lığ - Türk Tabipleri Birliği

68
50. YILINDA HALK SAĞLIĞINA KÖPRÜ: TÜRK TABİPLERİ BİRLİĞİ •
bilmek için bir arayışa çıktık, hepsi Kent Otel’deydi. Karşı ekip Kent Otel’i tutmuştu
ve orada Padişah Sofrası dedikleri 40-50 çeşit yemeğin ve içeceğin olduğu
bir yer kapatmışlardı. Onun için biz delegelere filan ulaşamadık, oradaydılar
çünkü.
Bir şeyi unuttum, Nusret Hoca bana “Sen Merkez Konseyi’ne aday olma; çünkü
eğer kazanırsak seni profesyonel olarak görevlendirmeyi düşünüyorum. Artık bu
amatörce çabalarla olacak bir şey değil” dedi. Ben de Merkez Konseyi’ne aday
olmadım. Seçimler bitti, biz zannederim Şükrü’yle beraber hocanın evine gittik,
Nusret Bey “bu seçimleri kazanacağına asla inanmadığını” söyledi. Yani “laf
olsun diye biz bu seçimlere girdik, çünkü hiç kazanacağımı zannetmiyordum,
sizin ısrarınızla girdim” dedi. Böyle çok ilginç bir şeydi, Hıfzısıhha’nın salonlarında
yapılmıştı kongre, müthişti. Seçildikten sonra ben İstanbul’a gittim. Şükrü
Güner’den 8-10 klasör, -şimdi para miktarlarını hep karıştırıyorum, 3.000 lira
mıydı, 30.000 lira mıydı, 300.000 lira mıydı, neydi bilemiyorum- bir banka cüzdanı
ve inanılmaz kazulet bir kasa devraldım. Hepsini bir pikaba doldurup Ankara’ya
getirdim. Mithatpaşa 49’daki Merkez Konseyi’nin yerine. Vallahi o kasayı 6
hamal zor taşıdı. Şimdi ne oldu bilmiyorum, duruyor mu hâlâ. Çünkü demirbaştır,
düşüremezsiniz onu. Bir amblem vardı, bir soğuk mühür de vardı.
Değerli arkadaşlarım, konuşmamı kısa tutacağım. Biraz önce söyledim, hatıralarımı
anlatmak durumuna gelince biraz nahif ve havayi bir konuşma yapmayı
düşünmüştüm. Yalnız unutulmasını istemediğim bir olayı hatırlatarak, bu kongrede
altını çizerek, insanların hakkını vererek bitirmek istiyorum sözlerimi.
Zannediyorum 1985 yılıydı, gazetelerde Büyük Millet Meclisi’ne gelen idam
dosyalarının sayısının 80 küsura ulaştığı haberleri çıkmaya başlamıştı. Bir yandan
bunların hepsini birden mi yapmalı, beşer beşer mi yapmalı, onar onar mı
yapmalı filan gibi konuşmalar yapılmaya başlanıldı. O dönemde ben Genel
Yönetmen sıfatıyla Merkez Konseyi toplantılarına katılırdım, ama oy hakkım da
yoktu. Hiçbir şey de oylamaya kalmadığı için ben işte öyle Konsey üyesi gibi
görev yapıyordum. Nusret Beye bir öneride bulundum “Şu idam cezalarına
karşı biz bir karar alalım” dedim. Hocanın çok aklına yattı, “onu ilk Merkez Konseyi
Toplantısı gündemine al” dedi ve Merkez Konseyi’nin gündemine aldım.
Orada hoca çok canlı bir konuşma yaptı. “Buna karşı çıkmalıyız ve hatta bu
idam cezalarının uygulamalarına katılan hekimleri cezalandırmalıyız. Bu bizim
mesleki etiğimize aykırıdır.” dedi ve ben bu minval üzerine bir kararı Merkez
Konseyi’nin Karar Defterine yazdım; şu anda Konsey’in arşivinde benim el yazımla
duruyordur.
Değerli arkadaşlarım, sonra ben kimseye sormadan bir şey yaptım ve bu kararı
basına verdim. Basın tabii olayın üzerine atladı, ondan sonra da bizim güneyde
öyle derler: “Eşek kaçtı, kürtün düştü.” Ortalık birbirine girdi. Nusret Hoca çok
yiğitçe gazetelere kararı savunan demeçler verdi. Ondan sonra birden bire hakkımızda
dava açıldı. Benim hakkımda değil, ben masumum, onların hakkında
dava açıldı. Bizi, Merkez Konseyi üyelerini gerçek bir avukatlar ordusu savundu.
Türkiye Barolar Birliği’nin Başkanı o zaman Önder Sav’dı. Önder Beyin başkan-