maart/april 2001 de moederschapsideologie van het ... - Nemesis

hebben partijen ten kantore van de
raad een omgangsregeling van één
weekeinde per veertien dagen afgesproken.
Ook mocht eiser drie maal
per week met de kinderen bellen. De
relatie tussen partijen raakte daarna
in toenemende mate verstoord, hetgeen
ertoe leidde dat gedaagde, de
vrouw, niet meer wilde meewerken
aan de omgang. Telefonisch contact
bleef wel mogelijk. Eiser, de man,
vordert in kort geding nakoming van
de overeengekomen omgangsregeling,
alsmede een informatieplicht.
De president oordeelt dat een afspraak
over de omgangsregeling die
tussen partijen is gemaakt in het kader
van een onderzoek van de Raad
voor de Kinderbescherming niet primair
kan worden uitgelegd als bindend
tussen partijen op de langere
termijn, maar als fase in een beoogde
ontwikkeling naar een eindsituatie
waarin de ouders op redelijke wijze
met elkaar kunnen communiceren
over de kinderen en waarin een behoorlijke
omgangsregeling functioneert.
Als dergeh'jké afspraken zonder
meer bindend zouden zijn zou
het risico groot zijn dat ouders niet
of nauwelijks bereid zouden zijn om
door middel van dergelijke afspraken
af te tasten of een bepaalde ontwikkeling
wel of niet goed uitpakt.
De president is voorlopig van oordeel
dat een afspraak over een omgangsregeling
in de hier gegeven context
alleen dan als bindend kan worden
opgevat wanneer een ouder de afspraak
niet nakomt en daar geen enkele
redelijke grond voor aannemelijk
maakt, met andere woorden
wanneer er sprake is van botte onwil.
Gehoord partijen is de president van
oordeel dat er van dergelijke onwil
geen sprake is. De vrouw is oprecht
bezorgd over de gang van zaken met
betrekking tot de omgang en de gevolgen
daarvan voor de kinderen.
Ten aanzien van de informatieplicht
is onvoldoende gesteld of gebleken
dat de vrouw haar wettelijke informatieplicht
niet of onvoldoende nakomt.
Het gevorderde wordt afgewezen.
Nr. 1294 (RN-kort)
Hoge Raad
29 september 2000
Nr. R99/171HR, JOL 2000,447
Mrs. Mijnssen, Herrmann, van der
Putt-Lauwers, de Savornin Lohmann,
Kop
RECHTSPRAAK
V., verzoekster, advocaat mr. Schutte,
tegen M., verweerder, advocaat mr.
Groen
Omgang; family life
Art. l:377fj o l:2041id3BW
Verweerder is de biologische vader
van K.; verzoekster is haar moeder.
Rechtbank en hof hebben de vader
ontvankelijk geacht in zijn verzoek
tot het treffen van een omgangsregeling
met K., nu hij naast zijn biologisch
vaderschap voldoende bijkomende
omstandigheden (in casu de
met het kind na de geboorte opgebouwde
relatie) heeft gesteld om
aannemelijk te maken dat tussen
hem en K. een nauwe persoonlijke
betrekking bestaat in de zin van art.
l:377f BW. De moeder stelt in cassatie
onder meer dat de man niet-ontvankelijk
verklaard had moeten
worden omdat voor de man als verwekker
van het kind de weg van art.
1:204 lid 3 BW openstond en hij -
na erkenning - op de voet van art.
1:377a BW recht op omgang met zijn
kind zou hebben gehad.
De Hoge Raad overweegt hieromtrent
als volgt: 'De wetgever heeft de
mogelijkheid een omgangsregeling
als bedoeld in art. l:377f BW te doen
vaststellen (...) mede bestemd voor
de verwekker van het kind. Het nadien
op 1 april 1998 in werking getreden
nieuwe art. 1:204 lid 3 BW betreft
uitsluitend de in het voetspoor
van de rechtspraak van de Hoge
Raad aan de verwekker van een kind
gegeven mogelijkheid de voor een erkenning
vereiste toestemming van de
moeder onder bepaalde omstandigheden
te doen vervangen door toestemming
van de rechtbank. Deze
bepaling heeft (...) noch tot gevolg
dat voor een verwekker die niet een
erkenning nastreeft, niet de mogelijkheid
bestaat een omgangsregeling
te doen vaststellen, noch dat aan
de ontvankelijkheid van zijn op art.
l:377f gegronde verzoek andere eisen
moeten worden gesteld dan voor
de inwerkingtreding van art. 1:204
lid 3 BW'.
RELATIEVERMOGENS-
RECHT
Nr. 1295 (RN-kort)
Rechtbank Zwolle
4 augustus 1999
Nr. 43704/HA ZA 98-1487, FJR 2000,
28
Mr. van der Hulst
M., eiser, procureur mr. Schuldink, advocaat
mr. Bakhuis tegen V., gedaagde,
procureur mr. Hovius, advocaat mr.
Oomen
Verbreken samenwonen; boedelscheiding
Art. 3:166, 3:178 en 3:179 BW
Partijen hebben samengewoond.
Tussen hen zijn geen schriftelijke afspraken
gemaakt over de gevolgen
van de beëindiging van de samenwoning.
Eiser heeft een huurschuld ten
aanzien van de woning waarin partijen
hebben samengewoond (en
waarvan hij alleen huurder was). Tevens
zijn partijen hoofdelijk veroordeeld
tot het betalen van een schuld
op grond van een huurkoopovereenkomst;
zij betalen beiden af aan de
betreffende crediteur. Eiser vordert
thans verdeling van de genoemde
schulden, stellende dat deze in een
gemeenschap vallen. Dé rechtbank
wijst de vordering af. De rechtbank
overweegt dat een gemeenschap als
bedoeld in art. 3:166 BW niet uit
schulden kan bestaan, nu dit artikel
spreekt over goederen, zijnde zaken
en vermogensrechten, en schulden
geen vermogensrechten zijn. Er bestaan
weliswaar schulden die voor
rekening van een gemeenschap komen,
maar verdeling daarvan kan
alleen worden gevorderd als daarnaast
verdeling van een gemeenschappelijk
goed wordt gevorderd
(vgl. art. 3:179 BW). De rechtbank
overweegt ten overvloede nog dat
door enkele samenwoning geen gemeenschap
ontstaat.
Alimentatie
Nr. 1296 (RN-kort)
Gerechtshof 's-Gravenhage
17 maart 2000
Nr. 817-H-99
Mrs. Hehemann, Van den Wildenberg,
Fockema Andreae-Hartsuiker
M., verzoeker, procureur mr. Clarenbeek
tegen S., verweerster, procureur
mr. Van Keulen
Kinderalimentatie
Wijziging kinderalimentatie. Partijen
zijn bij de echtscheiding overeengekomen
dat ƒ 850,- per maand kinderalimentatie
wordt betaald. Uit
het echtscheidingsconvenant blijkt
dat dit bedrag is gebaseerd op het re-
NEMESIS 2001 nr. 2