Utrechtse jaren - OngekendTalent

7.
Ik zag ooit mijn oudste broer bij de bushalte staan. Hij zat netjes in het pak en
zijn haar stond stijf van het lak. Ik was zelf op oorlogspad om de eer van de
plaatselijke FC te verdedigen, een vlag zat als Schotse rok om mijn middel en
mijn lange haren werden bijeengehouden door een sjaal die strak om mijn hoofd
was gebonden. Ik ging aan de andere kant van het bushokje staan, mijn broer
knikte kort als begroeting en staarde zwijgend voor zich uit. Hiermee is onze
relatie helemaal verteld. In de bus ontmoette ik mijn vrienden, er werd
gezongen, er werd gelachen, er werd geschreeuwd en tussen al het plezier door
staarde ik af en toe mistroostig naar mijn broer die stilletjes voor in de bus zat.
Ik had op dat moment graag willen weten wat er in zijn hoofd om ging, hoe hij
over mij dacht en of hij zich voor mij schaamde, maar ik besefte plots dat onze
karakters teveel verschilden, dat hij somber en hoogbegaafd was en ik
onbezorgd en laagbeschaafd en dat wij beiden het slachtoffer waren van de
oneerlijke vooroordelen en verwachtingen van anderen. Op een dag kreeg ik
daar een mooi voorbeeld van.
Ik speelde na mijn schooluren buiten, maar ik moest mij altijd eerst thuis melden
en dat deed ik dan ook braaf die middag. Ik rende het huis in, riep dat ik met
etenstijd thuis zou zijn en wilde weer naar buiten stappen tot ik plots mijn
moeder in shock in de gang zag staan. De slaapkamer van mijn oudste broer
stond wijd open en ik zag een enorme zwarte brandvlek op het behang zitten.
Mijn moeder was helemaal van slag en ze mompelde iets over de oorlogsjaren
en hoe bang ze was geweest voor de bommen. Ik verzekerde haar dat de vrede al
tijden was getekend, maar ik drong niet echt tot haar door. Langzaam kreeg ik te
horen wat er was gebeurd. Mijn moeder zat koffie te drinken toen ze een zeer
harde klap hoorde. Ze vluchtte in paniek naar de gang en ze zag rook uit de
kamer van mijn oudste broer komen. Mijn broer had een experimenteerdoos
gekocht en zijn eerste experiment was meteen de laatste geweest. Mijn moeder
was door de schok uit haar slof geschoten en dat was haar eersteling duidelijk
niet gewend en gefrustreerd was hij voor de uitzondering weer eens van huis
weggelopen.
“Je had moeten zien hoe hij naar mij keek.”, jammerde mijn moeder overdreven.
“Het leek wel of hij mij iets wilde aan doen. Ik ben als de dood dat hij straks
weer thuis komt.”
Pagina 52