AC- 1_2_ pp. 53 - 98.pdf

است و او کمترین یا هیچ مشارکتی را نخواهند داشت.‏ اگر مادری فرزندش را تا کلینیکیهمراهی کند،‏ پدر هیچ دلیلی برای حضور در آنجا نمی بیند،‏ زیرا او عهده دار امور خانوادهنیست.‏ بر این اساس او ‏]اطالعات[‏ اندکی را درباره فرزندان و خانواده دارد.‏ این امریعادی در فرهنگِ‏ پدری ژاپن است.‏ درمانگران خانواده معموال می بایست با این گرایشفراگیر با ناامیدی و ارعاب در حال ستیز باشند.‏ خوشبختانه این گرایش در سال های 1990به طور مطلوبی تغییر کرد.‏ به دلیل رکود اقتصادی نیازی نبود که مردانمانند گذشته کارکنند.‏ این امر باعث شد که در امور خانواده بیشتر مشارکت داشته باشند.‏ همچنین این مسئلهمنجر به ایجاد تفاوت های کمی در نقش های خانواده شد،‏ ولی چنین شرایطی برای مردانیکه در خانواده بدون پدر رشد کرده بودند،‏ سخت بود.‏4- دو دلیل بعدی برای درمانگران خانواده خیلی خاص نیست ولی به طورعمومی میتواندبرای روانشناسی ژاپن کاربرد داشته باشد.‏ برخالف پزشکان دارویی ، پرستاران یاکارکنان روانپزشک اجتماعی و روان شناسان کلینیکی دارای مجوز دولتی نیستند.‏ طیچند دهه گذشته هنگامی که درمان روانی یا مشاوره بخشی از مجموعه فرهنگی ما نبود،‏روان شناسان عموما به بیمارستان ها ملحق می شدند.‏ شغل آنان توسط دولت به عنوان رشتهای تخصصی شناخته نمی شد.‏ بسیاری از روانشناسان خود مطبی را دایر می کردند و نیازآنها به جامعه در اواخر دهه 20 افزایش یافت.‏ ولی دولت برای اجرای سیستم مجوز جدیدبسیار کند عمل می نمود.‏ ممکن است که در آینده نزدیک ‏]این طرح[‏ تکمیل شود،‏ ولیانجمن بالینی روانشناسی ژاپن تنها دروازه بانی است که حقِ‏ تمرین کردن برای صالحیتروانشناسان را دارا می باشد.‏ این به بدین معنا است که تخصص گرائیِ‏ روانشناسان به طوررسمی در حوزه دولتی شناخته شده نیست و این امر عدم باور مردم را به درمان روانی وتبعیض میان مشکالت روحی را به عنوان نشانه ای از ضعف یا نابالغی آنان نشان می دهد.‏‎5‎‏-هزینه های پزشکان درمانی بر اساس امتیازات تعریف شده توسط بیمه درمان اجتماعیحساب می شود.‏ درمان های روانی به درستی برشمرده نمی شوند.‏ خانواده درمانی ای کهبیش از 1 ساعت به طول انجامد،‏ در حد یک آزمایش خون حساب می شود که زمانانجام این آزمایش کمتر از 5 دقیقه است.‏ برای روانپزشکان تجویز نسخه ی ضدافسردگیدرآمدزاتر است از یک روانکاوی کامل.‏ در این زمان اصلِ‏ درمانی بازپرداخت برایخانواده درمانیِ‏ بیمه درمانی را ممنوع می سازد.‏مشکالت خانواده امروزیکنند.‏یکی از دالیل شیوع مشکالتمربوط به مدرسه به توسعه سیستممدرسه ای در ژاپن برمی گردد.‏والدین،‏ معلمان و جامعه به عنوانیک کل بسیار متمایل به علمی شدناست.‏ کودکان فشار بسیاری رابرای موفقیت های آکادمیکخود متحمل می شوند.‏ قوانینمدرسه بسیار سخت گیرانهاست.‏ دانش آموزان بایدلباس فرم بپوشند و کتابهای قوانین بسیاری را مطالعهکنند.‏ بسیاری از متخصصانِ‏امر تحصیل بر این باورند کهاین عوامل مهمترین دلیلِ‏ دانشآموزان برای نرفتن به مدرسهاست و آنها به دنبال راه دیگریبرای مقابله با مشکالتشان هستند.‏دلیل دیگر محدودیتتوانایی آنها در برقراریارتباط با دیگر افراد است.‏بسیاری از کودکانی که از مدرسه رفتن سرباز می زنند،‏ عمال از خود مدرسه فرار نمیکنند.‏ آنها در طی زمان کالس با معلمان خود به عنوان یک خویشاوند احساس آسودگیمی کنند.‏ تنها کاری که آنها می کننداین است که یک جا به طور انفعالی بنشینند و جزوهبرداری کنند.‏ ولی احساس ناخوشایند دانش آموزان معموال در زنگ های تفریح و زمانناهار است.تعامل آنها با دوستانشان بی اختیارانه است.‏ این می تواندبخش تفریحی براییک کودک باشد.‏ ‏]ولی[‏ بعضی افراداین امر را برای روابط شخصی با دوستان یک نوعاختالل می دانند.‏1. فرار از مدرسهفرار یا ممناعت از رفتن به مدرسه یکی از بزرگترین چالش ها برای درمان¬شناسان خانوادهدر ژاپن است.‏ کودکان قبل از سن نوجوانی از رفتن به مدرسه سرباز می زنند هنگامی کهدلیل آنرا سبب شناسی علّی نگرانی جدایی از مادر می داند.