Utrechtse jaren - OngekendTalent

Toen de vriendinnen van mijn moeder eindelijk binnen waren sloop ik als een
panter het gebouw in. Ik kwam in een lange gang met meteen links een lokaal
waar elke week naai- en borduurlessen werden gegeven aan de kinderen uit de
buurt. Deze ruimte was nu echter leeg en ik opende zachtjes de deur rechts naar
de grote zaal waar in het weekend de bijeenkomsten van het Leger des Heils
werden gehouden en waar ik ooit per ongeluk en achteraf met veel plezier de
kapitein een blauw oog had geslagen tijdens een judo les. Ik hoorde echter niet
het gerammel van tamboerijnen en het smekende gezang van de officieren. Ook
hier was mijn moeder dus niet. Boven mijn hoofd klonk echter het gekraak van
vloerplanken en ik liep met hart in de keel de smalle trap op, biddend dat mijn
moeder haar mattenklopper thuis had gelaten.
Boven aan de trap zag ik in een lokaal een bijna surrealistische scene. Mijn
moeder zat breiend aan een tafel met een kop koffie en een bijbel voor zich.
Haar vriendinnen zaten als zusjes om haar heen en ik zag hoe mijn moeder het
middelpunt was, hoe ze hard en vrolijk lachte om de grove grappen, hoe ze de
mannen in het algemeen bespotte en hoe ze gelukkig als een klein meisje haar
geheimen en zorgen deelde. Ik zag een vrouw die ik niet kende, een vrouw
zonder spanningen en tranen op haar gezicht, een vrouw die van het leven hield,
en deze onbekende vrouw was mijn moeder. Het was misschien het
schokkendste beeld dat ik in mijn eerste levensjaren zag en zelfs nu nog, bijna
veertig jaar later, kan ik de beelden van toen nog nauwelijks plaatsen als ik bij
mijn moeder op visite ben. Het lot camoufleert de ziel wel heel tergend bij
sommige mensen.
Pagina 45