs upon
j . German Army Commanders in the frontier areas..
! • Ftetd-Marshal Goering' was made head

vangst van het memorandum de algemeene mobilisatie
gelast heeft.
Deze publicatie, die bewijst dat het Duitsche memorandum
in Londen en Warschau reeds den 30sten Augustus
aangekomen is, heeft blijkbaar in het Foreign Office
de grootste verslagenheid veroorzaakt.
Tegen alle gewoonte in moest de „Daily Telegraph"
daarom een nieuwe Laatste Editie uilgeven, waaruit deze
voor de Engelsche regeering pijnlijke mededeeling verwijderd
was-! Het Foreign Office had er dus belang bij
dat het bericht dat Polen 48 uur voor de Duitsche maatregelen
van den inhoud van de Duitsche voorstellen in
den vorm van een vredesmemorandum op de hoogte gebracht
was, geheim gehouden werd
Het betreft de k arakteriseering van de Duitsche wenschen
die de Führer 24 uur voor de kennisgeving van de
bewoording der 16 punten den Engelschen gezant gaf.
Als documentair bewijs word! ommestaand een phoiographische
reproductie van de betreffende gedeelten van
de „Daily Telegraph" afgedrukt. De vertaling van de
onderstreepte zinsneden van het eerste gedeelte luidt:
„Sir Neville Henderson, de Britsche gezant, werd
hedenmiddag 12,30 uur door den Minister van Buitenlandsche
Zaken, den Heer von Ribbentrop, ontvangen en
overhandigde dezen het nieuwste Britsche antwoord aan
den Heer Hitler.
Dit was het tweede antwoord sedert de conferentie die de
Führer met Sir Neville Henderson laatsten Vrijdag had en
het beantwoordde de nota die Dinsdagnacht te Londen werd
ontvangen. Het werd door een specialen koerier per vliegmachine
naar Berlijn gebracht.
In den kabinetsraad van gisteren — dus op 30 Augustus
— waarin de voorwaarden van de Britsche nota
goedgekeurd werden, werd beslolen eenboodschap
naar Waischau te sturen met de bewoording
van de laatste eischen van Berlijn
nopens de gebiedsinlijving.
Na ontvangst van de mededeeling heeft Polen buitengewone
maatregelen voor de verdediging aangekondigd, met inbegrip
van de oproeping van alle lichtingen tot 40 jaar."
De photographische reproductie van het tweede stuk
laat zien hoe de bedoelde zinsneden van de eerste editie
verwijderd werden. Echter is hierbij de „Daily Telegraph"
weer een „ongelujke" overkomen. De vertaling van den
links aangestreepten zin luidt namelijk:
„Na de ontvangst van een mededeeling van Londen, die de
strekking van de nieuwe door den Heer Hitler gestelde eischen
inhield, heeft Polen buitengewone verdedigingsmaatregelen
verkondigd."
Ook door dezen zin wordt dus bevestigd dat Polen
over Londen van het Duitsche memorandum in kennis
gesteld werd en dat het daarop de algemeerie mobilisatie
gelastte.
Achteraf probeert het Britsche Foreign Office fe beweren
dat men in Duitschland de feiten verdraaid heeft
door lwee verschillende edities van de „Daily Telegraph*"
aan te halen. Echter juist de uitgave van een tweede,
overigens onveranderde editie van het Londensche blad,
waarin de netelige mededeeling ontbrak, bewijst de Bril-
sche schuld aan den oorlog. Onbelwislbaar blijkt uit de
voorstelling van hel Britsche Foreign Office dat Engeland
de Duitsche eischen gekend heeft. Er wordt namelijk op
1 gewezen dat deze eischen aan Warschau alleen bij wijze
van informatie en alleen in een zeer algemeene formuj
leering konden worden medegedeeld. Daarmede wordt
toegegeven dat de Engelsche regeering in het geheel niet
bereid was een matigenden invloed op Polen uit te oefenen
en dat het zijn plichten als bemiddelaar ien zeerste
verwaarloosde.
Om de oorzaken van den twist uit den weg te ruimen
had de Duitsche regeering voorgesteld om de bevolking
van den Corridor door een vrije afstemming onder internationale
controle zelf te laten beslissen tot welken staat
zij wenschte te behooren. De eenparige wensch van de
bevolking van de oerduitsche stad Dantzig om tot
Duitschland terug te keeren moest vervuld worden. Deze
vredelievende voorstellen van Duitschland beantwoordde
Polen met de algemeene mobilisatie en, behalve
met talrijke grensschendingen, met de beschieting
van de open Duitsche stad Beuthen door Poolsche
artillerie.
De , Daily Telegraph" heeft de geschiedschrijving
van de 20e eeuw een builengewoon groolen dienst bewezen.
Het blad heeft, zooals uit de ommestaande
photographische reproducties van de twee berichten
blijkt, onmiskenbaar bewezen dat de regeering te Warschau
de Duitsche voorstellen voor de oplossing der
problemen op den avond van den 30s'en Augustus kende
en dat zij als antwoord daarop overgegaan is lot de algemeene
mobilisatie. In de daarop volgende 24 uren vonden
dan nieuwe aanvallen op Duitsch rijksgebied plaats die
de Duitsche regeering tot den tegenstoot dwongen.
Daarmede is niet alleen de oorlogsschuld van Polen
onloochenbaar bewezen, maar ook de mcdeschuld van
de Britsche regeering, die achteraf de tijdige kennis van
de Duitsche voorstellen niet alleen voor Warschau maar
ook voor zich zelf bestreed.
*
Om het dreigende oorlogsgevaar te keeren heeft de
Duce, zooals aan het Duitsche Departement van Buitenlandsche
Zaken den 2

Vrede of vernietigingsoorlog?
Het vredesplan uit de Rijksdagrede van den Führer van 6 October 1939.
Als ik tegenwoordig zekere internationale persorganen
lees of de redevoeringen van verschillende heethooidige
oorl'ogsverheerlijkeis hoor, geloof ik in naam van
degenen te mogen spreken en antwoorden, die de levende
substantie voor de intellectueele bezigheid van deze
oorlogsdoelstellers hebben te leveren. Die levende substantie,
waartoe ik meer dan vier jaar lang in den Grooten
Oorlog ook als onbekend soldaat heb behoord.
Zij praten steeds van noodzakelijke wereldpolitieke
gebeurtenissen, maar zij kennen niet het militaire verloop
der dingen. Maar des te beter ken ik dat.
Zes weken — och kom, veertien dagen trommelvuur —
en de heeren oorlogspropagandisten zouden snel tot
een andere opvatting komen.
Waarom moet nu de oorlog in het westen plaats
hebben? Voor het herstel van Poien?
Het Polen van het verdrag van Versailles zal nooit
meer herrijzen.
Daarvoor staan twee der grootste staten van de aarde m.
De uiteindelijke inrichting van dit gebied, de vraag ol
een Poolsche Staat weer zal worden opgericht, zijn
problemen, die niet door den oorlog in het westen
worden opgelost, doch uitsluitend door Rusland in het
eene geval en door Duitschland in het andere.
Moet deze oorlog echter werkelijk alleen worden gevoerd,
om Duitschland een nieuw regime te geven, d. w. z.
om het tegenwoordige Rijk weer aan stukken te slaan en
dus een nieuw Versailles teweeg te brengen, dan worden
millioenen menschen doelloos opgeofferd, want noch zal
het Duitsche Rijk aan stukken breken, noch zal een
tweede Versailles ontstaan. Neen, deze orlog in het
westen regelt in het geheel geen probleem, hoogstens de
ontwrichte financiën van eenige wapenfabrikanten en
dagbladeigenaars of andeie internationale oorlogswinstmakers.
Twee problemen staan thans ter discussie:
1. De regeling van de door het uiteenvallen van Polen
ontstane vraagstukken en
2. het probleem der opheffing van de internationale
zorgen, welke politiek en economisch het leven der
volken bemoeilijken.
Wat zijn nu de doeleinden van de Rijksregeering met
betrekking tot de regeling der verhoudingen in het
gebied, dat ten westen van de Duitsch-Sowjetrussische
demarcatielijn als Duitsche invloedssfeer is erkend?
1. Het trekken van een Rijksgrens, die — gelijk reeds
betoogd — strookt met de historische, ethnografische en
oeconomische voorwaarden.
2. De ordening van het gezamenlijke levensgebied naar
nationaliteiten, d. w. z.: een oplossing van de minderhedenvraagstukken,
welke niet slechts dit gebied aangaan,
doch die bovendien haast alle zuidelijke een
zuidoostelijke Europeesche staten betreffen.
3. In dit verband: de poging tot ordening en regeling
van het joodsche probleem.
4. De nieuwe opbouw van het verkeers- en bedrijfsleven
tot nut van alle in dit gebied levende menschen.
5. De waarborg der veiligheid van dit geheele gebied.
6. De stichting van een Poolschen staat, die in zijn
opbouw en in zijn leiding den waarborg biedt, dat geen
nieuwe brandhaard tegen het Duitsche Rijk ontstaat, noch
een intrigencentrale tegen Duitschland en Rusland wordt
gevormd.
Als Europa werkelijk iets gelegen is aan rust en aan
vrede, moesten de Europeesche staten er dankbaar voor
zijn, dat Rusland en Duitschland 'bereid zijn uit dezen
haard van onrust thans een zone van vreedzame ontwikkeling
te maken, dat de beide landen daarvoor de verantwoording
op zich nemen en de daaimede ook verbonden
otlers brengen.
De tweede en in mijn oogen verreweg belangrijkste
taak is eenter het teweegbiengen niet slechts van de
overtuiging, doch ook van hei gevoel van een Europeesche
veiligheid. Daartoe is hei noodig, dat
1. een onvoorwaardelijke duidelijkheid over de
doeleinden der buitenlandsche politiek, van de Europeesche
staten intreedt. Voor zoover het om Duitschland
gaat, is de Rijksregeering bereid, een algeheele en voile
opheldering over haar plannen in de buitenlandsche
politiek te geven. Zij stelt daarbij aan het hoold van deze
verklaring ue vaststelling, dal hei verdrag van Versailles
door haar als niet meer bestaande wordt beschouwd.
Deze eisch naar koloniën is niet slechts gemotiveerd in
de historische rechtsaanspraak op de Duitsche koloniën,
doch vooral in de elementaire rechtsaanspraak op een
aandeel in de grondstoibronnen der aaide. Deze eisch
is geen uiumaueve en hij is geen eisen, waaiacnier het
geweid staat, doch een eisch van politieke recntvaardiglieid
en economisch algemeen gezond verstand.
2. De eisch tot een werkelijken opbloei van het internationale
bedrijisleven in verband met de opvoering van
handel en verkeer heelt ais vooiwaarde, dat in de verschillende
staten het binnenlandsche bedrijisleven of wel
de pioducU.es in oide woiden geDiacht. 'ter vergemakkelijking
van de uitwisseling dez.er producties eciuer moet
men tot een nieuwe regeung der maikten komen en tot
een deiimtieve regeling van de valuta's, teneinde zoo de
belemmeringen voor een vrijen handel geleidelijk te
veimindeien.
3. De belangrijkste voorwaarde echter voor een werkelijken
opbloei van het oeconomisch leven in en buiten
Europa is het teweegbrengen van een onvoorwaardelijk
gewaarborgden vrede en een gevoel van veiligheid bij de
verschilienue volken. Deze veiligheid wordt niet slechts
mogelijk gemaakt door het
reduceeren van de bewapeningen tot een redelijk en
ook oeconomisch draagbaar peil.
Tot dit noodzakelijke gevoel van veiligheid behoort
vooral echter het verschatten van klaarheid omtrent het
gebruik van sommige moderne wapenen, die zich ertoe
leenen om te allen tijde een aanval tot in het hart van elk
volk te doen en die daardoor een blijvend gevoel van
onzekerheid zullen achterlaten. Ik heb reeds in mijn
vroegere redevoeringen in den Rijksdag voorstellen in
deze richting gedaan. Zij zijn toen — zeker wel, omdat zij
van mij uitgingen — veiworpen. Ik geloof echter, dat het
gevoel van een nationale veiligheid in Europa eerst dan
zal intreden,
als op dit gebied door duidelijke internationale en
geldige verplichtingen een omvattende vaststelling
van het begrip geoorloofd en ongeoorloofd wapengebruik
plaats heeft.
Evenals de Geneefsche Conventie er eens in is geslaagd,
om tenminste bij de beschaafde staten het dooden
van gewonden, de mishandeling van gevangenen, den
oorlog tegen non-combattanten enz. te verbieden en
evenals het mogelijk is geweest, dit verbod in den loop
der tijden algemeen te doen respecteeren, moest men erin
kunnen slagen, het gebruik van het luchtwapen, de
toepassing van gas enz., van de onderzeebooten, maar ook
No. 12ö4. Holl.

de begrippen van contrabande zoodanig vast te leggen,
dat de oorlog wordt ontdaan van het vreeselijk karakter
van een strijd tegen vrouwen en kinderen en tegen noncombattanten
in het algemeen.
Ik heb ernaar gestreefd, reeds in dezen oorlog met
Polen het luchtwapen slechts tegen zoogenaamde
objecten van militair belang te gebruiken resp. slechts te
doen optreden, als een actieve tegenstand op de een of
andere plek werd geboden. Het moet echter mogelijk
zijn, gesteund op de ondervindingen met het Roode Kruis,
een principieele algemeen geldige internationale regeling
te vinden.
Alleen onder zulke omstandigheden zal in het bijzonder
in ons dicht bevolkt werelddeel een vrede zijn
intrede kunnen doen,
die dan, als de menschheid is bevrijd van wantrouwen
en angst, den grondslag kan vormen voor een werkelijken
bloei ook van het oeconomische leven. Ik geloof, dat er
geen verantwoordelijk Europeesch staatsman is, die niet
in het diepst van zijn hart den bloei van zijn volk
wenscht. Een verwezenlijking van dezen wensch is
echter slechts denkbaar binnen het kader van een
algemeene samenwerking der naties van dit werelddeel.
Het kan daarom slechts het doel van eiken werkelijk
voor de toekomst ook van zijn eigen volk worstelenden
man zijn, deze samenwerking te waarborgen.
Om dit groote doel te bereiken, zullen toch eens de
groote naties in dit weielddeel bijeen moeten komen,
teneinde in een omvangrijke regeling een statuut uit de
werken, aan te nemen en te garandeeren, dat hun allen
het gevoel van veiligheid, van rust en zoodoende van
vrede geeft.
Het is onmogelijk, dat een dergelijke conferentie
bijeen komt zonder de grondigste voorbereidende werkzaamheden,
d. w. z. zonder de opheldering van de verschillende
punten en vooral zonder een voorbereidend
werk. Het is even onmogelijk, dat zulk een conferentie,
welke het lot juist van dit werelddeel voor tientallen
jaren moet bepaien, werkzaam is onder het dreunen van
de kanonnen of ook maar onder den druk van gemobiliseerde
legers. Als echter vroeger of later deze problemen
toch moeten worden opgelost, ware het verstandiger,
met deze oplossing te beginnen, nog voordat eerst
millioenen menschen doelloos verbloeden en milliarden
aan waarden zijn verwoest.
Het behoud van den tegenwoordigen toestand in het
westen is ondenkbaar. Elke dag zal weldra stijgende
offers eischen. Éénmaal zal dan misschien Frankrijk voor
den eersten keer Saarbrücken beschieten en verwoesten.
De Duitsche artillerie zal van haar kant als wraak Mülhausen
te pletter schieten. Frankrijk zal dan zelf weer als
wraak Karlsruhe onder het vuur der kanonnen nemen en
Duitschland weer Straatsburg. Dan zal d-3 Fransche
artillerie naar Freiburg schieten en de Duitsche naar
Kolmar of Schlettstadt. Men zal dan verder reikende
kanonnen opstellen en naar beide kanten zal de verwoesting
steeds dieper om zich heengrijpen en wat
tenslotte door de vertragende kanonnen niet meer kan
worden bereikt, zullen de vliegers vernietigen. En het zal
zeer belangwekkend zijn voor een zekere internationale
journalistiek en zeer nuttig voor de fabrikanten der
vliegtuigen, der wapenen, der munitie enz., maar gruwelijk
voor de slachtoffers. En deze strijd der vernietiging
zal zich niet slechts beperken tot het vasteland, neen, hij
zal zich ver uitstrekken over de zee. Er zijn tegenwoordig
geen eilanden meer.
En het Europeesche volksvermogen zal in granaten
uiteenbarsten en de volkskracht zal op de slagvelden
verbloeden. Maar op den een of anderen dag zal er toch
tusschen Duitschland en Frankrijk weer een grens zijn;
alleen zullen zich daarlangs dan ruïnevelden en
eindelooze kerkhoven inplaats van bloeiende steden
uitstrekken.
Nu mogen de heeren Churchill en consorten deze
opvattingen van mij kalm ais zwakte of lafheid uitleggen.
Ik heb mij niet met hun meeningen bezig te houden. Ik
leg deze verklaringen slechts, al, omdat ik naar vanzelf
spreekt ook mijn volk dit leed wil besparen.
Zou echter de opvatting van den heer Churchill en zijn
aanhang succes blijven hebben, dan zal deze verklaring
mijn laatste zijn geweest. Wij zullen dan vechten.
Noch wapengeweld, noch de tijd zullen Duitschland
bedwingen. Een November 1918 zal zich in de
Duitsche geschiedenis niet meer herhalen.
De hoop op een demoralisatie van ons volk echter is
kinderachtig. De heer Churchill moge ervan overtuigd
zijn, dat Groot-Brittannië zal zegevieren. Ik twijfel er
echter geen seconde aan, dat Duitschland overwint. Het
Noodlot zal beslissen wie gelijk heeft. Maar één ding is
zeker: Er zijn in de wereldgeschiedenis nog nooit twee
overwinnaars geweest, maar dikwijls alleen overwonnenen.
Reeds in den laatsten oorlog schijnt mij dat
het geval te zijn geweest.
Mogen thans die volken en hun leiders het woord
nemen, die van dezelfde meening zijn en mogen
diegenen mijn hand terugstooten, die in den oorlog de
betere oplossing meenen te moeten zien.
Als Führer van het Duitsche volk en als kanselier van
het Rijk kan ik op dit oogenblik God den Heer slechts
danken, dat Hij ons in den zwaren strijd om ons recht
zoo wonderbaarlijk heeft gezegend en Hem bidden, dat
Hij ons en alle anderen den juisten weg laat vinden,
opdat niet alleen aan het Duitsche volk, doch aan heel
Europa een nieuw geluk des vredes deelachtig worde!
Dit rechtvaardig vredesplan werd door Engeland verworpen. Aan het Fransche volk werd het onthouden.
Vervalscht, verminkt, de belangrijkste stukken uitgelaten, zoo werd de text in Frankrijk gepubliceerd.
Op deze wijze werd het Fransche volk belogen en voor Engelands hegemonie-aanspraken naar den oorlog
gedreven.
Falken-Verlag, Hamburg

Politiek en phrase.
Kort voor het uitbreken van den oorlog ondernam de chef
van de regeering van Italië, Mussolini, een laatste
poging om den vrede te redden. Hij deed het voorstel, de
hangende kwesties door een conferentie op te lossen.
Voor deze idee was Frankrijk wel te vinden; ook Duitschland
stemde toe. De Engelsche regeering echter weigerde.
Achteraf werd door Londen verklaard dat de Engelsche
regeering oorlog voert om aan de Duitsche dreigementen
een einde te maken. Duitschland zou de zelfstandigheid
van de kleine staten willen vernietigen, terwijl Engeland
voor zijn traditioneele plichten op zou komen door deze
zelfstandigheid te beschermen.
Een klassiek voorbeeld, hoe weinig Engeland de zelfstandigheid
van de kleine staten respecteert is Denemarken.
Midden in den vrede, op 2 April 1801, geschiedde
een aanval van de Engelsche vloot op Kopenhagen. Aan
de heldhaftige bemanningen van de Deensche batterijschepen
gelukte het echter om de Engelschen in een
gevaarlijke positie te brengen. Nu zond Nelscn een parlementair
met een schrijven voor den Deenschen kroonprins.
In dit schrijven dreigde Nelson de aan de Denen
afgenomen schepen met de zich aan Boord bevindende
bemanningen te zullen verbranden indien niet het vuren
onmiddelijk gestaakt werd. Dit vreeselijke dreigement
noopte de Denen toe te geven.
Een verderen overval op Denemarken ondernamen de
Engelschen in het jaar 1807.
Denemarken is een neutraal land en het wil niet in den
oorlog betrokken worden. Zijn oeconomie lijdt onder het
continentaalstelsel, maar niet minder ook onder de Engelsche
tegenblokkade. Bij het doorzoeken van Deensche
koopvaardijschepen is het tot veel ongerechtigdheden gekomen.
De Deensche oorlogsvloot ankert voor Kopenhagen.
Nu verklaart de Engelsche gezant, Mr. Jackson,
aan de Deensche regeering, dat haar handelwijze de veiligheid
van Zijne Majesteit den Koning van Brittannië in
gevaar brengt en dat zij den monarch het gevoel van veiligheid
alleen kan teruggeven door de uitlevering van
haar oorlogsvloot. Om aan dit verlangen kracht bij te
zetten verschijnt onmiddelijk een Engelsche vloot van
niet minder dan 88 schepen in de Sont. „Deze overweldigende
demonstratie zijn wij aan de Deensche regeering
schuldig als blijk van onze achting", zoo verklaarde de
toenmalige eerste minister van Engeland. Kopenhagen
weigerde om zich aan de Britsche dreigementen te onderwerpen.
Nu werd den Denen aangezegd: „Wanneer ons niet tot
1 September de 'Deensche vloot uitgeleverd is, bombardeeren
wij Kopenhagen." Op 2 September begonnen de
kanonnen van de zee- en van de landzijde te vuren. Vijf
dagen later stond de stad in brand. Van de burgerbevolking
van de open stad werden 1600 menschen gedood.
Denemarken kapituleerde. Haar vloot werd naar Engeland
opgebracht.
Niet beter ging het Noorwegen dat toen met Denemarken
vereenigd was. De Engelsche blokkade tegen dit
land werd zoo scherp gehandhaafd, dat het, om zijn bevolking
niet aan den hongerdood prijs te geven, het
broodmeel met boomschors moest mengen.
De ontwikkelinksgeschiedenis van het Engelsche
wereldrijk is één vreeselijke aanklacht tegen den zich
altijd herhalenden landenroof en de daarmee verbonden
onderdrukking van andere volken.
Waarvan getuigen de volgende feiten?
Canada werd door de Franschen verworven, ontsloten
en bevolkt. Na gruwelijken strijd kwam het aan Engeland,
daar Frankrijk door den onzinnigen oorlog tegen
Pruisen met zijn hoofdstrijdmacht in Europa gebonden
was. Een derde van alle Canadeezen is nog heden van
Franschen stam. Van Canada uit voerden de Engelschen
nog in 1812/1814 een oorlog tegen de Amerikanen.
Washington en het kapitool werden in brand gestoken.
Indië kwam na het verdringen van de Franschen uitsluitend
onder Engelsche heerschappij. De onverbiddelijke
onderdrukking en uithongering door de Engelschen leidde
tot opstanden. In den wereldoorlog wercWndië tot ontzaggelijke
bloedoffers veroordeeld om voor de Engelsche zaak
te vechten. De beloofde vrijheid en zelfstandigheid
werden geweigerd.
Australië werd aan de Franschen ontfutseld en de Engelschen
stichtten er vooreerst een strafkolonie. De inboorlingen
werden door de wapens en door alcohol gedecimeerd,
op het eiland Tasmanië zelfs tot uitsterven
gebracht.
Nieuw-Zeeland werd buit der Engelschen in den strijd
tegen de Maories. Deze werden eveneens grootendeels in
de pan gehakt.
Ceylon werd in het jaar 1802 door de Engelschen aan
de Hollanders ontnomen.
In strijd met de verdragen hield Engeland Malta in
zijn bezit, waarvan het de ontruiming bij den vrede van
Amiens in 1802 plechtig had beloofd.
Mauritius werd in 1810 op de Franschen vermeesterd,
die het eiland tot een bloeiende kolonie hadden ontwikkeld.
De kustgebieden van het Malakarschiereiland werden
sedert 1819 achtereenvolgens door de Engelschen met
geweld bezet.
In Aden vestigden de Engelschen zich in 1839. In het
vervolg breidden zij de grenzen van het protectoraat herhaaldelijk
willekeurig uit. In latere jaren annexeerden ze
kortweg het naburige Arabische kustgebied Hadramaut,
een gebied van meer dan 100.000 vierkante kilometer.
In het jaar 1842 werd een begin gemaakt met de onderwerping
van Britsch-Borneo door de Engelschen.
Hong-kong werd in den opiumoorlog tegen China in
1842 aan de rechtmatige bezitters ontnomen. Van 1854 tot
1860 viel Engeland China opnieuw aan en maakte zich
meester van groote gebieden op het vaste land tegenover
Hong-kong.
Eveneens in strijd met de verdragen ontnam Engeland
in 1878 Cyprus aan de Turken, zoogenaamd slechts voor
tijdelijke bezetting.
De B.'rtre'n-F/'rinden in de Perzische Golf, die onbetwistbaar
tot Perzie fthans Tran) behoorden, werden in 1f"n oeannexeerd.
Toen Tran in 1927 de teruggave eischte werd
deze botweg geweigerd.
Van 1885 tot 1888 werd Beetsjoeanaland door de Engelschen
veroverd.
De eilanden van den westelijken Grooten Oceaan werden
in 1887 door Engeland geannexeerd.
Zuid-Afrika werd bij gedeelten veroverd, eerst de
Kaap-Kolonie. Deze werd den Hollanders afgenomen.
Van het Kaapgebied breidde zich de Britsche heerschappij
uit. De Boeren-republieken werden op ruwe wijze overweldigd
en onderworpen. Het was Engeland dat toen
de concentratie-kampen uitvond. Gedurende acht maanden
— van Juli 1901 tot Februari 1902 — waren gemid-
No. 1274. Holl.

deld 115.000 volwassenen (meestal vrouwen) en 55.000
kinderen onder de 12 jaren in deze kampen ondergebracht.
Er stierven er 17.664 volwassenen en 12.724 kinderen.
Ongeveer drievierde der Boeren-bevolking werd
naar de Britsche concentratie-kampen overgebracht; het
vijfde gedeelte der gevangenen kwam onder afgrijselijke
kwellingen om.
Argentinië bestrijdt thans met goede redenen het bezitrecht
van Engeland op de Falklands-Eilanden.
Guatemala bestrijdt de gerechtigdheid van de Engelsche
bezetting van een gedeelte van ,,Britsen Honduras". Engeland
had er steeds slag van zijn rechten „uit te zitten".
Volgens deze methode werd ook Gibraltar van de Spanjaarden
afgeperst.
De Soedan was omstreeks het einde der vorige eeuw
gemeenschappelijk bezit van Engeland en Egypte. In
werkelijkheid was het een Engelsche kolonie. Aan Egypte
werd pas in 1936 een schunnig aandeel toegestaan. Dit
stond echter slechts op papier, zooals vele verdragen met
Engelsche handteekening.
Van Siam werd door Engeland in het jaar 1909 rond
38.000 vierkante kilometer land afgeperst.
Birma werd om doorzichtige redenen van zijn zelfstandigheid
beroofd en geannexeerd.
Ook van Ierland dat eeuwenlang uitgeperst en getart
werd, houdt Engeland thans nog een gedeelte onder
zijn macht.
Griekenland was gedurende den wereldoorlog neutraal
en wilde onder alle omstandigheden neutraal blijven. Wat
deed de Engelsche regeering?
In het jaar 1915 vonden vlootdemonstraties voor
Athene, de bezetting van de Golf van Salamis en de
landing van troepen plaats. Grieksche staatsburgers werden
op den bodem van het souvereine Griekenland gearresteerd
en weggesleept. Ten slotte werd Griekenland eenvoudig
van zijn geheele vloot beroofd.
Voorts werden regulaire marinetroepen in de Grieksche
haven Pireus geland. Dan blokkeerde de Encel^che vloot
de' Grieksche kust en vernietigde den gehcelen handel
van net land. Een Grieksche courant, de „Nea Imera", gaf
op 17 April 1916 het volgende 'relaas van de Engelsche
gewelddadigheden; „Gestreng onderzoek van de schepen,
controle van de Grieksche post, afsperring van gedeelten
der zee door mijnen, bezetting van Grieksche telegraafkantoren
en zelfs verbod van officieele scheepstelegrammen,
vasthouding van graan- en kolenladingen, vernietiging
van Grieksche spoorwegen en bruggen, verbranding
van dorpen en uitdrijving van de bevolking, arrestaties,
doorzoekingen, inmenging in de Grieksche justitie,
enz., enz." De Engelsche regeering heeft op dit alles de
kroon gezét door op 1 en 2 September 1916 te trachten het
Grieksche leger met geweld van de wapens te berooven.
De Grieksche troepen verzetten zich echter verbitterd.
Englands wraak was: versterking van de hongerblokkade,
verdrijving van den koning, vernedering op
vernedering.
Na den wereldoorlog heeft Engeland het leeuwenaandeel
van de Duitsche kolonies „overgenomen" en wel bij wijze
van mandaat onder smadelijke verloochening van de door
Engeland zelf uitdrukkelijk erkende grondslagen waarop
het sluiten van den vrede zou berusten.
Een soortgelijk tafreel biedt heden Palestina. In den
wereldoorlog liet Engeland aan de Arabieren door den
Engelschen overste Lawrence de volmaakte onafhankelijkheid
in de hand beloven. Gelijktijdig beloofde het in
1916 in een overeenkomst Palestina aan de Joden. Zóó
hield Engeland de aan de Arabieren gedane belofte van
onafhankelijkheid.
Deze gemeene woordbreuk dreef zelfs den door de
school van de Engelsche opvoeding geganen Lawrence de
gal naar het aangezicht. Hij legde, toen zijn protesten
niets uitwerkten, zijn ambt als hoofdcommissaris neer. In
Palestine zelf heeft Engeland dan, toen de Arabieren zich
tegen de Joodsche invasie trachtten te verzetten, een
ware bloedheerschappij opgericht. Kinderen noch vrouwen
werden gespaard, de open steden gebombardeerd,
geheele dorpen neergebrand of in elkaar geschoten. Dat
was het antwoord op het verlangen der Arabieren naar
de beloofde zelfstandigheid.
Terwijl Engeland zich het eene land na het andere
toeeigent waakt het er gelijktijdig angstig over dat geen
ander land eenige landaanwinst verkrijgt. Aan Italië
werd bij voorbeeld met het Verdrag van Londen beloofd
dat het overeenkomstige compensaties zou krijgen indien
Engeland en Frankrijk na het einde van den oorlog hun
bezittingen in Turkije, Azië en Afrika zouden uitbreiden.
Engeland heeft dit woord gladweg gebroken. Daarenboven
werd in het jaar 1939 Sandtsjak aan Turkije versjacherd,
alleen om Turkije voor de Engelsche omsingelingspolitiek
te winnen.
Deze voorbeelden van Engelsche veroveringen en
gewelddadigheden kunnen naar goeddunken vermeerderd
worden. Dat Engeland ook in den jongsten tijd niet
veranderd is, bewijzen de voortdurende klachten en protesten
van kleine staten over het weken lange vasthouden
van neutrale schepen in de Engelsche contröle-havens,
inbeslagneming van goederen met inbegrip van de
schepen, inkrimping van den buitenlandschen handel
van deze staten met ingevaarbrenging van de eigen verzorging
en het daardoor veroorzaakte schaarser en
duurder worden van talrijke goederen van essentiël belang,
levensmiddelen, enz.
Het Noorsche blad „Ragnarock" bracht in het Julinummer
van dit jaar, een artikel van dr. Hermann Harries
Aall. In dit artikel wordt o. a. gezegd: Engeland heeft een
Despotie over het geheele menschdom opgericht, die als
de grootste misdaad ten hemel schreit. Nu willen de Engelsche
politici ook weer de vaan van de „Vrijheid", de
„Democratie" en het „Recht" zwaaien. Dat geeft ons, zoo
zegt de schrijver, redenen tot bezorgdheid, want geen
staat heeft de vrijheid meer geschonden
danEngeland.
Engeland telt 47 millioen inwoners; het heerscht echter over in het geheel 525 millioen menschen, dat is ongeveer een
vierde van de geheele bevolking der aarde. Officieele vertegenwoordigers van dit zelfde land durven beweren dat ze ter
bescherming van de kleine naties tegen Duitschland oorlog voeren. Voor hoe dom moeten deze zoogenaamde beschermers
der kleine naties de volken der wereld houden?
Uitgever: Falken-Press, Hamburg.

Zoo luidt Duitschlands antwoord.
Treffende zinsneden uit de groote sporipaleis-rede van den Führer en Rijkskanselier Adolf Hitler
ter gelegenheid van de zevende verjaring van den dag der machtsovername.
Uw eigen geschiedenis logenstraft U, Mr. Chamberlain!
Sedert 300 jaren hebben Uw staatslieden bij het
uitbreken van een oorlog altijd gesproken als Gij, Mijnheer
Chamberlain, thans spreekt. Gij hebt altijd „voor
God" en „voor den godsdienst" gestreden. Gij hebt
„nooit" een materieel doel gehad.
Echter wilde Engeland niet de eenige strijder voor
God zijn; het heeft steeds anderen uitgenoodigd om
aan dezen „edelen" strijd deel te nemen. Dat doen de
Engelschen ook thans. En het is voor hen de moeite
waard geweest:
Veertig millioen vierkante kilometer veroveringen!
Een eenige reeks van verkrachtingen, van afpersingen,
van tyrannieke mishandelingen, van verdrukkingen,
van uitplunderingen.
Men heeft om alles oorlogen gevoerd. Men voerde
oorlog om zijn handel uit te breiden; men voerde oorlog
om anderen te dwingen opium te rooken; men voerde
oorlog om goudmijnen te veroveren of om de heerschappij
over diamantvelden. Het waren steeds materieele
doeleinden, altijd echter onder zoogenaamd edele
voorwendsels. Dat men terloops nog de Duitsche koloniën
in de zak stak, dat men onze vloot wegnam, dat
men de Duitsche schuldvorderingen op het buitenland
inkasseerde, zijn maar bijkomende omstandigheden in
den „edelen" strijd voor de „heilige religie'. Als mijnheer
Chamberlain met den bijbel rondloopt en zijn
„vrome" oorlogsdoelstellingen predikt, dan lijkt het mij,
alsof de duivel met het gebedenboek een arme ziel aanhaalt.
Dan isMr. Churchill loch een andere kerel! Hij spreekt
vrijmoedig uit, wat de oude Mr. Chamberlain stilletjes
denkt en hoopt. Hij zegt hel: Ons doel is de ontbinding,
de vernietiging van Duitschland! Ons doel is, indien
mogelijk, de verdelging van het Duitsche volk. Deze
openhartigheid, gelooft het mij, begroet ik.
Ook de Fransche generaals zeggen vrijmoedig waarom
het gaat. Ik geloof, dat wij ons zoo ook gemakkelijker
verstaan. We weten precies welk doel ze hebben.
Het is het Duitschland van 1648 dat hun voorzweeft, het
verbrokkelde en uiteengescheurde Duitschland!
Wij weten het precies: Hier in Midden-Europa wonen
er meer dan 80 millioen Duitschers. Als deze menschen
een eenheid vormen, vertegenwoordigen zij een macht.
Als zij verdeeld zijn, zijn ze weerloos en zwak. Wat doet
het er toe of 30, 50 of 200 kleine staten protesteeren of
voor hun levensrechten opkomen? Wie neemt daarvan
notitie? Als er echter 80 millioen optreden, is het reeds
iets anders. Vandaar de afkeer van de staatsvorming van
Italië, van de staatseenheid van Duitschland. Het liefst
zouden ze deze staten weer in hun vroegere beslanddeelen
ontleden.
Dat is het probleem, dat thans aan de orde is. Hier
zijn groote naties, wien in den loop der eeuwen ten
gevolge van haar oneenigheid hun levensaandeelen in
deze wereld door bedrog ontnomen werden. Deze
naties hebben thans echter haar oneenigheid overwonnen.
Zij zijn thans als jonge volken in den kring der
andere getreden en stellen nu hun eischen. Tegenover
hen bevinden z-ich de zoogenaamd bezittenden. Deze
volken, die groote gebieden van de wereld zonder zin
of doel eenvoudig blokkeeren, ja, buitendien nog enkele
jaren geleden Duitschland uitplunderden, plaatsen zich
nu op het standpunt der zoogenaamd bezittende klassen
onder de volken.
Het gaat niet aan, dat 46 millioen Engelschen 40 millioen
vierkante kilometer der aarde eenvoudig blokkeeren
en verklaren: „Dat is ons door God gegeven. Wij
hebben 20 jaren geleden van jullie er nog iets bijgekregen.
Ook dat is thans ons eigendom en wij geven
het niet meer terug."
En Frankrijk? Mei zijn werkelijk niet zeer vruchtbaar
volk van nauwelijks 80 menschen per vierkante kilomeier
in het moederland heeft het zelf 9 millioen vierkante
kilometer ruimte veroverd. Duitschland daarentegen
met meer dan 80 millioen zielen heeft nog niet
eens 600.000 vierkante kilometer. Dat is het probleem,
dat opgelost moet worden en dat precies zoo zal worden
opgelost als de andere sociale vraagstukken opgelost
worden.
Thans roept nu de bezittende andere wereld: „Men
moet Duitschland verbrokkelen!", „Men moei deze 80
millioen atomiseeren!", „Men mag ze niet aaneengesloten
laten in één staat, daardoor ontneemt men hun
de kracht om hun eischen door te zetten!" Dat is het
doel, dat zich Engeland en Frankrijk in dezen oorlog
gesteld hebben!
In 1939 hebben de westersche staten het masker eindelijk
laten vallen. Zij hebben aan Duitschland, niettegenstaande
al onze pogingen en ons tegemoetkomen,
hun oorlogsverklaring gestuurd. Ze geven thans ongegeneerd
toe: „Zeker, Polen had waarschijnlijk bakzeil
gehaald, maat dat wilden wij niet." Ze geven thans toe
dat het mogelijk geweest was om tot een overeenstemming
le komen. Maar zij wilden den oorlog!
Goed dan — dat hebben mij eens de binnenlandsche
tegenstanders ook gezegd. Ik heb hun de hand gereikt,
maar ze hebben ze teruggewezen; zij riepen ook:
„neen, geen accoord, maar strijd". Goed, zij hebben den
strijd gekregen! En ik kan Frankrijk en Engeland alleen
maar zeggen: Ook zij zullen den strijd krijgen!
De eerste phase van dezen strijd was een politieke
actie. Daardoor werd ons vooreerst de rug vrij gemaakt.
Jaren lang heeft Duitschland met Italië een gemeenschappelijke
politiek gevoerd. Aan deze politiek is lot
op heden niets veranderd. De beiden staten zijn nauw
bevriend. Hun gemeenschappelijke belangen kunnen op
denzelfden noemer gebracht worden.
Verleden jaar heb ik nu getracht om aan Engeland
de mogelijkheid te ontnemen den beoogden oorlog tot
een algemeenen wereldoorlog te doen worden. De
„vrome" mijnheer Chamberlain heeft zich toen maanden
lang moeite gegeven om met den atheïst Stalin tot
overeenstemming te geraken en met hem een verbond te
sluiten. Dat is toen niet gelukt. Ik begrijp, dat men er in
Engeland woest over is, dat ik gedaan heb wat mijnheer
Chamberlain tevergeefs heeft trachten te doen. En ik
begrijp ook, dat hetgeen bij mijnheer Chamberlain „een
God welgevallige daad" geweest zou zijn, bij mij een
God niet zoo welgevallige daad is. Maar toch — ik geloof,
dat de Almachtige er tevreden over zal zijn, dat in
een zoo groot gebied een zinnelooze strijd vermeden
werd. Eeuwen hebben Duitschland en Rusland in vriendschap
en vrede naast elkaar geleefd. Waarom zou dat
in. de toekomst niet weer mogelijk zijn? Ik geloof, dat
het mogelijk is omdat de beide volken het wenschen.
Dus heeft Duitschland thans vooreerst in politiek opzicht
den rug vrij.
De tweede laak van het jaar 1939 was, ons ook in
militair opzicht vrij te maken. De hoop van de Engelsche
l oorlogsdeskundigen, dat de strijd in Polen in geen geval
No. 1284 Holl.

voor een half tot een geheel jaar beslis} zou zijn, werd
door de kracht von onze strijdmacht vernietigd. De staat
die van Engeland de garantie gekregen heeft, is zonder
de vervulling van deze garantie binnen 18 dagen van
de landkaart weggevaagd.
Daarmede is de eerste phase van dezen strijd ten
einde en de tweede begint.
Mijnheer Churchill ziet deze phase met spanning
tegemoet. Hij laat door zijn fusschenpersonen — en hij
doet het ook persoonlijk — uitdrukking geven aan de
hoop, dat nu eindelijk de strijd mei bommen moge beginnen.
En ze verkondigen reeds, dat deze strijd niet
voor vrouwen en kinderen halt zal houden. Wanneer
heeft ooit Engeland voor vrouwen en kinderen halt gehouden?
De geheele blokkadeoorlog is toch niets anders
dan, zooals toenmaals de oorlog tegen de Boeren, een
oorlog tegen vrouwen en kinderen. Toen werden de concentratiekampen
uitgevonden. In Engelsche hersens werd
deze idee geboren. Engeland heeft vrouwen en kinderen
in deze kampen opgesloten. Meer dan 26.000 Boerenvrouwen
zijn in deze kampen jammerlijk te gronde
gegaan. Waarom zou Engeland thans anders strijden?
Dat hebben wij vooruitgezien en wij hebben ons daarop
voorbereid.
Mijnheer Churchill mag ervan overtuigd zijn: Wat
Engeland in deze vijf maanden gedaan heeft, dat weten
wij; wat Frankrijk gedaan heeft, ook. Maar het schijnt
dat hij niet weet, wal Duitschland in deze vijf maanden
gedaan heeft. De heeren zijn misschien van meening
dat wij in deze vijf maanden geslapen hebben. Sedert
ik de politieke arena betreden heb, heb ik nog geen dag
van belang verslapen, laat staan vijf maanden. In deze
vijf maanden is er ongehoords gepresteerd. Tegenover
wat in deze vijf maanden gepresteerd is, verbleekt alles
wat in de voorafgaande zeven jaren in Duitschland ontstond.
Onze bewapening schrijdt voort volgens hef gestelde
plan. Dit plan heeft goed gewerkt. Onze voorzorg
begint thans vruchten te dragen, zoo groote vruchten,
dat onze tegenstanders langzaam beginnen ons te copiëren.
Toch zijn het maar nietige copiïsten. Natuurlijk —
de Engelsche radio-omroep weet immers alles beter.
Als het daarnaar ging, zou boven Engeland de zon niet
meer kunnen schijnen omdat de Engelsche vliegtuigeskaders
den hemel verduisteren. De wereld zou één
wapenarsenaal zijn, uitgerust door Engeland, werkend
voor Engeland, om de Engelsche reuzenlegers te verzorgen.
Aan den anderen kant zou Duitschland voor de
volkomen ineenstorting moeten staan.
Als ik deze buitenlandsche propaganda beschouw,
dan wordt mijn vertrouwen in onze overwinning onmetelijk!
Want deze propaganda heb ik al een keer beleefd:
bijna vijftien jaren lang werd deze propaganda tegen
ons bedreven. Hei zijn dezelfde woorden en dezelfde ;
Uitgever: Falken-Press, Hamburg.
phrasen, ja, als wij goed toekijken, zelf dezelfde koppen
en hetzelfde dialect.
Met deze lieden heb ik het opgenomen als een eenzame
onbekende man, die een handvol menschen tot
zich trok. Maar heden staan deze krachten tegenover
de Duitsche strijdmacht, de machtigste op aarde! Vooral
echter staan deze krachten tegenover het Duitsche
volk met zijn vernuft en discipline. Deze gemeenschap
is thans bezield met een eenig gloeiend vertrouwen en
een fanatieken wil. Deze gemeenschap zal dezen keer
niet de fouten van het jaar 1918 begaan.
Wanneer thans mijnheer Daladier twijfel hecht aan
deze gemeenschap of als hij het land van mijn herkomst
citeert en daarmede medelijden gevoelt — oh, Monsieur
Daladier, misschien zult U mijn Oosfmarkers nog leeren
kennen. Zij zullen U dan persoonlijk op de hoogte stellen.
Mijnheer Daladier, het geheele Duitsche volk staat
tegenover LI!
Eens, 25 jaren geleden aanvaardde het Duitsche volk
den strijd, die het toen opgedrongen was. Het was niet
goed voorbereid. Frankrijk had op geheel andere wijze
profijt getrokken van zijn volkskracht dan het toenmalige
Duitschland. Rusland was de geweldigste tegenstander.
Een geheele wereld kon tegen dit Duiischland gemobiliseerd
worden. Toen trok hel ten strijde en heeft wonderen
van heldendaden verricht. En de voorziening was
met ons volk. Maar het Duitsche volk werd ondankbaar.
Hef begon toen, in plaals van op zjin eigen toekomst en
zijn eigen kracht te zien, op de beloften van anderen le
vertrouwen.
Een tweeden keer zal zich dit in onze geschiedenis
niet weer herhalen. Het waren vaak zorgenvolle tijden,
reeds jubelden de tegenstanders over onze vernietiging.
Maar de Beweging heeft de proef doorstaan; vol vreugde
en met een sterk hart heeft zij telkens in het vertrouwen
op de noodzakelijkheid van onzen strijd haar
krachten ingespannen en den tegenstander opnieuw
het hoofd geboden en hem ten sloffe overwonnen.
Thans is dit nu de taak van de Duitsche natie. 80 Millioen
treden thans het strijdperk binnen. Hen tegenover
staaf een gelijk aantal tegenstanders. Deze onze 80
millioen hebben thans een uitstekende innerlijke organisatie,
de beste die er bestaan kan. Zij hebben een sterk
geloof en niet de slechtste leiding, maar — naar mijn
overtuiging — de beste.
Fiiihrer en Volk zijn thans tot hef inzicht gekomen, dat
er geen goede verstandhouding kan bestaan, indien wij
niet bereiken, wat wij als ons recht beschouwen. Wij
willen niet, dat misschien over twee, drie of vijf jaren de
strijd om ons recht opnieuw uitbreekt. Hier is het recht
van 80 millioen menschen aan de orde!
De huidige generatie draagt Duitschlands levenslot,
Duitschlands toekomst! Onze tegenstanders — zij roepen
het uit: Duiischland moet ten onder gaan! Maar
Duitschland kan slechts één antwoord geven: Duitschland
zal leven en daarom zal Duitschland overwinnen!

„Handleiding voor Gruwelpropaganda"
van Siflney Rogerson.
Een van de verbazingwekkendste en overtuigendste
bewijzen voor de ijskoude en ongebreidelde scrupelloosheid,
waarmede Engeland de voorbereidingen tot den
oorlog getroffen heeft, is een geschrift van den Engelschman
Sidney Rogerson, dat hij „Handleiding voor gruwelpropaganda"
noemt en den iïfel draagt: „Propaganda in
den volgenden oorlog". Sidney Rogerson, die ui! de
school van Lord Northcliffe voortgekomen is, is propagandachef
van de joodsche chemietrust „Imperial Chemical
Industries Ltd."
Als hoofdvoorwaarde voor de Britsche oorlogspropaganda
beveelt Rogerson aan orr met alle denkbare middelen
den tegenstander te onleeren en haot tegen hem
op te wekken. In den wereldoorlog was het ontketenen
van den haat op uitstekende wijze geluld door de telkens
weer door Northcliffe en zijn handlangers het Engelsche
volk ingehamerde leuzen van de „blonde beesten van
Nietzsche", van de „hunnen van den keizer" en de
„Duitsche barbaren". Grondbeginsel van de propagandistische
bewerking van den tegenstander moesf zijn:
„Houdt U aan de waarheid, maar legt ze zoo uit als het U
past. Vermijdt het vooral, als het mogelijk is, direct te
liegen; want op het gebied van propaganda is men verlorer
op het oogenblik dat men op een leugen betrapt
wordt."
Dat Rogerson's geschrift niet het particuliere werk van
den een of anderen gewonen Engelschman is. blijkt uit
het feit dat het door den in geheel Engeland als invloedrijkste
autoriteit bekenden militairen schrijver Captain
Liddell Hart in de door hem uitgegeven boekenreeks over
„den volgenden oorlog" werd opgenomen. Liddell Hart
is niet alleen militaire medewerker van de „Times" en
van hef grootste Engelsche lexicon, de „Encyclopaedia
Britannica", zijn groote invloed op den Engelschen generalen
staf is een alom erkend feit.
Rogerson's vierde hoofdstuk behandelt de propagandistische
bewerking van de vijanden, de neutralen en de
bondgenoten. Als vijanden worden Duitschland, Italië en
Japan genoemd en met een zucht constateert de schrijver
dat in Duiischland de situatie thans aanmerkelijk anders
is dan in 1914.
Daar had destijds de Engelsche propaganda in groote
kringen van hef publiek open ooren gevonden, die gewillig
naar de Engelsche lokstemmen luisterden. De
Britsche propaganda had alleen maar noodig hetzelfde te
beloven, waf ook de Duilsche partijen op hun vaan geschreven
hadden: burgerlijke vrijheid en gelijkgerechtigdheid.
De opruiende denkbeelden kon men gemakkelijk
door de bladen van de oppositie en door vlugschriften
onder het Duitsche volk verspreiden.
Thans zou echter „de vijand", dus Duitschland niet
werkeloos toekijken, maar zelf krachtdadig tot eenteyenactie
overgaan. Vooral echter staat hel nieuwe regime
in Duitschland op een brccdere basis dan het keizerlijke;
zelfs het kleine aantal buitenstaanders zou niet
meer vatbaar zijn voor democratische leuzen waaraan
de herinneringen aan de harde lessen van na den oorlog
verbonden zijn.
Wat dus te doen? Vooreerst een propaganda die hoofdzakelijk
door de lucht, namelijk door de radio en de vliegmachine
schijnbaar opjeciieve berichten verspreidt.
Wanl: „De Duitscher heeft een buifengewonen eerbied
voor kennis en stelt er prijs op om steeds goed onderricht
te schijnen. Daarbij voelt hij echter duidelijk dat hij slechts
• een nieuweling in de Europeesche kuituur is." Van dit
„minderwaardigheidsgevoel" moest men gebruik maken
om den Duitscher wijs te maken dat hij in onwetendheid
gelaten wordt. Want het komt er op aan, den gesloten wil
van hef Duitsche volk te ondermijnen en wantrouwen te
zaaien.
Ook over den neutralen radio-omroep moest men aldus
werken. Aan de Duitschers, die in vreemde landen leven,
moesten de Britsche propagandisten een gestadigen
stroom van doelmatig gekozen berichten doen toekomen
en hun de mogelijkheid geven, den inhoud in hun brieven
aan hun landgenoten thuis door te geven.
Tevens moest men aan ontevreden intellectueelen en
andere personen in Duitschland drukwerken en brieven
zenden, die binnen de grenzen van Duiischland op de
post gedaan moesten worden.
Wal Italië betreft, zoo redeneert Rogerson met typisch
Britsche laatdunkendheid, zouden Engelsche argumenien
bij veel Italianen een welwillend oor vinden en de „traditïoneele
sympalhie voor Brittanië" zou een bruikbare
basis bieden voor de agitatie, in het bijzonder tegen den
Duce. Verder moest men krachtig in Zuid-Tirol, Libye en
Aethiopië agiteeren om aldus het vertrouwen van de
Italianen in zich zelf en hun leider te ondermijnen en onrust
te stoken onder de door hen beheerschte vreemde
volken.
Tegen Japan moest men vooral op Formoza, in Korea,
Mantsjoekwo en Noord-China tot oproer en verontwaardiging
opzetten. Daar was het afwerpen van vlugschriften
en het voortdragen van opruiende ideeën van mond
tof mond aan te bevelen.
En nu de neutralen. Men moest trachten ze óver te
halen tot een actieve deelname aan de zijde van Engeland
en vooral verhinderen dat ze naar den vijand overloopen-
bij de bondgenoten moest men er voor zorgen
dat ze in hun inspanningen niet verslappen.
Maar met de oude bezweringsformule uit den wereldoorlog
„Redt de wereld voor de democratie'" zou nu niet
meer veel te beginnen zijn, want de democratie was in
een verr'edigingsstelling teruggedrongen, en Duitschland
en Italië werken met een opbouwende contra-idee.
Al mocht ook de volgende oorlog als een strijd
tusschen de democratie en de dictatuur voorgesteld worde^
de ooiiogsbondgenooischappen zouden toch in de
eeiste plaats voortkomen uit de hoop op materiëele
\oordeelen.
In de propaganda moesf men dus de gebeurlijkheden
voor het doel van de Engelsche zaak friseeren. Zoo zou
men tegenover Frankrijk, de Vereenigde Staten en de
deelen van het eigen wereldrijk met beslistheid moeten
beweren dat het gaat om ee^ stiijd tusschen de democratie
en de vrijheid tegen de dictatuur en de onderdrukking.
Het zou echter zeer moeilijk zijn zich in de propaganda
niet tegen te spreken en de noodige eenheid naar
* alle kanten te bewaren.
Wat zou men al kunnen bereiken, indien men Duitschland
en Italië een verwijt zou maken van vergrijpen of
wreedheden die op de Balkan, in Turkije en in Latijnsch
No. 1294

Amerika aan de orde van den dag zijn? Welk doel zou
het hebben om aan een Turksehen leider democratische
duldzaamheid te prediken, die zijn geheele oppositiepartij
eenvoudig heefl laten ophangen? Gruwelpropaganda
zou in den volgenden oorlog weinig succes hebben;
ze hebben er al gedurende den vrede meer dan
genoeg van gehad.
De verschillende instelling van de neutralen in aanmerking
nemende, is het praktisch onmogelijk om aan de
hoofdpropaganda dooi een leidende grondgedachte voldoende
kracht te geven. Daarom is het noodig te fabriceeren,
wat zich laat fabriceeren en het overal daar te
verspreiden waar het in aanmerking komt. De Engelsche
propagandisten zullen geen gemakkelijke taak hebben
want ze moeten het geringe ter beschikking staande
feitenmaleriaal zoo verspreiden en vervormen dal iets
doelmatigs, iets doorslaands ontstaat; maar in den
wereldoorlog hebben ze bewezen dat ze meesters zijn in
deze kunst.
Rogerson stelt zich veel voor van de Britsche invloeden
op de pers van de neutrale landen; vooral in de aan
Duitschland grenzende democratieën zou men veel van de
Engelsche propaganda afdrukken om een goed deel
daarvan naar Duiischland te laten uitlekken. De filmpropaganda
moest zich de Amerikaansche vervaardigers en
hun beheersching van de wereldfilmmarkt dienstbaar
maken.
Vooral moest men de Vereenigde Staten bewerken.
Sinds den wereldoorlog hebben de Amerikanen echter
veel geleerd; ze bemoeien zich tegenwoordig veel meer
met buitenlandsche politiek. Het volk in Amerika is nog
steeds zeer toegankelijk voor influisteringen. Men mag
echter niet uit het oog verliezen dat er in de Vereenigde
Staten nog altijd een zeker geheim wantrouwen tegen
Briltannië bestaat. Van groot belang zijn de rond 15
millioen Joden in de wereld, waarvan er minstens 5 millioen
in de Vereenigde Staten wonen.
Veel gunstiger zou de positie voor Engeland zijn, indien
Japan in den oorlog verwikkeld zou worden; want
dit zou waarschijnlijk zonder meer ook voor de Vereenigde
Staten een beweegreden zijn om aan den oorlog
deel ie nemen. Hef spreekt vanzelf dat de Engelsche
propagandisten in deze richting moeten werken; het is
hun immers ook in den .wereldoorlog gelukt om de Vereenigde
Staten tot actie, tegen Duitschland op tezweepen.
Engeland zou, als vroeger, zijn literaire grootheden en
andere mannen, die in de Vereenigde Staten een goeden
naam hebben, erheen zenden, om bij diners redevoeringen
te houden en zoodoende aan de Engelsche gezichtspunten
gelding te verschaffen. Omgekeerd moest men
zich ten volle de ideeën en ondervindingen van die Ame­
Falken-Press, Hamburg
rikanen ten nutte maken, die misschien bij de troepen der
Engelschen of hun bondgenoten dienst doen. Men moest
veel ophef van hen maken, hun onderscheidingen verleenen,
in de pers eervol gewag maken van hun namen
en hun verhalen gebruiken voor de propaganda in hun
eigen land. Ten slotte moest men de medewerking zien
ie verkrijgen van Amerikaansche krantenmenschen en
fotografen. Men moest hun vooral steeds een voldoende
grooten voorraad van „gruweltooneelen" verschaffen
voor het „gebruik in een van de weinige groote landen
waar de gruwelpropaganda, nog succes heeft."
Over Frankrijk merkt Rogerson op, dat men geen constructieve
propaganda-idee kan doorvoeren, zonder zich
van Frankrijks toeslemming te verzekeren, en daar de
wereldbeschouwingen zoo van elkander afwijken, zou
Frankrijk misschien zelden de toestemming veiieenen.
Aan den anderen kant zal men Frankrijks bondgenoten
voortdurend met propaganda moeten bewerken om hel
een riem onder het hart te steken. Frankrijk, dat altijd
wantrouwend is, zou geneigd zijn, den ernsf van de oorlogsinspanningen
van Briftannië en den omvang van zijn
verliezen in twijfel te trekken, als er niet voorldurend de
bewijzen voor geleverd worden.
Wij kregen kennis van dit veelzeggend geschrift van
Rogerson door verklaringen, die de USA-Senator N y e
te zijner tijd in den Senaat deed en die in de Vereenigde
Staten, zooals te begrijpen valt, groote verontwaardiging
ten gevolge hadden wegens den onverholen aard waarop
de schrijver de propagandistische bewerking van
Amerika aanbeval om het in den oorlog te verwikkelen.
Senator Nye legde er den nadruk op, dat hem waarschijnlijk
het eenige exemplaar van dit geschrift dat naar
de Vereenigde Staten verdwaald was, toegankelijk gemaakt
werd.
Intusschen heeft de wereld ondervonden hoezeer de
Britsche oorlogspropaganda volgens het recept van Rogerson
werkt. Wat de „bewerking" van het Duitsche volk
betreft, heeft de schrijver zelf toegegeven dat de uitzichten
op succes zeer slecht zijn. De ondervindingen
hebben dit vermoeden bevestigd.
Hoe zeer ook deze vijandelijke propaganda in hef
Duilsche volk bij voorbaat tol mislukking gedoemd is,
zoo is daarmede toch niet de gevaarlijke uitwerking op
de wereldopinie te niet gedaan. De onthullingen van de
Britsche oorlogsophifsing en haar methodes zullen er toe
bijdragen om een beeld te geven van de handlangersdiensten,
die voor den Engelschen oorlog van de overige
wereld verwacht worden.

