Utrechtse jaren - OngekendTalent

Ik wierp tegen dat wij in een van de armste wijken van het land woonden en dat
je hier alleen veilig over straat kon als je keek alsof je elk moment je moeder
kon vermoorden, maar het arme mens was niet in de stemming voor een grapje
en ze leek maar niet te begrijpen dat juist haar oudste zoon nu voor zoveel
ellende zorgde.
“Dat ik jouw zus uit de stront moet halen of dat jij van school wordt getrapt,
daar kan ik mee leven. Maar je broer was altijd zo braaf, zo netjes en zo
zorgzaam.”
“Hij probeerde je wel op te blazen.”, merkte ik fijntjes op, maar mijn moeder
zag en hoorde mij al niet meer.
In de slaapkamer zag ik de restanten van de experimenteerdoos op de grond
liggen, speelgoed dat ik mijzelf nooit cadeau zou geven om niet aan bepaalde
verwachtingen te moeten voldoen, en, hoe gemeen ook, ik lachte stiekem om het
hele gebeuren dat ik graag op de eerste rij had willen meebeleven. Het leven is
een grote klucht en het wordt allemaal nog grappiger als de held de rol van het
slachtoffer speelt die je zelf altijd gedwongen moet spelen. Voor even was mijn
oudste broer voor mijn gevoel echt mijn broer. Iemand met wie ik mij kon
identificeren, iemand met wie ik lekker rotzooi kon trappen en ik vond het
jammer dat wij niet samen dit avontuur hadden beleefd. Had hij dat maar voor
vijf minuten ingezien.
Pagina 53