76 zilver magazine
gebiedt de Heer zijn zegen, zo was ikopgevoed. Op dat moment heb ik gedacht:Wacht maar, ik ben ook de moeite waard.Vanaf dat moment heb ik onbewust altijdhet idee gehad dat ik me moest bewijzen.Toen dat eenmaal duidelijk was, kon ik depaniek en de belemmerende overtuigingdie erbij hoorde loslaten’.‘Ik wilde mensen latenzien dat ze wat waardzijn, en in hun eigenkracht zetten’Enthousiast deelde ze haar nieuwe inzichten,ook in een lezing voor de TwentseNeurologen Vereniging. Ze vonden nietmeteen weerklank. ‘Tweederde van demensen heeft hier weerstand tegen. Maarals mensen de moed hebben om terug tegaan naar dat bepalende moment en dieherinnering met een andere emotionele ladingop te bergen, brengt dat een enormeopluchting. En kunnen klachten verminderen,ook fysieke. Waar ik mijn hele levennaar op zoek was, doe ik nu’.on hold moesten zetten door de oorlog.Mijn vader wilde het onderwijs in maarbegon na de oorlog een schildersbedrijf.Lerares leek hem een mooie baan vooreen vrouw’. Omdat ze op het gymnasiumverkikkerd was op de Franse leraar, wildeze Frans studeren. ‘Maar net zoals op mijdruk werd gelegd, gebeurde dat ook bijmijn vriendinnen. Die kwamen bij mij uithuilendat ze Medicijnen moesten studeren’,lacht ze. Cobie wist niet wat die studieinhield, maar toen ze zich er in verdiepte,veranderde ze haar toekomstplannen. ‘Datkwam thuis wel onverwacht. Een dokterstond bij ons thuis op drie voetstukken enmijn ouders waren bezorgd of het niet tezwaar zou zijn. Maar toen ik het echt bleekte willen, hebben ze me altijd gesteund’.Zelf denkt Cobie nu dat de gezinsomstandighedenhaar keuze hebben beïnvloed.‘Mijn moeder had hartfalen, een van mijnvan 80, 90 uur en de verplichting om tetekenen dat ze geen kinderen zou krijgen,maakte dat ze niet langer assistentinterne geneeskunde wilde zijn. Ze gingaan de slag in een van de eerste pijnpoli’svan Nederland, in Zeist. Daar raakte zegefascineerd door de werking van het zenuwstelsel,en daarmee in de specialisatieneurologie. Vanuit ziekenhuis Zonnestraalin Hilversum kwam ze op het AMC in Amsterdamterecht en in 1994 als neuroloogin ZGT.Gedrevenheid‘Ik vond mijn werk geweldig. Ik wildemensen laten zien dat ze wat waard zijn,en in hun eigen kracht zetten ook al maaktde ziekte ze zwak. Collega’s vonden mewel eens te lief, en niet zo efficiënt, omdatik elke dag wel een half uur uitliep. Maaralleen een pil voorschrijven, voldeed voormij niet. Gelukkig was er in de maatschapVeelzijdige behandelingCobie brengt PMA onder andere in praktijkin de Tinnitus Academie in Enschede. Hierworden goede resultaten geboekt bij mensendie last hebben van Tinnitus (oorsuizenin de volksmond) door een combinatievan cognitieve therapie, PMA, CRAF-TA-therapie, familie-opstellingen en eventueeleen psycholoog. ‘Een heel veelzijdigebehandeling op maat die individueel enin groepjes wordt gegeven. En er gebeurenwonderen’, vertelt ze enthousiast.Bij haar pensionering was ze aanvankelijk,na 41 jaar in de zorg, ziektemoe. ‘Ikmiste niks, hoe mooi mijn werk ook was.Maar toen Nicole Bekhuis mij benaderdevoor de Tinnitus Academie vond ik datmeteen interessant’. Verder geeft Cobie1-daagse trainingen PMA voor docentenen webinars. ‘Het mooie is dat, als mensendurven sleutelen aan zichzelf, je bij 95procent aanmerkelijke verbetering ziet. Enin het onderwijs kan de vraagtechniek hetschoolverzuim en ziekteverzuim bij lerarenterugdringen’.MedicijnenEn dan te bedenken dat Cobie eigenlijkhet onderwijs in zou gaan. ‘Ik ben van degeneratie waarvan de ouders hun dromenzusjes was gehandicapt. In een strenggelovigmilieu worden daar geen vragen bijgesteld, het zal wel de bedoeling van Godzijn. Maar ik was nieuwsgierig: Waar komtziekte vandaan?’UitdagingenZe ging vol voor haar studie en was ophaar 24e al arts. Als jonge vrouw leerdeze in de opleiding voor zichzelf opkomen.‘Stond je met een groepje klaar om metde arts mee te lopen, koos hij altijd eenjongen. Na een tijdje ging ik er eerder heenen al volledig steriel klaar staan, kon dearts niet meer om mij heen’. De werkwekenveel respect voor elkaar. Als collega’szeiden dat het wel wat minder mocht, wasdat uit bezorgdheid’.Dat ze op haar 67e nog volop in de weeris, vindt ze heel normaal. ‘Ik heb nog volopenergie en wil graag iets doen voor de wereld.De laatste jaren als neuroloog warenzwaar, steeds maar weer op komen draven.Nu geniet ik volop van de mooie dingenvan het leven en help ik toch mensen metPMA vooruit, dat voelt goed’.Meer info: www.pmaminded.nl enwww.tinnitusacademie.nlzilver magazine77