Een volk in het concentratiekamp.
Wanneer men in de wereld er naar omkijkt, waar de
idealen der democratie het meest verraden zijn, dan
blijft het oog rusten op Engeland. Engelands geweldheerschappij
over den halven aardbol verdankt haar
ontslaan niet aan den wensch om de wereld vrede en
vrijheid te geven, maar aan de onverzadigde hebzucht
van enkele rijken, die sedert eeuwen aan de Britsche
machtspolitiek de leiding geven. Zij hebben de sprookjesachtige
schatten van Indië uitgebuit; zij hebben ter
wille van den handel met opium China in den oorlog
gedreven; zij hebben koningen bedrogen om in Azië
hun winsten op de olie in veiligheid te brengen. Wie verbaast
er zich nog over dat deze plutokraten er niet voor
terugschrikten om een geheel volk te knechten en uit te
roeien toen het om goud en diamanten ging.
Wij spreken hier van den overval op de Boerenrepublieken,
waardoor zich de Engelsche geldkoningen meester
maakten van de Zuidafrikaansche goud- en diamantvelden.
Het dappere Boerenvolk heeft zich tegen de Engelsche
indringers dapper geweerd. Het heeft den strijd
alleen daarom afgebroken, omdat Engeland er toe overging,
door het systematische vermoorden van Boerenvrouwen
en -kinderen een geheel volk uit te roeien.
„Geen ander volk" — zoo zegt de Engelschman Charles
Dilke in zijn boek „Problems of Greater Brifain" — heeft
het zoo goed als wij verstaan om de onderdrukte volken
tot uitsterven te brengen!" Engelands beproefde middel
om dit te bereiken is het concentratiekamp dat het in het
jaar 1900 voor de vrouwen en de kinderen der BoeFen
uitvond. Met veertig van dergelijke martelaarskampen
moest het Boerenvolk gebroken worden.
Onder alle mogelijke voorwendsels werden niet alleen
enkele boerenhoeven in brand gestoken, maar ook
geheele landstreken systematisch vernield. In de meeste
gevallen was reeds het feit dat de mannelijke bewoners
hun vaderlandschen plicht als landsverdedigers vervulden
voldoende om hoeven en velden in brand te steken
en vrouwen en kinderen naar de concentratiekampen te
brengen. Binnen acht maanden — van Juli 1901 tot Februari
1902 — werden gemiddeld 115.000 vrouwen en 55.000
kinderen van onder de 12 jaren in deze kampen ondergebracht.
6189 Boeren vielen als soldaten in den open
strijd. Boven deze verliezen verheft zich tot reusachtige
hoogte het ontzaglijke sterven van vrouwen en kinderen
in de concentratiekampen. 26.370 vrouwen en kinderen
zijn in deze concentratiekampen omgekomen.
De naar de concentratiekampen gebrachte vrouwen
en kinderen hadden reeds een vreeselijk lijden doorgemaakt.
Hoe de Engelsche soldaten op de boerenhoeven
huisden beschrijft een bericht dat de predikant Broot
Huyzen, Pretoria, over de vernietiging van de hoeve
Boshof door de Engelschen aan den neef van den Boerengeneral
De Wet zond. In dit bericht wordt gezegd:
„De Britsche bevelhebber dreigde de Boerenvrouw
dat haar huis binnen de tien minuten met dynamiet opgeblazen
zou worden als ze niet een wapenvoorraad
verried die zich'daar bevinden zou. Ofschoon de vrouw
hem op de knieën bad van deze daad van geweld af te
zien omdat ze geen wapens verborgen hield, werd toch
het bevel tot de vernietiging gegeven.
Half waanzinnig stond de vrouw er bij met haar vier
onschuldige kinderen. Toen de tien minuten verstre­
ken waren vloog hef huis in de lucht en de puinhoopen
bedekten de lijken van de vijf beklagenswaardige
schepsels."
Uit talrijke andere bronnen blijkt dat niet minder dan
een derde van alle Boerenvrouwen en Boerenmeisjes
door Engelsche soldalen misbruikt zijn geworden, waarbij
zelfs kleine kinderen niet gespaard werden.
De thans volkomen aan Engeland onderhoorigeSmuts
moest toen in een bericht constateeren dat de Engelschen
de Boerenvrouwen zelfs aan de kaffers overleverden.
In 1902 hield deze zelfde Smuls te Parijs een
rede waarin hij het volgende verklaarde:
„De Engelsche wijze van oorlogvoeren in Transvaal
is een verloochening van alles wat recht, zedelijkheid
en menschlijkheid heet. Lord Kitchener heeft een methode
van oorlogvoeren die zich kenmerkt door ongehoorde
barbaarschheid, wreedheid en miskenning van
de elementaarste beginselen van internationaal recht.
Een nieuw foltermiddel vond de vijand in de gevangenneming
en mishandeling van vrouwen en kinderen. Geen
pen zal ooit kunnen beschrijven wat deze heldinnen geleden
hebben. Maar toen de vijand daarmede zijn doel
niet bereikte paste hij een ander middel toe: de ophitsing
en bewapening van de kleurlingen."
In een bericht dat Smuts dat jaar aan President
Krüger deed toekomen wordt hetzelfde geconstateerd
en er aan toegevoegd:
„Ons arm land en volk werd in den winter van het
jaar 1901 in een toestand van verwoesting en ellende
gebracht die elke beschrijving te boven gaat. In beide
republieken werden bijna alle hoeven en dorpen "in brand
gestoken en tot op den grond vernield. Ook de vruchtenen
korenvelden werden in brand gestoken. Tot zoo ver
men kon zien was alles verkoold.
De oorlog is reeds lang uifgeaard tof een onderneming
tot het verdelgen van het Boerenvolk. Dag aan
dag vernemen wij nieuwe daden die slechts een kommeniaar
zijn op de beruchte woorden van den Engelschen
oppercommissaris zelf: „De Boeren moeten vernietigd
worden!"
Aan de naar de concentratiekampen gebrachte vrouwen
werd alleen gelaten wat zij op het lichaam droegen.
Ze mochten van haar eigendom niet eens levensmiddelen
voor de voeding van haar kinderen medenemen. Smuts
haalde als bewijs voor de Britsche wreedheid een brief
aan die in de zakken van een te Bosfontein gevallen
Engelsch officier gevonden werd. In dezen brief beschreef
de Engelschman hoe hij te werk gegaan was:
In een boerenhuis had hij de vrouwen en kinderen
om de piano bijeen laten komen. Ze moesten „God save
the King" zingen en daarna het huis verlaten. Dat stak
hij toen in brand. Een reusachtige pret had hij toen hij
vrouwen uit een brandend huis haar bezittingen zag
dragen. Hij spoorde ze tot haast aan. Toen ze hijgend
bij haar geredde have stonden liet hij ook deze in brand
steken. „Ze zetten vreeselijk domme gezichten. Enkele
vrouwen waren door Kaap-jongens — Kaffers — misbruikt
geworden", noteerde hij in zijn brief.
De president van Oranje-Vrijstaat, Steyn, consta
leerde in een schrijven aan Lord Kitchener dat de Engel-
Nr. 1304

scrten op vluchtende vrouwen en kinderen geschoten
hadden, ja, ze hadden ze zelfs als dekking tegen de
troepen der Boeren gebruikt.
De geestelijken van de Nederlandsche Hervormde
Kerk te Kaapstad protesteerden op 7 December 1900
tegen de Britsche gruweldaden. De gruweldaden vonden
in de geheele wereld een verontwaardigd echo, niet het
minst in Frankrijk, waar men toen nog in staat was de
Engelschen zoo te zien als ze zijn.
Maar ook in Engeland zelf durfden zich enkele stemmen
te verheffen tegen de schande der Kitchenermefhoden.
Deze stemmen vonden echter geen gehoor.
Des te meer gehoor vond een oorlogs-correspondent
genaamd Winston Churchill, die in de „Morning Post"
het volgende schreef:
„Er bestaat slechts één middel om den tegenstand
der Boeren te breken;.dat is de hardste onderdrukking.
Met andere woorden: Wij moeten de ouders
dooden om de kinderen ontzag voor ons te doen
hebben."
Na het einde van den oorlog konden niet dadelijk
alle vrouwen de concentratiekampen verlaten omdat de
Engelschen haar mannen gedood, haar huizen verbrand
en haar hoeven verwoest hadden. In onze dagen nu,
daar Adolf Hitler in zijn groote sporfpaleis-rede den
strijd van de Engelschen tegen vrouwen en kinderen aan
de kaak stelde en als voorbeeld op de Engelsche concentratiekampen
in de toenmalige Boerenrepublieken
wees, trachtte de Engelsche propaganda deze maatregelen
goed te praten. Met verontwaardiging zal niet
alleen het Boerenvolk, maar ook de geheele beschaafde
wereld vernemen totwelke huichelarij de„Times"in staaf
is. Dit regeeringsblad schreef daarover: „Lord Milner
heeft de concentratiekampen ingericht om de Boeren­
Falken-Press, Hamburg
vrouwen en -kinderen niet van honger te laten sterven.
Na aanvankelijke moeilijkheden waren de kampen zoo
mooi geweest, dat vele vrouwen en kinderen er de voorkeur
aan gegeven hadden, nog eenigen tijd in het kamp
te blijven."
Ook menig Engelschman zal van schaamte gebloosd
hebben toen hij deze uitvluchten van de „Times" las. Wij
herhalen: 6189 Boeren vielen in den open strijd. In de
concentratiekampen echter stierven 26.370 vrouwen en
kinderen!
Zoo streden toen de Engelsche plutokraten tegen de
vrouwen en kinderen van het vlijtige en zedelijk hoog
staande Boerenvolk. En thans?
De president van het Indische Congres, Rajendra
Prassad, vaardigde in Januari 1940 een kennisgeving uit,
waarin het heet:
„De Engelschen beweren dat ze voor vrijheid en
vrede strijden. In werkelijkheid is Engeland het volk dat
alle andere volken tot zijn slaven wil maken, evenals
het 350 millioen Indiërs verslaafd heeft, ze exploiteert,
mishandelt, beleedigd, door alcohol en opium vergiftigt
en ze ten slotte in hun ellende hulpeloos laat sterven.
Dat noemen de Engelschen vrede en vrijheid!"
In den Engelschen oorlog trachtte Engeland weer,
evenals in den wereldoorlog, het niet strijdende deel van
het Duitsche volk door de hongerblokkade fe vernietigen.
Deze blokkade trof niet alleen Duitschland maar
ook de neutralen. Maar de situatie was anders dan in
den wereldoorlog. Duitschland stond veilig en de blokkade
richtte zich als een boemerang tegen het Engelsche
volk zelf. In dezen strijd zal Duiischland Europa behoeden
voor de verslaving door de Engelsche plutokratie.

noord op zee.
Bij dc Britsche landingspogingen an deNoorsche kust
werd de Engelsche torpedojager „Cossack" in brand
geschoten en strandde. Dit schip genoot den Ireurigen
roem dat zijn bemanning op weerlooze Duitsche matrozen
van het vrachtschip „Altmark" in de Noorsche
Jossing-Fjord schoot en verscheidene vermoordde. Er
mag daarom worden herinnerd aan een Britsche misdaad
die onder den naam van „Baralong-moord" een plaats
in de geschiedenis gevonden heeft.
Op 5 en 8 October 1915 legden zes burgers der Vereenigde
Staten ten overstaan van de notarissen M. E.
Ansley te Hancock (Mississippi) en Charles ]. Denschaud
te New-Orleans (Louisiana) onder eede een verklaring
af. Het waren:
J. M. Garret uit Kiln in het Graafschap Hancock in den
staat Mississippi,
Charles D. Hightower uit Crystal in den staat Texas,
Bud Emerson Palen uit Detroit in den staat Michigan,
Edward Clark uit Detroit in den staat Michigan,
R. H. Cosby uit Crystal in den staat Texas en
James J. Curran uit Chicago in den staat Illinois.
De verklaring van een dezer getuigen, die met de
andere verklaringen overeenkomt, luidt:
„Wij hadden minstens een half uur noodig om van de
„Nocosian" vrij te komen. De Duitsche kommandant was
zeer tegemoetkomend.
Ik hoorde iemand in onze boot juichen. Toen ik mij
omdraaide zag ik dat een vreemd schip tof op 150 yards
genaderd was. Aan den mast wapperde de Amerikaansche
vlag. Midscheeps aan de zijde was nog een Amerikaansche
vlag aangebracht. Oogenschijnlijk hadden de
Duitschers het schip naderbij laten komen omdat ook zij
het voor een Amerikaan hielden. Wij wisten nief dat het
een oorlogsschip was: de hulpkruiser „Baralong". Het
onze vlag voerende schip draaide bij. Wij verwachtten
aan boord te zullen worden genomen.
Ik keek middelerwijl naar den onderzeeër. Een artillerist
was bezig met het kanon op den boeg. Er waren er
18 of 20 man aan dek. Dan kwamen van het vreemde
schip plotseling schoten vlug achter elkaar. Het klonk
als machinegeweervuur. Ik zag hoe de artillerist zich oprichtte.
Hij wierp de armen omhoog en rolde in hetwater.
Aan de verschansing van de „Baralong" stonden
mannen in burgerkleeding. (Later vernamen wij dat het
manschappen van de Britsche oorlogsmarine waren.)
Terwijl ik nog verwonderd naar hef schip keek, werd
plotseling de Amerikaansche vlag neergehaald en in
plaats daarvan de Britsche vlag geheschen. Maar de
Amerikaansche vlag aan de zijde bleef. De matrozen
vuurden op de manschappen van den onderzeeër.
De Duitsche zeelieden haastten zich naar den toren.
Enkelen klauterden naar beneden. Elf bleven er achter.
De Engelschen bleven vuren. Plotseling viel de schubachtige
bovenbouw van de „Baralong" met het opschrift
„Reddinggordels". Te voorschijn kwamen drie vierduims
kanons. Een ervan vuurde onmiddelijk. Schijnbaar zat
het schot te kort, maar het bleek toch getroffen te hebben.
De onderzeeër helde sterk naar bakboord over.
Een tweede schot nam den periscoop en de vlag van
den onderzeeër mee. Enkele matrozen vielen onder het
geweervuur. Een half dozijn stond bij den toren.
Nu belandde een voltreffer in den toren. Er volgde
een dreunende explosie. De bovenbouw werd in stukken
gescheurd en de mannen in zee geworpen.
De onderzeeër zonk snel. Nu begon een vreeselijke
schietpartij. Van den Duitschen onderzeeër viel geen
schot meer sedert de artillerist door geweervuur gedood
was geworden. Na de explosie van den bovenbouw
stonden de overgebleven mannen een tijdlang radeloos.
Dan waren de Duitschers zich zeker van de situatie bewust
geworden. Ze renden naar achleren en wierpen de
kleeren af om zwemmend de nabije „Nicosian" te bereiken.
Slechts eenhunner bleef in uniform: hun kapitein.
Gedurende den geheelen tijd bleven de Engelschen
al maar schieten. Wij zagen hoe menig schot doel trof.
Wij hadden aanwijzing gekregen om naar het schip
te roeien vanwaar de Engelschen nog schoten.
Aan boord van de „Baralong" was hetalsof eenbende
gekken door den aanblik van hef bloed dol geworden
was. De kapitein van het schip was William McBride.
Hij stond te glimlachen. Om ons heen stonden mannen,
trotsch op hun bloedig werk. „Vooruit, jongens", schreeuwde
kapitein McBride, „wij willen de duivels in het
water doodschieten".
Ik werd misselijk toen de Engelschen opnieuw begonnen.
Onder hèt vuren loeiden zij als een kudde bloeddorstige
wolven. Enkele Duitschers waren op de „Nicosian"
geklauterd. Juist greep er een naar de verschansing:
loen trof hem de kogel.
„Nu op de in het water!" De woorden van kapitein
McBride schenen mij luider dan het geweervuur.
De Duitschers wisten dat hun einde gekomen was.
Maar ze streden er tegen zoo goed ze konden. lederen
keer dat er geschoten werd doken ze onder.
„Ik heb den grooten", schreeuwde een Engelschman.
„Daar gaat er nog een", riep zijn buurman. —
De plaats waar de Duitschers zwommen was door
hun bloed gekleurd. De laatste hield zich nog boven
water. Lijken van zijn kameraden dreven om hem heen.
De schutters misfen, vloekten, schreeuwden. Dan vuurde
er een dozijn gelijktijdig. Reeds stervend streed hij nog
om zijn leven. —
Het Engelsche schip maakle aan den boeg van de
„Nicosian" vast. De matrozen werden er heen gestuurd.
[.Haalt den rest, maakt geen gevangenen", kommandeerde
kapitein McBride. Met een wild geschreeuw
klommen zijn aan boord van de „Nicosian", het geweer
in de hand.
Aan de spits van de matrozen zag ik een timmerman.
Hij zwaaide een pislool in zijn hand. Zijn buurman, de
eerste machinist van de „Nicosian" had zich gewapend.
Het was een vreeselijke droom. Wij konden niets
voor de Duitschers doen. Als wij geprotesteerd hadden,
zou men ons ook vermoord hebben. Ik stond van afgrijzen
als versteend. Nog altijd vielen er schoten. —
De timmerman kwam terug, zwaaiend met zijn pistool.
Captn Manning, de Britsche kommandant van de „Nicosian",
keek naar de matrozen. De timmerman zei tot hem:
„Well, ik kreeg er een te pakken, Captn".
De timmerman keek rond en zag mij. Met het pistool
in de hand kwam hij op mij af. „Ik kreeg hem te pakken,
all right!", snauwde hij. Je had eens moeten zien hoe
verstoord hij mij aankeek toen ik het hem gaf. Drie van
hen vond ik in het stookruim. Ik richtte het pistool op
den dichtslbij zijnden. .Handen omhoog!' dan ging ik op
hem af. Toen ik bij hem was zei hij: .Waarom wil je mij
doodschieten? Ik ben machinist'. Ik zei: .Corne' en ,Now,
niets daaivan'. Dan wierp hij de handen omhoog en zei:
Nr. 1314

.Schiet, Engelsche bastaard!' Ik ging dicht bij hem staan
en toen gaf ik het hem." —
Een luid geschreeuw en een schot onderbraken hem.
OR de „Nicosian" een wild doorelkaar. Uit zijn schuilplaats
onder de brug kwam de kapitein van den Duitschen
onderzeeër te voorschijn springen. De laatste van
de ten doode gedoemden sprong over boord en zwom
om den boeg van de „Nicosian" op ons toe. Het schip
droeg immers de Amerikaansche vlag.
Maar men vuurde dadelijk op hem. Kapitein Manning
stond naast mij op het voorschip. De Duitsche kapitein
van den onderzeeër keek naar boven. Waarschijnlijk dat
de uniform van kapitein Manning hem hoop gaf. De
Duitscher hief de hand op len teeken van overgave, dan
drong een kogel in zijn mond. Hef was vreeselijk. Het
volgende salvo doorboorde hem.
Er werd een hand op mijn schouder gelegd. Toen ik
mij omdraaide zag ik den eersten machinist van de
„Nicosian". „Ik kreeg er ook een te pakken", zei hi) „Ik
was direct achter den timmerman. Twee Duitschers sprongen
in den tunnel. Ik snelde hen achterna. Ze klommen in
een bunker, ik sloeg de deur dicht. Dan riep ik: ,Hier
langs, jongens! Ik heb er twee'. Ik doodde een der Duitschers
en de matrozen den anderen."
Mijn ziel kwam in opstand tegen wat ik moesf aanschouwen.
Daar de „Nicosian" bleef drijven kwam men
overeen ze te bergen.
Maar het stuitendste zou nog komen. Tegen zes uur
's avonds gaf kapitein Manning het bevel de doode
Duitschers naar boven te brengen. Eerst brachten ze
dien uit de machinekamer. Een jonge man was het, nauwelijks
meer dan een knaap. Een gat bevond zich midden
in hed voorhoofd. De manschappen brachten de machine
voor het ophijschen van de asch in werking. Een ketting
werd neergelaten, het gerammel van de ketting, dan het
ratelen van de machine: het eene lijk na het andere werd
aan dek gehaald. De ketting was om den hals gebonden
en men sleepte de lijken naar de bakboordverschansing.
leder had een gaf in het voorhoofd, op dezelfde
plaats. Het maakte den indruk alsof er iemand hef laatst
nog eens op geschoten had.
De doode Duitschers werden gehoond. En daarin
waren de officieren en de manschappen gelijk. Een hunner
sfiet met zijn voet in het gelaat van een der dooden.
Anderen volgden zijn voorbeeld.
Toen de zon onderging wierp men de lijken over
boord. Hun requiëm was het afschuwelijke vloeken der
Engelsche bemanning. Van boord van de „Baralong"
weerklonk dronken geschreeuw. De Amerikaansche vlag
was nog altijd op de zijde van het schip zichtbaar.
De „Nicosian" werd door de „Baralong" gesleept. Er
waren 27 Amerikanen op dit schip. Toen de lijken van
Falken-Press, Hamburg
de Duitschers wegzonken werd er een groote punchbowl
aan dek gebracht. Matrozen en officieren schepten er
met hun kopjes uit. De bowl werd telkens bijgevuld. —
In den nacht liet McBride ons Amerikanen bijeen
komen en hij waarschuwde ons, ooit tegen iemand een
woord te zeggen van hetgeen wij gezien hadden."
Zoover dit aangrijpende bericht. - Toen Duitschland
Engeland met de bezetting van Noorwegen voorgekomen
was, kwam het voor Narvik tot hevige gevechten tusschen
de Duitsche torpedojagersvloot en Engelsche oorlogsschepen.
Een deelnemer aan den strijd schreef ons:
„Vreeselijk is dc misdaad der Britten. Menschen die met
schoten door dc long hulpeloos met de golven streden werden
hun slachtoffer. Op een vlot mei vveerlooze schipbreukelingen
richtten zij hun snelvuur. Ze schoten neer wat
hun voor den loop kwam. Met een ruwheid gingen de Britten
te werk die waarlijk heestachtig was."
Hoe handelden de Duitschers daarentegen?
De Amerikaansche kapitein Steltman van het stoomschip
„Washington" gaf in New York een bericht over de
veiklaringen van de door hem opgenomen manschappen
van het in den grond geboorde Engelsche vrachtschip
„Oliver Grove": De Engelschen hadden hem het volgende
verklaard:
„De Duitsche onderzeeër had aangeboden de reddingbooten
van de „Oliver Grove" op sleeptouw te nemen en gelijktijdig
sos-roepen uitgezonden, zoodat de „Washington" er
in slaagde de reddingbooten op te nemen. De kommandant
van den Duitschen onderzeeër had alles gedaan om voor dc
veiligheid van de voltallig geredde 'bemanning van het
stoomschip zorg te dragen. Ersl toen dit gebeurd was had
hij zijn reis voortgezet."
Voorts mag gewag gemakt worden van hef bericht
van de bemanning van den Britschen trawler„Cresswell"
van Fleefwood. De onderzeeër nam de bemanning aan
boord en voer zeven uren lang ioldat de stoomboot
„Phvlisia" in het gezicht kwam. Aan dit schip werd de
bemanning van de „Cresswell" overgegeven. De kapitein
van den trawler berichtte dat de kommandant van
den onderzeeër hem bij het afscheid gezegd had: „Vertel
aan mijnheer Churchill dat de bemanningen der
Duitsche onderzeeërs geen ongevoelige moordenaars
zijn".
. Met beirekking tot de nieuwe moorddaden van de
Engelschen hield een deelnemer aan den wereldoorlog
een rede voor de microfoon over de beschieting in het
jaar 1915 van den kruiser „Dresden", die zich in een chileensche.dus
neutrale haven bevond. De spreker besloot
zijn rede met de woorden:
„Ais de Engelsche machthebbers — het zijn thans dezelfde
als voor twintig jaren — nog eens moeten boeten voor alles
wat zij aan laagheid en gemeenheid hebben misdreven, dan
zullen ze nog eens een heel leelijke pijp moeten rooken."

Onder de politieke methodes, de eigen handelingen
door verdraaiing der feiten goed te praten en de handelingen
van de tegenstanders met schijnheilige verontwaardiging
te brandmerken, neemt het Engelsche begrip
„cant" een bijzondere plaats in.
Geen volk ter wereld heeft in zijn woordenschat een
begrip dat, als het Engelsche woord „cant", huichelarij,
schijnheiligheid, enz. in alle schakeeringen omvat. Wie
zich een duidelijke voorstelling van de bijzondere methodes
der Engelsche politiek wil maken, moet zich bezig
houden met het begrip „cant".
Oorspronkelijk beteekende „cant" het vrome geprevel
der bedelaars. Eerst in den loop der tijden heeft het
woord die beteekenis gekregen die aan de volken die
het slachtoffer van de Britsche exploitatiepolitiek waren,
door de praktische uitwerkingen
maar al te
bekend geworden' is.
In alle sociale, gezellige,
politieke en godsdienstige
sferen bestaat
voor de Britten
de mogelijkheid om
„cant" toe te passen.
Wij willen aan de hand
van eenige praktische
voorbeelden verklaren
wat gemeend is.
In het Britsche House
of Lords zit, gelijk bekend
is, de voorzitter
op een wollen zak. Nu
kan volgens, de grondwet
deze voorzitter een
burger zijn. Daar men
echter van de edele
Lords niet kan verwachten
dat ze met een
burger in één vertrek
zitten en dezelfde lucht ademen, hebben ze besloten om
te veronderstellen dat de wollen zak zich buiten het vertrek
bevindt, leder verstandig mensch zou de handen in
elkaar slaan van verbazing en zich afvragen hoe zoo iets
mogelijk is. De Engelschman zal echter volgens zijn
„cant" met denzelfden ademtocht zeggen dat Engeland
het meest vrije en vooruitstrevende land is.
Hier ontmoeten wij, zooals de biograaf van Carlyle
het noemt, oprechte onoprechtheid. Men huichelt maar
men weet niet meer dat men huichelt. Ondertusschen is
deze soort van „cant" een voor de buitenwereld onbelangrijke
bijkomstige omstandigheid. Belangrijker wordt
de aangelegenheid zoodra de godsdienstige opvatting
van de Engelsche puriteinsche leer een rol begint te spelen.
De Engelsche theologen hebben zich de geloofsleer
dat God de menschen of voor de eeuwige zaligheid of
voor de eeuwige verdoemenis voorbestemd heeft volgens
hun „cant" ten nutte gemaakt. Een bijna zeker kenmerk
tot welke groep iemand behoort is de persoonlijke
welstand. Is iemand rijk en wordt hij steeds rijker, dan is
dat een teeken dat hij uitverkoren is. Is iemand arm en
zinkt hij steeds dieper op de sociale ladder, dan is dat
een teeken van verwerping. Is men echter uitverkoren
dan kan men eigenlijk niet meer zondigen.
Grijpen wij een voorbeeld uit de Engelsche sociale
geschiedenis. Langen tijd bestond het volgende systeem.
De eigenaars van kolenbooten die zeer goedkoop kolen
naar Londen brachten bezaten aldaar havenkroegen
waar de kolendragers aangeworven werden. Hoe meer
ze daar dronken, en wel van de slechtste en ongezondste
Wat is Cant?
De Engelschen komen, breng je in veiligheid!
(Uit het Parijsche blad „Crapouillot", 'November 1931.)
foezel, des te meer kans hadden ze om aangenomen te
worden. De werk zoekenden moesten een vierde van
hun loon verdrinken om arbeid te krijgen. Om zich niet
volkomen te ruïneeren werd de foezel vaak weggegoien.
Betaald moest ze echter worden opdat de slavenhouder
twee keer aan hen kon verdienen, namelijk als kroegbaas
en als werkgever. De families van deze „niet-uitverkorenen"
gingen te gronde en de processen-verbaal
van de getuigenissen der vrouwen zijn een vreeselijke
aanklacht van wereldbeteekenis tegen de „cant". De
heerschende klassen negeerden deze hun wel bekende
toestanden. Zij vervalschten de werkelijkheid door te
zeggen: „De armen zijn er zelf aan schuld. Waarom
drinken ze? Wij zullen er een paar redden met behulp
van het Leger des Heils of de Church Army. Dan hebben
• wij een zuiver geweten!
En dan logen zij
„met een zuiver geweten"
dat alles in orde
was.
In den Engelschman
heeft zich dermate de
overtuiging vastgezet
dat de anderen achterlijk
zijn en dat Engeland
aan de spits staat,
dat hij het altijd weer
noodig acht om andere
volken terecht te wijzen
en zich als zedenrechter
der wereld op
te spelen. Zoo maken
de Britten er aanmerkingen
over dat de
vrouwen in het buiten­
land op het veld werken.
Daarbij is het
buiten kijf dat de Engelsche
vrouwen van
de „lagere standen", die men zonder schroom „lower
classes" noemt, in de fabrieken boven haar krachten
moeten werken. Daarom staat de internationale man
van eer tot den Engelschen Gentleman als inhoud tot
uiterlijk, als wezen lot schijn. Voor den Engelschman
heeft de „cant" het woord geschapen:
Gij behoeft geen gentleman te zijn; Ge moet maar de middelen
hebben U als een gentleman voor te doen, en
Ge zijt er een.
Gij behoeft niet gelijk te hebben; Ge moet slechts binnen
• de vormen van het recht blijven, en Ge hebt gelijk.
Ook in het rechtsleven ontmoeten wij de „cant". De
Engelschman gelooft op een eerwaardige traditie te
kunnen wijzen. De rechters dragen hun pruiken, de oude
Engelsche wetten zijn ongeschreven en laten voor de
„cant" een achterdeur open. Alle andere naties zouden
b.v. de bepaling, dat in een zelfde zaak geen verder
aanklachten gemengd mogen worden omdat dit een ongunstige
uitwerking voor den beklaagde zou kunnen
hebben, volgens het gezonde menschenverstand uitleggen.
Wat maakt men er in Engeland van? De „cant"
maakt hiervan gebruik voor spitsvondigheden. Er bestaat
een juristisch voorbeeld dat altijd weer aangehaald
wordt.
Een dief wordt ten laste gelegd een jonge koe gestolen
te hebben. De advocaat, die alle kunstgrepen kent,
bewijst dat er geen jonge koe gestolen is maar een kalf,
want het gestolen dier zou men even goed een kalf kunnen
noemen. De rechtbank accepteert dit bewijs! Omdat
Nr. 1324 Holl.

er in de aanklacht niets van een kalf gezegd wordt, wordt
die dief vrijgesproken.
Deze voorbedde mogen aantoonen dat de ,„cant" in
het Britsche leven tot een haast vanzelfsprekend begrip
geworden is. Men moet weten dat naar buiten, d.w. z. in
de politiek, de Britsche eigenaardigheid niet daar ligt
waar velen ze zoeken, in bijzondere ruwheid, bijzondere
leugenachtigheid, bijzonder verwerpelijke diplomatieke
methodes, maar in de verbinding van deze karaktertrekken
met de „cant".
Er bestaan drie hoofdregels waarin deze „cant" zich
openbaart. Deze zijn:
1. Wanneer Engeland koloniale volken of met Engeland gealliëerde
volken onderdrukt, dan beweert de „cant" dat dit
niet geschiedt in het belang van Engeland maar in het belang
van deze volken zelf.
2. Engeland en alleen Engeland is gerechtigd om in naam der
humaniteit de ruwste onderdrukkingsmethodes toe te passen.
Wanneer andere volken dezelfde methodes toepassen,
dan zijn het barbaren die verdienen verdelgd te worden.
3. De Engelschen zijn het uitverkoren volk Gods. Daarom
beweerde de „Times" (1. 10. 1937) in vollen ernst dat de
Engelschen afstammen van de tien verloren stammen van
Israël, die zich na een zwerftocht over het vasteland op de
Britsche eilanden gevestigd hadden. Daarom heeft Engeland
buiten alle goddelijke taken voor zijn politiek een goddelijke
theologische taak. Engeland dwarsboomen heet dus
gelijktijdig het goddelijk gezag dwarsboomen.
De bekende Engelsche staatsman Pitt heeft eens tot
den Spaanschen gezant gezegd:
„Het verschil tusschen vrienden en neutralen is zeer groot,
dat tusschen neutralen en vijanden daarentegen zeer klein;
het kleinste toeval, een onbelangrijke aanleiding, een licht
wantrouwen, zelfs een vergissing kunnen voldoende zijn
om dit verschil te doen vergeten."
De geschiedenis bewijst dat de Britsche „cant" het
op meesterlijke wijze klaargespeeld heeft om de gemeenste
neutraliteitsschendingen te doen vergeten. In
het jaar 1807 had Engeland in den diepsten vrede vier
dagenlang zonder eenige oorlogsverklaring Kopenhagen
beschoten, honderden huizen vernield en de Deensche
vloot — 18 linieschepen, 15 fregatten en kleinere vaartuigen
— weggesleept. Roovers bestaan er ook elders,
maar ze trachten niet hun daden met den mantel der weldaad
goed te praten. Engeland handelde ook hier weer
volgens den geest van de „cant". Het trachtte immers
dezen overval midden in den vrede te verontschuldigen
door te zeggen dat de vloot anders in de handen van
Napoleon gevallen zou zijn.
In het jaar 1857 stond de wereld onder den indruk van
de vreeselijke Britsche gruwelen in den Indischen opstand.
Het was natuurlijk geen militaire opstand zooals
men in Engeland beweerde, maar het verweer van een
tot het bloed gepijnigd volk. De Ostindische Compagnie,
die in aansluiting daaraan door den staat genaast werd,
werd door den kanselier van de schatkist met de volgende
„cant" tot de orde geroepen:
„Indië is door de Compagnie, in strijd met de haar gegeven
bevoegdheden, alleen door haar muitende ambtenaren veroverd
geworden."
Dat was natuurlijk alles geschied onder de oogen van
de Engelsche regeering, die ten allen tijde de macht had
om in te grijpen. Maar de „cant" wilde zich van de rijkdommen
van Indië meester maken zonder de verant­
Falken-Press, Hamburg
woording voor de vreeselijke slachtingen op zich te nemen.
De „cant" schiep aldus de basis voor het verwerven
van de rijkdommen van Indië op de goedkoopst
mogelijke manier en zonder verantwoording naar buiten.
In het gepijnigde land bleef natuurlijk alles bij het oude.
In de zitting van het Lagerhuis van 14 Maart 1859
vierde de „cant" ware triomfen. Een zekere Mr. Gilpin
wees op de massakreering van het 26ste inboorlingenregiment,
die op 1 Augustus in Oejoeala plaatsgevonden
had. Het regiment had de wapens neergelegd na de belofte
van een behoorlijk onderzoek. 230 man werden er
neergeschoten, 45 gewurgd en 41 voor de kanonnen gebonden
en in de lucht geschoten. Daarop verhief zich in
de zitting de eerwaarde Lord Stanley en zeide:
„Het bericht van Mr. Cooper is in zoo lichtvaardige en onbehoorlijke
termen opgesteld dat men tevergeefs naar elk
gevoel van fatsoen zoekt. Ik betreur het gebeurde en hoop
dat de kamer er met stilzwijgen overheen zal stappen."
Natuurlijk stapte men er met stilzwijgen overheen en
de Britsche „cant" had weer eens voor de camoufleering
van de bijna waterzuchtige gier der Britten naar macht
en gelding op zich genomen.
Thans is de ontmaskering van de „cant" een van de
gewichtigsfe taken van den tegenwoordigentijd. Moesten
niet eindelijk alle volken begrijpen wat „cant" beduidt?
Zouden de plechtige beloften van bijstand aan Polen,
Noorwegen, Nederland en België en ook aan Frankrijk
weer worden vergeten? Hoopte niet het Britsche Imperialisme
met zijn „cant" de volken ook thans weer naar
de slachtbank te sturen door hun voor te spiegelen dat
de heiligste goederen der menschheit, de civilisatie, de
kuituur, enz. in gevaar verkeeren? De „cant" noemt zelfs
de Turken bondgenoten in den strijd voor het Christen ­
dom, ofschoon de geheele wereld weet dat de Turken
Mohamedanen zijn.
Met de oorlogsverklaring aan Duitschland beweerde
Engeland schijnheilig dat het de wereld de gruwelen van
den oorlog wilde besparen. Wie had er den vrede aangeboden
en nog wel in October 1939? De Duitsche rijkskanselier
Adolf Hitler! Plechtig waren de grenzen van
Frankrijk in het vertrouwen op tegenzijdigheid door
Duitschland erkend geworden, maar gedreven door de
Engelsche „cant" verklaarde dit Frankrijk aan Duitschland
den oorlog. In het uur waarin de Duitsche troepen
de havens van het kanaal bereikten en de Engelsche
volksmisleiders bang werden voor de gevolgen van hun
oorlog, verkondigden zij in de hoop dat de wereld de
oorlogsverklaring van Engeland aan Duitschland zou
hebben vergeten, dat Duitschland hun den vrede genomen
had. De „cant" was het die de ongelooflijke bewering
door den Engelschen omroep verspreidde dat
tegenover de Britsche eer eerloosheid, tegenover de
Britsche trouw verraad, tegenover de Britsche rechtvaardigheid
brutaal geweld stond.
Dat was de kwitantie voor die Polen, Noren, Nederlanders,
Belgen en Franschen die zich voor de Britsche
belangen tot den oorlog lieten drijven. Zij zijn thans van
hun stuk gebracht door de eerloosheid, de ontrouw en
het verraad van hun Britsche bondgenoten.
De wereldgeschiedenis is het wereldgericht. Met Engeland
zal ook over de Britsche „cant" het oordeel geveld
worden.

Zo/
Het rijkste Land der Wereld en zijn Arbeiders.
Als wereldrijk staat het Britsche Imperium met zijn
dominiens en koloniën dn den kring der volken. Nog in
de jaren 1880 tot 1900 vergrootte zich het Imperium met
het twintigvoudige van het moederland, na 1918 nog
eens met het achtvoudige. Het omvat tegenwoordig ongeveer
een vierde der oppervlakte en een vierde der
bevolking der aarde.
Maar al deze macht en
de glans der gouden baren
der Londensche City kunnen
de onbeschrijflijke ellende
der lage klassen der bevolking
in Engeland niet toedekken.
Slechts enkelen — zij
noemen zich de „upper class"
— bezitten de macht en het
geld. Exploiteering is hun
leuze en het deert hen niet
dat inboorlingen door den
heerendienst te gronde gaan
of dat Britsche arbeidersvrouwen
in Old England zelf
hongermarschen ondernemen.
Onwrikbaar houden ze
vast aan hun politieke leerstelling:
„Not to commit himself"
(Zich vooral niet blootstellen).
fff Reeds anderhalve eeuw
geleden liet de bekende Engelsche
schrijver Thomas
Carlyle in een van zijn geschriften
de volgende aanklacht
hooren:
„Welk nut hebben jullie gesponnen
hemden? Ze hangen
er bij millioenen onverkoopbaar, ofschoon vlijtige ruggen er
tevergeefs naar verlangen. De arbeider roept ook tevergeefs
naar een loon waarmede hij ook maar de hoogst noodige
levensmiddelen en kleeren zou kunnen aanschaffen."
In 1911 schreven de Engelsche philantropen Sidney
en Beatrice Webb in hun boek „Het probleem der armoede:
„Het aantal werkloozen — 1
vrouwen en kinderen inbegrepen
—• bedraagt verscheidene honderdduizend. Ongeveer
700000 oude menschen, die niet onder de armenwet vallen,
zijn zonder ouderdomstoelage niet in staat om te bestaan.
Helaas is het maar al te waar dat er in het Vereenigd Koninkrijk
ten allen tijde tusschen de drie en vier millioen
menschen van eiken leeftijd leven die, voor zoo verre niet
door de overheid of van particuliere zijde ingegrepen wordt,
door ontbering van het allernoodigste aan lichaam en ziel
schade blijken te ondervinden."
De Britsche minister van arbeid Brown verklaarde op
4 December 1939 in de „Manchester Guardian" dat het
aantal werkloozen einde November 1939 in England 1,4
millioen bedragen heeft.
Onder den dekmantel van persoonlijke vrijheid en
het devies „democratie" bereikten de Bnitsche hoogere
standen dat zij hun arbeidsslaven tot het uiterste konden
exploiteeren zonder door wettelijke bepalingen noemenswaard
gehinderd te worden. Op ongeveer 14 millioen
werknemers werden in 1924 slechts de loonsverhoudingen
van anderhalf millioen arbeiders door officieele
loonbureaux geconlroleerd. In het jaar 1938 waren hel
nog slechts weinig meer dan een millioen. Tegenover de
groolhandelsprijzen zijn de loonen in den tijd van 1934
tot 1937 ongeveer 20 % teruggebleven. Bij het uitbreken
Wij zullen den oorlog winnen want wij zijn het
rijkste volk der wereld.
(fit „The Land Worker", Lontion, Maart 1940.)
van den door Engeland verklaarden oorlog daalde de
koopkracht der loonen plotseling sterk. De prijzen
stegen ongeveer 70 %, de loonen daarentegen slechts
hoogstens 30 %.
Opmerkelijk zijn de door den bekenden Engelschen
staathuishoudkundige Sir Robert Kinderslay gepubliceerde
cijfers. Volgens deze
cijfers hebben slechts 4 %
der salarisontvangers een
inkomen van meer dan 400
Pond. Ofschoon de absolute
hoogte van hef arbeidsloon
reeds gering is, wordt de
noodtoestand van de Engelsche
arbeiders nog daardoor
verergerd dat bijna de helft
van hel loon voor woekerachtige
huren uitgegeven
moet worden. Deze onbegrijpelijke
toestand vind! zijn
verklaring in het feit dat de
grond in Engeland slechts
aan enkele gewinzuchtige
grootgrondbezitters toebehoort.
Volgens de onderzoekingenvan
den Engelschen physiolog
Sir )ohn Orr beloopen
de onkosten voor het
levensonderhoud van een
familie van vier personen op
zijn minst 80 Pond per jaar.
Slechts de helft van de Engelsche
bevolking is bij
machte dit bedrag uit te geven.
Echter heeft 10 % van
de bevolking in plaats van de noodige 80 Pond slechts
een inkomen van 50 Pond, waarbij men niet mag vergeten
dat de helft dezer groep uit kinderen onder de
14 jaar beslaat. Van overheids wege is in Engeland door
tallooze commissies telkens weer een ondervoeding
van de breede volkslagen geconstateerd geworden.
Vooral ontbreekt het in Engeland aan een breedsporige
steunactie van het volk voor het volk als b. v. hel
Duitsche „Winterhilfswerk".
Het is daarom begrijpelijk dat sedert 1921, met uitzondering
van de jaren 1928 en 1934, hel geboortencijfer
bijna onafgebroken daalt. Terwijl b.v. in Duiischland
het geboortenoverschot van 1933 tot 1934 bijna
verdubbeld was, vond in Engeland een angstwekkende
achteruitgang plaats. Deze cijfers bewijzen op ondubbelzinnige
wijze den socialen achterstand van Groot-
Brittannië, want de huwelijken hebben in Engeland aanmerkelijk
toegenomen. Ten gevolge van den socialen
nood ziet men meer en meer op tegen de stijgende
kosten voor het onderhoud van een gezin. Dezelfde
daling der geboortencijfers valt in het Britsche Imperium
te constateeren.
Wanneer men in aanmerking neemt dat Engeland
met zijn geweldige schatten aan zijn kinderen slechts
een leven van nood, honger en ellende biedt, dan is het
niet verbazingwekkend dat de prestaties op sociaal
gebied, b. v. van de ziekteverzekering, karig genoemd
moeten worden. Zoo bestaat b. v. in Engeland de toelage
voor kraamvrouwen slechts uit een eenmalige uitkeering
van twee Pond aan de verzekerde voor elke
bevalling.
1334 — H.

