Vrij-on-zinnig

UVV belicht429 registratiedocumenten voor euthanasieen in 2007, 495). De artsen leven hierbij,nog steeds volgens de Commissie, dewettelijke voorwaarden strikt na.Daarbij bevestigen talrijke, vaak persoonlijkeverhalen ons dat wanneer deeuthanasieprocedure vlot en correctverloopt mensen op een heel serenewijze afscheid kunnen nemen van hunnaasten en het leven en hiervoor dankbaarzijn. Want ook daar gaat mr. Nys inzijn tirade volledig aan voorbij: deeigenlijke doelstelling van de wet van2002 is het garanderen van een waardiglevenseinde voor bepaalde categorieënvan patiënten die uitzichtloos lijden.Het alternatief is vaak mensonwaardig.In de praktijk gebeuren somszaken waarbij men zich ernstige vragenkan stellen. Is het bijvoorbeeldzoveel beter om patiënten van wateren voedsel af te snijden teneinde hunlevenseinde zich ‘natuurlijk’ te latenvoltrekken? Of nog, is de zaak vanmevrouw Van Esbeen niet indicatiefvoor een zekere vorm van wrede veronachtzamingvoor het lijden van eenlichaam dat gewoon ‘op’ is?Daarenboven komen bepaalde vormenvan uitzichtloos lijden, weze het omwillevan leeftijd, geestestoestand ofpathologie, niet eens in aanmerkingvoor euthanasie. Vanuit juridisch oogpuntís euthanasie geen persoonlijkrecht. Dat staat vast. Euthanasie ís ookgeen ‘normale’ medische praktijkgeworden, in tegenstelling tot wat mr.Nys beweert. De dood is geen banaalgegeven en zal het ook nooit zijn. Maarhet zelfbeschikkingsrecht van de mens,een kenmerk eigen aan zijn bestaan,moet onder alle omstandigheden gegarandeerdworden. En dat tot aan dedood, deze inbegrepen. Minder ismoreel onaanvaardbaar.De euthanasiewet heeft in dat opzichtvolgens ons dan ook allesbehalvegefaald. Uit de praktijk blijkt echter datde wet toe is aan verfijning. De veleschrijnende verhalen, al dan niet ondermediabelangstelling, rond de euthanasievraagbij minderjarigen, dementerenden,hoogbejaarden, de discussie rondde doorverwijzingsplicht voor artsen…,nopen tot maatschappelijke reflectie.Daarom vragen we dat de politici dedebatten rond euthanasie heropenen ende oefening verderzetten die ze in 2002gestart zijn. Bijdragen tot de humaniseringvan de laatste fase van ons levenen voorzien in een optimale levenseindezorgmet respect voor individuelekeuzes, vergt in een levensbeschouwelijkdivergent landschap de nodige politiekemoed, daar zijn we ons vanbewust. België mag echter de trein nietmissen om het zelfbeschikkingsrecht opdeze manier in zijn wetgevend kader teimplementeren en zo opnieuw eenvoortrekkersrol te gaan spelen op nationaalen internationaal niveau.Sonja Eggerickxvoorzitter Unie <strong>Vrij</strong>zinnige Verenigingen28 JULI-AUGUSTUS 2009