Utrechtse jaren - OngekendTalent

4.
Bij ons thuis was het altijd oorlog. Mijn vader was in de jaren veertig de
opwinding van de slachtvelden net misgelopen en hij verwerkte dit verdriet
simpel door meteen na het tekenen van de wereldvrede dienst te nemen bij de
landmacht, in de veronderstelling dat de slechte verliezers zo verstandig zouden
zijn om ons land op een voor hem wat geschiktere moment opnieuw binnen te
vallen. De gedroomde aanval kwam echter niet en mijn vader verschoot
teleurgesteld zijn kruit in de warme schoot van mijn moeder die al snel drie
pseudo-Canadezen had rondlopen.
Mijn vader was trots op zijn uniform en op de wetenschap dat hij zijn vaderland
mocht verdedigen tegen niemand in het bijzonder en hij deed zijn uiterste best
om in conditie te blijven. Hij hield regelmatig in vol ornaat exercities in de
slaapkamer, compleet met een speelgoedgeweer op de schouder, met mijn
hoogzwangere moeder als strenge sergeant, die al snel het bange vermoeden
uitte dat haar man al tijdens de eerste de beste legeroefening de tragische
verschijnselen van Shellshock had opgelopen. Voor het slapen gaan vertelde
mijn vader ons graag spannende verhalen over zijn avonturen in de tweede
wereldoorlog. Hoe hij als veertienjarige in de winter met de soldaten richting de
Russische grens trok en in ruil voor een stuk brood als uitkijk op een Jeep stond,
wachtend op de Duitse bommenwerpers die dood en verderf brachten. Mijn
vader vertelde de verhalen met een glimlach, alsof hij intens genoot van zijn
herinneringen aan deze vreselijke tijd, maar wellicht genoot hij slechts van de
dromen die hij altijd met zich mee droeg en wilde hij deze beelden graag met
ons delen. Het feit dat ik zijn zoon ben geeft al een beetje aan waar de waarheid
gezocht moet worden.
Mijn vader was meestal alleen in het weekend thuis en mijn moeder vond dat
maar niets. Zij sliep niet graag eenzaam in, bang dat ze was voor alles wat
vreemd en onbekend klonk in de nacht en het gebeurde dan ook regelmatig dat
zij de kinderen wakker maakte om samen op een stoel in de keuken te luisteren
naar het gedonder in het zwart. Het duurde dan ook niet lang en mijn ouders
hadden constant ruzie om het feit dat mijn vader zo vaak afwezig was. De brave
soldaat nam toen een besluit dat alleen met het hart kon worden genomen. Hij
ruilde zijn uniform in voor een witte schort van de warme bakker en hij sprak
Pagina 46