Utrechtse jaren - OngekendTalent

Ik keek naar beneden en ik zag de bruine helden die aan de punten bijna blank
waren. Het was het enige paar schoenen dat ik had en ik wilde er geen afscheid
van nemen. Ik kon toch moeilijk met lakschoenen het voetbalveld op stappen.
Na elk gescoord doelpunt zou ik alert moeten zijn op ongewenste intimiteiten.
Mijn broer liep onrustig heen en weer, keek op zijn horloge en mompelde dat
het te laat was om nieuwe kleding en schoenen te kopen. Ik deed mijn jas weer
uit, gaf het fototoestel terug en zei tegen mijn moeder dat het toch wel jammer
was dat wij straks geen foto’s hadden van het moment dat haar oudste zoon
goud haalde. Een uurtje later stapte ik mijn met broer de dansschool binnen.
Het dansinstituut bleek in een kelder aan de Oude Gracht te zijn. Er hingen
allemaal vreemde mensen rond met een nummer op de rug en ik voelde mij als
een goudvis in een haaienkooi. Meteen na binnenkomst werd ik lastig gevallen
door een jongedame die wilde weten met wie ik was gekomen. Ze bleek mijn
broer te kennen, noemde hem een lieve en intelligente jongen en toen ze mijn
schoenen zag giechelde ze spottend. Geïrriteerd verstopte ik mij in de massa.
Mijn broer had nauwelijks aandacht voor me, vergat mij iets te drinken aan te
bieden en deed vervelend toen hij besefte dat ik geen foto’s maakte. Het dansen
was nog niet begonnen, maar mijn broer wilde graag sfeerfoto’s, zoals hij het
noemde, en ik begaf mij onder het danspubliek voor het vastleggen van een
stukje geschiedenis. De danspartner van mijn broer bleek een kop groter te zijn
dan haar maatje en ik grinnikte gemeen. Tijdens het afdansen keek ik verbaasd
naar de bewegingen die werden gemaakt. Alles bleek ingestudeerd en
gearrangeerd te zijn. Spontaniteit leverde strafpunten op. Mijn broer kon veel
beter dansen dan zijn partner en telkens als hij door zijn knieën zakte bleef zij
als een paal rechtop staan, zodat mijn broer nog kleiner leek dan hij al was en
juist op dat moment klikte ik vrolijk op het knopje van het fototoestel. Na het
afdansen was de spanning te snijden en toen mijn broer eindelijk het gedroomde
goud in handen had ging ik met een ontevreden gevoel naar huis. Het was de
eerste en de laatste keer dat ik in een dansschool was. Dansen moet je niet leren,
dansen doe je gewoon. En de foto’s? Die hebben wij nooit te zien gekregen.
Pagina 43