Volgens het Duitsche recht worden als bijstand voor
kraamvrouwen bij bevallingen en ongemakken de
kosten van de vroedvrouw, den dokter, medicijnen en
andere kleine geneesmiddelen verstrekt. Voorts wordt
een eenmalige toelage voor de verdere kosten der bevalling
verleend en gedurende tien weken een weekgeld
ter hoogte van de ziekteuitkeering, behalve de
bijzondere bijdrage voor den tijd dat het kind gezoogd
wordt. De Duitsche sociale verzekering heeft voor deze
ondersteuningen in het jaar 1938/39 meer dan 110 millioen
Rijksmark uitgekeerd.
In Duitschland worden ook de kosten betaald voor
gevallen van zware ziekte die de behandeling door een
specialist, een operatie, de behandeling in een ziekenhuis,
enz. noodzakelijk maken. Dit is in Engeland niet
het geval.
Daarvoor mogen in Engeland de arbeiders in verhouding
tot de zeer geringe prestaties van de verzekeringsinstituten
zeer hooge bijdragen betalen en ze moeten
er mede rekening houden dat ze, als ze een ziekenhuisbehandeling
aannemen, elk oogenbhk uit het ziekenhuis
kunnen worden ontslagen. Het verzekeringsinstituut
heeft alleen het recht, niet de plicht, om uit de
voor de geneeskundige behandeling ter beschikking
staande gelden aan de ziekenhuizen een bijdrage le
betalen. Blijven deze bijdragen uit, dan zijn de ziekenhuizen
ten allen tijde bevoegd om aan de verzekerden
het verblijf te ontzeggen.
Voor de toename van de sociale spanningen in Engeland
is vooral de toename van de arbeidsgeschillen
sedert 1933 kenmerkend. Van 1933 tot 1937 steeg het
aantal arbèidsgeschillen van 357 tot 1 122. Duidelijk
blijkt uit het onderstaande overzicht de toename deisociale
spanningen:
. Aamal siakers-en Gedwongen V e r l o r e n werkdagen
' a
uitges'otenen werklno/en
1933 114 000 22 000 1 070 000
1934 109 000 25 000 960 000
1935 230 000 41 000 1 960 000
1936 241 000 75 000 1 830 000
1937 390 000 205 000 3 420 000
Vooral was de verminderde prestatie merkbaar bij
de kolenmijnen in het jaar 1938 waarin op 173000 stakers
697000 ploegen uitvielen.
De kinderarbeid is een van de treurigste hoofdstukken
van de sociale geschiedenis van Groot-Bnttanië.
De betaling van dezen arbeid werd geregeld volgens
gedanen arbeid. Daarom werden de kinderen bijna tot
hun volle uitputting aangespoord. Vluchtten de kinderen
uit hun werk, dan zag men er niet tegen op, ze als
misdadigers in de boeien te slaan. De dood was de
eenige uitweg en het aantal zelfmoorden onder de kinderen
was ontzettend hoog.
Eerst in het jaar 1937 werden bepalingen uitgevaardigd
die elders reeds sedert generaties tot het ijzeren
fonds van de arbeiderswetgeving behooren. Een verbod
van nachtarbeid voor vrouwelijke en jeugdige arbeiders
tusschen 14 en 21 jaar werd eveneens eerst in
den laatsten tijd ingevoerd. Tot op dat tijdstip stonden
in Engeland voor de exploileering van vrouwen en jeugdigen
alle deuren wijd open. De werktijd van mannelijke
arbeiders is in het geheel niet beperkt.
Het schijnt verklaarbaar dal naar het voorbeeld van
het moederland de sociale toestanden in de kolomen
en vooral in Indië vreeselijk zijn. De „upper classes" —
de hoogere kringen — kennen slechts een doel: Niet
voor hel welzijn van den arbeider moet gezorgd worden,
maar voor de winsten der particuliere ondernemingen.
Wanneer men zich deze toestanden voor oogen houdt
is het begrijpelijk dat Engeland met schele oogen kijkt
naar wat er in Duitschland op het gebied van socialen
opbouw sedert 1933 gepresteerd is en dat hierin een van
de redenen van de oorlogsverklaring van Engeland aan
Duitschland ligt. In de vrees voor het Duitsche voorbeeld
en in de afgunst schuilen de diepste oorzaken van de
oorlogsverklaring van Engeland aan Duitschland. Engeland
duldt op sociaal gebied toestanden die meer dan
achterlijk zijn. Nergens bestaan er zoo vreeselijke woonholen
als in de Engelsche slums. Zoo brengt de Engelschman
B.S. Townroe in zijn boek: „The Slum-Problem"
het volgende voorbeeld uit de slums te Glasgow:
„De bewoner had 14 jaar bij het leger gediend en was
gedurende den wereldoorlog viermaal gewond geweest. De
eenige woning die hij bij de demobilisatie voor zijn vrouw
en zijn kind vond was een huis van twee kamers, waaraan
de volksmond den naam „Telescoop-type" gegeven heeft.
Een huisdeur was er niet. Het water liep langs de wanden
neer omdat de regen door de muur van het huis heendrong.
Deze gewezen soldaat zeide tegen mij vol bitterheid: ,Men
moet een held zijn als men in zulke kamers wil leven'."
Zoo behandelde Engeland zijn soldaten die uit de hel
van den wereldoorlog terugkwamen. Nog heden strekt
zich de wijk der armoede uit over een gebied dat ongeveer
overeenkomt met den omvang van een gemiddelde
groote stad. De genoemde Townroe schrijft dat^^
in Liverpool alleen 20 000 menschen in kleine keld

Weliswaar praalde de waard ouder gewoonte nog steeds met zijne
vrome uitlatingen, dt>ch sedert hij zich de buldoggen had aangeschaft, het
hij het mom van gehuichelde beminlijfiheid steeds meer vallen, althans
wanneer de reiziger niet den indruk maakte van een machtig en invloedrijk
man te zijn. Bij de meesten legde hij het er zonder veel omslag op toe, dat
zij alles uitpakten, wat zij in hun zakken en in hun bagage hadden, om zich
dan datgene toe te eigenen, wat hem het meest aanstond. Ook uit de postkoetsen,
die elke week den weg naar den pas moesten afleggen, sleepte hij
paketten en brieven in zijn huis, al was het alleen maar om te weten te
komen, of er nieuwe zendingen via den pas aangekondigd werden, die het
rooven waard waren.
Doch bij al zijn vrijpostig gedoe, pochte hij doorloopend op zijne vroomheid
en prees de gerechtigheid. En niemand van de uitgeplunderden het hij
gaan, zonder hem de op zalvenden toon uitgesproken troostwoorden op zijn
verderen weg mede te geven: „Luister naar mij, beste vriend, deze wereld is
vol slechtheid en rooflust. Hoe gemakkelijk hadt gij op den verderen tocht
bij roovers terecht kunnen komen, en al je hebben en houden zou dan in
... of er nieuwe zendingen angekondigtl werden, die het rooven waard waren.
handen gekomen zijn van slechte menschen. Dat kan nu niet meer gebeuren, verheug
je, dat alles opgeborgen werd in het huis van een rechtvaardig mensch!
Ga met God!" Vervolgens floot hij dan zijn buldoggen, opdat deze den armen
vreemdeling voorbij zouden laten. Hijzelf vouwde zijn handen op zijn wanstaltig
lijf en knikte den vertrekkende zelfgenoegzaam na. Hij was zoozeer
overtuigd van zijn eigen rechtschapenheid, dat het geen enkelen keer bij hem
opkwam, dat de ware gerechtigheid op een kwaden dag weieens zou kunnen
komen opdagen, ten einde zijn buldoggen op te ruimen en om voorgoed met
hem af te rekenen wegens zijn keurig bedrijf.
Hij was immers niemand anders dan „John Buil", en ondanks het
nieuwe opschrift „Kom binnen" op het bord boven zijn deur, schemerden
nog duidelijk de woorden „Gibraltar", „Cyprus", „Suez",„Aden", „Singapore",
„Hongkong" door!
Falken-Press, Hamburg / N r.. 1344

Aan den smallen weg, die naar den pas over het gebergte voerde, lag een
eenzaam gebouw. Het behoorde tot het eertijds welvarende dorp, welks
huizen op de hellingen en tusschen de alpenweiden aan den noordkant van
den weg yer uit elkaar opdoemden. Waar de spits toeloopende weidestrook
tusschen de klippen en kloven
zich voortzette tot aan
den weg, was het hecht gebouwde
huis lang geleden
verrezen. Aan den overkant
zag men niets dan steile rotswanden,
aan wier voet de
schuimende beek zich een'
weg gebaand had tusschen
haar loodrecht oprijzende
oevers.
Toen het vroeger zoo
bloeiende dorp in verval geraakte,
was iemand van uitheemschen
landaard in het
bezit weten te komen van
het gebouw. Weldra gingen
de dorpsbewoners er aan
twijfelen, of zulks wel op
rechtmatige wijze geschied
kon zijn. Immers de oude
man, aan wien het huis het
laatst behoord had, was op-
.ens spoorloos verdwenen.
.. iemand van uitheemschen landaard had in het bezit °P welken eigendom stitel
van het gebouw weten te komen ... de nieuwe bezitter zich kon
beroepen, wist niemand te
zeggen. Niet lang daarna was er brand uitgebroken in het gemeentehuis, zoodat
het geheele archief verloren gegaan was. Toen men er toe overging,
nieuwe registers aan te leggen, moest het gemeentebestuur afgaan op de
onder eede afgegeven getuigenissen van de werkelijke of vermeende eigenaren.
En de vreemdeling in het dal deindse er heelemaal niet voor terug om den
vereischten eed af te leggen. Van toen af zagen de rechtgeaarde dorpelingen
geen kans meer, den vreemdeling kwijt te raken, wiens hoovaardig gedrag
en ongebreideld winstbejag den roep van het dorp geen goed deden. De
ordentelijke boeren vermeden met hem in aanraking te komen. Zij noemden
hem nooit bij zijn eigenlijken naam, doch zij hadden het steeds over den
indringer.
Niettemin ging deze allerminst gebukt onder de eenzaamheid, want het
drukke verkeer op den weg ging immers vlak langs zijn huis. Verder had de
vreemdeling blijkbaar in het geheel geen lust om het terrein achter zijn huis
te bewerken. De weiden zagen er verwaarloosd uit, want hij hield zich evenmin
op met veeteelt. Hij bepaalde zich er toe, een bord boven zijn deur aan
te brengen, waarop met vette letters te lezen stond „Kom binnen". Zulks kon
door de voorbijtrekkende kooplieden en toeristen uitgelegd worden als eene
vriendelijk bedoelde uitnoodiging, dan wel als een bruusk bevel. De ligging
van het gebouw maakte, dat men het tot pleisterplaats moest kiezen. De
waard was een robuste kerel met een geweldigen buik en hoeveel moeite het
hem ook kostte om een innemenden plooi op zijn grof gelaat te tooveren,
zijne zaakjes verstond hij opperbest. De wanden van zijn gelagkamer prijkten
met tal van vrome spreuken en de waard zelf liet geen gelegenheid voorbijgaan
om zijn kwezelachtige gemoed te luchten. Aangezien aan gene zijde
van den pas telkens oorlog heerschte en onlusten uitbraken, was hij evenmin
•
karig met zijne zalvende ontboezemingen aangaande de slechtheid dezer
wereld. Voortdurend zinspeelde hij op de gevaren, die men te duchten had.
Zoodoende kwam het, dat menig reiziger een dag of wat langer bij den
vromen waard vertoefde, dan hij aanvankelijk van plan was. Het kwam
eveneens voor, dat zij hun reis in het geheel niet voortzetten. Hun geld verhuisde
dan naar den zak van den waard en hun overige hebben en houden
naar zijn kelder. Hun lijken evenwel kwamen in een duistere nacht terecht
in het woelige water van het bergstroompje, om door de kolkende golven
medegesleurd te worden tot ver in het dal. Het kwam zelden voor, dat één
van die lichamen gevonden werd. Aahvankelijk viel de verdenking dan ook
. . . hun lijken werden door de kolkende golven medegesleurd tot ver in het dal.
nooit op den waard, want in verband met diens vrome manier van praten en
doen hield niemand hem tot dergelijke euveldaden in staat. Bovendien was
hij ook leep genoeg, om zijn geniepigen moordlust slechts bot te vieren,
wanneer er krijgsbedrijven of woelingen in de buurt van den bergpas aan
den gang waren, zoodat de verdenking allicht op anderen moest vallen.
Toen zich hier en daar gaandeweg toch argwaan tegen hem begon voor te
doen, was hij door zijn geroof reeds zoo rijk geworden, dat niemand er
openlijk voor uit durfde komen, waartoe hij den waard met zijn vrome
praatjes in staat achtte. Toch kreeg hij steeds vaker te hooren, dat hij feitelijk
een vreemde eend in de bijt was. Doch daarom bekreunde hij zich al
bitter weinig, want hij was buitengewoon dikhuidig. Het deerde hem echter
meer, dat ook de doortrekkende lieden zijn logement begonnen te mijden,
en dat de verlokkelijke uitnoodiging om binnen te komen steeds minder uitwerking
had.
Opeens liet de waard uit zijn geboorteland een koppel vinnige buldoggen
komen. Aan die beesten gaf hij de zonderlingste benamingen, zooals „Hood",
„Nelson" en „Rodney". Altoos lagen er een stuk of wat op den smallen weg
en zoodra er een reiziger kwam opdagen, loerden zij naar hem met hun met
bloed beloopen druipoogen. Brommend lieten zij hun tanden zien, zoodat
den toeristen vrijwel niets anders overbleef, dan zoo spoedig mogelijk een
goed heenkomen te zoeken achter de beschermende deur, waarboven de
gelastende woorden „Kom binnen" prijkten.

„Een beeld van den toestónd, zooals f k dien zie"
Kernstuk van de rede Van den Führer en Rijkskanselier Adolf Hitler naar aanleiding van het ten einde brengen
van den oorlog in Frankrijk.
Ten eerste: Het verloop van de achter ons liggende
tien maanden heeft mij gelijk en onzen tegenstanders
ongelijk gegeven.
Als zoogenaamde Engelsche staatslieden verzekeren
dat hun land uit iedere nederlaag en ieder wansucces
sterker te voorschijn treedt, dan is het zeker geen overdrijving
als ik hierbij verklaar dat wij uit de successen
eveneens sterker te voorschijn gekomen zijn.
Ik heb U reeds op 1 September
van het laatste jaar verklaard
dat, wat er ook moge gebeuren,
Duitschland noch door wapengeweld
noch door den tijd zal worden
overmeesterd. De militaire
situatie van hef Rijk is thans sterker
dan ooit. Gij hebt de op zich
zelf zware, maar over het geheel
toch zoo geringe verliezen gezien,
die de Duitsche strijdmacht gedurende
de laatste drie maanden
geleden heeft. Wanneer gij bedenkt
dat wij in dezen tijd een front gevormd
hebben, dat thans van den
Noordkaap tot de Spaansche grens
reikt, zijn de verliezen, in het bijzonder
wanneer zij met den wereldoorlog
vergeleken worden,
buitengewoon gering.
Ten tweede: De wapens. Niettemin
hebben wij natuurlijk voorzorgsmaatregelen
genomen voor
verliezen, welke veel grooter zijn.
De daardoor uitgespaarde mannen
van ons volk zullen ten goede
komen aan de voortzetting van
den vrijheidsoorlog, die ons is opgedrongen.
Het verlies aan wapens
in den veldtocht tegen Noorwegen
envooral ook tegen Nederland,
België en Frankrijk, is volkomen
onbeteekenend. Het staat
in geen verhouding tot de productie.
Leger en luchtmacht zijn op
het oogenblik dat ik tot U spreek, Adolf Hitler, de Führer van Grootduitschland
ook wat hun uitrusting betreft, volkomener
en sterker dan zij voor het offensief in het
Westen waren.
Ten derde: De rnuniiievoorziening. De munilievoorziening
werd op zulk een schaal voorbereid en de aangelegde
voorraden zijn zoo groot dat op vele gebieden
thans moet worden overgegaan tot een beperking, resp.
omschakeling der productie, daar de ter beschikking
staande depots en opslagruimten, ook bij de grootste
uitbreiding, voor een deel niet meer de sterk toegenomen
aanvoeren zouden kunnen bergen. De gezamenlijke
voorraden zijn derhalve bij het leger en de luchtmacht
op het oogenblik voor alle wapens aanzienlijk
grooter dan voor den aanval in het Westen.
Ten vierde: Voorden oorlog belangrijke grondstof f en.
Dank zij het vierjarenplan was Duitschland uitstekend
voorbereid op de zwaarste beproevingen. In geen enkele
weermacht op aarde is ook maar benaderend zooals
in Duitschland een omschakeling bereikt van voor
den oorlog belangrijke grondstoffen die geïmporteerd
moeten worden tot stoffen die in het land zelf voor-
komen. Wij bezitten in de eerste plaais de beide belangrijkste
grondstoffen, kolen en ijzer, in — ik mag
thans wel zeggen — onbegrensde mate. Wat de brandstofvoorziening
betreft, de voorraden zijn rijkelijk groot
en de capaciteit van onze productie stijgt en zal binnenkort
— zelfs wanneer iedere invoer uitblijft — voor onze
behoeften volkomen toereikend zijn. — Door onze inzameling
van metaal is reeds aanstonds onze metaalreserve
zoovergroot dat wij tegen
een oorlog van eiken duur zijn
opgewassen en geen enkele gebeurlijkheid
behoeven te vreezen.
Hierbij komen nog de geweldige
mogelijkheden, die in het verkrijgen
van een onafzienbaren buit,
zoowel als in het ontsluiten van
de door ons bezette gebieden liggen.
Duitschland en Italië bezitten
in de door hen gereguleerde
en beheerschte oeconomische
ruimte rond 200 millioen menschen,
waarvan slechts 130 millioen soldaten
opleveren, terwijl meer dan
70 millioen uitsluitend in oeconomisch
opzicht werkzaam kunnen
zijn.
Ook de voedselvoorziening is
dezen keer, dank zij de tijdig getroffen
maatregelen, voor den
duur van den oorlog verzekerd.
Ten vijfde: De houding van het
Duitsche volk. Het Duitsche volk
is dank zij de nationaal-socialistische
opvoeding niet in dezen
oorlog gegaan met de oppervlakkigheid
van een hoera-patriotisme.doch
met den fanatieken ernst
van een ras dat het lot kent dat
het fe waehfen staat voor het geval
het overwonnen zou worden.
De pogingen van de propaganda
van onze tegenstanders om deze
aaneengeslotenheid te verbreken
waren even dom als nulteloos.
Tien maanden oorlog hebben dit
fanatisme verdiept. Het Duitsche
volk heeft zijn innerlijke houding voor alles bewezen
door zijn zoonen die op de slagvelden streden en die in
enkele weken den na Duitschland sterksten militairen
legenslander hebben verslagen en vernietigd. Hun geest
was en is ook de geest van het Duitsche vaderland.
Ten zesde: Het overige deel ven de wereld De laatste
hoop schijnt in de oogen der Engelsche politici, behalve
op de vei bonden en geallieerde naties, bestaande
uit een aantal van door hen onderhouden staatshoofden
zonder troon, steaislieden zonder volken en gerer?als
zonder legers, op nieuwe verwikkelingen gevestigd te
zijn, die zij hopen te voorschijn te kunnen roepen dank
zij hun in dit opzicht beproefde handigheid. Het geloof
aan een mogelijke nieuwe vervreemding tusschen
Duitschland en Rusland is van deze verwachting een
werkelijke Ahasverus.
De Duitsch-Russische verhouding is definitief bepaald.
Het motief hiertoe lag in het feit dat Engeland
en Frankrijk, ondersteund door zekere kleine staten,
Duitschland veroveringsplannen in gebieden toedichtten,
/ —
Nr. 1354 Holl'.

die buiten alle Duitsche belangen lagen. Nu eens werd
gezegd, Duitschland wil de Oekraine bezetten, dan weer
Duitschland wil Finland binnenrukken. Een andere keer
beweerde men, Roemenië wordt bedreigd, ja tenslotte
was men zelfs voor Turkije bevreesd.
Ik achtte het onder deze omstandigheden juist om
voornamelijk met Rusland over te gaan tot een nuchtere
vaststelling der belangen, teneinde eens en voor altijd
duidelijk te maken, wat Duitschland voor zijn toekomst
als belangengebied meent te moeten beschouwen en wat
omgekeerd Rusland voor zijn bestaan belangrijk acht.
Op deze duidelijke afbakening van de wederzijdsche
belangengebieden volgde de nieuwe regeling van de
Duitsch-Russische verhouding. Alle hoop dat thans in hef
kader daarvan een nieuwe Duitsch-Russische spanning
zou kunnen intreden, is kinderachtig. Noch Duitschland
heeft een stap gedaan die het buiten zijn belangengebied
bracht, noch Rusland heeft zulks gedaan. De hoop
van Engeland echter, door het uitlokken van de een of
andere nieuwe Europeesche crisis een ontlasting van
zijn eigen situatie te kunnen bereiken is, voorzoover het
de verhouding tusschen Duitschland en Rusland betreft,
een valsche gevolgtrekking. De Britsche staatslieden
zien alles iets langzamer in, zij zullen derhalve ook dit
nog in den loop der lijden leeren begrijpen.
Ik heb in mijn rede van den zesden October de verdere
ontwikkeling van dezen oorlog wel juist voorspeld.
Ik verzeker U, heeren afgevaardigden, dat ik geen
oogenblik aan de overwinning kon twijfelen. Wanneer
men thans niet juist in de nederlagen de teekenen en
waarborgen van de eindoverwinning ziet, dan geloof ik,
dat de ontwikkeling mij tot dusver wel in het gelijk heeft
gesteld. Niettegenstaande ik van deze ontwikkeling
overtuigd was, heb ik destijds Frankrijk en Engeland de
hand toegestoken om tot overeenstemming te komen.
Ik heb U destijds tegelijkertijd verzekerd, dat ik
vreesde wegens mijn vredesvoorstel zelfs te worden uitgekreten
voor bangerd, die niet wil vechten omdat hij
niet meer vechten kan. Het is ook precies zoo gebeurd.
Ik geloof echter wel dat reeds thans Frankrijk — minderde
schuldige staatslieden als het volk — over dezen sesden
October anders zal denken. Welk een onnoemelijke ellende
is sindsdien over dit groote land en volk gekomen! Ik
wil het er niet nog eens over hebben, wat een leed deze
oorlog den soldaten heeft gebracht. Want bijna hier
bovenuit gaat nog het leed dat ontstaan is door de gewetenloosheid
van hen, die millioenen menschen zonder
eenigen grond van hun haardsteden hebben verdreven,
slechts met de gedachte, hierdoor wellicht de Duitsche
oorlogsvoering moeilijkheden te kunnen bereiden.
Dit alles had — zooals gezegd — niet behoeven te
gebeuren. Want ik heb nog in October noch van Frankrijk,
noch van Engeland iets anders verlangd dan alleen
den vrede.
Doch de heeren belanghebbenden bij de wapenindustrie
wilden de voortzetting van dezen oorlog tot eiken
prijs en zij hebben dezen oorlog thans gekregen.
Ik ben zelf te zeer soldaat om geen begrip te hebben
voor de rampzalige gevolgen van een dergelijke ontwikkeling.
Ik hoor thans uit Londen slechts een schreeuwen
— het is niet het schreeuwen der massa's, doch der
politici — dat de strijd nu juist moet worden voortgezet.
Ik weet niet of deze politici reeds de juiste voorstelling
van de komende voortzetting van dezen strijd hebben.
Ze verklaren weliswaar dat zij dezen oorlog zullen voortzetten,
en, wanneer Engeland er aan te gronde zou gaan,
van Canada uit. Ik geloof nauwelijks, dat dit zoo te be­
grijpen is, dat het Engelsche volk naar Canada gaat,
doch het zullen toch wel alleen de heeren belanghebbenden
bij den oorlog zijn, die zich naar Canada terugtrekken.
Het volk zal, naar ik meen, toch wel in Engeland
moeten blijven.
En het zal den oorlog in Londen toen ongetwijfeld met
andere oogen bezien dan zijn zoogenaamde leiders in
Canada.
De heer Churchill heeft het zoojuist weer verklaard
dat hij den oorlog wil. Hij is thans ongeveer zes weken
geleden begonnen met den oorlog op het terrein, waar
hij schijnbaar gelooft, wel bijzonder sterk te zijn, namelijk
den luchtoorlog tegen de burgerbevolking, zij het
ook onder het op den voorgrond geschoven motto tegen
zoogenaamde oorlogsdoelen. Deze oorlogsdoelen zijn
sinds Freiburg open steden, gehuchten en boerendorpen,
woonhuizen, ziekenhuizen, scholen, kinderbewaarplaatsen
wat er al meer getroffen wordt.
Ik ben mij er van bewust, dat ons antwoord, dat eens
zal komen, onnoemelijk leed en ongeluk over de menschen
zal uitstorten.
Natuurlijk niet over den heer Churchill; want hij zal
dan immers ongetwijfeld in Canada zitten, daar waar
men reeds het vermogen en de kinderen der voornaamste
belanghebbenden bij den oorlog heengebracht heeft.
Maar voor millioenen andere menschen zal het groot
leed veroorzaken. De heer Churchill zal mij ditmaal wellicht
bij uitzondering gelooven, wanneer ik als profeet
nu het volgende verklaar: Er zal daardoor een groot
wereldrijk vernietigd worden. Een wereldrijk dat ik nimmer
heb willen vernietigen of zelfs maar heb willen benadeelen.
Alleen ben ik het er met mijzelf over eens dat
de voortzetting van dezen strijd slechts met de volkomen
vernietiging van een der beide oorlogvoerenden zal eindigen.
Mister Churchill moge gelooven dat het Duitschland
is. Ik weet dat het Engeland zal zijn.
In dit uur voel ik mij verplicht ter wille van mijn geweten
nog eenmaal een beroep op het gezond verstand
ook van Engeland te doen. Ik geloof dit te kunnen doen,
omdat ik niet als overwonnene om iets smeek, maar als
overwinnaar tot het gezond verstand spreek, ik zie geen
reden die tot voortzetting van dezen strijd kan dwingen.
Ik betreur de offers die hij eischen zal. Ook mijn eigen
volk zou ik die willen besparen. Ik weet dat millioenen
Duitsche mannen en jongelingen vlam vatten bij de gedachte,
eindelijk zich met den vijand te kunnen meten,
die ons zonder eenige reden ten tweeden male den oorlog
verklaarde.
Alleen weet ik dat er thuis vele vrouwen en moeders
zijn, die in weerwil van de groote bereidwilligheid om
ook' het laatste op te offeren, toch met haar hart aan dit
laatste gehecht zijn. De heer Churchill moge zich van
deze mijne verklaring wederom afmaken met den kreet
dat dit slechts het voortbrengsel van mijn angst zou zijn
en van mijn twijfel aan de eindoverwinning, maar ik heb
dan in ieder geval mijn geweten verlicht ten aanzien van
de dingen die komen gaan.
Terugziende op de tien maanden die achter ons liggen,
worden wij allen door de genade van de Voorzienigheid
overweldigd, die ons in staat stelde in het groote
werk te slagen. Zij heeft onze besluiten gezegend en ons
op de moeilijke wegen vergezeld. Ik ben aangegrepen
door het bewustzijn van de bestemming die zij mij heeft
gegeven, namelijk aan mijn volk de vrijheid en de eer te
hebben teruggegeven. De schande die 22 jaar geleden in
het boseh van Compiègne begon, is op die zelfde plaats
voor altijd uitgewischt.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Uitgever en Drukker: Falken-Verlag, Hamburg

John Buil en de kleine natiën
Dc Pool: Dantaig en Oost-Pruisen voor Polen! De Pool: Help! Help! lk bezwijk! Buil- Het overschotje van de Poolsdie schepen en
De Duitscher: Ik weet wel, dat Engeland je stijft in je John Buil: Volhouden, vriendje, volhouden. s ol a» t e n komt mij goed van pas. Het Poolsche goud
eischen, doch ik waarschuw je voor onbekooktheden, ^ m ( J t e e n m a a r i n d e w a c n t slèepen.
die je duur te staan moeten komen.
John Buil: Alleen maar een stuk of wat mijnt- De Noor: Asjeblief,, mijn koopvaardijvloot De Noor: Hoe heb ik het nu, , 8 dat «te ,nge.-
Termijn brave Noren! Bekommer je maar John Buil: Ik zweer je: er kan je niemendal sche hulp.
niet om het volkenrecht en om Duitschland. overkomen!
D^nandsclie Maagd: Haast je.TeTte De Nederlandse Maagd: Oh wee, daa, is de De ^ * *
JohSul.T kunt er op aan, ik hen van de JohnX^L^t hem, hij zal niets meer van JohnBu.1: Dat moeten wij in London opbergen.
tijj zijne gading vinden!
Nr. 1364 hotl.

lohn Buil: Vooruit maar, door België naar In België valt er ook flink wat te halen. De beteuterde Belgen dekken den ^egevie-
, „ .. renden aftocht van de hngelschen uit
het Roergeb.ed! Duinkerken.
John Buil: Sdi.et op, met ons tweetjes tegen De FransAmann: John Bn.1, waar hang je ^^[^^ ^1^^
dat Duitsche gespuis! toon uit. '
De Franschman: Ik reken op jouw hulp! John Buil: Standhouden, over een jaar ot
wat ben ik zoo ver!
De Franschman: Dat heb ik nu voor dank! In John Buil: Merkwaardig, waarom voelt nie-
Oran en Dakar wentelen zich een duizend- mand meer ietBVOor eene garantie van mij.
tal mijner matrozen in hun bloed.
Drukken Falken-VerUg, Hamburg

De waarheid over het Reuter-bureau.
Israël Beer Josaphat,
In het jaar 1816 werd den uit
Galicië geïmmigreerden en te
Kassei wonenden rabbinaatsbeheerder
Samuel Levi Josaphat een
zoon geboren, die de voornamen
IsraëlBeer kreeg. Deze Jodentelg
heeft op de wereldpers
zulk een invloed weten uit te
oefenen, dat het de moeite waard
is zich eens kritisch met hem bezig
le houden.
Reeds vroeg ontwikkelde Israël
Beer Josaphat een uitgesproken
neiging tot sjacheren en handelen.
Daartoe gaf hem de geldschieterszaak
van zijn oom goede gelegenheid.
In plaats van zijn oom le dienen
deed hij met merkwaardige sluwheid
en geslepenheid geldzaken
voor eigen rekening. Spoedig liet
hij zich niet alleen doopen, maar
nam ook te zelfder tiid een ande­
de zoo Senaamde Baron von Reuter. r en naam aan. Israël Beer Josaphat
aar een^ar^atuur van een n o e m c | e pgyl
] ulj us Reuler.
Achter dezen naam vermoedde niemand meer een
Jood. Daarom gelukte het hem ook onder deze vermomming
een betrekking te krijgen in een grooten Berlijnschen
boekenhandel. Gesteund door hel vertrouwen van
den goedgeloovigen eigenaar werd hij in 1848 belast
met de waarneming van de belangen der firma op de
bekende boekenhandelaarsbeurs te Leipzig. Daar verduisterde
hij de gezamenlijke kasontvangsten van hel
geheele jaar ten bedrage van 6.000 daalders en vluchtte
daarmede over de grens. In Parijs speelde hij de rol van
politiek vluchteling en richtte een inlichtingenkantoor op
voor zakenlieden en couranten. Het vooruitstrevende
Agentschap Havas te Parijs (gefinancierd door de
Joodsche bankiers Hirsch en Erlanger deed hem een
te groote concurrentie aan. Daarom vestigde hij in 1851
zijn bureau in Londen, waar hij om zoo te zeggen het
monopolie bezat.
Het Jodendom bezit over de geheele wereld in zijn
overal verspreide handelslieden die hand aan hand
werken een soort vennootschap. Het is een merkwaardig
verschijnsel dat een groot gedeelte der vaktermen
van de internationale gauwdieventaal Joodsch is.
Het vaaks! komt het woord „baldowern" voor, d.w.z.
uiihooren, inlichtingen verschaffen. Reuler loonde spoedig
dal hij op dit gebied een bijzonder soort vakman was.
Spoedig gelukte hel hem met de „Times" op voet van
zaken te komen; nu kon Reuter-Josaphat zijn bureau
grootscheeps optrekken.
Hij liet kabels en telegraaflijnen aanleggen die hij met
woekerwinsten van deels meer dan 600 % weer verkocht.
Zoo verkocht hij b.v. de voor een bedrag van 100.000
Pond Sterling aangelegde kabellijn Londen-Hannover
later voor 726.000 Pond Sterling. Overal waar de mogelijkheid
bestond om aansluiting aan nieuwe telegraafnetten
te verkrijgen verstond Reuter het om zich een
domineerende positie te verschaffen. Vooral gelukte het
hem in den Amerikaanschen burgeroorlog geld te maken.
Hij liet de aankomende schepen snelle jachten legemoel
varen en de ontvangen berichten door telegrafen naar
Londen doorgeven. Hier werden ze voor beursspeculaties
en krantenzaken in klinkende munt omgezet.
In Engeland bestond toen nog altijd een soort rasbewustzijn.
Man zag den kleinen Jood, die in zijn zucht
om een waardig uiterlijk ten toon te spreiden den indruk
van een karikatuur maakte, over den schouder aan. Ook
was de straat waar hij voor zijn altijd grooter wordende
kantoren een huis gekocht had, naar buiten al le zeer een
uithangbord van hetgeen er in werkelijkheid achter zat.
Het was namelijk de oude Jodensteeg (Old Jewry) te
Londen.
Reeds in het jaar 1871 had Reuter-Josaphat den titel
van baron gekocht. De permissie om den titel ook in
Engeland te voeren verkreeg hij echter eersl kort voor
zijn dood. Duitsche wapenkundigen hadden het voorstel
gedaan dat Reuter in zijn wapen een zak met 6.000 daalders
en het devies „non olet" (Geld stinkt niet) zou opnemen.
Men had dus zijn gauwdievenstreken bij zijn vertrek
uit Duitschland niet vergeten.
In 1872 wisl Reuter-Josaphai den Sjah van Perzië te
bewegen hem omvangrijke concessies voor spoorwegen
en voor de exploitatie van de bodemschatten van Perzië
te verleenen. Maar in plaats van spoorwegen le bouwen
en bodemschatten te exploileeren versjacherde hij de
concessie tegen een andere waardoor hij het oprichtersprivilegie
voor de Bank van Perzië verkreeg. Dus was
hij weer eens bij het Joodsche einde van alle dingen
aangekomen, het gelduitleenen.
In 1879 ging de leiding van het Reuter-bureau dan
over op zijn zoon H e r b e r f, die het nog beter dan zijn
vader klaarspeelde om zich met zijn Joodsch aanpassingsvermogen
het air van een „echt" Engelschman le
geven.
De onder leiding van „Baron" Herbert gedurende den
wereldoorlog over de wereld verspreide leugens zijn
bekend. De gemeene verzinsels van afgehakte kinderhanden,
gekruisigde soldaten en lijkenvetfabrieken zijn
zonder twijfel voortbrengsels van ziekelijke hersens geweest.
Dat was echter geen beletsel voor de Engelsche
regeering om de verspreiding van deze waanzinnige
geruchten te ondersteunen. Maar het telkens weer verspreiden
van deze dik opgelegde leugens der Reulerbenchtgeving
werd zeits
voor de neutrale afnemers te
veel en de zaken begonnen
te kwijnen. Baron Herbert
pleegde in het jaar 1915 zelfmoord.
Nu is het gebleken dat de
leugen, zooals de Engelschman
Sir Arlhur Ponsonbv in
zijn boek„Falsehood inWartime"
schrijft, voor Engeland
een uiterst nuttig oorlogswapen
was. Regelrecht
onontbeerlijk was in dit wereldwijde
leugensysteem het
Reuler-bureau, waarvan men
den ondergang met zorg
gadesloeg. Men kocht vlug
onder de hand de aandeelen
op onder opoffering van
1. B. Rickettson-Hatt,
Hoofdredacteur van het Reuter-bureau,
bekleedde gedurende den wereldoorlog
ala officier van den Iutetligence.Service
een leidende positie.
een half millioen Pond Sterling
en verkondigde dat men
met „eerlijkheid" en „rechtschapenheid"
overeenkom-
No. 1374 holl.

stig de Engelsche traditie het bureau „onafhankelijk" en
„onpartijdig" zou voortzetten.
Over de vraag in hoeverre het Reuter-bureau nu werkelijk
„onpartijdig" en „onafhankelijk" werkte, heeft zich
Herbert Reuter reeds vroeger uitgelaten:
„Natuurlijk zijn wij officieus in zooverre dal wij communigués
van de regeering verspreiden en het spreekt
vanzelf dat wij in kritieke dagen, als de belangen van
het Britsche Rijk op het spel staan, altijd de meening
van de Britsche regeering en van de competente
Engelsche pers tot de onze maken."
De lezers van neutrale bladen moesten zich nu eens
voorhouden of zij zich met dergelijke „objectieve" Reuterberichten
willen laten volstoppen, als de belangen
van het eigen land met de Britsche belangen in botsing
komen.
Hoe groot ook het gevaar moge zijn dat de vrije
meeningsvorming der volken door de pers van het eigen
land in de richting van de Engelsche belangen beïnvloedt
wordt, nog grooter is een ander gevaar dat de veiligheid
van de natie bedreigt. Als de eigenlijke spin in hef
Reuter-web is de nieuwe leider, Sir Roderick ) o n e s ,
slechts aan weinigen bekend. Als hoofdredacteur treedt
op I. B. Rickettson-Hait. Deze was actief garde-officier
en gedurende den wereldoorlog leider van den Inlelligence-Service.
Reeds sedert geruimen tijd is het wereldomvattende
inlichtingen-net van Reuter den met alle middelen werkenden
Intelligence-Service, den Britsche geheimen
dienst, gedienstig geweest. Toen de Japansche regeering
in Augustus 1940 doortastte en een in Japan bestaande
Britsche spionage-organisatie ophief, bekende de vertegenwoordiger
van Reuter te Tokio.,Cox, dat hij de
leider van de spionage-organisatie was. Cox pleegde
naderhand zelfmoord. De Britsche regeering had in schijn
tegen de arrestatie van Cox geprotesteerd. Toen echter
de Japansche regeering de publicatie van de bewijsstukken
aanbood, kreeg men over de Engelsche stappen
niet veel meer te hooren.
Naar aanleiding van deze gebeurtenis brandmerkte
de gewezen Reuter-correspondent te Praag, R u d e 1,
de geheime betrekkingen van den Intelligence-Service
lot den internationalen Reuter-dienst. Zooals Rudel
verklaarde bestaat er in de kantoren van Reuter in
alle groote steden van de wereld een strenge scheiding
tusschen den dagelijkschen gewonen jouralistischen
diens! en de politieke afdeeling voor oeconomie en
landsverdediging. Deze iweede, zoogenaamde groote
afdeeling wordt waargenomen door ervaren Reutercorrespondenten
die doorgaans Engelschen en meestal
gewezen officieren zijn. De groote afdeeling staat
onder leiding van haar organisator, den meergenoemden
hoofdredacteur I. B. Rickettson-Hait. Naar buiten
zijn de geheime agenten geaccrediteerde vertegenwoordigers
van het agentschap. Tot de plichten van
deze Reuter-vertegenwoordigers behoort ook het geven
van steekpenningen aan journalisten en makers der
openbare meening. Hun geheime berichten geven ze
aan de Britsche diplomatieke vertegenwoordigers, die
ze dan gechiffreerd naar Londen doorgeven.
Gedurende de tchechische crisis was in Praag de
Reuter-man F. J. Ferguson KEB. leider van de geheele
organisatie. Ferguson was vroeger in Genève werkzaam
geweest en gedurende den wereldoorlog aan generaal
Allenby in het nabije Oosten toegevoegd. Naast
Ferguson had ook de Reuter-man W. Cross in dienst
van het agentschap de belangen van den Intelligence-
Service waar te nemen.
Kort na het uitbreken van den Engelschen oorlog werd
Ferguson met speciale opdrachten voor de kleine Balkanstaten
belast. Het net van den Britschen Intelligence-
Service op de Balkan, waarin ook de Reuter-dienst een
rol speelde, kon de voorgenomen groote slagen niet meer
uitvoeren. Het betrof het opblazen van de Ijzeren Poort
om de scheepvaart op den Donau stop te zetten en
voorts de vernietiging van de Roemeensche oliebronnen.
Dank zij de maatregelen van de betrokken regeeringen
werd dit verhinderd. In elk geval hebben de volken intusschen
geleerd wat er achter den titel „Reuter-bericht"
schuil gaat.
Uit het gestolen bedrag van 6.000 daalders groeide het
Reuter-bureau. Leugen, spionnage, verraad en volksophitsing,
dat zijn de kenmerken van het werk daarvan.
Helmut Sündermann, de stafleider van den Duitschen
Reichspressechef, heeft de leugenachtigheid van
de Engelsche pers aan de kaak gesteld door te zeggen:
„De Engelsche generaal Fuller heeft eens gezegd dat
de oorlog van het woord even belangrijk was als de
oorlog van de wapens. De droevige vlucht uit alle
landen, die de Engelschen beloofd hadden te zullen
helpen, staat dezen veldtocht van de leugen, waarmede
zij Europa en de wereld trachten le misleiden, waardig
Ier zijde."
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinricn Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Uitgever en Drukker: Falken-Verlag, Hamburg

De balans van den Engelschen oorlog.
Het opperbevel van de Duitsche weermacht publiceerde
begin Januari 1941 het volgende rapport over het tweede
halfjaar 1940:
„Het oorlogsjaar 1940 was een jaar van Duitsche over­
winningen. In nauwelijks drie maanden werden de
Engelschen uit Noorwegen
verdreven, Nederland en België
tot capitulatie gedwongen,
Frankrijk na harden strijd
neergeslagen, het Engelsche
expeditieleger in Vlaanderen
verslagen, van zijn wapens en
uitrusting beroofd en op de
schepen gejaagd.
Daar de Engelsche propaganda
getracht heeft, de weergalooze
successen van de
Duitsche weermacht eerst te
loochenen en dan te kleineeren,
heeft zij iedere geloofwaardigheid
verloren. Ten
slotte moest zij zich echter
toch buigen voor het feit, dat
Duitschland de door de blokkade
in gevaar gebrachte
nauwe Noordzeebasis heeft
doen springen en ze uitgebreid
heeft over een ruimte die sich
uitstrekt van de Noordkaap
tot aan de Spaansche grens,
en die het mogelijk maakt
Engeland zelf doodelijke slagen
toe te brengen.
Sedert het ophouden van den
strijd in Frankrijk zijn de
voorbereidingen voor den
strijd tegen Engeland begonnen.
Terwijl divisies van het leger
de Atlantische kust van Frankrijk
tot aan de Spaansche
grens bezetten, de resteerende
steunpunten van de Maginotlinie
zuiverden en den onoverzienbaren
buit schiftten,
maakten de marine en de
luchtmacht zich gereed om den
strijd tegen Engeland te be­
ginnen. De Italiaansche weermacht
hield intusschen steeds sterkere Britsche strijdkrachten
vast.
De oorlogsmarine kweet zich in korten tijd van de
moeilijke taak, alle in bezit genomen vijandelijke kustgebieden
van de Noordelijke IJszee tot de Golf van Biscaye
met spoed te beveiligen, de gedeeltelijk totaal vernielde
haveninrichtingen weer bruikbaar te maken, de
aangetroffen kustfortificaties weer in staat van verdediging
te brengen, en, waar noodig, nieuwe batterijen
in stelling te brengen.
Na een gevaarvolle zuivering en beveiliging van het
uitgebreide kustvoorterrein namen onmiddelijk lichte
zeestrijdkrachten aan den strijd deel. De met bijzondere
stoutmoedigheid uitgevoerde uitvallen werden steeds
weer tot ver in het Engelsche kustvoorterrein doorgevoerd.
Bijzonder succesrijk was het optreden van zeestrijd-
• krachten in overzeesche wateren. Telkens wanneer de
~ Duitsche frontlijn tegen Engeland.
•ggnBOBBi Duitsche blokkadekring om Engeland.
vijand het optreden van de Duitsche kaperschepen
trachtte te belemmeren, leverden de Duitsche oorlogsschepen
met hem zeegevechten, waaruit zij zelf met
succes e^ nog ten volle strijdvaardig te voorschijn kwamen,
terwijl de tegenstander met beschadigingen en vei liezen
het tooneel van den stiijd
moest verlaten en de dichtstbijzijnde
haven moest opzoeken.
Zoo zag zich de
vijandelijke leiding van den
zeeoorlog voortdurend voor
nieuwe verrassingen geplaatst.
Aan deze gevechtshandelingen
der oorlogsmai ine, in
vereeniging met de aanvallen
van de luchtmacht, viel een
aanzienlijk aantal Biitche
oorlogsschepen ten offer. D ior
de marine werden 12 torpedobootjagers,
9 hulpkruisers, 3
kanonneerbooten, 63 kleine
oorlogsvaartuigen, door rie
luchtmacht in totaal 32 verschillende
eenheden van de
Britsche marine tot zinken gebracht.
De totale tonnage van deze
tot zinken gebrachte oorlogsschepen
bedraagt rond 190.000
ton.
In nog veel grootere mate
kreeg de Britsche koopvaaidij
de gevolgen van de nieuw
veroverde breede en voor
Engeland zoo nabije basis te
bespeuren. In samenwerking
met de duikbooten van rie
Italiaansche marine hebben
Duitsche duikbooten haar successen
steeds meer opgevoeid
De stijgende cijfers van rie in
den grond geboorde schepen
beteekenen een aantasting
van de levensader van het
Britsche eiland. Voor de eerste
maal konden ook door gewapende
koopvaardijschepen
in overzeesche wateren vij­
andelijke schepen voor goeden
prijs verklaard en naar Duitschland opgebracht
worden. Tegelijkertijd brachten Duitsche gevechts- en
duikvliegers door onvermoeide aanvallen op Britsche
konvooien en afzonderlijk varende, koopvaardijschepen
den tegenstander ernstige verliezen toe. Van IJsland tot
de Noordkust van Afrika bewaakte de gewapende luchtverkenning
het Atlantische luchtruim en verlichtte door
haar lange-afstands-meldingen de zware taak der Duitsche
duikbooten. Engeland verloor van 25 Juni tot het
einde van het jaar aan eigen of in zijn dienst vatende
koopvaardijschepen: als gevolg van gevechtshandelingen
van de Duitsche oorlogsvloot 3.200.000 bit., door gevechtshandelingen
van de Duitsche luchtmacht meer dan
700.000 brt. In totaal meer dan 3.900.000 bit.
Daaronder zijn de resultaten van het leggen van mijnen,
dat zich tot de verst verwijderde zeeën heeft uiige strekt,
tot dusver nog slechts voor een klein deel begrepen
Een verder verlies leed de vijand door de beschadiging
Ho. K!84 llull.

van minstens 264 koopvaardijschepen van ruim 2.000.0G" 1
brt. in totaal.
Deze resultaten werden met slechts geringe verliezen
van de oorlogsvloot behaéld. Zij bedroegen sedert den
25en Juni: 3 torpedobooten, 5 mijnenlegers, 3 duikbooten
en 12 kleinere oorlogsvaartuigen.
Een deel der verloren gegane schepen kon gelicht en
weer in dienst gesteld worden. Overigens zijn de verliezen
in het kader van het bewapeningsprogramma der
marine dat met inbegrip van de zwaarste slagschepen
ongestoord verder werd uitgevoerd, niet slechts gecompenseerd,
doch de marine kon integendeel op het punt van
slagvaardigheid belangrijk versterkt worden.
Door gebruik te maken van alle beschikbare middelen
heeft de Duitsche luchtmacht na beëindiging van den
veldtocht in Frankrijk in een paar weken den opmarsen
voor den concentrischen aanval op de Britsche eilanden
voltooid.
Sedert Mei heeft de Britsche luchtmacht in nachtelijke
vluchten Duitsch rijksgebied aangevallen en daarbij
vrijwel uitsluitend niet-militaire objecten getroffen. Den
8en Augustus begon de Duitsche vergelding voor een
vorm van den luchtoorlog, dien Duitschland noch gewild
noch aangevangen heeft, ofschoon alle voordeelen aan
Duitschen kant lagen.
Sindsdien hebben Duitsche gevechtsformaties in meer
dan 130 grootscheepsche aanvallen telkens tusschen de
100.000 en 700.000 KG. bommen uitgeworpen.
Ofschoon reeds een reeks vijandelijke aanvallen op
Berlijn vooraf was gegaan, werd de eerste vergeldigingsaanval
op de Britsche hoofdstad pas den 6en September
ondernomen. Sindsdien heeft Londen meegemaakt, wat
aan de Duitsche steden was toegedacht. Meer dan 450
maal luchtalarm en meer dan honderd Duitsche aanvallen,
waaronder eenige van geweldigen omvang,
hebben het normale leven van deze stad onmogelijk gemaakt,
haveninstallaties, dokken en opslagplaatsen vernield.
Sedert den 15en November strekken de Duitsche luchtaanvallen
zich ook uit tot andere centra van de Britsche
oorlogsindustrie. In 80 aanvallen in groot verband en
325 andere aanvallen op belangrijke industriëele bedrijven
is de Britsche bewapening, in het bijzonder in het
midden-Engelsche industriegebied zoo zwaar getroffen,
dat de vermindering der productie voor Engeland gevaarlijke
afmetingen aanneemt.
Daarnaast werd echter ook door 350 aanvallen op de
belangrijkste haveninstallaties aan den Britschen invoer
en de capaciteit van deze invoerhavens zeer ernstige
schade toegebracht.
Ver over de duizend kleine aanvalsacties richtten zich
tegen militaire doelen als vliegvelden, troepenkampen,
stellingen van luchtdoelgeschut, tankparken, pakhuizen,
electrische centrales en verkeerswerken.
Tijdens deze vrijwel ononderbroken bombardementen
daagden formaties jagers en jachtkruisers den vijand tot
De Engelsche balans.
luchtgevechten uit en brachten hem zware verliezen toe.
Zij beveiligden door haar escorte de gevechtsformaties
op de heen- en thuisvlucht.
Sedert den 25en Juni heeft de vijand aan vliegtuigen
ongeveer het drievoudige verloren van de verliezen der
Duitsche luchtmacht.
Sedert den 24en October hebben ook escadrilles van
de Italiaansche luchtmacht zijde aan zijde met de
Duitsché formaties met succes aan de aanvallen op Engeland
deelgenomen.
Verdragende batterijen van het leger en de marine
slaagden er herhaaldelijk in, konvooien, die door het
Kanaal trachtten te varen, met verliezen voor den
tegenstander uiteen te jagen. Met goed gevolg werden
ook militaire objecten in het gebied van Dover en ten
Zuiden van Londen aangevallen. Het verdragend geschut
van den vijand beantwoordde het vuur slechts nu en dan
en zonder eenige uitwerking.
In het eigen land en in het bezette gebied weerden
jachtformaties en de luchtdoelartillerie de aanvallen van
den vijand, die bijna alleen bij duisternis, bij gunstig
weer en met kleine eenheden plaats vonden, af.
Terwijl de Duitsche luchtmacht sedert den 8en Augustus
meer dan 43 millioen KG. brisantbommen en meer dan
1.600.000 KG. brandbommen in meer dan 2000 aanvalsacties
op strategische doelen van de Britsche eilanden
heeft geworpen, bedroeg de door den vijand uitgeworpen
bommenlast slechts rond een vijfentwintigste deel van
deze hoeveelheden; het meerendeel van de vijandelijke
bommen kwam terecht op woonwijken, o. a. op 30 ziekenhuizen
en hospitalen, alsmede op 40 kerken en begraafplaatsen.
De aangerichte militaire en oorlogsoeconomische
schade is daarentegen gering. De Duitsche
oorlogsoeconomie heeft er, over het geheel genomen,
niet in het minst schade door ondervonden. Dank zij de
voorbeeldige houding van de burgerbevolking en van alle
organisaties van de luchtbescherming mislukten alle
pogingen van den vijand om Duitschland grootere schade
aan goed en bloed te berokkenen.
In tegenstelling met de strenge Engelsche censuur
werden neutrale dagbladcorrespondenten in Duitschland
in de gelegenheid gesteld, zich van de uitwerking der
vijandelijke aanvallen in de volgens officieele Engelsche
berichten zwaar getroffen Duitsche steden te overtuigen.
Van week tot week werd in Engelsche berichten melding
gemaakt van hevige aanvallen op Duitsche steden,
waarop geen enkele bom is gevallen — ja, waarboven
niet eens gevlogen is.
De strijd tegen Engeland gaat voort. De uitwerking is
tot dusver veel grooter dan uiterlijk constateerbaar. Het
jaar 1941 zal daarvan hat bewijs brengen.
Gewend te zegevieren en gehard door den strijd ziet
de Duitsche weermacht terug op een jaar van grootsche
successen. Zeker van de overwinning en sterker en beier
uitgerust dan ooit ziet de weermacht het komende jaar
tegemoet."
Het Londensche dagblad, de „Daily Mail" van 1 Januari schrijft in zijn overzicht over het
jaar 1940: „Een jaar geleden hadden wij slechts één enkelen vijand en een machtigen
bondgenoot. Dat is thans omgekeerd. Het Britsche Empire staat thans zoo goed als alleen.
Duitschland verkreeg in het afgeloopen jaar niet alleen een bondgenoot met een groot
leger, een groote luchtmacht en een groote vloot, maar het verkreeg ook de heerschappij
over de industriëele en landbouw-oeconomische hulpbronnen van Europa, van de Noordkaap
tot de Pyreneeën en van Brest tot de Zwarte Zee. Tegenwoordig staan 225 millioen
menschen onder Duitsche leiding. Als iemand dat een jaar geleden voorspeld had, zou men
hem voor krankzinnig verklaard hebben!"
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee V2.7
Uitjrevor en Drukker: Falken-Verlag, Hamburg.

Aan de kaak gesteld!
Kernstukken van de rede van den Führer ter gelegenheid van den achtsten verjaardag van de machtsovername.
Terwijl Duitschland eeuwen achtereen zijn oeconomischen
nood trachtte te lenigen door menschen tot de
emigratie te dwingen, had Engeland langzamerhand zijn
zoogenaamd wereldrijk opgebouwd. Niet uit vrijen wil
of door de macht van het denkbeeld, maar door geweld
is dit wereldrijk aaneengesmeed. Oorlog na oorlog werd
er gevoerd, volk na volk van zijn vrijheid beroofd, staat
na staat vernietigd.
Als spreekwoord wordt gezegd, dat wanneer de Engelschman
van God spreekt, hij katoen bedoelt. Dat is
heden ten dage nog zoo. Als men bedenkt hoe vroom en
geloovig deze menschen zich voordoen, die ijskoud volk
na volk een strijd opdringen die slechts hun materieele
belangen dient, dan kan men slechts zeggen: Zelden
is de menschelijke huichelarij tot een
dergelijk maximum gestegen
In elk geval is het resultaat van dezen 300 jaar langen
en met bloed bevlekten weg het feit, dat 46 millioen
Engelschen in het moederland drievierde deel van de
wereld beheerschen.
Maar niet alleen Duitschland was in dezen driehonderdjarigen
concurrentiestrijd dezeraarde uitgeschakeld.
Hetzelfde geldt ook voor Italië.
Het is van belang, dat wij telkens weer met luider stem
hierop wijzen, omdat onbeschaamde democratische leugenaars
optreden en -beweren, dat de z. g. autoritaire
staten de wereld wilden veroveren, terwijl in werkelijkheid
onze oude vijanden van ouds her de wereldveroveraars
zijn.
Daarbij is het interessant het verloop van de ontwikkeling
van de Brilsche wereldmachtspolitiek sedert ongeveer
400 jaar na te gaan.
Eerst de strijd tegen Spanje met behulp van
de Hollanders;
dan de strijd tegen de Hollanders met
behulp van andere Europeesche landen, waaronder
ook van Frankrijk;
dan de strijd tegen Frankrijk met de hulp
van Europa;
dan eindelijk de strijd tegen Duitschland
met behulp van Europa en behulp van de rest van
de wereld, welke ter beschikking stond.
De wereldoorlog die van 1914 tot 1918 Europa ontwrichtte,
was uitsluitend het beoogde product van Britsche
staatsmanskunst. Ondanks het feit dat de geheele
wereld toen tegen Duitschland gemobiliseerd was, is
Duitschland in feite niel overwonnen. Wij kunnen dat
thans rustig zeggen. De Duitsche soldaat heeft ruim vier
jaar lang stand gehouden tegen den aanval van een vijandelijke
wereld en had nog langer stand'gehouden als
niet de toen nog aanwezige lichtgeloovigheid van het
Duitsche volk in de achtenswaardigheid van de democratische
wereld en haar staatslieden er nog bijgekomen
was. Maar deze lichtgeloovigheid van het Duitsche volk
is op vreeselijke wijze beloond geworden. De geschiedenis
maakt herhaaldelijk melding van afzonderlijke woordbreuken.
Wat echter in de jaren 1918, 1919, 1920 en 1921
is geschied, waren woordbreuken aan de loopende band.
Nog nooit is een volk zoo bedrogen geworden als
toen het Duitsche volk. Wat heeft men aan dit lichtgeloovige
volk niet allemaal beloofd - en wat hebben ze
ons volk aangedaan! Men heeft het uitgeplunderd en uit­
geperst. Men heeft zich daarbij van een buitenlandschen
staatsman, een Amerikaan, bediend, om een nog grootere
lichtgeloovigheid bij het Duitsche volk te bereiken.
Wien hebben ze bedrogen en afgeperst? Den nationaalsocialistischen
staat soms? Neen, de Duitsche democratie.
De Duitsche democratie van toen had natuurlijk
gehoopt de sympathieën van de anderen te verwerven,
maar ze heeft niets anders dan het naakte
egoïsme van wreede, gemeene financiers leeren kennen,
die nu begonnen te plunderen wat er te halen was.
Vaker dan ik heeft geen mensch ooit verklaard en
neergeschreven wat hij wil; ik schreef het telkens weer:
Liquidatie van V e r s a i 11 e s. En dat dit verdrag
een gemeen document was, dat hebben tenslotte zijn
makers zelf toegegeven, ja, zij hebben zelfs toegegeven,
dat de mogelijkheid van een herziening onder hel oog
moest worden gezien.
Toen Frankrijk dezen oorlog begon, had het in het geheel
geen reden daartoe. Het was eenvoudig de lust om
weer tegen Duitschland te vechten. Maar zij zeiden: „Wij
willen de Oostmark wegnemen, Duitschland uit elkaar
rukken!" Zij hebben zich overgegeven aan fantasieën der
vernietiging van ons rijk.
En Engeland? Herhaalde malen heb ik Engeland de
hand gereikt. Het was juist een punt van mijn programma,
met het Engelsche volk tot een accoord te komen. Wij
hadden ook in het geheel geen conflict. Een enkel punt
bestond er: het teruggeven van de Duitsche koloniën en
daarover zeide ik: daar zullen wij eens onderhandelen.
Ook de lijd speelde geen rol. Ik noemde geen termijn.
Voor Engeland zijn deze koloniën doelloos. Het heeft
immers 40 millioen vierkante kilometer. Wat doet het ermede?
In het geheel niets. Het is slechts de geest van
oude woekeraars, die, wat zij bezitten niet willen afstaan.
Het zijn ziekelijke wezens, die zien dat hun buurman
niets te eten heeft, die dat wat ze bezitten niet kunnen
gebruiken, maar die het liever in de zee gooien, dan
er iets van weg te geven. Niets heb ik verlangd, wat den
Engelschen heeft toebehoord. Slechts datgene, wat zij
ons in 1918 en 1919 geroofd en gestolen hebben: — geroofd
en gestolen in strijd met de plechtige verzekeringen
van den Amerikaanschen president Wilson!
Wij hadden ten opzichte van de andere wereld geen
reden om ons aan haar wil te onderwerpen. Denken de
Engelschen misschien dat ik tegenover Engeland aan
minderwaardigheidsgevoelens lijd? Zij hebben ons destijds
met hun zwendel en hun leugen bedrogen! Maar de
Britsche soldaten hebben ons niet overwonnen!
De redenen zijn ons duidelijk. Zij haten onzen staal,
onverschillig hoe hij er uit ziet, keizerlijk, of nationaalsocialistisch,
democratisch of autoritair. Dat is hun hetzelfde
Zij haten vooral den socialen bloei van dit rijk.
En hier verbindt zich de zucht om over anderen te heerschen
met het gemeenste innerlijke egoïsme.
Daardoor is het mogelijk dat in een staat die over de
grootste rijkdommen ter wereld en over een reusachtige
levensruimte beschikt, millioenen menschen aan deze
zegeningen geen deel hebben, maar armzaliger leven dan
al de menschen in onze overbevolkte staten in het hart
van Europa. Het land, dat voor enkele menschen een paradijs
is biedt de massa in werkelijkheid slechts eindelooze
ellende, ellendige voeding, ellendige kleeding,
vooral ellendige huisvesting, ellendige verdienste en een
ellendige sociale wetgeving.
Nr. 1394 Holl.

