Download het Technisch Vademecum Recreatieve Infrastructuur

3.1.3 Gebruiker specifieke voorzieningen
De uitbouw van een recreatieve route hangt in de eerste plaats af van het gebruikerstype waarvoor ze
ontwikkeld wordt. Het spreekt voor zich dat niet alle voorzieningen noodzakelijk zijn langs elke route.
Er dient eerst een afweging gemaakt te worden naar intensiteit van gebruik, ligging ten opzichte van
andere voorzieningen, kwetsbaarheid van het gebied, ruimtegebruik, ...
Voor onderstaande richtlijnen werd grotendeels beroep gedaan op de richtlijnen van Toerisme Vlaanderen.
Richtlijnen voor de inrichting en het materiaalgebruik van wegen en paden voor specifieke
gebruikersgroepen zijn beschreven in het Technisch Vademecum Paden en verhardingen, ANB.
Wandelaars
Met de term wandelen bedoelen we enkel de voetgangersverplaatsingen als recreatieactiviteit. De
toerist-recreant wandelt naar bepaalde punten die hij kiest op basis van belevingswaarde, toeristische
bezienswaardigheden, horeca, … of gewoon omwille van het aangename, afwisselende traject. Het
traject dat afgelegd wordt, loopt niet per definitie over de kortste weg.
We onderscheiden drie types van wandelroutes:
Van zodra een gebied van voldoende omvang ontsloten wordt door een aaneenschakeling van routes
die bewegwijzerd worden door middel van knooppuntenbewegwijzering, spreken we van een wandelnetwerk.
Volgende criteria worden gehanteerd:
• een richtgrootte van 4000 ha in een ruimtelijk samenhangend gebied;
• landschappelijke aantrekkelijkheid: reliëf, afwisseling, gaafheid, natuurlijkheid en ruigheid
van het landschap.
Een wandellus is een wandelroute over een afstand van ongeveer 8-10 km (minimaal 2 km en maximaal
20 km). Zie bv. de wandelingen van het Agentschap voor Natuur en Bos op www.routeyou.com. Eventuele
aanlooproutes* die verbinding maken met bijvoorbeeld een nabij gelegen toeristische attractie of
woonkern worden in de genoemde richtwaarden niet meegerekend. De grote range betreffende richtlengte
is het gevolg van de sterke variatie binnen de doelgroep. Voor integraal toegankelijke paden is de
richtlengte beperkt tot 2 km. Voor specifieke infrastructuur zoals een Finse piste (lusvormig joggingparcours)
wordt een richtlengte van minimaal 800 m vooropgesteld (zie subsidiereglement BLOSO).
Langeafstandsroutes zijn vele kilometers lang en maken de verbinding tussen verschillende landstreken.
Ze richten zich tot geoefende wandelaars die het traject gedurende meerdere opeenvolgende
dagen volgen. Een voorbeeld hiervan zijn de GR-routes.
Fietsers
Met de term fietsen bedoelen we de fietsverplaatsingen als recreatieactiviteit. Met fietsen wordt hier dus
niet woon-werk en woon-winkelverkeer bedoeld. Hierbij gelden dezelfde wensen als bij wandelaars.
We onderscheiden vier types fietsroutes.
Van zodra een gebied van voldoende omvang ontsloten wordt door een aaneenschakeling van routes
die bewegwijzerd worden door middel van knooppuntenbewegwijzering, spreken we van een fietsnetwerk.
Een fietsnetwerk vereist een netwerk van minimaal 300 km met fietslussen van 15 à 25 km.
Een fietslus is een fietsroute over een afstand van minimaal 30 en maximaal 50 km, waarvan het begin-
en eindpunt samenvallen (met uitzondering van een eventuele aanlooproute*).
Een thematocht is een fietsroute die geënt is op een bestaand fietsnetwerk en loopt over een afstand
van minimaal 30 en maximaal 50 km. Het begin- en eindpunt van de thematocht valt samen of de
thematocht loopt van punt a naar punt b.
Ontwerp en beheer van recreatieve zones
31