Prof. Dr. Osman Öztürk'ün - İslami Edebiyat

kelime-i tevhid yaparken bu duyguyu yaşarler.
Çünkü kûllî varlık tasarrufuyla bütün âlemi kuşatmıştır.
Kalıbımız (vücudumuz, cesedimiz)
tavafta kalbe tabîdir. Mü’min kulun kalbi de
Allah’ın evidir. Tavafta kul kalbine teveccüh
eder. Kalbimiz de Cenab-ı Allah’a rücu eder.
Cenab-ı Hakkın varlığı yönlerle kayıtlı değildir.
Biz yönleri düşünmüyoruz. Cenab-ı Hakk için
doğuda, batıda, kuzeyde, güneyde diyemeyiz.
Cenab-ı Hakk için şurdadır- buradadır denilemez.
O her yerdedir. (O âlemi kuşatmıştır) Allahû
Teâlâ’ya yön ittihaz edilemez. Ve Rabbim demiştir
ki:
“Ben hiçbir yere sığmadım mü’min kulumun
kalbi beni ihata etti.” Onun için şu yönde
bu yönde diyemeyiz. Cenab-ı Allah mü’min kulunun
kalbindedir denilir.
Dolayısıyla mü’min kulun kalbi Cenab-ı
Hakkın evidir. Onun için bir kalbi kırmak yok,
onun için Kâbe’de cidalleşme yok. Mü’min,
onun için Kâbe’den daha değerlidir.
Eğer bir kulun kalbini yıktınsa felaket olarak
o sana yeter.
Kâbe kul yapısı, ama kalp Allah yapısıdır.
Hiçbir şekilde kulun gönlü yıkılmaz, kalbi kırılmaz,
cidalleşilmez, sabredilir… Hacc’dan asıl
maksat, kalbin, Beytin Rabbini ziyaretidir. Kalıbın
ziyareti de ona tabidir.
TEVHİD’İN İLÂNI
Hacc’da tevhid dinini kutlarız.
Bayram kutlamaları, yaş günü, evlilik (düğün)
kutlamaları. Bunlar mutlu günlerdir. Herkes
bir araya gelir, cemiyetle (topluluk) kutlanılır,
mutluluk ve hareketlilik içinde yaşanılır.
Kâbe ise dünyanın merkezi Allah’ın evidir.
Cenab-ı Rabbûl Âlemin bizi oraya davet etti. Biz
de bu davete icabetin mutluluğuyla huşu içinde
aşkla tavaf yaparız, namaz kılarız, say yaparız ve
deriz ki: Lebbeyk Allahümme Lebbeyk…; Buyur
Allah’ım Buyur… Cenab-ı Allah’la diyalogun
coşkusuyla kelime-i tevhid’in bayramını yapıyoruz.
Bu dinin temelinde tevhid vardır. Hacc’da
tevhide inanan insanlar bedeni olarak İslâmiyet’in
bir farizasını yerine getirirken aynı zaman
da kelime-i tevhidin ilânını da yaşıyorlar.
Bunu kalabalık bir topluluk adeta kutluyor,
sevinçle yâd ediyor. Kelime-i tevhidi, din ilânı
tavafta, say da biçimsel olarak yaşantıya sokuyorlar.
***
DEVE SÜTÜ:
İhram namazı kılmak ve Umreyi niyetlenmek
için gurubumuzla Hudeybiye Mescidine
doğru yola çıktığımızda daha mikat mahalline
varmadan 15 dakika kala rehberimiz bizi bir deve
çiftliğine götürdü.
Yol üzerinde mescide kadar birkaç kilometrede
bir başka deve çiftlikleri de vardı.
Uğradığımız çiftlikte bize mahzun mahzun
ve hoşgeldiniz der gibi bakan küçüklü- büyüklü
develerin (15-20 kadar) önce fotoğraflarını çektik
sonra da deve bakıcısının o anda sağdığı ve
getirip bize ikram ettiği sütü içtik. Lezzetli güzeldi,
içimi hoştu ama biraz tuzlucaydı.
UMRE SEVİNCİ:
İlk gittiğimiz yıllarda Kâbe kapısının karşısında
içine basamakla inilen zemzem kuyuları
vardı. Zemzem içmek için beyler bir taraftaki,
hanımlar diğer taraftaki kuyulara inerek zemzem
içilirdi. 6-7 sene kadar oldu kuyular kaldırıldı.
Şimdilerde onun yerine eski kuyuların karşısına
(yeşil ışığa yakın) sıra sıra musluklar konarak
abdest alma ve zemzem içme yeri düzenlenmiş.
Tavafımızı yapmış, iki rekât tavaf namazı
kılmış ve zemzem içmek için zemzem kuyusuna
inmiştik. (Zaman zaman Hacc ve Umre’ye gidip
geldiğimiz için hacıların yüzlerinden simalarından
ve kıyafetlerinden hangi ülkeden olduklarını
çıkartabiliyorum.)
Tam karşımızda birkaç Tunuslu Hanım
yandan zincirlerle, çengellere tutturulmuş zemzem
taslarıyla zemzemi hem içiyor hem de üstlerine,
başlarına döküp saçarak neşeyle “Nebi Muhammed
Medine’de” ilâhisini (Resul Efendimizi
öven ilâhiyi) söylüyorlardı. O kadar sevinç do-
42 / OCAK-ŞUBAT-MART 2011