Zilver Magazine - zomer 2020

INTERVIEW | TEKST TON OUWEHAND ... FOTOGRAFIE DUNCAN WIJTING
Pianist Paul Komen (1957) woonde in Brabant, Amsterdam en op
de Veluwe. Nu woont en werkt hij als conservatoriumdocent al
tientallen jaren in Groningen. Maar de eerste zestien jaar van zijn
leven bracht hij door in Hengelo (O). ‘Heel belangrijke jaren.
Als ik Twents hoor, veer ik nog steeds op.’
‘Beethoven
is volgend jaar nog
net zo relevant als nu.
Dan vieren we
gewoon zijn
251ste verjaardag.’
Paul Komen weet
wel welke twee boeken
hij mee zou nemen
als hij naar een onbewoond eiland moest:
de pianosonates van Beethoven. Beide
delen. Want Beethoven, daar is hij nog lang niet
klaar mee. In het jaar 2000 heeft hij alle 32 sonates
gespeeld. In het Beethoven Haus in Bonn. En ook in
het Concert gebouw Amsterdam en de Oosterpoort
in Groningen. Een gigantische klus. Want je hebt zes
concerten nodig om ze allemaal te spelen.
Dit jaar is het 250 jaar geleden dat Ludwig van Beethoven
werd geboren. 2020 zou daarom wereldwijd
een Beethovenjaar worden. En Paul Komen zou er
een grote rol in spelen. Maar het coronavirus haalde
rigoureus een streep door alle muzikale plannen. Komen
vindt het jammer, maar hij blijft er vrij nuchter
onder: ‘Beethoven is volgend jaar nog net zo relevant
als nu. Dan vieren we gewoon zijn 251ste verjaardag.’
‘Wat je schrijft moet
binnenkomen bij
een lezer. Dat kan
ontroering zijn, maar
ook een lach.’
Oele
Het gebeurde niet eens zo lang geleden dat hij over
de A35 reed en vlak voor de afslag Hengelo Zuid
toevallig naar rechts keek. Hij was er wel vaker langs
gereden en dat gaf verder nooit complicaties. Maar
hij had kennelijk nooit eerder op dat moment naar
rechts gekeken. Hij zag na al die jaren de watermolen
van Oele weer. Hij raakte even helemaal van slag,
gedesoriënteerd. Daar was hij als kind heel vaak geweest.
Zijn vriendje van de Don Boscoschool woonde
in de boerderij naast de watermolen. In zo’n los hoes,
waar de koeien meekeken als je in de keuken zat. Hij
zag het nog zo voor zich hoe ze met z’n tweeën over
de brug over het Twentekanaal fietsten, dat ze over
de schelpenpaadjes in de vrije natuur terechtkwamen
en dat dan daar die watermolen opdoemde. En
nu? Daar stond zijn jeugdherinnering vrijwel tegen
de snelweg aan. Van de natuur was niets meer terug
te zien. Die had plaatsgemaakt voor asfalt.
zilver magazine
65