Utrechtse jaren - OngekendTalent

Ik stond neuriënd onder het stromende water tot ik plots de hendel van de
badkamerdeur naar beneden zag zakken. Als versteend keek ik naar het tafereel.
Iemand probeerde binnen te komen! Eerst zachtjes en voorzichtig, daarna met
veel kabaal en ongenoegen. Het was mijn tante. Ik stond als tienjarige adonis
naakt onder de douche bij een vereenzaamd vrouwtje dat nooit van de liefde had
mogen proeven en hoe verlokkelijk rollebollen met een vrouw met een bochel
voor een jongen met uitgehongerde hormonen ook kon zijn, ik voelde er niets
voor om mijn tante te voeren. Ik rende snel naar de deur en hield de hendel
stevig vast, terwijl mijn tante opdringerig vroeg of zij mij mocht helpen bij het
afdrogen. Een kwartiertje later stond ik droog achter de oren op straat en tijdens
het fietsen naar huis begreep ik voorgoed wat eenzaamheid was. Ik heb daarna
nooit meer een gulden gekregen van mijn tante en ik moest dit tekort aanvullen
met het verkopen van oud ijzer aan ongure opkopers. Door een kromme rug
raakte ik van het rechte pad.
Nu, vele jaren later, moet ik aan het kleine vrouwtje denken, dat uiteindelijk de
rust vond die ze zo lang had gezocht. Ik wandel in mijn eentje door de bossen bij
Appelscha en ik voel mij heerlijk vrij. Voor een paar uurtjes ben ik alleen op de
wereld en geen enkel gevoel van eenzaamheid overvalt mij. Dit soort uitstapjes
maak ik vaker, zeker in het voorjaar en in het najaar en ik schrijf er nooit over.
Het is een ervaring die ik eigenlijk met niemand wil delen, ook niet in woorden,
maar voor deze ene keer maak ik een uitzondering als herinnering aan een tante
die geen tante was en toch wel weer. Op mijn tiende ging mijn fantasie met mij
op de loop en ik heb er een hoge prijs voor betaald. Mijn tante zocht de
eenzaamheid op het kerkhof in de hoop dat een engel haar naar de liefde zou
leiden die ze zelf nooit had kunnen vinden en toen ze een jongen leerde kennen
die ze aardig vond werd het moedergevoel in haar aangewakkerd. Ik was te jong
om dat te begrijpen en ik voel mij na al die jaren een beetje schuldig over het
feit dat ik het vereenzaamde vrouwtje van verkeerde dingen verdacht. Achteraf
gezien was de man in mij aan het ontwaken en de verlangens die ik zag in mijn
tante zaten in mijzelf en ik was nog niet klaar voor zulke gevoelens. Is mijn
arme tante toch nog iets bespaard gebleven.
Pagina 41