Utrechtse jaren - OngekendTalent

13.
Soms praat ik met Janneke. Niet hardop, want Janneke is dood. Op zomaar een
avond werd mijn nichtje ernstig ziek. Ze kreeg hoge koorts en de huisarts vond
het niet nodig om langs te komen. Haar vader tuurde de volgende ochtend bij
ons door het raam en mijn moeder vroeg zich hardop af wat die zuiplap kwam
doen. Eenmaal binnen vertelde mijn oom hard huilend dat zijn dochter die nacht
was overleden. Janneke werd zeven jaar.
Ik heb sinds die zwarte periode geen contact meer met de nabestaanden van het
kleine meisje dat regelmatig mijn speelkameraadje was bij onze opoe thuis. Een
paar jaar na haar overlijden heb ik samen met mijn moeder de laatste rustplaats
van Janneke bezocht en ik was echt geschokt toen ik zag hoe verwaarloosd het
graf erbij lag. Ik besloot ter plekke alles en iedereen te overleven; dan kon
niemand mij vergeten.
Broers en zussen en neven en nichten nemen op een bepaald moment afscheid
van elkaar en vormen vol optimisme een eigen gezin, dat gedoemd is uiteen te
vallen. Met Janneke zou ik nu ook geen contact meer hebben gehad, vermoed ik,
maar haar vroege heengaan heeft haar een speciaal plekje in mijn hart bezorgd.
Het zinloze lijden van mijn nichtje is een schrikbeeld dat ik steeds weer zie als
ik naar een kind kijk dat mij dierbaar is. Naar de huisarts toe voel ik nog steeds
woede en het onrecht dat deze man nooit verantwoordelijk is gesteld voor zijn
falen heb ik nooit kunnen verwerken. Schuld en boete blijven onlosmakelijk
met elkaar verbonden, maar alleen God spreekt recht.
Pagina 63