Utrechtse jaren - OngekendTalent

10.
Het was op een vrijdag dat mijn familie verdacht gedrag ging vertonen. De
gordijnen gingen te vroeg dicht, het licht bleef uit en het touwtje door de
brievenbus dat al jaren als een stropdas uitnodigend op onze voordeur hing werd
geruisloos naar binnen getrokken. In de huiskamer waren alle directe
familieleden aanwezig, van groot tot klein. Mijn moeder, die de organisator was
van de bijeenkomst, schonk zwijgend de koffie en limonade in, terwijl mijn
vader met een schrikbarend gebrek aan technisch inzicht aan de oude zwart-wit
TV knoeide. Ik zat met de andere kinderen op de grond, zoals altijd, want de
huiskamer was te klein voor een arbeidersgezin, dat qua omvang eerder in de
bekrompen jaren vijftig thuishoorde dan in het begin van de jaren zeventig, toen
de voorbehoedsmiddelen als feestartikelen bij de drogist te koop waren. Precies
om half negen sloeg mijn hart dertien. De TV ging aan, de kopjes en glazen
werden zachtjes op de salontafel gezet en mijn pesterige broertjes en zusjes
vielen stil. Ademloos hoorden en zagen wij hoe een beeldschone omroepster het
programma aankondigde dat wekenlang het gesprek binnen de familie was
geweest en dat van het drukste jongetje binnen het gezin binnenkort een ster zou
maken: een zoen van de juffrouw.
De laatste twee jaren van mijn lagere schoolperiode bracht ik door op de Juliana
van Stolberg school in Utrecht. Creativiteit en zelfontplooiing stonden hoog in
het vaandel geschreven van het Dalton onderwijs en dus zaten wij elke
maandagochtend in de gymnastiekzaal voor het actief en passief ondervinden
van de kunstzinnige genoegden die ik op latere leeftijd zo ben gaan waarderen.
Ik schreef zelf ook toneelstukken, samen met een klasgenoot, die verder nooit
een speelkameraadje voor me was, en juist op het moment dat wij als regisseur
en schrijver de kleuters uit de eerste klas als kabouters over het podium lieten
rennen kwam een TV ploeg van de VARA langs voor een rapportage over het
Dalton onderwijs. Ik was plots het aantrekkelijke middelpunt van een
documentaire en mijn portret had bijna boven het bed van menig seks
hormoontje gehangen als niet een zesjarig monstertje, dat een onbeduidend
rolletje in het toneelstuk had, heel egoïstisch alle aandacht naar zich toe trok
door tijdens de uitzending op TV heel kinderachtig poesje miauw te zingen:
mijn zusje.
Pagina 21