‏ ولی وضعیت های]کِیسهای[‏ نوعی پس از سن نوجوانی رخ می دهد.‏ پس از آنکه آنها در سال های اولیه مقطعابتدایی مشکلی را بروز ندادند.بسیاری از درمان شناسان خانواده سعی می کنند اینمشکل از منظر پویایی خانواده توضیح دهند.‏بیشترین فرضیه های مورد قبول ترکیبی ازروابط شبکه ای میان مادر و فرزند استو البته پدر که از لحاظ روحی از خانوادهدور است.‏ نوجوان شناخته شده دارایرابطه ای همزیگرا با مادرش است.‏ پدراناین پرونده ها معموال غایب هستند،‏ بهدلیل تعهدات کاری،‏ ناسازگاری هایزن و شوهری یا رخداد مشکل درروابط خانواده همسر.‏ آنها به عنوانشخص سوم عمل کنند و از رابطهمادر-فرزندی فاصله می گیردند.‏ اینمسئله باعث می شود که کودک برایایجاد رابطه شخصی با افراد خارج ازخانواده دچار سختی شود.‏ این نکته قابل توجهاست که آنها معموال قبل از بلوغ مشکلیندارند و درست هنگامی که آنها به سننوجوانی می رسند،‏ ناگهان در رابطه بادوستانشان دچار مشکل می شوند.‏ آنها بهخودآگاهی دست می یابند و نسبت به اینکهمورد قبول باشند،‏ دلسرد می گردند و این ترسکه مورد پذیرش قرار نگیرند،‏ مهمترین مسئلهاست.‏ آن نوجوانانی که رابطه نزدیکی با مادردارند و از از پدر فاصله گرفته اند،‏ نمیتوانند روابط شان با دیگر افراد را تنظیمکنند.‏ آنها معموال این توهم مطلق رادارند که دوستانشان هم مانند مادرشانمی توانند تمام نیازهای آنها را برآورده772. خشونت در خانوادهخشونت در خانواده برای درمانشناسان خانواده مورد توجه بوده است.‏ در ژاپن اشکالمختلف خشونت در خانواده وجود دارد.‏ نوعی از خشونت که در خانواده ی ژاپنیمنحصربه فرد است،‏ کتک زدن کودکان و نوجوانان توسط والدین است.‏ بسیاری از آنهاعلی رغم فشارهایی که برای موفقیت¬های درسی وجود دارد،‏ به دنبال دالیلی هستند تابه مدرسه نروند.‏ کودکان به دلیل اینکه در مدرسه قادر به تعامل نیستند،‏ بسیار احساسناامیدی می کنند و ناسازگاری خود را به سوی والدینشان)معموال مادران(‏ که با او نزدیکتر هستند،‏ به طور خشونت آمیزی نشان می¬دهند.‏شکل دیگری از خشونت خانوادگی،‏ آزار و اذیت کودکان است.‏ این مسئله تا سالهای1980 به طور قابل توجهی نادر بود)ایکادا ، 1982(. کِیس های اذیت و آزار معموال پنهانمی شد.‏ متخصصان در مراکز راهنمایی کودکان نمی توانستند چنین وضعیت هایی راسامان دهند زیرا حق محکم والدین توسط حقوق مدنی حمایت می شد.‏ در سال 1991این وضعیت هنگامی که گروه های داوطلب در اُساکا و توکیو تلفن اورژانس کودکانرا برای قربانیان مورد آزار و اذیت راه اندازی کردند،‏ شروع به تغییر کرد.‏ این وضعیتهنگامی قابل توجه شد که تعداد کمی از تماس گیرندگان کودکان مورد آزار و یا شخصثالثی نبودند،‏ بلکه کسانی بودند که خود مرتکب ‏]این خطا[‏ شده و به دنبال کمک بودند.‏آنها معموال خانم های خانه دار از خانواده های آسیب دیده بودند که شوهرانشان کاربسیار می کردند و کمک اندکی در بزرگ کردن بچه ها به مادران می دادند)تامورا،‏1993(. آنها بسیار منزوی بودند و معموال در کودکی توسط والدینشان ضرب و شتم میشدند.‏ طی یک دهه گذشته جامعه توسط رسانه های عمومی حساس شده بود که رواجکودک آزاری های جدی را مورد پوشش قرار دهد.‏ در 10 سال گذشته تعدادی از اذیتو آزارهایی که به مرکز راهنمایی کودکان گزارش شده بود،‏ به طور جدی موردتوجهبوده است.‏ در سال 2000 قانون جدید حمایت از کودکان معرفی شد که به متخخصصان،‏فعاالن اجتماعی و پلیس کمک می کرد تا آسان تر در چنین آزار و اذیت هایی مداخلهکنند.‏خشونت خانگی)خاطیان معموال مردان هستند(‏ طی 5 سال گذشته مورد توجه افکارعمومی قرار گرفت.‏ حمایت های اجتماعی برای زنان بی سرپرست مانند مسکن و سرویسهای مشاوره زنان توسط گروه های دولتی و غیردولتی برپاشد.‏ گروه های حمایتی زنانهمانند گروه های مردان آزاردیده شروع به کار کرد.‏ افزایش خشونت خانگی به نظر میرسدبه دلیل رکود اقتصادی است که ژاپن با آن روبرو است.‏تجربه پدری1. پدر سنتیاز سال های 1960 تا اویل دهه 80 ژاپنی ها به راحتی بر این باور بودند که موفقیت های