M-auto magazine | 25

+
-
Slotracen
Rallytechniek
Uniek model
Onrondheid velgen
Teveel veerdruk droparm
Techniek
Willen we een blik onder de kap werpen dan valt
dat nog niet mee. De twee schroefjes aan weerszijden
van het geleideschoentje houden de kap niet
vast, maar zijn voor de instelling van de rijhoogte.
Het voorste schroefje zit onder de droparm en
is lastig te bereiken, het achterste draai je zo los.
De kap weegt net geen 25 gram. In het chassis zit
de Pro Speed motor van SCX! Sloter maakt sinds
kort onderdeel uit van het concern waar ook SCX
onder valt, vandaar. De motor staat in angelwinder
positie, maar met een grote hoek ten opzichte van
de achteras. De lange motor moet tenslotte wel in
het smalle chassis passen. Door die grote hoek is
het ook mogelijk om een gewoon kroonwiel te gebruiken
in plaats van een afgeschuind kamwiel. De
motor zit trouwens netjes met een schroefje vast
in het chassis. Het achterwiel draait in messing
glijlagers, de vooras gewoon in plastic oogjes van
het chassis. Het schoentje is gemonteerd in een
droparm. Door deze arm is de wagen in staat om
grote oneffenheden in het terrein te kunnen nemen
zonder het contact met de litze te verliezen.
Het veertje wat deze arm omlaagdrukt is mijns
inziens vrij sterk. Het schoentje zit mooi strak in
het oogje en is aan de bovenzijde vastgeschroefd.
Aan de voorzijde van het chassis is een soort brug
geconstrueerd. Van onderuit steken hier twee
lange schroeven omhoog. De carrosserie rust op
deze schroeven. Met deze schroeven kan je dus de
hoogte van je kap afstellen, zodat de wielen mooi
vrij lopen in de wielkasten. Aan de bovenzijde van
het brugje steekt ook nog een korte schroef omlaag.
Hiermee kan je het inveren van de droparm
beperken. De hele techniek wijst op een wagen
die echt voor rallywerk is uitgedacht. Het hele
droparmverhaal met alle instellingen zie je vaak
terug bij fervente slotrally-rijders in Spanje. Daar
bestaan vele competities waar heel veel rijders, in
verschillende klasses, meedoen aan deze rallyevenementen.
De plastic velgen zijn niet mooi recht,
ze slingeren wat en hebben nog grote gietbramen.
Ze moeten dus nog even mooi rond gemaakt
worden. De banden zijn heel zacht en zullen best
wel grip hebben. Uiteraard zit er geen magneetje
in het chassis voor de kunstmatige downforce.
Een rallywagen, zeker deze tweewielaangedreven
Manta, hoort lekker uit te breken.
Pak ik nog even mijn eigen Manta ter hand dan
zien we dat we bij de Rothmans uitvoering toch
te maken hebben met een verbeterd chassis. Het
nieuwe chassis is veel stijver, de motor ligt lager in
het chassis en de droparm is verbeterd. De ‘oude’
droparm is te lang, waardoor het schoentje niet
vrij kan draaien, de nieuwe is wat korter en het
schoentje kan dus wel draaien. De ‘oude’ droparm
is trouwens gespleten door de grote schroef waarmee
de wagen in het doosje vastzit. Bij de nieuwe
zit het schroefgaatje in het chassis zelf. Bij licht
torderen van het ‘oude’ chassis plopt de motor uit
de achterste houder, bij de nieuwe gebeurt dit
niet. Al met al is het nieuwe chassis beter dan het
oude. Voor de techniek een 3 ½ .
Rijden
En dan de baan op. Gas geven en... wheely. En
niet zo zuinig ook. De eerste meters worden op de
achterwielen afgelegd. De droparm, in combinatie
met zijn sterke veer en de grip van de achterbanden
zorgen ervoor dat de neus ver omhoog gaat
tot de achterkant de grond raakt. Leuk voor op een
dragstrip, maar slecht voor de rondentijden op
een racetrack. Om toch even fatsoenlijk te kunnen
testen snel de aanslaghoogte van het schoentje
ingesteld en de droparm met een dun ijzerdraadje
vastgebonden en nu kunnen we wel fatsoenlijk
over de baan. Het eerste dat opvalt is het lekkere
rijden van de motor, niet te fel en toch behoorlijk
snel. En inderdaad, de banden hebben behoorlijk
grip. De wagen bracht acceptabele tijden op de
klokken, maar is niet gemaakt voor een racetrack.
Op een rallybaantje zonder losse ondergrond
geeft de wagen ook de wheelyproblemen. De
neus komt omhoog en dat rijdt niet fijn. Met wat
bloem of cacaopoeder als losse ondergrond hebben
de banden veel minder grip en komt de neus
niet iedere keer omhoog met gasgeven. Ik zie nog
maar één remedie om die neus omlaag te houden.
Ik plak wat lood op de voorzijde van het chassis.
Nu lijkt het tenminste een echte rallywagen
en geen dragracer. Prima oplossing. Rijgedrag: 2
zonder oplossing en 3 ½ met oplossing.
Conclusie
Sloter zet een Manta neer waar wel het nodige op
aan te merken valt. Het uiterlijk is niet sterk, de
techniek wel doordacht en ook de rijeigenschappen
zijn goed, zolang je aan dit laatste wel wat
doet. De Manta is duidelijk bedacht als rallywagen.
Met dit chassis heeft hij op een racetrack niets
te zoeken. Wil je dat wel, dan moet je het nodige
aanpassen of een heel ander chassis nemen. Ikzelf
vind het toch wel weer leuk dat men een model
heeft gekozen die andere fabrikanten niet maken
(met uitzondering dan van TeamSlot wat dit
model in het verleden als resinmodel op de markt
bracht). Vooral dit laatste feit geeft bij mij een iets
positievere doorslag en voor het geheel geef ik
toch een 3-.
Het is dus ook duidelijk dat de Rothmans Manta
een verbeterde versie is. Wil je toch een Manta in
fabrieks- of Bastoskleuren, dan zal je het mindere
chassis op de koop moeten toenemen. Misschien
dat Sloter ze nogmaals met het verbeterde chassis
uitbrengt.
Quick is na de overname van Sloter door SCX
gestopt met importeren van het merk Sloter. Het is
nu nog onbekend wie de nieuwe importeur wordt.
Dit exemplaar is meegekomen van de speelgoedbeurs
in Duitsland.
Namens het slotraceteam,
Rob van Altena
Opel Manta 400
Fabrikant
: Sloter
Snelheid
: n.v.t.
Tandwielverhouding : 10/27
Gewicht
: 79 gram
Kapgewicht
: 24,5 gram
Magneetkracht motor : n.v.t.
Adviesprijs
: onbekend
www.sloterminimodels.com
Specificaties
april/mei 2008
M-auto 39