maart/april 2001 de moederschapsideologie van het ... - Nemesis

eel heeft misbruikt. Ook voor de daaruit
voortvloeiende schade van X is hij
aansprakelijk.
2.9 Naar algemeen bekend is, heeft
sexueel misbruik over het algemeen
ernstige psychische gevolgen voor degeen,
die misbruikt is. Dat klemt te
meer, als dat misbruik plaats heeft gevonden
over een periode van enkele jaren
en het een jeugdig slachtoffer betreft.
De rechtbank acht het mede in
verband hiermee aannemelijk, dat er in
dit geval niet alleen psychische, maar
ook psychosomatische gevolgen zijn
(geweest) voor X. Alles overziende zal
de rechtbank de hoogte van het smartengeld
ex aequo et bono bepalen op
ƒ 20.000,-. De gevorderde wettelijke
rente over dit bedrag, gerekend vanaf 1
januari 1997, komt eveneens voor toewijzing
in aanmerking.
2.10 X heeft ƒ 6.976,85 gevorderd wegens
buitengerechtelijke kosten. In
haar toelichting deelt zij mee, dat dit
betreft bestede tijd tot aan het antwoord
in conventie/eis in reconventie, te weten
ruim 13 uur.
O. heeft betwist, dat de raadsvrouw van
X dit aantal uren heeft besteed aan
werkzaamheden tot aan het opstellen
van de conclusie van antwoord in conventie/eis
in reconventie. X zal in verband
met een en ander een specificatie
van deze uren in het geding moeten
brengen.
2.11 De gevorderde verklaring voor
recht zal worden toegewezen met dien
verstande, dat O. gehouden is de schade
als gevolg van het sexueel misbruik
door hem aan X te vergoeden nader op
te maken bij staat en te vereffenen volgens
de wet, voorzover die schade niet
reeds in dit vonnis is toegewezen.
(...)
3. De beslissing
De rechtbank, recht doende
in reconventie
- bepaalt, dat X een specificatie van de
door haar gevorderde buitengerechtelijke
kosten in het geding brengt en verwijst
daartoe de zaak naar de rol van
twee weken na uitspraak van dit vonnis;
(...)
- houdt iedere verdere beslissing aan.
Eindvonnis 31 augustus 2000
(...)
2. De verdere beoordeling van het geschil
2.1 In conventie en in reconventie
De rechtbank volhardt bij hetgeen is
overwogen en beslist in haar tussen
RECHTSPRAAK
partijen gewezen tussenvonnissen van
25 maart 1999 en 23 maart 2000.
2.2 In reconventie
(...)
Uit de door X overgelegde producties
en de door haar gegeven toelichting
concludeert de rechtbank, dat de gevorderde
buitengerechtelijke kosten aan
de dubbele redelijkheidstoets van art.
6:96, lid 2 sub b BW voldoen. De rechtbank
zal derhalve het ter zake gevorderde
bedrag van ƒ 6.976,85 toewijzen.
De wettelijke rente hierover zal worden
toegewezen, vanaf de datum van de eis
in reconventie, te weten 16 april 1998.
2.3. Als de in het ongelijk gestelde partij
zal O. in de proceskosten worden
veroordeeld. Nu de vordering in reconventie
voortvloeit uit het verweer in
conventie zal de rechtbank de tot op heden
aan de zijde van X in de reconventiegevallen
proceskosten begroten op
de helft van hetgeen,waarop zij volgens
het normale liquidatietarief recht
zou hebben.
3. De beslissing
In conventie
1. wijst de vordering af;
2. veroordeelt O. in de proceskosten
(...)
In reconventie
3. veroordeelt O. om aan X ten titel van
smartengeld ƒ 20.000,- en wegens buitengerechtelijke
kosten ƒ 6.976,85,
derhalve in totaal ƒ 26.976,85 te betalen,
vermeerderd met de wettelijke rente
over ƒ 20.000,- vanaf 1 januari 1997
en over ƒ 6.976,85 vanaf 16 april 1998
tot aan de dag der voldoening,
4. verklaart voor recht dat O. jegens X
onrechtmatig heeft gehandeld en dat O.
gehouden is de schade aan X te vergoeden
nader op te maken bij staat en te
vereffenen volgens de wet, voorzover
die schade niet reeds in dit vonnis is
toegewezen;
5. veroordeelt O. in de proceskosten.
(...)
Nr. 1302(RN-kort)
Hoge Raad
8 september 2000
Nr. C99/250HR, RvdW2000, 181C
Mrs. Mijnssen, Heemskerk, Jansen,
van der Putt-Lauwers, de Savornin-
Lohmann
B, eiseres, advocaat mr. de Korte, tegen
B (de vader), verweerder in cassatie,
advocaat mr. Groen.
Seksueel misbruik; verjaring; overgangsrecht
NEMESIS 2001 nr. 2
Art. 310 lid 4 en 3:310 lid 1 BW
Uitleg van de overgangsbepaling van
de wet van 7 juli 1994 (in werking getreden
op 1 september 1994). Ter
verbetering van de bescherming van
minderjarige slachtoffers van zedendelicten
is in genoemde wet een
nieuwe regeling gegeven voor de
strafrechtelijke en civielrechtelijke
verjaring. Er is voor gekozen de civielrechtelijke
termijn niet eerder te
laten eindigen dan de (nieuwe) strafrechtelijke
verjaring. De overgangsregeling
(art. 3 van de wet) houdt in
dat de nieuwe verjaringstermijnen
ook gelden voor strafbare feiten gepleegd
voor de inwerkingtreding van
de wet. Aan de door de wetgever beoogde
overgangsregeling zou afbreuk
worden gedaan indien de (onherroepelijke)
berechting van een
eerder gepleegd strafbaar feit het gebruikmaken
van het nieuwe in art.
3:310 lid 4 BW neergelegde verjaringsregime
zou verhinderen. Een
eerdere strafrechtelijke afdoening
staat dan ook, anders dan het Hof
heeft geoordeeld, niet aan toepassing
van art. 3 in de weg. De onmiddellijke
werking van art. 3:310 lid 4 BW
houdt echter niet in dat een civiele
vordering tot schadevergoeding, die
is gebaseerd op strafbare feiten gepleegd
voor de inwerkingtreding van
die regeling en die volgens de op dat
tijdstip geldende regels reeds - civielrechtelijk
- was verjaard, zou
herleven. Dit betekent dat indien de
vordering volgens het tot dan toe geldende
recht reeds voor 1 september
1994 zou zijn verjaard, geen beroep
meer kan worden gedaan op art.
3:310 lid 4 BW.
In de onderhavige zaak heeft het Hof
geen ondubbelzinnig uitsluitsel gegeven
over de aanvang van de verjaringstermijn
en heeft, anders dan de
overgangsregeling bij het nieuwe
vierde lid van art. 3:310 BW vereist,
nagelaten vast te stellen of de onderhavige
vordering niet reeds op 1 september
1994 was verjaard. Het verwijzingshof
zal dit alsnog dienen té
doen, en zal bij die vaststelling in zijn
oordeel moeten betrekken hetgeen
omtrent het aanvangstijdstip van de
verjaring door de Hoge Raad in zijn
arrest van 23 oktober 1998, nr
16567, NJ 2000,15 is overwogen.