Zilver Magazine - zomer 2020

REDACTIE@ZILVERMEDIA.NL
Nooit meer oorlog
Uiteindelijk, na jaren van zwijgen, deelde Jan ten Tusscher zijn boeiende verhaal over zijn
oorlogsjaren met zijn zoon Geert die de bijzondere ervaringen van zijn vader uiteindelijk op
band vastlegde. Een verhaal over angst, moed en het maken van keuzes die hem zelfs het leven
hadden kunnen kosten. Het verhaal nam mij mee naar mijn eigen oorlogsherinneringen
als kind in Zutphen. Ik ben van 1939. Onze straat ging in puin. Ik zag vrouwen kaalgeschoren
worden en met pek besmeurd. Paarden en wagen van mijn vader, die hij niet kon missen
voor zijn transportwerk, werden in beslag genomen. Een beklemmende wereld waar ik met
mijn kinderogen naar keek.
Wederopbouw en ‘nooit meer oorlog’ zou de nieuwe toekomst zijn. Het verhaal van Jan ten
Tusscher bleef mij, nu 81, achtervolgen. Moed, angst, keuzes! Hoe is het gegaan na 1945?
Hoeveel oorlog en strijd is er niet gevoerd in alle delen van de wereld? Zelfs de strijd tegen
de honger weten we niet overal te winnen. ‘Nooit meer oorlog!’ Het heftige verhaal van Jan
ten Tusscher in Zilver heeft mij geïnspireerd en mag niet vergeten worden.
Dankbaar
Reind Schuppers, Almelo
Beste redactie,
Wat een geweldig verrassend pakket kreeg ik toegestuurd door jullie op de dag dat
ik 65 werd. Ik was erg emotioneel en zeer verrast, dat zoveel mensen me al die mooie
kaarten en berichten hebben gestuurd. Ik zal altijd dankbaar hierover blijven en hoop
dat ik later dit jaar FC Twente kan bezoeken.
Willen jullie naar iedereen die mij een e-mail of unieke kaart heeft gestuurd mijn hartelijke
groeten sturen met een speciale groet aan Eddy Achterberg en Martin Koopman.
Nogmaals bedankt en ik hoop jullie snel te spreken.
Heel veel groeten.
Jan Sorensen /
NB Via de website van Zilver Magazine, de Twentsche Courant Tubantia en enkele speciale
FC Twente-sites werden fans en bekenden van Sørensen opgeroepen om hem een kaart of e-mail te
sturen tgv zijn 65-ste verjaardag, ook al omdat hij herstellende is van enkele zware operaties.
Beste lezer
Jan Sørensen is
blij verrast en
ontroerd dat
zoveel mensen
hem mooie
kaarten en
berichten hebben
gestuurd.
We zijn benieuwd naar wat corona jou gebracht
heeft in positieve of negatieve zin. Heeft het je
leven veranderd? Heb je creatieve manieren
gevonden om met anderen om te gaan? Of ben
je mooie initiatieven tegen gekomen? Heb je een
bijzonder voorval of een speciale ervaring meegemaakt?
Graag nodigen we je uit die met ons
te delen. Schrijf het ons, per post of via de mail,
dan publiceren we dat graag in het herfstnummer
van Zilver Magazine.
Redactie Zilver Magazine, Postbus 59, 7570 AB
Oldenzaal, of: redactie@zilvermedia.nl
Geduld hebben
met mijn moeder
van 97?
In maart heb ik mijn werk opgezegd
om particulier aan de slag te gaan
om een “maatje” te zijn voor mensen.
Via ”Betaal je Maatje” in Hengelo (O)
had ik ook een maatje gevonden voor
mijn moeder en ze is hier erg blij mee.
Het ontlast mij, want iedere dag naar
je moeder gaan is toch wel zwaar.
Na een heerlijke fietstour kregen we
te horen dat alle verzorgingshuizen
op slot gingen. Mijn moedertje van
bijna 97 kan niet meer voor zichzelf
zorgen, maar wil wel leven. Daarom
ging ik iedere week met haar fietsen
(duofiets), een paar keer per week
wandelen en had ik een wandelmaatje
voor haar. Nu ga ik iedere dag even
naar haar toe, breng wat fruit, 2x per
week bloemen en zwaai ik even voor
het raam. Met moederdag heb ik grote
papieren harten op haar raam geplakt,
wat moet je dan? En maar uitleggen
dat het nog niet mag en kan, lekker
erop uit. “Maar ik ben toch gezond?”
Ja mam, jij wel, maar de zuster misschien
niet. Ik heb nog gevraagd of ik
dan met mijn moeder mocht fietsen,
lekker in frisse lucht, op de fiets naar
Lonneker of Losser, maar nee, het
mag niet. M’n moeder heeft het hele
voorjaar gemist, de zon die zo mooi
door het zachte groen schijnt, de
mooie magnolia’s……….
Het voelt allemaal zo krom, ik zou zo
graag weer bij m’n moeder komen en
leuke dingen met haar doen, maar het
mag niet. We moeten geduld hebben,
zegt de overheid. Als je 97 bent?
Geduld? Ik grijp van alles aan om het
naar buiten te brengen dat het onmenselijk
is om oude mensen die nog
een relatief korte tijd te leven hebben
achter slot en grendel te zetten, maar
niks helpt. Het liefst zou m’n moeder
weglopen.
“Het raam kan misschien net ver genoeg
open”, zegt ze ondeugend.
Ja mam, je mag er wel uit, maar dan
mag je niet meer terug.
“Oh ja”, zegt ze dan.
Hopelijk wordt het snel weer “gewoon”
en kan ik ook weer met mijn
andere cliënt gaan fietsen. Die meneer
houdt er ook zo van en zijn kinderen
wonen ver weg en kunnen niet vaak
komen.
Agnes Ramaker, Enschede
zilver magazine
87