chłopak z gołębiem.pdf

Patoka– Całą noc nie mogłem spać – powiedział Stefan.Przyjaźnimy się od lat. Często telefonujemy do siebie. Początek naszej przyjaźni bierze sięz młodości. Ja przybyłem na wielkomiejski szlak ni to z przedmieścia, ni miasteczka. Stefan zPowązek.Obaj znaleźliśmy się w starym, pamiętającym jeszcze carskie czasy więzieniu na Gęsiej.Mury były żółte, piece dymiły, z okna widok na pomnik Bohaterów Getta. W letnie wieczoryśpiewaliśmy w kraty dzikie, tęskne pieśni urków o Czabaku, jamszczyku i malowanej lali.Kipiało w nas wtedy siłą i wyobrażaliśmy sobie niemało. Przygniotły nas lata. Goryczy i słabościprzydały. Stefan jest fryzjerem, ja pisarzem. Z tamtych lat Stefan posiada na swoimciele mnóstwo tatuaży, ja tylko jeden. Stefan ma sprawę z córką.– Dziecko – powiada – to nie zabawka.I pragnie, żeby córka spełniła jego oczekiwania.Ja mam sprawę z pisaniem i czasem wydaje mi się, że przegrałem. Wtedy robi się pusto igłucho. Nie ma nic. Po pijanemu Stefan dzwoni do mnie i powiada: – Kurwa, żeby jeszczecoś się stało!Po pijanemu dzwonię do niego i mówię to samo.I nagle przypomniał nam o sobie Patoka. Wyczytałem list gończy za nim. Zapamiętałem zopisu „oczy żółte” i „liczne włamania”. Oczy żółte. Takie oczy musi mieć drapieżny kotprzed skokiem. Patoka znaczył swoją drogę zuchwałymi włamaniami i za to go poszukiwali.Jak zza mgły wynurzyła się Gęsiówka i spacerniak między murami. My, małolatki, patrzyliśmyz okien pierwszego piętra na spacerującą recydywę z VI oddziału.– O, Patoka – zaszeptano.Był już wtedy sławny. Przypomnienie poruszyło. Odżyła legenda dawnych lat.Zadzwonił Stefan. Nie mógł spać całą noc. Ujęli Patokę. Wyczytał w gazecie. Przygnębiłago przypadkowość tej końcówki.Spotkaliśmy się nad Jeziorkiem Kamionkowskim i chodząc wzdłuż brzegu rozważaliśmyrzecz całą. Po udanym włamaniu do zagranicznego przedstawicielstwa handlowego, skądzabrał kilkanaście tysięcy dolarów, Patoka ruszył w Polskę, wydawał bankiety, występowałjako poseł.– Wygląd to on ma – stwierdził Stefan.Ja już Patoki nie pamiętałem.– I wyrąbał później jakieś byle jakie mieszkanie – westchnął Stefan. – Po co mu to było?Forsy miał jak lodu.Brzeg Jeziorka Kamionkowskiego jeszcze zimowy, krzaki gołe, trochę lodu na wodzie.„Balaton” nazywają ten staw ludzie z praskiej strony.– Musiał rąbać – uznał Stefan – to artysta. Bez rąbania nie ma dla niego życia.Pod Patokę wypiliśmy flaszkę. Mało co mówiliśmy. Każdy siedział w swojej przeszłości.Ile to już lat się przewaliło!Oglądałem film jugosłowiański Deps. Była to opowieść o przestępcy, który przesiedziałdziesięć lat w więzieniu i porzucił swój fach. Mimo to nie ma spokoju. Nieustannie nękają gotajniacy. Sława speca od trudnych robót dalej mu towarzyszy. Samotny, boryka się ze złymlosem. Opowieść o jego życiu bardzo mnie wzruszyła. Tak sobie wyobrażałem bohatera mojegopierwszego opowiadania, które zobaczyłem w druku. Tamtego nazywali Kwadratowy.48