Utrechtse jaren - OngekendTalent

moeder zong hij de vreselijkste liedjes, operette ofzo, maar ik vond het op de
een of andere manier mooi en ik leunde met mijn oor tegen de muur om van de
zang te genieten. De buurvrouw had altijd medelijden met ons en zij begreep
niet hoe mijn ouders een groot gezin konden onderhouden met het lage salaris
van een beroepsmilitair. De moeder die zelf met weinig geld voor een stel
kinderen moest zorgen had een gouden hart en elke ochtend stal ze een fles melk
die ze netjes bij ons bij de voordeur neerzette. De zonen, groot van stuk en niet
al te snugger, waren dol op mijn moeder en zij deden allerlei klusjes voor het
kleine buurvrouwtje, terwijl ze van de ene ramp in de andere vielen. Er werd
met de politie geknokt, eentje verdronk onder mysterieuze omstandigheden en
een ander sneed regelmatig zijn polsen door. Nu, bijna vijftig jaar later, vertelt
mijn moeder nog steeds graag hoe aardig de buren waren, hoe de melkboer bijna
failliet ging aan het statiegeld en hoe lief de jongens voor haar zorgden. Wij
zaten samen in een lekgeslagen bootje en wij konden alleen het hoofd boven het
water houden door samen te werken en te leven en dat schiep een band tussen
ons die door buitenstaanders niet te begrijpen was en dat maakte ons
centrumbewoners bijzonder.
Pagina 10