De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Volgens het Duitsche recht worden als bijstand voor
kraamvrouwen bij bevallingen en ongemakken de
kosten van de vroedvrouw, den dokter, medicijnen en
andere kleine geneesmiddelen verstrekt. Voorts wordt
een eenmalige toelage voor de verdere kosten der bevalling
verleend en gedurende tien weken een weekgeld
ter hoogte van de ziekteuitkeering, behalve de
bijzondere bijdrage voor den tijd dat het kind gezoogd
wordt. De Duitsche sociale verzekering heeft voor deze
ondersteuningen in het jaar 1938/39 meer dan 110 millioen
Rijksmark uitgekeerd.
In Duitschland worden ook de kosten betaald voor
gevallen van zware ziekte die de behandeling door een
specialist, een operatie, de behandeling in een ziekenhuis,
enz. noodzakelijk maken. Dit is in Engeland niet
het geval.
Daarvoor mogen in Engeland de arbeiders in verhouding
tot de zeer geringe prestaties van de verzekeringsinstituten
zeer hooge bijdragen betalen en ze moeten
er mede rekening houden dat ze, als ze een ziekenhuisbehandeling
aannemen, elk oogenbhk uit het ziekenhuis
kunnen worden ontslagen. Het verzekeringsinstituut
heeft alleen het recht, niet de plicht, om uit de
voor de geneeskundige behandeling ter beschikking
staande gelden aan de ziekenhuizen een bijdrage le
betalen. Blijven deze bijdragen uit, dan zijn de ziekenhuizen
ten allen tijde bevoegd om aan de verzekerden
het verblijf te ontzeggen.
Voor de toename van de sociale spanningen in Engeland
is vooral de toename van de arbeidsgeschillen
sedert 1933 kenmerkend. Van 1933 tot 1937 steeg het
aantal arbèidsgeschillen van 357 tot 1 122. Duidelijk
blijkt uit het onderstaande overzicht de toename deisociale
spanningen:
. Aamal siakers-en Gedwongen V e r l o r e n werkdagen
' a
uitges'otenen werklno/en
1933 114 000 22 000 1 070 000
1934 109 000 25 000 960 000
1935 230 000 41 000 1 960 000
1936 241 000 75 000 1 830 000
1937 390 000 205 000 3 420 000
Vooral was de verminderde prestatie merkbaar bij
de kolenmijnen in het jaar 1938 waarin op 173000 stakers
697000 ploegen uitvielen.
De kinderarbeid is een van de treurigste hoofdstukken
van de sociale geschiedenis van Groot-Bnttanië.
De betaling van dezen arbeid werd geregeld volgens
gedanen arbeid. Daarom werden de kinderen bijna tot
hun volle uitputting aangespoord. Vluchtten de kinderen
uit hun werk, dan zag men er niet tegen op, ze als
misdadigers in de boeien te slaan. De dood was de
eenige uitweg en het aantal zelfmoorden onder de kinderen
was ontzettend hoog.
Eerst in het jaar 1937 werden bepalingen uitgevaardigd
die elders reeds sedert generaties tot het ijzeren
fonds van de arbeiderswetgeving behooren. Een verbod
van nachtarbeid voor vrouwelijke en jeugdige arbeiders
tusschen 14 en 21 jaar werd eveneens eerst in
den laatsten tijd ingevoerd. Tot op dat tijdstip stonden
in Engeland voor de exploileering van vrouwen en jeugdigen
alle deuren wijd open. De werktijd van mannelijke
arbeiders is in het geheel niet beperkt.
Het schijnt verklaarbaar dal naar het voorbeeld van
het moederland de sociale toestanden in de kolomen
en vooral in Indië vreeselijk zijn. De „upper classes" —
de hoogere kringen — kennen slechts een doel: Niet
voor hel welzijn van den arbeider moet gezorgd worden,
maar voor de winsten der particuliere ondernemingen.
Wanneer men zich deze toestanden voor oogen houdt
is het begrijpelijk dat Engeland met schele oogen kijkt
naar wat er in Duitschland op het gebied van socialen
opbouw sedert 1933 gepresteerd is en dat hierin een van
de redenen van de oorlogsverklaring van Engeland aan
Duitschland ligt. In de vrees voor het Duitsche voorbeeld
en in de afgunst schuilen de diepste oorzaken van de
oorlogsverklaring van Engeland aan Duitschland. Engeland
duldt op sociaal gebied toestanden die meer dan
achterlijk zijn. Nergens bestaan er zoo vreeselijke woonholen
als in de Engelsche slums. Zoo brengt de Engelschman
B.S. Townroe in zijn boek: „The Slum-Problem"
het volgende voorbeeld uit de slums te Glasgow:
„De bewoner had 14 jaar bij het leger gediend en was
gedurende den wereldoorlog viermaal gewond geweest. De
eenige woning die hij bij de demobilisatie voor zijn vrouw
en zijn kind vond was een huis van twee kamers, waaraan
de volksmond den naam „Telescoop-type" gegeven heeft.
Een huisdeur was er niet. Het water liep langs de wanden
neer omdat de regen door de muur van het huis heendrong.
Deze gewezen soldaat zeide tegen mij vol bitterheid: ,Men
moet een held zijn als men in zulke kamers wil leven'."
Zoo behandelde Engeland zijn soldaten die uit de hel
van den wereldoorlog terugkwamen. Nog heden strekt
zich de wijk der armoede uit over een gebied dat ongeveer
overeenkomt met den omvang van een gemiddelde
groote stad. De genoemde Townroe schrijft dat^^
in Liverpool alleen 20 000 menschen in kleine keld