Zilver Magazine - zomer 2020

ZILVER MAGAZINE | COLUMN
Tijdglijdenverlijeren
Alexa Gratama, moeder van drie studerende
kinderen en getrouwd met een ondernemende
zeiler, is na tien jaar Delden verhuisd naar hartje
Amsterdam. Gelukkig is er nog een hutje in het
bos bij Bornerbroek om het Twentse hart op
te kunnen halen. Alexa werkt als raadsheer en
arbiter door het hele land. Daarnaast schildert
zij portretten met verf en woorden.
DDE WENS DICHTER BIJ onze dochter en zonen te wonen bracht
ons in februari naar de hoofdstad. Toen de premier half maart
zijn historische toespraak hield, waren we net verhuisd, nog
helemaal niet op orde en zat ik alleen in het huis aan de gracht.
Vanaf nu was alles anders. Ruttes ernstige woorden klonken hol
in kamers zonder gordijnen. De volgende morgen bleek mijn
maag ondersteboven tussen mijn ribben te hangen, hij slingerde
als een cardanisch kooktoestel op ruwe zee. Ik was misselijk,
kotsmisselijk. Naar de horizon kijken helpt, dus ik begon die
ochtend in het venster op de eerste verdieping en staarde naar
buiten. De Leidsestraat was met stomheid geslagen. Elke vijf
minuten klonk het bellen van een lege tram als de lugubere echo
uit een verloren tijd. Er heerste stilte in het oog van de storm en
het was angst die mijn maag overhoop had gehaald. We zaten
met ons vijven op vijf verschillende adressen in binnen- en
buitenland, twee met ernstige longproblemen. Ik ben een goede
moeder en echtgenote, maar geen goede kapitein. Hoe kreeg ik
iedereen in een veilige haven?
Inmiddels zijn we tweeëneenhalve maand verder. Er zullen
mensen zijn die alle dagen hebben geteld. Er zijn er die de uren
tellen totdat alles weer opengaat, de kroeg, de balie van EasyJet,
de dichtgeslibde delen van ons brein. Zelf ben ik geen dagen- of
urenteller, ik ben weggewaaid in de tijd, verlost van het gewicht
ervan, ik zweef net boven de grond en mijn neus wijst naar het
noorden, waar het leeg is en helder. Ik heb de kracht ervaren
van rustig doorademen. Alle zeilen naar beneden, een klein
driehoekje laten staan om op de plaats te blijven en gewoon
maar wachten.
Ik zou hier graag nog even blijven, ik ben nog niet uitgedacht en
nog niet uitveranderd. Veel kostbare tijd heb ik uit mijn handen
laten glippen, niet geschilderd, niet gelezen, niet opgeruimd,
maar vaak ook hing een hand over de reling en genoot ik van
water langs vingers voelen spoelen, alleen dat.
Ik zweef net boven
de grond en mijn neus
wijst naar het noorden,
waar het leeg is en helder
Nu is het eind mei en de wereld komt langzaam weer in
beweging. Dat is goed, vanzelfsprekend is dat goed. Er zijn te
veel mensen voor wie langdurige stilstand fatale gevolgen heeft
en er zijn dingen van normaal waarnaar ook ik verlang. En toch.
Ik zal de sensaties van de stilte bewust in mijn brein moeten
opslaan om er op afroep naar terug te kunnen keren. Het zilte,
het schone, het deinende.
Alexa Gratama
zilver magazine
71