Als zij zeggen: „Mei deze wereld kunnen wij nooif
tot een accoord komen", dan is het de wereld van het
ontwakende sociale geweien, waarmee zij niet tot een
accoord kunnen komen. Daarop kan ik aan de heeren aan
deze zijde en aan de overzijde van den Oceaan slechts
dit eene zeggen: de sociale wereld zal tenslotte
de succesrijke wereld zijn!
Zij kunnen oorlogen voeren voor hun kapitalistische
belangen, maar de oorlogen zelf zullen tenslotte de wegbaners
voor de sociale wedergeboorte der volken zijn.
liet is onmogelijk dal op den duur honderden millioenen
menschen naar de belangen van enkelingen hun leven
moeten inrichten.
Ja, waarom voeren de heeren eigenlijk oorlog? Eerst
zeggen ze: Om het nationalisme te bestrijden moeten de
volken der wereld verbloeden — en nu komen ze plotseling
met oude en versleten sociale gedachten van onze
overvoorgangers. Leg ze weer terug in de kist, dat is
reeds afgedankt materiaal van ons, mijne heeren! Wanneer
men welen wil, hoe zoo iets gedaan wordt, dan moet
men niet programma's nemen, die bij ons omstreeks de
jaren van 1880 of 1890 modern waren. En als thans plotseling
een Britsche arbeiders-secretaris, die echter daarnaast
als „man van de oppositie" door den staat betaald
wordt, opstaat en zegt:
„Engeland zal na dezen oorlog ermede moeten beginnen,
sociale vraagstukken aan te pakken en sociale
programma's op te lossen. Wij zullen ons ook
om de breede massa moeten bekommeren", enz.
dan kan ik dezen secretaris slechts zeggen: Dat is bij ons
reeds lang gebeurd. U moet bij ons komen, mijne heeren,
als U will leeren, hoe men dat aanpakt.
Maar reeds hel feit is voldoende, dat men zooiets nu
plotseling als een doelstelling beschouwt. Plotseling zullen
de Engelschen misschien een commissie sturen om
ons programma over te nemen.
Zelfs in den oorlog bestond nog de mogelijkheid om
tot een accoord te komen. Terstond na den Poolschen
veldtocht heb ik weer de hand uitgestoken. Ik heb niets
verlangd, noch van Frankrijk, noch van Engeland, liet was
ievergeefseh. Terstond na de ineenstorting in het Westen
heb ik weer de hand uitgestoken naar Engeland. Mei gekakel
en geschreeuw ben ik ontvangen. Zij spuwden feitelijk
op mij. Zij waren verontwaardigd.
Het sociale Duitschland is het, wat deze uit Joden en
hun financiers en sjacheraars bestaande kliek daar ginder
het meeste haat. De financieele belangen zegevieren
over de echte volksbelangen. Hel bloed der volkeren
moet dus weer in dienst van het geld van een kleine belangengroep
gesteld worden.
Wij staan hier op dit Continent en waar wij staan,
haalt niemand ons meer weg. Wij hebben bepaalde steunpunten
voor ons ingericht en wij zullen, wanneer het uur
komt, den beslissenden slag slaan. Dat wij den tijd daarvoor
gebruikt hebben, dat zullen de heeren dit jaar meemaken.
Waar hopen zij op? Op hulp van anderen? Op Amerika?
Ik kan slechts het volgende zeggen: Wij hebben van
tevoren met alle mogelijkheden rekening gehouden. Dat
het Duitsche volk tegen het Amerikaansche volk niets
heeft, is iedereen duidelijk, die niet bewust de waarheid
verdraaien will. Duitschland heeft nog nooit op het Amerikaansche
vasteland belangen vertegenwoordigd, tenzij
dat het medegestreden heeft voor de vrijheid van dil
Continent. Wanneer stalen van dit Continent nu probeeren,
wellicht in hel Europeesche conflict in te grijpen, dan
zal de doelstelling zich nog sneller wijzigen. Dan zal zich
juist Europa verdedigen. Men moet zich daarover geen
verkeerde voorstelling maken. Wie meent Engeland te
kunnen helpen, moet in ieder geval zich van het volgende
bewust zijn:
Elk schip, het zij onder escorte of niet,
dat voor onze torpedolanceerbuizen
komt, wordt getorpedeerd.
Wij bevinden ons in een oorlog, dien wij niet gewild
hebben, integendeel! Vaker kan men de andere partij
niet de hand gereikt hebben. Wanneer de anderen dan
echter willen vechten en als doel hebben hel Duitsche volk
uit te roeien, dan zullen zij leelijk hun neus stooten. Ditmaal
vechl men niet tegen een afgemat Duitschland als
in den wereldoorlog, maar dezen keer sluit men op een
in hoogste mate gemobiliseerd, strijdvaardig en vastberaden
Duitschland. Waar wij Engeland kunnen verslaan,
zullen wij Engeland verslaan!
Ons volk wordt door een wonderlijke gedachte van
gemeenschap beheerscht! Dat deze gedachte in haar
volle krach! ons moge bijblijven is de wensch van den dag
van heden. Da! wij voor deze gemeenschap willen werken
is onze gelofte. Dat wij in dienst van deze gemeenschap
de overwinning behalen, is ons geloof en ons vertrouwen.
In het Duitsche volk is weer een geest ontwaak!, die
ons reeds eenmaal langen tijd begeleid heefl. Deze fa­
natieke bereidwilligheid om alles op zich te nemen! Eiken
slag, dien wij ontvangen zullen wij met interest op in­
terest teruggeven! Alles wal ze legen ons mobiliseeren
zal ons slechts harder maken. „En al ware de wereld vol
duivels — wij zullen toch zegevieren."
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Uitgever en Drukker: Falken-Veilag, Hamburg

De Zeeoorlog tusschen Duitschland en Engeland
Wanneer men • de
positie van Engeland
en van Duiischland
bij het begin van den
oorlog met die bij
begin van het jaar
1941 vergelijkt, merkt
men het groote verschil
op, en men kan
zich er een beeld van
maken, hoe zich waarschijnlijk
het einde
van den oorlog zal
voordoen.
Daar Engeland een
eilandenrijk is, waarvan
de militaire
kracht op de vlooi gebaseerd
is, evenals
zijn oeconomiisch-politieke
kracht van de
veiligheid zijner verbindinoen
met de overige
wereld afhangt,
heeft voor Engeland de zeeoorlog sleeds de hoofdrol
gespeeld. Toen Engeland in September 1939 aan
Duitschland den oorlog verklaarde, was het in het bezit
van de grootste vloot ter wereld en geallieerd met
een van de sterkste Europeesche groote mogendheden.
Daar ook de kleine landen aan de Kanaalkust en aan
de Noordzee — België, Nederland, Denemarken —
nauwe verbindingen met Engeland zoowel als met
Frankrijk onderhielden, waren zij rechtstreeks afhankelijk
van deze beide landen, en daarmee waren
alle voorwaarden voor een overwinning der westelijke
staten gegeven. Duitschland bezat buitendien
slechts een relalief kleine vloot, die slechts ongeveer
10% van de vereenigde Engelsch-Fransche zeestrijdmachten
uitmaakte. Wie kon daarom ook aan een voor
Engeland succesvol einde van den oorlog twijfelen?
Zo was de situatie in September 1939.
Beschouwen wij de tegenwoordige situatie, zoo zien
wij vooreerst,- dat Engeland met geen groote Europeesche
mogendheid meer gealliëerd is, daar Frankrijk
overwonnen is en Griekenland niet tot de groote
mogendheden gerekend kan worden. Daarentegen
heeft Duitschland Italië als bondgenoot. Beschouwt men
nu de ten Oosten van Engeland en Scholland gelegen
kusten, dan valt te constateeren, dat deze vroeger
onder den invloed van de Gealliëerden stonden, thans
echler door Duitschland bezet zijn. Hetzelfde geldt
voor de Fransche Kanaalkust, waar de Duitsche kustartilierie
haar vuurmonden tegen Engeland gericht
heeft, Duitsche troepen het achterland beheerschen en
duizenden Duitsche vliegmachines slechts op het teeken
wachten om van Fransche, Belgische, Nederlandsche of
Noorsche vliegvelden tegen Engeland te starten.
Duitsche torpedobooten, torpedobootjagers en
onderzeeërs liggen in elke haven van deze schier eindelooze
kust. Zij vreezen de Engelsche vloot niet, integendeel,
zij wachten elk Engelsch vaartuig op en beschouwen
het als hun rechtmatige buit.
Waar is nu de Engelsche vloot?
Vroeger strekte zich de Engelsche blokkade tot zoo
dicht als mogelijk bij de vijandelijke havens uit, zoodat
Door Admiraal G. v. S c h o u 1 i z , Helsingfors
zelfs het verkeer tusschen deze havens onderling zoo
goed als onmogelijk was. Nu doorkruist de Engelsche
vloot de eindelooze oceanen om Engelands zeewegen
naar Afrika en Australië en naar het Amerikaansche
continent te beschermen. Dat is een omslachtige en dure
bezigheid, die nauwelijks iets zal opbrengen.
In vroegere tijden was een zeeoorlog een winstbrengende
onderneming. De Engelsche vloot trad steeds
aanvallend op en het hoofddoel was kostbare koopvaardijschepen
prijs te maken, waarmede de vloot als
ook Engeland gebaat waren. Toen zeide men:
„Zeeoorlog kweekt,
Landoorlog breek t",
en liet den landoorlog aan de continentale gealliëerden
over om zich zelf door den zeeoorlog schadeloos te
stellen.
Nu is het daarmede uit. De tijden zijn anders geworden.
In Europa heeft Engeland geen gealliëerde
meer, die tegen Duitschland kan optreden, en nog niet
eens de beste Engelsche havens, de oorlogshavens inbegrepen,
kunnen aan de vloot voldoende bescherming
bieden. Als de schepen van een lange reis terugkeeren
zoeken zij noch Porlsmouth noch Plymouth op, niet eens
de anders zoo rustige havens van Chatham en Sheerness
aan de monding van de Theems. Deze havens zijn Ihans
vernietigd en verlaten. Scapa Flow en Rosyth liggen te
ver van het Kanaal verwijderd, dat men niet onbewaakt
kan laten. De Engelsche vloot heeft dus geen veilige
vluchthaven meer en moet zich in de Iersche zee ophouden
om tegen de vliegers eenigermate beveiligd
te zijn.
Er beslaan nog wel enkele verborgen ankerplaatsen
aan de westkust van het eilandenrijk, maar daar ontbreken
de werven en de gelegenheden om brandstof en
munitie te laden. De voorraden voor de schepen moeten
dus naar die Iersche zee gebracht worden en daarvoor
ontbreekt de noodige scheepsruimte, en in dit opzicht
is spaarzaamheid dringend noodzakelijk. Bij ongunstig
weer kunnen de groote vaartuigen zich ook hier slecht
ophouden en zij zijn gedwongen om voor de Duitsche
vliegers naar zee te vluchten. De Engelsche vloot heeft
geen rust meer. Zij heeft geen gelijkwaardigen tegenstander,
dien ze in de traditioneele kielwater-formatie
zou kunnen aanvallen, zooals dit ten tijde der zeilschepen
mogelijk was; vooral vindt zij ook in de eigen
havens geen rust, en dat is voor een zeeman slechter
dan men zich voorstellen kan. Het verlies van verscheidene
van de belangrijkste eigen en gealliëerde havens
heeft de blokkade tegen Duitschland dermate verzwaard,
dat de Engelsche vloot tegen deze taak niet
opgewassen is. Dit bewijst het toenemende aantal Duitsche
hulpkruisers en handelsschepen, die voortdurend
den Engelschen blokkadering doorbreken.
Buitendien heeft het Engelsche konvooi-systeem met
steeds grooter wordende moeilijkheden te kampen, daar
de bemanningen van neutrale en in den laatsten tijd ook
van Engelsche schepen weigeren om de reis naar Engeland
te aanvaarden, omdat ze in de Engelsche bescherming
geen vertrouwen meer slellen, of zoo hooge loonen
verlangen dat de reeders deze niet meer kunnen betalen.
In gelijke mate stijgen ook de assurantiepremies, voor
zooverre de handelsschepen in de vaart op Engeland
nog verzekerd kunnen worden.
Nr. 1404 Holl,

Daarentegen groeit het aantal Duitsche onderzeeërs
in een steeds toenemend tempo, want deze booten
kunnen seriesgewijze gebouwd en in minder dan twaalf
maanden na de kiellegging reeds in dienst gesteld worden.
In samenhang hiermede kan men de woorden van
Adolf Hitler citeeren: „Maar onderzeebooten worden
nog en nog gebouwd."
Kenmerkend zijn ook de cijfers die in Duitschland
gepubliceerd zijn over de in den grond geboorde
vijandelijke handelstonnage. In het tweede halfjaar van
1940 zouden de Duitsche onderzeeërs 3,2 millioen en de
luchtmacht 0,7 millioen brt. tot zinken gebracht hebben.
Daarrbij zijn de verliezen door Duitsche mijnen, die
voortdurend in de Engelsche havens uitgelegd worden,
slechts voor een klein deel meegerekend, daar de
meeste door mijnen veroorzaakte scheepsrampen onbekend
blijven. Buitendien zouden 264 Engelsche of in
Engelschen dienst varende handelsschepen met meer
dan 2 millioen brt. beschadigd geworden zijn
Zelfs wanneer deze cijfers niet absoluut juist zijn,
geven zij toch een schrikwekkende schildering van de
uitwerking van den zee- en luchtoorlog op de gevoeligste
plek van de Engelsche volkshuishouding, ml. op
de verzorging met levensmiddelen en grondstoffen.
Volgens de berekeningen van neutrale vaklieden moet
Engeland sedert hef begin van den oorlog tot einde
1940 minstens de helft van de eigen en van de vreemde
voor Engeland varende tonnage verloren hebben. Geen
wonder dus dat de Engelsche regeering thans de Vereenigde
Staten nog dringender om scheepsruimte dan
om wapens verzoekt. Maar oude handelsschepen zijn
te langzaam en in de exploitatie te oneconomisch.
Buitendien houden zij in het konvooi de snellere schepen
op en stellen deze zoodoende nog meer aan de gevaren
van de Duitsche onderzeeërs bloot. Het bouwen
van nieuwe schepen duurt daarentegen te lang: voor
1942 kunnen niet eens de eenvoudigste typen geleverd
worden.
Hoe lang Engeland nog aan de Duitsche blokkade
weerstand kan bieden hangt volkomen af van de manier
waarop Duitschland den zeeoorlog voert. Politieke invloeden
spelen daarbij geen beslissende rol.
Als men de positie van de beide tegenstanders bij
het begin van den oorlog vergelijkt met de tegenwoordige
positie, dan kan men zeggen, dat
Duits ch land zeer veel sterker en Enge­
land zeer veel zwakker
geworden is, en dat over den afloop van den oorlog
op zee, in de lucht of ook op het land beslist kan worden.
Als men de vergelijking nog verder wil doorvoeren,
kan men ook de verliezen van de beide tegenstanders
aan oorlogsschepen in rekening stellen. De Engelsche
admiraliteit heeft bekend gemaakt, dat Engeland ongeveer
460 000 tons verloren heeft, terwijl de Duitsche verliezen
75 000 tons bedragen. Daarbij was de strategie
en de taktiek van de Duitsche vloot, ondersteund door
den aanvalsgeest en de offervaardigheid van de
Duitsche Luchtmacht, in hoogste mate offensief.
De Duitsche vliegers verzorgen de Hochseeflofte met
berichten over de positie en de sterkte der vijandelijke
zeestrijdkrachten en zorgen ook voor de berichten aan
de onderzeeërs, waar deze ook op de verre oceanen
mogen kruisen. Er kan er geen twijfel over bestaan, of
de Engelsche vloot en de marineluchtmacht hebben het
uiterste geprobeerd, om den vijand schade toe te
voegen. Het succes was echter onbeduidend en de verliezen
stonden niet in evenredigheid met die van den
tegenstander. De voortdurend wisselende leiding in
de Britsche Admiraliteit heeft er zonder twijfel toe bijgedragen,
om het vertrouwen in de vloot zelf te ondermijnen.
Tegenwoordig is de taak van de Engelsche vloot
dermate omvangrijk, dat ze alleen doör een overeenkomstig
opgevoerde paraafheid op de steunpunten, in
de havens en wat de verdere hulpmiddelen betreft, bedwongen
kan worden. Daar deze zich niet meer in de
vereischte conditie bevinden, de wapeningsindustrie
groote schade geleden heeft, en de strategische positie
van het eilandenrijk steeds moeilijker geworden is, kan
het resultaat van een objectief onderzoek, niettegenstaande
de materieele meerderheid van de Engelsche
vloot, niet anders duiden dan op de verrassende waarschijnlijkheid
van een spoedige Duitsche overwinning.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg

Heldengedenkdag in Groof-DuUsdiland
In lange vreedzame jaren verbleeken in de herinnering
langzamerhand de indrukken van de vreeselijke
belevenissen van den oorlog, waaruit heldendom en
doodsoffers verrijzen. Het kan dan gebeuren, dat een
generatie den oorlog in zijn wezen niet meer kent, en
helden vereert, zonder ze ook nog maar in het minst
waardig te zijn. Dan wordt het grootste offer van den
mensch met holle phrasen gevierd, ja, er bestaal hel
gevaar, dat door de herinnering aan de heldendaden van
vervlogen tijden, het tegenwoordige geslacht zich van
de verplichtingen tot een dusdanige houding ontbonden
gelooft to mogen gevoelen. Als echter het Duitsche volk
in 1941 zijn helden eert, geschiedt dit in een tijd en in
omstandigheden, die ons het recht geven met opgeheven
hoofd degenen te herdenken, die in de gevechten in een
ver en in een nabij verleden hun leven voor de natie geofferd
hebben.
Toen wij twaalf maanden geleden in deze gewijde
hal onze helden herdachten lag achter ons het alleszins
geslaagde begin van een oorlog, dien Duitschland niet
gewild heeft, doch die ons opgedrongen was door dezelfde
krachten, die voor de geschiedenis reeds de verantwoordelijkheid
dragen voor den grooten volkerenoorlog
van 1914-1918.
Het waren de elementen, die zich destijds ten doel
stelden de Duitsche natie het primitiefste levensrecht te
ontrooven; die in de jaren van het dictaat van Versailles
de politieke slavernij en oeconomische verarming van
Duitschland tot dogma van een nieuwe wereldorde maakten
en die nu weer aan de wederopstanding van ons'
volk denzelfden haat toedragen, waarmee ze eens hei
Tweede Rijk vervolgden.
Met volslagen miskenning van den toestand en een
daaruit voortvloeiende misrekening van de eigen en de
Duitsche kracht, echter ook in de algeheele onwetendheid
omtrent de wilskracht en de vastberadenheid van
de nieuwe Duitsche leiding geloofden zij dat het voor de
tweede maal terneer slaan van het Duitsche volk gemakkelijker
zou zijn dan de eerste maal. Toen de Amerikaansche
generaal Wood voor de commissie van
onderzoek van den Amerikaanschen senaat verzekerde,
dat Mister Churchill reeds in 1936 hat verklaard, dat
Duitschland reeds weder ie machtig was geworden
en daarom in een nieuwen oorlog vernietigd moest
worden,
werd door dit feit, dat thans door de geschiedenis is bevestigd,
slechts de ware verantwoordelijkheid voor de
tegenwoordige ontwikkeling in het licht gesteld. Engeland
en Frankrijk wilden den oorlog, alleen het waren
minderde volkemdan wel de dunne lagen, die op politiek en
financieel gebied leiding gaven en waarachter als laatste
drijvende kracht het internationale Jodendom staat.
Deze verantwoordelijke oorlogsstokers hoopten echter,
door Polen op den voorgrond te schuiven, niet
slechts de uiterlijke aanleiding tot den oorlog te vinden,
maar ook de versplintering van de Duitsche krachten,
die hun reeds in den wereldoorlog zoo nuttig voorkwam,
reeds bij voorbaat te verzekeren.
De 18-daagsche veldtocht in Polen heeft aan die hoop
den bodem ingeslagen. In trotsch vertrouwen kon de
Duitsche natie in deze omstandigheden het jaar 1940 beginnen.
Desondanks leefde ons volk geenszins in zelfmisleiding
omtrent de moeilijkheden van het aanbrekende
jaar. De strijd in het Westen, waaraan iedere oude
Duitsche frontsoldaat nog thans een herinnering bewaart
van een lijdensweg zonder einde, moest worden beslist.
Met volledige kennis varr onze voorbereidingen en
plannen, in grenzenloos vertrouwen op den Duitschen
soldaat, op zijn wapening, zij aanvoering, zijn kunnen en
vooral zijn houding waagde ik het op den heldengedenkdag
van het jaar 1940 den aanstaanden strijd als de
roemrijkste overwinning van onze geschiedenis aan le
kondigen.
Acht weken later begon deze strijd. Doch nog voor
de weermacht in het Westen aantrad was misschien de
belangrijkste beslissing in dezen oorlog reeds gevallen.
Op 9 April is met weinige uren voorsprong de gevaarlijkste
poging van Engeland verijdeld om de Duitsche
verdedigingskracht van het Noorden uit in het hart te
treffen. Toen de ochtend van 10 Mei gloorde was deze in
haar gevolgen misschien ernstigste bedreiging van onze
militaire en oeconomische positie reeds met succes afgeweerd.
De strijd om de beslissing in het Weslen kon
dus beginnen. Hij verliep volgens het plan.
Wat in vier jaar van onuitsprekelijke opofferingen in
den wereldoorlog niet gelukt was kreeg binnen enkele
weken zijn beslag: de ineenstorting van het Briisch-
Fransche front.
Deze ineenstorting was een verschuiving van krachten
van waarlijk historische beteekenis. Als Duitschland
nog in het jaar 1918 slechts een deel van deze successen
had kunnen boeken, zou de wereldoorlog gewonnen geweest
zijn.
Thans staat de Duitsche weermacht in een gebied van
wereldwijde afmetingen gereed om, in aantal en materiaal
op de geduchtste wijze versterkt, besluitvaardig en
vol vertrouwen datgene te voltooien, wat in het historisch
beslissende jaar 1940 begonnen was.
Hiermede treden wij thans met nog meer recht dan in
1940 voor de Duitsche helden van het verleden. Nog
welen wij allen wat zij vooral in den wereldoorlog
moesten doorstaan en hebben tot stand gebracht. Maar
voor hun offer zelve buigen wij ons niet meer als onwaardigen
neder. Toen de Duitsche divisies hun opmarsen
in het Westen begonnen, heeft de huidige herdenking
van de gevallenen haar verheven begin genomen.
Want op ontelbare soldatenkerkhoven stonden
in dankbare onlroering de zegevierende zonen aan de
graven van hun heldhaftige vaders.
Het Duitsche volk heeft alles weder goedgemaakt,
wat het eens in waanzinnige verblinding prijsgaf en verloor.
Daarom kunnen wij juist vandaag weer met een
verheven hart terugdenken aan de slachtoffers van den
wereldoorlog. Te midden van de roemrijke gebeurtenissen
van den tegenwoordigen tijd willen wij niet de onmeetbare
zielskracht vergeten, die hef Duitsche volk en
zijn soldaten te danken hebben aan de heldhaftigheid
hunner voorzalen.
De soldaten van den wereldoorlog zijn niet tevergeefs
gevallen. Al zijn toen ook hun offers van een
onmiddelijk succes verstoken gebleven, toch heeft hun
heldhaftige offervaardigheid, hun boven het menschelijke
verheven moed aan het Duitsche volk iets nagelaten,
waaraan niet alleen elke Duitsche generatie met
aandacht en innerlijke aangegrepenheid terugdenkt,
maar dat ook bij onze tegenstanders in verlammende
herinnering gebleven is. Wellicht is het ook dit krachtvolle
besef dai het Duitsche volk tof zoo oneindig groote
daden in staat stelde. Het gevoelt zich weer de voltrekker
van den wil zijner dappere voorvaders.
No. 1414 Holl.

Naast de dooden van den wereldoorlog rijen zich nu
de slachtoffers van de voortzetting van dezen strijd. En
weer liggen als destijds de zonen van ons volk overal
verspreid in de wijdheid van landen en zeeën als de
dappere strijders voor hun Groot-Duitsch vaderland. Hef
is dezelfde menseh, die —. hetzij in den wereldoorlog, of
in den arbeid of in den ons opgedrongen strijd — zijn
leven op het spel zet en offert om aan zijn volk als geheel
de toekomst eindelijk te verzekeren en een vrede af
te dwingen, die tot een betere organisatie der menschelijke
gemeenschap leidt dan die vrede welke de dictatoren
van Versailles op hun geweten hebben.
Wij herdenken echter ook de Italiaansche soldaten,
die thans als bondgenooten in een groot deel van de
wereld eveneens hun leven hebben moeten geven.
Hun idealen en strijddoeleinden zijn dezelfde als de
onze: de wereld is er niet alleen maar voor enkele weinige
volken, en een orde die zich voor eeuwig slechts op
bezitters en niet-bezittenden wil baseeren, bestaat
slechts tot de niet-bezittenden besluiten hun recht op
Gods aarde uit te roepen en er voor op te komen.
De natie is thans een strijdende eenheid geworden.
Niet omdat zij dezen strijd zocht, maar omdat hij haar
opgedrongen werd. Zoodra Engeland en Frankrijk den
oorlog verklaard hadden begon Engeland ook den oorlog
tegen het burgerleven. Aan de blokkade van den
wereldoorlog, aan den oorlog van den honger tegen
vrouwen en kinderen voegde het ditmaal den lucht- en
brandoorlog tegen vreedzame dorpen en steden toe.
Maar Engeland zal in beide oorlogen het onderspit
delven; Churchill zal met den door hem misdadig ontketenden
luchtoorlog niet Duitschland vernietigen,
doch Britannië zelf. En evenzoo zal de blokkade niet
Duitschland treffen, doch degenen die haar ontketend
hebben.
Geen macht en geen steun ter wereld zullen aan den
uitslag van dezen strijd iets veranderen. Engeland
zal vallen!
De Eeuwige Voorzienigheid laat niet diegenen zegevieren,
die bereid zijn slechts voor de heerschappij van
hun goud het bloed van menschen te vergieten. Duitschland
heeft van Engeland en Frankrijk niets verlangd. Al
zijn vredesvoorslellen waren vergeefsch.
De internationale financieele plutocratie wil dezen
oorlog tot het einde toe voeren. Derhalve moet en zal
het einde van dezen oorlog haar vernietiging zijn. Moge
dap de Voorzienigheid ons den juisten weg doen vinden
'om de volken, die hun boeien zijn kwijt geraakt naar
een betere orde te leiden.
Koelbloedig en vastberaden zullen wij derhalve in
1941 aantreden. Onverschillig waar, te land, ter zee of
in de lucht, Duitsche soldaten strijden, zij zullen weten
dat deze strijd het lot, de vrijheid en de toekomst van
ons volk beslist voor altijd! Door dezen strijd zegevierend
te eindigen danken wij alle helden van het verleden
op de waardigste wijze: Want wij redden datgene,
waarvoor ook zij eenmaal gevallen zijn: Duitschland,
ons volk en zijn Groot-Duitsch Rijk!
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hocballee 127
Falken-Verlag, Hamburg

THE
Door de straten van Londen veegt de Aprilstorm.
John Walter, die tot nu toe zwijgend naar het onweer
gestaard had, draaide zich weer langzaam naar zijn
bezoeker om en zei: „Ik heb de geheele aangelegenheid
overdacht. Mr. Johnson. Ik ben bereid, Uw nieuwe drukmethode
te koopen."
Henry Johnson had geen groote keus onder de geldmannen,
die in zijn uitvinding belang stelden. Deze
John Walter, voor wiens geslepenheid men hem gewaarschuwd
had, had echter plotseling vlam gevat voor een
technische aangelegenheid, waarvan hij beslist niets
verstond.
„Met Uwe methode, Mr. Johnson, kan men dus dadelijk
geheele woorden zetten."
Johnson knikte van ja. „Bij het logographische zetten
zijn reeds geheele lettergroepen met elkander verbonden."
„Men zou dus een courant zeer veel vroeger kunnen
doen verschijnen, dan dit tot nu toe mogelijk is?"
„Ja . . ."
John Walter richtte zich op. Hij zag een nieuwe mogelijkheid
om zijn door speculaties verknoeid leven weer
omhoog te werken. Met ietwat sidderende handen onderleekende
hij het koopcontract.
Enkele weken later, het was in Mei 1784, deelde hij
den Londenaars mede, dat hij het voormalige Koninklijke
drukkershuis, in de nabijheid van de Apoihecanes Hall,
gekocht en aldaar een inrichting voor logographischen
druk geopend had.
Bijna scheen het alsof deze speculatie van John Walter
een mislukking zou worden. Men lette weinig op de
nieuwe methode. Reeds zag Walter zijn ondergang voor
zich. Vastberaden weigerde hij Henry Johnson de uitbetaling
van het resteerende bedrag voor den koop van
diens melhode. Terwijl Johnson de rechtbank aanriep,
begon Walter met het geld, dat hij aan Johnson geweigerd
had, in de grootste haast, op 1 Januari 1785, met
het uitgeven van zijn couranl „Daily Universal Register".
Dat was het uur der geboorte der „Times".
1788. Er werd hard aan John Walter's deur geklopt.
De meesterknecht van de drukkerij trad binnen; in de
hand had hij het nog vochtige exemplaar van het blad.
„Heb je den nieuwen titel gezet?"
De meesterknecht knikte met het hoofd. „The Times",
zooals U bevolen heeft, Sir. Tot de nieuwe titel zich ingeburgerd
heeft, blijft de oude nog als ondertitel staan."
„Wij nummeren verder", besliste Walter. „Vandaag,
2 Januari 1788, gaan wij door met no. 940."
John Walter zag den meesterknecht vergenoegd na.
Hij had hei klaargespeeld. Die nieuwe methode stelde
hem in staat, de berichten van de Parlemeniszittingen,
die voor de Londensche kooplieden vaak van groot belang
waren, vroeger ie doen verschijnen, dan de concurrentie.
De regeering begon reeds op zijn blad attent
te worden. Bij de 300 Pond Sterling die hij nu voor de
regeeringsgezinde houding van hei blad als belooning
zou krijgen, kwamen nog de goede inkomsten uil de
advertenties en de groote verdienste door de gelden,
die vele personen hem voor de publicatie van hun artikels
betaalden. Wat deerde het hem dat met deze
artikels vaak zeer baatzuchtige belangen nagestreefd
TIMES
werden. Als de regeering eens niet betaalde ging hij
naar de oppositie, en als een koopman die tegen den
vrijen handel was, hem niet de verlangde som verstrekte,
stelde hij de kolommen van zijn blad ter beschikking van
een koopman die alleen van den vrijen handel kon profiieeren;
In 1812 nam John Walter II de leiding van de „Times"
over. Reeds na het beëindigen van zijn studies te Oxford
had hij in 1798, op den leeftijd van 22 jaren de
medewerking aan het ondertusschen veel grooter geworden
blad op zich genomen, en in het jaar 1810, kort
voor den dood van zijn vader, had hij tot hoofdredacteur
van de „Times" den lateren gouverneur van Malta,
Dr. Sioddart, benoemd. John Walter II constateerde dat
de vergroote oplaag van het blad alleen gehouden kon
worden, als hij in het bezit van een nieuwe drukmachine
kwam. Deze moest hem in staat stellen, verreweg meer
exemplaren te drukken dan andere bladen in denzelfden
tijd. Een Duitsch uitvinder en ingenieur zou, zooals hij te
weten gekomen was, zulk een machine geconstrueerd
hebben.
Op een helderen Novembermorgen van het jaar 1814
onderhandelde John Walter met König over den koop
van de nieuwe machine. In den loop van dit onderhoud
liet hij zich van de constructie van de nieuwe machine
geheel op de hoogte brengen.
König moest met een vertroosting naar Würzburg
terugkeeren. Zonder zich in het minst van de patenten
van den Duitschen uitvinder iets aan te trekken gaf hij,
op grond van wat hij ie weten gekomen was, aan een
Engelsch constructeur de opdracht voor hei vervaardigen
van een nieuwe drukmachine.
Nadat dus nu de vluggere uitgave van zijn blad verzekerd
was, begon hij met het verwezenlijken van het
tweede gedeelie van zijn plan. Hij werd aangespoord
door het woord van zijn vader, dat de courant hem
machtiger zou maken dan den Koning van Engeland.
Meedoogenloos begon nu de „Times", de regeering en
de politieke toestanden in haar hoofdartikels aan de
kaak te stellen. Spoedig werd de „Times" een gevreesde
politieke macht.
John Walter confereerde vaak met zijn hoofdredacteur
Dr. Sioddart. „Wij mogen onze aanvallen op de
politieke toestanden steeds maar zoo ver drijven dat
onze naam als onafhankelijk blad niet aangetast kan
worden, maar in de groote lijnen moeien wij met de
belangen van Engeland meegaan." Lachend-antwoorde
John Walter:
Wij moeien ons patriotisch voordoen en mei het patrioiisme
den Engelschen geldzak niet vergeten. Ik
geloof, mijn waarde, dat de stem van het volk ons
blad dan steeds krachtig omhoog zal brengen."
1877. De derde hoofdredacteur van de „Times", John
Thaddeus Delane, zat over zijn werk gebogen. John
Walter had de kamer beireden en de hand op Delane's
schouder gelegd.
„U ziet er niet goed uit, Delane, U moest eens naai
Nice gaan. U kon dan i Parijs eens naar dien Blowitz
omkijken, dien we daar als nieuwen correspondent aangesteld
hebben.'
„Die Blowitz bevalt me niet, Mr. Walter. Het is tot op
heden niet de gewoonie van ons blad geweest om, in
No. 1424 holl.

plaats van betrouwbare berichten, politieke verdachtmakingen
en veronderstellingen te leveren. "Wat Blowitz
daar over zoogenaamde aanvalsplannen van Duitschland
op Frankrijk mededeelt is onzin. Ik ken dezen Bismarck
daar in Duitschland beter. Ik zal niet meer lang
leven maar ik zal U iets nalaten, wat ook later van
waarde zal zijn. Ik heb de „Times" met de Waarheid
groot gemaakt en daarbij Engeland niet vergeten. Maar
Engeland zal er verlaten voorstaan op het oogenblik dat
wij ons laten dwingen van de waarheid af te wijken."
Reeds korten tijd na den dood van Delane begon de
„Times" in verval te geraken. Toen Thomas Chenery in
1884 het hoofdredacteurschap van de „Times" aan
George Earle Buckle overdroeg/was de oplaag van het
blad tot op de helft gezonken.
In 1894 nam de jongste zoon van John Walter, Arthur
Fraser Walter de „Times" over. Onder zijn leiding begon
de „Times" steeds meer te vervallen tot den stijl,
dien de Parijsche correspondent Blowitz sedert geruimen
tijd in de hoofdartikels en de politieke berichtgeving
ingang had doen vinden.
Deze Blowitz was Jood. Geboren in Bohème, haatte
hij reeds sedert zijn prille jeugd het Duitsche volk. Naar
Frankrijk kwam hij als reisbegeleider en hij werd taalonderwijzer
aan Fransche meisjesscholen, waarvan hij
weldra wegens zedenmisdrijven werd weggejaagd. Zijn
relaties tot den Franschen staatsman Thiers verschaften
hem het consulaat te Riga. Dit mocht hij echter weer
afstaan toem hem de vertegenwoordiging van de
„Times" te Parijs aangeboden werd.
Thiers wist waarom hij Blowitz te Parijs vasthield.
Hij kon geen veiler sujet voor de Fransche revanchegedachte
jegens Duitschland vinden. Toen Blowitz een
jaar na den dood van Delane het Verdrag van Berlnn
nog voor de onderteekening kon publiceeren, had hi)
zich met behulp van den Franschen geheimen dienst door
deze „journalistenprestatie" bij de „Times" als vertegenwoordiger
gelegitimeerd. Sedert dezen dag vonden zijn
ophitsende artikels, die mede het fundament werden
voor de Engelsch-Fransche Entente, ongezien toegang
tot de kolommen van een blad, dat aan alle hoven en
door alle regeeringen gelezen werd en waarvan de berichten
tot dat tijdstip voor volstrekt geloofwaardig gehouden
werden.
Met den Jood Blowitz is het uur gekomen waarop de
haat tegen Duitschland eerst druppelsgewijze en lateiop
steeds meer bespeurbare wijze in de kolommen van
de „Times" toegang vindt.
1908. In de groote conferentiekamer van de „Times"
verschijnt de 62-jarige Arthur Fraser Walter met den
courantenkoning en nieuwbakken Lord Northcliffe.
Northcliffe maakt zijn richtlijnen voor de uitbreiding van
de „Times" bekend. „De prijs van het blad wordt tot
1 Penny verlaagd en zoodoende aan den prijs van de
andere bladen aangepast. Tegelijkertijd wordt wat den
inhoud van het blad betreft, meer met de behoeften van
de groote massa rekening gehouden. Ook in de politiek
moeten wij ons verheven standpunt verlaten. DeMiddeneuropeesche
staaten en vooral Duitschland zijn de vijanden
van Engeland. Wij moeten de reputatie van de
„Times" met een versterkte politieke tendenz verbinden.
Waarheid en zakelijkheid zijn hier even weinig op
haar plaats als bij een reclame die den tegenstander
moet neerwerpen.
Ik geloof dat wij binnen enkele jaren den oorlog zullen
hebben en lot daar aan toe is er nog veel te doen."
Met den dag van de overname van het blad door
Lord Northcliffe begint de ring der samenzwering zich
steeds nauwer om Duitschland te sluiten. Te Parijs werd
Blowitz door den Hollandschen Jood Lavino opgevolgd.
Te Berlijn is de Duitschlandhater George Sanders als
vertegenwordiger der „Times" werkzaam; te Weenen
zit Henry Wickham Sleed en te St. Petersburg heeft na
de opheffing van zijn verbanning Mr. Braham zijn verderfelijke
werkzaamheid weer opgenomen. Al deze
mannen, waarvan er niet één ook maar met een enkele
regel voor Duitschland zou opkomen, leveren hun berichten
aan den voormaligen Berlijnschen „Times"-correspondent
Valentine Chirol, die thans als leider van de
buitenlandsche politiek van de „Times" met een bijna
fanatieken ijver alles in het werk stelt om de meening
van Engeland en van de wereld met betrekking tot
Duitschland te vergiftigen.
De „Times" treedt nu in het tijdperk, waarin zij — ver
van de doelstellingen van een Delane — niét meer tegen
de Engelsche huichelachtigheid waarschuwt, maar als
| haar nadrukkelijkste vertegenwoordigster begint op te
treden.
Uit deze instelling jegens Duitschland, die mei ver-
. betenheid doorgezet wordt, slingert de „Times" Augustus
1914 haar van haat vervulde artikels over de geheele
wereld.
Ook in al de zware jaren die Duitschland na het einde
van den wereldoorlog ten gevolge van het Verdrag van
Versailles moest doormaken, zette de „Times" haar volkeren
vergiftigende bedrijvigheid voorf.
In het jaar 1929 werd aan de „Times" als eenig
Engelsch blad het recht tot het voeren van een wapen
verleend.
In het jaar 1933 had de „Times" nog eens de gelegenheid
om haar invloed op het Engelsche publiek in den
zin van een telkens weer door Duitschland aangeboden
Duitsch-Engelsche toenadering te doen gelden. Maar
men laat de gelegenheid voorbijgaan. De „Times" stuurt
op den oorlog aan. De ophitsingscampagne tegen het
nieuwe Duitschland verschilt in niets van de ophitsing
gedurende den wereldoorlog. In haar kolommen vindt
men de oproepen die de vernietiging van het Duitsche
volk, de uithongering, de bombardeering van de Duitsche
steden en den moord op Duitsche vrouwen en kinderen
eischen.
De aanbrekende nieuwe tijd brengt het uur der vergelding
voor het blad dat sedert tientallen jaren het
spreektrompet van de laagste Britsche instinkten geworden
is.
1940/41. Door de nachtelijke straten van London loeit
het alarmsignaal. Duitsche bommenwerpers jagen langs
den nachtelijken hemel; zij brengen de vergelding naar
Engeland.
Kort voor de ochtendschemering heeft een zware
Duitsche bom het gebouw van de „Times" getroffen. Als
neergebeukt door de vuist van een reus ligt op het puin
de geweldige gevelklok met muurbrokken die het opschrift
„The Times" dragen. Deze ruïnes zijn de getuigen
van de" vloekwaardige gevolgen van een zelfverschuldigd
noodlot, onder het geweld waarvan het Britsche
! wereldrijk ineenstort.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg

Hoe Engeland zijn vrienden behandelt
De gebeurtenissen van onzen tijd volgen elkander snel
op. Een ding echter moet in de herinnering van de volken
wakker gehouden worden. Dat is de behandeling die Engeland,
ook in lateren tijd, zijn bondgenooten en onderhoorige
volken deelachtig doet worden.
Vooreerst de voorgeschiedenis. Februari 1941 liet de
Amerikaan Wood in een zitting van de senaatscommissie
zich ontvallen, dat Churchill hem in 1936 verklaard had:
„Duitschland wordt ons te machtig. Wij moeten
Duitschland vernietigen."
Chamberlains doel in München.
In 1938 werd tusschen Hitler en den toenmaligei
Engelschen minister-president Chamberlain een overeenkomst
betreffende het herstel van den vrede in het
Zuidoostelijk grensgebied getroffen. Hierbij werd de volgende
verklaring geteekend;
„Wij beschouwen deze overeenkomst als symbolisch voor
den wensch van onze beide landen om nooit weer met
elkander oorlog te voeren."
Den 19en October 1940 verried de „Times" om welke
reden Chamberlain de verklaring van München onderteekend
had:
„Als de geschiedenis van München eens geschreven zal
worden, mag niet worden vergeten dat Chamberlains politiek
ons en Frankrijk een jaar tijd gaf om ons op den
oorlog voor- te bereiden."
De handteekening, die Chamberlain onder de verklaring
van München zette is daardoor voor altijd het
zinnebeeld van de Engelsche trouweloosheid geworden.
Engeland wilde den oorlog, maar andere volken moesten
hiervoor bloeden.
Engelands verraad jegens Polen.
Om de vastberadenheid van de Poolsche regeering tot
het voeren van den oorlog te sterken, werd haar een onbegrensde
garantiebelofte gegeven. Deze belofte van hulp
was voor Polen de aanleiding om zich over het royale
vredesaanbod van Hitler heen te zetten en Duitsche grensplaatsen
in Opper-Silezië met granaten te beschieten. Nu
was Hitler gedwongen om de weermacht te doen optreden.
Binnen 18 dagen was de Poolsche weermacht vernietigd.
Polens goudschat hadden de naar Roemenië
gevluchte machthebbers meegenomen. Daar
werd hij op een Engelsch schip geladen, dat
hem naar Londen ontvoerde.
Polen had vergeefs op Engelsche hulp gehoopt. In de
zitting van het Engelsche Lagerhuis verklaarde de voormalige
minister-president Lloyd George: „Wij hebben
niet één enkele vliegmachine naar Polen gestuurd." Zoo
* werd Polen tot den oorlog opgehitst en daarna smadelijk
in den steek gelaten.
Engelands verraad jegens Noorwegen.
Toen Polen neergeworpen was zochten en vonden de
Engelsche machthebbers een nieuw slachtoffer. De Noorsche
regeering werd met succes bewerkt. Engelsche troepen
zouden in Noorwegen landen. Maar de Duitsche vloot
was er een uur eerder. Zij kon wel is waar de landing van
Engelsche troepen niet verhinderen. Het Noorsche leger
koos de zijde der Engelschen. Zoo kwam het in April 1940
tot een strijd tusschen de Duitsche troepen aan den eenen
en Noorsche en Engelsche troepen aan den anderen kant.
Zeer spoedig trokken de Engelsche zich weer terug. De
naam Andalsnes zal steeds aan de laffe vlucht der Engelschen
herinneren.
Den 15en Mei schreef het Stockholmsche blad „Svenska
Dagbladet" over den op een vlucht gelijkenden aftocht
van de Engelschen uit het gebied van den strijd bij
Namsos o.a.:
„De plotselinge inscheping van de Engelsche troepen
te Namsos was voor den Noorschen opperbevelhebber
Overste Götz als een bliksemslag uit den helderen hemel
gekomen. Kort tevoren had namelijk een bespreking plaats
gehad over een gemeenschappelijken aanval in de buurt
van Stejer. Enkele uren later — het was 's nachts om 23
uur — ontving Overste Götz van den Engelschen generaal
Carton de Wiart den volgenden brief:
„Geachte Overste Götz! Ik deel U hierdoor mede, dat wij
dit gebied moeten ontruimen. Wij laten een groote
hoeveelheid materieel achter en hopen dat dit voor Uw
dapper leger van groot nut zal zijn."
Op het tijdstip waarop Overste Götz dezen brief ontving
hadden zich de Engelsche troepen reeds heimelijk in
de haven van Namsos ingescheept. Het laatste Britsche
slagschip schoot nog een groot aantal achter gebleven
automobielen kapot. De Noren kregen dus een puinhoop
op te ruimen.
Dat was hun „groote nut". Maar de Noorsche couranten
schreven: „De waarheid is, datwij schandelijk
in den steek gelaten zijn."
De Noorsche goudschat echter was door de
Engelschen naar Londen in „veiligheid" ge=
bracht.
In het Engelsche Lagerhuis verklaarde daarop Lord
Halifax met cynische openhartigheid: „Wij hebben besloten
om elders operaties te beginnen ten einde
onze verliezen te beperken."
Het verraad jegens Nederland en België.
Nederland en België hadden hun neutraliteit opgegevên
en hun grenzen tegen Duitschland tot een vesting gemaakt,
tegen Engeland en Frankrijk daarentegen waren geen veiligheidsmaatregelen
getroffen. De Duitsche regeering had tijdig
kennis gekregen van den voorgenomen opmarsen naar het
Roergebied en verijdelde dit plan door op 10 Mei snel toe te
slaan. Binnen vijf dagen was de vesting Holland overweldigd.
Bij den opmarsch van het Duitsche leger werden in
Calais documenten der Fransche politie gevonden. In een
daarvan wordt gezegd:
„In geval van het overschrijden van de Nederlandsche
grens door de Duitsche troepen zullen de Koninklijke
Familie en de Nederlandsche regeering naar Engeland
vluchten, waar reeds alle voorbereidselen voor de ontvangst
van deze persoonlijkheden getroffen zijn. 25 Nederlandsche
vliegmachines zullen steeds voor de vlucht van
de doorluchtige persoonlijkheden en de Nederlandsche
regeering gereed staan."
De „Deutsche Zeitung in den Niederlanden" stelde
tegenover dit document een verklaring van Princes Juliana
van 8en Mei 1940, die 0. a. luidt: „Het Huis Oranje is nog
voor geen enkel gevaar gevlucht,"
De vlucht was echter reeds op zijn laatst in April voorbereid.
Ze geschiedde ook feitelijk onmiddelijk na het
binnenrukken van de Duitsche troepen. Maar terwijl de
Nederlandsche soldaten vochten en stierven had Engeland
andere zorgen. In een bericht van het Engelsche blad
Nr i.)j4 NP

„Exchange Telegraph" heet het o. a.: „Terwijl de Duitsche
troeoen in Nederland binnendrongen wa en de Engelsche
Zeestrijdkrachten belast met het ,in-veiligneid-brengen* van
de waardevolle Nederlandsche activa."
Op deze wijze konden de gezamenlijke Neder=
landsche goudreserves en diamanten ter waarde
van vele millioenen Ponden naar Engeland ont*
voerd worden.
Ook de Belgen werden in hun hoop op de beloofde
Engelsche hulp schandelijk bedrogen. De Amerikaansche
pers meldt het volgende: In een gedenkschrift dat de
Koning van België aan President Roosevelt door den
Amerikaanschen gezant te Brussel, Cudahi, deed toekomen
wordt o. a. gezegd: „Met het Belgische leger was een half
millioen vluchtelingen ingesloten, die sedert drie dagen
geen levensmiddelen meer hadden en letterlijk voor een
paniek stonden."
In plaats van aan de Belgen hulp te verkenen hadden
de Engelschen een andere taak, die ze voor dringender
hielden:
De gezamenlijke goudvoorraad van de Belgi=
sche Bank ten bedrage van 21 milliard en 700
millioen Franken, alsmede de goudvoorraden
van de vele publieke Belgische instellingen
werden naar Engeland gebracht.
Engelands verraad jegens Frankrijk.
In zijn rijksdagrede van 7 Mei 1937 had Adolf Hitler
aan België en Frankrijk een 25-jarig vredespact aangeboden.
Ook de Nederlandsche regeering zou, indien dit door haar
gewenscht werd, kunnen deelnemen. Frankrijk is niet op
dit vredesaanbod ingegaan.
De Fransche gezant, Graaf Ferdinand de Brinon, verklaarde
den Parijschen vertegenwoordiger van het Amerikaansche
agentschap „News Service", Louis P. Harl,
o. a. het volgende:
Genoodzaakt door den sterken druk van buiten keerde
Daladier de overeenkomst van München den rug toe.
Gedurende een bijeenkomst die in het voorjaar 1939 te
mijnen huize tusschen Pierre Laval en den Poolschen
gezant plaats vond, bezwoer Laval den Poolschen gezant,
zijn regeering tot een voorzichtige en verstandige politiek
, te nopen. De Poolsche gezant antwoordde verachtelijk:
„Wij zullen U dwingen oorlog te voeren."
Toen Duinkerken beschoten werd gaf de Britsche
generaal Alexander zijn troepen plotseling bevel om zich
naar Engeland in te schepen. De Franschen moesten den
aftocht der Engelsche troepen over het Kanaal dekken en
hun offervaardigheid met duizenden dooden boeten. De
Fransche admiraal Darlan zond aan Churchill een schrijven,
waarin hij o. a. zeide:
Het Engelsche leger heeft zijn woord gebroken. En de
Engelsche marine maakt zich gereed om de Fransche soldaten,
die door hun offervaardig optreden den overtocht
naar Engeland voor de Engelsche soldaten mogelijk gemaakt
hebben, aan hun lot over te laten.
Dat was de dank van Engeland aan Frankrijk voor zijn
vreeselijke bloedoffers: Fransche kolonies werden beschoten;
door de beschieting van Dakar verloren de Franschen
2000 dooden. Fransche oorlogs- en handelschepen werden
beschoten of geroofd.
Den Franschen goudschat wilden de Engelschen
rooven. Het Fransche schip, dat den schat
in .veiligheid' zou brengen, ontsnapte echter
naar Martinique.
Engelands verraad jegens Zuid=Slavië en
Griekenland.
De Engelsche gezant Halifax hield 26 April 1941 te
Atlanta/USA een redevoering waarin hij o. a. het volgende
verklaarde: „Wij wisten dat Hitler het trachtte te vermijden
op de Balkan te moeten vechten om niet den
ongehinderden toevoer van de daar vandaan komende
leveringen te onderbreken. Het feit dat Hitler den oorlog
trachtte te vermijden, was een bijzonder goede reden om
hem er toe te dwingen."
In nauwelijks 20 dagen had de Duitsche weermacht de
Servische en de Grieksche legers verslagen. Meer dan
300.000 Servische soldaten geraakten in gevangenschap.
De meer dan 200.000 Grieksche gevangenen kregen van
Adolf Hitler permissie om dadelijk naar huis terug te keeren.
Zuid-Slavië en Griekenland werden schandelijk in den
steek gelaten. De Engelschen vluchtten nadat ze maar even
in aanraking met de Duitsche troepen gekomen waren naar
de Grieksche kusten om met hun schepen te ontkomen.
Deze terugtocht werd hun echter door de Duitsche luchtmacht
zeer zwaar gemaakt. Vele volbezette schepen werden
naar den bodem van de zee gestuurd.
Maar de Servische en ook de Grieksche goud=
schat werden door Engelsche schepen ontvoerd.
Aan het Grieksche front moesten de Australische en
Nieuwzeelandsche troepen den aftocht van de Engelschen
dekken. Onder elke 10 dooden van deze troepen bevonden
zich maar 2 Engelschen. Wij herinneren aan Duinkerken.
Hier moesten, zooals reeds gezegd is, de Franschen de
vlucht van de Engelschen over het Kanaal dekken en deze
bescherming met tienduizenden dooden betalen. Maar toen
het grootsche gedeelte der Engelsche troepen op het eiland
in veiligheid was, kreeg de Fransche bondgenoot van de
Engelschen den eenen trap na den anderen.
Het toppunt van hoon en spot was de rede van den
Engelschen minister-president Churchill voor de radio van
21 October 1940, die eindigde met de woorden: „God
zegene Frankrijk. Dat is het dagelijksche gebed van mij
en van geheel Engeland. Goeden nacht, mijn lieve
Franschen, slaapt wel en verzamelt Uw krachten voor de
morgenschemering, die eens zal komen. Lang leve Frankrijk
!"
Dat zeide dezelfde Churchill, die dadelijk na het ineenstorten
van Frankrijk begon met het bombardeeren van
Fransche Kolonies en die het Fransche eiland Martinique
door oorlogsschepen liet bewaken om den Franschen goudschat
te rooven. In den zin van dezen Churchill schreven
ook de beduidendste Engelsche bladen, b. v. het Londensche
blad „Sunday Pictorial" een jaar na het ineenstorten
van den Franschen bondgenoot:
„Als wij alle Fransche schepen in den grond moeten
booren en de Fransche bevolking moeten laten verhongeren
om de blokkade van onze vijanden door te voeren, mogen
wij niet dralen, hiertoe over te gaan."
Zoo behandelt Engeland zijn bondgenooten en de onderhoorige
volken. Onder den zwaren last van den vloek van
de lafaardig in den steek gelaten volken en onder de slagen
van de Duitsche weermacht zal het wereldrijk ineenstorten
en op een goeden dag zal het niet meer zijn.
Engeland zal vallen!
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 15, Hochallee 127
FaJken - Verlag, Hamburg
Br. & Co

