Vrij-on-zinnig

nige vereniging, namelijk de Ouder -vereniging voor Moraal! Som migebezoekers kwamen bewonderend aande infostand kijken, anderen liepenmet een grote boog om ons heen,sceptisch of weigerachtig tegenoveronze ideeën.Ik kwam een leerkracht godsdiensttegen die ooit aan onze studiedag rond‘Genocide & propaganda’ had deelgenomen.Deze hadden wij een tweetaljaren geleden georganiseerd voor leerkrachtenlevensbeschouwelijke vakken.Een interessante dag over hoe ‘goede’mensen in gemanipuleerde omstandighedenzich gedragen als ‘duivels’.Een helse maar desalniettemin eenleerrijke onderneming om nadien metscholen bezoeken te brengen aan hetFort van Breendonk of de Dossin -kazerne en leerlingen uit de derdegraad een film over de genocide inRwanda te tonen.Op die cultuurmarkt zag ik ook eenklein meisje rondhuppelen. Een jaargeleden had ik haar nog toegesprokenop een Lentefeest over groter wordenen ‘kleuterschoen’ opbergen, om aanzes jaar moraalonderwijs te kunnenbeginnen. Wie weet kom ik ze laternog eens een keertje tegen als ze gaattrouwen of met haar klas op bezoekkomt in het Centrum Morele Diens t -verlening?Er is nog veel werk aan de winkel om deman in de straat te bereiken. We mogenons niet blindstaren op onszelf maarmoeten vooruit kijken en beginnen daarwaar er lokale actieve vrijzinnige kernenactief zijn. Een uitdaging voor de vrijzinnigebeweging. Aan wezig zijn op jaarmarkten,opendeuren, debatavonden, inde openbare ruimte om de vrijzinnigheideen gezicht te verlenen tout courtlijkt me al een sterk begin.Waar te beginnen, hoe en met wie?Het is ook een zoeken voor moreel consulentenGemeenschapsvorming eneen vraag naar het beleid toe.‘Mijn leerkrachten’, zoals ik het de laatstetijd in de mond durf te nemen, zijnin de regio Waasland alvast een sterkaanknopingspunt voor onze werking.Wat kan de moreel consulent betekenenop een lokaal Lentefeest of Feest<strong>Vrij</strong>zinnige Jeugd? Een praktische hulp,een gezicht, het verzorgen van eenbezinningsmoment? Deze leerkrachten,die tijdens hun lessen zedenleer aandachtschenken aan de ontwikkelingvan hun leerlingen zetten zich nog voortal van andere zaken in. Wat kan je vanhen meer verwachten in hun taak alsleerkracht? Veel. Vorig jaar zijn we bijvoorbeeldmet een zeer klein groepjevan dertienjarige pubers uit het eerstemiddelbaar naar Oostende getrokken.Het mooie weer hadden we mee, hetgoede humeur en vooral het enthousiasmevan een leerkracht zedenleer diedeze gastjes mee op sleeptouw hadgetrokken. We gingen niet zomaar naarzee om zandkastelen te bouwen. Neen.Die jonge mensen, die al sinds geentijden meer kinderen waren, slechtsaan het balanceren op de grens vanhun puberteit, wilden nog eens eenkeertje samenkomen. Na zes jaarsamen opgegroeid te zijn, wegen enschoolkeuzen gescheiden, stonden zijte springen (letterlijk en figuurlijk)om elkaar nog eens een keertje tezien. Het werd een ontspannende uitstapmét zandkastelen en ijsjes, maarook met ontmoeting en leren over dewereld in een wetenschappelijk pretparkgenaamd Earth Explorer. Het waseen geslaagd moment. En het is misschienin die ‘kleine’ ontmoetingenwaar het geluk schuilt, een start omelkaar te ontmoeten, elkaar te erkennenvoor wie we zijn, inspanningente leveren om een gemeenschapvorm te geven… Binnen en buitenhet onderwijs. Vanuit en voorbij degrenzen van ons eigen levensbeschouwelijkgedachtegoed. En vooraldie kleine gelukkige ontmoetingenniet loslaten, maar verder bouwen.JULI-AUGUSTUS 2009 43