metody, formy i programy kształcenia - E-mentor

e-edukacja na świecietechnologii było to, że studenci doświadczyli pracyw środowisku, o którym się uczyli: globalnej, niemalbezgranicznej, telekomunikacji, która wymusza zupełnienowe sposoby działania.Przykład 2: KursTworzenie Globalnego ProduktuJeden z wykładowców z Wydziału Inżynierii UniwersytetuMichigan zaproponował kurs, w czasiektórego studenci z różnych krajów uczyliby się – napraktycznym przykładzie – wszystkich szczegółówtworzenia globalnego produktu, który mógłby byćprodukowany i wprowadzany na rynek (z możliwienajmniejszymi modyfikacjami) w różnych częściachświata. W 1999 r. pomysłodawca wraz z dwoma profesoramizainteresowanymi uczestnictwem w eksperymenciepoprosili o wsparcie technologiczne Alliancefor Community Technology i niecały rok później kursTworzenie Globalnego Produktu został po raz pierwszyzaoferowany studentom równocześnie na trzechuczelniach partnerskich: Technical University of Delftz Holandii, Seoul National University z PołudniowejKorei i naturalnie University of Michigan, USA.Podobnie jak kurs opisany w poprzednim przykładzie,ten również opierał się na wysoce interaktywnejmultimedialnej komunikacji w czasie rzeczywistym,ale zamiast tańszej opcji wirtualnej konferencji, zdecydowanosię użyć szerokopasmowego narzędzia dowideokonferencji 4 . Wszystkie instytucje zgodziły sięzapewnić kompatybilne wyposażenie, które pozwoliłona trójstronną konferencję bez potrzeby używaniadrogich usług zewnętrznych. Po stwierdzeniu, żeówczesny internet publiczny, z jego opóźnieniami,wahaniami przepustowości oraz zagrożeniem utratyplików nie spełni oczekiwań 15 fps, pełnoekranowegoprzesyłu, jednostki połączyły się przez linie ISDNz przesyłem 384 kbps (w ostatnich edycjach kursu,gdy uczelnie podłączone były już do szybszego łączaInternet2, wideokonferencje bazujące na IP stały siędostępną, tanią opcją).Projekcje na żywo na dużych ekranach w każdejz trzech instytucji sprawiły, że studenci i profesorowiemieli poczucie, iż ich fizyczne oddalenie znacznie sięzmniejszyło. Studenci z Seulu mogli widzieć i słyszećkolegów z Ann Arbor czy Delft, machać do nich, śmiaćsię z ich dowcipów. Kamery aktywowane głosem automatyczniezmieniały obraz, w zależności od tego,kto w danej chwili przemawiał. Dwa lub trzy bardzowrażliwe mikrofony w każdej klasie pozwalały studentommówić w normalny sposób, co powiększałoiluzję przebywania w tym samym miejscu.W trakcie semestru studenci pracowali w małychgrupach składających się z przedstawicieli trzechuniwersytetów, komunikując się głównie przez wideokonferencje(każda grupa mogła zarezerwowaćdla siebie indywidualną sesję w 30-minutowych przedziałachczasowych przed i po sesji klasowej), e-mailoraz czat (Instant Messaging 5 ). Wyzwanie polegało nazbadaniu przez studentów różnych aspektów tworzeniaw ich krajach globalnego produktu. Należałowziąć pod uwagę czynniki, takie jak: istniejące patenty,zdolności produkcyjne, potencjalne rynki zbytu,różne wymagania dotyczące źródeł zasilania orazbezpieczeństwa, a nawet odmienne uwarunkowaniakulturowe. Badania te miały zaowocować zaprojektowaniemkonkretnego produktu. Obowiązkiem grupybyło zaprezentowanie przebiegu prac w połowie i nakońcu semestru oraz przedstawienie przekonującegoprojektu przyszłego produktu (wraz ze szczegółowymirysunkami oraz modelami trójwymiarowymi) 6 .W przeciwieństwie do pierwszego kursu, ten dałstudentom możliwość rzeczywistych spotkań: nakoniec semestru wszyscy zgromadzili się w jednymz uniwersytetów, gdzie spędzili kilka dni kończąc swojeprojekty, tworząc prezentacje oraz przygotowującwystawę (nie wspominając o wspólnym spędzaniuczasu i zwiedzaniu). W niektórych edycjach kursu,w zależności od dostępnych środków finansowych 7 ,studenci spotykali się również na początku semestru,aby poznać członków grup zanim będą współpracowaćze sobą online.RezultatyNaturalnie każdy z tych kursów mógł być zrealizowanyniezależnie na każdej z uczestniczących w projekcieuczelni. Można uczyć studentów „o globalizacji”bez trudności i kosztów związanych ze współpracąosób z oddalonych instytucji. Tak samo, jak możnasobie wyobrazić kształcenie studentów medycynybez wizyt w szpitalach i spotkań z prawdziwymi4Konferencje online były także wykorzystywane, ale raczej jako środek umożliwiający dzielenia się materiałami (np.slajdami PowerPointa) podczas wykładów, bez konieczności użycia przekazu wideo na żywo.5Zapewniono również stronę z kursem CMS-a, a także dość wyszukane narzędzie do przesyłania w czasie rzeczywistymtrójwymiarowych modeli CAD-a (Computer-Assisted Design), jednak stopień ich wykorzystania było stosunkowoniewielki, gdyż studenci woleli bazować na bogactwie i bezpośredniości przekazu zapewnianej przez wideokonferencje,a także na wygodnych i dobrze znanych narzędziach poczty elektronicznej oraz czatu.6Warto również zwrócić uwagę na ewolucję pomysłów związanych z wyborem produktu. W pierwszej edycji był toekspres do kawy, w drugiej urządzenie podłączone do internetu, w trzeciej instruktorzy polecili stworzyć produkt,który będzie w miarę niedrogi i użyteczny w krajach rozwijających się. W efekcie otrzymano kilka naprawdę innowacyjnycha zarazem praktycznych pomysłów, np. pompę do wody napędzaną rowerem.7Kurs wzbudził zainteresowanie firm, w tym szczególnie dużych, międzynarodowych korporacji, w których pracagrupowa na globalną skalę i rozwój globalnych projektów stały się już normą. Zainteresowanie to przełożyło sięna znaczące wsparcie finansowe, które otworzyło nowe możliwości (np. podróże międzynarodowe), nieosiągalnew innych warunkach ze względu na wysokie koszty.82 e-mentor nr 4 (11)