Utrechtse jaren - OngekendTalent

10.
Boven de schoorsteen in de huiskamer hangt een bijzondere foto uit 1965. Ik
herinner me nog goed het moment dat de foto werd genomen. De herfst was
bijna zonder kleur en de nachten duurden langer dan ik dromen kon. Ik mocht
die middag niet buiten spelen van mijn moeder en juist op het moment dat ik een
woedeaanval wilde simuleren werd er hard op het raam geklopt. Mijn ouders en
een tante, die blijkbaar niet toevallig met een fototoestel op visite was, begonnen
spontaan Sinterklaasliedjes te zingen en toen ik twee zwarte mannen met een
lichte drankgeur de woonkamer binnen zag stormen wist ik meteen hoe laat het
was. Ik werd verbannen naar Spanje. Niet veel mensen weten dat mijn
geboorteplaats de eerste stad in Nederland was die de verjaardag van de
goedheilige vierde. Mijn moeder was diepgelovig, maar de Kerstman kwam er
bij ons niet in. Vijf december was de dag van de cadeautjes, hoe arm wij ook
waren, en als mijn ouders geen geld hadden om Sinterklaas te financieren, dan
sprong het Leger des Heils bij door wat Bijbels in te ruilen voor speelgoed.
Lezen deden wij thuis toch niet.
Ik vond die Sint met zijn knechtjes maar niets. Ik was als kind een slechte eter
en overactief. Mijn moeder dreigde altijd met de zak van zwarte piet als ik mijn
bord niet leeg at en elk jaar in december vreesde ik afscheid te moeten nemen
van mijn geliefden en bekenden. Ik schrok dus van het ongewenste bezoek en ik
verstopte mij snel achter een stoel. Mijn moeder en mijn tante lachten hard en
riepen plagend dat zwarte Piet mij wel zou krijgen. Het knechtje speelde het spel
maar kort mee, hij had blijkbaar niet veel zin in het ontvoeren van kleine
onschuldige jongetjes, en toen ik eenmaal beloofd had om voortaan als een
monnik door het leven te gaan gooide hij grijnzend een handvol pepernoten door
de huiskamer. Ik rende hard achter het lekkers aan, terwijl mijn broertjes en
zusjes braaf poseerden voor de foto met Sint en Piet. Mijn moeder kreeg mij met
moeite voor de camera en juist op het moment dat mijn tante de foto nam stopte
ik een handvol pepernoten in mijn mond. Het was de laatste foto van alle
kinderen samen en ook al kwamen er later nog twee zusjes bij, vanaf die dag
begonnen de eerste scheurtjes in ons gezinnetje te verschijnen en het was mijn
oudste broer die als eerste van de kinderen de wijde wereld in trok en sindsdien
onzichtbaar was op de foto’s die later zijn genomen. Hij was toen pas twaalf
jaar.
Pagina 58