De Strijd aan de Somme 1916 en 1940
door Dr. Rolf Bathe
Toen de ruiterregimenten van den Duitschen generaal
Von Kluck in de heete Augustusdagen van 1914
hun paarden aan den oever der Somme bij St. Christ
drenkten en de regimenten van het IVe Maagdenburgsche
reservekorps bij den opmarsch over de Sommebruggen
zingend door de nauwe straten van Amiens
marcheerden, dacht er niemand aan dat dit kleine
riviertje, dat zich in vele bochten door de vriendelijke
weilanden en akkers der Picardie windt, twee jaren later
in het middelpunt van een van de bloedigste en grootste
veldslagen van de wereldgeschiedenis zou staan.
In den vroegen zomer van het jaar 1916, toen sterke
strijdkrachten van het Duitsche veldleger voor Verdun
en in Rusland aan het Broessilow-front vastgehouden
werden, had de Engelsch-Fransche legerleiding de
sedert maanden aan den gang zijnde voorbereiding
voor een offensief op groote schaal beëindigd. Het doel
van den massalen aanval was de doorbraak door het
Duitsche westelijke front in de richting van Cambrai,
de opmarsch naar de Duitsche grens en — om de
beslissing van den oorlog te forceeren — de inval in
Duitschland.
Om dit grootsche doel te bereiken had de Engelsch-
Fransche legerleiding zulke massa's stormtroepen en
materieel opgehoopt, als men het na alle tot nu toe
opgedane oorlogservaringen niet voor mogelijk gehouden
zou hebben. 3000 kanonnen tot de zwaarste scheepskalibers
van 38 cM. en 2000 mijnwerpers — dus alle
8 meter een vuurmond — waren voor het 40 KM.
breede aanvalsfront opgesteld. Zeven millioen granaten
waren bij hoopen opgestapeld om het trommelvuur
gedurende de eerste maand van den grooten strijd te
voeden.
Deze tot nu toe voor onmogelijk gehouden inzet
van munitie heeft aan den Somme-veldslag van 1916
den naam van den eersten grooten veldslag van
het materieel gegeven. Het materieel, de massa staal
en ijzer moest de Duitsche stellingen vernielen en de
verdedigers onder het puin begraven, alvorens de
storminfanterie van de Engelschen en Franschen tot
den aanval zou overgaan.
Bij het begin van den slag was de krachtsverhouding
der infanterieën 1:5 — 69 Duitsche tegen 384 vijandelijke
bataljons — der artillerieën wat het aantal kanonnen
betreft 1:4, aan munitievoorraad 1:10. Bij de zware
kalibers bestond in de eerste dagen zelfs de catastrophale
verhouding van 1:20. In de lucht had de vijand
bij het begin van den slag de zesvoudige meerderheid.
Het was dus geen wonder, dat de opperbevelhebbers
Joffre en Haig zeker van hun zaak waren en van dezen
massalen inzet een snelle doorbraak door het Duitsche
front verwachtten. Staatslieden en parlementariërs der
Entente en oorlogscorrespondenten van alle landen der
wereld waren gekomen om getuige te zijn van de doorbraak.
Zij zouden bitter teleur gesteld worden.
Op 24 Juni 1916 begon het trommelvuur aan het
Sommefront, dat zonder pauze zeven dagen en nachten
lang aanhield. Den len Juli klommen van Hébuterne
tot Chaulnes over een breedte van 40 KM. de Britsch-
Fransche stormregimenten uit hun loopgraven. Vijf
maanden lang woedde deze vreeselijke slag met onverminderde
kracht totdat volledige uitputting aan beide
zijden, stortregens en modder aan deze bittere worsteling
een einde maakten. Gemiddeld hadden de Engel­
schen en Franschen 5 tot 7 KM. diep de Duitsche
strijdlinies kunnen binnendringen; de diepste bres
bedroeg 9 KM.
Alles in alles besloeg het Somme-slagveld niet meer
dan 300 KM 2
. Op deze nauwe ruimte bloedden 500000
Duitsche en 750000 Britsche en Fransche krijgers —
dat zijn meer dan 4000 man op een vierkanten kilometer.
Deze vreeselijke verlieslijst is een bewijs van de
enorme krachtsinspanning van de Britsche en Fransche
legers om de doorbraak te forceeren en van den fanatieken
wil tot tegenstand waartoe de Duitschers in staat
waren om het tot in de grondvesten bevend front te
verdedigen. Zij is tegelijkertijd een spiegelbeeld van de
grenzenlooze verbittering waarmede in. dezen slag
gestreden werd.
Troepen van alle Duitsche stammen hebben in den
Somme-slag onvergankelijke lauweren behaald en in
deze niets ontziende worsteling gevochten, zooals nooit
te voren mannen gevochten hebben.
Als wij van de 146 divisies die aan den Somme slag
deelnamen er één enkele uitgrijpen, zoo alleen daarom,
omdat in de prestaties van deze divisie, de gereedheid
om onvoorwaardelijk alles op het spel te zetten, de
opofferingswil en de roem van alle Somme-strijders
belichaamt is. Het zijn de Wurttembergers van de
26e reserve-divisie. De houding van deze troepen, die
met korte onderbrekingen van het begin tot' het einde
in den smeltkroes van dezen slag gestaan hebben zonder
ook maar een enkelen keer te wankelen, is een klassiek
voorbeeld van de Duitsche soldatendeugden.
Acht Engelsche divisies bestormden bij den algemeenen
aanval op 1 Juli 1916 de tot puin geschoten
en rookende linies van deze ééne Duitsche divisie, die
niettegenstaande de overweldigende overmacht haar
strijdstellingen tusschen Hamel en Thiepval in den
strijd van man tegen man, waarbij de Engelschen vernietigende
verliezen leden, konden handhaven. Even
hard vochten deze troepen drie maanden later bij de
verdediging van het steunpunt Thiepval, dat, sedert
het begin in het brandpunt van den slag staande, nog
slechts een vergruisde puinhoop was. Van alle kanten
omsingeld en onder een infernaal trommelvuur liggend,
gaven de laatste, voor een groot deel gewonde en
bedolven verdedigers zich pas aan de binnengedrongen
Engelschen over, toen gebrek aan munitie ze daartoe
dwong. Hier bij Thiepval was het
dat een Engelsche bevelhebber de naar een
eervolle gevangenschap afmarcheerende laat=
ste verdedigers van Thiepval door het presens
teeren van het geweer eerbetoon liet bewijzen.
Deze divisie verloor bij haren strijd in den Sommeslag
in het geheel 277 officieren en 12930 man; verliezen
die voor het grootste gedeelte ten laste van de
infanterie komen. Wat deze verliezen beteekenen wordt
verduidelijkt door het feit dat de gevechtssterkte van
de infanterie eener divisie in den zomer 1916 ongeveer
180 officieren en hoogstens 8000 man bedroeg.
Niettegenstaande het voorafgaande vernietigende
trommelvuur stieten de jonge Kitchener-regimenten
bij den algemeenen aanval op 1 Juli aan het geheele
Engelsche aanvalsfront op een zoo onverwachten hardnekkigen
tegenstand, dat reeds op dezen eersten dag
van den aanval het geheele plan van het Britsch-
Nr. 1444 Nerierl

Fransche offensief aan het wankelen geraakte. ±n de
Britsche legergeschiedenis is de le Juli 1916 als een
zwarte dag aangeteekend.
Op den avond van dezen dag waren er Britsche
divisies waarvan alle regiments-kommandanten gevallen
waren, er waren bataljons die met 25 officieren en
' 800 man tot den storm aangetreden waren en zonder
een enkelen officier en met 200 man terugkeerden en
er waren compagnieën die met 270 man in den strijd
gerukt waren en waarvan zich bij het nachtelijk appèl
slechts 23 meldden. Churchill zegt over dezen eersten
dag van den Somme-slag:
„De nacht brak aan over het nog altijd dreunende slagveld.
Bijna 60000 Britsche soldaten waren gevallen,
gewond of vermist. Dit waren de zwaarste bloedige verliezen,
die in de geschiedenis van het Britsche leger op
een enkelen dag geleden zijn ..."
Deze algemeene aanval was echter slechts het begin
van den Somme-slag, die vijf maanden lang zijn invloed
op het geheele westelijke front deed gelden. Het laatste
nog strijdvaardige regiment moest ingezetworden om de
dreigende doorbraak te verhinderen. Voor den tweeden
en derden keer moesten dezelfde divisies in den strijd
rukken, een lot dat ook aan de afgematteVerdun-troepen
niet bespaard bleef. De Duitsche soldaat van 1916 heeft
deze weergalooze krachtproef doorstaan en onder de
Zwaarste voorwaarden volgehouden.
Er waren spanningen en crises van het zwaarste
soort. Vaak beefde het gebeukte front in zijn grondvesten
maar het brak niet; het hield stand. Als de
laatste officieren gevallen waren, dan streden de manschappen
— op zich zelf aangewezen _— moedig en
verbeten verder, gedachtig aan de leus die alle Sommestrijders
bezielde: „Ze zullen niet doorbreken"!
Hier op het slagveld aan de Somme toonde de
"Duitsche soldaat op niet te overtreffen wijze de krijgsmansdeugden
van offervaardigheid en moed, die een
troep ook tegen een meervoudige overmacht onoverwinnelijk
maken. Reeds toenmaals werd de naam
„Somme-strijder" tot een eerenaam, die ook in latere
oorlogsjaren door een nimbus van grootheid en sombere
tragiek omgeven was.
Het doet aan als een lotsbestemming dat op de slagvelden
van de Somme, waar in 1916 de elite van de
Duitsche infanterie haar graf vond, waar in het voorjaar
1918 de stormloop van het Duitsche westelijke
leger dicht voor het doel door gebrek aan reserves
schipbreuk leed en waar ten slotte in den slag bij Amiens
bij mistig weer op 8 Augustus 1918 de massale inzet
van vijandelijke tanks de dunne Duitsche linies uiteenscheurde,
de groote beslissing van den veldtocht in het
Westen van 1940 ingeleid werd.
Men moet Somme-strijder geweest zijn om de diepe
ontroering te kunnen beseffen die alle oude medestrijders
aangreep toen het Duitsche weermachtsbericht
van 20 Mei 1941 meldde:
„Onze pantser* en gemotoriseerde troepen...
bereikten het slagveld van den Somme=slag
van l9 i 6 bij den straatwegCambrai=Péronne."
Dit bericht — slechts vier dagen na de doorbraak
van het Duitsche pantserkorps door de Maginot-linie
tusschen Maubeuge en Carignan — scheen haast
onbegrijpelijk. Het werd echter een dag later in de
schaduw gesteld door het weermachtsbericht van
21 Mei, bij de bekendmaking waarvan de geheele
wereld den adem aanhield. Het meldde na het uiteenslaan
van het Fransche 9e leger:
„In de door het elan van den Duitschen aanval geslagen
bres storten zich onze divisies. Aan de spits hebben
de Duitsche pantserkorpsen Arras, Amiens en Abbeville
genomen ..."
De oude Duitsche legeraanvoerder Gneisenau heeft
in den nacht van de overwinning van Belle Alliance het
geroemde woord tot de officieren van zijn staf gericht:
„Wij hebben getoond hoe men overwint; nu
willen wij toonen hoe men achtervolgt"!
De Duitsche pantserkorpsen en de daarop met
geweldige dagmarschen volgende infanterie-divisies
hebben getoond „hoe men achtervolgt". Zonder naar
links of naar rechts te kijken, drongen de pantserwagens
— schrik en paniek om zich heen verspreidend
— diep het Fransche etappegebied binnen. Ver in het
achterland gelegen kwartieren van hooge en hoogste
kommandostaven werden overmeesterd, in aanmarsch
zijnde vijandelijke legerreserves onder den voet
geloopen, uiteengejaagd en tot overgave gedwongen,
reservebataljons bij het exerceeren op het kaserneplein
overrompeld en gevangen genomen.
Zoo stormden de Duitsche pantserwagens, vaak van
alle verbindingen afgesneden, soms vechtend naar drie
zijden tegelijk, in een wilde jagd het groote doel, de
Kanaalkust tegemoet, en toen het weermachtsbericht
den val van Abbeville meldde, kreeg de wereld er een
voorgevoel van dat zich hier aan de Somme een historische
beslissing ontwikkelde.
Nog geloofde de vijandelijke legerleiding, dat zij de
door de Duitsche pantserwagens naar voren gedreven
dunne wig door aanvallen van twee kanten zou kunnen
indrukken, maar zij had niet gerekend met het prestatievermogen
van de Duitsche infanterie die met geweldige
dagmarschen de pantserdivisies gevolgd was, de zuidelijke
flank van de wig aan de Somme beschermde en
ze met energische aanvallen naar het Noorden in de
richting Cambrai—Arras—Boulogne verbreedde. Van
dag tot dag werd de ring nauwer getrokken om de aan
de Kanaalkust ingesloten Belgisch-Fransch-Engelsche
legermassa, waarvan de wanhopige afweerstrijd op een
ineenstorting uitliep, zooals de wereldgeschiedenis ze
in een open veldslag nog niet gezien had.
Over de honderdduizenden graf kruisen van Duitsche
soldaten, die sedert den wereldoorlog in vreemde aarde
rusten, bruiste in die onvergetelijke Meidagen de overwinning.
Zij verkondt aan de dooden, dat zij niet tevergeefs
geleden en gestreden hebben en een jong levenskrachtig
Duitsch soldatengeslacht datgene vervuld heeft,
wat zij door hun offerdood aan het Duitsche volk
vermaakt hebben.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falkeo-Verlag, Hamburg
B r
- & c
°

De Duitsche zegetocht op den Balkan en op Kreta
De langjarige bemoeiingen van de Duitsche politiek
om tot vriendschappelijke betrekkingen met Zuid-Slayië
te komen hadden wel is waar het gevolg dat de Zuidslavische
regeering tot het Driemogendhedenpakt toetrad.
De putsch van gewetenlooze Servische samenzweerders
in den nacht op den 27en Maart deed echter
het succes van de Duitsche politiek te niet en maakte
onmiddelijke militaire maatregelen noodzakelijk. Leger
en luchtwapen zagen zich daardoor geheel onverwachts
voor een geheel nieuwe taak gesteld.
Op 6 April 's morgens begonnen gedeelten van het
Leger List met den aanval op het Grieksche verdedigingsfront
aan de Bulgaarsche grens met het voorloopige
doel, tot Saloniki en de kust van de Egeische Zee door te
dringen. Een tweede groep van dit leger trok gelijktijdig
uit het gebied bezuiden Sofia in de richting van Skoplje
op om Zuid-Slavië van Griekenland te scheiden.
Denzelfden morgen vielen sterke strijdkrachten van
den generaal der vliegers Freiherr von Richthofen en
van de in het gebied rondom en bezuiden Weenen onder
bevel van kolonel-generaal Löhr gereedstaande troepen
der luchtmacht in herhaaldelijke vluchten de Zuidslavische
vliegkampen en de vesting Belgrado aan. Talrijke vijandelijke
vliegtuigen werden afgeschoten of op den grond
vernield, de belangrijkste militaire inrichtingen en gebouwen
van de vijandelijke hoofdstad vernietigd.
De bestorming van de Metaxas-linie.
Gebergte- en infanteriedivisies van de zuidelijke
groep van het Leger List drongen, op uitmuntende wijze
ter zijde gestaan door duikbommenwerpers, in een driedaagsche
zware worsteling door de aan het terrein op
voortreffelijke wijze aangepaste, in etages overelkander
aangelegde en in de rotsen uitgehouwen versterkingen
van de zoogenaamde „Metaxas-linie" heen. Het kwam
tot zware gevechten op korten afstand, zooals ze tot nu
toe op geen ander gevechtsterrein plaatsgevonden hadden.
Pantserstrijdkrachten doorbraken ondertusschen de Servische
verdediging bewesten Petrich, trokken de Stroemitza
over en, van hier naar het zuiden omzwenkend,
naar Saloniki op, dat in den ochtend van den 9en April
bereikt werd. Daarmede was op den vierden dag van den
aanval het ten oosten van de Vardar strijdende Grieksche
leger ter sterkte van 4% divisie van zijn achterwaartsche
verbindingen afgesneden; na een dapperen tegenstand
legde het de wapens neer.
De noordelijke groep van het leger baande zich in
harden strijd door zwaar bergachtig terrein den weg naar
Skoplje en Veles, versloeg het Zuidslavische leger op vernietigende
wijze en nam de verbinding op met de in
Albanië opereerende Italiaansche legergroep. Zoo was
na enkele dagen de scheiding der Zuidslavische van de
Grieksch-Britsche strijdkrachten voltooid.
Middelerwijl was op 8 April een derde strijdmacht
van het leger onder kolonel-generaal von Kleist van uit
de buurt ten noord-westen van Sofia tot den aanval op
Nis overgegaan. Ook deze brak spoedig door de vijandelijke
grensstellingen heen en bereikte niettegenstaande
de talrijke versperringen en vernielde straatwegen onder
een allerongunstigste weersgesteldheid reeds den 9 en April
de oude Servische hoofdstad. Verscheidene vijandelijke
divisies die den verderen opmarsch van deze groep naar
Belgrado trachtten te beletten werden uiteengejaagd.
In concentrische samenwerking met het Leger Kleist
moest een in Karintië, Stiermarken en West-Hongarije
opmarcheerend leger onder kolonel-generaal Freiherr
von Weichs den 12en April het noordwestelijk gedeelte
van Zuid-Slavië binnendringen en naar Belgrado en Sera-
jevo opmarcheeren. Een gedeelte dezer strijdmacht overschreed
met onstuimige aanvalsdrift reeds den 6en April
samen met de grenswachttroepen over een breedte van
250 kilometer de grens, maakte zich door kordaat optreden
meester van de Karawankenpassen en de nabij de
grens gelegen overgangen over de Mur en de Drau, en
bezette, na sterke vijandelijke troepenafdeelingen uiteengejaagd
te hebben, op 9 April Marburg. De hoofdstrijdmacht
van het leger begaf zich nog voordat de opmarsch
voltooid was den lOen April op weg naar Agram. Tegen
den avond van dezen dag bereikte een van Hongaarsch
gebied naar het westen oprukkende Duitsche pantserdivisie,
niettegenstaande er sneeuw viel en de straatwegen
met een laag ijs bedekt waren, de stad, die zij den volgende
dag onder het gejubel van de bevolking binnenrukte.
Na een week algeheele ontbinding.
Nog voor het einde van de eerste week van den veldtocht
kon meer dan de helft van het Zuidslavische leger
als vernietigd worden beschouwd. Spoedig daarop was
het vonnis over de Servische hoofdstad geveld. Den
15en April 's ochtends hield kolonel-generaal von Kleist
aan de spits van zijn pantsertroepen zijn intocht in de
Servische hoofdstad.
Op den twaalfden dag onvoorwaardelijk gecapituleerd.
Den 19en April werd Serajevo bereikt. Twee dagen
later bezetten Italiaansche gemotoriseerde strijdkrachten,
die van het noorden en het zuiden langs de Dalmatische
kust opgerukt waren, Mostar, Ragusa en Cattaro. Den
17en April 's avonds werd de onvoorwaardelijke capitulatie
van de Zuidslavische weermacht onderteekend.
Met het neerwerpen van Zuid-Slavië in een veldtocht
van nauwelijks twaalf dagen was voor het leger van generaalveldmaarschalk
List een veilige basis voor de verdere
operaties tegen Griekenland geschapen. Op den rechtervleugel
was reeds den lOden April een gemotoriseerde
afdeeling over de Grieksche grens tot Florina opgerukt.
De hier voor het eerst optredende Britsche troepen
werden in verscheidene dagen durende hevige gevechten
tot achter den Aliakmon teruggeworpen. Den 14en April
werd Kozani ingenomen en ten zuidoosten daarvan een
bruggehoofd over de rivier veroverd. Andere uit de buurt
van Saloniki oprukkende gedeelten van het leger hadden
middelerwijl op verscheiden plaatsen den overgang over
den benedenloop van den Aliakmon bevochten. Langs
de kust rukten pantserstrijdkrachten tot ter hoogte van
den Olympus op.
De Britten op een snellen aftocht.
Bij Kastoria aan den middenloop van den Aliakmon
en aan weerszijden van den Olympus trachtten taai strijdende
achterhoeden een haastigen aftocht naar de plaatsen
van inscheping te dekken. Onder den versterkten druk
van de beide vleugels van het aanvalsfront begon de
tegenstander den 18en April te wijken. De Duitsche
troepen gingen tot een scherpe achtervolging over. Op
den bijna 3000 meter hoogen top van den Olympus
heschen de gebergtejagers de rijksöorlogsvlag. Ongeveer
20.000 Grieken, die over het Pindusgebergte trachtten te
ontwijken, gaven zich aan de Duitsche troepen over.
Den 19en April veroverde een pantserdivisie het
wegenkruispunt Larissa, een andere divisie rukte bij de
achtervolging van den vijand over Trikkala tot Lama op.
Terwijl gebergtetroepen en andere snelle strijdkrachten
sterke Britsche afdeelingen bij Volos versloegen, drong
de Leibstandarte Adolf Hitler, zich vechtende den weg
door het Pindus-gebergte banend, over den bijna 1500 m
hoogen pas van Metsovon tot Janina op. Daardoor was
aan de uit Albanië terugtrekkende Grieksche troepen de
Nr. T4S4. Nerlerl.

eenige aftochtsmogelijkheid afgesneden. Den 23en April
capituleerde het door Duitsche en Italiaansche troepen
omsingelde Macedonische en het Epirus-leger.
De troepen rukken Athene binnen.
In de engte bij den historischen pas van Thermopylae
en den tegenwoordigen straatweg aanvaardden nog eens
sterke Engelsche achterhoedes den strijd. Gedeelten van
de eenige Duitsche pantserdivisie, die nog contact had
met den vijand, vielen, krachtig ondersteund door duikbommenwerpers,
de sedert maanden voorbereide stellingen
aan en drongen er in door. Gebergtetroepen die
met geweldige dagmarschen naar het tooneel van den
strijd oprukten, werkten zich door het woeste bergachtige
terrein naar voren en baanden een weg voor de pantsertroepen.
Zoodoende werd binnen enkele dagen de laatste
aan het terrein aangepaste bijzonder sterke vijandelijke
weerstandslinie bedwongen. Den vijand onophoudelijk
achtervolgend werd op 23 April Thebe bereikt, terwijl
een andere aan den noordelijken oever van het eiland
Euboea gelande gemotoriseerde afdeeling over Chalkis
weer naar het vasteland overstak. Twee dagen later
trokken de eerste Duitsche troepen de Grieksche hoofdstad
Athene binnen.
Den morgen van den voorafgaanden dag was het
Duitsche valschermtroepen gelukt de stad Korinthe en
de landengte van uit de lucht in bezit te nemen en zoodoende
de eenige landverbinding van Noord- naar Zuid-
Griekenland en het voor de scheepvaart belangrijke
Kanaal van Korinthe te beheerschen. Daarbij werden
over de 900 Britten en 1450 Grieken gevangen genomen
en veel krijgstuig buitgemaakt.
Op den Peloponnesus drongen vooreerst valschermtroepen
en daarna gemotoriseerde troepen tot de havens
van Argos en Kalamata door en namen verscheiden
duizenden Britten en uiteengejaagde Serviërs gevangen,
wien het niet meer gelukt was over zee te ontvluchten.
Gedeelten van het Leger List staken gedurende deze
operaties in gereed gehouden schepen de Egeische Zee
over en namen de eilanden Thasos, Samothraki, Limnos,
Mytilini, Chios en enkele kleinere in bezit.
Over de 570 000 gevangenen.
Het aantal der door de Duitsche troepen in deze gevechten
gemaakte gevangenen bedraagt
6298 Servische officieren en 337.864 man,
324 Britsche officieren en rond 10.500 man,
rond 8000 Grieksche officieren en 210.000 man.
Buitgemaakt werden volgens de voorloopige tellingen
over de 1500 stukken geschut, rond 600.000 handvuurwapens,
honderden gepantserde en andere motorwagens,
veel ander krijgstuig en groote voorraden van elk soort.
De verovering van het eiland Kreta.
Den 20sten Mei bij het gloren van den ochtend werden
na een voorbereiding door sterke bom- en diepteaanvallen
en ter zijde gestaan door talrijke jagdvliegereskaders —.
valscherm- en luchtlandingstroepen in de omgeving
van het vliegveld Malemes, ongeveer 19 km ten
westen van Chania en in de omgeving van de stad zelf
afgezet. Het vliegveld Malemes werd na harden strijd
veroverd en daarop — ofschoon het nog gedeeltelijk door
artillerievuur bestreken werd — gebergtetroepen geland.
Glorierijke overwinning over de vloot.
Korten tijd na het begin van de operaties tegen Kreta
waren bijna de geheele zeestrijdkrachten uit Alexandrië in
het zeegebied rondom Kreta verzameld. Den 22sten Mei
nam de geweldige slag tusschen het VlIIste vliegerkorps
en de Engelsche vloot een einde met een glorierijke overwinning
van de Duitsche vliegers. Na zware verliezen zag
zich de Engelsche vloot genoodzaakt het zeegebied rondom
Kreta te ontruimen en het eilahd aan zijn lot over
te laten.
Den 25sten Mei, den vierden dag na de landing van
de eerste gebergtejagers op Kreta begon de aanval tegen
de zich in de buurt van Chania bevindende vijandelijke
hoofdmacht. Het gold de verovering van de goed uitgebouwde
en taai verdedigde stellingen op de beheerschende
hoogten. Toch kon reeds op den tweeden dag
van den aanval na zwaren strijd de vijandelijke sleutelpositie
bij Galata worden doorstoten. Den 27sten Mei
werd Chania, de hoofdstad van Kreta en de hoogten ten
oosten van de stad veroverd, verder de Soeda-bocht, het
belangrijkste steunpunt van de Engelsche vloot op Kreta.
Onder de talrijke gevangenen, die in deze gevechten gemaakt
werden, bevond zich ook de Grieksche marineopperbevelhebber
van het eiland.
Topprestaties der infanterie.
Wat in deze gevechten volbracht is moet des te hooger
aangeslagen worden, daar de successen alleen met infanteriewapens,
alleen ondersteund door lichte gebergteartillerie
moesten worden behaald. Daar draagdieren en
voertuigen bijna geheel ontbraken, waren de troepen genoodzaakt
hun zware wapens, munitie en materieel zelf
over het terrein dat veelvuldig het karakter van een hooggebergte
had, vooruit te brengen.
De daarop volgende vlucht van de verslagen Britsche
troepen naar de zuidkust eindigde den len Juni na een
laatsten harden strijd met hun vernietiging of gevangenneming.
Zware verliezen van den vijand.
In luchtgevechten werden 167, door luchtdoelgeschut
8 vliegtuigen afgeschoten; verder werden er 417 op den
grond vernietigd. Tegenover dit totaal van 592 vernietigde
vijandelijke vliegtuigen bleven de Duitsche verliezen
binnen matige grenzen; zig bedragen ongeveer twee
vijfden van dat cijfer.
De verliezen die de Duitsche weermacht in den Balkanveldtocht
leed waren gering. Daarentegen bedroegen de
verliezen van den vijand alleen in den strijd om Kreta,
afgezien van de belangrijke verliezen aan krijgstuig van
elk soort,
aan gevangenen: 13.123 Britsche officieren en manschappen,
9608 Grieksche officieren en manschappen;
aan gesneuvelden: rond 9000Britsche en Grieksche
officieren en manschappen, ongerekend de op zee
geblevenen.
Met de verovering van Kreta heeft de Duitsche weermacht
de woorden van haren opperbevelhebber „Voor
den Duitschen soldaat is niets onmogelijk!" recht
doen wedervaren.
Doordrongen van dit besef, waarin alleen reeds in
hooge mate het geheim van de zege is opgesloten, staat
de Duitsche weermacht met vertrouwen tegenover de
taak die haar nog rest.
Verantwoordelijke Uitgever: PresidentHeinrich Kessemeier,Hamburg 13,Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg Br. cT Co.

Bolsjewistisch bloedbad
Wanneer er ergens ter wereld een vreeselijke misdaad
begaan wordt, dan gaat er een golf van verontwaardiging
door het menschdom. Maar wanneer
beestachtige bolsjewieken millioenen menschen vermoorden,
dan worden een paar jaar later de moordenaars
in Engeland en Amerika als vrienden en strijders
voor de vrijheid gevierd. De
herinnering aan de schandelijke
daden van det bolsjewisme
mag echter niet verbleeken
omdat Engelsche
machthebbers plotseling een
innerlijke zielsgemeenschap
met Stalin ontdekt hebben. De
schuld van de bolsjewistische
machthebbers staat ingeschreven
in hei Boek der Geschiedenis.
Wij willen slechts
een paar pagina's ombladeren
en toonen op welke wijze millioenen
menschen het slachtoffer
van het bolsjewisme geworden
zijn. !
De bolsjewistische revolutie
begon in 1917 mei het landverraad
van Lenin, die vanaf
het uitbreken van den wereldoorlog
vurig de nederlaag van
Rusland gewenscht had om de
teleurstelling en de verbittering
van de menschen voor
zijn laaghartige plannen
dienstbaar te maken. De
bolsjewistische revolutie werd
uitgevoerd met de bloedigste
terreur, die de beroepsmisdadigers
tot helden der revolutie
maakte. Zij werd verdedigd
tegen de overweldigende
meerderheid van de bevolking,
die zich bij de verkiezing voor
de constitueerende vergadering
met 22 millioen stemmen
legen 9 millioen stemmen tenen
de bolsjewieken had uitgesproken.
Deze burgeroorlog woedde van 1917 tot 1922
en werd met onbeschrijflijke wreedheid door de bolsjewieken
gevoerd, die vijf millioen man voor den militairen
dienst en den burgeroorlog geprest hadden. Volgens betrouwbare
berichten zijn er in dezen burgeroorlog
1,4 millioen menschen gesneuveld of op bevel van de
bolsjewieken doodgeschoten geworden. Zoo heeft de
jood Trofeki eens om nietige redenen een geheel
arbeidersbataljon tot op den laatsten man laten fusil-
.leeren.
De gevolgen van dezen burgeroorlog waren nog
vreeselijker dan de jaren van den strijd zelf. Den boeren
werd veelal het laatste stuk vee en het laatste graan ontnomen.
Groote gebieden waren verwoest en de dorpen
afgebrand. De akkers waren slechts ontoereikend bewerkt.
In dezen tijd zijn er 10 millioen menschen in de
Sowjet-Unie verhongerd.
De bolsjewieken hebben niet eens getracht om aan
het ergst getroffen zuidoostelijk gebied van het Europeesche
gedeelte van het land hulp te doen toekomen, ze
hebben integendeel de spoorwegen en de straatwegen
voor den stroom van wanhopig uit het hongergebied
vluchtende menschen door militairen laten afsluiten. Tal-
Sedert het begin van de joodsch-bolsjewistische heerschappij werden in
Rusland door de G.P.Oe., behalve de tsarenfamilie, tot het jaar 1937 vermoord:
4.910 bisschoppen en priesters, 7.824 leeraren en professoren, 8.920
artsen, 65.000 politie-ambtenaren, 75.490 officieren, 20.600 ambtenaren, 360.000
soldaten, 420000 intellectueelen, 48.000 veldwachtèrs, 892.000 arbeiders en
9.600.000 boeren, dus samen over de 11,6 millioen menschen; dat zijn 3
millioen meer dan Nederland of België inwoners hebben.
rijke gevallen van kannibalisme, zelfs door ouders op hun
kinderen gepleegd, zijn geloofwaardig bewezen. Tienduizenden
kinderen daarentegen, wier ouders verhongerd
waren, zijn als Besprisorni-benden jarenlang in onvoorstelbare
lichamelijke conditie en moreele verwaarloozing
stelend en plunderend door de Sowjet-Unie getrokken.
De bolsjewistische
inachihebbers brachten echter
hei graan naar het buitenland
om zich het geld te verschaffen
voor hun misdagige aanslagen
op de veiligheid van
andere landen.
In de eerste vijf jaren va.,
de bolsjewistische revolut :
zijn door de Tsjeka, die
zich later G.P.Oe. noemde,
1.776.393 menschen als contrarevolutionairen
zonder rechtsgeding
om het leven gebracht.
Het wreedste sadisme, waarbij
vooral joodsche megera's
op den voorgrond traden,
werd tot bolsjewistische methode.
Voor handelingen die
mei politiek niets te doen
hadden werden straffen of
gelegd; vaak was reeds dt
burgerlijke herkomst voldoende
voor de arrestatie.
Voor de bloedbaden richtte
de Tsjeka slachthuizen in,
waarin de ongelukkigen door
miirailleurvuur neergemaaid
werden, wanneer het le
tijdroovend was om ze af
zonderlijk door een schot in
den nek te dooden.
De leider van deze moordenaarsbende,
die in de Lubjanka
te Moskou haar hoofdkwartier
en in alle deelen van
de Sowjet-Unie haar filialen
had, was de Pool D s e r -
s j i n s k v , die tot de hoofdpersonen
van de bolsjewistische revolutie gerekend
wordt. Destijds werd het waardevolste deel van de
Russische intelligentie uitgeroeid. Eiken nacht brachten
vrachtwagens de lijken uit de steden weg, die dan ergens
tot bergen opgestapeld, met petroleum overgoten en in
brand gestoken werden. De menschelijke fantasie is niet
in staat den bolsjewistischen bloedroes te beschrijven.
Door de in 1929 begonnen dwangcollectiviseering deiboerderijen,
waarbij zes millioen gemiddelde boeren —
degrooteboeren had men al in de eerste jaren der revolutie
geliguideerd — van hun erf verjaagd en doodgeschoten
werden, bestond er in den landbouw een woeste
wirwar. Meer dan de helft van den veestapel is er,
grooiendeels na de insbeslagneming door den slaat,
eenvoudig verhongerd.
En wederom werd in de jaren 1932/33 door bolsjewistische
schuld de ongelukkige bevolking van de Sowjet-Unie
door een hongeroatastrophe geteisterd. Daarbij
zijn meer dan tien millioen menschen omgekomen.
De stedelijke bevolking moest dan nog een keer een
vreeselijken hongersnood doormaken en een onvoorstelbare
massale sterfte van de door jarenlangen nood
verzwakte bevolking brak aan. Wie de vreeselijke hYgie-
No. 1464. Nederl.

nische toestanden in de vervuilde en overbevolkte sleden
der Sowjet-Unie kent zal zich niet verbazen over het ontzettende
aantal . slachtoffers. Tien millioen menschen
moesten sterven omdat het bolsjewisme geen vrije
boeren in het land van het proletariaat wilde dulden.
Sedert de collectiviseering is de lijfeigenschap op het
platte land weder ingevoerd, alleen met dit onderscheid
dat in plaats van den landheer de kommunistische,
meestal joodsche functionairis de knoet zwaait. Naast
den ontrechten proletariër van de sowjetfabrieken staat
de proletariër van het collectivisme, die voor de dictatuur
van her proletariaat heerendiensten moet verrichten.
De mannen in het Kreml kunnen zich voor de wereld
niet genoeg verhoovaardigen op de kanaal- en spoorwegwerken
die als kultuurprodukten voor de prestaties
van het bolsjewisme propaganda moeten maken. Zij verzwijgen
echter dat deze ondernemingen aan 8.600.000
menschen het leven gekost hebben. Deze zijn als dwangarbeiders
door onvoldoende voeding, jammerlijke kleeding
en gebrek aan medische hulp omgekomen.
Dat was ook het lot van de boeren, wier
eenige misdaad hun vlijt was, die hun een bescheiden
welstand, die hun een paar koeien in plaats
van ééne koe verschaft had.
Dat was het lot van menschen, die voor
het bolsjewisme misdadigers zijn omdat ze uit
burgerlijke ouders geboren werden.
In deze beruchte verbanningskampen werden ook de
menschen gebracht die verdacht waren van een antisemitische
gezindheid.
De eenige profijttrekkers van het bolsjewisme waren
de joden. Zelfs tot in de hoogste posities van staat en
maatschappij waren zij doorgedrongen (een naamlijst,
die tot 1937 reikt, brengt het vlugschrift nr. 924). Talrijke
kerken werden vernield, maar de synagogen werden
gespaard. Over al deze misdaden zijn de Engelsche
machthebbers ingelicht. Zoo schreef de heer Churchill
in het jaar 1919 in de „World Crisis" over Lenin:
„Rusland, dat zich zelf uit de menschelijke gemeenschap
gestooten heeft, slijpt in den poolnacht het lemmer en predikt
met van honger en ascese verstarde lippen 'zijn philosophie
van haat en dood."
In een massale betooging, die op 2 Februari 1931 in
de Philharmonic Hall te Liverpool plaats vond, verklaarde
dezelfde Churchill:
„Duivelachtige daden worden in het huidige Rusland bedreven.
Hunderdduizenden worden met een meedoogenloosheid
ten doode gekwaeld, die het menschdom sedert het
Romijnsche wereldrijk niet gezien heeft."
Om de vlucht uit de hel van Sowjet-Rusland en het
bekend worden van de ware toestanden te verhinderen
hadden.de joodsche machthebbers aan de grens een
doode Zone ingericht, die in een breedte van vijftig
kilometer van het zuiden tot in hef hooge noorden verliep
en met duizenden wachttorens en prikkeldraadversperringen
doorspekt was. Deze doode zone werd
door de Duitsche weermacht doorstoten. Millioenen
Duitsche soldalen en vrijwillige legionairs uit bijna alle
Europeesche landen werden getuigen van het grootste
volkenbedrog aller tijden. Al deze vrije menschen zagen
onder de strijdende roode legers geen joden; zij zagen
echter dat onder de politieke kommissarissen en andere
politieke persoonlijkheden de jodenneus overheerschte.
In Lemberg, Doebno, Luck en andere plaatsen werden
zij, door de bevolking als bevrijders begroet, getuigen
van door de bolsjewieken aangerichte beestachtige
bloedbaden zooals men zulks tot nu toe niet voor mogelijk
gehouden zou hebben. Uit de vele berichten over de
vreeselijke misdaden citeeren wij er slechts een van den
Slowaakschen majoor öaske:
„Wij kwamen naar S. Deze plaats ligt op ongeveer
80 kilometer van de Russische grens op Oekrainsch gebied.
800 vredelievende menschen werden hier op wreede
wijze vermoord. In de tweede daarop volgende plaats
werden 240 arbeiders vermoord, omdat ze om hun
maandelijksch loon gevraagd hadden. De verschrikte
bevolking leidde ons naar een weeshuis. Hier hadden
de bolsjewiken 80 kinderen doodgeslagen, alleen maar
om de Oekrainers uit te roeien. Als ik deze beestachtigheden
niet gezien had, zou ik nimmer geloofd hebben
dat menschen tot iels dergelijks in slaat zouden zijn."
Nog op 20 Januari 1940, toen Finland zich tegen den
overval van het joodsche Sowjet-Rusland verzette, verklaarde
de Engelsche machthebber Churchill voor de
radio:
„Wat Finland voor het menschdom volbracht heeft, is wonderbaar.
Iedereen kan thans zien hoe het kommunisme den
innerlijken samenhang van een natie ondermijnt, hoe het
kommunisme in tijden van vrede tot verworpenheid en honger
leidt, hoe het in tijden van oorlog tot verachtelijkheid en gemeenheid
leidt."
Anderhalf jaar later echter worden de bolsjewistische
misdadigers onder het daverende applaus van de Lords
, en de afgevaardigden van het Engelsche Parlement tot
gealliëerden van Zijne Britsche Majesteit verklaard. De
Sowjet-joodsche bolsjewieken en de Engelsch-joodsche
plutocraten hadden elkander gevonden en verbonden
zich voor een gemeenschappelijk doel, de vernietiging
van de Europeesche kuituur, het tot stand brengen van
de joodsch-bolsjewistische wereldrevolutie.
Wat met Spanje niet gelukfe moest nu door de vernietigung
van Duitschland, door de bolsjewistische overstrooming
van geheel Europa bereikt worden.
Maar dit plan werd verhinderd door de waakzaamheid
van Adolf Hitler. In het uur van het hoogste gevaar
joeg hij de opmarcheerende bolsjewistische millioenenlegers
uiteen en redde daardoor de Europeesche kuituur
voor den ondergang.
Finland heeft, zooals Engelands machthebber Churchill
den 20sten Januari 1940 zeide, zijn daden voor het
menschdom volbracht. Wat Adolf Hitler volbracht deed
hij voor Duitschland; maar hij deed het ook voor de
volken van Europa. Hij bewaarde ze voor dezelfde grenzenlooze
ellende, waarin de bolsjewieken het Russisch
volk gedompelt hebben.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Uitgever: Falken-Verlag, Hamburg * Chr.

Gevaren waaraan Europa Moot stond
In den nacht van den 26en April 1936 werd ik in het
hotel Ballscbug te Moskou door G.P.Oe.-lieden gearresteerd
en in de gevangenis Lubjanka IV ingeleverd. De
geheele Lubjanka is het toppunt van een gevangenisgruwel
en kan er aanspraak op maken dat er in de geheele
wereld niets dergelijks bestaat. Den Hen Mei werd
ik voorgeleid ter vaststelling van mijn identiteit. Op mijn
vraag naar de oorzaak van mijn arrestatie kreeg ik het
hoonende antwoord, dat ik de reden nog wel zou merken.
Vijf maanden lang moest ik als politiek misdadiger in
geïsoleerde gevangenschap verblijven. Midden Juni werd
mij door den rechter van instructie de tenlastelegging
voorgelegd; daaruit bleek dat men mij wegens spionnage
aangeklaagd had. Binnen korten tijd werd ik meer dan
dertig keer aan een verhoor onderworpen om mij murw
te maken.
Den 26en Augustus werd ik aan een kruisverhoor
blootgesteld, dat 's avonds om 9 uur begon en met korte
onderbrekingen bij de aflossing van de verhoorders
72 uren, dus drie dagen duurde. Bij het einde van dit
verhoor werd mij plechtig een in de Russische taal opgesteld
proces-verbaal ter onderteekening voorgelegd.
Ik weigerde het te onderteekenen. Den 30en Augustus
werd ik opnieuw uit de cel gehaald. Daar ik nog steeds
standvastig weigerde het stuk te onderteekenen, werd
ik aan een duivelsche tortuur, verbonden met hechtenis
in een verduisterde cel onderworpen.
Nadat ik ook dan nog weigerde het stuk te onderteekenen,
deelde de rechter van instructie mij den 10en
October mede, dat ik wegens spionnage tot vijf jaren
strafkamp veroordeeld was.
Drie maanden later, toen ik reeds een gevangenisrondreis
van 4500 Kilometer achter den rug had, werd
mij in het strafkamp Niezjnii-Nowgorod (Gorki) medegedeeld,
dat ik onmiddelijk in vrijheid gesteld zou worden
als ik de Sowjet-nationaliteit zou aannemen. Ik
weigerde en werd weer gevangen gezet in een verduisterde
cel met drie maal daags verandering van de temperatuur
van 2 è 4 graad Celsius tot 60 graad warmte.
Den zesden dag werd ik, mij ziek en ellendig gevoelend,
weer voorgeleid. Men deed mij nogmaals het voorstel de
Sowjet-nationaliteit aan te nemen. Ik weigerde standvastig.
Wee den buitenlander, die zoo onvoorzichtig is, in
een zwak uur de Russische nationaliteit aan te nemen.
Het zal hem nooit meer gelukken Sowjet-Rusland ooit
weer te verlaten.
Het systeem van menschenvangst en slavenhandel
is in den loop der jaren zoo geraffineerd uitgewerkt en
gecamoufleerd, dat er helaas maar weinigen zijn, die
van den vollen omvang daarvan ook maar een flauw
begrip hebben.
Elke exploitatie van nieuwe grondstoffenbronnen, het
transport en de mogelijkheid van het verwerken Ier
plaatse zelf eischt een massalen inzet van grootendeels
ook aangeleerde werkkrachten, die naar de meestal zeer
afgelegen en onherbergzame streken van de Sowjet-
Unie gebracht moeten worden. Deze reusachtige taak
werd in het Kreml op zeer eenvoudige wijze en met de
gewone ruwheid uitgevoerd. Men maakte deze gebieden
tot strafkampen, die alle hermetisch afgesloten werden.
Zoo ontstonden na elkander twaalf groote strafgebieden.Ik
zelf ben ten slotte naar het Workut-Pelsch-
Uchla-kamp in het gebied van den noordelijken Oeral
Avonturen van een niet-Rus.
en de IJszee gebracht, waar de van jaar lol jaar aangroeiende
slavenmassa bij een koude van tot 50 graden
moet werken en 's nachts in armzalige lenten verblijf
moet houden.
Twee bijna uilsluitend met joden bezette administratiebureau's
zijn voor de opstelling en de uitvoering van
projecten verantwoordelijk. Deze administratie-bureau's
noemen zich U.R.S. (Ontwerp- en werkverschaffingskantoor)
en U. R. O. (bureau voor hef reguireeren van werkkrachten).
Het eerste maakt de ontwerpen, het tweede
sluit de verdragen voor de levering, het uitleenen of het
afgeven van arbeidsslaven. Het bestellen van arbeidsslaven
geschiedt te Moskou bij de zoogenaamde,GULAG'
(Glawnoje Uprawlenje Lagerach = hoofdbeheer der
strafkampen). Deze ,GULAG' is een bijzondere afdeeling
van het Commissariaat voor Binnenlandsche Zaken en
heeft haar zetel in de Lubjanka. Haar chef is tegelijkertijd
chef van de G.P.Oe. De dringend benoodigde
buitenlandsche specialisten levert de internationale
,Roode Hulp'!
Deze personeele unie tusschen de ,GULAG' en de
.G.P.Oe.' is natuurlijk voor de menschenvangsl ontegenzeggelijk
een verbluffende oplossing. Om het door de
kampen op grond van de ontwerpen gevorderde slavenmateriaal
prompt te kunnen leveren heeft de G.P.Oe.-chef
slechts noodig zijn arresiatiegolven te gelasten en hij
kan aan zijn verplichtingen weldra voor 150% of zelfs
200% voldoen. Deze menschenvangst wordt echter ook
door de regeeringscampagnes met wisselende leuzen
systematisch bevorderd. In de praktijk is de ,GULAG'
door haar lucratieve zakenverbindingen zelfs met de
kleinste kamporganisaties opgegroeid tot een waar paradijs
voor een zeker slag van .zakenlieden', waar de zich
aldaar bij hoopen genesteld hebbende joden niet alleen
geweldige sommen verdienen, maar ook door het verkenen
van ordeteekenen bijzonder onderscheiden
worden.
Een voorbeeld: Het kamp Workuta wil zijn expedities
mechaniseeren. Er bestaat een groot gebrek aan specialisten.
Het bestuur van het mechaniseeringsbureau
brengt een rapport uit aan de ,GULAG' en reeds worden
in den loop der volgende maanden uit de gevangenissen
de noodige vakmenschen geleverd. Zoodra deze mechaniseering
voltooid is, worden natuurlijk de specialisten
overbodig. Deze zijn nu voor den kampbeheerder een
uitstekend kapitaal waarmede hij woekeren kan. Spoedig
komt er ook gelegenheid dit kapitaal tegen een
woekerrente uit te Ieenen. De een of andere onderneming
wendt zich tol de URO. om met haar een huurovereenkomst
voor deze specialisten af te sluiten. Zij
ontvangt b. v. voor eiken specialist of werkman per dag
zes roebel, ofschoon de andere partij voor huisvesting,
kost en loon van den specialist ten volle moet opkomen.
In de lijsten van de URO. staan echter deze specialisten
als vol bekostigde werkers van het kamp te boek, zoodat
dus de URO. met dit uitleenen dubbel verdient. —
Zooals hier in het klein gewoekerd wordt, woekeren
de joden van de GULAG in het groot. Deze sluiten haar
verdragen met de staatsbank, door welke zij voor de
massale reguiratie van werkpersoneel betaald wordt.
Zij bepaalt in de verdragen met de staatsbank het tijdstip
van het gereedkomen van de voorgenomen werken op
een dusdanige manier, dat de tienduizenden aan het
werk gestelde slaven met dit werk reeds vele dagen, ja
zelfs weken of maanden voor hel overeengekomen lijd-
No. 1474 Nederl.

stip met het werk klaar zijn en dadelijk op een andere
plaats aan het werk gesteld kunnen worden. Het overschot
van hel in vollen omvang opgeëischte krediet van
de staatsbank steken de GULAG-joden in de zak. Het
gaat hier om reusachtige bedragen.
Gruwelen van de ,E i a p p e'. Onder .etappe'
verstaat men een gemeenschappelijk transport van de
G.P.Oe.-slachtoffers van de plaats van arrestatie naar
het strafkamp, of van strafkamp tot strafkamp, of naar
de verschillende kampen binnen een bepaald strafkampgebied.
Ik zelf heb, na van Moskou weggestuurd te zijn
een etappereis van in het geheel 12 000 KM. per spoortrein,
1 200 KM. per boot en in drie etappen nog verdere
1 200 KM. te voet afgelegd.
Reeds voor het begin van de etappereis wordt den
ongelukkigen alles weggenomen, zoodat ze alleen moeten
reizen met wat ze op het lijf hebben. Dan worden ze
in speciale gevangeniswagens gestopt. In een compartiment
voor 9 man liggen er 12 tot 14 hoofd aan hoofd
achter tralies en onder de strengste bewaking. Ze kunnen
gedurende de geheele reis alleen maar liggen, 's Nachts
lichten de G.P.Oe.-wakers met hun zaklantarens alle tien
minuten de reien af en tellen of er zich ondertusschen
misschien niet een van de gevangenen heeft opgehangen,
of zooals de gevangenen het uitdrukten, zich .zelfstandig
bevrijd' heeft. De voeding beslaat uit brood, haring en
15 gram suiker. Warme spijzen of dranken of vrije beweging
krijgen ze gedurende de geheele spoorreis niet.
Ook kan men zich gedurende de etappereis niet wasschen.
Het spreekt van zelf dat men daardoor door ongedierte
bijna opgevreten wordt. Zieken, die gedurende
de spoorreis ook in geval van levensgevaar niet naar
een ziekenhuis gebracht kunnen worden, zijn op de voetreis
volkomen verloren; zij worden doodgeschoten.
Deze reizen te voet zijn de verschrikking van alle gedeporteerden.
Zij leiden door onherbergzame streken,
vaak honderden kilometers over wild, onbewoond terrein,
onder de ongunstigste klimatische omstandigheden,
met gemiddelde dagmarschen van 40 kilometer. Een
etappe, die uit ongeveer 800 tot 2 000 gedeporteerden,
ongeveer 120 G.P.Oe.-wachtmannen en 40 scherp gedresseerde
honden bestaat, moet op de voetreis dicht
aaneengesloten blijven. Op de zoogenaamde etappewegen
bevinden zich op afstanden van ongeveer 40 KM.
zoogenaamde .Stanoks', d. w. z. overname- en verplegingsposlen,
meestal uit tenten of leemhutten bestaande.
Hier worden de geleidemanschappen gewisseld en de in
het vuil opeengepakte etappemanschappen kunnen ook
eenige uren .rusten'. Zoo komen deze etappen, vaak na
wekenlange voettochten met slecht schoeisel en slechte
bovenkleeding, vaak ook zonder deze, meestal volkomen
uitgeput bij het doel aan.
Menschenvangst met wisselende leuzen.
Onder het gezichtspunt van de menschenvangst
komt de geheele binnenlandsche sowjetpropaganda in
een nieuw licht te slaan. Al deze campagnes en demonstratieprocessen,
waarvan men in de jarenna den dood van
Lenin tot in den tegenwoordigen tijd in de pers, de radio,
de film, in redevoeringen en boeken zooveel ophef heeft
gemaakt, hebben ten slotte maar één doel: de menschenvangst.
Zij brachten reusachtige arrestatiegolven.
Daar was de regeeringscampagne voor de ,ontkoelakiseering'
(vernietiging van de groote en middelgroote
boeren) in de jaren 1923 tot 1926, waardoor milli­
oenen voormalige Koelaken naar de groote bouwondernemingen
in het verre Oosten, in de oerwouden van
Karelië en in andere gebieden geleid werden. Daar was
de regeeringscampagne voor de .collectiviseering van
de sowjet-oeconomie' van het jaar 1926, die tot massale
arrestaties van al degenen, die schadelijk waren voor de
collectieve oeconomie.
Bijzonder interessant zijn de met veel drukte en
demonsfratieprocessen doorgevoerde regeeringscampagnes
tegen degenen, die voor de industrie schadelijk
waren, waardoor wederom honderdduizenden kwaliteitswerklieden
en ingenieurs voor het oprichten van wapeningscentra
en groote elecirische centrales in het Kusnjezbekken,
bij den Oeral, langs de Wolga en voor andere
doeleinden aan het werk gesteld werden. Niet te vergeten
ook de diefstal- en geschiedenisvervalschingscampagnes,
die een groot aantal waardevolle welenschappelijke
werkers en koelies voor de strafkampen
van het Europeesche Noordoosten leverden.
In 1934 begonnen de bekende eigenlijke politieke
campagnes, die over de geheele wereld zooveel opzien
gebaard hebben. Deze leverden het gros voor de uitbreiding
van de groote wapeningsbases in Siberië, in den
noordelijken Oeral, voor de groote kanaalwerken Moskwa-Wolga
en Wolga-Don. Duizenden werden toenmaals
gefusilleerd, millioenen echter gingen naar de
slavernij.
De ingezetenen van een dwanggebied of strafkamp
worden in drie groepen ingedeeld. De eigenlijke misdadigers
voor de G.P.Oe. vormt de derde groep (S/K III).
Zij omvat alle politieke verdachten, die men niet tot een
bekentenis kon dwingen. In deze groep bevindt zich ook
het grootste gedeelte van de zich in het kamp bevindende
buitenlanders, ongeveer 25 000 uit alle landen.
Aldus werd de menschenvangst in het roode ,Sowjetparadijs'
door de regeering met wisselende leuzen met
zulk een stijgend succes gevoerd, dat feitelijk iegenwoordig
uil elke sowjetfamilie minstens één lid als slaaf
in zulk een strafkamp smacht.
De laatste camoufleering van dezen doortrapten
menschenhandel en dit verslavingsproces bereikten de
machthebbers door de strafkampen in 1940 eenvoudig in
.groote bouwondernemingen' te herdoopen, zonder aan
het satansche principe ook maar het geringste te veranderen.
Zelfs de reactionairste staten moeten nog
sociaal schijnen tegenover dit systeem van absolute menschenverachting
en menschenvernietiging.
Toen Spanje met de bolsjewieken in harden strijd
lag, leverde Engeland aan deze wapens en munitie. Het
was dus Engelands wil, dat het bolsjewisme in Spanje
zou zegevieren. In den nieuwen Europeeschen oorlog
trad Engeland echter aan de zijde van den grootsten
vijand van alle volken. Daarmede heeft het zelf zijn
vonnis gewezen.
Volken van Europa en van de wereld! Vraagt U af,
hoeveel van deze 25 000 menschen van de derde groep
der buitenlandsche arbeidsslaven tot Uw eigen zonen
behooren. Vraagt U ook af, waf Uw lof zou zijn, als niet
Duitschland en de met Duitschland verbonden vrije volken
de oprukkende bolsjewistische massalegers vernietigd
zou hebben!
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hocballee 127
Fa!ken-Verlag, Hamburg; Chr.

