Πατούχας του Ιωάννη Κονδυλάκη - Ευθυμογράφημα

Η κλασσική βιβλιοθήκη του Ovi
κατά τα παιδικά της έτη και έκτοτε έμενε θαμμένον εις τα βάθη της μνήμης
της:
“Μια κόρη ανθούς εμάζονε
Κιανθούς εκορφολόγα ...”
Το κάτω μέρος της κοιλάδας εκάλυπτεν ακόμη λευκός πέπλος πρωινής
ομίχλης, την οποίαν ηραίωνε και διέλυεν ολίγον κατ’ ολίγον ο ήλιος. Ο θερισμός
είχεν αρχίση και εφαίνοντο αγροί ημιθερισμένοι και ξανθοί λόφοι θεμωνιών.
Οι θερισταί και αι θερίστριαι είχαν ήδη από της αυγής αρχίση την εργασίαν
των· οι δε βουκόλοι είχαν οδηγήση και αυτοί λίαν πρωί τα ζώα των διά να
βοσκήσουν εις τις καλαμιές και τους αρμούς των λιβαδιών. Αφ’ ότου ηκούσθη
η φωνή του κούκου, είχαν αρχίση να μυγιάζωνται όταν επροχώρει η ημέρα και
εδυνάμωνεν η ζέστη. Διά τούτο έσπευδαν να τα βοσκήσουν και να τα κλείσουν
κατά τας θερμάς ώρας εις τις βουκολιές, είδος μεγάλων μανδρών σκιαζομένων
υπό πλατάνων.
Ο Αστρονόμος εθέριζεν εις έν από τα λιβάδια· διακόψας δε την εργασίαν του
και παρατηρών την ομίχλην, εφώναξε προς τον Μπαρμπαρέζον, ευρισκόμενον
εις γειτονικόν αγρόν:
“Βλάβος θα πέση. Αρρώστεια και για τσ’ ανθρώπους και για τα κηπικά.”
“Πώς το καταλαβαίνεις;” Ηρώτησεν ο Μπαρμπαρέζος ενώ κατεγίνετο να
στρήψη τσιγάρον.
“Δε θωρείς την κατσιφάρα;” Είπεν ο Αστρονόμος εκτείνων τον βραχίονά του
προς την ομίχλην.
“Αι! θωρώ τηνε.”
“Όλο βλάβος είνε και καλά θα κάμωμε ν’ απυριάσωμε τσι φασουλιές.”
“Δεν κάνει ναπυριαστούμε κιοί γίδιοι για να μη μάςε πιάση το βλάβος;” Είπεν
ο Μπαρμπαρέζος εξάγων τα «πυροβολικά του» διά να ανάψη το πελώριον
τσιγάρον το οποίον είχε κατασκευάση. “Εγώ αυτό θα κάμω με τον καπνό.
Δεν τσ’ αφίνεις, μωρέ άθρωπε, αυτές τσανεμοκουβέντες; Κάθα καλοκαίρι την
ταχυνή πέφτει αυτή η καταχνιά.”