chłopak z gołębiem.pdf

Kołysał się na szeroko rozstawionych nogach. Skrzypiał płaszcz skórzany. Bryła taka. Jakten jego brat najstarszy. Nasz Mieriesjew znaczy.– Łbem byś tak potrafił jak dawniej? – zapytałem.Zastanowił się.– Co by nie. Jakby trzeba było. Tyle że siła nie taka... Ten Mamut – dodał nieoczekiwanie– dopiero miał kopa w łapie. Jak się nie zaczął szanować, to na pewno ziemię dawno już gryzie.Spojrzał na zegarek.– Kobita z obiadem czeka – powiedział trochę wstydliwie. – Wiesz, jak to baba, czeka i niewiadomo co sobie myśli.Pożegnaliśmy się wymieniając adresy.Już na stopniu, w drzwiach autobusu, obejrzał się i zapytał ściszonym głosem: – Ci jehowcy,wiesz, ta sekta, przepowiadają koniec świata na siedemdziesiąty piąty rok, jak ty się na tozapatrujesz?Wpatrzył się we mnie z natężeniem. Nie zdążyłem odpowiedzieć. Drzwi zatrzasnęły się zsykiem. Autobus odjechał. Dawny kumpel z Bud. Zacząłem wymachiwać ręką za autobusem.Tego nie mógł już zauważyć. Tak stałem więc. Ja. Słaby i zmęczony trudem zaczernianiapapieru. Nałogowiec tego zaczerniania. Ile już zapisanych stosów. Ani dzieciaka, nic. Jednakpo uprzytomnieniu sobie jego ostatniego pytania poczułem się nie taki całkiem samotny. Topytanie łączyło nas przecież. Jego i mnie. Tak oto pomyślałem i zapatrzyłem się na tę wielkąbudowę obrośniętą rusztowaniem, z widocznymi tu i ówdzie ruchliwymi figurkami pracującychludzi. Ich też.20