Utrechtse jaren - OngekendTalent

5.
Bij mijn opa kwam de kogel van rechts. Het was in de winter van 1944. De
Nederlandse regering in ballingschap riep op tot een staking bij de spoorwegen
en de Duitsers reageerden hun frustraties af door willekeurig op werkweigeraars
te schieten. Mijn opa, die als notoire dronkenlap iets te vaak te diep in het
glaasje keek, overleefde de aanslag van de moffen ternauwernood, maar de
verrassingsaanval van zijn grote liefde, mijn oma, was hem teveel en mijn opa
verdween krankzinnig verklaard met lood in de schoenen en in de kop naar het
gekkenhuis, waar hij dag en nacht huilde om het verlies van zijn gezin en zijn
vrijheid. Mijn opa overleed ergens in de jaren vijftig. Ik heb hem nooit ontmoet
en ik heb ook nooit een foto van hem gezien. Mijn oma heeft letterlijk alle
sporen uitgewist. Het enige wat ik over mijn opa weet is dat hij op jonge leeftijd
uit het oosten van het land vertrok om als semiambtenaar te gaan werken bij de
spoorwegen in Utrecht. Mijn vader sprak nooit over de wraak van zijn moeder
en ik vermoed dat hij als zoon liever in het verhaal van de kogel dan in het
verhaal van de kegel geloofde. Ik begrijp het wel; ik ben ook een zoon.
Pagina 48