Utrechtse jaren - OngekendTalent

3.
De hormonen van de man en de tijdsgeest bepalen het lot van de vrouw. Voor
mijn moeder was het niet anders. Zij groeide op in een nest van elf personen, de
jong overleden kinderen niet meegeteld, en het was voor mijn moeder niet meer
dan normaal om zelf ook een groot gezin te stichten. Zij was negentien toen ze
trouwde met een zes jaar oudere beroepsmilitair en tot haar vierendertigste lag
ze barend in bed, terwijl ze dromerig door het raam naar buiten keek, zoals een
van haar zonen later ook altijd deed als hij gevangen zat in een klaslokaal. Mijn
moeder kon niet goed overweg met de verplichtingen die bij het ouderschap
hoorden en bij het vorderen van de leeftijd vluchtte ze graag weg in haar eigen
werkelijkheid, ver van de zorgen die het leven nu eenmaal met zich meebracht.
Als kind vond ik het logisch dat mijn moeder altijd thuis was. Zij waste mijn
luiers, kookte mijn eten, maakte mijn wieg op en gaf mij met de mattenklopper
als ik dingen deed die jongens van mijn leeftijd leuk vonden om te doen. Ik was
dan ook verrast en wellicht geschokt toen ik ontdekte dat mijn moeder elke
week een uitstapje had. Mijn vader zei er niet veel over.
“Het is iets van de vrouwen.”, sprak hij met een zorgelijke blik in zijn ogen als
ik er naar vroeg en als man in wording voelde ik de spanning die in deze
woorden lag. Het was iets van de vrouwen en dat zou nu nog zo zijn geweest als
ik niet op een avond iets had gedaan wat bij elke fatsoenlijke zoon die van zijn
moeder hield tot een levenslang schaamtegevoel zou leiden: ik bespioneerde
mijn moeder.
Op zomaar en lenteavond mocht ik buiten voor de deur spelen. Mijn moeder
pakte haar fiets, gaf me een zoen en zei dat ik voor het donker binnen moest
zijn. Ik knikte braaf en staarde nieuwsgierig het vrouwtje na dat blijkbaar een
geheim had dat ze niet met mij wilde delen. Mijn vader lette nooit op mij en ik
besloot mijn moeder stiekem achterna te rennen. Echt ver lopen was het niet. Ik
kende de weg in de wijk en ik wist al snel waar mijn moeder naartoe ging. Het
clubgebouw van het Leger des Heils aan de Lange Nieuwstraat. Ik zag alleen
vrouwen bij de ingang staan en ik kende alle gezichten en namen. Het was tante
Jopie die mij kookles gaf op de maandagavond, het was tante Dickie die altijd
een plekje op de eerste rij voor mij vrij hield als er een film werd gedraaid en het
was tante Ans die mij elke zondagochtend een enkeltje Hel beloofde als ik niet
braaf voor haar ziel bad.
Pagina 44