maart/april 2001 de moederschapsideologie van het ... - Nemesis

zij kan er ook voor kiezen in dienst te treden van de
thuiszorginstelling en dus als werknemer in de Caothuiszorg
te worden ingeschaald.
Het keuzemoment geldt zowel voor oude als nieuwe
gevallen; de kostenstijging zal door alle betrokken partijen
moeten worden opgevangen. Dat betekent, dat er
eerst overeenstemming met de betrokkenen moet zijn;
daarna kan de voorlichtingsfase beginnen.
Per 1 januari 2001 moet een alfahulp
daarom kiezen uit een duaal stelsel
De verdere discussie met de Kamer is in die zin vertroebeld,
omdat zij verpakt is in de discussie over het
gebrek aan werknemers in de zorg, het hoge ziekteverzuim
en de hoge werkdruk in die sector. 39 Uit Kamervragen,
beantwoord eind september 2000, blijkt, dat op
dat moment de positie van de alfahulp nog steeds niet
geheel duidelijk is. Met name de inschaling leidt tot
onduidelijkheden. Het is maar de vraag of alles per 1
januari 2001 daadwerkelijk en goed geregeld is. De
door de FNV opengestelde klaaglijn over het nieuwe
belastingplan krijgt, blijkens krantenberichten, veel
klachten van alfahulpen die er in inkomen op achteruit
zijn gegaan. Wij vrezen hier in de volgende kroniek op
terug te moeten komen.
Jurisprudentie over discriminatie
Ambtenaren in rijksdienst ontvangen een tegemoetkoming
in de ziektekosten naar evenredigheid van de omvang
van hun aanstelling, ongeacht de feitelijk betaalde
premie en de hoogte van het loon. Bij de invoering
van de Wet verbod van onderscheid naar arbeidsduur
in 1996, werd dit verbod zowel neergelegd in het Burgerlijk
Wetboek als in art. 125g, eerste lid Ambtenarenwet
(Aw). Volgens dit artikel mag geen onderscheid
gemaakt worden tussen ambtenaren op grond
39. Zie in die zin Kamerstukken II1999-2000, 26 814, nrs. 7 en 11.
40. Commissie gelijke behandeling 22 december 1997, oordeelnummer
97-142, AB 1998, 180.
41. CRvB 25 november 1999, USZ 2000, 10 m.nt. Wentholt en AB
I VAN RECHT OP ARBEID NAAR ARBEIDSPLICHT? D R 1 E S S E N , P E N N I N G S & V O E T S
64
van een verschil in arbeidsduur, tenzij een dergelijk
onderscheid objectief gerechtvaardigd is. De Commissie
gelijke behandeling oordeelde 40 dat de verstrekking
van een tegemoetkoming in de ziektekosten naar rato
van de omvang van de aanstelling strijdig is met art.
125g, eerste lid Aw. Omdat oordelen van de Commissie
niet bindend zijn, werd een proefproces aangespannen
bij de bestuursrechter. De Centrale Raad 41 stelt
zich echter op het standpunt dat een vergoeding van
ziektekosten aan ambtenaren in het kader van het Besluit
tegemoetkoming ziektekosten rijkspersoneel naar
rato van de arbeidsduur niet in strijd is met de Wet verbod
onderscheid naar arbeidsduur. Een verboden onderscheid
doet zich volgens de Raad alleen voor in geval
van benadeling en daarvan is in beginsel geen
sprake wanneer de omvang van een arbeidsvoorwaarde
afhankelijk is van de arbeidsduur. De uitspraak van
de Centrale Raad is onbevredigend omdat voorbij
wordt gegaan aan het feit dat de ziektekosten in absolute
zin gelijk zijn en daardoor zwaarder drukken op
het inkomen van een deeltijdwerker dan op het inkomen
van een voltijdwerker.
Met betrekking tot de Ww is de volgende uitspraak interessant.
Een thuiswerkster kreeg geen Ww-uitkering
omdat geen sprake zou zijn van een privaatrechtelijke
dienstbetrekking en de arbeidsverhouding evenmin
fictief als dienstbetrekking kan worden aangemerkt.
De thuiswerkster voldeed namelijk niet aan de eis dat
het inkomen per maand doorgaans minimaal veertig
procent van het minimumloon moet bedragen. De Centrale
Raad 42 bevestigde de afwijzing. Omdat een concrete
gezagsuitoefening ontbrak was geen sprake van
een dienstbetrekking en voor de inkomenseis werd,
zou die al indirect discriminerend zijn, een toereikende
objectieve rechtvaardigingsgrond aanwezig geacht, te
weten voorkoming van kruimelvoorzieningen. Een
onbevredigende uitspraak die bij een stringentere toetsing
van de vraag of sprake is van een arbeidsovereenkomst
en een objectieve rechtvaardigingsgrond rechtvaardiger
had kunnen uitvallen.
2000, 53 m.nt. RH.
42. CRvB 12 augustus 1999, RN 2000, 1153 m.nt. Driessen en AB
2000, 91 m.nt. HBr.
NEMESIS 2001 nr. 2