Utrechtse jaren - OngekendTalent

eetje tijd over had ook voor mijn favoriete voetbalclub. Ik ging er vanuit dat
God wel wist waar de prioriteiten lag.
Tot mijn zevende verjaardag was ik het meest gelovige jongetje van de stad. Ik
citeerde uit de Bijbel, collecteerde voor arm Afrika en maakte mijn eigen
strijdkreet die ik voor een dubbeltje verkocht aan de dronkenlappen uit de buurt.
Tante Ans was trots op me en als beloning voor mijn voorbeeldige gedrag mocht
ik altijd de poppen in de zandbak klaar zetten voor de volgende executie. Ik
begon meer en meer te beseffen dat mijn leven in dienst van de Heer moest
staan en ik zou nu ongetwijfeld als een discipel het woord verkondigen als mijn
moeder mij niet zonder enig mededogen had verteld dat ik niet meer naar de
bijeenkomsten van tante Ans mocht omdat ik plots te oud was. Ik was geschokt.
Huilend greep ik het been van mijn heldin vast, de engel, die zo lekker spannend
de pis mijn onderbroek in kon praten en ik schreeuwde dat ik niet naar beneden
wilde. Mijn moeder was echter onverbiddelijk, tante Ans keerde mij de rug toe
en God deed of zijn neus bloedde. Twee uur lang zat ik verdrietig achter in de
zaal, tussen een broertje en een zusje met uniform aan, terwijl er gepreekt en
gezongen werd zonder dat het eng werd. Ik was verbitterd, stopte met bidden en
weigerde nog langer naar de zondagschool te gaan. Ik was de eerste afvallige
binnen de familie en ik merk na mijn overlijden wel of onze Lieve Heer mijn
verzet sportief heeft opgevat. Mijn grafsteen heb ik in elk geval al klaar liggen:
“Stop maar met bidden; ik ben er geweest.”
Tante Ans zou begrijpen wat ik bedoel.
Pagina 60