Utrechtse jaren - OngekendTalent

uitbarsten zag ik een Duits souvenir aan de muur hangen. Ik wist niet veel van
de oorlog en de betekenis van vaderlandsliefde was mij nog vreemd, maar ik
herinnerde mij wel dat wij op school het eerste couplet van het Wilhelmus
hadden geleerd en toen ik dat liedje noemde ontplofte mijn opa bijna.
“Dat is toch geen lied.”, schreeuwde hij en hij gooide de klep van het orgel
dicht. “Dat ga ik echt niet spelen.”
Mijn oma, die altijd wat afwezig op de bank zat en nooit veel tegen me zei,
mompelde iets over beloofd is beloofd en met de pest in zijn lijf speelde mijn
opa de eerste twee regels van het Wilhelmus. Zijn gezag was aan het
afbrokkelen.
Ik weet nu nog steeds niet waarom mijn opa het Wilhelmus niet wilde spelen.
Was het de teleurstelling over het persoonlijke leed in de oorlogsjaren, was het
de afkeer van het nationalistische denken dat zoveel slachtoffers had gemaakt in
de twintigste eeuw of betekende het volkslied zoveel voor hem dat hij
Wilhelmus niet zomaar wilde spelen als een of ander lied? Zelf denk ik niet
graag in nationaliteiten of grenzen en de afkeer voor de Duitsers heb ik nooit
gedeeld. Schuld is altijd individueel, en ik kan alleen maar hopen dat mijn opa
dat gevoel met mij deelt als hij ergens in de geestenwereld om me heen dwaalt.
Hebben wij samen toch iets gemeen.
Pagina 62