Utrechtse jaren - OngekendTalent

16.
Een paar minuten voordat de Utrechtse politieagent kranenburg wordt
doodgeschoten fiets ik onbezorgd langs het garagebedrijf aan de Croeselaan dat
later deze dag voor een kwartiertje wereldnieuws zal zijn. Het is donderdag en
zoals altijd ga ik naar de platenzaak om de nieuwste hitlijst op te halen. Op een
dak ligt verdekt een wout die verveeld zijn karabijn op mijn hoofd richt en
punten scoort door mij van mijn fiets te blazen. Intussen draait een auto de
garage binnen en is een gezin voor altijd in de rouw. De RAF terroristen Knut
Folkerts en Brigitte Mohnhaupt ruiken meteen onraad als twee rechercheurs
plots tevoorschijn komen en naïef op de vuurgevaarlijke Duitsers af lopen. De
politieagenten hebben geen schijn van kans. Kranenburg kruipt zwaargewond
naar een kroeg om de hoek en sterft in het bijzijn van de verbijsterde bezoekers,
terwijl op het Veemarktplein een wilde achtervolging plaats vindt. Als ik naar
huis fiets is het stil in Utrecht. Doodstil.
Wij maken het allemaal een keertje mee in het leven. Je loopt op een haar na een
stukje geschiedenis mis en je vindt het jammer dat je er niet bij bent geweest,
zonder goed na te denken over de emotionele consequenties die de gebeurtenis
heeft op de direct betrokkenen. Het overkwam mij in 1977. Stoer verhaalde ik
op school over de avonturen die zich een paar honderd meter van mijn huis had
afgespeeld. Hoe mijn ongebruikelijke beslissing om op de fiets naar het centrum
te gaan voorkwam dat ik midden in een schietpartij terecht kwam en van mij het
tweede dodelijke slachtoffer van de RAF in Nederland maakte. Ik vertelde over
de arrestatie van een emotionele Knut die bruut tegen een hek werd gedrukt, ik
beschreef een jonge vrouw die ik rennend richting het Centraal Station had
gezien, misschien Brigitte die haar trein wilde halen, en ik sprak mijn verbazing
uit over de rust die bij het café heerste, waar een paar minuten eerder een
politieagent was gestorven. Mijn schoolkameraden luisteren afwezig, bijna
gapend en gingen vervolgens verder met de waan van alledag, zoals dat ook
gebeurde op de Croeselaan kort na de fatale schietpartij. Nederland was nog niet
klaar voor politieke terreur.
Pagina 34