Prof. Dr. Osman Öztürk'ün - İslami Edebiyat

Şiir
Ahmet Efe
RASULULLAH’A
32 / OCAK-ŞUBAT-MART 2011
Ben senin gülşeninde bülbül-ü zârım efendim,
Senin gönül ikliminde gül-i zârın efendim,
Tâ elest meclisinde kapıldım ruzgârına,
Bir ebedi nağmedir ruz-i gârım efendim.
Can yurduna devadır bir defa tebessümün,
Canım hasta firakınla, yârim efendim
Kapında boynu bükük bir lâle gibi hâlim,
Medet kıl kovma beni, ey hünkârım efendim
Senden özge ne eş var, ne dost var, ne arkadaş
Yanmış, yıkılmış yurdum, terk-i diyârım efendim
Şu günahkâr halimi nasıl arzetsem acep,
Kurudum, kadîd oldum, sonbaharım efendim.
Sünnetini unutmuş ümmetini gördükçe,
Yüreğim paramparça, bimârım efendim
Yavrusunu yitirmiş bir ceylanım dağında,
Bulanık seller gibi bîkarârım efendim.
Hüsnünü insanlara vasf edemedim gitti,
Bu yüzden kebab oldum, dahi nârım efendim,
Şu muzdarip ruhumu kafesinden kurtarıp,
Beni de gül bahçene al, dildârım efendim
Ey nur-u mükevvenât, aşkından gayrısı yok,
Fâni âlem içre, bâki-kârım efendim.
Özümde ben Yunus’un sevdası gizli durur,
Evet sensin, sâde sen bütün vârım efendim.