Umcg - Wetenschapswinkel Geneeskunde en Volksgezondheid

vervangen door Meldkamers Ambulances (MKA’s). In de nieuwe wet ambulancevervoer krijgen
zorgverzekeraars een centrale rol. Het VWS gaat vergunningen afgeven met een zwaarwegend
advies van de zorgverzekeraars. Tevens wordt de ambulancezorg regionaal georganiseerd,
waarmee er meer helderheid kan ontstaan in de aansturing en verantwoordelijkheden. De rol
van vergunningverstrekker door de provincie wordt vervangen door de minister. De minister
bepaalt tevens de spreiding en beschikbaarheid en stelt het macro en regionaal budget vast.
Hierdoor wordt de afstand tussen het bepalen en betalen van de ambulancezorg kleiner.
EHTP-ritten in andere landen
Ondanks duidelijke verschillen in de organisatie van de spoedgezondheidszorg en de
financiering daarvan tussen Groot Brittannië en de Verenigde Staten zijn de ontwikkelingen
rondom de spoedzorg en de ambulancezorg opvallend soortgelijk (Snooks et al., 2004). De vraag
naar ambulancezorg neemt de laatste jaren in Groot Brittannië met 4% toe per jaar (Fisher,
O’Halloran, Littlejohns, Kennedy en Butson, 2000). In Australië namen de kosten van de
ambulancezorg over een periode van vijf jaar toe van 393 miljoen naar 523 miljoen dollar (Clark,
Purdie, FitzGerald, Bischoff en O’Rourke, 1999). Naast dat de vraag naar spoedzorg in het
algemeen is toegenomen, en nog steeds toeneemt, komt in verschillende onderzoeken naar
voren dat er ook meer op onterechte gronden een beroep op de ambulancezorg wordt gedaan.
Bij de London ambulance service had 40% van de ambulance oproepen afgehandeld kunnen
worden door een huisarts, GGD of sociale dienstverlening (Victor, Peacock en Chazot, 1999).
Van alle oproepen werd uiteindelijk 20% tot 30% van de patiënten niet vervoerd naar het
ziekenhuis door een ambulance (Department of Health Government Statistical Service, 1999). In
Taiwan wordt 32% van alle patiënten betrokken bij de ambulancezorg niet vervoerd (Chen,
Bullard en Liaw, 1996). De toename van een oneigenlijk beroep op de spoedzorg is daarmee een
internationaal probleem en beperkt zich niet tot ons land alleen.
Het is vrij opvallend dat internationaal gezien een groot percentage patiënten dat een
ambulance belt uiteindelijk niet vervoerd wordt. In de Verenigde Staten en in Groot-Brittannië
konden patiënten volgens het protocol namelijk alleen thuis achtergelaten worden wanneer de
patiënt zelf weigert vervoerd te worden (Snooks et al., 2004). Tot voor kort waren er maar
weinig ambulancediensten die een protocol hanteerden dat het ambulancepersoneel toestaat de
patiënt niet naar het ziekenhuis te vervoeren (Jaslow, Barbera, Johnson en Moore, 1998).
© Wetenschapswinkel Geneeskunde en Volksgezondheid UMCG, V. Verhage 2009 27