Wisła–odra - Andrzej Rozenkowski

Rafał Gotowski
Fot. 2.
Śluza w Pakości (źródło www.pakosc.pl).
Obliczony dla całej badanej drogi średni wskaźnik śluzowań, a zarazem zbliżony
do rzeczywistego poziom wykorzystania śluz, kształtował się w badanym wieloleciu
na poziomie 74 śluzowań w ciągu roku przypadających na jeden obiekt hydrotechniczny
(śluzę). Najmniejszą średnią wykazały się śluzy Dębinek I (56) i Frydrychowo
(68), natomiast najwyżej uplasowała się Pakość, gdzie wskaźnik osiągnął
wartość 90 śluzowań rocznie (maksimum 162 śluzowania w 2008 r.). W tym
samym okresie przeciętny wskaźnik śluzowań dla Kanału Bydgoskiego wyniósł 147
(maksimum 227 w 2007 r. dla śluzy Okole), a dla Noteci Dolnej (od Nakła do Krzyża)
132. Potwierdza to różnice w wykorzystaniu poszczególnych odcinków drogi Wisła–Odra,
a zarazem stopień wykorzystania poszczególnych obiektów hydrotechnicznych.
W tym kontekście istotna jest struktura śluzowanych jednostek, która świadczy
o wykorzystaniu szlaków wodnych przez określony rodzaj żeglugi. Na charakterystykę
pozwalają tu dane dotyczące armatora (właściciela) danej jednostki. Podział na
obiekty towarowe, turystyczno-pasażerskie oraz jednostki związane z administracją
i utrzymaniem szlaku pokazały, że w 2008 r. Kanał Górnonotecki z Notecią Górną
był wykorzystywany w większości przez statki sportowe i turystyczne (ryc. 2).
102