AC- 1_2_ pp. 53 - 98.pdf

که خانواده درمانی را عملی می کنند،همانند گذشته است.‏ بعضی از دالیل به قرار زیراست:‏‎1‎‏-آموزش در خانواده چندان سازمان یافته نیست.‏ خانواده درمانی در محیط های مختلفیآموزش داده می شود،‏ به عنوان مثال در موسسه ملی سالمت روانی ، تعدادی از مدارسدرمانی،‏ مراکز راهنمایی کودکان،‏ دادگاه های خانواده،‏ اداره های کارآموزی و مراکزخصوصی.‏ در تمام این سال ها،‏ مراکز و موسسات مختلفی کارگاه هایی را اداره کردند کهتوسط متخصصین خارجی پیشنهاد شده بود.‏ دیوید مک گیل و کتی کلمن تا سال 1985برای آموزش به سرویس خانواده آوی باشی در کیوتو مراجعه کردند.‏ کلینیک ماتسودادراُساکا مجموعه ایاز کارگاه های)وورک شاپ(‏ خانواده درمانی را که به کلینیک ایاالتمتحده ی مِنینجر وابسته بودند،‏ را تشکیل داد.‏ موسسه بین المللی مشاوره نظام مند خانوادهدر چیبا کارگاه ساالنه ی بین المللی را برپا کرد و از استادان متخصصِ‏ درمان شناس اینحیطه مانند هووارد لیدل ، کارل توم ، بانی داهل ، موریزیو آندولفی و جی هالی دعوتبه عمل آورد.تمام این دوره ها و سمینارها کنجکاوی را در حوزه خانواده درمانی ایجادنمود.‏ ولی آنها به قدر کافی برنامه آموزشی وسیعی نبودند تا درمانگران خانواده ی ژاپنرا تربیت کند.‏ تعداد کمی دوره های آموزشی وجود داشت که دربردارنده ی مکتب هایمختلفی از تئوری ها،‏ کاربردها و موقعیت های)کِیس های(‏ درمانی - نظارتی بود.‏‎2‎‏-تئورری ها و عملیات های درمان شناسان خانواده متاثر از درمان شناسان غربی است،‏ وما قادر نیستیم که بعضی از تئوری ها و تجارب را در فرهنگ ژاپن اجرا کنیم.‏ تمرین هایگزارش شده ای مانند کان-نو-موشی وجود دارد که نمونه ای منحصربفرد از خارجیکردن یک تضاد داخلی است)توم،‏ سوزوکی و سوزوکی ، 1990(. سایر کارآموزاندرمانگر خانواده مفهوم مرزهای خانواده را به ‏»پوسته ی خانواده«‏ توسعه دادند،‏ برای اینکهدربردارنده ی ماهیت روابط تیره و مبهم ‏]در خانواده[‏ هم باشد)کامی گوچی و مورفی-‏سیگماتسو ،2001(. شیموساکا رئیس سابق انجمن ژاپنی خانواده درمانی متاثر از فلسفهبودیسم و سیستم تفکر آن بود.‏ او درک از روابط را نه تنها در روابط خویشاوندیِ‏ ‏»خودو دیگران«‏ توسعه داد بلکه شامل کلیه ی روابط متقابلیمی داند که حتی در کوچکترینذره از کل هم قرار دارد.‏ او بر اهمیت ادراک توسط طاقت تاکید می کند و نه بر]ادراک[‏عقلی و موثر.‏ او به کلیه ی گرایش هایی که دارای اعتبار رامورد مالک قرار می دهد و ازاین رو آنرا حس مشترک خانواده درمانی می نامد)شیموساکا ، 1996(. درمانگران خانوادهمی توانند به وسیله تئوری های جدید به جای استفاده از درمان های کلینیکی که باعث عدمتعادل شان می شود،‏ عقب مانندگی خود را جبران کنند.‏ در دیدگاه کل گرایان هر تئوریو عملی می تواندبرای هر بستر فرهنگی به کار گرفته شود.‏ در مقابل،‏ آنها باید از لحاظفرهنگی بسیار حساس باشند تا بتوانند سازگاری مناسبی برای تئوری شان ایجاد کنند.‏ اینچالشی است که ما با آن در ژاپن روبرو هستیم.‏ تفاوت میان ژاپن و غرب می تواندبسیارعظیم باشد که سازگاری فرهنگی را امری شماتت بار کند.‏3- ایجاد انگیزه برای پدران برای ورود به امر درمان ، دشواری ای دیگری است.‏ هنگامیکه ایده خانواده درمانی برای اولین بار در سالهای 1980 معرفی شد،‏ مهمترین مسئله این بودکه بیماران در پروسه درمان شرکت داشته باشند.‏ دیگران،پروسه خانواده درمانی را بدوندعوت کردن از سایر اعضای خانواده را ‏]در امر درمان[‏ از دیگر محدودیت های شدید‏]این راه[‏ استدالل می کنند.‏ بیشتر درمانگرهای غربی بدون درنگ درخواست می کنندکهتمام خانواده در درمان مشارکت داشته باشند.‏ در ژاپن مادران-و نه پدران-‏ شرکت میکنند.‏ اگر اختاللی در بچه ای رخ بدهد،‏ مادران اولین کسانی هستند که وارد می شوند.‏برخالف پدران که البته شدیدا نگران خواهند شد،‏ ولی متاسفانه اولین وظیفه او شغلش76