Wie is Stalin?
In de maand Februari van het jaar 1938 ging door de
wereldpers het bericht, dat de Weensche hartspecialist
prof. Weilkebach aan het dringende verzoek van de sovjetdiplomaten
gevolg gegeven had en naar Moskou gevlogen
was om Stalin te onderzoeken. Langzamerhand werd het
in Weensche medische kringen ruchtbaar dat aan prof.
Wenkebach bij zijn aankomst te Moskou medegedeeld
werd, dat het het onderzoek van vijf personen betrof. Op
de inwerping van den professor
dat men alleen over
het onderzoek van Stalin
met hem onderhandeld had,
antwoordde men hem 'dat
Stalin zich onder de vijf
personen bevond. Tot de
grootste verbazing van den
professor kwamen dan ook
werkelijk 5 (vijf) personen
op het Kreml om onderzocht
te worden, die niet
alleen allen den gelaats- en
lichaamsvorm van Stalin
hadden, maar wier haar en
baard ook op dezelfde wijze
gefriseerd waren.
Aan de wereld vertelde
men dat het Russische volk
Stalin lief had. De vier
„dubbelgangers" zijn echter
een teeken dat hij bang is
voor zijn eigen volk, dat hij
sedert vele jaren door een
vijf K.M. breede zone des
doods van de overige wereld
afgesloten heeft. De wereld
kwam niet te weten hoeveel
Russische vluchtelingen tot
het uitbreken van den oorlog
in deze zone doodgeschoten
werden. Na het
Zegevierende opdringen van
de Duitsche soldaten, van
hun bondgenooten en van
de vele duizenden vrijwilligers
bleek echter dat het
Sovjet - paradijs een vree­
selijke hel was.
Daarbij komt dan nog dat een voormalig volkscommissaris,
Karl J. Albrecht, die als hoog sovjet-ambtenaar jarenlang
achter de coulissen kon kijken, het scherm lichtte en
den waren Stalin toonde. Uit de beschrijving van dezen
man moge o. a. het volgende aan de waarheidlievende
menschen op deze wereld worden medegedeeld.
De hoogste machthebber van de sovjets heette oorspronkelijk
niet Stalin, maar Djoegasjwilli. Hij werd
geboren op 8 December 1879 o. t. in het kleine stadje
Gori in den Kaukasus als zoon van den Georgischen
schoenmaker Djoegasjwilli. Tot zijn 14e jaar bezocht hij
de geestelijke school in zijn geboorteplaats; daarna werd
hij opgenomen in het orthodoxe seminarium om een
dienaar Gods te worden.
In het jaar 1897 leerde de toekomstige priester Djoegasjwilli
den Georgische vrijheidsstrijder Jenoekidse
kennen. Deze verschafte hem toegang tot de geheime revolutionaire
kringen van den Kaukasus. Dat bleef echter
voor zijn geestelijke superieuren niet verborgen. Daarom
moest hij weldra het seminarium verlaten.
Met 21 jaren nam Stalin, zooals hij zich nu noemde,
de rol van partijleider op zich. Als zoodanig leerde hij den
uit de Siberische verbanning teruggekeerden vriend van
Lenin, Koernatkovski kennen. Stalin werd aanhanger van
Lenin. Verscheiden malen werd hij in hechtenis genomen;
vijf keer is hij uit Siberië ontvlucht.
Einde 1905 ontmoetten Stalin en Lenin elkander te
Tammerfors (Finland). Het was een belangrijke conferentie
voor de bolsjewieken, want
alle pogingen om aan de
noodige geldmiddelen te
komen, mislukten. De bolsjewistische
partijleiding besloot
toen om tot gewapende
roofovervallen over te gaan.
Op bevel van Lenin werden
speciale groepen gevormd,
die zich met de leiding van
dergelijke acties belastten
en ervoor zorgden dat elke
zich biedende gelegenheid
tot roofovervallen benut
werd.
In den zomer van 1907
zou een roofoverval op de
Petersburgsche staatsbank
uitgevoerd worden. Stalin
had door vertrouwelingen
vernomen dat er op 13 Juni
1907 een geldtransport van
deze bank naar het filiaal te
Tiflis zou plaats vinden. In
alle heimelijkheid trof hij
de noodige maatregelen voor
den overval. Stalin werd
door een van de organisators,
die zich als bediende
bij den vorst Soembatov
binnengesmokkeld had, op
het dak van het vorstelijk
paleis geleid. Toen de wagen
met de geldzending voorbijkwam
wierp Stalin als
eerste een bom onder de
voor den wagen gespannen
paarden. De andere samenzweerders
wierpen hun bommen
van het trottoir tusschen de kozakkenpatrouilles die
onmiddelijk kwamen aansnellen. Revolverschoten voleindden
den aanslag. Paarden en menschen wentelden zich in
hun bloed. Een van de misdadigers — Petrosian — ontkwam
in de uniform van een Russisch officier met het
geldpakket; dit bevatte 341.000 roebel in bankbiljetten
a 500 roebel. Vijftig mannen, vrouwen en kinderen waren
de slachtoffers, die dood of zwaar gewond op het Eriwanskaja-Plein
bleven liggen. Stalin zorgde ervoor dat de
buit zoolang heimelijk bewaard werd tot de gemoederen
tot rust waren gekomen.
Wat willen de dubbelgangers van Stalin?
Eerst begin 1908 werden de latere sovjet-commissaris
voor buitenlandsche zaken Litwinov (een jood, die oorspronkelijk
Finkelstein heette) en zijn begeleider Sjemalov
betrapt toen zij te Parijs eenige bankbiljetten van 500 roebel
wilden inwisselen, die van den overval afkomstig waren.
Na deze misdaad hield Stalin het voor geraden om uit
Tiflis te verdwijnen.
In 1912 werd Stalin door Lenin tot lid van het centrale
comité van de bolsjewistische partij en tot leider van het
Nr. 1484. Nedérl.

Russische bureau van het centrale comité benoemd. Dat
was de eerste etappe van Stalin op den weg naar de macht.
Gedurende den geheelen wereldoorlog was Stalin spoorloos
verdwenen. Kort na het uitbreken van de Februarirevolutie
in 1917 dook hij plotseling weer te St, Petersburg
op. Opnieuw in het bezit van zijn rechten als lid van het
centrale comité gesteld werd Stalin volkscommissaris voor
de nationaliteiten.
De leidende positie van Trotzky als opperbevelhebber
van de bolsjewistische troepen vervulde Stalin met afgunst.
Hij speelde het klaar naast Trotzky opperbevelhebber en
oorlogscommissaris te worden. Daarmede was hij Trotzky
zeer op de hielen gerukt. Zij haatten elkander vanaf hun
eerste ontmoeting. Trotzky moest wijken.
Stalin wilde tot eiken prijs opvolger van Lenin worden.
Waar het maar mogelijk was ondermijnde Stalin den bodem
onder de voeten van zijn concurrenten. Door zijn geslepenheid
gelukte het hem nog gedurende het leven van Lenin
secretaris-generaal van de bolsjewistische partij te worden.
Lenin zelf vond hem weldra gevaarlijk. Daarom wilde hij
hem uit zijn machtspositie ontzetten. Toen gebeurde het
volgende: Stalin drong tot Lenin door. Lenin kreeg een
beroerte en overleed korten tijd daarop, op 21 October 1924.
Nu kwam Stalin aan de macht. Ingewijden beweerden dat
Stalin Lenin vergiftigd had.
Sedert den dood van Lenin heerschte Stalin als onbeperkt
despoot over vele millioenen menschen. In den
loop der jaren speelde Stalin de verschillende richtingen
en persoonlijkheden onder de bolsjewistische machthebbers
op geraffineerde wijze tegen elkander uit en
vernietigde ze tenslotte een voor een.
In 1937 werden maarschalk Toechatsjewski, tot nu toe
opperbevelhebber van het leger, en met hem bijna alle nog
in leven zijnde officieren uit den tsarentijd gefusilleerd
ofschoon zij zich ter beschikking van het bolsjewisme
gesteld hadden. Op de vrij gekomen plaatsen werden
joden gesteld. Ook in de politiek kwamen joden in alle
belangrijke posities. Zoo waren tenslotte van de 28 vertegenwoordigers
in het buitenland nog maar vier nietjoden;
deze bekleedden echter volkomen ondergeschikte
posities. Alle gewestelijke leidersplaatsen der Gepeoe
werden door joden bezet. Ook de volkscommissariaten, de
levensmiddelenindustrie en bijna de geheele zware industrie
kwamen onder het toezicht van joden. De gezamenlijke
verbannigsoorden en concentratiekampen kwamen onder
joodsche leiding.
Niet alleen voormalige tegenstanders of de groote
massa van arbeiders, boeren en intellectueele werkers liet
Stalin van het leven berooven, ook zijn eigen vrienden en
voormalige strijdmakkers heeft hij door sluipmoorden of
schandelijke processen in het openbaar laten veroordeelen
en ,,liquideeren". Zelfs zijn oude vriend te Tiflis, Jenoekidse,
moest er aan gelooven. Deze was secretaris-generaal
van de nationale minderheden bij het centrale uitvoerende
lichaam der UdSSR geworden. Stalin had alles aan hem
te danken. In 1933 liet Stalin hem vallen en verbande
hem naar de doodende loodmijnen in de Baikalstreek. Toen
Jenoekidse niet snel genoeg stierf, liet Stalin hem in 1937
in den Gepeoe-kelder vermoorden.
Dat is Stalin, die vele vele menschen, waaronder
duizenden priesters, liet vermoorden en dé kerken van
het land liet vernielen.
Dat is Stalin, die de joden tot herrschers over
het Russische volk maakte en het zelf tot een duizendvoudigen
dood door honger en tenslotte door den
oorlog bracht.
Dat is Stalin, die Duitschland wilde vernietigen
en geheel Europa aan het bolsjewisme wilde uitleveren.
Toen Stalin de bondgenoot van Engeland geworden
was liet men voor hem bidden. Vroeger had echter Engelands
machthebber Winston Churchill in zijn boek „Groote
Tijdgenooten" het volgende geschreven:
„Wij hebben een land voor ons, waar de uitverkorenen
,geliquideerd' zijn geworden en waar een half millioen
menschen jaarlijks wegens hun politieke meeningen in den
poolnacht te gronde gaan of tot aan hun dood in de mijnen,
in de wouden em bij het bouwen van straatwegen dwangarbeid
moeten verrichten. De Sovjet-Unie is een land
waar God elk uur van den dag gehoond en belasterd
wordt."
Wie is Stalin? Het meest vernietigende oordeel over
Stalin levert het feit dat de Sovjet-Unie de eenige staat
ter wereld is, die het steeds weer moet beleven dat zijn
eigen diplomaten en vertegenwoordigers weigeren om naar
den door hen vertegenwoordigden Russischen staat van
arbeiders en boeren terug te keeren. De gewezen sovjetgezant
te Sofia, Raskolnikov, heeft in een verklaring, die
op 18 Augustus 1941 in de Bulgaarsche pers werd gepubliceerd,
het volgende vernietigende oordeel over Stalin
gesproken:
„Stalin heeft door zijn zucht om te moorden de beste geleerden
van het leven beroofd. Hij heeft bijna alle sovjetgezanten
na elkander het land binnengelokt en ze daar vernietigd.
Eindeloos is de reeks zijner misdaden; eindeloos ook
de naamlijst zijner slachtoffers.
Zoo ziet de ware Stalin er uit. Zijn vier opgetooide
dubbelgangers zullen het vernietigende vonnis niet kunnen
afwenden dat door de zegevierende troepen over hem
geveld zal worden.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeicr, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg
Br. & Co.

Bolsjewistische academie voor hoogverraad
Een feitenbericht van den Amerikaan Jan Vattin
In het Amerikaansche tijdschrift „The American
Mercury" publiceerde de Amerikaan Jan Valtin een
bericht onder den titel „Academie voor Hoogverraad",
waaraan wij de volgende verkorte vertaling ontnemen:
In het centrum van Moskou staat een groep massieve
gebouwen, die als Internationale Lenin-Universiteit bekend
zijn. Hier worden Amerikaansche en Europeesche
kommunisten onderwezen in de kunst van ondermijnende
propaganda, de organisatie van werkstakingen, spionnage,
sabotage en burgeroorlog. In andere scholen worden
Sovjetagenten voor de overige deelen van de wereld opgeleid.
Precies als het Kreml zijn al deze gebouwen verboden
terrein voor eiken buitenstaander.
Gedurende de laatste tien jaren zijn jaarlijks gemiddeld
30 Amerikaansche kommunisten door deze hoofdacademie
der Stalinsche wereldrevolutie gegaan. Op weinig uitzonderingen
na zijn zij naar de Vereenigde Staten teruggezonden
onder het voorwendsel dat zij den Amerikaanschen
arbeider wilden helpen.
Zij vormden den kommunistischen generalen staf voor de
USA. Stakingen en sabotage zijn hun hoofdzakelijke wapens.
Pasvervalschers en roode professoren.
Onder de studenten van de Academie te Moskou bevinden
zich o. a. Clarence Hathaway, een machinist uit
Minneapolis, die kommunistische partijchef van New
York en uitgever van de „Daily Worker" werd, voorts
Charles Krumbein, die na zijn terugkeer naar de USA
18 maanden gevangenisstraf kreeg wegens pasvervalsching
en nu chef van de kommunistische partij in den staat
New York is, verder Joseph Zack, een vakvereenigingsspecialist
voor Noord- en Zuid-Amerika, Maurice Childs,
een Gepeoe-agent, die later kommunistenleider in het
gebied van Chicago werd, Benjamin Gold, wiens Moskovische
training hem voor den post van president van de
Internationale Pelsarbeiders vakvereeniging kwalificeerde,
die bij de CIO aangesloten is, Sam Donk, bezitter van den
Sovjettitel „roode professor" en tegenwoordig uitgever
van de „Daily Worker".
Sedert hun vertrek van de Moskovische Hoogeschool
zijn enkelen van de lijn der partij afgeweken, maar de
meeste leerlingen van Lenin zijn nog altijd zeer actief.
Fanatieke onderworpenheid aan de zaak die zij dienen
en tweejarig lidmaatschap van de partij zijn de voorwaarde
voor de toelating tot de Moskovische Academie
voor Hoogverraad. Partijgenooten die ervaring in de industrie
of bij het leger hebben genieten de voorkeur.
Arrestaties en gevangenisstraffen voor het optreden voor
de partij worden hun hoog aangerekend. Het aantal studenten,
dat door de kommunistische partij organisaties in
de verschillende landen uitgezonden mag worden, wordt
te Moskou bepaald. De candidaten worden gekozen door
het centrale comité der partij, en wel uit een lijst die door
den betreffenden komintern-agent opgesteld is. De gekozenen
hebben overigens nog de toestemming van de
Gepeoe noodig. Om hun sporen te verdoezelen komen de
studenten niet langs den kortsten weg naar Rusland,
maar ze worden over een reeks van tusschenstations van
de Gepeoe in verschillende landen geleid. Sedert het
uitbreken van den oorlog leidt de weg naar Moskou over
San Francisco of Manzanillo in Mexico, dan over den
Stillen Oceaan op Sovjet-schepen. Elke maar mogelijke
voorzorgsmaatregel wordt tegen het binnendringen van
buitenlandsche verklikkers in de Academie voor Hoogverraad
getroffen. Elke student wordt dadelijk na zijn
aankomst te Moskou aan een laatste odferzoek door hooge
Gepeoe-ambtenaren onderworpen. Elke week inspecteeren
Gepeoe-agenten de kamers van de studenten gedurende
hun afwezigheid en onderzoeken de brieven en
hun lectuur. De post aan familieleden en bekenden wordt
zeer streng gecensureerd. Regeeringsverklikkers zijn op
alle vergaderingen der studenten aanwezig. Tot deze verklikkers
behooren volgens de beëedigde verklaring van
een Amerikaanschen neger die daar studeerde, de Amerikanen
Maurice Childs en Beatxice Siskin uit Detroit en
Mevrouw Earl Browder.
Wetenschap van de revolte.
De studenten worden gedurende twee tot vier jaren
op de Academie voor Hoogverraad opgeleid. Daar het
einddoel van allen kommunistischen arbeid het omverwerpen
van de regeering en de machtsovername door de
kommunistische partij is, is het doel van de opleiding het
vormen van een generalen staf van officieren voor den
gewapenden opstand. De factoren, die van belang zijn
voor het ontstaan van werkstakingen, muiterijen en revoluties
worden onderzocht met denzeifden ernst, dien
een student in de medicijnen bij de studie van het menschelijk
lichaam toepast. De ervaringen die bij de door
de kommunisten in het jaar 1931 in Duitschland aangestookte
schippersstaking opgedaan werden, werden bij
de algemeene staking te San Francisco, die Harry
Bridges op den voorgrond bracht, met succes toegepast.
Leeringen, bij de staking der Citroen-werklieden te Parijs
gewonnen, werden bij de stakingen in de Vereenigde
Staten ten nutte gemaakt. Aan de studenten werd geleerd,
hoe zij sleutelposities moeten bezetten. Hun werd ingeprent:
„Concentreert U erop, door stakingen de gevoeligste
plekken van het kapitalistische oeconomische systeem
te ondermijnen.
Concentreert U op de belangrijke industrieën: staal,
scheepvaart, spoorwegen, mijnen, chemische industrie
en openbare bedrijven van vitaal belang."
In het leerplan: het opblazen van bruggen.
De afdeeling staal omvat de automobiel- en de
vliegtuigindustrie, evenals de scheepvaart. Juist de
scheepvaart is sedert lang het doel van de hardnekkige
en succesvolle bemoeiingen van de kommunisten. Een
controle op de vakverbonden der zeelieden door de kommunistische
partij zou het wel en wee van den handel van
het betreffende land aan de Sovjet-regeering overleveren.
Groote exercitie terreinen achter tralies van de Academie
voor Hoogverraad worden als geheime opleidingsplaatsen
gebruikt. In een speciale afdeeling leeren de studenten
Nr. I4tu — H.

i6 verschillende soorten van mitrailleurs kennen en bedienen.
Men leert hun ze zoo vlug mogelijk uit elkaar te
nemen en in elkaar te zetten; men leert hun mikken en
van barrikaden, uit poorten, vensters en van daken te
schieten. Zij worden met het geweer, het pistool en met
handgranaten opgeleid. Ze leeren zelfstandig bommen
te maken. De techniek van het doen ontsporen van treinen,
dwarsliggers losbreken, bruggen te demoleeren is eveneens
een deel van het leerplan. Langers leerboek zegt hierover:
Kommunisten moeten dienst nemen in de weermacht van
hun land met het doel de discipline en het moreel der troepen
te ondermijnen.
Bijna alle sleutelposities van het kommunistische
apparaat in Amerika worden beheerd door-bolsjewieken die
hun opleiding te Moskou genoten hebben.
Met behulp van verleenden onderstand werden ook
kommunistische scholen door Sovjet-agenten in bijna
alle oostelijke staten en in Californië opgericht, om de
onderofficieren van het leger van Stalin in de Vereenigde
Staten op te leiden. Elk jaar verlaten scharen Amerikaansche
bolsjewieken de nationale opleidingsschool van
de kommunistische partij te New York.
De Jonge Kommunistische Liga en de onder kommunistischen
invloed staande vakverbonden onderhouden
zelf weer bolsjewistische scholen en hoogere
inrichtingen van onderwijs.
Te New York bestaat een bijzondere opleidingsschool
voor studenten in de scheepvaartindustrie, die bij de
kommunisten „roode Annapolis" heet. De oude kommunistische
leuze: „Een cel van de kommunistische partij
op elk Amerikaansch schip" is daarbij dan ook vlug verwezenlijkt.
Vele Amerikanen beschouwen de kommunistische partij
als een min of meer wettige organisatie. Eerst het volledige
besef dat de leiders ervan door Moskou opgeleid, gefinancierd
en gedirigeerd worden, dat zij enkel en alleen
Stalin verplicht zijn, zal het mogelijk maken de kommunistische
partij grondig uit te roeien.
*
Zoover het feitenbericht van den Amerikaan Jan
Valtin. Door de vele onthullingen die reeds in de jaren
voor het uitbreken van den oorlog plaats hadden, worden
de mededeelingen van Valtin bevestigd. Onder den indruk
van deze onthullingen schreef het grootste Spaansche
blad „ABC" reeds drie maanden voor het uitbreken van
de bolsjewistische revolutie in Spanje:
„Als de westelijke staten niet zoo blind waren, zouden zij
zonder dralen bet door Duitschland voorgestelde niet-aanvalspakt
onderteekenen, waadoor voor 25 jaren de vrede in Europa beveiligd
zou zijn. Maar zij geven er blijkbaar de voorkeur aan zich in de
armen van Stalin te werpen en liever de geheele wereld in brand
te steken dan hun haat tegen Hitler en de fascisten te onderdrukken.'*
Sedert het uitbreken van den oorlog zijn de machthebbers
in Engeland en in Noord-Amerika begonnen van
hun sympathieën voor de bolsjewieken openlijk blijk
te geven. Men ging zelfs zoo ver, voor de bolsjewieken
te laten bidden. Wat echter deed men vóór het uitbreken
van den oorlog? Engelands machthebber Winston Churchill
schreef toenmaals in zijn boek „Groote tijdgenooten"
o. a. het volgende:
„Wij hebben in Rusland een rijk voor ons, waarin de
uitverkorensten geliquideerd zijn. De Sovjet-Unie is een land
waar God elk uur gehoond en belasterd wordt."
De heimelijk met elkaar verbonden Engelsche Plutokraten
en Russische bolsjewieken wilden den oorlog. Niet
alleen Duitschland, maar geheel Europa zou aan het
bolsjewisme overgeleverd worden. Eerst door de voortschrijdende
overwinningen van de Duitsche troepen en
hun bondgenooten kwam aan het licht in welk ontzettenden
omvang de Russen hun wapening voor den gewilden
Duitschen en Europeeschen vernietigingsoorlog opgevoerd
hadden.
Meer dan tien volken met rond 400 millioen menschen
hebben zich einde November van dit jaar op het congres
te Berlijn in het antibolsjewieken-pact met het Duitsche
volk voor verdere vijf jaren tot den strijd tegen het bolsjewisme
plechtig verbonden. In denzelfden zin en terzelfder
tijd verklaarde de leider van het Portugeesche legioen,
dr. Domingos Mascarenhas, in een rede over den
Portugeeschen staatszender:
„Zelfs indien de Moskovische hydra doodelijk getroffen
zou worden, mag onze waakzaamheid tegen het kommunisme
niet verslappen."
De vereenigde plutocratische en bolsjewistische machthebbers
hebben niettegenstaande het enorme wapen- en
menschenmateriaal, niet kunnen verhinderen dat de
bolsjewistische legers verpletterd werden. Zij hebben
niet kunnen verhinderen dat de Duitsche strijders en hun
bondgenooten met eigen oogen de bolsjewistische ellende
gezien hebben en dat al deze millioenen hun leven over
hadden voor het besluit om den pesthaard van het bolsjewisme
te vernietigen.
Mogen de volken der wereld inzien welk grooten dank
zij aan deze strijders voor het behoud van de Europeesche
en hun eigen kuituur schuldig zijn.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich kossemeier. Hamburg 13, Hochajlée 127
Folken-N erlftg, Hamburg T,r. \ Co.

Wat gebeurde er in den Stillen Oceaan?
Tegen het einde van
bet jaar 1941 verklaarde
de Engelsche ministerpresident
Churchill ten
overstaan van het Canadeesche
parlement dat hij
den oorlog niet gewild
had. Dal echter Engeland
feitelijk de bemoeiingen
van Mussolini, die in 1939
den vrede nog ter elfder
ure wilde redden, door
zijn overhaaste oorlogsverklaring
aan Duitschland
gesaboteerd heeft,
daarvan wilde Churchill
dus niets meer weten. Op
soortgelijke wijze trachtte
ook Roosevelt, die sedert
jaren niets ongedaan
gelaten heeft om zijn land
in den oorlog te storten,
te betoogen, dal de Vereenigde
Staten, niettegenstaande
alle vredelievendheid,
in den oorlog
gesleurd werden. Dat
niet deze betuigingen van
onschuld slechts de vreeselijke
eigen schuld verdekt
moest worden, blijkt
uit de mededeelingen die
de gezant der Vereenigde
Staten, Mister Earle,
tegenover bekenden deed. Hij zeide:
„Churchill en Roosevelt hebben het voornemen, Bulgarije
van de landkaart weg te vagen. Voorts is het doel van deze
beide mannen om in geval van een overwinning van de gealliëerden
geheel Oost- en Midden-Eropa tot aan den Rijn aan
Stalin over te laten, opdat hij dit ge-
bied bij wijze van een strafexpeditie
zou kunnen bezetten. Frankrijk,
Spanje en I*alië zouden volgens hetzelfde
plan door Engelsche en Amerikaansche
troepen bezet worden."
Toen men Mr. Eagtetwoeg of
dit zijn particuliere meening was,
antwoordde hij dat hij de matste
geheime instructies van het Witte
Huis weergegeven had.
Het geval van een overwinning
van de gealliëerden wordt
echter na de catastrophale nederlaag
A:UI de Vereenigde Staten
in den Stillen Oceaan zeer on-
barle waarschiinliik. Daarom voleen on
de groote woorden van vroeger
diepgevoelde betuigingen van vredelievendheid. Dat
Roosevelt en niet hem zijn meest vertrouwde raadslieden
de deelname aan den oorlog, vooral tegen Japan,
eischten, blijkt uit de volgende uitlatingen, die aan
duidelijkheid niets te wenschen overlaten.
Toen ter versterking van de „Atlantische patrouille"
Roosevelt's viooleskaders uit den Stillen Oceaan terug­
Als woorden konden dooden.
gel rokken zouden worden,
verzekerden de commentatoren
Pearson en
Allen den 3en Juni 1941:
„Dit probleem is opgelost.
Hawaiï en de Aleoeten,
J ÖJ ^a/nen mpt de lange-afstandsbombardernentsjdiegtuigen,
die Roosevelt onlangs daarheen
dirigeerde, zijn volkomen
voldoende om Japan in
bedwang te houden, indien
het tegen Amerika zou willen
optreden."
In de „United Stafels
News" van 8 Augustus
1941, dus tijdens de ontmoeting
tusschen Roosevelt
en Churchill 3rgens
De voorzitter van de militaire commissie van hef huis van Afgevaardigden
der Vereenigde Staten. Andres J. M a y . verkl isrdè den
3 December 1941: „Wij zullen de Japanneezen van het iand verdrijven
en van de zeeën wegjagen."
De Japanneezen hebben tegenover de snoeverijen, die geruststellend
o]) het Amerikaansche volk moesten werken, beheerscht
gezwegen. Hun antwoord was dan de daad van 8 December 1941.
Op de reede van Pearl Harbour ontving de vloot der Vereenigde
Staten dien vreeselijkcn slag, die aan Ja^>an voor den tijd van dc
landingsoperaties in den StÏÏleri Oceaan de heerschappij over de zee
verzekerde. Nu klagen de valschè U.S.A.-profeten: „De Japanneezen
kunnen landen waar ze willen."
Den 2 en
op den Stillen Oceaan,
bevestigde David Lawrence,
dat de Amerikaansche
opmarsch in het
strijdgebied van den billen
Oceaan in vollen gangwas.
Lawrence schreef:
„Groote bedrijvigheid
heerscht op alle Amerikaansche
steunpunten in de'.'Stillen
Oceaan. Reedn sedert
maanden stuurden de Vereenigde
Staten bombardementsvliegtuigen
naar Ha-
Januari namen dc troepen Manila en bezegelden daarmede
het lot van dc Amerikaansche strijdkrachten op de Philippijnen.
liet luchteskader dat Japan moest verwoesten werd vernietigd.
waïi, naar de Philippijnen,
naar Singapore, N&derlandsch-Indië
en China. Deze
vliegtuigen kunnen boven
den oceaan patrouilleren, Japansche
troepen, ja zelfs Japansche steden aanvallen."
Over de rol van de vloot der Vereenigde Stalen liet
Roosevelt's marineminister Overste Rnox zich op 1 October
1941 als volgt uit:
„De wereld hoopt dat de
macht ter zee, tenminste voor
de volgende honderd jaar, in
handen blijft van de beide
groote naties, die thans deze
macht bezitten, nl. de Vereenigde
Staten en Groot-Brit-
Den 6en October 1940
schreef Overste F. Palmer
in de „New York Times"':
„Laat ze maar komen. Wij
zullen ze reeds onderweg vernietigen,
of, indien ze zouden
trachten ergens te landen, korte
metten met hen maken."
De „New York Times"
schreef den -'Oen Februari
1941:
„De Vereenigde Staten beschikken
in den Stillen Oceaan
Knox
over een groote vloot, die aan
de Japanners het aan een aanval
op Singapore verbonden groote
risico duidelijk zou moeten maken. Op hetzelfde oogenblik dat
Japan zou trachten zich van Singapore meester te maken, zouden
de Vereenigde Staten een doodelijken slag tegen de financiën,
de industriën en den handel van Japan richten."
... . 1 . «ij..
No. 15Ü4 - H.

Admiral Sterling, die ook als deskundige door
het parlement gehoord werd, meende zelfs op 15 October
nog het volgende te kunnen voorspellen:
„De Vereenigde Staten zullen precies 90 dagen noodig hebben
om Japan militair te overwinnen,
Hun oorlogsvloot bevindt zich reeds
praktisch in staat van oorlog."
Den 9en Maart verklaarde Senator
Bankhead voor de radio:
„De Vereenigde Staten staan volkomen
klaar om de geheele Japansche
vloot in den grond te boren, zoodra
Japan ook maar een enkele vijandelijke
daad tegen de Vereenigde Staten
zou ondernemen."
De Amerikaansche deskundige
schrijver Majoor F i e 1 d i n g
schreef den 20en October 1941 in
de „New York Herald Tribune":
„Op het tegenwoordige tijdstip
zijn de nieuwe Japansche pantserschepen
nog niet gereed om aan den
strijd deel te nemen. Van welken
kant men deze dingen ook beschouwt,
het oogenblik is thans bijzonder gunstig
om de Japanners den genadeslag
te geven. Deze zijn thans nog volko-
Stirling m en van hun bondgenooten afhankelijk,
terwijl de Britsche en Amerikaansche
zeestrijdkrachten -
op het hoogtepunt van hun macht staan.
Wanneer het tot een onherroepelijke beslissing zou moeten
komen, is het niet uitgesloten dat de Japannees op grond van de
moeilijke positie, waarin hij verkeert, kapituleert."
De „United States News" snoefde den 24en October
1941:
„De Amerikaansche strijdkrachten op de Philippijnen zijn
voor 100% op den oorlog voorbereid en worden voortdurend
versterkt. De vloot in den Stillen Oceaan is gereed om bliksemsnel
te handelen. Er bestaat een nauwe samenwerking met
de Engelsche en Nederlandsche strijdkrachten in den zuidelijken
Stillen Oceaan."
Den 12en November schreef Majoor F i e 1 d i 11 g :
„Het uur van Japan is gekomen. Japan moet toegeven of
strijden. De Britsche vloot is sterk genoeg om groote vlootstrijdkrachten
naar den Stillen en den Atlantischen Oceaan te
sturen. Want men kan nauwelijks aannemen dat Japan weer zal
trachten door praatjes tijd te winnen."
Den 24en November 1941 schreef de „NOAV York
Daily News":
„Wij moeten aan de militaire heerschappij van Japan den
genadestoot geven. Japan kan binnen de 30 tot 90 dagen verslagen
worden."
Den löen October eischte de afgevaardigde Charles
E. F a tl d e s kort het volgende:
„De Vereenigde Staten moeten aan Japan te kennen geven
dat de Japansche vloot door de Vereenigde Staten vernietigd
zal worden, indien zij in een of andere richting optreedt. Wij
willen niet terugvallen in onzen fout v?n zachthandig njet de
Japanneezen om te gaan."
Gepaard met deze zelfbewustheid ging een grenzen-,
looze onderschatting van den tegenstander, vooral wat
zijn lucht wapen betreft. In het tijdschrift „Aviation"
schreef Lucien Z a c h a r 0 f f den 28en Augustus 1941:
„De vliegtuigindustrie van Japan is zeer zwak en de luchtstrijdkrachten
hebben slechts een geringe offensieve kracht.
Het is de vraag of de Japansche
luchtstrijdkrachten toereikend
zijn voor de verdediging van de
eigen steden. De slagvaardigheid
van de Nederlandsche en
de Britsche luchtmacht in den
Stillen Oceaan is verreweg
grooter dan die van de Japansche
marine."
Den 6en Mei verklaarde
Senator Pepper, die voor
het bijzondere spreektrompet
van Roosevelt doorgaat,
het volgende:
„De Vereenigde Staten
Peppei
moesten ook steunpunten in het
verre Oosten bezetten om de
Japansche vloot op het eigen erf
op te sluiten. Slechts enkele piloten in enkele eersteklas Amerikaansche
bombardementsvliegtuigen zouden voldoende zijn
om Tokio tot een puinhoop te maken."
Den 25en November 1941 verklaarde deze zelfde
Senator P e p p e r :
„Wij wachten slechts op de geringste beweging van Japan,
en wij openen het vuur."
Steeds weer wordt geschilderd hoe zich de luchteskaders
der Amerikanen en Britten van de steunpunten
in den Stillen Oceaan uit op Japan zouden werpen. Nog
den 18en November 1941 meende de Amerikaansche
journalist H a 11 e t A b e n d in de „Look" te kunnen
voorspellen:
„Amerikaansche vliegtuigen kunnen van de Philippijnen
uit Japansche konvooien aanvallen. Vliegtuigen zouden van
Nederlandsch-Indië uit kunnen voorwaarts stooten en Britsche
vliegtuigen zouden van Malakka en Singapore uit het Westen
kunnen aanvallen, andere Britsche vliegtuigen zouden van uit
Birma Japansche troepen vernietigen."
Zoo wilden de Vereenigde Staten Japan vernietigen.
— Reeds binnen enkele weken volgden op de woorden
de daden:
Vernietigd werden: 7 van de grootste slagschepen
van de Amerikaansche marine, benevens veel ander
materieel voor Hawaiï. De Britsche slagschepen
„Prince of Wales", 35 000 t., en „Repulse",
32000 t., benevens veel andere eenheden.
Verjaagd of vernietigd werden: Amerikaansche of
Britsche troepen op de Philippijnen. uit Hongkong,
van het Malakka-schiereiland (Singapore), uit
Birma, van Borneo, Celebes, enz.
De overwinningen van de mogendheden der spil op
het Europeesche vasteland worden in de ruimte van den
Stillen Oceaan door Japan herhaald. Daden waren het
antwoord in den Stillen Oceaan!
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Filken-Verlig, Hamburg

Aanklacht tegen It alm
Esthen, Letten en Litauers weerleggen de leugens van Moskou.
Op grond van de nieuwe regeling voor den landbouw
in de bezette Oostelijke gebieden, die in Februari 1942
uitgevaardigd werd om de volken der Oostelijke ruimte
een nieuwe toekomst tegemoet te leiden, en waarvoor
het Sovjetrussische schrikbewind plaats moest maken,
kregen de door de bolsjewieken tot slaven gemaakte
menschen hun vrijheid, vooral wat betreft de vrije exploitatie
van hun landerijen terug. Daarop hebben de
bolsjewieken de leugen over de wereld verspreid dat aan
de boeren in de districten Esthland, Letland en Litauen
hun landerijen ontnomen werden. Dit is een nieuwe
plompe poging om de bloedige sporen uit te wisschen,
die het schrikbewind van het bolsjewisme ir de vroegere
Baltische staten achtergelaten heeft.
In welke mate de bolsjewieken hier de waarheid verdraaien
wordt duidelijk door de tegenoverstelling van
twee feiten:
Erste feit: Toen de bolsjewieken in 1940 Esthland,
Letland en Litauen binnengedrongen waren, namen
zij het stedelijke en landelijke grondbezit met
inbegrip van de woonhuizen in beslag.
Tweede feit: Toen de Duitsche weermacht de bolsjewieken
in 1941 uit de bovengenoemde landen verdreven
had, werd de door de bolsjewieken gelaste
onteigening opgeheven: de voormalige eigenaars
konden weer vrij over hun landerijen en woonhuizen
beschikken.
Wat de bolsjewieken in Esthland, Letland en Litauen
misdreven hadden werd door de Duitschers, zoover dat
mogelijk was, weer goed gemaakt. Dit zijn de feiten, die
buitendien nog door ambtspersonen van de betreffende
landen bekrachtigd worden.
De verantwoordelijke leiders, die thans aan het hoofd
van het autonome bestuur in Riga, Reval en Kaunas
staan, protesteeren ten sterkste tegen de sovjetsche
leugencampagne, die door den Moskouschen jood Lossowsky
bedreven wordt. Het ééne jaar van bolsjewistische
heerschappij in de Oostzeestaten is één enkele
bloedige aanklacht tegen de moord- en gruweldaden en
de verwoestingen der bolsjewieken en joden geweest.
De president van het binnenlandsche bestuur en de
personeele afdeeling in het district Letland, deLetsche
generaal Dankers, publiceert de volgende verklaring:
„Wie ooggetuige geweest is van twee belangrijke gebeurtenissen,
het binnenrukken van de bolsjewistische
legers op 12 Februari 1941 en het binnenrukken van de
overwinnende Duitsche weermacht in Juli 1941 heeft het
volk en zijn ware gevoelens leeren kennen. Toen de
roode tanks den eersten keer over Litauschen bodem en
de rustige straten rolden jubelden hen alleen de joden en
het gepeupel toe, omdat deze voelden dat het uur gekomen
was om aan hun ontketende instinkten den
vrijen loop te laten. Het Litausche volk echter keerde
zich met afschuw en bange gevoelens af van den Aziatischen
triomf. Het bleek later dat deze voorgevoelens
gegrond waren.
Gedurende het bolsjewistische bewind heeft het
Letsche volk ongeveer 50.000 menschen verloren, waar­
onder ongeveer 20.000 vrouwen en bij de 7.300 scholieren
en kleine kinderen.
Het bleek dat de door de bolsjewieken uitgeroepen
„vrijheid voor den mensch" niets anders was dan een
vreeselijke leugen en huichelarij.
De arbeiders werden tot slaven zonder eigen wil,
zonder eigen denken gemaakt. Hoe tevreden de Letten
waren met deze regeering van „arbeiders en boeren",
toonde ondubbelzinnig de passieve weerstand, de daden
van sabotage in de fabrieken en ten slotte de 4429 door
ae bolsjewieken weggesleepte arbeiders. De ergste en
vreeselijkste vernederingen had echter de Letsche intelligentie
en de leden van het Letsche leger te verduren;
deze hebben ook de zwaarste bloedige offers moeten
brengen. Deze feiten spreken een nog duidelijker taal
dan de stemmen der Moskousche joden.
Dank zij de vriendelijke en tegemoetkomende houding
van de Duitsche autoriteiten is het oeconomische
leven weer in normale banen geleid en heeft het cultureele
leven weer het vóór-bolsjewistische peil bereikt.
Door deze prestatie en dezen opbouw heeft het Letsche
volk zijn lot vol vertrouwen in de handen van Adolf
nitler gelegd en draagt het er het zijne bij tot de vorming
van een nieuw Europa. Letsche mannen en jeugdigen
strijden vrijwillig en vol geestdrift aan het Oostelijk
front aan de zijde der Duitsche weermacht en der
andere volken van Europa. Vrijwillig en in grooten getale
melden zij zich aan voor den arbeidsdienst om voor
zich en het Letsche volk een gelukkige toekomst op te
bouwen." (w. get.) Generaal Dankers.
De eerste voorzitter van het Esthnische autonome
bestuur, dr. M a e , vertelt het volgende:
„Onze geheele geschiedenis is vol van Russische
overvallen. Bijna alle twintig jaar moesten wij een Russische
invasie doormaken, die ons land teisterde en ons
volk vernietigen wilde. Steeds echter zijn wij weder opgestaan.
Zoo hebben de sovjets 24 jaren geleden in
Esthland gemarteld en gemoord. Slechts onder medewerking
van alle volkskrachten konden zij uit het land
verdreven worden. Verleden jaar hebben zij weer duizenden
menschen vermoord en onder groote pijnigingen
gedood, in hechtenis genomen en weggesleept.
Nu publiceert het bolsjewistische telegraafagentschap
de „Tass" een verklaring voor de wereldpers, dat de
Baltische volken door Duitschland onderdrukt worden.
Ik als spreker van het Esthlandsche volk heb als antwoord
op deze verklaring niets te zeggen, want ons volk
heeft zelf geantwoord:
door vrijwilligen en verbitterden strijd tegen het
bolsjewistische Rusland.
In het geheel werden 60.800 Esthlanders door de
bolsjewieken weggesleept. De Esthische steden hebben
tot bij de 32% hun ingezetenen verloren. 6172 gebouwen
werden vernield en alle groote industriëele bedrijven gedeeltelijk
of geheel vernietigd. De landbouw verloor
25% von alle paarden, 31% van het rundvee, 29% der
1514 — H.

varkens en 40% der schapen. 70% van het spoorwegmaterieel
ging verloren. Het Esthlandsche volk liep gevaar
geheel en al vernietigd te worden, toen te elfder
ure de Duitsche weermacht door den wil van den Führer
de redding bracht.
Met uitgelaten vreugde werden de Duitsche soldaten
als bevrijders begroet. 12.600 vrijwillige Esthlanders
staan aan het Oostelijke front in de gelederen der
Duitsche weermacht in den strijd tegen het bolsjewisme.
Dagelijks melden zich nieuwe vrijwilligers aan om aan
den verbitterden strijd deel te nemen. Het Esthlandsche
volk heeft zich ingespannen. Het heeft, ofschoon het
land verwoest werd en het bolsjewisme een onnoembaar
aantal menschen en waarden vernietigd heeft, voor de
door het bolsjewisme geteisterden een bedrag van
Rmk. 2,50 per hoofd der bevolking door vrijwillige bijdragen
opgebracht. Tot een dergelijke daad is zeker
geen enkele democratische staat in den loop der geschiedenis
in staat geweest. Het volk heeft, om het front in
den strijd te helpen, vrijwillig geweldige hoeveelheden
winterkleeding geschonken. Dat is voor de oogen der
wereld het antwoord van het Esthlandsche volk op het
bolsjewistische schrikbewind." (w. get.) Dr. Mae.
De Litausche generaal Kubiliunas
verklaarde:
„De bolsjewieken hebben de boeren het land, dat zij
sedert eeuwige tijden bewerkten, ontnomen; zij hebben
de Litausche huisbezitters onteigend, uit hun woningen
gedreven en in vele gevallen joden erin gezet. — Het
Duitsche bestuur heeft aan de boeren hun hoeven en aan
de stedelingen hun woningen teruggegeven en gaat nu
over tot het herstel van den door de bolsjewieken opgeheven
particulieren eigendom.
De bolsjewieken legden de boeren ondragelijke belastingen
in natura op om ze op deze wijze te ruïneeren
en in de Kolchose te drijven. — Het Duitsche bestuur
behartigt niettegenstaande den oorlog en het oorlogsrecht
de belangen der boeren en staat hun, die door het
bolsjewisme bijzonder zware schade geleden hebben alle
mogelijke tegemoetkomingen toe. —
De bolsjewieken hebben 12.000 volkomen onschuldige
Litauers wegens hun volksche of vroegere antikommunistische
gezindheid naar Siberië verbannen. Bij de
Duitschers zijn zelfs nu alle vroegere bolsjewistische
functionarissen, alleen tegen de belofte dat zij zich van
alle politieke bedrijvigheid zullen onthouden, vrijgelaten;
zij worden noch vervolgd noch weggesleept.
De zoogenaamde kulutureele bedrijvigheid der bolsjewieken
was niets anders dan een werktuig hunner
propaganda en was direct tegen het Litausche volk gericht.
— Het Duitsche bestuur is zelfs onder de tegenwoordige
oorlogsomstandigheden zeer tolerant tegenover
de kultureele bedrijvigheid der Litauers.
Het Litausche volk kan en heeft het bolsjewisme niet
vergeten. De vreeselijke periode der bolsjewistische
heerschappij en het bolsjewisme zonder masker in het
bijzonder wordt aan de kaak gesteld door een te Kaunas
geopende tentoonstelling „De roode terrour", die een
gruwelijke en duurzame aanklacht tegen de bolsjewistische
heerschappij in Litauen is."
(w. get.) Generaal Kubiliunas.
*
Er bestaat in Riga een groot kantoorgebouw, waar
de menschen tot 1 Juli 1941 haastig en schuw voorbijlie
pen. Het was de Gepeoe-centrale te Riga, die met haar
over de 600 kantoorlokalen en de particuliere gevangenis
met de folterkamer een beeld van de onbeschrijfelijke
ellende en het onbeschrijfelijke ongeluk was, die met
den bolsjewistischen overval op Letland en in het bijzonder
Riga gekomen waren.
Een wandeling door de ruimten toont dat de vlucht
van de tsjekisten wel is waar voorbereid, maar toch ook
zeer haastig geweest moet zijn. In ééne kamer was de
tijd voor het wegtransporteeren van het reikelijke materiaal
blijkbaar niet voldoende geweest. Hier lagen nog
hoopen platen, particuliere foto's, foto-albums en boekwerken.
Foto's van de leden van gezelschappen en vereenigingen
met een nationaal karakter, van vakvereenigingen
van handwerkslieden, van studentenkorpsen: dat
was alles waardevol materiaal voor de geheime Gepeoe
agenten, die in elk fatsoenlijk raensch een vijand zagen,
dien zij meedoogenloos lieten verdwijnen. Er ligt ook
een almanak over persoonlijkheden der maatschappij en
kunst en het openbare leven. De titel luidt: „Ik ken
U". Het grootste gedeelte dezer mannen leeft niet meer
of is weggesleept en nergens te vinden. Dit huis was de
strafplaats voor de ongelukkige slachtoffers, wier eenig^
, misdaad hun nationaliteit was.
Op de binnenplaats van het gebouw is tegen een van
j de vier gevels een op een garage lijkend vertrek inge-
1
richt waarvan de deuren van ijzeren banden voorzien
zijn. Uit de bloedplassen is op te maken tot welk vreese-
; lijk doel deze garage moest dienen. Men kan ze gevoeglijk
slachthuis noemen. De vloer is met tegels bekleed en
langs de wanden loopt een gecementeerde afvoergoot.
Door dubbele wanden van hout, waar achter een 40 cM
dikke isoleering, gevoerde dubbele deuren en een zoldering
van zware isoleerende platen beletten het naar
buiten dringen van geluiden. Op den vloer ligt een lange
plank met eronder gespijkerde latten. Voor welk doel
deze diende werd ons duidelijk toen wij er ons rillend op
redden om niet in den vastgetreden bloedbrij van de
laatste tsjekaslachtoffers te moeten stappen. Het is gruwelijk,
zelfs de zoldering is met bloed bespat, ofschoon
het vertrek ongeveer 3 M hoog is.
Op een binnenplaats van deze centrale gevangenis
; werden hoopen lijken met de gruwelijkste verminkingen
. gevonden. De moordenaars konden zich nog eens ii^
veiligheid brengen. Op 29 Juni 1941 zijn zij uit Riga
! gevlucht. 4000 Menschen hebben ze weggesleept waar-
I van naamlijsten opgemaakt zijn. Maar een keer zullen
j ook zij door den arm der gerechtigheid getroffen worden.
1
De weermacht van Duitschland marscheert totdat deze
bolsjewieken-pest uitgeroeid is.
Deze en andere vlugschriften te verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Fallteo-Verlag. Hamburg
Chr.

De man met twee aangezichten
In 1935 zette de president der U.S.A., Franklin Delano
Roosevelt het door dat een neutraliteitswet aangenomen
werd, die ten doel moest hebben de U.S.A. uit alle conflicten,
vooral de Europeesche te houden. Deze 'wet
bevatte de volgende hoofdpunten:
1. Schepen der U.S.A. mogen personen noch lading
naar een land brengen, dat zich in oorlog bevindt.
'2. Geen schip en geen burger der U.S.A. mag zich
naar een oorlogsgebied begeven.
3. Schepen der U.S.A., die met een buitenlandschen
staat handelsverkeer onderhouden, mogen niet
bewapend zijn.
Met de aanneming van deze wet betuigde het Amerikaansche
Congres en daarmede het Amerikaansche volk
den vasten wil om alles te vermijden wat de U.S.A. in
gevaar zou kunnen brengen in een oorlog te geraken. Bij
de afkondiging van deze wet verklaarde President Roosevelt:
„Het is de wil van Amerika om niets te doen
wat conflicten zou kunnen veroorzaken of
Amerika in conflicten zou kunnen verwikkelen."
Reeds toenmaals beweerden Amerikaansche bladen dat
President Roosevelt de neutraliteitswet alleen daarom
ingediend had om een meerderheid voor zijn oeconomische
politiek, die hij onder den naam „New Deal" propageerde,
te verkrijgen.
1936. Roosevelt verklaart: „Wij kunnen niet begrijpen
hoe een neutrale door directe leveringen aan oorlogvoerenden
systematisch den oorlogsbrand kan aanstoken.
Het is mijn taak om elke gepaste maatregel te nemen om
te vermijden dat wij in een oorlog verwikkeld worden."
Roosevelt's experiment met zijn oeconomisch plan de
„New Deal" was volkomen mislukt Om te vermijden dat
hij verantwoording af moest leggen trachtte hij de aandacht
af te leiden door vervalschte documenten die Duitschland
moesten belasten. Toen Roosevelt de bovenstaande verklaringen
aflegde hadden de' gezanten der U.S.A.,
Bullitt c. s. feitelijk reeds de geheime order van Roosevelt
in den zak om
de oorlogsophitsers van Engeland en Frankrijk
en van andere Europeesche landen in hun
houding tegen een minnelijke schikking met
Duitschland te sterken.
1938. De eerste zichtbare uitdrukking vond deze
oorlogspolitiek in de Nieuwjaarsboodschap die een moreele
oorlogsverklaring aan de mogendheden van de spil inhield:
,,De wereldvrede wordt het meest bedreigd door
die landen, waar de democratie over boord
gegooid werd of nooit tot ontwikkeling
kwam."
28 Juni 1938. Roosevelt verklaart: „Als opperbevelhebber
van het leger en de vloot der U.S.A. heb ik de
op de grondwet berustende plicht het Congres mede te
deelen dat onze nationale verdediging tegenover de toenemende
bewapening van andere volken ontoereikend is
en dringend versterking vereischt."
November 1938. Adolf Hitler had met den toenmaligen
Minister-President Chamberlain te München een
vredesovereenkomst gesloten. Dat was tegen den oorlogswil
van Roosevelt. Zijn antwoord op deze verhandeling
luidde namelijk: Vrede is onmogelijk wanneer de heer­
De geschiedenis van een woordbreuk.
schappij der wet vervangen wordt door de toepassing van
zuiver geweld. Vrede is onmogelijk wanneer de nationale
politiek de oorlogvoering als werktuig gebruikt."
Dat zei dezelfde man, die twee jaren vroeger plechtig
beloofd had zich niet in Europeesche aangelegenheden te
Zullen mengen.
Januari 1939. Roosevelt verklaart: „Wanneer wij er
zorgvuldig naar streven onze neutraliteit op een wettelijke
basis te stellen, dan heeft deze neutraliteit een ongelijkmatige
en onrechtvaardige uitwerking; zij helpt den aanvaller
en laat het aangevallen slachtoffer in den steek."
Korten tijd daarna begonnen de leveringen van vliegmachines
aan Frankrijk.
14 April 1939. Op dezen dag richtte Roosevelt een
boodschap aan den Führer en den Duce. Zij bevatte den
dringenden eisch aan het adres van het Rijk om met alle
mogelijke staten nietaanvals-pacten af te sluiten en
beteekende een poging om Duitschland bij voorbaat
aanvalsbedoelingen naar alle kanten in de schoenen te
schuiven. Adolf Hitler heeft Roosevelt in den Rijksdag
o. a. het volgende geantwoord:
„Het is een ondragelijke verzwaring van de oeconomische
betrekkingen om over andere volken en
landen een boycotcampagne te ontketenen en
deze daardoor van de markten uit te sluiten. Ik
geloof, Mijnheer Roosevelt, det het een groote
verdienste zou zijn, als U vooreerst vooral in
de U.S.A. deze beletselen van een werkelijk vrij
handelsverkeer zoudt opheffen."
Begin September 1939 brak de oorlog uit. Polen had
van Engeland een garantietoezegging gekregen. Gesterkt
door deze toezegging weigerde het Adolf Hitler's vredesaanbod
aan te nemen en deed een inval in het Duitsche
Rijksgebied. De oorlogsverklaringen van Engeland en
Frankrijk aan Duitschland volgden. Achter beide landen
echter stond Roosevelt als opstoker van den oorlogsbrand.
4 November 1939. Roosevelt, die in 1936 verklaarde
dat hij niet kon begrijpen hoe een neutrale de oorlogsvlam
door directe leveringen aan een oorlogvoerende zou kunnen
aanwakkeren, laat de neutraliteitswet wijzigen. Engeland
zou goederen op eigen schepen naar het oorlogsgebied
kunnen halen, waarvan het bevaren door Amerikaansche
schepen op verlangen van het Congres nog verboden bleef.
Januari 1940. Roosevelt durft nog niet verklaren:
„Deze oorlog is onze oorlog, wij doen in elk geval mee."
Hij staat kort voor de derde verkiezing. Daarom camoufleert
hij zijn ware gedachten voorzichtig door de volgende
verklaring: „Er bestaat een groot verschil tusschen buiten
een oorlog blijven en de bewering dat een oorlog ons niets
aangaat."
24 October 1940. Tien dagen voor de verkiezing verklaart
Roosevelt in een verkiezingsrede:
„Eiken dag van mijn leven zal ik voor den vrede
werken. Ik geef U de plechtige verzekering
dat er geen geheime verdragen, geheime verplichtingen
of overeenkomsten van geheim
karakter met eenige natie of partij of eenig
gedeelte van de wereld bestaan om dit land
in een oorlog te betrekken."
2 November 1940. De hem toejubelende menigte
roept Roosevelt van af het platform van zijn trein in
1524—H

Rochester toe: „Uw president legt er nog eens den
nadruk op dat dit land niet aan den oorlog zal
deelnemen."
7 November 1940. Roosevelt wordt op grond van zijn
vredesbetoogen voor de derde maal tot president, van de
U.S.A. gekozen. Nu onthult hij zijn waar aangezicht.
12 November 1940. Roosevelt deelt mede dat 45%
van de Amerikaansche wapenproductie naar Engeland verkocht
worden.— De Engelschen konden echter niet betalen.
17 November 1940. Op dezen dag verneemt de
wereld dat de belastingbetalers der U.S.A. voor de kosten
van de aan Engeland te leveren wapenproductie moeten
opkomen. De pacht- en leenwet wordt ingediend. Reeds
op 2 September 1940 was met Engeland een zuivere
oorlogszaak afgesloten: Aan Engeland werden 50 oude
torpedobootjagers geleverd, waarvoor Engeland acht van
de voornaamste Engelsche steunpunten op het westelijk
halfrond aan de U.S.A. moest afstaan.
7 Juli 1941. Dezen dagwerd IJsland door Amerikaansche
troepen bezet. Den volgenden dag verklaarde Roosevelt in
een boodschap aan het Congres: ,,De U.S.A.-strijdkrachten
moeten de Engelsche op het eiland vervangen."
Dat was een leugen. Twee dagen later verklaarde
namelijk Churchill in het Lagerhuis: „De Engelsche
troepen blijven op IJsland."
Roosevelt wilde met geweld een conflict met Duitschland
uitlokken: het eiland was een Britsch steunpunt en
lag buitendien in het Duitsche operatiegebied. Praktisch
beteekende dus het sturen van Amerikaansche troepen
naar dit eiland de deelname van de U.S.A. aan den oorlog
tegen Duitschland.
De commentator Al sop, die met Roosevelt bevriend
is, berichtte op 6 Juli 1941:
„De President hoopt nog altijd door patrouilles
van de Amerikaansche vloot Duitschland tot
het eerste schot te provoceeren;
de President gevoelt dat de volksmeening nog niet eendrachtig
voor de deelname aan den oorlog is, dat hij zijn
beloften niet kan verloochenen en zonder bevraging van
het Parlement geen oorlogsdaad mag ondernemen. De
eenige uitweg uit dit dilemma is dus een incident met
Duitschland."
Het dagblad „Chicago Daily Tribune" schreef op 5 November
1941 in een uitgebreid artikel: „Eerst had Roose­
velt het Amerikaansche volk de belofte gegeven dat zijn
soldaten niet in vreemde oorlogen gestuurd zouden
worden. Dan maakte hij bekend dat zij reeds op IJsland
waren. Bij Roosevelt betreft het twee menschen onder één
hoed, een man met twee aangezichten, die elke maand een
plechtige belofte aflegt, om spoedig daarop een woordbreuk
te begaan."
Daar Duitschland de grootste terughouding in acht
nam en geen aanleiding tot het door Roosevelt gewenschte
conflict gaf, trachtte Roosevelt het Amerikaansche volk op
een andere manier in den oorlog te betrekken.
Op 26 November 1941 stuurde hij aan Japan een nota,
die op 3 Februari 1942 door het blad „New York Sun" als
de eigenlijke oorzaak van het uitbreken van den oorlog
beschouwd werd. Roosevelt wordt er van beschuldigt de
Vereenigde Staten door den aanmatigenden toon van deze
voor het Amerikaansche volk geheim gehouden nota in
den oprlog gesleurd te hebben. Japan was door deze nota
bepaald geprovoceerd. Ieder kenner van oostaziatische
toestanden had zich moeten zeggen dat de eisch van
Roosevelt, de onmiddelijke terugtocht van Japan
uit China en de erkenning van de Tsjoenkingregeering
de Japanners tot het uiterste moest
drijven.
Als bijzonder opmerkelijk constateert het blad „New
York Sun" aan het slot van het artikel:
„Het is een feit dat de Vereenigde Staten in den
oorlog betrokken werden zonder dat de leiders
der beide partijen van het Congres of het
Amerikaansche volk den inhoud van de beslissende
nota aan Japan van 25 November
kenden. Zij werden pas elf dagen later ingelicht,
nadat de oorlog uitgebroken was."
De houding van den president der U.S.A., waaraan wij
bovenstaand slechts een paar voorbeelden lieten spreken,
strekt zich uit over een bestek van 6 jaren. Latere geslachten
zullen Roosevelt's woordbreuken en ophitsende
handelingen als hoofdoorzaken van den tweeden wereldoorlog
kenmerken. Thans is het in elk geval reeds bewezen
dat de Engelsche en Fransche oorlogsophitsers den Europeeschen
brand in 1939 nooit ontstoken zouden hebben,
als zij er niet door de afgezanten van Roosevelt over waren
ingelicht geweest dat deze besloten was om de neutraliteitspolitiek
op te geven en het Amerikaansche volk in den
oorlog te sleuren.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken "Verlag, Hamburg
Br. 6. Co.

