lığ - Türk Tabipleri Birliği

52
50. YILINDA HALK SAĞLIĞINA KÖPRÜ: TÜRK TABİPLERİ BİRLİĞİ •
2 yıl önce profesörlüğe yükseltilmiş, yapımına çok emek verdiğim Nörolojik
Bilimler binası içinde, o dönem için Avrupa’nın en iyilerinden biri olan
“Nöroradyoloji” laboratuarını kurmuştum. Bir sürü bilimsel projeye başlamıştım.
Yüz’ün üzerinde öğretim üyesi iki satırlık bir yazı ile, “bir daha kamu görevinde
çalıştırılmamak üzere” kapı dışarı edilmiştik.
Böylece kamuda çalışma yasağı nedeniyle özel hekimlik alanına mahkum edilmiş
oldum. Ama doğrusu o da benim için önemli bir tecrübe oldu. Her şeyimi
elinden almışlardı ama mesleğim benimleydi. Bu duyguyu ilk kez bütün yoğunluğuyla
yaşadım. 1402 uygulaması, bildiğiniz gibi 7-8 yıl süren idari mahkeme
ve Danıştay kararlarıyla ancak 1990’da çözüldü ve görevlerimize döndük. Bu
arada üniversitelerimizin 1402 uygulaması konusunda tam bir yüz karası sayılması
gereken tutumuna da geçerken dokunmuş olayım. 12 Eylül’le birlikte üniversite
ne yazık ki, layık olduğu YÖK’ü bulmuş ve bu zilleti yıllar boyu sineye
çekmişti.
1980-1990 döneminin kırık dökük demokrasimizin üzerinden geçen tank paletleriyle
dümdüz edildiği dönemin acıları daha dinmeden Sovyetler Birliği ve Doğu
Avrupa Sosyalist modellerinin kağıttan kuleler gibi çöküp gitmelerini, dünyanın
ABD güdümünde tek kutuplu hale gelmesini hüzünle yaşadık. Kendi hesabıma
bir yandan 1980’lerin son yıllarında elde kalan sosyalist birikimin yan
yana gelmesi konusundaki çabaların içinde yer alırken, bir yandan da emeklilik
sınırına yaklaşan yaşamımın muhasebesini yaptım. Klasik laftır ama iyi laftır:
Yeniden yaşasaydım her halde yaşadığımdan pek farklı olmazdı. Temel yönelimlerimde
kayda değer bir sapma yok. Ama ülkemiz ve dünyamız adına şimdi
daha çok endişe duyuyorum. Gençliğimizde “tarihin tekerleği tersine dönmez”
diye bir inancımız vardı. Sıkıştığımız zaman ona sığınırdık. Şimdi insan soyunun
aklı başına gelmezse, bu güzel gezegenimizin yok olup gideceğini, global ölçekte
barıştan, paylaşımdan, dayanışmadan yana olanların, iyi planlanmış, akıllı ve
bilgili iradi müdahaleleri olmazsa tekelci kapitalizmin yarattığı barbar düzenin
önünün alınamayacağını düşünüyorum. Umudum bunca baskıya, yıldırmaya,
sıradan yaşamın baştan çıkarıcı bin türlü cazibesine karşın her ülkede, her kesimde
direnmeye çalışan dürüst insanların tükenmemesine dayanıyor. “Değişen
ne var” diye sorarsanız, onun hesabını yapmaktan vazgeçin derim. Direnme bir
yaşam tarzı, bir yaşam ahlakıdır o kadar.
Bunca yıl sonra İstanbul Tabip Odası’nda yeniden aktif görev almayı bu duygular
içinde kabul ettim. Aramızdaki birkaç kuşak farka karşın tık nefes kalmadım
sanırım. Dışarıda Atabek’le nereden nereye geldiğimizi konuşuyorduk. Ben kendi
hesabıma son dönemde, gerek İstanbul Tabip Odası, gerekse öteki tabip odaları
ve TTB çevresinde tanıdığım genç arkadaşlardan çok şeyler öğreniyorum.
Mesleki sorunları bizden çok daha iyi biliyorlar. Bürokrasiyi iyi tanıyorlar. Aralarında
siyasi yetkinlik bakımından geçmişle kıyaslanmayacak kadar çok donanımlı
arkadaşlar var. Ama hala ancak sınırlı bir hekim tabanını aktivistlere katabiliyoruz.
Bu yönden geçmişten pek farklı bir durum yok. AKP iktidarının sağlık
politikalarının mobilizasyonu artıracağını düşünebiliriz. Ama beklentileri çok
yüksek tutmamak gerekiyor. Sadece bizde değil Batı’da da örgütlü toplumsal