lığ - Türk Tabipleri Birliği

• 50. YILINDA HALK SAĞLIĞINA KÖPRÜ: TÜRK TABİPLERİ BİRLİĞİ 97
gürlükten Tasarruf Edilemez”. Bir 14 Martta gittiğim Diyarbakır’daydı bu pankart
ve “Nasıl bir Türkiye, nasıl bir Türk Tabipleri Birliği” tartışmalarının öyle bir
içine girdim ki, sadece İzmir’deki Yönetim Kurulu Üyeliğim dışında sağ olsunlar
bir çok işte bana görev verildi. Hatta öyle ki, Merkez Konseyi çalışanlarını kastediyorum,
sanki Ankara’da oturuyormuşum gibi her geldiğimde sıcak bir ilgi ve
sevgi gösterdiler. Bu arada üç yıldır gelmiyordum, sanki daha dün buradaymışım
gibi kaldığımız yerden devam ettik. Türk Tabipleri Birliği öylesine dostlukların
yeri. Öyle insanlar var ki, onlar kendilerini biliyor, birkaçı ayrılmak zorunda
kaldı, ama gerçekten üçbeş yıl da görüşmesem çok iyi biliyorum ki, kaldığım
yerden devam ederim dostluğuma. Kimi arkadaşlarımla tartışmalarımız ve bazı
kavgalarımız da olmuştur. Önemli değil, bir ailenin içinde olan kavgalardı bunlar.
Çok uzatmayalım, eğitimlerle olsun, toplantılarımızla olsun çok güzel günler
yaşadık. Ben daha farklı bir şeyler hazırlamıştım, onları çok özetledim son konuşmacı
olduğum için. Yalnız bu 90’lı yılların bende iz bırakan birkaç olayı var
özel hatıradan da öte. Yani bana özetle deseniz yapamam. Bunlardan biri Manisalı
çocuklar. Geçtiğimiz on yılla ilgili bütün toplumun bir vicdan muhasebesini
yaparsak Bergama olayı da vardır. Bu ikisini çok önemsiyorum, Türk Tabipleri
Birliği’nin mücadele edip Türkiye’nin hala sürmekte olan iki karanlık sürecine
müdahale etmesidir. Biraz da İzmir Tabip Odası’na yakın yörelerde olan olaylar
olduğu için beni etkilemiştir. Tabii buna ne kadar başarı denir? Parmak soktuğumuz
olaylar bunlar.
Çok özetlersem, birtakım mahkemeler hatırlıyorum bölük pörçük. Bir kısmını
Zeki benden daha iyi biliyor, öyle mahkemelere gittik ki, dışarıda traktörlerle
faşistler bekliyordu, dışarı çıkamadım. Hâkim “dışarı çıkmayın isterseniz, can
güvenliğinizi sağlayamam” dedi. Yargılanan da, görevini iyi yaptığı için yargılanan
bir hekim arkadaşımızdı.
Bir tane Aydın’dan örnek var, bir tane de Diyarbakır’dan; ikisi de aslında mizah
konusu olacak yargılanmalardı. Seyfettin Ağabeyin duruşmasını unutmuyorum.
Sanıyorum Mustafa da oradaydı. Gecikmiş bir olay ve hatta o kadar trajikomik
bir duruşma oldu ki, bütün bunların hepsini bir tiyatro oyunu haline getirelim mi
diye ayaküstü konuşmuştuk ve bütün belgeleri de duruyor, öylece kaldı. O kadar
çok işimiz gücümüz oldu ki, o kısmını yazmakta belki tembellik de ettik.
Yönetim Kurulu’na ilk girdiğimde o zaman üniversitemdeki dekanım beni çağırdı
“sen, komünistliğe mi devam etmek istiyorsun?” dedi. “Neden?” dedim. “Tabip
Odası yönetimine girmişsin” dedi; yani öyle bir dönemdi. 1990’ların başı
bile öyleydi. Yani 12 Eylül’ün etkisinin hâlâ sürdüğü dönemde sonradan Yönetim
Kurulu’nda Genel Sekreterimiz olan arkadaşımızın eşi Dokuz Eylül’de Tabip
Odasıyla ilgili bir yayın dağıttığı için soruşturma geçirdi ve üniversiteden ayrılmak
zorunda kaldı. Şimdi tekrar fakültemizde çalışıyor. Öyle bir dönemdi, kimseyi
ikna edemiyorduk. Halbuki şimdi çok daha rahatız. Uzmanlık dernekleri
çalışıyor, birçok ilde eğitim faaliyetleri var, hasta haklarını konuşuyoruz. İşkenceyi
artık derslerde bile konuşabiliyoruz, insan haklarını konuşabiliyoruz. Öyle bir