De geheimen van Admiraal Sims
Op 21 September 1919
publiceerde de Amerikaansche
admiraal W. S. Sims
in het tijdschrift „The Atlanta
Constitution" een opzienbarend
artikel, dat mededeelingen
omtrent den
door Duitschland gevoerden
duikbootenoorlog bevatte.
Deze had men gedurende
den eersten wereldoorlog
zorgvuldig voor het publiek
geheim gehouden. Deze
onthullingen zijn, nu Engeland
door zijn oorlogsver­
Admiraal W. S. Sims klaring aan Duitschland den
tweeden wereldoorlog ontketende,
van groote beteekenis, omdat het vergelijken
van het toen met het heden de mogelijkheid biedt om
de oorlogsgebeurtenissen beter te beoordeelen.
raal Sims schrift:
Admi­
„Tegen het einde der maand Maart van het jaar 1917,
dus korten tijd voor de oorlogsverklaring van de Vereenigde
Staten aan Duitschland, toen ik te New York
als leider der Academie der Oorlogsmarine gestationeerd
was, kreeg ik het geheime bevel om terstond in stilte
naar Engeland te vertrekken en mij in verbinding met
de Engelsche Admiraliteit te stellen. Het doel was om
snel en doelmatig onze samenwerking met Engeland in
den oorlog ter zee te verzekeren. Om mijn reis geheim
te houden vertrok ik onder den aangenomen naam S. W.
Davidson op een koopvaardijstoomboot. Twee dagen
voor mijn landing in Engeland was President Wilson
reeds in het Congres verschenen en eischte de afkondiging
van den staat van oorlog met Duitschland. Admiraal
Hope ontving mij te Liverpool en wij reisden onmiddelijk
met een extra-trein der Britsche Admiraliteit
naar Londen.
De Engelsche couranten brachten doorgaans hoopvolle
berichten over het afweren van den Duitschen
duikbootenoorlog. Deze opmonterende beschouwingen
gingen vergezeld van wekelijksche statistieken over de
Duitsche verliezen aan duikbooten. De Admiraliteit
publiceerde staten volgens welke wekelijks talrijke
schepen de Engelsche havens binnenliepen en verlieten.
Op deze manier vernam ik ook dat Groot-Brittannië in
de week van mijn aankomst slechts 17 schepen van meer
dan 1600 t. en twee schepen van mindere grootte verloren
zou hebben. Voorts zouden 2400 schepen in Britsche
havens aangekomen en 2367 schepen van daar vertrokken
zijn.
De couranten der geheele wereld maakten uit deze
cijfers de gunstigste gevolgtrekkingen op. Slagregels
als „Improvement continues" (De toestand wordt steeds
beter) en opmonterende toespraken van zekere Britsche
staatslieden droegen er toe bij om de bezorgdheden van
het publiek te verstrooien.
Al de mij bekend geworden fundamenteele feiten
lieten het mij als uitgesloten voorkomen dat Duitschland
den oorlog zou kunnen winnen. Nauwelijks was ik echter
enkele dagen in London geweest, of mijn meening
werd grondig overhoop gegooid. Op de Britsche Admiraliteit
toonde men mij berichten en cijfers, die angstig
voor het publiek geheim gehouden werden.
Deze documenten onthulden het ontzettende feit dat
Duitschland op den besten weg was om den oorlog niet
alleen te winnen, marr zelfs zoo snel te winnen dat het
Britsche wereldrijk zich over hoogstens vier of vijf maanden
zou moeten overgeven.
Toen ik den Engelschen admiral J e 11 i c o e opzocht,
trok deze een papier uit de lade. Het was een
staat van de scheepsverliezen der laatste maanden. Deze
verliezen waren drie- tot viermaal zoo groot als de in de
Engelsche pers opgegeven gezamenlijke verliezen. Ik
was volkomen ontsteld, want ik had mij de situatie op
verre na niet zoo verschrikkelijk voorgesteld. Jellicoe
vertelde mij dan:
„Het is voor ons onmogelijk om den oorlog te winnen,
wanneer de verliezen op deze manier doorgaan."
„Alles wat wij kunnen doen is dat wij onze afweermiddelen
tegen den duikbootenoorlog op elke denkbare
wijze versterken. Maar de positie is toch al buitengewoon
ernstig en wij zullen alle hulp noodig hebben, die
wij maar kunnen krijgen." Op mijn vraag, of dan de
Duitschers op weg waren den oorlog te winnen, antwoordde
hij:
„Ja, zij zullen hem winnen, indien wij niet in staat zullen
zijn, deze verliezen te voorkomen, en wel spoedig te
voorkomen."
Nu zag ik dat alle vermeldingen omtrent doelloosheid
van den Duitschen duikbootenoorlog volkomen onjuist
waren. Sedert het begin van den oorlog waren met zekerheid
slechts 54 Duitsche duikbooten vernietigd en
Admiraal Jellicoe vertelde mij nu dat de scheepswerven
er wekelijks drie nieuwe bouwden.
Feitelijk was èn de verzorging van èn de verbinding
met de strijdkrachten aan alle fronten ernstig bedreigd.
De duikbooten stekten hun operaties steeds verder in
den Atlantischen Oceaan uit. De situatie was vertwijfeld
en Admiraal Jellicoe was de overtuiging toegedaan dat
het alleen nog maar erger kon worden. De beste Britsche
vaklieden berekenden het tijdstip waarop de Engelsche
weerstand gebroken zou zijn op ongeveer 1 November
1917.
Het was toen de tijd dat de Amerikaansche pers onophoudelijk
naar Edison en andere groote uitvinders riep,
dat zij helpend moesten ingrijpen. Een speciale afdeeling
van de Britsche Admiraliteit onder leiding van Admiraal
Fisher had de taak om deze uitvindingen op hun
bruikbaarheid te onderzoeken. De Engelsche officieren
stonden geenszins vijandig tegenover deze projecten. Ze
verklaarden echter eenvoudig dat het belachelijk was
om in den strijd tegen de Duitsche duikbooten op deze
hulp te vertrouwen.
Ik onderhield mij over den toestand met de leden van
het Engelsche Kabinet, de heeren Balfour, Lord Robert
Cecil en Sir Edward Carson. Hun houding tegenover
1534 — H.

mij was geheel anders dan tegenover het publiek. Wat
voor een duister oogenblik in de geschiedenis van de gemeenzame
zaak! De Heer Balfour vertelde mij dan later:
„Toen ik mijn reis naar Amerika ondernam plaagde mij
onophoudelijk de gedachte aan den duikbootenoorlog. Ik kon
aan niets anders denken dan aan het aantal in den grond geboorde
schepen. Den geheelen tijd scheen het mij toe dat wij
den oorlog zeker moesten verliezen."
Gedurende een onderhoud met den Koning sprak
hij precies zoo openhartig tegenover mij als tegenover
Jellicoe en de andere leden van de Britsche Admiraliteit.
Het onheil moest voorkomen worden, of de Geallieerden
zouden den oorlog nooit kunnen winnen.
Zoover Admiraal Sims. —
*
Na deze uitlatingen van Admiraal Sims moet men
zich afvragen, hoe het kwam dat het verderf van Engeland
toen kon worden voorkomen. Het antwoord van
den geschiedenisschrijver is verbazingwekkend. Niet
door militaire maatregelen lukte het om het gevaarlijke
Duitsche duikbootenwapen met lamheid te slaan, maar
met een middel dat de Engelschen zelf kenschetsend
voor hun manier van denken den „oorlog der gouden
kogels" noemden. Steekpenningen stroomden over neutrale
landen naar Duitschland en hiermede werden verraders
gedongen, die voor hun judasloon met berichten
over de beweerde succesloosheid van den Duitschen
duikbootenoorlog dit zoo gevaarlijke wapen lam sloegen.
Ja, het gelukte den vijanden van Duitschland zelfs om
een leidend politicus, die de meerderheid van de Rijksdag
achter zich bracht, als gewillig helper te vinden.
Met dezen „oorlog der gouden kogels" zette in
Duitschland als het ware een politiek van zelfmoord in.
De verraders speelden het klaar dal Duitschland, op het
hoogtepunt van zijn successen, den vijanden zelfs een
vredesaanbod deed. En met deze politiek werd het zelfvertrouwen
van Duitschland verzwakt en dat der vijanden
gesterkt. De politiek van verraad en bedrog bereikte
het hoogtepunt met de veertien punten van President
Wilson. Het Duitsche volk werd voorgelogen dat het
een vrede zou kunnen sluiten zonder dat er overwinnaars
en overwonnenen zouden zijn. Vreeselijk heeft het
Duitsche volk voor het daarin gestelde vertrouwen
moeten boeten, toen het na het einde van den eersten
wereldoorlog dertien jaren lang door zijn meedoogenlooze
vijanden uitgeplunderd werd.
Thans trachten de plutocratische landen Engeland
en de Vereenigde Staten met dezelfde middelen het onheil
dat zij zelf veroorzaakten te stuiten. Daartegenover
moet het volgende geconstateerd worden:
ie Het ondermijnen van het Duitsche weerstandsvermogen
is onmogelijk. Het Duitsche volk heeft van het verleden
geleerd en is door eigen ervaringen volkomen beveiligd
tegen bedrogsmanoeuvres.
2e Het Duitsche volk heeft een sterke autoritaire regeering,
die gedragen is door den eensgezinden wil van het geheele
Duitsche volk. De klieken van politici, die in den eersten
wereldoorlog een zelfmoordenaarspolitiek bedreven, zijn
thans in Duitschland onmogelijk.
3e Het Duitsche duikbootenwapen is thans machtiger dan
ooit. Het is uitgerust met de modernste inrichtingen en
beschikt in de bomvrij aangelegde bunkerhavens aan de
Kanaalkust en aan den Atlantischen Oceaan over zoo voortreffelijke
steunpunten als men ze beter niet kan wenschen.
4e Als gevaarlijk wapen voor de vijandelijke scheepvaart is
er nog het vliegtuig, vooral de bommenwerper voor lange
afstanden bijgekomen. Dit nieuwe wapen, dat ook door
middel van de draadlooze telegraphie met de duikbooten
samenwerkt, heeft de oorlogvoering ter zee in geweldige
mate versterkt.
Se Gedurende de jaren der omstreeks 1928 uitgebroken oeconomische
wereldcrisis rustte de scheepsbouw in bijna alle
landen. Duizenden opgelegde schepen verroestten of
werden gesloopt. De handelsvlooten van de vijanden van
Duitschland zijn in dezen oorlog aanmerkelijk kleiner dan
in den eersten wereldoorlog.
6e Thans is een groot gedeelte der schepen voorzien van
stookinrichtingen voor olie. Deze kunnen geen steenkool
gebruiken, maar moeten met olie stoken, dat met kostbare
tankschepen eerst over lange afstanden aangevoerd moet
worden. Vooral de tankschepenvloot heeft door het
Duitsche duikbootenwapen geweldige verliezen geleden.
7e Thans strijden met Duitschland de machtige vloten van
Italië en Japan, die eveneens over uitstekende duikbooten
en bommenwerpers voor lange afstanden beschikken.
De Amerikaansche schrijver Lowell Thomas heeft
na den eersten wereldoorlog zorgvuldige gegevens omtrent
den omvang van den toenmaligen Duitschen duikbootenoorlog
verstrekt. In zijn boek „Raiders of the
Deep" (Strijders der Diepte) publiceerd hij opmerkelijke
feiten:
Tot einde 1918 hat Duitschland den kiel gelegd voor 811
duikbooten. De meeste daarvan waren nog niet klaar toen
de oorlog uit was. Aan den oorlog deelgenomen hebben er
minder dan 400 en van deze 400 waren er nauwelijks 300 geschikt
voor den strijd aan het front. De numerieke zwakte
van de Duitsche duikbootenvloot gedurende den eersten
wereldoorlog was opvallend in verhouding tot de bereikte
resultaten.
In den huidigen tweeden wereldoorlog staat in
Engeland Admiraal S t a r k op de plaats, waar vroeger
Admiraal Sims stond. Admiraal Stark heeft volgens de
berichten van den Londenschen informatiedienst de volgende
verklaring over het duikbootengevaar afgelegd:
„Eerst wanneer wij de Duitsche duikbooten in alle zeeën
vernietigd hebben, zullen wij overwinnen."
Door den Duitschen Führer eu Rijkskanselier Adolf
Hitler ontving ook Admiraal Stark met de Rijksdagrede
van 26 April 1942 het juiste antwoord. De Führer van
het Groot-Duitsche Rijk, Adolf Hitler, zeide:
„Churchill heeft reeds in den herfst van het jaar 1939 verklaard
dat hij het duikbootengevaar meester geworden was.
Nu, ik wil hem vandaag verzekeren, dat dit gevaar ook hem
nog meester zal worden. Ik kan hem slechts verzekeren dat
het aantal duikbooten in een vast tempo van maand tot maand
toeneemt en thans reeds het hoogste cijfer uit den wereldoorlog
vsr achter zich gelaten heeft."
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Faiken-Verlag, Hamburg Cbr

Van \oKoii tot Cliureliili
De Britsche heerschappij ter zee werd in den loop
van de vorige eeuw vooral door Nelson tot haar overheerschende
grootte gebracht. Nelson geniet daarom
bij de Britten als nationale held een bijzondere waardeering.
Toen tengevolge van de onafhankelijkheidsoorlogen
van de Vereenigde Staten het belangrijkste
gedeelte van het Noordamerikaansche koloniale gebied
verloren ging, en Engeland in tegenstelling tot
zijn voortdurende beweringen toch den laatsten slag
verloor, heeft Nelson samen met den Britschen staatsman
Pitt een nieuw koloniaal rijk gesticht. Als een van
de jongste Britsche admiraals heeft Nelson in 1800 het
eiland Malta aan de Franschen ontnomen, dat samen
met Sicilië het belangrijkste strategische steunpunt
voor de Fransche vloot in de Middellandsche zee
vormde.
Reeds in 1797 had Nelson de Hollandsche vloot
vernietigd. In het jaar 1801 vernietigde hij onder
de forts van Kopenhagen in diepsten vrede de
Deensche vloot.
In aansluiting daaran gelukte het hem in het jaar
1805, de Fransche en Spaansche vloot bij Trafalgar
een vernietigende nederlaag toe te brengen. Door deze
daden heeft Nelson de onbeperkte heerschappij van
Groot-Brittannië op alle wereldzeeën gesticht.
,,Groot-Brittannië kon zich", zooals de Britsche
hisoricus George Macauley Trevelyan in zijn .Geschiedenis
van Engeland' schrijft, ,,onder de kolonies
van zijn bondgenoot Frankrijk uitzoeken wat het
verkoos.
Kaap de Goede Hoop en Ceylon werd'aan de Hollanders
ontnomen om den zeeweg naar Indië te
beveiligen."
De Engelschen hebben onder gebruikmaking van
hun heerschappij ter zee nog veel meer in de wereld
geroofd; beperken wij ons echter tot de daden van
Nelson in het streven om de heerschappij over de
Middellandsche zee te vermeesteren. De resultaten beteekenden
het hoogtepunt van Engelands machtspositie
in Europa en de beveiliging van de Engelsche heerschappij
in Voor-Indië.
Engeland was in 1797 in groote moeilijkheden geraakt.
Frankrijk met Spanje aan zijn zijde begon den
oorlog tegen Engeland en zij sloten de Middellandsche
zee voor Engeland af. Napoleon, die toen nog Fransen
generaal was, rustte in Toulon een vloot uit, waarvan
niemand wist, waarheen zij gaan zou. Pitt zond toen
den toen 39-jarigen admiraal Nelson uit om het
Fransche eskader op te sporen en te verslaan.
Nelson moest de Middellandsche zee voor Engeland
weder openstellen en de „levensader" herstellen.
Nelson kon een half jaar later de Fransche expeditievloot
bij de mondingen van den Nijl in het jaar
1798 vernietigend verslaan. Deze zeeslag bij Aboukir
was de beslissendste gebeurtenis van den geheelen
oorlog. Daardoor werd de Engelsche heerschappij ter
zee hersteld op een oogenblik waarop zij merkbaar
aan hat wankelen geraakt was. Toenmaals maakten
Nelson's kanonnen aan de Egyptische kust de Britsche
heerschappij in het nabije Oosten veilig.
De slag bij Trafalgar, de laatste zeeslag die Nelson
streed, werd zijn schitterendste overwinning. Zij zette
de kroon op een reeds beslisten veldtocht en op een
leven dat met 47 jaren zijn taak reeds volbracht had.
Hier in de Straat van Gibraltar verloren de vereenigde
Fransche en Spaansche vloten onder Admiraal Villeneuve
bijna al hun eenheden. Te zelfder tijd echter
werd de vlag op het admiraalsschip halfstok geheschen.
Horatio Nelson werd, toen de overwinning
reeds behaald was, door een kogel doodelijk getroffen.
Engeland heeft steeds getracht den nimbus van
zijn onoverwinnelijkheid ter zee te handhaven; maar
de tijden zijn veranderd. De volkomen twijfelachtig
geworden overmacht van de vloot was in het tijdperk
van het luchtwapen niet meer voldoende om de onbeperkte
heerschappij uit te oefenen. W i n s t o n
Churchill zelf heeft in zijn oorlogsredevoeringen
steeds weer op de beteekenis van het luchtwapen gewezen.
Hij, de vroegere Lord van de Britsche Admiraliteit,
heeft nog in het jaar 1942 op de beteekenis
van de Middellandsche Zee en de Engelsche heerschappij
in Libye nadrukkelijk de aandacht gevestigd.
Hij moest later de vlucht van de Britsche vloot uit de
oostelijke Middellandsche Zee en het opgeven van belangrijke
steunpunten voor de verdediging van de
Britsche landbrug naar den Indischen Oceaan verdedigen.
Bij de vlucht van de landstrijdkrachten uit
Frankrijk (Duinkerken) en Noorwegen (Andalsnes)
kon de Britsche vloot, onder gebruikmaking van
bijzonder gunstige omstandigheden, nog als machtsfaktor
optreden. Bij de vlucht der Engelschen uit
Griekenland en van het eiland Kreta slaagde de
Britsche vloot er nog in, bij den terugtocht eenigszins
ordenend in te grijpen. Toen het er echter op aan
kwam de sterke vesting Tobruk tegen den stormaanval
van Generaal Rommel te beschermen,
werden de van Gibraltar en Alexandrië onder sterke
bescherming van de vloot komende konvooien
door de Duitsche en Italiaansche luchtstrijdkrachten
uiteengejaagd en op de vlucht geslagen.
De Britsche vloot moest zelfs, om zich in veiligheid
te brengen, door het Suezkanaal naar de Roode Zee
en den Indischen Oceaan vluchten. Met deze vreeselijke
nederlaag echter hadden Churchill en zijn
admiraals en generaals niet alleen een geweldig
prestigeverlies geleden, maar ook het erfdeel van
Nelson verspeeld. Dit feit trad vooral weer bij het
avontuur van Dieppe op den voorgrond.
Toen Nelson in den zeeslag van Trafalgar de Middellandsche
Zee voor Engeland veroverd had, verloor hij
zijn leven. De tegenwoordige Britsche generaals zijn
knap op het gebied van „zegevierende terugtochten",
waarbij zij hun leven in veiligheid brengen en op zijn
ergst door Churchill van hun post verwijderd worden,
waarop dan een opvolger van soortgelijk karakter geplaatst
wordt.
Terwijl Nelson voor het Britsche Empire het symbool
van de macht en de overwinning beteekende, is
Churchill thans het symbool van den Britschen ondergang
in alle werelddeelen geworden. Waar Churchill's
voorgangers daden verrichtten, trachten thans hun
opvolgers overwinningen op papier uit te vechten.
Zijn bondgenoten zijn dit voorbeeld gevolgd.
1544 — H.

De volgende stemmen uit de pers van het Engelsche,
Amerikaansche en Russische kamp van Mei tot einde
Juli 1942 toonen aan hoe men door tegenstrijdige meldingen
tracht den politieken en militairen ondergang
voor de oogen van de wereld te verbergen.
De Londensche radio, 15. 5. 42: „Door het oprukken
van de strijdkrachten van Maarschalk Timosjenko wordt
het Duitsche offensief volkomen uitgevaagd."
De Londensche radio, 1. 8. 42: „Het is een feit dat de
Russische troepen op geen enkele plaats tegen het Duitsche
offensief standhouden, maar telkens verder terugtrekken."
. De Amerikaansche zender Schenectady, 22. 5. 42: „De
Russische opmarsch bij Charkow schijnt de Duitsche
hersens in verwarring gebracht te hebben."
De Amerikaansche zender Schenectady, 27. 7. 42: „De
Duitsche opmarsch over de Don wint aan snelheid. De opmarsch
in de richting van de Wolga schijnt nog gevaarlijker
te zijn."
Zender Daventry, 19. 2. 42: „Het komende offensief
der Sovjets zal geen Duitsche terugtocht beteekenen,
maar een verwarde vlucht tot gevolg hebben."
Zender Daventry, 5. 8. 42: „Het is spijtig dat wij dagelijks
nieuwe Duitsche successen en het oprukken van de
Hitlerdivisies naar den Kaukasus moeten vernemen."
„Roode Ster", 15. 5. 42: „De strijdkrachten van Maarschalk
Timosjenko hebben aan de Duitsche strijdkrachten
voor Charkow een geweldige nederlaag berokkend."
„Roode Ster", 30. 7. 42: „Het roode leger kan niet verder
terugtrekken zonder het lot van het land en het volk aan
een doodelijk gevaar bloot te stellen."
Zender Londen, 28. 5. 42: „Aan den horizon begint
duidelijk de uiteindelijke zekere overwinning van de
gealliëerden te gloren."
Zender Londen, 5. 8. 42: „De situatie der Russen is catastrophaal."
Londensch nieuwsbericht, 9. 6. 42: „Het voor de toekomst
zoo belangrijke jaar zal voor het Duitsche opperkommando
de zwartste dagen brengen. En het is waar,
de Duitschers zien het komende met vrees naderen."
De „Times", 20. 7. 42: „De afgeloopen week was de
zwaarste en moeilijkste van het geheele jaar."
De „Sunday Express", 20. 7. 42: „Ons bitterste uur is
thans gekomen."
*
Nadat Churchill in Augustus 1942 het avontuur van
Dieppe bevolen had, verkondigde de Britsche inlichtingendienst
over de geheele wereld, dat nu het oprichten
van een tweede front een feit zou worden. Vooral op
de Vereenigde Staten, die de onderneming met groot
gejuich begroet hadden, werkte de afloop met zijn
vreeselijke bloedige slachtoffers als een schok. Om
deze reden trachtte de Engelsche berichtgeving het te
doen voorkomen, alsof de volkomen mislukte opvoering
van „Het Tweede Front" slechts een generale
repetitie geweest zou zijn. Alsof niet de geheele wereld
wist dat de bij Dieppe opgeofferde tanks, kanonnen en
schepen en vooral de menschen tot de zaken b.ehooren,
die Engeland volstrekt niet meer kan missen.
Churchill tracht weer met woorden overwinningen
te behalen. Hij liet den Britschen kommentator Hoal
voor de radio verklaren:
„Er ligt een breede glimlach van tevredenheid op
het gelaat van Brittannië."
Dat is weer het masker dat men voor het van angst
verwrongen gelaat houdt, want Groot-Brittannië verloor
bij de door Stalin geeischte poging tot het oprichten
van een tweede front 132 vliegtuigen en 1500
soldaten als gevangenen, waaronder alleen meer dan
60 Canadeesche officieren. Het aantal gevallen soldaten
kon niet opgemaakt worden, omdat de zee ze grootendeels
meesleurde.
Een half jaar hadden de Engelschen gebruikt om
deze onderneming voor te bereiden. De Duitsche
troepen daarentegen waren in staat ze binnen een paar
uur te verijdelen. Onder de gevangenen en dooden
bevonden sich slechts weinig Engelschen. Churchill
had volgens de oude Britsche methode andere volken,
soldaten uit Canada en de Vereenigde Staten in het
vuur gestuurd.
Al tracht ook Churchill thans weer de mislukte
afloop van deze onderneming voor de wereld te verdoezelen,
de tijd werkt toch onverbiddelijk tegen hem.
Eensdaags zal hij evenals de „Sunday Express" moeten
verklaren: Ons bitterste uur is thans gekomen.
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Ketgemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg
B r
- & C o
-

De groote bluf en de ruwe werkelijkheid
Toen de eerste wereldoorlog geëindigd was, verschenen
onthullingen, waarin de leiders van de
Engelsch-Amerikaansche propaganda openlijk verklaarden
dat zij de volken door leugenachtige berichten
misleid hadden om het vertrouwen in hun zaak
op te houden. Een Engelschman vat het wezen van
zijn propaganda-centrale Crewe House samen in den
zin: „Teil a lie and stick to it". (Vertel een leugen en
blijf erbij.)
De leidende gedachte van de Engelsch-Amerikaansche
propaganda in den tweeden wereldoorlog,
dien Engeland door zijn oorlogsverklaring aan Duitschland
ontketende, is: Wij beschikken in alle landen en
op alle gebieden over onbeperkte mogelijkheden! Met
deze bewering tracht men vooral de volken van de
neutrale staten te imponeeren.
Een blik op de wereldkaart toont dat Duitschland
en zijn Europeesche bondgenooten op de binnenste
lijn strijden. Japan dat op een machtige vloot steunt,
strijdt eveneens op de binnenste lijn. De vijanden
der spilmogendheden zijn ten eerste zelf van elkaar
gescheiden door den grooten Atlantischen Oceaan en
ten tweede door de zeeën van hun koloniën en van de
oorlogstooneelen. Zij opereeren op de buitendste lijn;
zij moeten vaak lange verbindingswegen voor den
aanvoer van hun materieel en strijdkrachten overkomen.
Hun moeilijkheden zijn thans alleen reeds
daarom aanmerkelijk grooter dan in den eersten
wereldoorlog, omdat Japan en Italië aan de zijde van
Duitschland strijden.
Toen de Duitsche duikbooten in het jaar 1917, het
jaar dat de USA. aan den oorlog deelnamen, aan de
Engelsche en Amerikaansche scheepvaart door den
onbeperkten duikbootenoorlog eenige maanden lang
de hevigste slagen toebrachten, verklaarden de
Engelsche admiraals als ook de Engelsche leidende
staatslieden, dat men den oorlog zou verliezen indien
het in den grond booren van schepen niet ophield.
(Zie het Fichtebund-vlugschrift „De Geheimen van
Admiraal Sims" No. 1534). Duitschland had in den
éérsten wereldoorlog den onbeperkten duikbootenoorlog
een tijd lang gestaakt. Later had het. dit zijn
beste wapen verwaarloosd. Daardoor werd Engeland
gered voor de ineenstorting. De propaganda van de
toenmalige entente schreeuwde het over de geheele
wereld uit dat op Amerikaansche werven het veelvoudige
gebouwd zou worden van hetgeen de duikbooten
in de grond zouden kunnen booren. Toen werd
de neutrale wereld de dupe van dezen Amerikaanschen
bluf. Na den oorlog werden door het Engelsche Lloydbureau,
waar alle schepen geregistreerd worden, de
ware cijfers bekend.
Volgens Lloyd's Register werden in de jaren 1917 en
1918, waarin Amerika oorlog voerde, slechts
3.423.268 BRT handelsscheepsruimte gebouwd.
Dus werd er toen in twee jaren slechts zooveel
scheepsruimte gebouwd als de spilmogendheden in de
eerste vier maanden van het jaar 1942 in den grond
boorden.
Deze feiten zijn in de scheepvaartkring-en van alle
landen bekend. Toch probeeren de Amerikanen ook
thans weer een reuzenbiuf op touw te zetten door te
beweren dat ze in minder dan twee jaar minstens
20 millioen ton scheepsruimte zullen bouwen.
Als mijnheer Roosevelt zegt: ,,Ik bouw 20 millioen
ton", dan vermijdt hij het wijselijk te zeggen welke
soort ton hij meent. Een schip kan een waterverplaatsing
van 1660 ton hebben; dat komt echter slechts
overeen met een schip van 1000 brt. Het Duitsche
OKW. geeft vanzelfsprekend de naar den bodem der
zee gestuurde tonnage in brutto register tons op. De
Amerikaan kan echter nog minder bedoelen. De internationale
gewichtston bedraagt 1000 KG., de Amerikaansche
daarentegen slechts 907,2 KG. Een Amerikaansche
ton, die betrekking heeft op huiden en thee,
bedraagt zelfs slechts 500 Kg.
Men kan dus den reuzenbiuf van mijnheer Roosevelt,
dat hij in staat zou zijn om binnen de twee jaar
20 millioen ton scheepsruimte te laten bouwen,
gemakkelijk doorzien en zijn cijfers gevoegelijk tot
op de helft van de algemeen gebruikelijke maat
reduceeren.
De ruwe werkelijkheid heeft echter al bezewen dat
Roosevelt's cijferexperimenten niet op gaan. De spilmogendheden
hebben hun vijanden al meer dan
20 millioen brt. verliezen aan scheepsruimte berokkend.
Voorwaarde voor het bouwen van schepen is staal.
Over welke hoeveelheden van deze belangrijke stof
beschikken nu de Amerikaansche werven voor den
aanbouw van handelsschepen? Daarover liet zich het
Amerikaansche tijdschrift der staalindustrie „Iron
Age" het volgende ontglippen:
„Er moet helaas rekening gehouden worden met de
omstandigheid dat in 1942 slecht 82,6 millioen ton
staal tegen 82,9 millioen ton in 1941, dus 300.000 ton
minder, geproduceerd zal kunnen worden."
Al de scheepswerven der Vereenigde. Staten samen
hebben in 1941 slechts 936.000 brt. scheepsruimte gebouwd.
Toegegeven moet worden dat er inmiddels
verdere scheepswerven opgericht zijn. Maar tot het
bouwen van scheepswerven zijn ook weer vele
millioenen tonnen staal noodig, die dan voor den
scheepsbouw ontbreken. Het productievermogen der
staalindustrie der Vereenigde Staten was reeds in het
jaar 1941 voor 92 tot 100% ingespannen. Nieuwe'
hoogovens geven niets wanneer geen grondstoffen
voor de staalproductie aanwezig zijn. De Amerikaansche
tijdschriften en dagbladen berichten dagelijks
dat er vooral oud ijzer voor de staalproductie ontbreekt.
Maar ook de belangrijkste veredelingsmetalen
voor staal zooals wolfram, chroom, molybdeen en
andere ontbreken. De landen van herkomst zijn voor
den Amerikaanschen import grootendeels reeds verloren,
zooals b.v. de gebieden in het verre Oosten.
Aan den anderen kant zijn het juist de groote gevaren
en het steeds grooter wordende gebrek aan scheepsruimte,
die het onmogelijk maken de mankeerende
ertsen aan te voeren. Over de belangrijkheid van deze
feiten bericht de correspondent te Washington van de
„Daily Herald" midden Augustus 1942:
„Met zekerheid moet men rekening houden met de
spoedige ineenstorting van de staalverzorging van
Engeland door het uitblijven van de leveringen uit
de Vereenigde Staten."
Het is een feit dat de Amerikaansche industrie en
de scheepsbouw gedwongen zijn om in het jaar 1942
met een productie van 82,6 millioen ton staal in de gezamenlijke
behoeften van den oorlog en van particu-
1554 — H.

lieren te voorzien. Als er echter in 1941 bij een staalproductie
van 82,9 millioen ton slechts zooveel staal
over was dat er alleen maar 963.000 brt. scheepsruimte
gebouwd kon worden, dan zal zelfs de grootste leek
den bluf doorzien. Er kan niet plotseling zooveel staal
aanwezig zijn om schepen met een gezamenlijke
tonnage van 20 millioen brt. te bouwen.
Al zou de jaarlijksche staalproductie in de Vereenigde
Staten in de komende jaren tot 100 millioen
tonnen gewicht opklimmen, toch zal er op verre na
niet zooveel geproduceerd kunnen worden als de
werfindustrie noodig zou hebben om 20 millioen brt.
handelsscheepsruimte te bouwen.
Om de op papier gebouwde handelsschepen op zee
te beschermen is voorts nog een groote oorlogsvloot
noodig. Voor het bouwen van oorlogsschepen is
echter nog veel meer staal noodig dan voor het bouwen
van handelsschepen. Pantser en bewapening eischen
veel staal. De regeering van de Vereenigde Staten
heeft reeds medegedeeld dat voor de reeds verloren
gegane slagschepen, kruisers, vliegkampschepen en
andere eenheden 6,5 millioen ton in aanbouw zijn.
Daarbij komen nog honderdduizenden pantsergevechtswagens,
meer dan honderdduizend vliegtuigen en
millioenen handvuurwapens.
Wat heeft nu de voor de staalproductie verantwoordelijke
daarop te zeggen? Washington meldde
31 Augustus 1942:
De oorlogsproductiechef Nelson heeft het ontslagverzoek
van den voorzitter van het bureau voor
ijzer en staal in ontvangst genomen en verklaard
dat de volgende maanden kritiek zouden
zijn.
Iedereen zal nu begrijpen dat de Amerikaansche
propagandisten de wereld bluffen om bij hun volken
en de neutralen den indruk, te wekken dat zij den
oorlog niet kunnen verliezen. De bloote feiten dwingen
echter tot de volgende conclusies:
zij kunnen den oorlog niet winnen omdat zij niet
voldoende schepen hebben;
zij kunnen de in den grond geboorde tonnage niet
vervangen omdat zij geen grondstoffen en geen
vakarbeiders hebben;
zij kunnen de verloren bemanningen niet weer op
de planken van hun schepen tooveren.
De Engelsche minister van landbouw Hudson verklaarde
begin Juli 1942: „Wij mogen blij zijn als wij
in den komenden winter en in het volgende jaar alleen
maar roggebrood hebben. Aan tarwe is niet te denken
daar de schepen voor het transport ontbreken."
De Engelsche minister voor de voeding, Lord
Woolton verklaarde; „Omdat wij de nog overblijvende
tonnage voor het transport van belangrijk oorlogsmaterieel
noodig hebben, heb ik de tonnage voor het
transport van levensmiddelen tot op het uiterste
gereduceerd."
Engelands ministerpresident Mr. Churchill telegrafeerde
aan Roosevelt: „Ik verzoek U instructies te
geven dat er geen pakjes met geschenken van
Amerika naar Engeland gestuurd worden, daar de
scheepsruimte dringend noodig is voor het transport
van voor den oorlog belangrijke goederen."
Het moet dus al heel slecht met de tonnage der
geallieerden gesteld zijn, aangezien er geen pakjes
met geschenken meer getransporteerd mogen worden.
Als de fantastische cijfers van de Amerikanen met betrekking
tot het bouwen van handelsschepen verwezenlijkt
zouden kunnen worden, dan zouden zich
noch Churchill, noch zijn ministers er zorgen over behoeven
te maken waar ze de scheepsruimte voor het
transport voor de zoo dringend benoodigde levensmiddelen
vandaan moeten nemen.
Het reeds genoemde tijdschrift „Iron Age", het
grootste vakblad voor de staalproductie der Vereenigde
Staten, deelt in zijn Augustus-editie over den
stand van den Amerikaanschen handelsscheepsbouw
het volgende mede:
Tot einde Maart 1942 waren in het geheel 1456 schepen
bij de Amerikaansche werven besteld. Voor het
bouwen van deze schepen waren 17 werven met
167 hellingen beschikbaar. Van deze bestellingen
werden tot 15 Maart 1942 slechts 22 schepen in dienst
gesteld; 61 liepen van stapel en voor verdere 145
werd de kiel gelegt.
Volgens mededeelingen van de „Iron Age" vereischt
het bouwen van een schip vanaf het leggen van de
kiel tot de aflevering drie tot vijf maanden. Ieder
scheepsbouwvakman zal echter in twijfel trekken of
men een schip dat de benaming „zeewaardig" verdient
in drie tot vijf maanden kan bouwen. Het bouwen van
de machineele inrichting van een schip eischt alleen
al meer tijd. Maar zelfs al ware dit mogelijk, dan zou
op de 167 hellingen drie maal per jaar een nieuwe kiel
gelegd kunnen worden. Nemen wij de gemiddelde
grootte van een schip aan met 7000 brt. — wat volgens
onze meening nog vrij hoog is — dan zou in een jaar
een tonnage van in het geheel 3.507.000 brt. gebouwd
kunnen worden. Om nu echter de snoevend verkondigte
20 millioen ton scheepsruimte te bouwen zouden
de Amerikanen dus glad zes jaren noodig hebben. De
ruwe werkelijkheid ziet er zoo uit:
De Duitsche duikbooten, oppervlakte-strijdkrachten
en vliegtuigen samen met dezelfde strijdkrachten
van Italië en Japan hebben tot einde September
1942 meer dan drie en twintig millioen brt.
geallieerde scheepsruimte in den grond geboord.
De redevoeringen van de geallieerde staatslieden
en economisten verraden eiken dag hoe slecht het met
het ruggegraat van de Engelsch-Amerikaansche oorlogsvoering,
het zeetransport gesteld is. Al mogen ze
snoeven zooveel zij willen, de harde feiten bewijzen
dat hun fantastische cijfers niets anders dan bluf zijn.
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken -Verlag, Hamburg
Br. & Co.

pas dan minder worden, als de van de scheepskerkhoven gehaalde
oude schuiten en de ellendige nieuwe „Ersatz"-schepen ook naar de
haaien zijn en de vitale zeeverbindingswegen der Geallieerden
eenzaam geworden zijn.
Dappere duikbooten-manschappen, die den dood niet vreezen, brengen
de plutocratisch-bolsjewistische kliek Roosevelt - Churchill - Stalin
zulke doodelijke slagen toe, dat deze niet weer goedgemaakt kunnen
worden. Zelfs indien Roosevelt met het goud wilde bouwen, dat in
de onderaardsche gewelven van Fort Knox opgestapeld werd. Dus
het goud, dat het U. S. A.-Imperialisme aan de volken der wereld
ontroofde om handel en bedrijvigheid te verlammen en dan definitief
in zijn gierige klauwen te krijgen.
De worgende angst voor de afrekening is de ware oorzaak van deze
misleidingsmanoeuvres, waarmee men het wereldpubliek op een
dwaalspoor zou willen brengen.
Een schoolkind, dat heeft leeren rekenen, is in staat den bluf te
doorzien; dat is de zin van onze satire.
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar
bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg: 13, Hochallee 127
1564 — H Falken-Verlag, Hamburg Br. & Co.
De Geheimzinnige
En een kleine rekensom

D e President drukte op een nauwelijks zichtbaar knopje, dat op
zijn van de nieuwste snufjes voorzien schrijfbureau tusschen een
groot aantal versierselen geheim aangebracht was. Dadelijk trad de
eerste golf van de presidentieele lijfgarde het vertrek binnen en sloot
dit naar alle kanten hermetisch af. De tweede golf, eveneens met de
snelvuurpistolen in den aanslag, leidde den grooten uitvinder binnen,
die het met behulp van een nieuwerwetsche methode wilde klaarspelen,
binnen de 80 minuten een tank, binnen de 160 minuten een
vliegmachine en binnen de 270 minuten een tankschip van 5000 ton
te bouwen.
Ervaren Indiaansche spoorzoekers ...
Het Witte Huis was gedurende deze besprekingen tegen elk verkeer
afgesloten. Ervaren Indiaansche spoorzoekers speurden door de omliggende
tuinen en parken en overmeesterden op deze wijze binnen
het uur 2548 agenten der Vijfde Kolonne.
De staart
van den ezel diende
als antenne
Maar toch volgde de Chef van de Vijfde Kolonne — ,,De Geheimzinnige"
genaamd — in zijn met ijzer en staal gepantserd kasteel, dat
in werkelijkheid één reusachtige banksafe was, het gesprek van den
President. Het luistertoestel was ingebouwd in den grooten sierezel,
die ter voorkoming van onheil, als mascotte van de Democratische
Partij op het schrijfbureau van den President stond. De staart van
den ezel diende als antenne.
Geen spier van het gelaat van den Chef der Vijfde Kolonne vertrok,
toen deze door zijn geheimen zender vernam, dat de President er in
geslaagd was, de tijd voor het bouwen van een groot tankschip van
270 minuten lot 255 minuten terug te brengen.
Nu kon men van de overwinning van Amerika verzekerd zijn en de
President drukte nog eens op een knopje, dat eveneens tusschen de
vele versierselen verborgen was, waarop een speciale stootbrigade
van den President op een gepantserden teewagen ter opluistering
van den dag een flesch champagne naar binnen rolde. Helaas verslikte
de groote uitvinder zich, omdat hij zijn glas te haastig leegdronk.
Hij kreeg een beroerte waar hij niet weer van opkwam en
zoo nam de groote uitvinder zijn uitvinding mee in het graf.
Verlicht ademde de Chef van de Vijfde Kolonne op, toen hij ook dit
door zijn geheimen zender vernam.
In zijn avondbespreking verklaarde de President, dat hij — zinnebeeldig
gesproken — reeds de overwinningsvlaggen had zien
wapperen, maar dat hoogstwaarschijnlijk door een list van de Vijfde
Kolonne in de champagne een middeltje
gemengd was, waardoor de
groote uitvinder weggevaagd werd.
Bij deze gelegenheid wees de
President op de zegeningen van
het geheelonthouderschap, waartoe
zijn dierbare echtgenoote, Eleonore,
hem had aangehouden en
waardoor hij en zijn kostbare
werkkracht voor het volk
behouden gebleven zijn.
Deze in Amerikaanschen sensatiestijl
gehouden satire
heeft een dieperen zin.
Tien metselaars, zoo wordt
er in een luimig rekensommetje gezegd, bouwen een huis bij een
werkdag van negen uur, in dertig dagen. Hoelang hebben duizend
metselaars daarvoor noodig? Wanneer zij elkander niet in den weg
staan en elkaar dooddrukken, geen volle drie uur dus.
Mijnheer Roosevelt is echter een nog grooter kunstenaar dan onze
uitvinder. Wat een wonder der techniek! Niet om de 270 minuten,
neen, om de 133 minuten wil hij het eene schip van 5000 ton na het
andere van stapel laten loopen en binnen dezen tijd zelfs nog geheel
afwerken. Dat volgt namelijk uit de 20 millioen brt. scheepsruimte,
die hij binnen een jaar beloofde te laten bouwen.
De uitvinder van onze satire was bescheiden genoeg, om alleen de
door de Duitsche duikbooten in den grond geboorde schepen der
Geallieerden te willen vervangen. Om de 270 minuten een 5000 brt.
maken namelijk de maand voor maand in den grond geboorde
800 000 brt. scheepsruimte der Geallieerden uit. Deze cijfers zullen

Europa in doodsgevaar!
In een vlammende rede in het Berlijnsche Sportpaleis
sprak Rijksminister Dr. Goebbels op
18 Februari tot alle volken der wereld en proclameerde
o. a. drie stellingen ten aanzien van den strijd tegen
het bolsjewistische gevaar in het Oosten. •
De eerste stelling luidt: Zou de Duitsche weermacht
niet in staat zijn het gevaar uit het Oosten te vernietigen,
dan zou daardoor het Duitsche Rijk en kort
daarna geheel Europa aan het bolsjewisme ten prooi
vallen.
De tweede stelling luidt: De Duitsche weermacht en
het Duitsche volk alleen bezitten met hun bondgenooten
de kracht Europa fundamenteel uit deze
bedreiging te redden.
De derde stelling luidt: In uitstel is gevaar gelegen.
Er moet snel en grondig worden gehandeld, anders is
het te laat.
Ten aanzien van de eerste stelling: Het bolsjewisme
heeft altijd openlijk verkondigd, dat het zijn bedoeling
is niet alleen Europa, maar in de geheele wereld revolutie
te maken. Dit doel is sedert het begin van de
bolsjewistische Sowjet-Unie door her Kreml op ideologisch
terrein gepropageerd en op praktisch gebied
heeft het er voor gevochten. Het is duidelijk, dat Stalin
en de andere Sowjetgrooten, hoe meer zij gelooven
nader te komen tot de verwezenlijking van hun wereldvernielende
bedoelingen, ernaar streven, deze bedoelingen
te camoufleeren. Dit kan ons niet misleiden.
Wij behooren niet tot die vreesachtige zielen, die als
gehypnotiseerde konijntjes naar de slang staren, tot
deze ze verslindt. Wij willen het gevaar tijdig doorzien
en ook tijdig met doelmatige middelen daartegen
optreden.
Doel van het bolsjewisme is de wereldrevolutie der
Joden. Zij willen den chaos over Duitschland en
Europa brengen, om in de daaruit ontstane wanhoop en
vertwijfeling der volken hun internationale, bolsjewistisch-gecamoufleerde
kapitalistische tyrannie op te
richten.
De storm in het Oosten, die dagelijks met versterkte
kracht tegen onze linies losbrandt, is niets anders dan
een poging om de geschiedkundige verwoestingen te
vuur en te zwaard te herhalen, die vroeger reeds zoo
vaak ons werelddeel bedreigd hebben. Daardoor wordt
onmiddelijk het bestaan van alle Europeesche mogendheden
in gevaar gebracht. Men moet niet gelooven, dat
het bolsjewisme, indien het gelegenheid kreeg tot een
zegetocht tegen het Duitsche Rijk, ergens aan onze
grenzen halt zou houden. Wij weten, dat wij het in het
Oosten te doen hebben met een duivelsch politiek spel,
dat de betrekkingen, die anders tusschen menschen en
staten gebruikelijk zijn, niet erkent, Als bijv. de
Engelsche Lord Beaverbrook verklaart, dat
Europa aan een sowjetleiding. moet worden overgelaten,
als de invloedrijke Amerikaansch-Joodsche
journalist B r o w n deze stelling aanvult door de
cynische uitlating, dat een bolsjewiseering van Europa
misschien wel juist de oplossing van ons continentaal
probleem vormt, dan weten wij precies wat daarmede
wordt bedoeld. De Europeesche mogendheden staan
hier voor een vraagstuk, dat over haar leven beslist.
Achter de aanstormende Sowjet-divisies zien wij
reeds de Joodsche liquidatiecommando's en daarachter
verheft zich de terreur, het spookbeeld van millioenen
hongerlijdenden en volkomen anarchie. Tweeduizend
jaar opbouw van de menschheid van het avondland is
in gevaar. Maar het is ook teekenend, dat, wanneer
men dit gevaar maar bij zijn naam noemt, het internationale
Jodendom in alle landen daartegen met veel
lawaai protesteert. Zoo ver is het dus in Europa reeds
gekomen, dat men een gevaar niet meer gevaar mag
noemen, wanneer het van het Jodendom uitgaat.
Wij zien, als wij dit gevaar niet overwinnen, voor
onzen geest reeds het spook van den honger, de
ellende en dwangarbeid voor millioenen Europeesche
menschen verschijnen, zien reeds het eerwaardig
werelddeel op zijn grondvesten wankelen en onder het
puin het geschiedkundig erve van het menschdom van
het avondland begraven worden, Dat is het probleem,
waarvoor wij staan.
Mijn tweede stelling luidt: Alleen het Duitsche Rijk
met zijn bondgenooten is in staat dit groote gevaar te
bannen. De Europeesche staten met inbegrip van Engeland
beweren, dat zij sterk genoeg zijn om bijtijds en
op doeltreffende wijze tegen een bolsjewiseering van
Europa op ie treden. Deze verklaring is kinderlijk.
Indien de sterkste militaire macht der wereld niet in
staat zou zijn, de bedreiging door het bolsjewisme te
vernietigen, wie zou dan daartoe de kracht hebben?
De neutrale staten van Europa bezitten noch de militaire
machtsmiddelen, noch de vereischte geestelijke
orienteering van hun volken om het bolsjewisme ook
maar den geringsten tegenstand te bieden. Zij zouden
door de gemotoriseerde robot-divisies in enkele dagen
onder den voet worden geloopen. In de hoofdsteden
van de middelbare en kleine Europeesche staten troost
men zich met het voornemen zich geestelijk te
wapenen tegen het bolsjewistische gevaar. Maar het
oostelijk bolsjewisme is niet alleen een leer, het is
ook een terroristische praktijk. Het jaagt zijn doel
na met volkomen uitputting van zijn potentieel en zonder
ook maar eenigszins rekening te houden met het
geluk, den welstand en den vrede van de onderworpen
volken.
Wat zouden Engeland en Amerika willen doen, als
in het ergste geval het Europeesche 'continent een
prooi van het bolsjewisme werd? Wil men misschien
Europa van London uit wijsmaken, dat een dergelijke
ontwikkeling aan de Kanaalgrens halt zou houden? Het
bolsjewisme heeft reeds in den vorm van de communistische
partijen zijn vreemdelingen-legioenen op den
grond van alle democratische, landen staan. Geen dezer
staten kan beweren, dat hij voor een bolsjewiseering
van binnen uit immuun is. De wereld heeft geen keus
tusschen een in zijn oude versnippering terugvallen en
een onder leiding der Spil nieuw gevormd Europa,
maar slechts tusschen een onder de militaire bescherming
der Spil staand en een bolsjewistisch Europa.
Het Jodendom heeft de Angelsaksische staten op
geestelijk en politiek terrein reeds zoo diep doordrongen,
dat zij dit gevaar zelf niet meer willen erkennen.
Zooals het zich in de Sowjet-Unie van de
bolsjewistische camouflage voorziet, zoo draagt het
in de Angelsaksische staten een plutocratischkapitalistisch
mom. Deze camouflagemethodes zijn bij
het Joodsche ras bekend. Het doel is van oudsher, de
volken, waar het te gast is, in slaap te wiegelen, om
zoodoende den tegenstand tegen de levensgevaarlijke
bedreiging door dit ras te verlammen.
Als Nationaalsocialisten hebben wij de plicht alarm
te slaan tegen de poging, het Europeesche continent

door het internationale Jodendom te chaotiseeren, dat
zich in het bolsjewisme een terroristische militaire
macht opgebouwd heeft, waarvan het gevaar niet
overschat kan worden.
Ten aanzien van de derde stelling: Er bestaat onmiddelijk
gevaar. De verlammingsverschijnselen bij de
West-Europeesche democratieën tegenover de doodelijkste
bedreiging zijn benauwend. Het internationale
Jodendom bevordert die verschijnselen met alle macht.
Wij zien in het Jodendom voor ieder land een
onmiddelijk gevaar. Wij willen de feiten, al zijn ze
nog zoo hard en wreed, moedig onder het oog zien.
Want telkens is het in de geschiedenis van onze partij
en onzen staat gebleken, dat een erkend gevaar
spoedig reeds een gebannen gevaar is. Wij zijn
in dezen strijd tot het inzicht gekomen, dat het Duitsche
volk hier zijn heiligste goederen, zijn gezinnen, zijn
vrouwen en kinderen, de schoonheid en ongereptheid
van zijn landschap, van zijn steden en dorpen, het
tweeduizend jaar oude erfgoed zijner cultuur en alles
wat het leven waard maakt te worden geleefd, heeft te
verdedigen.
Het terroristische Jodendom heeft zich in Rusland
200 millioen menschen ondergeschikt gemaakt en daarbij
zijn cynische methodes en praktijken met de stompzinnige
taaiheid van het Russische ras gepaard, dat
daardoor een zoo groot gevaar voor de Europeesche
kultuurstaten vormt. In het Oosten wordt een geheel
volk tot den strijd genoodzaakt. Hier worden mannen,
vrouwen, en zelfs kinderen niet alleen naar de wapenfabrieken,
maar ook naar de slagvelden gedreven.
Tweehonderd millioen menschen staan hier, deels onder
de terreur van de GPOe, deels bevangen van een
duivelsche wereldbeschouwing met een wilde koppigheid
tegenover ons. De massa's pantserwagens, die in
dezen winter ons front in het Oosten bestormen, zijn
het resultaat van 25 jaar maatschappelijk ongeluk en
ellende van het bolsjewistische volk.
Ik geef uiting aan mijn vaste overtuiging dat wij het
bolsjewistische gevaar op den duur alleen dan kunnen
bedwingen, als wij daartegen, al niet met dezelfde, dan
toch met gelijkwaardige middelen optreden. De
Duitsche natie staat daarmede voor het ernstigste
vraagstuk van dezen oorlog, namelijk het toonen van
een vastberadenheid om alles te geven, teneinde alles
wat het bezit te behouden, en alles, wat het voor het
verdere leven noodig heeft, te verkrijgen.
De geestelijke bedreiging, die het bolsjewisme
vormt, is bekend; dat wordt ook in het neutrale buitenland
niet bestreden. Maar buiten die geestelijke bedreiging
vormt het bolsjewisme voor ons en Europa een
onmiddelijke militaire bedreiging. Het zou bij de
machthebbers van het Kreml waarschijnlijk een stormachtige
vroolijkheid opwekken, wanneer men daartegen
alleen met geestelijke argumenten zou willen
optreden. Wij zijn vastbesloten ons leven met alle
middelen te verdedigen zonder er rekening mee te
houden, of de omringende wereld de noodzakelijkheid
van dezen strijd inziet of niet.
Aan onzen kant staan trouwe en betrouwbare bondgenooten.
Het Italiaansche volk zal met ons onder
leiding van den grooten Duce zonder afdwalen den weg
naar de overwinning voortzetten.
In Oost-Azie brengt het dappere Japansche volk de
Angelsaksische oorlogsmacht slag na slag toe. Drie
groote mogendheden en wereldmachten tezamen met
haar bondgenooten voeren den strijd tegen de plutocratische
tyrannie en de bolsjewistische bedreigingen.
Aan de zekerheid van onze overwinning bestaat bij ons
geen twijfel. Terwijl onze fronten in het Oosten hun
gigantischen afweerstrijd tegen den aanstorm der steppe
strijden, raast de oorlog van onze duikbooten over de
wereldzeeën; de vijandelijke tonnage lijdt verliezen,
die ook door een nog zoo hoog kunstmatig opgeschroefden
aanbouw op verre na niet goedgemaakt
kunnen worden.
De toekomst van Europa hangt af van den strijd in
het Oosten. Wij staan voor haar bescherming paraat.
Het Duitsche volk stelt zijn kostbaar nationaal bloed
vor dezen strijd ter beschikking. Het overige Europa
moest hiervoor tenminste zijn werkkracht ter beschikking
stellen. Wie in het overige Europa dezen
strijd heden nog niet begrijpt, zal ons morgen danken,
dat wij hem moedig en onwankelbaar op ons genomen
hebben.
Wanneer wij ooit trouw en onverbrekelijk aan de
overwinning hebben geloofd, dan op dit oogenblik van
nationale bezinning en innerlijke oprichting. Wij zien
haar in tastbare nabijheid voor ons liggen; wij moeten
slechts toegrijpen. Wij moeten slechts de besluitvaardigheid
toonen om al het andere ondergeschikt te
maken aan het dienen der overwinning. Dat is het gebod
van het oogenblik en daarom luidt het parool: Thans
volk,sta op,en storm,breek los!
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
1574 — H Falken-Verlag, Hamburg Br. & Co.

