chłopak z gołębiem.pdf

Od pewnego też czasu moja matka z pilną uwagą wysłuchiwała jego relacji o zawrotnychwygranych i koniach niezwykłej klasy, przynoszących złote fortuny. Chyba najpiękniej o tympotrafił opowiadać. Przed naszymi oczyma galopowały wspaniałe wierzchowce, płatami pokrywałaje piana, i rozgrywała się zażarta, dramatyczna walka o dziesiątki metrów, już tylkometry, a wreszcie o długość wyciągniętego końskiego łba jedynie. Wyników tych gonitwoczekiwaliśmy z najwyższym napięciem, wpatrując się razem z nim w tablicę z imionamizwycięskich koni, nazwiskami dżokejów i wysokością wygranej stawki. Ten świat wyczarowanyprzez pana Hipolita Zabrodzkiego pełen był dźwięcznych, poetyckich imion rumaków,takich jak Kasandra, Hermona, Alpuhara, Tamerlan, Szmaragd czy Król Olch, a jednocześnieszeleściły pliki nowiutkich banknotów, wypłacanych w kasach za tę jedyną, niepowtarzalnąszansę, za tego nieoczekiwanego fuksa przede wszystkim, lub słyszeć się dawał odgłosgwałtownego, desperackiego wprost darcia przez pechowych graczy biletów wyścigowych,też w grubych plikach, zawierających wielkie, niefortunnie stracone pieniądze. Matka najmocniejreagowała na tę wizję straconej szansy.Pan Hipolit Zabrodzki spoglądał na nią z uznaniem.Mój ojciec również poczytywał sobie za obowiązek zabrać głos w tej sprawie, ale jegosłowa miały charakter tak banalny i przykry, że pan Hipolit Zabrodzki krzywił się jak poczymś gorzkim i zwracał wymowne spojrzenie w stronę mojej matki, jego podczas tych rozmównajlepszej sojuszniczki. Ojciec bowiem kwitował te pełne euforii impresje z pola jedyniesuchym: – Hazard do niczego dobrego nigdy nie doprowadzi. Tylko zgubić może. Doszczętu!I spoglądał surowo na mnie, swego jedynaka.– Pamiętaj – dodawał.Były to przykre dla nas chwile. Ten nastrój wyścigowego napięcia i tajemnicy zniszczonytak brutalnie.Jednak pan Hipolit Zabrodzki ani myślał ustępować i pogodzić się z tym zdaniem. Przytaczałnatychmiast argumenty powodujące to charakterystyczne pochrząkiwanie ojca, któreświadczyło zawsze o jego zakłopotaniu.– Podaję fakty, jedynie fakty... – zaczynał rzeczowo pan Hipolit Zabrodzki.I mówił o graczach, zimnych, logicznych graczach, którzy mają niezawodną metodę.– Matematyczną! – podkreślał.Mojego ojca, matematyka, właśnie to wprawiało w największe zakłopotanie.Pochrząkiwał coraz częściej, a pan Hipolit Zabrodzki spoglądał porozumiewawczo namoją matkę.Dzień jego wygranej na polu był również naszym świętem. Zaprosił rodziców do „Wenecji”,najlepszej restauracji w naszym miasteczku. Matka wyjęła z szafy aksamitną wieczorowąsuknię i nałożyła karakuły. Ojciec opierał się i wymawiał brakiem czasu. Wreszcie ustąpił.Wrócili głęboką nocą i długo jeszcze słyszałem głos matki z sypialni. Mówiła o koniach.Znów padały te barwne, dźwięczne imiona arabów i anglo-arabów. Mówiła o dwulatkach itrzylatkach, o stadninach i trenerach. Wiedzę w tym przedmiocie posiadała imponującą.Ojciec co jakiś czas przerywał jej zmęczonym:– Dałabyś spokój, Stachna...Matka podnosiła głos.– Z tobą nigdy w życiu nie mogłam dojść do porozumienia. Właściwie mimo tylu lat zupełnieobcy sobie ludzie...Ojciec milkł. Matka bez przeszkód ciągnęła swój monolog o koniach, dżokejach, graczachi wysokich wygranych.Wkrótce tylko moja matka rozmawiała z panem Hipolitem Zabrodzkim o wyścigach. Ojciecostentacyjnie obwarowywał się książkami i zeszytami i zza tej twierdzy wcale już głowynie unosił. Podczas tych rozmów żona pana Hipolita stawała się mimowolnie sojuszniczką10