Utrechtse jaren - OngekendTalent

Zo kwam ik erachter dat ik twee kleuren niet kon zien, een nuance van groen en
een nuance van blauw. Niet echt schokkend vond ik zelf, want ik kon het
verschil tussen blauw en groen echt wel zien, maar de schoolarts had blijkbaar
nooit een cursus communiceren gevolgd en zei volledig verkeerde dingen tegen
een kind. Hij bromde braaf op wat ik allemaal niet kon worden in mijn leven,
zoals politieagent of piloot, en toen ik vertelde dat ik postzegels verzamelde
begon hij satanisch te lachen.
“Hoe kun je nu postzegels verzamelen als je kleurenblind bent?”, wilde de witte
jurk weten. “Je kunt toch nooit zien of een postzegel geld waard is.”
Ik verdedigde mijzelf met de opmerking dat ik alleen postzegels verzamelde die
ik mooi vond en dat de waarde mij niets zei. De pestkop bleef echter jennen en
na de keuring werd ik lichamelijk gezond verklaard en was ik rijp voor de
psychiater. Thuis bekeek ik nog eenmaal mijn verzameling, borg het boek op in
de kast en gaf de postzegels later weg aan een jonger broertje dat dacht dat het
plakkertjes waren. Bij mijn oom ging ik niet meer op bezoek. Sindsdien
verzamel ik niets meer en ik denk tegenwoordig alleen nog in het rood en het
geel, want de kleuren van mijn jeugd kan ik gelukkig wel zien. Dat was de
schoolarts ontgaan.
Tante Truus werd 67 jaar.
Pagina 51