Utrechtse jaren - OngekendTalent

18.
En op dag elf schiep God de bal.
Een deel van mijn jeugdjaren bracht ik door in het Utrechtse Oudwijk. Mijn
familie woonde in de Hofstraat, in een huisje dat veel te klein was voor de
baringsdrift van mijn moeder en een inwonende tante en het ruimtegebrek
overdag werd eenvoudig opgelost door de tweede zoon van het gezin, die door
zijn speelsheid te veel vierkante meter vroeg, zoveel mogelijk buiten te laten
spelen. Ik vond het niet erg om op straat rond te hangen met mijn vriendjes. Er
was toen een mild klimaat voor het trappen van rotzooi. Wij deden tikkertje,
trokken aan bellen en haren en speelden Monopoly bij Arie thuis. De meeste tijd
besteedden wij echter aan wat toch de grootste verslaving van
achterstandsjongeren was in de jaren zestig: voetballen.
De bal is een dom ding, zo blond als zusjes, en toch, als de bal aan mijn
linkervoet lag, dan gebeurde er iets magisch. Ik was echt een straatvoetballertje,
alles op techniek en gevoel, en geen vrouwenhart dat ooit zal ervaren wat het is
om een bal te strelen. Voetballen deed ik in de Renstraat, tegen het blinde
muurtje aan waar Willem van Hanegem ooit de basis legde voor zijn briljante
carrière. Ik was door mijn lengte en snelheid duidelijk een van de sterren op de
kleine ruimte, maar mijn afkeer voor clubjes en het gebrek aan geld voor de
contributie hielden mij het Nederlands elftal dat in 1974 en 1978 zo glorieus de
WK finale verloor. Ik had als linksbuiten niet tegen de paal geschoten in de
laatste minuut.
Bij het ouder worden gingen mijn vriendjes en ik naar de thuis- en
uitwedstrijden van de plaatselijke FC. Het waren de roemruchte jaren waarbij
wij als supporters regelmatig de wereldpers haalden met zingen, zuipen en
vechten en het enige wat ons achteraf te verwijten viel over deze blijkbaar
zwarte periode was dat wij onze dagelijkse bezigheden niet binnen de familie
hebben gehouden.
Tegenwoordig vraag ik mij af wat ik met mijn voetbaltalent had kunnen
bereiken als ik in het heden was opgegroeid en niet in de blanke en arme
maatschappij van de jaren zestig. Eerlijk gezegd vind ik het antwoord niet zo
interessant. Ik had die mooie voetbalmomenten op straat voor geen goud willen
Pagina 36