Volkeren van Europa: Weesl op Uw hoede!
Als een ware alarmkreet, gericht tot alle volkeren
van Europa, moet het bij de Hamburgsche Falken-Uitgeverij
verschenen boek: „Teufel! Terror! Tranen!"
(„Satansgebroed! Terreur! Tranen!") worden uitgelegd,
welks schrijvers, Brandt en Evers, aan de hand
van authentieke documenten onthullen, welk lot den
overigen volken staat te wachten, zoodra deze onder
de Bolsjewisten-heerschappij geraken. Het volgende
beknopte uittreksel heeft betrekking op het Litausche
volk, dat van 14 Juni 1940 tot 22 Juni 1941 onder het
juk van de bolsjewistische bezetting moest gebukt
gaan.
Tusschen de documenten van den NHWD (GePeOe),
welke stukken de Sovjets bij hun overhaaste vlucht
niet meer konden vernietigen, vond men o. a. een geheim
bevel aan het hoofd van de Tsjeka in Birsen
(Barzai). Dit bevel behelst nauwkeurig gespecificeerde
aanwijzingen ten aanzien van de personen, die op de
lijsten omtrent de uit Litauen te verbannen lieden
moesten worden geplaatst. De volgende kringen der
bevolking waren in hun geheel voorbestemd tot deportatie:
alle meer actieve niet-joodsche
aanhangers van de vroegere Litausche
partijen, organisaties en politieke groepen;
alle officieren van het Litausche
leger, alle deelnemers aan de gevechten, die
in de jaren na afloop van den eersten wereldoorlog
in de Baltische landen tegen de Sovjets hebben
plaatsgevonden;
alle ambtenaren in functies van
eenig of hooger belang bij de Litausche
overheid, aanvangend met de referendarissen;
alle functionarissen van het Litausche
Roode Kruis en alle geestelijken
der verschillende kerkgenootschappen;
alle zelfstandige boeren, alle nietjoodsche
kooplieden en alle beoefenaars van
vrije beroepen;
alle postzegelverzamelaars en verdere
personen, die weieens briefwisseling met
het buitenland hebben onderhouden;
alle niet-joodsche personen, die
vroeger in het buitenland hebben gestudeerd;
alle n i e t - J o d e n , die in Litauen bij een
handelsvertegenwoordiging van buitenlandsche
firma's zijn werkzaam geweest.
Tal van andere origineele documenten der GePeOe
en derzelver agenten zijn, nadat de Bolsjewisten waren
weggejaagd, gevonden en in veilige bewaring genomen.
Zij bevatten instructies en vingerwijzingen aangaande
het „identificeeren en registreeren der van de
Sovjets en het Marxisme afkeerige elementen".
De GePeOe-commissaris Serof heeft in een streng
geheime instructie nopens de tenuitvoerlegging van
de deportatiecampagne doen uitkomen, dat de „verbanning
van het anti-Sovjet-element uit de Baltische
landen een taak van het grootste belang" voor de
Sovjets was.-Om te beginnen moeten 700.000 Litauers
van hun geboortegrond worden weggerukt.
Reeds de eerste golf van arrestaties, welke in het
begin van Juli 1940 aanving, beteekent een vernietigende
klap, die aan de Litausche intellectueele wereld
wordt toegebracht. Alleen al in Kaunas worden 200
toonaangevende persoonlijkheden uit het politieke,
oeconomische en cultureele leven in hechtenis genomen.
Datzelfde lot treft een nog grooter aantal voor-
! aanstaande leden in de overige deelen des lands.
In de nacht van den llden op den 12den Juli tast
de GePeOe voor den eersten keer op grootere schaal
! toe. De poorten van de gevangenissen worden achter
j deze rampzaligen toegeslagen. In de woningen van
\ de gekerkerde Litausche burgers nestelen zich de
i joodsche Sovjet-commissarissen» Hun- valt tevens het
I vruchtgebruik van het vermogen der opgepakte Li-
| tauers ten deel.
Haar hoogtepunt bereikt de arrestatiewoede in het
tijdsbestek van 14 tot 22 Juni 1941, toen Moskou de
tweede golf van zijn arrestatie- en liquidatie-campagne
i ontketent. De derde golf had op 28 Juni moeten los-
| barsten. De lijsten met de namen van verdere tienduizenden
argelooze slachtoffers liggen in de bureaux
I der GePeOe reeds klaar. Doch het komt niet meer
zoo ver: op het einde van Juni is Litauen, dank zij dc
Duitsche troepen, van zijn moordenaars en pijnigers
verlost.
Dat het van meet af aan een vaststaand programpunt
van de Bolsjewisten is geweest om elke
godsdienstige richting voorgoed uit
te roeien — met uitzondering dan van het joodj
sche geloof—, blijkt op onweerlegbare wijze uit meerdere
van de GePeOe afkomstige documenten.
Het voornaamste geheime document, dat door het
Litausche bureau van onderzoek in Kaunas voor het
navorschen van het bolsjewistische schrikbewind kan
worden overgelegd, is een rondschrijven van 2 October
1940, gericht tot „Alle leiders van de districtsafdeelingen
van den NKWD". Dit stuk is geteekend
door het hoofd van de Tsjeka in Litauen, G1 a d k o f
genaamd. Hierin wordt den leden van de Tsjeka in
geheel Litauen opgedragen om een wakend oog te
houden op de volgende personen:
1. alle predikanten en pastoors;
2. alle leidende persoonlijkheden der kerkelijke
organisaties;
3. alle personen in de functie van Deken en alle
Curiaten.
Woordelijk staat in dit rondschrijven te lezen:
„Neemt alle betreffende personen
terdege onder handen!" Volgens de• bolsjewistische
terminologie komt zulks neer op vervolging,
arrestatie en afslachting.-
In een ander document worden nauwkeurige vingerwijzingen
verstrekt voor het verhaasten van de
anti-religieuze vernietigingscampagne. In dit rond-
I schrijven No 2192 van 21 Januari 1941, dat door den
| Volkscommissaris voor interne aangelegenheden in
:
de Sovjet-republiek Litauen, Goesewitsjius, is geteekend,
komt o. a. voor:
„De tweede afdeeling van het Volkscommissariaat
voor interne aangelegenheden (de officieele benaming
I voor de Tsjeka-GePeOe) der Sovjet-republiek Litauen

heeft het plan der actieve en operatieve middelen in
onderzoek, dat ten aanzien van de geestelijken in de
nieuwe Sovjet-republieken in toepassing is te brengen."
In dit geheime rondschrijven worden de volgende
gegevens opgevraagd:
1. een opstelling van alle Roomsch-Katholieke,
Grieksch-Katholieke en andere religieuze vereenigingen
en genootschappen;
2. een lijst van alle predikanten, popen en andere
sektenpredikers;
3. voorstellen ter ondermijning der religieuze organisaties.
Bij de kerkdeuren duiken voor en na afloop van de
godsdienstoefeningen dwarskijkers van de GePeOe
op, die allé kerkgangers nauwgezet monsteren en in
hun lijsten noteeren. Men gaat over tot het in beslag
nemen van de kerken, die worden omvergehaald en
vernield.
Aan dezen boozen opzet vallen het allereerst de
Evangelische kerken in Wilna, Kaunas en Kedahnen
(Kedainiai) ten prooi. In Wilna wordt de kerk van de
Evangelische gemeente in de Woketsjiusstraat No 9
verlaagd tot een „tehuis" voor de communistische
jeugd. Het altaar wordt weggesloopt, het beeldhouwwerk
van den kansel vernield. Op de Evangelische
kerk in Kedahnen (Kedainiai) koelen de Sovjets
eveneens hun woede. De Evangelische kerk in Kaunas
wordt door de Sovjets omgezet in een verblijf voor de
bruggewacht. De „cultureele steunpilaren" van het
Sovjetleger verontreinigen en vernielen het inwendige
van de kerk op een beestachtige manier. En op„
die wijze wordt in geheel Litauen met de kerkgebouwen
omgesprongen.
Spoedig na de jaarswisseling 1940/41 wordt het
Katholieke priesterseminarium in Kaunas door
de Sovjets gewapenderhand bezet. De bewoners worden
zonder meer op straat gezet.
Ten aanzien van de geestelijken wordt thans in
het openbaar eveneens een ware vervolgingswoede
aan den dag gelegd. Velen van hen worden in de gevangenis
geworpen, verbannen of omgebracht. De in
het leven geblevenen durven zich in het geheel niet
meer in het openbaar te vertoonen.
Bij het oogmerk van de Sovjets om de volkeren
der Baltische landen ten gronde te richten, wordt bij
voorkeur aangestuurd op het wegsleepen van kinderen
en jongelieden van beiderlei kunne. Zoo worden
b. v. uit Palanga 419 kinderen weggesleurd. Slechts
twee daarvan, die onderweg wisten te ontsnappen,
zijn naderhand terecht gekomen. In Riga heeft meo
' na het op de vlucht slaan van de Bolsjewisten een
viertal afgesloten spoorwagons aangetroffen, die bij
opening volgepropt met kinderlijkjes bleken te zijn.
Ruim 50.000 menschen hebben de Sovjets uit het
kleine Litauen weggesleurd. Lieden uit alle standen
en beroepen, waaronder duizenden vrouwen en kin­
deren, werden op transport naar Siberië gesteld. Uit
Letland werden nog meer rampzaligen en uit Estland
ten naasten bij 100.000 menschen op gewelddadige
wijze weggehaald. Hierbij moeten nog worden opgeteld
het aantal vermoorden en al diegenen, die op
andere wijzen door de joodsche GePeOe-beulsknechten
worden „opgeruimd". Alleen al in het kleine Estland
worden 60.000 intellectueelen terechtgesteld.
Datgeen, waartoe de bestialische joodsche haatgevoelens
de volkeren van Europa hebben voorbestemd, heeft een
tweetal joodsche ingewijden, de Zionistenaanvoerder Israël
Zangwill en de literaat Samuel Roth, in hun
aan den nieuwen rector van de joodsche universiteit in Jeruzalem
opgedragen gedenkboek ,,Now and forever" (Nu en
voor altoos) met cynische openhartigheid geopenbaard:
„In Rusland hebben wij, Joden, reeds de vrijheid verworven
en wij hebben onze wraak op een grootsche wijze
gekoeld. Tegenwoordig zijn wij daarginds de vervolgers,
vol trots en zonder eenig mededoogen. De levensgeesten
der Europeesche volkeren zullen als het ware uit hen wegvluchten,
zich in stroomen stinkend bloed een weg banend
door mond, oogen en huid. Alleen zuigelingen en analphabeten
zullen worden gespaard. De rest is bestemd om geweldige
begraafplaatsen te vormen. Uit de Oekraïne zal de
wreker een loeiende woestenij maken. Alle vrouwen zullen
worden onteerd, aleer men ze afmaakt. De dokken in
Dantzig zullen stroomen rottend bloed uitbraken. Duitschland
en België zullen worden herschapen in .dusdanige
slachthuizen, dat het noodig zal worden rondom Nederland
nieuwe en hoogere dijken op te werpen."
Ziehier slechts een kort uittreksel uit het boek
„Satansgebroed! Terreur! Tranen!" Al jarenlang worden
door de joodsch vermaagschapte wereldpers pogingen
aangewend om het gezonde afweerinstinct der
volkeren in slaap te sussen. Tegen deze tactiek keerde
zich het Portugeesche blad „Diario da Manha" door
op het einde van Februari 1943 de ernstig bedoelde
waarschuwing te publiceeren, dat de zegepraal van
het Bolsjewisme op aarde den terugkeer zou beduiden
van den ouden vorm der slavernij, van de politieke
anarchie en van het politieke despotisme.
Dat de genoemde landen inderdaad geen paal en
perk wenschén te stellen aan het drijven van de
Bolsjewisten, verraadt het Engelsche blad „Observer"
omstreeks het einde van Februari door zonder eenig
woord van protest te schrijven:
„De voortgezette opmarsch van de Sovjets zal de
landen Bulgarije, Kroatië en Hongarije wegvagen".
De puinhoopen der verwoeste kerken en het rampzalige
lot van de ruim 260.000 mannen, vrouwen en
kinderen, die in Litauen, Letland en Estland afgemaakt,
dan wel uit die gewesten weggesleurd werden,
manifesteeren ten duidelijkst ten overstaan van de
geheele wereld het verregaand huichelachtig gedoe
van de Britsche kerkelijke kringen, die er allerminst
voor terugdeinzen om de bolsjewistische moordenaars
en beeldenstormers als voorvechters der religieuze
vrijheid en hun door het bloed wadend opperhoofd als
een nieuwen „heilige" te verheerlijken.
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid, zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
1584 -H. Falken-VerlaK. Hamburg Chi

Europeesche artsen in Katijn
De Joodsch-bolsjewistische massamoord van Katijn,
waarvan 12 000 Poolsche officieren het slachtoffer werden,
werd door een commissie van Europeesche artsen
op de plaats van het gebeuren aan een onderzoek
onderworpen. De commissie bestond uit de volgende
heeren:
Ï.België: dr. Speleers, hoogleeraar in de
oogheelkunde aan de universiteit te Gent;
2. Bulgarije: dr. Markof, docent in de gerechtelijke
geneeskunde en criminologie aan de
universiteit te Sofia;
3. Denemarken: dr. Tramsen, prosector aan
het instituut voor gerechtelijke geneeskunde te
Kopenhagen;
4. Finland: dr. Saxen, hoogleeraar in de
pathologische anatomie aan de universiteit te
Helsinki;
5. Italië: dr. Palmieri, hoogleeraar in de gerechtelijke
geneeskunde en criminologie aan de
universiteit te Napels;
6. Kroatië: dr. Miloslawich, hoogleeraar in
de gerechtelijke geneeskunde en criminologie
aan de universiteit te Zagreb;
7. Nederland: dr. de Burlet, hoogleeraar in
de anatomie aan de universiteit te Groningen;
8. Protectoraat Bohemen en Moravië:
dr. Hajek, hoogleeraar in de gerechtelijke geneeskunde
en criminologie te Praag;
9. Roemenië: dr. Birkle, arts, verbonden aan
het Roemeensche ministerie van justitie en eerste
assistent van het instituut voor gerechtelijke geneeskunde
en criminologie te Boekarest;
10. Zwitserland: dr. Naville, hoogleeraar
in de gerechtelijke geneeskunde aan de universiteit
te Genèveil.
Slowakije: dr. Subik, hoogleeraar in de
pathologische anatomie aan de universiteit te
Bratislawa; chef van den rijksgezondheidsdienst;
12. Hongarije: dr. Orsos, hoogleeraar in de
gerechtelijke geneeskunde en criminologie aan.
de universiteit te Boedapest.
Bij de werkzaamheden en beraadslagingen der delegatie
waren voorts tegenwoordig:
1. de door het opperbevel van de Duitsche weermacht
met de leiding der opgravingen in Katijn
belaste hoogleeraar in de gerechtelijke medicijnen
en criminologie aan de universiteit te
Breslau, dr. Buhtz;
2. inspecteur in de geneeskunde dr. Costedost,
die door den chef van de Fransche regeering belast
is met het bijwonen van de werkzaamheden
van de commissie.
Het officieele verslag' van de resultaten van het
onderzoek luidt, afgezien van eenige uitlatingen,
als volgt:
«Tot en met 30 April 1943 zijn 982 lijken opgegraven.
Hiervan werden ongeveer 70 °/o onmiddelijk
geïdentificeerd, terwijl de papieren der overigen eerst
na een zorgvuldige behandeling voor de identificatie
gebruikt kunnen worden. De voor de aankomst der
commissie opgegraven lijken zijn alle geschouwd, voor
het grootste gedeelte is hierop ook autopsie verricht
en wel door prof. Buhtz en zijn medewerkers.
Tot op den dag van vandaag werden zeven massagraven
geopend, waarvan het grootste naar schatting
2500 lijken van officieren bevat.
De leden van de commissie hebben zelf op negen
lijken autopsie verricht en talrijke bijzondere gevallen
aan een lijkschouwing onderworpen.
Gerechtelijk - geneeskundige resultaten:
Als doodsoorzaak voor alle tot dusver opgegraven
lijken werd zonder uitzondering een schot door het
hoofd waargenomen. Het zijn in doorsnee schoten in
den nek en wel voor het grootste gedeelte enkelvoudige,
in zeldzame gevallen dubbele, in een enkel geval
een drievoudig schot. De plaats waar de kogel het
lichaam is binnengedrongen bevindt zich over het algemeen
onder in den nek en de kogel gaat door het achterhoofdsbeen
dicht bij het achterhoofdsgat, terwijl de
plaats waar de kogel het lichaam verlaten heeft in den
regel in de buurt van de voorhoofdshaargrens, in zeer
zeldzame gevallen echter iets dieper ligt. Het zijn
over het algemeen pistoolschoten geweest met een
kaliber van minder dan 8 mM.
Uit de wijze waarop de schedel vernield is en uit
het vinden van schroeivlekken aan de achterhoofdsbeenderen
in de buurt van de plaats, waar de kogel
het lichaam is binnengedrongen, alsmede uit het feit
dat de kogelgaten over het algemeen op dezelfde
plaats liggen, kan worden afgeleid dat geschoten is
terwijl de loop op het achterhoofd rustte of op zeer
korten afstand, te meer daar ook de weg dien de
kogels genomen hebben, op enkele geringe afwijkingen
na, over het algemeen gelijk is. De opvallende
gelijkenis van de verwondingen en de ligging van de
plaats waar de kogel het lichaam is binnengedrongen,
die zich beperkt tot een zeer klein gedeelte van het
achterhoofd, wettigen de conclusie dat de vuurwapens
door een geoefende hand zijn gehanteerd.
De massagraven bevinden zich op kale open
plekken in het bosch. Zij zijn volkomen vlak en volgens
verklaringen van den als deskundige geraadpleegden
houtvester von Herff drie jaren geleden, dus
in het jaar 1940, met jonge dennen beplant.
De lijken liggen bijna uitsluitend op den buik, dicht
naast en over elkaar, aan de kanten goed opgestapeld,
in het midden onregelmatiger. De beenen zijn doorgaans
gestrekt. Zij zijn blijkbaar stelselmatig opeengestapeld.
De uniformen van de opgegraven lijken
vertoonen volgens de overeenstemmende waarneming
van de commissie alle geheel of gedeeltelijk, in het
bijzonder wat betreft knoopen, onderscheidingsteekens,
onderscheidingen, het model van de laarzen,
waschnummers, enz. de ondubbelzinnige kenteekenen
van Poolsche uniformen. Er worden veel bont, leeren
jassen, wollen vesten, officierslaarzen, typische
Poolsche officiersmutsen gevonden. Slechts in enkele
gevallen zijn het geen officieren, in één enkel geval
was het lijk dat van een geestelijke. De
grootte der "kleedingstukken komt overeen met de
grootte der lichamen. Het ondergoed is gewoon dichtgeknoopt,
bretels en riemen bevinden zich op de gewone
plaats. Hieruit blijkt, dat de lijken in de uniformen,
die tot aan den dood werden gedragen, begraven
werden.

Op de lijken zijn geen horloges of ringen
gevonden, hoewel volgens de van nauwkeurige
tijdsaanduiding voorziene aanteekeningen in de verschillende
dagboeken tot op de laatste dagen en uren
horloges aanwezig geweest moeten zijn. Voorwerpen
uit edel metaal werden slechts op verborgen plaatsen
bij slechts zeer weinig lijken aangetroffen. Poolsche
bankbiljetten werden in vrij groote hoeveelheden gevonden,
in niet weinig gevallen ook wisselgeld. Verder
waren er Poolsche cigaretten en lucifersdoosjes bij de
dooden, in enkele gevallen ook tabaksdoozen en
sigarettepijpjes met de graveering «Kocielsk» (de
naam van het laatste Sowiet-Russische gevangenenkamp
van de meeste vermoorden).
De bij de lijken gevonden documenten (dagboeken,
papieren, kranten) zijn uit den tijd van
herfst 1939 tot Maart en April 1940.
De jongste tot nu toe gevonden datum is die van een
Russische krant van 22 April 1940. Er zijn verschillende
graden en vormen van ontbinding, die worden
bepaald door de ligging van de lijken in het graf
en ten opzichte van elkaar. Behalve mummificeering
aan de oppervlakte en aan de randen der lijkenmassa
komt er ook vochtige maceratie voor in de centrale
deelen der lijkenmassa. Het aankleven en plakken van
de in eikaars nabijheid liggende lijken door gestold
lijkenvocht, vooral de door den druk veroorzaakte
correspondeerende vervormingen wijzen beslist op
optimaire ligging.
Op de lijken ontbreken volkomen insecten, die uit
den tijd van het begraven zouden kunnen zijn. Hieruit
blijkt, dat het doodschieten en begraven geschied
moeten zijn in een koud jaargetijde zonder insekten.
Een groot aantal schedels werd onderzocht op een
verandering, die naar de ervaringen van professor
Orsos van groot belang is bij de bepaling van den
tijd van den dood. Dit betreft een kalkachtige aankorsting
van verschillende lagen aan de oppervlakte
van de reeds leemachtig gehomogeniseerde hersenmassa.
Dergelijke verschijnselen zijn bij lijken, die
minder dan drie jaar in het graf hebben gelegen, niet
waar te nemen, Zooiets kwam o. a. voor in zeer
duidelijken vorm in den schedel van lijk no. 526, dat
uit de oppervlakte van een groot massagraf te voorschijn
werd gehaald.
In het Bosch van Katijn zijn door de commissie
massagraven van Poolsche officieren onderzocht, waarvan
er tot dusver zeven geopend zijn. Daaruit werden
982 lijken te voorschijn gehaald en onderzocht; ten
deele werd daarop lijkenschouwing gehouden en reeds
voor 70 procent werden zij geïdentificeerd.
De lijken vertoonen als doodsoorzaak uitsluitend
schoten in den nek; Uit de getuigenverklaringen, de
bij de lijken gevonden papieren, dagboeken, kranten,
enz., blijkt, dat het ter dood brengen in de maanden
Maart en April 1940 heeft plaats gehad. Daarmede
zijn volkomen in overeenstemming de in het protocol
geschilderde bevindingen bij de massagraven en de
afzonderlijke lijken der Poolsche officieren.
Smolensk, 30 April 1943.
Dr. Speleers, dr. Markof, dr. Tramsen,
dr. Saxen, dr. Palmieri, dr. Miloslawich,
dr. de Burlet, dr. Hajek, dr. Birkle,
dr. Naville, dr. Subik, dr. Orsos.
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
159* - H. Falken-Verlag, Hamburg 36. Br. & Co.

De strijd om hel vooribestaan ven Europa.
In het vierde oorlogsjaar, op het einde van Juni 1943,
heeft in Weenen het Tweede Internationale Journalistencongres
plaatsgevonden. Bij die gelegenheid heeft de
Duitsche rijksperschef Dr. D i e t r i c h een redevoering
gehouden, welke alleszins verdient, dat daarop de bijzondere
aandacht der Europeesche volkeren wordt gevestigd.
Dr. Dietrich betoogde:
«Op één punt is tegenwoordig geen twijfel meer
mogelijk: het bondgenootschap tusschen Plutocratie en
Bolsjewisme heeft het gemunt op de vernietiging van
Europa! De afspraken van Londen tot Moskau, van Casablanca
tot Washington leveren daartoe de bewijzen. De
puinhoopen der duizendjarige cultuurmonumenten zijn
even zoovele steenen getuigen. De massale graven bij
Katyn en de oorlog tegen weerlooze vrouwen en kinderen
hebben dezen absoluten vernielingstoeleg ten overstaan
van de geheele wereld ten duidelijkst bezegeld en
gebrandmerkt.
Het zijn allerminst holle begrippen, waarvoor wij vechten,
doch het is de strijd om den geheelen schat aan
menschelijke cultuur, de strijd om de uitkomsten van den
menschelijken arbeid en het menschelijk vernuft van de
laatste zesduizend jaar, de strijd om het behoud of het
verlies van den geheelen socialen vooruitgang, om het
geheele bezit aan scheppingen der menschelijke beschaving
en om de grondslagen van eiken vorm van
ontwikkeling, kortom het is de strijd om het voortbestaan
van Europa! De strijd om al datgeen, wat Europa aan
de overige wereld gegeven en aan het menschdom geschonken
heeft.
Wat zou Amerika thans beteekenen zonder de
cultuurvolken van Europa, aan welke het letterlijk alles,
zijn ontdekking, zijn bevolking, ja zelfs zijn naam heeft
te danken? Het is Europa geweest, dat zijn stempel
drukte op het aanschijn der wereld, Europa ontdekte de
bewegingen van den aardbol en den loop van het gesternte.
Europa's vorschers hebben de verklaring weten
te vinden voor al het natuurkundig gebeuren op aarde.
De groote ontdekkingsreizigers en ontsluiters van
nieuwe wcrelddeelen, een Marco Polo, een Columbus,
de groote astronomen zooals Copernicus, Keplcr en
Galilei, de groote wijsgeeren Kant en Schopenhauer, de
stoutmoedige zeevaarder Vasco de Gama, de vorschers
Amundsen en Sven Hedin, zij allen behoorden thuis op
het Europeesche vasteland. En waar de vijanden van
Europa zich laten voorstaan op hun techniek, op het beheerschen
van de natuur en haar krachten, daar hebben
zij ook hiertoe uit zichzelf niets fundamenteels bijgedragen.
Want wie doorgrondde het wezen der electriciteit —
de grootste vorschersprestatie der menschheid? Wie
schiep den motor, de automobiel, het stoomschip, het
vliegtuig? Aan wien hebben wij het wonder der radio te
danken? Welken klank hebben niet alom op aarde de
namen van Helmholtz, Gauss, Röntgen en Planck! Waar
leefden en wrochtten Otto en Diesel, Benz en Daimler,
Lilienthal en Blériot, Siemens en Marconi? Welke belangrijke
bijdragen leverden niet de groote natuurkundigen
uit het Zuidoosten van Europa, zooals Tesla,
Pupin, Hulubei en Stranski! Het is Europa, waaraan de
wereld van het Avondland per slot van rekening alles
heeft te danken, waarop zij heden ten dage aan technischen
vooruitgang kan bogen.
Op welk niveau zouden de geestelijke en kunstzinnige
verrichtingen dezer wereld zich thans hebben bewogen,
indien haar niet in Europa Gutenberg de boekdrukkunst
had geschonken! Romeinen en Germanen
hebben de huidige wereld haar rechtspraak gegeven!
Wie zou de kwalen der menschheid kunnen verhelpen
zonder het onvergankelijke onderzoekingswerk van de
groote geneesheeren op het Europeesche continent, van
die reeks welke aanvangend met Hippocrates via Paracelsus
wordt voortgezet door mannen als Koch, Virchow
en Semmelweis. Europeesche geleerden wisten den dood
te weren door de gezegende middelen te vinden, welke
geheele werelddeelen hebben verlost van den vloek, die
daarop al duizenden jaren had gerust. Heeft niet Liebig
de kunstmest uitgevonden, waardoor nieuw brood voor
deze aarde en nieuwe bestaansruimte voor millioenen
zielen werden geschapen, doordat de wereldoogsten met
een derde vermeerderden? Behoeven wij hieraan nog toe
te voegen, dat het altoos Europeanen zijn geweest, die
de wereld van het Avondland in een bloeienden tuin
wisten te herschapen, eerbiedig gehoorzamend aan de
natuur en haar eeuwige wetten, terwijl het nooit anders
dan de Barbaren zijn geweest — onverschillig of zij van
gene zijde von den Oeral of van den overkant van den
oceaan kwamen opdagen — die niet alleen de gemoederen
der menschen, doch ook de eeuwige natuur zelf vertrapten
en geweld hebben aangedaan, en die tegenwoordig
opnieuw Europa, dien alouden bodem der
cultuur, door hun vernielingswoede ten ondergang zouden
willen doemen.
Laten wij onze blikken richten op de verheven
bouwwerken, die alom op den Europeeschen bodem
verrijzen als even zoovele grootsohe getuigen van den
westerschen beschavingsdrang en van de westersche
scheppingskracht. Wie wordt er niet vervuld van geluk
en eerbied voor een dergelijk bezit der menschheid!
Wij behoeven slechts te letten op het onafzienbare
aantal begenadigde kunstenaars, die Europa's bestaan
hebben opgeluisterd, zijn zieleleven in marmer, brons en
kleuren vastlegden en een duizendvoudig loflied op zijn
schoonheid aanhieven. Hoe arm zou de wereld immers
zijn, indien het deze scheppingen moest missen! Bestaat
er buiten Europa — aldus vragen wij ons af — wel
hoegenaamd eenige westersche muziek? Waarop kunnen
zij, die ons tegenwoordig uit onwetendheid en aanmatiging
smaad aandoen, sich laten voorstaan in vergelijking
met de Europeesche muziek? En dan Europa's
dichters. Met welk een keur van de prachtigste werken
hebben zij de menschheid verblijd!
Zoo zien wij voor ons de glorierijke en alle gebieden
omvattende cultureele verrichtingen, waardoor Europa
aan de westersche menschheid den geheelen geestelijken
rijkdom heeft geschonken, waarop deze kan bogen, En
tegen deze scheppingskracht, waardoor Europa de grootste
genade is deelachtig geworden, hebben zij, die schuldig
zijn aan den oorlog, de machten der duisternis en der
vernieling losgelaten!
Roosevelt heeft eens in het openbaar de vraag opgeworpen,
hoe de huidige wereldoorlog zou moeten
heeten. Er is maar één naam, die daarvoor in aanmerking
komt en dien hij met het meeste recht kan
dragen: het is «de oorlog der Joden!» Zij zijn het, die
de horden van Barbaren uit het Oosten op de been
hebben gebracht, ten einde het vernuft te smoren, hetwelk
zijn licht sedert duizenden jaren over deze wereld
heeft uitgestraald.
Ten einde dezen waarlijk monsterachtigen aanslag op
de menschelijke cultuur, op de vrijheid en het bestaan

der Europeesche cultuurvolken te verijdelen, zijn de soldaten
al onzer natiën komen toesnellen. Op de verstandelijke
en cultureele wereld in Europa — voor zoover deze
niet aan de fronten staat — rust de taak om de erfenis
der eeuwen in het geestelijk strijdperk der menschelijke
en moreele waarden te verdedigen met al de onstuimigheid
en het vuur, die uit haar gemoed oplaaien.
Al jarenlang heeft het Europeesche journalisme bij
dezen strijd zijn plaats ingenomen in de voorste linie.
Steeds is de cultuur tevens de bakermat van den
socialen vooruitgang geweest. Uit dien hoofde moet de
verklaring voor Europa's alles overtreffende positie dan
ook bovenal worden gezocht in het overweldigende feit
zijner onvergankelijke verrichtingen voor de maatschappelijke
opkomst der menschheid. Het is Europa's geest
geweest, die den allereersten stoot heeft gegeven tot het
ontwaken van het sociale bewustzijn der arbeidzame
massa's, De zuiverheid en de gloed dezer gedachten zijn
tevens de beste pleibezorgers voor hun bestaansrecht
geworden.
Elke stap achteruit in deze reeks van sociale vorderingen
is uitgegaan van die landen aan de peripherie, die
ook thans wederom den strijd tegen ons continent hebben
aangebonden: van Engeland en Rusland. Met alle dogma's
van het kapitalisme bij uitnemendheid en zoodoende
ook met de diepste poelen van maatschappelijke ellende
heeft de Engelsche geestesgesteldheid de volkeren opgescheept.
Vrijwel alle denkbeelden aangaande menschelijke
onderdrukking, menschelijk verval en misdadig
materialisme werden in Engeland uitgebroeid. Zoowaar
de boosaardige anti-maatschappelijke leer van het communisme
is ontsproten aan het brein van een Jood, die zijn
stellingen in Engeland met het ten top gevoerde kapitalisme
voor oogen ontwierp en welke dan in het «Sovjetparadijs»
tot zoo'n afgrijselijke werkelijkheid werden.
Doch het Europeesche continent heeft voor dit sociale
verraad niet gecapituleerd. Het zijn wederom de groote
cultuurscheppende natiën op dit continent geweest, die
op vooruitstrevende oplossingen zijn bedacht geweest en
deze in haar eigen samenleving verwezenlijkten.
Zij hebben door de kracht der nieuwe gedachten, die
uit den schoot des volks werden geboren, het dood en
verderf brakende gevaar van het wereldbolsjewisme
bezworen. Zij hebben voor de naarstige menschheid de
brug geslagen naar een nieuwe wereld van vrijheid en
sociale rechtvaardigheid. Zij hebben de idee eener
nieuwe Europeesche orde, opgetrokken op den adel van
den arbeid, op den plicht om naar vooruitgang te streven,
op het beginsel der prestaties en op den grondslag der
gerechtigheid voor allen.
Terwijl dit besef voor ontelbare arbeidzamen op aarde
tegenwoordig nog een gesloten boek is, terwijl de zwoegende
menschheid thans nog in vele landen tot op een
ontstellende hoogte met blindheid is geslagen ten aanzien
van haar eigen belangen, terwijl zij blijft voortgaan om
te aanbidden, wat feitelijk haar verderf is, en steenigt,
wat in werkelijkheid tot haar welzijn strekt, terwijl zij
zich in zekeren zin in een intellectueelen roes bevindt,
welke de Joden door het vergiftigen van de openbare
meening, dank zij het beheerschen van pers en omroep­
dienst bij onze tegenstanders hebben te voorschijn geroepen,
daar is het de verheven missie van ons revolutionair
journalisme om alom op aarde een doortocht voor
de waarheid te banen.
Mijn journalistische Kameraden! «Er komen in het
leven der natiën evenals in het bestaan van den enkeling
uren der beslissing voor, uren, waarin het lot in eigen
handen is gelegd. En ook in het leven van den journalist
doen sich menigmaal van die oogenblikken voor, waarin
het lot hem de mogelijkheid verschaft om in eigen
persoon in den loop der geschiedenis in te grijpen. Dat
zijn zeldzame, unieke oogenblikken, laat men zich die
ontglippen, dan komt die kans nooit terug.» Aldus heb
ik mij drie jaar geleden ten naasten bij uitgedrukt ten
overstaan van de in Berlijn verzamelde buitenlandsche
journalisten en wel een minuut of tien voor den aanvang
van die gedenkwaardige zitting van den Duitschen Rijksdag
na afloop van den Poolschen veldtocht, tijdens welke
zitting de Führer zijn vredesvoorstel aan de westelijke
mogendheden voorlegde, ten einde het uitbreken der
vijandelijkheden te verhinderen.
Destijds drukte ik dezen Heeren, waaronder zich toen
ook nog de Amerikanen bevonden, op het hart:
«In Uw hand is op het oogenblik het lot van millioenen
menschen op aarde gelegd. Schrijft, vereenigt Uw
stemmen tegen het onnoodig losbarsten van een
tweeden wereldoorlog, voor welke de Duitsche
Führer de menschheid wenscht te bewaren. Indien
Gij allen, bezield door dienzelfden geest volijverig
de pen ter hand neemt en eensgezind de waarheid
gestand doet, dan beschikt Gij allen met elkaar als
wegwijzers voor de openbare meening in Uw eigen
land over de macht om dat schrikbeeld van de
menschheid af te wenden.»
De bedoelde Heeren hebben dit beroep op het geweten
der menschheid, waardoor de vrede op aarde kon zijn
behouden, geen voldoende gezag in de wereldpers
weten bij te zetten. Dat mochten zij waarschijnlijk niet
doen, omdat hun lastgevers, de internationale stokebranden,
die het op een oorlog aanstuurden, zulks niet
verkozen. En zoodoende heeft het noodlot zijn loop genomen.
Tegenwoordig bevinden wij ons middenin dezen
wereldbrand, die voor Europa en voor de geheele
menschelijke cultuur slechts op de zegepraal of op den
ondergang kan uitloopen. Op dit oogenblik zien wij ons
opnieuw geplaatst tegenover het noodlot, en wederom
roep ik U toe om de kans van het uur waar te nemen,
dezen keer in onze groote Europeesche gemeenschap, in
welke wij thans schouder aan schouder ten strijde zijn
getrokken.
Indien wij de kracht vinden om de gemoederen der
Europeesche menschen door de oplaaiende geestdrift
voor dit verheven doel te doen ontvlammen, dan zullen
wij onze grootsche missie volbrengen. Dan zal de toekomstige
geschiedschrijving niet alleen de groote staatslieden
en veldheeren huldigen, doch zij zal ook de namen
boekstaven van de groote publicisten, die in de hachelijkste
uren der menschheid de toortsdragers der waarheid,
der rechtvaardigheid en der vrijheid zijn geweest.»
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
1 0 U __ H. Falke-Verlag, Hamburg 36

Het verraad van Victor Emanuel
In 1922 trachtte het bolsjewistische ondermenschendom
in Italië de heerschappij aan zich te trekken.
Terwijl in Rome het koningshuis en het parlement
lijdelijk toezagen, kwam het in het land tot verbitterde
gevechten. De bolsjewistische benden konden in den
zomer van het jaar 1922 zelfs verscheiden steden
bezetten, zooals Bologna, Treviso, Roviga, Navarra.
Toen verhief zich een man, die doortastte. Het was
Mussolini.
In October van hetzelfde jaar volbracht Mussolini
zijn Marsch naar Rome; hij nam de macht over en
redde het koningshuis.
Het verraad van Victor Emanuel jegens dezen man,
dien men in Juli 1943 na een bezoek bij den koning
geboeid wegleidde om hem aan de vijanden uit te
leveren, heeft bij alle rechtvaardig denkenden afschuw
opgewekt. Hetzelfde géldt voor het verraad
jegens den Duitschen bondgenoot, wiens troepen men
op arglistige wijze den vijand in handen spelen wilde.
De opperste leiding van de Duitsche weermacht
heeft dit grootste net van verraderlijke intriges dat
er ooit gesponnen werd verscheurd. In het. bericht
wordt gezegd:
Het was voor de Duitsche opperste leiding na den
arglistigen overval op Mussolini duidelijk, dat het
Italiaansche hof en de laffe generaalskliek niet alleen
het fascisme wilden vernietigen, maar buitendien op
het laatste moment weer eens de zijde van de vermeende
overwinnaars wilden kiezen, ook als zij
daarmede de eer en het aanzien van de natie door het
slijk sleurden. Dat zij in het uur van het grootste
nationale gevaar den man wien zij den wederopbloei
van het land te danken hadden in den rug vielen om
de existentie van hun volk tegen het eigen voordeel
uit te spelen, drukt hun misdadig handelen voor alle
tijden den stempel van onuitwischbare schande op.
In Januari 1943 werd Generaal Ambrosio, die
aan het hof verkeerde en antifascist was, chef van
den Italiaanschen generalen staf, en dadelyk wees hy
aan militairen, die zijn meening toegedaan waren,
de belangrijkste posten. Verantwoordelijk voor de
Italiaansche weermacht in het gebied van de Balkan
teekende Generaal Mario Roatta. Reeds vroeger
speelde hij openlijk verraad jegens de bondgenooten
door met goedkeuring van Ambrosio de Servische
Tsjetniks, die voortdurend Duitsche formaties van uit
hinderlagen aanvielen, wapens te verschaffen en met
Italiaansche levensmiddelen te verzorgen. Toen het
Duitsche opperbevel de ontwapening van de Tsjetniks
eischte, stemde weliswaar Kolonel-Generaal Cavallero
te goeder trouw en met volle goedkeuring van den
Duce daarin toe, maar Generaal Ambrosio, als
toenmalig chef van den generalen staf van het leger
benevens Generaal Roatta saboteerden deze bevelen
gladweg.
Bleek uit deze dingen reeds ondubbelzinnig het
zoo goed als onverhulde verraad van den Italiaanschen
Generalen staf, de meest groteske bevestiging vond
dit op 28 Juni 1943, den hoogsten Servischen feestdag,
den St. Vitusdag. Op dezen dag kon men Italiaansche
eenheden samen met Servische benden voor hun
belhamels zien defilieren.
Bij den harden strijd op Afrikaanschen bodem
tegen de numeriek veel sterkere Anglo-Amerikaansche
strijdkrachten was er van medewerking of
ondersteuning door de Italiaansche legerleiding geen
sprake meer. Dit bleek nog duidelijker toen de door
Italiaansche troepen bezette eilanden Pantelleria en
Larnpedusa zich zonder noodzaak overgaven en zoo
voor den vijand de landing op Sicilië mogelijk
maakten. Daar was middelerwijl Generaal' Roatta
.opperbevelhebber van het 6de Italiaansche leger
geworden.
Toen bij het gloren van den ochtend van 10 Juli de
verwachte landing begon, werd in vollen omvang
duidelijk dat open verraad in het spel was. Met uitzondering
van enkele troepen boden de Italiaansche
divisies in het geheel geen tegenstand aan de Anglo-
Amerikaansche landingstroepen; ze liepen naar den
vijand over of ontruimden zonder slag of stoot en
zonder de militaire inrichtingen te vernielen de plaats
der landing.
De Engelsche militaire schrijver Liddell Hart
constateerde ironisch dat de uitgelegde mijnen die
den vijand bij de landing zonder twijfel groote verliezen
zouden hebben berokkend, in het geheel niet
gescherpt waren.
Toen ten slotte verdere Duitsche hulp op energische
wijze daarvan afhankelijk werd gemaakt, dat nu ook
Italië alle krachten zou inspannen, beloofde Generaal
Ambrosio dat alle Duitsche eischen vervuld zouden worden.
Geen enkele van deze beloften heeft hij gehouden.
In tegendeel: reeds den volgenden dag eischte hij nog
eens het opperbevel over de op Italiaanschen bodem
staande Duitsche divisies op, om ,,vrij te kunnen disponeeren".
De door den koning na het verraad jegens Mussolini
benoemde minister-president Badoglio vaardigde
reeds één dag na den staatsgreep van 26 Juli 1943 den
volgenden hoogdravenden oproep uit:
„Italië doet als fanatiek hoeder zijner duizendjarige
traditie het gegeven woord gestand."
Op 28 Juli verzekerden Victor Emanuel, Ambrosio
en Roatta Generaal-Veldmaarschalk Kesselring opnieuw
en geheel vrijwillig dat de oorlog schouder aan
schouder met den bondgenoot voortgezet zou worden.
Op 1 Augustus geeft Badoglio den Duitschen militairen
attaché de volgende verzekering:
„Het Duitsche wantrouwen dat Italië een separaten
vrede zou aanstreven, is g.eheel ongegrond."
Het Engelsche Reuter-bureau bevestigde echter later
dat reeds in de eerste dagen van Augustus gevolmachtigden
van Badoglio te Madrid en Lissabon verbindirïg
met Britsche diplomatieke vertegenwoordigers
gezocht hadden. Op 5 Augustus is Kroonprins Umberto
aan de beurt om naar buiten plechtig te verkondigen
dat Italië geen- voelhoorens uitgestrekt had met de
bedoeling om vrede te sluiten. Het koningshuis zou
getrouw zijn plichten als bondgenoot nakomen. Terwijl
dergelijke verzekeringen uit hun monden vloeiden,
lieten de verraders reeds hun troepen in den rug
van de Duitschers opmarcheeren.
De onomstootelijke zekerheid omtrent het voorgenomen
ongehoorde verraad kreeg de Duitsche
oorlogsleiding bij de besprekingen die op 5 Augustus
te Bologna tusschen Generaal-Veldmaarschalk Rommel,
Generaal Jodl, chef van den oppersten staf der weermacht,
Generaal von Rintelen, Duitsch militair attaché

te Rome, en Roatta, chef van den generalen stat van
Italië, plaats vonden. Bij deze verhandeling legden de
Italiaansche officieren een kaart over, volgens welke
de Duitsche en Italiaansche troepen in het geval van
een vijandelijken aanval op het Italiaansche vasteland
gegroepeerd zouden worden. Op het eerste gezicht
zien de Duitsche officieren dat hun vermoedens zekerheid
geworden zijn en de verraders inderdaad de uitlevering
van de Duitsche divisies aan den vijand
beoogden. Generaal Roatta betoogde met goed gespeelde
verontwaardiging:
„Wij zijn toch geen verraders die midden in het
gevecht naar den vijand overloopen!"
Ob 1 September krijgt Guariglia, Italiaansch minister
van buitenlandsche zaken, de opdracht om aan
den Duitschen zaakgelastigde te' Rome plechtig te verzekeren:
„Wij zullen strijden en nooit capituleeren."
Op 3 September herhaalt Badoglio zelf deze plechtige
verzekering.
't Is dezelfde dag en bijna het zelfde uur, waarop
Generaal Casteilano ais gevolmachtigde van dezen
maarschalk Badoglio in het hoofdkwartier van Eisenhower
te Syracuse en in diens tegenwoordigheid het
document van de meest ^eerlooze capitulatie aller tijden
onderteekent.
Aan het grootste verraad dat dé geschiedenis kent
zou echter nog de kroon opgezet worden door een
aanslag op'den Duitschen Führer Adolf Hitler.
Badoglio gaf den Italiaanschen militairen attaché te
Berlijn de opdracht om den Führer in zijn hoofdkwartier
op, te zoeken en hem in naam van den koning
uit te noodigen om dadelijk naar Italië te komen ten
einde met den koning en de Badoglio-regeering de
maatregelen te bespreken die noodig zouden zijn voor
de intensiveering van den tegenstand tegen den gemeenschappelijken
vijand. Deze uitnoodiging werd
koeltjes afgeslagen. — Thans staat vast dat de verraders
met den vijand afgesproken hadden orn hem
behalve den Duce ook nog den Führer in de handen
te spelen.
Maar de verraders vergistten zich als zij ook maar
een enkel oogenblik geloofden dat hun arglistig dubbel
spel voor de Duitsche leiding verborgen gebleven was.
Als tegenzet tegen het plan van Roatta werd het
gebied Napels—Salerno—Rome—La Spezia en Genua
aan de bijzondere hoede van Duitsche divisies toevertrouwd.
Toereikende Duitsche strijdkrachten beveiligden
de grensovergangen naar Duitschland en Frankrijk
om zoodoende elke poging om Duitsche troepen
van hun verzorgingsbasis af te snijden door snel toepakken
te kunnen verhinderen.
Vooral kwam het de Duitsche maatregelen ten
goede dat de Amerikanen de capitulatie van Italië te
vroeg publiceerden. De verraderlijke koning en zijn
handlanger Badoglio verzekerden zelfs nog op dit
oogenblik bij hoog en laag dat Italië er niet aan dacht
zijn bondgenoot in den steek te laten. Generaal Roatta
en de vertegenwoordiger van Badoglio ontkenden met
veel omhaal van woorden verontwaardigd de capitulatie,
noemden ze een onbeschaamde Britsche propagandaleugen,
en Gezant Rosso voegde er aan toe dat
hij onmiddelijk voor een categorisch dementi van dit
Britsche bedrog zorg zou dragen.
Van uit de geveven posities wordt nu de Duitsche
parade met zulk een kracht, vlugheid en nauwkeurigheid
gevoerd dat niet. alleen den troepen der verraders,
maar ook den vijanden de lucht benomen wordt.
Reeds twee maal 24 uur na het bekend worden van
het. verraad heeft Veldmaarschalk Rommel na korten
verbitterden strijd de Italiaansche troepen tot capitulatie
gedwongen en meer dan 90 000 Italianen ontwapend.
In Zuid-Frankrijk is het 4de Italiaansche
leger ontwapend. Ook op de Balkan verliest het
meerendeel van de Italiaansche troepen reeds bij het
eerste treffen met de Duitschers de wapens.
In de Egeïsche zee worden de Italiaansche oorlogsen
koopvaardijschepen door de Duitsche oorlogsmarine
overgenomen. De vliegkampen en havenplaatsen aan
de Adriatische kust zijn bezet.
Bij het einde der actie waren in plaats van tien
divisies, die den vijand in de handen gespeeld zouden
worden,
meer dan 30 Italiaansche divisies door de Duitsche
troepen ontwapend en gevangen genomen.
Een verraad, zooals er grooter en arglistiger in de
geschiedenis niet te vinden is, heeft zijn meester geloond.
„De Italiaansche weermacht", zoo kon het OKW
den avond van 10 September berichten, „bestaat niet
meer. Wat echter voor eeuwige tijden zal blijven bestaan,
is de verachting der wereld voor de verraders."
Nauwelijks waren drie maanden na het verraad van
Victor Emanuel verstreken, of deze werd door zijn
dienaar verraden en opgevorderd de kroon neer te
leggen. Als op een geheim teeken grijpen Engelsche
kranten deze aan Victor Emanuel gestelde vordering
op. Het Engelsche dagblad „Daily Herald" schreef b. v.:
„Waarom dankt Gij niet af? Als Gij een ware
koning zijt gebiedt de eer U en als Gij een schurk zijt
gebiedt de voorzichtigheid U de kroon neer te leggen."
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
1624 — H. Falken-Verlag, Hamburg 36 ( Br. &; Co.
I