ARGUS fotoJAARboek 2012

dat van heel ver weg is overgevlogen (met bijbehorende CO 2 -uitstoot) en waarvoor de boer een slechte prijs heeft gekregen. Biologische landbouw en
fair trade kunnen een uitweg bieden. Voorlopig zijn dat maar kleine niches in de markt, maar hoe meer mensen fair trade kopen, hoe sterker het signaal
naar internationale instanties dat er iets moet worden gedaan aan de geldende handelsregels.’
Bewust consumeren en consuminderen in het Noorden is één ding. Zijn er ook sluitende, liefst wereldwijde wetten nodig die de verkoop van boontjes
uit Kenia bij ons verbieden en die er op termijn voor zorgen dat eerlijke handel met het Zuiden een vanzelfsprekendheid wordt? ‘Wat we nodig hebben,
is een transitie,’ zegt Vera Dua. ‘Ons systeem kraakt langs alle kanten in zijn voegen. Grote politieke organisaties geven aan dat er verandering moet
komen. Tegelijk leeft er van alles aan de basis. De publieke opinie beseft dat het zo niet langer kan. Mensen beginnen hun consumptiepatroon te veranderen.
Voedselteams organiseren lokale handel, er is fair trade, bio- en CSA-landbouw: Community Shared Agriculture, met bijvoorbeeld zelfoogst.
Tegen 2050 moet wat nu een innovatieve niche is, uitgroeien tot de norm. Dat kan niet zonder de nodige wetgevende initiatieven. Zo zou de Europese
Unie de import van soja voor veevoeder bijvoorbeeld aan banden kunnen leggen. Heel moeilijk, want je komt dan op het gebied van de internationale
spelregels.’
Hoe lang nog?
Het zijn mooie en overtuigende ideeën uit de mond van de gedreven ex-politica. Maar ondanks hoopgevende kleinschalige initiatieven die her en der
opduiken, blijft de wereld doordraaien en lijkt de macht van de agro-industrie en de grote distributiebedrijven alleen maar groter te worden. Is dat
niet frustrerend? ‘Het meest ontgoochelende vind ik dat we momenteel aan het surplacen zijn,’ zegt Dua. ‘Al maanden gaat alle aandacht naar de bankencrisis.
Het aanpakken van de armoede in de wereld ligt stil. Terwijl die problemen net verweven zijn. Je kan de armoede in de wereld pas oplossen
als je ook de banken aanpakt, maar die link wordt voorlopig niet gelegd. We zijn blijkbaar nog niet klaar voor een wereldwijde aanpak van het geld en
de economie. Door de dreigende crisis zie je eerder een reflex van collectief egoïsme: we klampen ons vast aan wat we hebben en bekommeren ons
minder dan ooit om het Zuiden. De vraag is of zo’n duale wereld op termijn wel houdbaar is, want vroeg of laat kloppen de klimaatvluchtelingen heel
luid aan onze deur. Je kan een harder beleid voeren, maar op termijn kan je dat niet volhouden. Je moet de armoede in het Zuiden aanpakken. Het
alternatief is een soort genocide onder mensen die er niet voor gekozen hebben om in het Zuiden op te groeien. Hoe lang kunnen wij ons er nog bij
neerleggen dat wij hier zo goed kunnen leven omdat zij daar van de honger sterven?’
115 |